Wspaniały poradnik dla każdej dziewczynki interesującej się modą i urodą!
Wskazówki dotyczące projektowania ubrań, mnóstwo oryginalnych pomysłów na nietuzinkowe ozdoby, kosmetyki naturalne i smaczne przekąski.
Wszystko inspiracje zebrane w jednym miejscu!
Nie ma obawy o sposób wykonania. Przy każdym projekcie znajdują się instrukcje „krok po kroku” oraz zdjęcia obrazujące kolejne etapy powstawania.
Dobre maniery dla dzieci to najlepsza książka do nauki zasad dobrego wychowania. Dzieci dowiedzą się, jak należy zachowywać się przy stole, w szkole, podczas odwiedzin, na ścieżce rowerowej, w autobusie, w kinie lub podczas korzystania z internetu. Trudne zasady dobrego wychowania zostały przedstawione w formie humorystycznych wierszyków, których bohaterami są niesforne zwierzątka.
Wiersze idealne pokazują właściwe zachowanie pomijając nudne dla dzieci formuły, nakazy i zakazy.
Pozycja podzielona jest na czytelne działy, w których pogrupowano wszystkie zasady związane np. z zachowaniem podczas posiłku, w środkach komunikacji miejskiej, czy w towarzystwie.
Kolorowe i zabawne ilustracje przyciągną uwagę nawet największego urwisa! Polecamy.
Nie chcesz już być singielką? Marzysz o szczęśliwym związku?
To książka dzięki której dowiesz się, jakiego partnera poszukujesz i jak możesz go zdobyć.
Każda kobieta pragnie żyć w szczęśliwym związku. Czasem, żeby to osiągnąć, potrzebny jest perfekcyjny plan. Znajdziesz go w książce Jak upolować miłość.
Najpierw należy poddać analizie swoje nastawienie, potrzeby i doświadczenia. Następnie przyjrzeć się sobie i przeanalizować swoje atuty. Istnieją oczywiście kobiety, które naturalnie roztaczają aurę kobiecości, ale każda z nas może odkryć i zrozumieć, co działa na mężczyzn. Pozostaje tylko doprecyzować kogo poszukujemy i… ruszyć na polowanie.
Iwona Firmanty – psycholog, socjolog, trener umiejętności osobistych i coach kadry menedżerskiej. Założycielka Firmy Szkoleniowej Human Skills oraz projektu Sensualna Kobieta Biznesu, który wspiera osobisty i zawodowy rozwój kobiet. Ekspert z zakresu umiejętności interpersonalnych, efektywności osobistej, komunikacji, wystąpień publicznych i budowania relacji. Ceniona nie tylko za merytoryczność, ale też osobowość i poczucie humoru.
Premiera: 14.06.2017 r.
Kategoria: Poradnik
Liczba stron: 240
Format: 145 x 210 mm
Oprawa: miękka ze skrzydełkami
ISBN: 978-83-65456-74-8
EAN: 9788365456748
Sugerowana cena detaliczna: 36,90 zł
Wskazówki dla nauczycieli dotyczące organizowania pomocy psychologiczno-pedagogicznej.
Zgodnie z nowymi rozporządzeniami Ministra Edukacji Narodowej z 2013 r. pomoc psychologiczno-pedagogiczna powinna być zapewniana na terenie placówki, do której uczęszcza dziecko.
Nowe przepisy obligują więc nauczycieli do wyodrębniania dzieci, które potrzebują pomocy psychologiczno-pedagogicznej, oraz zaplanowania form udzielanego wsparcia, a także do opracowania programów pracy terapeutycznej.
Ta książka to wsparcie dla nauczycieli w realizacji ich nowych zadań, zawierająca niezbędne wytyczne związane z przepisami oświatowymi, usystematyzowaną wiedzę merytoryczną oraz praktyczne wskazówki i gotowe projekty, które ułatwią stawienie czoła nowym wyzwaniom i obowiązkom.
