Książka jest unikalnym na polskim rynku kompendium wiedzy, stworzonym przez najlepszych ekspertów z takich dziedzin, jak filozofia, socjologia czy ekonomia, co sprawia że jest doskonałym, wyczerpującym źródłem informacji na temat etyki w biznesie. Autorzy omawiają szeroko dyskutowane obecnie tematy, jak koncepcja zrównoważonego rozwoju, whistleblowing, ład korporacyjny czy społeczna odpowiedzialność biznesu, uzupełniając je niezbędnymi podstawami teoretycznymi. Jednocześnie wskazują na praktyczne wykorzystanie omawianych zagadnień, omawiając zasady etycznego postępowania wobec wszystkich najważniejszych partnerów firmy. Pozwala to Czytelnikowi na dogłębne zrozumienie tematu, zaczynając od decyzji jednostki, a kończąc na ogólnie przyjętych zasadach w biznesie międzynarodowym. Książka jest przeznaczona dla menadżerów, studentów, pracowników firm oraz wszystkich, którzy chcieliby się zapoznać z tą tematyką. Zapewnia odpowiedzi na pojawiające się nowe dylematy moralne wynikające z ciągłych zmian gospodarczych i społecznych.

Powrót modernizmu? To znaczy: czyżby powrót modernizmu? W jakim sensie powrót modernizmu? Pytanie jest ważne także w wymiarze społecznym i egzystencjalnym, ponieważ często stawiają je badacze, którzy kilkanaście lat temu - praktycznie przez całe lata dziewięćdziesiąte - współtworzyli w Polsce intelektualny klimat postmodernistycznej wiosny. Był to klimat życzliwy wszelkim "słabym ontologiom", w którym rozkwitały prawdy partykularne i chwilowe, które chciały i umiały czerpać siłę ze świadomości istnienia alternatywnych i konkurencyjnych ujęć. Powstała książka w ciekawy i wielowątkowy sposób ukazuje różne konteksty modernistyczno-postmodernistycznych polemik, nadziei i rozczarowań.

Tom obecny dotyczy epoki renesansu, a ściślej, okresu od upadku Konstantynopola w 1453 r. do pokoju augsburskiego w 1555 r. Ze słowem „renesans” dziś kojarzą nam się przede wszystkim wielkie dzieła malarskie, rzeźbiarskie i architektoniczne, o których poniżej nie będzie mowy. Jeśli chodzi o filozofię był to okres martwy: filozofia islamu praktycznie zanikła (z wyjątkiem może Persji), chrześcijańska scholastyka dogorywała, a niczego w jej miejsce jeszcze nie zaproponowano. (…) Jeśli o „naukowy” obraz świata chodzi, to można ten okres nazwać „odchodzeniem od Ptolemeusza”, zarówno jeśli chodzi o jego geografię, jak i astronomię. Najpierw żądni zysków żeglarze (ale nie badacze) wyruszyli na transoceaniczne wyprawy, co rychło doprowadziło do rewolucyjnych zmian wyobrażeń Europejczyków o morzach i lądach okrywających Ziemię. Później Mikołaj Kopernik na kartach De revolutionibus nakreślił nowy obraz nieba – choć trzeba było czekać na epokę baroku, by obraz ten uzupełniono i twórczo rozwinięto, a przede wszystkim zbudowano harmonizującą z nim fizykę (…).

Nisza świateł to filozoficzny komentarz do wersetu światła z Koranu oraz metafizyczny traktat o poznaniu, którego tematem są tajemnice świateł boskich. Autor rozważa naturę światła i jego znaczenie dla wzroku, poszukując jednak innego światła i innego oka, które byłyby uwolnione od ograniczeń poznania zmysłwoego.

