Leon XIII zostaje uwięziony przez masonerię w lochach Zamku Świętego Anioła. Pobożne rodziny zbierają datki na jego uwolnienie i planują akcje odbicia Jego Świątobliwości. Amadeusz jedzie do Rzymu poznać prawdę na własne oczy Lochy Watykanu to powieść z wątkiem kryminalnym, ale przede wszystkim wspaniale ukazany satyryczny obraz europejskiego mieszczaństwa u schyłku XIX wieku. Z jednej strony religijność niepodlegająca żadnym wahaniom i pytaniom, z drugiej bunt, niezależność sądu, wolność myśli. Ukazując szaleństwo pewnych intelektualnych sądów, czy wręcz fanatyzmu, autor jednocześnie zmusza nas do zastanowienia się nad konsekwencjami całkowitej wolności, zaburzonym boskim porządkiem świata, wywołanym czynem bezinteresownym, sprzecznym z jakąkolwiek logiką. Lochy Watykanu to niewątpliwie najbardziej znana powieść Andr Gidea, głównie za sprawą kontrowersji, jakie wywołała: oskarżano ją o herezję i niemoralność, a jej autora odsądzano od czci i wiary. A jednak 30 lat później autor otrzymał Nagrodę Nobla. Przeczytać trzeba koniecznie - książka należy do kanonu literatury, a na dodatek czyta się ją świetnie.
«[...] je n'ai point encore dit l'immense plaisir que Gertrude avait pris a ce concert de Neuchâtel. On y jouait précisément La symphonie pastorale. Je dis "précisément" car il n'est, on le comprend aisément, pas une ouvre que j'eusse pu davantage souhaiter de lui faire entendre. Longtemps apres que nous eumes quitté la salle de concert, Gertrude resta encore silencieuse et comme noyée dans l'extase.
- Est-ce que vraiment ce que vous voyez est aussi beau que cela ? dit-elle enfin. [...]
- Ceux qui ont des yeux, dis-je enfin, ne connaissent pas leur bonheur.
- Mais moi qui n'en ai point, s'écria-t-elle aussitôt, je connais le bonheur d'entendre.»
Qu'un jeune garçon apprenne qu'il n'est pas le fils de son pere, qu'il décide de ne pas se présenter a ses examens et de partir au hasard de certaines rencontres : jusque-la, rien que de tres commun. Mais qu'il croise la route tordue de faussaires en tout genre, d'enfants qui trafiquent de la fausse monnaie ou de tricheurs es sentiments, et l'histoire se transforme en une folle épopée ou les différents fils se melent et s'emmelent pour mieux finir par démeler tous les mensonges.
Singulier roman que cette croisée de destins et de personnages : il surprend et fascine, tant il ne ressemble a rien de connu tout en conservant une structure parfaitement attendue. Maniere de symphonie, ou Gide, qui tenait Les Faux-Monnayeurs pour l'un de ses textes les plus aboutis, orchestre les themes qui lui sont chers : l'adolescence et ses tourments, les troubles d'identité, mais surtout le mensonge, le faux sous toutes ses facettes, qu'il débusque avec acharnement, pour qu'enfin les masques tombent.
"Fałszerze" (1926 r.) to utwór oryginalny i wielowątkowy. Pozornie niepowiązane ze sobą epizody w miarę postępowania akcji układają się w jedną całość. Pisarz wypowiada tu swoje poglądy na temat literatury. Jest to powieść autotematyczna - jeden z bohaterów pisze książkę pod tym samym tytułem. Wątków autobiograficznych dopatrywano się w... dwóch postaciach bohaterów książki: jednemu z bohaterów Gide miał nadać swoje zalety, drugiemu zaś wady. W książce pojawia się rozbudowany wątek miłosny.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
