Danuta Wróblewska poświęciła swoje życie przede wszystkim krytyce artystycznej, pisała również prace naukowe z zakresu historii sztuki, uprawiała eseistykę, a nawet poezję. Poszukiwała sztuki opierającej się czasowi, ciążącej ku nieśmiertelności.Sztuka prawdziwa jest sprawą bardzo poważną. Szukamy jej, zdając sobie z tego sprawę albo nie zdając, tak jak się szuka okrucha wieczności. I każde spotkanie galeryjne i muzealne jest u wielu ludzi podbite nadzieją na odkrycie czegoś ważnego w obrazie, czego jeszcze nie znamy. Czy jeden milion malarzy zajętych rywalizacją ze sobą albo odkrywaniem nowych rewolucyjnych technik wie, że w gruncie rzeczy nam nie chodzi o wyścig, ani tym bardziej o rewolucję? Tylko o tajemnicę świata i nasz w tej tajemnicy udział? pisała w 1997 roku na łamach Pokazu.fragment wstępu Karoliny ZychowiczPisarska twórczość krytyczna Danuty Wróblewskiej-Frączak realizowała się w trzech podstawowych nurtach: w artykułach prasowych publikowanych zarówno w prasie specjalistycznej jak i popularnej, we wstępach do licznych katalogów wystaw i pokazów artystycznych oraz w publikacjach książkowych poświęconych sztuce i projektowaniu. Artykuły i teksty krytyczne, pisane żywym, sugestywnym piórem były charakterystycznym i bardzo ważnym elementem polskiego życia artystycznegoProf. dr hab. Wiesław Juszczak
Tapta, osoba, osobistość, profesor, artystka zaangażowana bez reszty w to, co robi. Tapta, to osobistość o wyraźnie zarysowanych kontuarach, podobnie, jak jej twórczość. Stymulująca osobowość, nie pozbawiona zmysłu monumentalizmu. Wie, jak podejść do stacji metra, do płotu długości dwudziestu sześciu metrów. Potrafi posługiwać się materiałami pozbawionymi daru łatwego urzekania, umieścić pływającą rzeźbę na wodach weneckiej laguny. Uwielbia mosty i przestrzega zasad budowy i inżynierii. Interesuje ją ruch, łączenia obiektów; pociągają ją śruby i zawiasy, w których dopatruje się obietnicy ruchu, dynamiki. Tworzy w neoprenie, w surowym kauczuku, którym posługuje się w swoisty sposób, aczkolwiek wiadomo, do czego służy on w przemyśle, chociaż używa go się też do produkcji tych ruchomych chodników, które wypluwają z trzewi lotnisk bagaże, jak również do wyrabiania skafandrów nurków głębinowych. Tapta kultywuje także, instynktownie, zmysł współpracy, wymiany, dialogu. France Borel Fragment przemówienia inauguracyjnego wygłoszonego podczas otwarcia wystawy Tapty w La Cambre 29 stycznia 1996 roku.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
