Zawarte w książce refleksje dotyczą fenomenu Krakowa w ciągu ostatnich dwóch stuleci. Trwałość i siła stygmatu stołeczności Krakowa to intrygujący dla urbanologa przykład znaczenia dziedzictwa materialnego i niematerialnego jako czynnika rozwoju miasta. Tego niezwykłego zjawiska nie można oderwać od kontekstu politycznego. Relacja pomiędzy miastem a polityką to w przypadku Krakowa nie tylko funkcja polskiego losu! Kraków to także Europa Środka, w której przez dwieście ostatnich lat wiele razy zmieniały się granice i systemy polityczne.
Doświadczenie Krakowa przypomina, że miasto to proces długiego trwania, ale uświadamia też znaczenie dziedzictwa kulturowego, pamięci i tożsamości dla rozwoju. Pokazuje czytelnie, jak systemy polityczne i ideologie determinowały kształt procesów urbanizacyjnych.
W jakim więc stopniu polityka i systemy polityczne wpływają na kształt i znaczenia miasta – jako procesu, jako funkcji, jako idei, jako formy, jako zwierciadła cywilizacji? Co wynika z lekcji XX wieku, ale i z lekcji ostatniego ćwierćwiecza, gdy miasto przeżywa tak gwałtowną zmianę? Czy historia i pamięć są czynnikiem rozwoju, czy raczej balastem w procesie modernizacyjnej zmiany? Na te i inne nurtujące mnie pytania próbuję odpowiedzieć w artykułach poświęconych Mojemu Miastu.
ze Wstępu Jacka Purchli
Książka przedstawia postać Władysława Biegańskiego, wybitnego lekarza częstochowskiego, zarazem humanisty. Przybliża nam jego dorobek lekarski, mogący inspirować także współczesnych. Napisana jest językiem zachęcającym do wnikliwej lektury. Tę monografię naukową, opartą na solidnej bazie źródłowej, warto polecić nie tylko lekarzom, ale i tym czytelnikom, którym bliskie jest holistyczne postrzeganie natury człowieka i otoczenia, w którym on żyje.
Dr hab. n. med. Łukasz Czyżewski, WUM
...książka pozwala poznać osobę i dzieło wybitnego lekarza, społecznika oraz propagatora logiki i etyki lekarskiej Władysława Biegańskiego. Odsłania główne obszary pracy tego praktyka i teoretyka medycyny. Przeprowadzone w pracy analizy pozwalają zrozumieć, że dzieło i dokonania Biegańskiego rodziły się z potrzeby udoskonalenia pracy zawodowej lekarzy. Jego zdaniem bowiem, by móc skutecznie leczyć i przewidywać skutki swych działań, lekarze powinni poszukiwać pełnej prawdy o człowieku i jego zdrowiu.
Dr hab. Paweł Skrzydlewski, prof. nadzw. PWSZ Chełm
Książka ukazuje wszechstronny charakter działalności Władysława Biegańskiego jako lekarza, społecznika i intelektualisty. To nie tylko wielce uzdolniony lekarz, ale i działacz społeczny, a także człowiek przejawiający zainteresowania filozoficzne. Autorom książki udało się w pełni ukazać bogactwo dorobku jednego z największych autorytetów lekarskich przełomu XIX i XX wieku, a także ukazać znaczenie holistycznego podejścia do człowieka w zawodzie lekarza.