Zebrane tu szkice łączy perspektywa dialektyki teologicznej. Pojęcie to nieprzypadkowo stanowi lustrzane odbicie „dialektyki oświecenia”. Obie odmiany dialektyki wskazują na historyczny, przypadkowy i skończony charakter języka i myślenia, odsyłając do tego, co poza-dialektyczne: chcą raczej ratować różnicę niż ją integrować. Obie są zatem tragiczne, choć w odwróconym, nowoczesnym sensie. O ile antyczny tragizm polegał na starciu tego, co świadome i rozumne (charakter), z tym, co nieświadome i pozaludzkie (losem), nowoczesny, odwrócony tragizm odkrywa, że sam rozum jest zamaskowaną pozaludzką siłą; losem, który rzuca wyzwanie temu, co ludzkie. O ile jednak dialektyka oświecenia Adorna i Horkheimera stanowi skrajnie protestanckie skrzydło europejskiej dialektyki teologicznej (to znaczy stanowi próbę wyciągnięcia radykalnych konsekwencji z wielkopiątkowej nowiny: „Bóg umarł!”), o tyle zebrane w Masce i oku eseje ciążą ku biegunowi przeciwnemu, którego patronami okazują się Schelling, Lukács, Schmitt, a zwłaszcza Brzozowski. Jest to biegun katolicki, to znaczy odrzucający zakaz obrazów, niebojący się metafor, symboli i mitów, widzący świat jako igrzysko boskich sił – choć dostrzegający zarazem problematyczność i niebezpieczeństwa takiej perspektywy.

Po sukcesie ?Anny Kareniny? (1877) resztę życia najsłynniejszy rosyjski pisarz i myśliciel Lew Tołstoj poświęcił przede wszystkim na dociekania filozoficzno-religijne. W 1886 roku (kiedy ukazała się jego znana nowela Śmierć Iwana Ilicza) zaczął pisać ?O życiu?, w pewnym sensie kontynuację rozważań ze ?Spowiedzi? (1879; Wydawnictwo Aletheia, Warszawa 2011). I ?Spowiedź?, i ?O życiu? z powodu cerkiewnej cenzury spotkał ten sam los: zakaz rozpowszechniania. ?O życiu? ukazało się po rosyjsku i w przekładach za granicą, a w Rosji dopiero w 1913 roku, już po śmierci Tołstoja, który zmarł w 1910 roku. W tej rozprawce żarliwość i szczerość poszukiwania prawdy o sensie życia sprawia, że autor odrzuca wszelką kościelną dogmatykę, a nawet wiarę, i prawdy o ?nieskończonym życiu? szuka w swojej ?rozumnej świadomości?. W tym na wskroś religijnym tekście Tołstoj nie mówi w ogóle o Bogu ani o zbawieniu, a jego spekulacje nie mają teologicznego charakteru. Nie można ich też przypisać popularnej w tym okresie na Zachodzie filozofii życia. Sam autor zaliczył te rozważania do najważniejszych swoich pism. Bławatska uznała go za prawdziwego teozofa, a z rosyjskiej Cerkwi został wykluczony.