W jaki sposób ta publikacja pomoże nauczycielom?
?przybliży pojęcie i metody diagnozy funkcjonalnej;
?uporządkuje wiedzę z zakresu prawidłowości i rozwoju dziecka w poszczególnych sferach;
?rozwinie umiejętności konstruowania prób diagnostycznych do oceny rozwoju dziecka;
?omówi ogólne zasady dotyczące organizowania działań wspierających rozwój dziecka;
?przedstawi zagadnienia dotyczące planowania terapii i doboru odpowiednich ćwiczeń;
?pokaże, jak można organizować działania wspierające w sposób praktyczny, krok po kroku.
Książka zawiera gotowe arkusze diagnostyczne!
…czyli praktyczną pomoc przy indywidualnym traktowaniu każdego dziecka i postrzeganiu go w szerszym kontekście uwarunkowań biologicznych i środowiskowych.
To bogaty zbiór doświadczenia zdobytego przez autorki w trakcie wieloletniej praktyki psychologicznej w pracy z dziećmi przedszkolnymi i nauczycielami, oparty dodatkowo o fachową literaturę z zakresu psychologii i pedagogiki.
Ćwiczenia, które pomogą w przezwyciężeniu lęku i zamartwiania sięMniej więcej jeden na trzech nastolatków zmaga się z uczuciem niepokoju, strachu i napadami paniki. Kołatanie serca, pocenie się, drżenie ciała, bóle brzucha to tylko niektóre z objawów towarzyszące tym stanom. W okresie dojrzewania są one najbardziej powszechne, ponieważ w sferze fizycznej, emocjonalnej i psychicznej dochodzi wówczas do wielu zmian. Jeśli nastolatkowie nie znajdą sposobu na poradzenie sobie z lękiem, wraz z wiekiem ten stan może się pogorszyć i przejąć kontrolę nad ich życiem.Praktyczny podręcznik radzenia sobie z lękiem dla nastolatków pokazuje, jak opanować uczucie lęku i położyć kres zamartwianiu się. Pomaga wypracować pozytywny obraz samego siebie i rozpoznać niespokojne myśli. Zawiera opis technik, które nastolatkowie mogą stosować samodzielnie lub z pomocą psychologa. Podręcznik oferuje również wskazówki, jak szukać dodatkowego wsparcia, jeśli okaże się to konieczne.Odczuwanie lęku to częsty i uleczalny stan. Wykonując zawarte w tej książce ćwiczenia, dowiesz się, jak zapobiegać lękowi i jak sobie z nim radzić. Niektóre z ćwiczeń początkowo mogą się wydawać nietypowe. Być może będą one wymagały zrobienia czegoś, co jest dla ciebie całkowitą nowością. Nawet jeśli zawarte tutaj sugestie odbiegają od twoich przyzwyczajeń, zachęcam do tego, aby je wypróbować. Czasami najdziwniejsze ćwiczenie może się okazać tym najbardziej pomocnym.Lisa M. SchabLISA M. SCHAB jest pracownikiem socjalnym prowadzącym prywatną praktykę na przedmieściach Chicago. Pisze artykuły do miesięcznika dla rodziców Chicago Parent i jest autorką ośmiu poradników dla dzieci i dorosłych. Prowadzi warsztaty terapii opartej na technikach relaksacyjnych i samopomocy dla szerokich kręgów społeczeństwa oraz szkolenia zawodowe dla terapeutów.