Dr hab. Mieczysław Ryba, prof. nadzw. KUL
(...) Mamy nadzieję, że prezentowane po raz pierwszy w polskiej literaturze filozoficznej wykłady Twardowskiego w ramach stworzonego przez niego specjalnie cyklu Filozofia w wieku XIX, przybliżą polskiemu czytelnikowi trudną skądinąd problematykę filozofii nowożytnej. Były one jedynymi w swoim rodzaju tekstami historyczno-filozoficznymi w obszarze całej polskiej literatury filozoficznej, w których krok po kroku w sposób merytoryczny i systematyczny zostały przedstawione wydarzenia i problemy konieczne dla zrozumienia filozofii Bacona, Descartes`a, Spinozy, Locke`a, Hume`a, Berkeley`a, Kanta, Fichtego, Schellinga, Hegla i innych filozofów. Nie było w naszych polskich badaniach nad XVII, XVIII i XIX-wieczną filozofią drugiej, tak pieczołowicie wykonanej pracy historyczno-filozoficznej. Wykłady te ujawniły doskonały warsztat Twardowskiego, jako historyka filozofii. Drobiazgowa dążność do tego, aby problemy rozważać jak najgłębiej i jak najdokładniej sprawiła, że lektura tekstu stała się z czasem przyjemna i ciekawa, a w znacznej części ujawniła to, jak dziś należy prowadzić badania nad historią filozofii.(Ze Wstępu)
Komentarz do O duszy Arystotelesa napisał Tomasz z Akwinu podczas swego pobytu w Rzymie w latach 1267-1268. W tym pierwszym ze swych komentarzy do dzieł filozoficznych Arystotelesa, Tomasz posłużył się nową techniką komentatorską, bardziej krytyczną i bliższą literze objaśnianego tekstu. Możemy przypuszczać, że wynikało to z dążenia do zneutralizowania niebezpieczeństwa, zawartego w rzetelnym, literalnym Commentarium magnum Awerroesa, dla którego ortodoksyjnej przeciwwagi nie mogły stanowić prace poprzedników Tomasza, takie jak odchodząca często od litery parafraza Alberta Wielkiego.
Zagadnienia trwałości, sposobu przekazywania i przemian kultury tradycyjnej od lat są przedmiotem ożywionej dyskusji naukowej. Do tej tematyki sięgnęli prelegenci organizowanej przez Studenckie Koło Naukowe Etnolingwistów UMCS, ""Pismo Folkowe"". Stowarzyszenie Animatorów Ruchu Folkowego oraz Akademickie Centrum Kultury ""Chatka Żaka"" UMCS konferencji ""Kultura - tradycja - kontynuacja:. Spotkanie odbyło się w ramach XXVI Festiwalu Muzyki Ludowej ""Mikołajki Folkowe"" w 2016 roku. Niniejszy tom jest podsumowaniem dyskusji, jakie miały wówczas miejsce.
Mimo iż odpowiedzialność stała się obecnie pojęciem powszechnie używanym, to jednak dopiero od niedawna zaczęto się nią zajmować z perspektywy badawczej. Najczęściej jest rozumiana jako odpowiadanie za popełniony czyn czy podjętą decyzję, tymczasem to przede wszystkim próba odpowiedzi na podstawowe odniesienie człowieka do siebie i innych ludzi. W niniejszej książce omawiany jest problem odpowiedzialności u Heideggera, który wiąże ją z ontologicznym pytaniem o własne bycie. Dopiero na gruncie bycia możliwe jest ujęcie kluczowego pojęcia w sensie etycznym czy prawnym. Heidegger wprawdzie nie zajmuje się odpowiedzialnością w tych właśnie znaczeniach, ale przedstawia ją na bazie źródłowego doświadczenia własnego bycia.Obok ujęcia Heideggera ukazane jest także stanowisko Tischnera, który w odróżnieniu od tego pierwszego dostrzega źródłowość doświadczenia odpowiedzialności na poziomie etycznym, w spotkaniu z drugim człowiekiem. Wydaje się, iż obydwa ujęcia są od siebie różne, jednak pytanie o źródłowość sprawia, że także dla Tischnera ważna jest interpretacja z perspektywy ontologicznej. Jest ona jednak poprzedzona doświadczeniem agatologicznym, będącym swojego rodzaju otwartością, empatią -to z niej wyrasta brak zgody na cierpienie drugiego człowieka i chęć przeobrażenia cierpienia przez zaangażowanie się w zmianę świata, w którym to, co jest"" będzie tożsame z tym, co być powinno"".