Promieniujący umysł ma za zadanie nauczyć cię, jak uzyskać dostęp do najwyższego duchowego doświadczenia i pogłębić oraz jak dzielić je z innymi. Stan ten - który nazywam uwarunkowaną świadomością - w wielu różnych tradycjach na przestrzeni wieków znany jest pod wieloma nazwami: oświecenie, brak ego, czysta świadomość czy doskonała mądrość. Większość ludzi uzyskała duchowe doświadczenia takiego czy ego rodzaju dzięki jakiejś szczególnej praktyce albo też jawiło się ono zupełnie spontanicznie bez żadnej wyraźnej przyczyny. Niektórzy zawdzięczają je obecności wielkich duchowych nauczycieli. Natomiast doświadczenie nieuwarunkowanej świadomości jest całkowicie unikatowe i rozpoznawalne - to poziom świadomości, który setki tysięcy praktykujących w różnych duchowych tradycjach na przestrzeni wieków kontemplowało, medytowało nad nim, badało go i doświadczało. Starania czynione w kierunku zdobycia wiedzy o tym wyzwalającym stanie świadomości na Wschodzie można porównać do poszukiwania naukowych rozwiązań na Zachodzie, a mądrość i wewnętrzne doświadczenie, które przez wieki nagromadzono na Wschodzie, do bardziej oczywistych zdobyczy nauki. Promieniujący umysł koncentruje się na nieuwarunkowanej świadomości, ponieważ jest ona ostatecznym celem wszelkich ludzkich dążeń. Wszystko, cokolwiek robimy w każdej dziedzinie - religijnej, naukowej, politycznej, ekonomicznej i artystycznej - ma na celu osiągnięcie stanu, w którym zrealizowane są wszelkie potrzeby i pragnienia. Jak często mówi Dalajlama, wszystkie istoty poszukują tego samego szczęścia i spełnienia. Ale dopóki wszystkie nasze potrzeby nie zostaną zaspokojone, nie osiągamy ostatecznego celu. Uwarunkowany umysł mówi nam, że wciąż musimy iść dalej! Sprawdzamy miliony sposobów uzyskania tego spełnienia, ale jedynym doświadczeniem mogącym zaspokoić nasze wszelkie potrzeby jest nieuwarunkowana świadomość. Dlaczego? Ponieważ kiedy spoczywamy w nieuwarunkowanej świadomości, nie potrzebujemy niczego. Jesteśmy się kompletni i spełnieni dokładnie w takim stanie, w jakim się znajdujemy. Nie musimy pozbywać się jakichkolwiek myśli czy emocji ani w żaden sposób zmieniać swojej sytuacji. Myśli, uczucia i percepcja powstają, ale już nie jesteśmy przez nie uwarunkowani. Chociaż nieuwarunkowana świadomość może wydawać się czymś niezwykłym, nie jest oddzielona od codziennego życia i zawsze pozostaje łatwo dostępna. Dzięki doświadczeniu nieuwarunkowanej świadomości jesteśmy w stanie uzyskać całkowite spełnienie w samym centrum uwarunkowanej egzystencji. Do problemu pełnego spełnienia w tej książce podchodzimy z niedualnej perspektywy. Co to znaczy? Oznacza to, że wolność czy też wyzwolenie nie jest stanem, który istnieje jako przeciwieństwo odczucia stagnacji czy bycia więźniem swojego życia. W rzeczywistości nie istnieje on jako przeciwieństwo czegokolwiek. To poziom doświadczenia, który koegzystuje ze wszystkim. Niedualny stan nieuwarunkowanej świadomości nie może wykluczyć myśli, odczuć i percepcji, ponieważ obejmuje wszystko, co istnieje, i dlatego nie jest oddzielony od naszego codziennego doświadczenia. Ale nie znajduje się w ciele w ten sam sposób co przedmioty zmysłów czy uczucia, ani też gdziekolwiek indziej. Materiał przedstawiony w tej książce opiera się głównie na mądrości niedualnych tradycji, takich jak: Doskonała Mądrość (Pradżniaparamita), zeń, Środkowa Droga (madhjamaka), Wielki Symbol (mahamudra) oraz Wielka Doskonałość (Całkowite Spełnienie, dzogczen), jednakże został odświeżony i uwspółcześniony. Od czasu do czasu mogę zwracać uwagę na pewne związki pomiędzy tym, co tutaj „robimy", a tymi tradycjami, jednakże te porównania mają drugorzędne znaczenie. Naszym głównym zadaniem jest uzyskiwanie jak najłatwiejszego dostępu do nieuwarunkowanej świadomości i nauczenie się, jak integrować to doświadczenie z całością naszego życia. Celem jest transformacja umysłu, tak abyśmy stali się mniej podatni na cierpienie i zyskali większe zaufanie do życia w radości, miłości i wolności, tak aby każdy moment egzystencji stał się cenny i znaczący. Promieniujący umysł zabierze cię do wnętrza twojego umysłu i umysłów nauczycieli, których nauki są inspirowane przez nieuwarunkowana świadomość. Do pewnego stopnia zabierze cię także do wnętrza umysłów niedualnych duchowych mistrzów: roszizeń, guru adwajty, łamów dzogczen. Wkraczając w ich stan istnienia, odkryjesz, na czym on polega, jak doświadczają innych oraz jak możesz doświadczać wewnętrznej struktury niedualnej praktyki w ten sam sposób. Takie praktyki są dostępne dla każdego, kto chce przyspieszyć swoją psychiczną i duchową ewolucję. - fragment wstępu do ksiażki    Promieniujący umysł Spis treści: Podziękowania Wstęp NIEUWARUNKOWANA ŚWIADOMOŚĆ Ostateczny cel wszelkich ludzkich dążeń     Ws tęp do polskiego wydania  Ro2dział  I PARADOKSALNA NATURA NIEUWARUNKOWANEJ ŚWIADOMOŚCI Rozdział  II FAZY ROZWOJU Zrozumienie uwarunkowanego doświadczenia Rozdział III PRZESZKODY W DOŚWIADCZANIU NIEUWARUNKOWANEJ ŚWIADOMOŚCI Rozdział  IV PRAKTYKA KONTEMPLACAJI Rozdział V NIEINGEROWANIE I PRAKTYKA NATURALNEGO WYZWOLENIA Rozdział  VI OBSERWOWANIE FIKSACJI Rozdział VII NIEDUALNA KOMUNIKACJA Czyste słuchanie i mówienie   Rozdział VIII BYCIE KOMPLETNYM TUTAJ I TERAZ Rozdział  IX DEKONSTRUKCJA FIKSACJI Rozdział X POSZERZANIE RZEKI ŻYCIA  Rozdział XI USPOKOJENIE I WGLĄD Rozdział XII DEKONSTRUKCYJNE KONWERSACJE Rozdział XIII KILKA KOŃCOWYCH UWAG UŁATWIAJĄCYCH START Apendyks PROMIENIUJĄCA KOMUNIKACJA Struktura efektywnej współpracy Przypisy