Radosław Gross – Przydatność źródeł archiwalnych do badań nad pamięcią zbiorową młodzieży w okresie PRL na przykładzie koncesjonowanych organizacji młodzieżowych na Warmii i Mazurach
Michał Głuszkowski – Kiedy było nojlepij? Za Stalina – o znaczeniu dywersyfikacji źródeł w badaniach nad pamięcią społeczną. Na przykładzie Wierszyny – polskiej wsi na Syberii
Małgorzata Ciunovič – Jak cienka jest granica między informacją a perswazją, czyli o tym, co zostało z języka propagandy politycznej doby PRL-u
Maciej Kalisz – Wybrane zagadnienia z zakresu problemów tłumaczeniowych terminologii języka komunizmu
Piotr Zemszał – Językowe nominacje dotyczące Stalina w regionalnej prasie KPRF a wizerunek wodza w okresie rozkwitu kultu jednostki
Bożena Hrynkiewicz-Adamskich – Nowe imiona w antroponimii rosyjskiej po 1917 roku
Dorota Żygadło-Czopnik – „Powrót do przeszłości”. Dyskurs pamięci w powieści Žítkovské bohyně Kateřiny Tučkovej
Krzysztof Gajewski – Rozliczenia z PRL-em na łamach bRULIONu. Przypadek Jana Krzysztofa Kelusa
Ewa Szperlik – Wyspa, o której się nie mówi. Goli otok w sferze tabu i przemilczeń współczesnej literatury i kultury chorwackiej
Magdalena Ślawska – Jugonostalgia a postjugosłowiański dyskurs encyklopedyczny
Magdalena Rekść – Ideologiczne kody jugonostalgii
Katarzyna Szkaradnik – Rzeczywistość Polski Ludowej oczami Jana Szczepańskiego i Józefa Pilcha – między prywatnością a politycznością
Rafał Łatka – Rola pisarza w czasach komunizmu w dzienniku Jana Józefa Szczepańskiego
Aldona Tołysz – Muzeum komunizmu – problemy ekspozycji muzealnych w Czechach, Polsce i na Węgrzech
Paulina Gruca – Włodzimierz Lenin i jego (r)ewolucja na łamach rosyjskojęzycznych dzienników w latach 2010–2011
Tadeusz Chrobak – Kułak – produkt zwrotu dogmatyczno-sekciarskiego partii
Marta Śleziak – Druki ulotne jako nośniki pamięci – na przykładzie dolnośląskich afiszy z lat 1945–1948
Prosisz dziecko, by wyłączyło telewizję, odrobiło lekcje, spakowało się do szkoły lub poszło spać. Wiesz, że słyszy, co mówisz, lecz ignoruje to. Prosisz ponownie i… nadal brak reakcji. Próbowałeś już wszystkiego, lecz żadna z tych metod nie działa. Znasz to, prawda?
Ekspertka ds. wychowania, Amy McCready, organizatorka kursów Positive Parenting Solutions (Pozytywne metody wychowywania dzieci), przedstawia metodę, która eliminuje wielokrotne powtarzanie tego samego lub krzyczenie na dzieci. Proponuje rozwiązania pełne miłości i jednocześnie niezwykle skuteczne, jeżeli chodzi o skłanianie dzieci do pożądanych zachowań.
Dwadzieścia trzy narzędzia przedstawione w tej książce są łatwe do zastosowania i bardzo efektywne. Każdy rozdział zawiera wiedzę popartą teorią z dziedziny psychologii, przykłady i metody eliminowania niepożądanych zachowań, jak również sposoby nauczania dzieci pozytywnych zasad postępowania. Porady te mają zastosowanie w stosunku do dzieci w wieku od dwóch do dwunastu lat.
Przeczytaj Dziecko, czy muszę ci to jeszcze raz powtarzać? i odkryj na nowo uroki bycia rodzicem.