Zbiór esejów z różnych dziedzin psychologii, a także antropologii kulturowej, paleogeografii i geologii, socjologii, filozofii politycznej, filozofii religii, teologii, historii, orientalistyki, kulturoznawstwa, leksykografii, pedagogiki, genetyki i archeologii, inspirowanych teorią czynności Profesora Tadeusza Tomaszewskiego i powiązanym z nią modelem sytuacji. Autorzy pokazują, co współczesna nauka wnosi do rozumienia pojęcia sytuacji i co niemal pół wieku po ukazaniu się tekstu Profesora (Człowiek w sytuacji, PWN, 1975) możemy powiedzieć nowego o człowieku w wielości sytuacji, których jest on podmiotem.
Oddając do rąk Czytelnika tę monografię, chcemy zwrócić uwagę na jeszcze jeden, ważny aspekt: otóż w warunkach, gdy aktualność obowiązujących paradygmatów naukowych zmienia się sezonowo, propozycja Tadeusza Tomaszewskiego może być przykładem pożytku z trwałości ustaleń opartych na rzetelnej wiedzy. Możliwość odniesienia się do nich (czy to na zasadzie aprobaty, czy negacji) staje się argumentem na rzecz wartości tradycji w nauce.
******
Humans in situations not only from a psychologist’s perspective. Sudies inspired by the theory of Tadeusz Tomaszewski
A collection of essays from various fields of psychology, as well as cultural anthropology, paleogeography and geology, sociology, political philosophy, philosophy of religion, theology, history, oriental studies, cultural studies, lexicography, pedagogy, genetics and archeology – inspired by Professor Tadeusz Tomaszewski’s theory of activity and related to the underlying situational model. The authors demonstrate what contemporary science brings to the understanding of the concept of a situation, and now, nearly half a century after the publication of Professor Tomaszewski’s text (Humans in situation, PWN 1975) what new insights we have about a human being in the multiplicity of situations he or she finds themselves in.
Złożoność funkcjonowania gleby na obszarze miast i ich interakcji z działalnością człowieka nie jest jeszcze w pełni poznana, a wiedza na temat - znacząco rozproszona i wciąż niedostateczna. Komplementarne ujęcie złożoności funkcjonowania gleby na obszarach miejskich, uwzględniające wielorakie funkcje miast oraz degradujące czynniki zewnętrzne, przedstawione w pracy, jest potrzebne do opracowania uniwersalnej skali antropopresji oraz oszacowania wypadkowej naturalnej odporności gleb na degradację.
Rezultaty przeprowadzonych badań będą podstawą oceny ryzyka ekologicznego obszarów miejskich wykorzystywanego przy opracowaniu planów zagospodarowania przestrzennego, wyznaczania kierunków ochrony obszarów o wrażliwym użytkowaniu, dokonywania wyboru najlepiej dopasowanych technik i technologii budowlanych, inżynierskich, ogrodniczych i rekultywacyjnych. Ponadto rozpoznanie występowania terenów pokrytych glebami o małej zdolności przeciwstawiania się degradacji czy już zdegradowanymi jest niezbędne dla monitoringu stanu obszarów miejskich pod kątem ryzyka utraty zdrowia jego mieszkańców czy skażenia środowiska.
Uzyskane, w wielu aspektach nowatorskie, wyniki badań posiadają duże znaczenie poznawcze i aplikacyjne. Istotnie poszerzają wiedzę dotyczącą wpływu funkcji miasta na kształtowanie właściwości gleb, co sprawia, że będą podstawą oceny ryzyka ekologicznego obszarów miejskich przy opracowaniu planów zagospodarowania przestrzennego, monitoringu stanu obszarów miejskich oraz racjonalnej gospodarki glebami miejskimi.
Praca jest znaczącą pozycją w piśmiennictwie traktującym o wiedzy z zakresu nauki o glebach obszarów zurbanizowanych. Badania w niej zaprezentowane zostały wykonane na dobrym poziomie naukowym. Daje to podstawę do stwierdzenia, że oceniane innowacyjne badania poszerzają wiedzę o wpływie różnych funkcji miasta na kształtowanie jakości gleb, co przyczyni się do racjonalnego nim zarządzania.