Kapitał 1.1. Rezultaty bezpośredniego procesu produkcji to jedyny zachowany tekst, w którym Marks wyjaśnia pojęcia realnej i formalnej subsumcji pracy pod kapitał. Umożliwiają one zupełnie nowe spojrzenie na jego ekonomię polityczną oraz krytykę kapitalizmu. Nieprzetłumaczony dotychczas rękopis Marksa stanowi także podsumowanie najważniejszych tez I tomu Kapitału. Rezultaty bezpośredniego procesu produkcji, mające pierwotnie stanowić szósty rozdział Marksowskiego opus magnum, podejmują w zwięzły sposób problem względnej i bezwzględnej wartości dodatkowej oraz pracy produkcyjnej i nieprodukcyjnej. „(...) doniosłość rozdziału VI wynika stąd, że niektóre z tych pojęć są źródłem kolejnych istotnych rozstrzygnięć Marksowskiej krytyki politycznej, pozwalając nam uchwycić, a co ważniejsze, właściwie ukierunkować teoretyczne narzędzia, które mogą przysłużyć się głębszemu zrozumieniu współczesnej postaci kapitalizmu”. Antonio Negri, z Przedmowy do polskiego wydania Karol Marks (1818-1883) – niemiecki filozof, ekonomista i publicysta, autor koncepcji naukowego socjalizmu, prekursor współczesnych nauk społecznych. Jego oryginalna koncepcja materializmu historycznego oraz analizy ekonomiczno-polityczne stanowią jedną z najbardziej płodnych i inspirujących filozoficznie teorii, mającą głęboki wpływ na późniejszy rozwój filozofii i nauk społecznych. Jego największym dziełem jest Kapitał. „To, że marksizm stanowi niepodważalny punkt odniesienia dla historii idei XX wieku jest oczywiste, a stosunek do myśli Marksa powinien być dalej jednym z kryteriów intelektualnej rzetelności teoretyków oraz filozofów społecznych.” Z Posłowia tłumacza

W żywej i przystępnie prowadzonej rozmowie o. Philippe dzieli się istotą swoich poszukiwań dotyczących człowieka oraz tajemnicy Chrystusa. Odwołując się do Arystotelesa, św. Tomasza z Akwinu i św. Jana Ewangelisty, przedstawia rozwój swojej oryginalnej myśli, poszukującej trzech mądrości: filozoficznej, teologicznej i mistycznej. Jego słowa mogą okazać się pomocne dla tych, którzy dążą do prawdziwej mądrości, dającej wolność. Ojciec Marie-Dominique, odpowiadając na nieustępliwe pytania, jakie mu zadaje Frederic Lenoir, pozostawia nam w formie świadectwa testament intelektualny i duchowy, ujawniając przy tym pewne nieznane aspekty życia wielkich świadków wiary XX wieku, z którymi był związany, jak Marta Robin czy o. Marie-Dominique Chenu.