***
Zawsze mówiłam, że gdyby rodzice dobrze wykonywali to, co do nich należy, to w końcu nie mieliby już nic do roboty. W książce przedstawione są narzędzia, których wszyscy potrzebujemy, by przejść na „rodzicielskie bezrobocie”. A co najlepsze, dzięki nim już nigdy nie będziesz musiał się złościć.
dr Wendy L. Walsh, ekspertka w dziedzinie zachowań ludzkich, występuje w CNN Headline News, matka dwojga dzieci
***
Znakomita książka: Amy McCready pokazuje, jak uniknąć frustracji podczas skłaniania dzieci do wykonywania nudnych, lecz niezbędnych czynności. Uczy, jak bez nieustannego powtarzania, łajania lub karania zainspirować je do dokonywania pozytywnych wyborów. Wskazując jasno kierunek działania, przekazując praktyczne wskazówki i proste metody postępowania, autorka mówi, jak położyć kres sytuacjom pełnym nerwów, irytacji, walki. Ta książka jest wybawieniem dla rodziców, którzy chcą ze swoich dzieci wydobyć to, co jest w nich najlepsze.
dr Christine Carter, autorka Raising Happiness: 10 Simple Steps for More Joyful Kids and Happier Parents
***
Jeśli kiedykolwiek, krzycząc na dzieci, zadałeś sobie pytanie: „Jak mogłem dać się wytrącić z równowagi?”, to ta książka jest dla ciebie. Amy McCready pokazuje w niej, jak utrzymać kontrolę, nie tracąc jednocześnie kontaktu z dzieckiem.
Lisa Earle McLeod, autorka książki The Triangle of Truth, która znalazła się
na liście 5 bestsellerów biznesowych „Washington Post”
Zachwyć swoje dziecko rzeczywistością!
Czy nosisz w sercu wspomnienie tej przejmującej radości, kiedy wreszcie nauczyłeś się jeździć na rowerze?
Czy pamiętasz jak cudowny, wielki i niezbadany był świat, kiedy byliśmy dziećmi?
Czy pragniesz, by twoje dziecko wspominało swoje dzieciństwo jeszcze lepiej?
Niestety – dziś nasze dzieci są przytłoczone, zestresowane i nadmiernie pobudzone. Wiele z nich zmaga się z depresją i innymi problemami psychicznymi.
Potrzeba rozwiązań umożliwiających jednoczesne rozwijanie umiejętności społecznych i emocjonalnych.
Wieloletnie zainteresowanie praktykowaniem świadomej troski oraz zaangażowanie na rzecz dobrostanu dzieci skłoniło Goldie Hawn do założenia Hawn Foundation*, która wspiera badania naukowe służące rozwijaniu sposobów pomagania dzieciom w odnajdywaniu szczęścia i poprawianiu wyników w nauce oraz wykorzystywaniu własnego potencjału. Opracowany przez fundację program MindUP, realizowany przez nauczycieli z całego świata, służy przekazywaniu dzieciom wiedzy na temat funkcjonowania mózgu oraz tego, jak myśli i uczucia wpływają na zachowanie. Program ten daje dzieciom narzędzia społeczne i emocjonalne ułatwiające radzenie sobie ze stresem i negatywnymi uczuciami, umożliwiające wyciszenie umysłu, utrzymanie skupienia oraz rozwijanie współczucia i empatii – a w ostatecznym rozrachunku osiągnięcie szczęścia.
Książka 10 minut uważności jest równie praktyczna, jak inspirująca. Stanowi odzwierciedlenie niezwykłego sukcesu programu MindUP, który:
- promuje proste techniki, takie jak świadome oddychanie, odczuwanie i myślenie,
- w łatwych krokach pokazuje rodzicom i dzieciom, jak skupiać się na wdzięczności, uprzejmości i optymizmie w celu poprawy relacji międzyludzkich,
- pokazuje, jak zwiększyć wydajność dzięki lepszej koncentracji
- oraz prowadzić zdrowe emocjonalnie, szczęśliwe życie!
O AUTORKACH
Goldie Hawn jest założycielką Hawn Foundation oraz międzynarodową działaczką na rzecz praw dzieci, a także entuzjastyczną promotorką świadomego życia. Ta nagrodzona Oscarem aktorka, producentka i reżyserka jest także spełnioną matką i szczęśliwą babcią. Jej bestsellerowa autobiografia ukazała się w 2005 roku pod tytułem A Lotus Grows in the Mud („Lotos wyrasta w błocie”).