Prof. dr hab. Stanisław Baran
W tomie 3 Autor dokonał analizy kwestii obejmujących działania jednostki przeciwko życiu innych (przestępczość przeciwko życiu, uwarunkowania sytuacyjne i kulturowe).
Mamy niewątpliwy zaszczyt przedstawić kolejny tom korespondencji dotyczący polskiej XIX- i XX-wiecznej filozofiiTym razem jest to korespondencja Romana Witolda Ingardena z lat 19451951, ukazująca lwowskie dzieje powstania oraz powojennej, krakowsko-poznańskiej reaktywacji pierwszego polskiego, obcojęzycznego czasopisma filozoficznego, a mianowicie Studia Philosophica. Commentarii Societatis Philosophicae Polonorum. W niniejszym wstępie staramy się odtworzyć okoliczności powołania oraz funkcjonowania tego czasopisma, od jego lwowskich początków aż po dramatyczny koniec, tj. bezkompromisowy atak likwidacyjny powojennych marksistów i komunistów w 1951 roku. Było to zadanie trudne z uwagi na brak materiałów archiwalnych, na podstawie których można byłoby ustalić, a nawet podać lub przytoczyć, podstawowe informacje. Niemniej udało nam się w tym względzie przeprowadzić konieczną adiustację. Mamy nadzieję, że relacja, którą przedstawiamy, nie odbiega od rzeczywistości i nie zniekształca tamtych, ważnych dla naszej filozofii, okoliczności.Inicjatorami i pomysłodawcami Studia Philosophica byli Ingarden i Kazimierz Twardowski. Współpracowali z nimi w redakcji Kazimierz Ajdukiewicz, Izydora Dąmbska i Daniela Gromska. Po wojnie, gdy zabrakło Twardowskiego, czasopismo reaktywował i prowadził dalej Ingarden, przy wsparciu Ajdukiewicza oraz we współpracy z innymi filozofami z kręgów lwowskich.
"Dla wielu dzieło to będzie pierwszym objawieniem Prawdy, której szukali z zamkniętymi oczyma, pierwszymi kawałkami duchowego chleba karmiącego duszę, pierwszym kielichem wody ze Źródła Życia gaszącym palące ich pragnienie. Ci, dla których przeznaczona jest ta książka, rozpoznają jej znaczenie i nie będą już nigdy więcej tacy sami".
"Głos Mistrzów zawsze rozbrzmiewa w świecie; słyszą go jednak tylko ci, których uszy nie odbierają już dźwięków oddziałujących na życie osobowe. Śmiech nie rozjaśnia już serca, gniew nie wprawia go w oburzenie, czułe słowa nie niosą ukojenia. We wnętrzu, do którego uszy są bramą zewnętrzną, znajduje się miejsce wypełnione spokojem, jakiego zaburzyć nie zdoła żadna osoba" - pisze autorka.
Mabel Collins przekazuje tutaj wskazówki dotyczące rozwoju duchowego i całej gamy pułapek, które czyhają na śmiałka dążącego do osiągnięcia pełnej kontroli nad ego i oddanie siebie samego wyższym, boskim poziomom egzystencji. W tekście głównym autorka przekazuje wskazówki pochodzące z wysokich poziomów Ducha, po czym w kilku innych dziełach objaśnia ich mistyczne znaczenie.Do dzieła tego odnosi się wiele książek wspaniale oświeconego autora - Williama Walkera Atkinsona, którego wiele książek wydanych zostało przez Wydawnictwo Centrum.