Dzieci często zadają pytania mające naturę pytań filozoficznych. Dlaczego ludzie umierają? Dlaczego muszę słuchać rodziców? Dlaczego na świecie są wojny? Wobec takich pytań dorośli niejednokrotnie czują się bezradni. Nie wiedzą, w jaki sposób rozmawiać z dziećmi na trudne tematy, jakich udzielić odpowiedzi. Bo też czy istnieją jednoznaczne odpowiedzi? Seria DZIECI FILOZOFUJĄ skonstruowana jest w formie rozmowy dzieci i dorosłych. Wykorzystując naturalną prostotę dziecięcych pytań i odpowiedzi, otwiera drzwi do odwiecznych filozoficznych problemów, takich jak znaczenie życia, etyka, emocje, tożsamość czy świadomość. Każdy tom zawiera sześć ważnych pytań. Każde pytanie prowadzi do sześciu możliwych odpowiedzi, których mogłoby udzielić dziecko. Z kolei każda odpowiedź prowadzi do kilku nowych pytań, które w jakiś sposób podważają wcześniejszą odpowiedź. A wszystko to w odniesieniu do codziennego życia dziecka. Charakterystyczne ilustracje oparte na koncepcji żartu rysunkowego pomagają spojrzeć na omawiany problem w sposób humorystyczny, delikatny, poetycki czy nawet nieco wywrotowy - wszak myślenie to świetna zabawa! Książki Oscara Brenifiera wspierają naturalną skłonność dzieci do zadawania pytań o siebie, życie i świat, kształtując u nich tym samym analityczny i abstrakcyjny sposób myślenia. Tytuły rozdziałów w tomie ŻYCIE, CO TO TAKIEGO?: - Co może sprawić, że będziesz szczęśliwy? - Czy będziesz kiedyś mistrzem? - Dlaczego życie bywa ciężkie? - Dlaczego istnieje człowiek? - Dlaczego i po co żyjemy? - Dlaczego umieramy? Polecamy również: UCZUCIA, CO TO TAKIEGO? W przygotowaniu: DOBRO I ZŁO, CO TO TAKIEGO? Joanna Olech o serii Dzieci Filozofują: Skoro filozofia polega na zadawaniu pytań, to dzieci z natury są filozofami. Autor tej kapitalnej serii, wzorem dzieci, zadaje trudne pytania. I nie zadowoli się gładkim komunałem, jaki podsuwa ci wytresowany sufler w głowie. Będzie drążył i pytał dalej... Nie po to, aby uzyskać odpowiedź. Ale żeby poruszyć w twojej głowie nieużywane trybiki, przewietrzyć rozum, rozpoznać uczucia. To jest pyszna lekcja dla raczkujących i ząbkujących filozofów. Dla tych niezmordowanych, małych PYTALSKICH, z których wyrastają rozumni dorośli.

To jeden z ważniejszych traktatów poświęconych problemowi doświadczenia języka i fenomenologii sensu. Proponowana przez Gadamera idea hermeneutyki filozoficznej jest czymś więcej, niż tylko stanowiskiem w sporze o metodologię nauk humanistycznych. Jest oryginalnym ujęciem relacji między podmiotem i kształtującą go tradycją.

W książce widać pragnienie dogłębnego przemyślenia tradycyjnego problemu, potraktowanego niczym zadanie: jak w sposób racjonalny, krok po kroku, zbudować sprawiedliwe społeczeństwo. Rawls zaczyna wywód od zarysowania warunków wyboru. Sytuacja pierwotna to sytuacja czysta, w której obowiązuje zasłona niewiedzy. Powoduje ona, że jednostki, chcąc chronić siebie, zmuszone są stanąć po stronie sprawiedliwości rozumianej jako bezstronność. Muszą bowiem na wszelki wypadek minimalizować straty, jakie w wyniku realizacji umowy społecznej mogą ponieść osoby znajdujące się w najgorszej sytuacji. Następnie Rawls zastanawia się, jak się zachować sprawiedliwie i racjonalnie już po usunięciu zasłony niewiedzy. Wypracowane w sytuacji pierwotnej ogólne zasady sprawiedliwości trzeba dostosować do funkcjonowania konkretnych instytucji państwowych. Przy tej okazji analizuje klasyczne zagadnienia filozofii politycznej: jaka powinna być rola państwa, w co może ono ingerować, jakie zobowiązania mają obywatele, kiedy mogą wystąpić przeciw istniejącemu porządkowi itd. Wywody te mają dodatkowe ugruntowanie w ostatniej części książki, w której filozof bada świat wartości, szukając teorii obejmującej pojęcia dobra, słuszności, sprawiedliwości, równości i wolności. Niniejsze wydanie opiera się na poprawionym przez autora tekście z 1999 roku.