Wendy Holden jest dziennikarką i autorką ponad 25 książek, w tym powieści The Sense of Paper, opublikowanej w 2006 roku. Była także
współautorką wspomnień Goldie Hawn, zatytułowanych A Lotus Grows in the Mud.
OPINIE
10 minut uważności to mistrzowskie połączenie wyników najnowszych badań naukowych i prostych, zrozumiałych rad z rzadkimi retrospekcjami dotyczącymi olśnień, które sprawiły, że Goldie zajęła się kwestią szczęścia wśród dzieci. To frapująca lektura obowiązkowa dla wszystkich rodziców pragnących wychować skupione, zrównoważone i szczęśliwe dzieci.
Dan Buettner, „New York Times”, autor bestselerów The Blue Zone i Thrive
Książka [Goldie] może pomóc wszystkim dorosłym – rodzicom, dziadkom i nauczycielom – podwójnie wykorzystać chwile spędzane z ukochanymi dziećmi i wspaniale przeżywać czas poświęcany na kształtowanie ich umysłów w taki sposób, by mogły przez całe życie być szczęśliwe i odporne na stres.
Daniel Goleman, autor książki Inteligencja emocjonalna
Goldie wspaniale łączy osobiste refleksje i praktyczne wskazówki z przystępnym wyjaśnieniem mechanizmu funkcjonowania układów mózgu odpowiedzialnych za skupianie uwagi i emocje. Korzystając z dorobku neurologii, promuje ważną kulturową zmianę w dziedzinie rodzicielstwa i edukacji.
dr Amishi Jha, neurolog i wykładowca psychologii na Uniwersytecie Miami
Skauting
Kawalec należał do tej licznej grupy ówczesnej młodzieży polskiej, która zafascynowała się skautingiem od początku jego powstania i na zawsze pozostała mu wierna. W maju 1911 roku uczniowie klasy Vb c.k. I WSR pod kierunkiem nauczyciela Hermana Mojmira odbyli dwudniową wycieczkę w okolice Melsztyna. W ruinach zamkowych postanowili założyć drużynę skautową. Patrolowym patrolu „Lisów” został najprawdopodobniej Kawalec. We wrześniu 1912 roku samodzielna drużyna połączyła się („nastąpiła fuzja”) z drużynami podległymi władzom skautowym, a tym samym sokolim. Otrzymała numer VI, imię Bartosza Głowackiego i barwę niebieską. W roku szkolnym 1912/1913 w c.k. I WSR działała VI KDS licząca 48 skautów, której kuratorem (w praktyce drużynowym) był Herman Mojmir. W „Raporcie 6 Krakowskiej dr. skautowej za okres 1 XII 1913 do 1 stycznia 1914” Kawalec został wymieniony wśród kadry drużyny: „zawód akad. handl., członek SDS Sokoła”. Aktywnie uczestniczył w pracach Skautowego Komitetu Bojkotowego towarów pochodzących z Niemiec, który powstał we wrześniu 1913 roku. W tym też czasie został mianowany przez Krakowską Radę Drużynowych podchorążym (przybocznym) VI KDS, której drużynowym był Stefan Kuta, późniejszy komendant męskiej Chorągwi Krakowskiej. W roku szkolnym 1913/1914 drużyna miała dwie zbiórki tygodniowo w lokalu „Sokoła”, a ponadto regularnie organizowano wycieczki w okolice Krakowa. Delegatem, czyli opiekunem ze strony szkoły, był dr med. Herman Mojmir, nauczyciel gimnastyki, wielki zwolennik skautingu. Na terenie I c.k. Szkoły Realnej, gdzie działała „Szóstka”, urządzono skautowe warsztaty stolarskie, introligatorskie oraz kramik skautowy i antykwarnie. Od stycznia 1914 roku Kuta równolegle prowadził VII KDS im. Zawiszy Czarnego, działającą na terenie II c.k. Szkoły Realnej w liczbie 15 skautów, na 330 uczniów. Łącznie Kuta dowodził 67 skautami, w pełni umundurowanymi i posiadającymi wyposażenie skautowe. Skauci prenumerowali rekordową liczbę pisma „Skaut” – 60 egzemplarzy, a biblioteczka liczyła 101 książek. Kuta dużą wagę przykładał do wycieczek krajoznawczych oraz ćwiczeń polowych, których celem było zarówno poznawanie kraju, jak i przygotowanie militarne.