Filozofia joginów i cała nauka Adeptów wiedzy tajemnej - bez względu na to do jakiej rasy przynależą i jakąkolwiek wyznawali wiarę - poucza, że człowiek jest odpowiedzialną istotą, która sama wytwarza warunki swego życia, sama sprowadza na siebie karę i nagrodę, jako naturalną konsekwencję swych myśli i czynów. Nauki te twierdzą dalej, że człowiek nie może się uchylać od tego, co jest dla niego dobrem - i choćby upadał sto razy, w każdym przypadku, stale i bez przerw podąża naprzód, by ostatecznie pokonać swoją materialną, obarczoną cierpieniem naturę.Możemy tu znaleźć wyjaśnienie tego, jak nasze niższe pożądania i namiętności umiejscawiają nas i otaczają takim środowiskiem, które nas zmusza do stałego ich przeżywania do czasu, gdy nasza dusza je ze zgrozą rozpozna i skieruje się wzwyż ku Jedynemu, prawdziwemu Celowi. To, co Wyższe zawsze jest bowiem z nami i się o nas troszczy, stara się okazać nam pomoc i podtrzymuje nas - w końcu to za pomocą Ducha wchodzimy w kontakt ze Źródłem wszelkiego Życia i Siły.Cytaty z książki: W Europie, na Zachodzie i na Wschodzie oraz w Indiach rozwijała się nauka psychologii niezależnie jedna od drugiej, bez żadnych punktów stycznych. Jakiej krzywdy w tym zakresie doznała psychologia Zachodu zrozumiemy choćby z pobieżnego przyjrzenia się wynikom, do jakich doszła na Wschodzie ta właśnie nauka występująca tam pod nazwą jogi. Doszła ona tak wysoko, że wyniki jej wytworzyły osobny dział: nauki tajemnej, a teorie, u nas wchodzące w zakres metafizyki, tam są twierdzeniami wyprowadzonymi z doświadczenia. Z nich to filozofia jogi wywodzi i naucza o stosunku człowieka do innych ludzi i do wszechświata. Naucza i daje wskazówki praktyczne. Niniejszy, pobieżny i przystępnie napisany wykład podstawowych zasad światopoglądu Jogów hinduskich pozwoli czytelnikowi osiągnąć pewne wyobrażenie o głębi nauk Wschodu. (...)
Symbolizowanie i interpretowanie – dwa nierozłączne działania. Stwierdzamy dziwność jakiejś wypowiedzi – trzeba ją interpretować. Ale jak? Na podstawie struktury językowej i logicznej, uwzględniając ukierunkowanie przywołania oraz stopnie określoności sensu. Będąca drugą częścią dyptyku (pierwszą są Teorie symbolu), książka Symboliczność i interpretacja nie oddziela teorii od historii: ogólna „symboliczność języka” zostaje w niej zweryfikowana i dopełniona „strategiami interpretacji”, przy czym uprzywilejowanymi źródłami przykładów są egzegeza patrystyczna i filologia klasyczna.
Symboliczność i interpretacja jest w zamierzeniu syntetycznym spojrzeniem na to, co stanowi jedno z najważniejszych ludzkich działań – na interpretowanie symboli.
Antologia tekstów poświęconych teorii maski i studiów prezentujących posługiwanie się maską w obrzędzie, karnawale, teatrze, zabawie, sztuce. Książka prezentuje szkice zarówno klasyków myśli humanistycznej, takich jak: Claude Lévi-Strauss, Henry Pernet, Jean Starobinski, Jean-Thierry Maertens, Jean-Luc Nancy, jak i współczesnych badaczy zagranicznych zajmujących się tą problematyką, wśród których znaleźli się Richard Weihe, David Napier, Cesare Poppi czy Cara McCarty.
Antologia obejmuje artykuły autorów zagranicznych, które wcześniej nie były tłumaczone na język polski. Zaletą książki jest wprowadzenie do rodzimego obiegu naukowego współczesnej refleksji na temat maski, za granicą bogatej i nieustannie rozwijanej – przez archeologów, etnologów i etnografów, antropologów, socjologów, kulturoznawców, teatrologów, literaturoznawców, historyków sztuki etc. – u nas zaś prawie nieobecnej. Drugim kryterium doboru tekstów jest ich interdyscyplinarność. Wśród autorów mamy, owszem, etnologów, jak na każdą pracę o masce przystało, ale tym razem znaleźli się tu w mniejszości – i reprezentują głównie etnologię europejską. Inne teksty napisane zostały z perspektywy filozofii, teatrologii, archeologii, historii sztuki, nauk społecznych – albo łączą różne punkty widzenia. Trzecim kryterium jest status nowości. Poszczególne artykuły mają stanowić przykłady aktualnych i różnorodnych badań nad maską, w większości niepodejmowanych jeszcze w Polsce.