Osho wygłaszał wykłady dzień w dzień przez prawie ćwierć wieku. Cały ten materiał został zarejestrowany na nośnikach audio i video. Obecnie trwają prace nad spisaniem całości tego materiału dla przyszłych pokoleń poszukujących. Każdy z jego wykładów można czytać w oderwaniu od reszty nauczania. Znajomość kontekstu konkretnych wypowiedzi jest jednak lepszym podejściem. Widać ją w całej serii wykładów na dany temat. Największy pożytek poszukującemu daje zapoznanie się z większą liczbą wykładów, najlepiej na przestrzeni wielu lat. Wtedy dopiero widać geniusz Osho jako niezwykłego mówcy, w pełni świadomego swej roli duchowego mistrza, czy przyjaciela dla tych, którzy w poszukiwaniach przyszli właśnie do niego. Niniejsza publikacja jest właśnie taką przekrojową próbą podsumowania pracy Osho. Wyjaśnionych tu zostało wiele spraw niezrozumiałych bez znajomości wewnętrznych aspektów medytowania z Osho. Omówiono też kilka kwestii, które były swego czasu medialnymi sensacyjkami, ale po zapoznaniu się z tym tekstem okazują się być jedynie pewną formą pracy oświeconego mistrza z osobami szukającymi inspiracji na duchowej ścieżce.  

„Pragnę mieszkać w tym raju, gdzie zachwyt króluje nad analizą”. ”Świat dopóty nie będzie przybytkiem szczęścia, dopóki nie stanie się domem artystów, a więc tych, którzy cieszą się wytworami swojej pracy. Gdy człowiek nowoczesny przestanie przypominać „sprasowaną belę ludzką”, stanie się twórcą- małym boskim pomocnikiem.” „Jesteśmy pogrążeni w niedoli i cierpieniu, bo żyjemy w niższej jaźni, w ograniczonej osobowości, a ta jest ciasna, sztywna, pozbawiona elastyczności, ślepa na nieskończone, nie chwytająca jego światła. Hałaśliwa. Wydaje zgrzytliwe dźwięki dysharmonii, rodzi konflikty. Nie staje się bynajmniej harfą pełną brzmień harmonijnych tonów.” SADHANA uważana jest za podstawowe dzieło Tagorego z zakresu jego działalności misyjno- filozoficznej. Powstało ono na bazie wykładów opracowanych w zimie 1912/13 r. w Stanach Zjednoczonych. Jest kulminacją i syntezą filozofii życia Tagorego. Tym co nam Tagore daje, jest nie system filozoficzny, lecz gmach przecudnie wiążących się ze sobą wierzeń i uczuć poety, opowiadającego o ludziach, świecie, cnotach, życiu, śmierci i nieśmiertelności, z prawdziwym, szczerym patosem, wiarą i żarem ekstatycznego zachwytu. "Gdy czasy i ludzie brną po uszy w materializmie, miło jest posłuchać szczerego artysty, przynoszącego nam wieści ze świata ducha. To odświeża, wprowadza w harmonię skołatane i rwące się wciąż niespokojnie myśli, daje im chwilę wypoczynku." Tagore naucza o tym co dobre, zauważając, że właściwie złego nie ma, a jest tylko niedoskonałość, która prędzej czy później musi przejść w doskonałość. Autor zastanawia się nad śmiercią i nieśmiertelnością, powołując się na święte księgi Indii, wspomagając się cytatami, wtajemniczając nas w zasadnicze pojęcia systemu religijnego swego kraju, jego etyki, jego psychologii. Czerpiąc z filozofii Upanisadów i nauk Buddy, Tagore bazuje na własnym życiowym doświadczeniu i przekazuje wartości duchowe, umożliwiające człowiekowi osiągniecie poczucia jedności z boskością w swoim codziennym życiu. Przypowieści „Myśli Ostatnie” znakomicie dopełniają i ilustrują "Sadhanę". „Tylko dlatego, że zamknęliśmy drogę do wewnętrznego świata wolności, świat zewnętrzny stał się bezwzględny w egzekwowaniu zapłaty. Niewolnictwem jest dalsze życie w sferze, gdzie istnieją rzeczy, ale ich znaczenie jest przesłonięte. Ludzie zaczęli narzekać, że egzystencja jest zła tylko dlatego, że w swojej ślepocie, przeoczyli coś, w czym tkwi prawda owej egzystencji. Ptak, który próbuje wzbić się w powietrze, machając tylko jednym skrzydłem, złości się na wiatr, że rzuca go na ziemię. Wszystkie okaleczone prawdy są złe. Są bolesne, gdyż proponują coś, czego dać nie mogą. Śmierć nas nie krzywdzi, choroba zaś tak, bo nieustannie przypomina o zdrowiu, ale z drugiej strony nam je odbiera. A życie połowiczne jest złe, gdyż kończy się nagle, kiedy jest wyraźnie niespełnione, podaje nam czarę życia, ale nie oferuje jej zawartości.” W 8 rozdziałach autor przedstawił sposoby i środki osiągnięcia spełnienia ludzkiego życia. Tytuły rozdziałów: 1.Związek człowieka ze światem 2.Świadomość duszy 3.Problem zła 4.Problem ego 5.Spełnienie w miłości 6.Spełnienie przez czyn 7.Spełnienie piękna 8.Spełnienie nieskończoności  