Harcerskie prawo, przyrzeczenie i pozdrowienie w przeszłości. I.
Skauting polski powstawał wielkim wysiłkiem zbiorowym. Starano się znaleźć jak najlepsze formy organizacyjne, starano się o jak najgłębsze ujęcie zasad ideologii.
Zasady te, wzorem skautingu angielskiego, i u nas miały być zawarte w zwięzłych punktach Prawa, umocnione w życiu każdego skauta przyrzeczeniem.
Twórcy skautingu polskiego od pierwszej chwili zajęli zdecydowane stanowisko wobec wzorów angielskich:
„angielski skauting jest rzeczą doskonałą i nie można do niej wprowadzać zmiany treści bez obawy skrzywienia tej wspaniałej idei. Tylko formę można w pewnym stopniu zmienić, dostosowując do naszych warunków“ — pisze Małkowski w jednej z pierwszych gawęd obozowych“, drukowanych w r. 1911 w „Skaucie“.
„Pomysły szlachetnego i rozumnego generała angielskiego mają w sobie tyle pierwiastków wszechludzkich, że naogół nadają się dla każdego narodu“ — pisze prof. Piasecki w przedmowie do I wydania „Harców młodzieży polskiej“, których celem było „spolszczenie dzieła Baden Powella w całym tego słowa znaczeniu“.
Polskość ruchu polskiego miała się wyrazić również i w naszym Prawie skautowym, które miało być równie wszechludzkie jak skauting i równie polskie jak nasze stare tradycje i idea, w imię której Harcerstwo budziło się do życia w przededniu ostatniej, zwycięskiej walki o niepodległość.
Prawo tworzono wolno, stopniowo przechodząc od tłumaczenia przez niejednokrotne zmiany do wyrażenia się bardziej polskiego.
W pierwszych latach władze skautowe nie wydawały rozkazów, okólników i t. p. Skauting był o wiele bardziej ruchem, niż organizacją. Dzielono się dorobkiem, podawano przez „Skauta“ i bezpośrednio do wiadomości wszystkich takie czy inne projekty polskich form, dyskutowano z polskiego punktu widzenia różne zagadnienia skautowe.
Birmingham, dnia 4. lipca 1913.
(Międzynarodowy zlot skautów w Birmingham).
Twórca skautu może być dumny ze swego dzieła! To, co go tu otacza, to, co go niezawodnie napawa głębokiem zadowoleniem, to nie zwyczajna sława, nie banalny rozgłos, ale serdeczna, wielka miłość młodzieży i całego społeczeństwa angielskiego. Te setki tysięcy młodych dusz, którym on wskazał drogę działania, kroczą teraz śmiało ku temu celowi, z imieniem Baden-Powella na ustach. Sama postać twórcy skautu, będącego obecnie w sile wieku, jest niezwykle sympatyczna.
Pogodna twarz, jasne otwarte czoło, dziecięce niemal, wielkie, spokojne oczy, uśmiech dobroci nigdy nie znikający z twarzy — wszystko to znamionuje człowieka, który ukochał dobre strony duszy młodzieży, jej pęd do bohaterstwa, jej zapał i odwagę, jej dumę i szlachetność i te dobre strony chce rozwinąć dla dobra swego narodu, jak słońce rozwija kwiaty. Udało mu się już dziś skupić dokoła swych dążeń setki tysięcy młodszych i starszych druhów, dążących śmiało do osiągnięcia ideału skauta. Ideałem tym jest: człowiek zdrów i silny fizycznie, etycznie czysty, umiejący sobie radzić w każdej sytuacyi, pomagający bliźniemu radą i uczynkiem, zawsze pogodny, nigdy nie rezygnujący z raz wytkniętego celu, człowiek pewny, zaufania położonego w nim nigdy nie zawodzący, o twardych, granitowych przekonaniach, o duszy, która wichrami życia i burzą niepowodzeń niezłamana opiera się im zawsze skutecznie, niezłamana niczem, nieugięta, wolna.
