Jakie są skutki, kiedy rodzice nas nie chcą i nie kochają, kiedy się od nas odwracają, wycofują i opuszczają nas w fazie, kiedy jesteśmy jeszcze mali i ich potrzebujemy? Czy czeka nas potem tylko wieczna frustracja i wewnętrzna samotność? Czy też będziemy przez całe życie o rodziców zabiegać i na dodatek dźwigać ich cierpienie, w nadziei, że może nas pewnego dnia mimo wszystko pokochają i zaakceptują?   Czy musimy z powodu zależności od nich rezygnować z własnego szczęścia? Czy zdradzamy ich, kiedy odchodzimy z domu, nie chcemy dłużej z nimi mieszkać i nie chcemy im więcej służyć swoją miłością i pocieszeniem? Czy musimy się z tego powodu czuć winni?   A jak to wygląda, kiedy przyjmiemy perspektywę rodziców? Kiedy widzimy, że dziecko w żaden sposób nie chce stać się dorosłe? Kiedy odmawia wzięcia odpowiedzialności za swoje życie, żyje na koszt rodziców, lekceważy ich, obraża i wykorzystuje, bierze narkotyki czy stosuje przemoc?   Czy rodzice muszą się na to wszystko godzić, czy też wolno im pokazać takiemu dziecku drzwi? Czy miłość matczyna albo ojcowska musi wszystko wybaczać? Czy wolno nam, jako dorosłym, posiadać symbiotyczne potrzeby?   Czy miłość do partnera jest w podobnej mierze symbiotyczna jak miłość do ojca albo matki? Ile miłości, oparcia, pomocy i poczucia bezpieczeństwa potrzebujemy w dorosłym życiu? Ile odpowiedzialności za partnera powinniśmy wziąć, kiedy mu się źle wiedzie?   Co powinniśmy przejąć, aby mu ulżyć, a czego w żadnym wypadku nie? Czy musimy przez całe życie znosić niesamodzielność partnera czy małżonka, który nie chce wziąć za siebie odpowiedzialności?   Czy wolno nam wskutek własnej emocjonalnej niesamodzielności przeszkadzać dzieciom lub partnerowi w ich rozwoju i pójściu własną drogą?   Można powiedzieć, że rysują się dwie alternatywne relacje między symbiozą i autonomią – konstruktywna symbioza i prawdziwa autonomia z jednej strony oraz destruktywna symbioza i pozorna autonomia z drugiej.   Kto osiągnął pewien stopień autonomii, ten jest w stanie konstruktywnie współistnieć z innymi. Kto jest wewnętrznie rozszczepiony, potrzebujący i niespełniony, ma skłonności do tego, by podporządkowywać się innym lub wynosić się ponad nich i próbować nad nimi panować. W symbiotycznych uwikłaniach własna wola jest wolą dopasowania się. Dopasowywanie się czyni człowieka bezbarwnym i bezkształtnym. Człowiek płynie z innymi i z tłumem, myśli i czuje tak jak oni. Wierzy, że jest w tej większej całości bezpieczny i nie potrafi sobie wyobrazić istnienia bez tego zewnętrznego uniwersum. Staje się przez to łatwy do zmanipulowania i zachowuje jak chorągiewka na wietrze. Idzie za każdą modą i wskakuje do każdego pociągu, który właśnie przejeżdża. Myśli bezkrytycznie, jest łatwowierny i nie sprawdza, czy to, co twierdzą inni jest prawdą.   W destruktywnych relacjach symbiotycznych trzeba nieustannie manipulować. Wygłaszane są piękne mowy o tym, co rzekomo łączy tych, którzy zajmują ważniejszą pozycję społeczną z tymi, którzy są od nich zależni. Kiedy ktoś odważa się zniszczyć iluzję pięknego, harmonijnego współżycia, czekają go zakazy i kary. Symbiotycznie uwikłana miłość nie jest zdrowa, gdyż kurczowo chwyta się drugiego człowieka, pragnie go posiąść, zawładnąć nim, rywalizować z nim, wywiera na niego nacisk i szantażuje, wysuwa oczekiwania, które druga osoba może spełnić jedynie kosztem własnych potrzeb i interesów. Taka miłość jest iluzją, nie widzi drugiego takim, jaki rzeczywiście jest, lecz tworzy sobie jego wizerunek w oparciu o to, czego sama pragnie i potrzebuje.     