Księga Gamma Metafizyki zaczyna się od zdania zapowiadającego nową orientację filozoficzną: Istnieje nauka, która bada Byt jako taki i przysługujące mu atrybuty istotne (1003 a 21). Ta nowa nauka kryje się pod nazwą, której nie wymyślił Arystoteles - "metafizyka". Nauka ta ani nie miała poprzedników, ani żadnej tradycji. Powstały więc różne hipotezy tłumaczące sens tej nowej nazwy. Wystarczy się odwołać do klasyfikacji nauki w epoce Arystotelesa, ażeby się przekonać, że nie było miejsca dla tej nauki, którą nazwano po śmierci Arystotelesa "metafizyką", a którą później zaczęto również nazywać "ontologią".

Wbrew przekonaniu liberalnego społeczeństwa o „postępie” cywilizacji, posuwa się ona wielkimi krokami w kierunku stworzenia najbardziej gigantycznego i najbardziej destrukcyjnego despotyzmu, jaki człowiek kiedykolwiek widział. Wraz z osłabianiem władzy religijnej wzrastać musi bowiem kontrola polityczna, aż po tyranię. W ocenie Donoso Cortésa rewolucja 1848 roku dowiodła, że wybór nie leży już między wolnością a dyktaturą, ale między dyktaturą spiskowców a dyktaturą rządu (z eseju O porządku symbolicznym nowoczesnej demokracji). Jacob Taubes (1923–1987) – urodzony w Wiedniu żydowski filozof religii. Wykładał filozofię religii i hermeneutykę na Uniwersytecie Hebrajskim w Jerozolimie, na Harvardzie, Princeton, Columbii, a od lat 60. we Freie Universität w Berlinie. Za życia opublikował tylko jedną książkę Abendländische Eschatologie (1947), której tłumaczenie polskie ukaże się w przyszłym roku staraniem wydawnictwa Fundacji Augusta hrabiego Cieszkowskiego. Pośmiertnie ukazały się jego wykłady o teologii politycznej apostoła Pawła (Die Politische Theologie des Paulus, 1993; wyd. pol. Teologia polityczna świętego Pawła, 2010) oraz zbiór artykułów Vom Kult zur Kultur: Bausteine zu einer Kritik der historischen Vernunft (1996) stanowiący podstawę niniejszej publikacji.

Tożsamość człowieka, opowieść o sobie powstaje w relacjach z osobami znaczącymi, w ich ewaluacjach i sposobach rozumienia rzeczywistości – jest zanurzona w systemie rodzinnych znaczeń. Niniejsza monografia zawiera teoretyczną refleksję i przegląd badań autorki na temat kształtowania się tożsamości narracyjnej w rodzinie oraz szczegółową analizę narracji tożsamościowych w cyklu życia rodziny. Jest jednocześnie zaproszeniem do dyskusji na temat istoty formowania się tożsamości jednostki, ważnych elementów kontekstowych jej konstruowania i związanych z tym możliwości wspierania osoby w konstruktywnej reorganizacji opowieści o sobie. * * * Obszarem zainteresowań Pani dr Anny Cierpki jest psychologia narracyjna, dynamicznie rozwijająca się dziedzina psychologii. (…) Przygotowywana publikacja poświęcona jest badaniu specyfiki narracji tożsamościowych w okresie wczesnej dorosłości i ich związków z oceną relacji w rodzinie pochodzenia i w aktualnym małżeństwie. (…) Książka zawiera kompetentne wprowadzenie teoretyczne. Podejmuje istotne zagadnienie związków między relacjami w rodzinie pochodzenia a kształtowaniem tożsamości narracyjnej. (…) Może być interesująca dla osób zajmujących się psychologią narracyjną, psychologów wychowawczych, a także psychologów klinicznych i psychoterapeutów. Zawarta w niej wiedza poszerza zrozumienie sposobów ujmowania indywidualnego doświadczenia człowieka i nadawania znaczeń ważnym wydarzeniom. dr hab. Barbara Tryjarska, prof. UW