Czytelnicy znajdą w książce najnowszą wiedzę z zakresu badań nad maską. Autorzy starannie wybrali teksty omawiające aspekty teoretyczne problematyki maski oraz obszary wykorzystywania maski w działaniach obrzędowych, artystycznych, politycznych, użytkowych i innych (maska jako narzędzie sportowca, terrorysty, strażaka).
Odbiorcami książki są pracownicy naukowi wykładający antropologię, kulturoznawstwo, teatrologię, socjologię i inne kierunki humanistyczne, jak również studenci tych kierunków. Planowana antologia będzie wykorzystywana na zajęciach z antropologii i kulturoznawstwa na wielu uczelniach. Po książkę sięgną także wszyscy zainteresowani fenomenem maski nie tylko w ujęciu antropologicznym
i kulturowym, lecz także społecznym, politycznym.
Tak więc znaczenie pracy Maritaina polega dla nas nie tylko na tym, że wyjaśnia ona mechanizm klęski francuskiej, ale również i na poddaniu pewnegorozsądnego tonu rozważaniom o dzisiejszej sytuacji świata. Jedna z najtrudniejszych obecnie rzeczy to zdobyć się na trzeźwe, bezlitosne potępienie win i wad własnegonarodu i nie wpaść przez to w zwątpienie o jego wartości. Szczere przyznanie się do win i głęboka wiara w lud francuski u Maritaina budzą wielki szacunek.
[Ze wstępu Czesława Miłosza]
Jacques Maritain (1882–1973) – był współtwórcą personalizmu chrześcijańskiego. Profesorem Instytutu Katolickiego w Paryżu, od 1918 członkiem papieskiej Akademii św. Tomasza w Rzymie. Jest uważany za głównego przedstawiciela neotomistycznego personalizmu i neoscholastyki. Początkowo był uczniem Henriego Bergsona, lecz po potępieniu filozofii É. Le Roya przez papieża Piusa X Maritain odszedł od bergsonizmu na rzecz neoscholastyki.
Czym jest kobiece doświadczenie? Czy i jaki ma ono wpływ na wiedzę? Czy i w jaki sposób wpływa na odbiór i interpretację sztuki przez kobiety? Te ważne i intrygujące pytania stały się inspiracją do podjęcia rozważań zawartych w książce Kobiety i kultura. O doświadczeniu w filozofii feministycznej. Autorka prezentuje w niej zarówno szerokie, informacyjne omówienie feminizmu jako ruchu emancypacyjnego oraz formacji teoretycznej, jak i szczegółowe rozważania dotyczące zagadnień epistemologicznych i estetycznych w filozofii feministycznej. Dlatego książka może zainteresować profesjonalne badaczki i badaczy oraz szeroką, pozaakademicką publiczność. Zebrana w monografii obszerna bibliografia może zostać wykorzystana jako cenna wskazówka do pogłębionych, naukowych dociekań, ale także zainspirować Czytelniczki i Czytelników do dalszej, feministycznej lektury.
Niewątpliwą, niezaprzeczalną i ogromną zaletą książki jest podjęta tematyka. Nie tylko niezwykle aktualna, ale również istotna dla przekształcenia problematyki współczesnej epistemologii oraz estetyki. Teorie feministyczne twórczo i z korzyścią poznawczą wpłynęły na dyskusje prowadzone we współczesnej filozofii w ogóle. Książka wypełnia wciąż istniejącą w polskiej filozofii lukę w recepcji opisywanych w recenzowanej pracy teorii. Autorka zresztą, opierając swoje analizy siłą rzeczy głównie na literaturze anglojęzycznej, nie zaniedbuje polskich badaczek i badaczy, pokazując, że uczestniczą one i oni w tej ogólnoświatowej dyskusji filozoficznej, i w stosownych miejscach przywołuje ich argumentacje. Kolejną mocną stroną książki jest systematyczne i niezwykle rozległe zakresowo uporządkowanie i przedstawienie dynamicznej wielości i heterogeniczności tradycji teorii feministycznych. Wskazanie na istniejące między nimi istotne różnice, ale także odważne wysupłanie wątków łączących, które pozwalają opatrzyć je wspólną nazwą (jak powiązanie teorii z praktyką, skoncentrowanie na „kobiecości” i „tym, co kobiece”). Książkę można czytać jako wprowadzenie do teorii feministycznych, jak i feministycznej epistemologii czy feministycznej estetyki z odniesieniem do imponującej bibliografii.