Odziedziczone traumy   Jednym ze skutków uwikłania symbiotycznego w rodzinie jest to, że jesteśmy niejako psychicznie „podłączeni” do traum swoich rodziców i dziadków – do ich bolesnych traumatycznych przeżyć, którą nam nieświadomie przekazali – do ich lęków, rozpaczy, żałoby, co skutkuje w naszym życiu wpadaniem „bez powodu” w stany depresyjne albo psychotyczne z nieadekwatną percepcją rzeczywistości. Uwikłanie często też objawia się poczuciem beznadziei i niemożnością znalezienia życiowego celu.   Z teorii traumy wynika, że ludzie, którzy przeszli doświadczenie traumy nie potrafią wchodzić w zdrowe i nieobciążone związki z innymi ludźmi, ponieważ wskutek traumatyzacji utracili kontakt z samym sobą i z tego powodu nie są w stanie właściwie pojmować otaczającego ich świata. Wskutek zerwania emocjonalnej łączności świata wewnętrznego ze światem wewnętrznym nie rozumieją samych siebie i nie potrafią w wystarczającym stopniu zrozumieć innych. Postrzegają otoczenie poprzez krzywe zwierciadło swego własnego wnętrza, widzą w nim obrazy, które stworzyła trauma. To nadzwyczaj negatywne oddziaływanie traumatyzacji dotyczy zwłaszcza bliskich emocjonalnych relacji, zatem przede wszystkim relacji między rodzicami i dziećmi oraz między dorosłymi partnerami. Więź i trauma pozostają dlatego w bardzo ścisłej zależności. Trauma pozostawia ślad w postaci ekstremalnego lęku, który nie pozwala na budowanie zdrowych relacji.   Traumy i symbiotyczne uwikłania sprawiają, że mimo iż ludzie robią się starsi, nie stają się przez to bynajmniej dorośli, nawet wtedy, kiedy zostają rodzicami. Dlatego proces wewnętrznego doroślenia potrzebuje często terapeutycznego wsparcia. Kiedy w ramach tego procesu udaje się coraz lepiej zintegrować rozszczepienia pochodzące z własnych traum oraz zdystansować w stosunku do traum przejętych od innych, wtedy nadchodzi moment wewnętrznego zamknięcia własnego dzieciństwa i podjęcia życia bardziej tu i teraz.   Chcę tą książką dodać otuchy, że przezwyciężenie traum, a w szczególności traum symbiotycznych, jest możliwe. Człowiek może wiele osiągnąć, jeśli zacznie pracować nad sobą i nie będzie ustawał w wysiłku pielęgnowania i rozwijania zdrowych części swojej psychiki.   Franz Ruppert

„Ten, kto zajmuje się w terapii wszelkimi możliwymi problemami swojego dzieciństwa, młodości, partnerstwa czy pracy, ale nie zajął się jeszcze czasem sprzed swoich narodzin oraz doświadczeniami swojego porodu, ma kluczowe kwestie przed sobą.” Czy wiesz, że: - traumatyzacja przenosi się z pokolenia na pokolenie i może sprawić, że relacje w rodzinie i poza nią w znacznym stopniu zaczynają się charakteryzować dynamiką ofiara-sprawca, - w wielu przypadkach prawdziwe przyczyny zachowania tak zwanych trudnych dzieci leżą najczęściej w historii poprzednich pokoleń, które doświadczyły traumatycznych przeżyć, - anoreksja i bulimia mogą być spowodowane przez przeżycie traumatycznych doświadczeń we wczesnym wieku. "Wszystko, czego dziecko doświadcza do momentu narodzin, magazynuje się w jego ciele, w jego komórkach i układzie nerwowym i współtworzy w psychice przyszłe wzorce reakcji emocjonalnych i schematy zachowania." Jeśli chcesz dowiedzieć się jak je odnaleźć i uwolnić się od skutków traumy - przeczytaj tę książkę!