Książka jest interdyscyplinarnym zbiorem studiów z zakresu podstaw aksjologicznych, teoretycznoprawnych i normatywnych prawnego statusu zwierząt. Problematyka ta, stanowiąca od 2010 r. przedmiot badań Wydziału Prawa Szkoły Wyższej Psychologii Społecznej w Warszawie, określana także jako prawo ochrony zwierząt, choć niektórzy autorzy używają terminu "prawa zwierząt", ma doniosłe samoistne znaczenie. Jest ono obecnie tym większe, iż rozważania dotyczące statusu zwierząt łączą się ściśle z rozwijającą się, wraz z postępem myśli ekologicznej, ogólną refleksją nad stosunkiem człowieka do przyrody. Prof. dr hab. Hubert Izdebski

Książka Wojciecha Chudego jest zbiorem tekstów zmarłego przed trzema laty lubelskiego filozofa, który w swoich pracach systematycznie wracał do Hegla w przekonaniu, że zrozumienie miejsca jego koncepcji w nowożytnym (pokartezjańskim) nurcie filozofii, a także jej krytyka, są ważne dla aktualnego uprawiania filozofii. Wojciech Chudy widzi nowożytne korzenie systemu Hegla i postrzega ów system jako logiczną kontynuację oraz istotne uzupełnienie klasycznego paradygmatu filozofii bytu. W diagnozowaniu intelektualnych i duchowych perspektyw współczesnej filozofii szczególnie inspirujące były dla Autora znakomite Heglowskie analizy relacji międzyludzkich. Oryginalnie i odważnie interpretuje słynną Heglowską dialektykę pana i sługi, stosując ją do zjawisk naszego współczesnego życia: związków kobiety z mężczyzną, mistrza z uczniem, rodziny i państwa czy moralności i polityki. Autor po mistrzowsku połączył głębię refleksji z wnikliwym opisem codziennego życia. O filozofii Hegla pisze, że może być twórczą inspiracją w interpretacji współczesnych problemów społeczeństwa, polityki i kultury. Podkreśla, że filozof ten ma nam wciąż wiele do powiedzenia na temat ludzkiej kondycji, wartości i podstaw życia społecznego.

Skoro sztuka prawa to sztuka tego, co sprawiedliwe – odróżniania dobra od zła – sztuka prawa naturalnego nie jest niczym innym jak umiejętnością wskazania nieuniknionych wymiarów sprawiedliwości osoby ludzkiej. Dzieje nauki prawa naturalnego to historia wysiłków ludzkiego rozumu, by pojąć sprawiedliwość nieodłącznie związaną z człowiekiem i jego godnością. Również dzieje negowania tego prawa to historia przewagi jednych ludzi nad innymi oraz ślepoty niektórych myślicieli i prawników, którzy nie chcieli lub nie potrafili zrozumieć, że osoba ludzka znajduje się ponad ideologiami, punktami widzenia i subiektywnymi ocenami. Jakąż bowiem wartość mogą one mieć, jeśli ten, kto je wyraża nie ma wartości sam w sobie? W naszych czasach, kiedy cywilizacja zachodnia, przesiąknięta nieszczęsnym pozytywizmem, odwraca się od odwiecznych wartości i nie akceptuje obiektywnych cnót, badanie i przyjęcie prawdziwego prawa naturalnego (nie jego substytutów przedstawianych przez większość przedstawicielu obiektywizmu prawniczego) wytycza pewną ścieżkę prowadzącą do tego, by Europa odzyskała swą tożsamość i odznaczała się „silną” kulturą, która sprosta wyzwaniom XXI w.