Z recenzji dr. hab. Aleksandry Derry, prof. UMK
Opowieść o feminizmie to otwarta kompozycja i ewoluująca narracja o myśleniu, poznawaniu, odczuwaniu, odbieraniu, doświadczaniu, wyrażaniu czy interpretacji rzeczywistości, uwzględniająca pryzmat płci. Historycznie rzecz ujmując, jest to narracja wykluczonych i wyciszonych, która – od stosunkowo niedawna – jest wydobywana i wypowiadana. Ograniczenie tej narracji ramami teoretycznymi zapożyczonymi z tradycyjnej filozofii i nauki oraz systemowe ujęcie zagadnień dotyczących kobiet nie jest – i, jak sądzę, nie może być – celem feminizmu. Jest to stwierdzenie przewrotne, szczególnie w książce na temat filozofii feministycznej, która stanowi próbę teoretycznego i systemowego ujęcia problemu kobiecego doświadczenia. Myślę jednak, że nie jest to stwierdzenie pozbawione słuszności, zwłaszcza kiedy pod uwagę weźmiemy podmiot i przedmiot refleksji feministycznej, czyli kobiety, kobiecość, relacje między płciami oraz problemy z nimi związane. Tak określone podmiot i przedmiot feminizmu to zagadnienia niezwykle złożone, wielowymiarowe, zmienne, ulotne i niejednorodne.
Ze wstępu
„Nie ukrywam, z niejaką zazdrością, że sam chciałbym napisać taką książkę, ale i z satysfakcją, że ktoś to wreszcie znakomicie zrobił. Mogę chyba nieskromnie (jako pomysłodawca i redaktor) powiedzieć, że To nie jest sztuka, panie profesorze będzie znakomitym dopełnieniem Klasycznych dzieł sztuki nowych mediów (2015) (Andrzej Pitrus był jednym z autorów tej pracy zbiorowej), które będzie wykorzystywane, także przeze mnie i, jestem przekonany, wielu innych nauczycieli akademickich zajmujących się w dydaktyce problematyką nowych mediów w sztuce. Warto ją polecić wszystkim tym, którzy często powtarzają, że sztuka technologiczna wymaga nie wiadomo jakich kompetencji odbiorczych, swoistego wtajemniczenia i znajomości nowych narzędzi, interfejsów, software’ów oraz hardware’ów. Nic bardziej mylnego – przede wszystkim potrzebna jest pasja i chęć poznawania nowej sztuki”.
Z recenzji prof. dr. hab. Piotra Zawojskiego
Andrzej Pitrus był w poprzednim wcieleniu kuguarem, ale za bestialskie pożarcie świetnie zapowiadającej się biatlonistki został skazany na życie w ludzkiej powłoce.Oczekując przebaczenia ze strony bogów, dorabia jako profesor w Instytucie Sztuk Audiowizualnych Uniwersytetu Jagiellońskiego. Pisze niskonakładowe książki poświęcone filmowi, sztuce mediów i innym zjawiskom związanym ze współczesną audiowizualnością. Autor m.in. monografii twórczości Billa Violi – jednego z najwybitniejszych artystów
media artu. Mieszka czasem w Krakowie, czasem prowadzi życie nomady. Ostatnio uciekł przed polską ksenofobią i PiS-em do Torrevieja w południowo-wschodniej Hiszpanii. Pracuje tam nad książką poświęconą doświadczeniu kina.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
![Okładka książki Potęga mitu [2025]](https://dobreksiazki.pl/Photos/7/SMALL/000080/potega-mitu-2025.jpg "Potęga mitu [2025]. Autor: Campbell Joseph. Dobreksiazki.pl")