Problem traumy wciąż jest jednym z najtrudniejszych wyzwań dla psychoterapii. Franz Ruppert zyskał międzynarodowe uznanie dzięki własnemu rozwinięciu teorii i metody terapii Helingera. Kluczowym pojęciem jego koncepcji jest trauma symbiotyczna, czyli uwikłanie dziecka w nierozwiązane traumy rodziców, głównie matki. Tak powstałe pasmo cierpień może ciągnąć się, choć w zmienionej postaci, przez wiele pokoleń. Osoba dotknięta traumą żyje w świecie wytworzonych przez siebie wyobrażeń, które mimo, że są fałszywe, pomagają dawać sobie radę z cierpieniem w codziennej rzeczywistości. Doświadczenie terapeutyczne Franza Rupperta pozwala uwierzyć w to, że na końcu tej bolesnej drogi czeka jednak upragniona radość życia. Symbioza i autonomia Spis treści: Wstęp Podziękowania Uwaga językowa 1. Na zawsze twój - czy na zawsze sam? 1. 1 Dziecięce piosenki 1 .2. Konflikty między symbiozą i autonomią 1 .3. Hipotezy robocze 2. Co to jest „symbioza"? 2. l. Wzajemna korzyść 2.2. Łowcy i ofiary 2.3. Konkurencja i podział pracy 2.4. Uczucia pierwotne 2.5. Neurony lustrzane a symbioza 3. Symbioza jako koncepcja psychologiczna 3. l. Erich Fromm 3.2. Margaret Mahler 3.3. Martin Dornes 3.4. Dalsze rozważania 4. Co to jest autonomia? 4. l. Mnogość czy wyjątkowość? 4.2. Rozwój indywidualności i podmiotowości 4.3. Wolność od zależności 4.4. Wolność zewnętrzna i wewnętrzna 4.5. Tworzenie się „ja" 4.6. Pseudoautonomia 4.7. Prawdziwa autonomia 5. Konstruktywne i destruktywne formy symbiozy 5. l. Konstruktywne formy symbiozy 5.2. Destruktywne formy symbiozy 5.3. Konstruktywna i destruktywna relacja rodzice-dziecko 5.4. Spirala rozwoju 6. Trauma jako przyczyna zaburzeń psychicznych 6. l. Teoria więzi i teoria traumy 6.2. Model rozszczepienia psychicznego 6.3. Trauma i symbioza 7. Symbioza między rodzicami i dziećmi 7. l. Symbioza matka-dziecko 7.2. Symbioza dziecko-matka 7.3. Straumatyzowane matki i straumatyzowane dzieci 7.4. Straumatyzowani ojcowie i straumatyzowane dzieci 8. Trauma symbiotyczna 9. Uwikłania symbiotyczne 9. l. Uwikłania symbiotyczne wśród rodzeństwa 9.2. Symbiotyczne uwikłania par 9.3. Uwikłanie symbiotyczne z całą rodziną 9.4. Uwikłania symbiotyczne na płaszczyźnie narodowej 9.5. Uwikłania symbiotyczne z klubami sportowymi 9.6. Gospodarka i pieniądze a uwikłania symbiotyczne 9.7. Symbiotyczne uwikłania sprawców i ofiar 9.8. Uzależnienia a uwikłania symbiotyczne 9.9. „Psychoza", „schizofrenia" a uwikłania symbiotyczne 9.10. „Choroby" somatyczne a uwikłania symbiotyczne 10. Ustawienia traumy zorientowane na więzi 10. l. Słuchanie 10.2. Zaufanie 10.3. Od ustawień rodzinnych do ustawień traumy 10.4. Praca ze sprawą klienta 10.5. Rola terapeuty 10.6. Ustawienia traumy na sesjach indywidualnych 10.7. Wyjaśnienia teoretyczne i hipotezy robocze 11. Uwolnienie od uwikłań symbiotycznych 11.1. Opieka terapeutyczna 11.2. Terapeutyczne bezdroża 11.3. Ustawienia a trauma symbiotyczna 11.4. Rozumienie uwikłań symbiotycznych 11.5. Zrozumienie i uznanie traumy 11.6. Psychologiczna praca nad trauma 11.7. Rezygnacja z iluzji szybkiego uzdrowienia 11.8. Rezygnacja z uczuć przejętych symbiotycznie 11.9. Postawienie zdrowych części na pierwszym planie 11. 10. Rozwinięcie zdrowego poczucia ciała 11.11. Rozwinięcie poczucia własnej woli 11.12. Umiejętność bycia ze sobą 11.13. Nie chcieć ratować ani być ratowanym 11. 14. Opuszczenie uwikłanego partnera 11.15. Potrzeba dystansu w stosunku do straumatyzowanych rodziców 11.16. Nie być ani ofiarą, ani sprawcą 11.17. Zakończenie własnego dzieciństwa 11.18. Wchodzenie w nowe dobre związki 11.19. Zdrowe granice 11 .20. Prawo do seksualnego samookreślenia 11 .21. Niezłomna jasność 11 .22. Miłość bez traumy i bez uwikłania symbiotycznego 12. Nadzieja Literatura przedmiotu