Aby ten cel osiągnąć, musi skaut być uzbrojony do walki z życiem, musi umieć sam sobie wszystko zrobić, na co tylko stać młodego, silnego chłopaka. Wystawa birminghamska dowodzi, że tego, do czego młode ręce, młode głowy są zdolne, jest dużo, bardzo dużo.
Na Wielkanoc.
Żywicielko nasza, ziemio czarna,
Pod pług ciebie wzięto i pod bronę,
W łonie twojem plenne drzemią ziarna,
A my we świat twe dzieci rodzone.
Kasprowicz
Wstał ranek pogodny i świeży.
Wyszło z za nieboskłonu dobre, poczciwe wiosenne słońce i uśmiechać się poczęło do wszego stworzenia i wszelakiej rzeczy.
Padły snopy złocistych promieni i na tę czarną ziemię, która dyszeć poczęła i budzić się z martwoty długich miesięcy zimowych i wonieć tymi zapachami, które tak biorą za serce każdego człowieka przyrodę miłującego...
Dyszała radośnie, ale i ciężko równocześnie, umęczona, przesiąknięta „gorącą żołnierską krwią młodą“, zryta granatami, skopana rowami strzeleckiemi, odrutowana, pokryta mogiłami — ziemia polska na kresach wschodnich...
Tyle burz przewaliło się przez nią, tyle nóg ją tratowało, tylu miała panów, którzy ją po macoszemu traktowali, nie pamiętając tego, co im już dała i coby jeszcze dać mogła...
Niewdzięczni, źli przywłaszczyciele!...
Aż oto do rodzonej Matki wrócili prawi, dobrzy synowie.
I już jej nie dadzą nikomu, ale najwyższą opieką otoczą, taką serdeczną synowską opieką...
Bo oni Ją kochają całą duszą!
RZEDMOWA.
Muszę się wytłumaczyć puszczając w świat broszurkę, tembardziej, że poza formą ujęcia i podejścia do zebranych i opracowanych wiadomości nic nowego ona nie zawiera.
Ale tak miało być, gdyż postawiłem sobie za zadanie: opracować broszurkę do użytku jaknajszerszej braci harcerskiej, a nie instruktorów.
Czy mi się udało — próba pracy wykaże i wtedy zdecyduję się, czy opracować następne tomiki: wywiadowca, ćwik i t.d.
Miło mi podziękować p. Dr. K. Felc i dh. Mg. L. Adamciowi za pomoc przy opracowaniu życiorysów postaci historycznych, a Redakcji „Skauta” za bezinteresowne wypożyczenie części klisz.
Stosownie do pisma G. K. H. z dnia 25.I.36 r. Nr. 350, wyjaśniam, iż „Młodzika” Harcerskie Biuro Wydawnicze zakwalifikowało tylko do użytku na terenie Chorągwi Wołyńskiej.
CZUWAJ!
Instr. dypl. W. J. ŚLIWIŃSKI
harcmistrz
SŁOWO WSTĘPNE.
W r. 1899 wynikła w Afryce wojna między Anglikami a Boerami, którzy, zabrawszy ziemie prawym jej właścicielom — Kafrom, nie chcieli pozwolić na osiedlanie się na stałe innym w dwóch republikach, Transwaalu i Oranji, któremi rządzili. O to Anglicy w swoim egoistycznym interesie wypowiedzieli im wojnę.
Wojnę obronną z Anglikami Boerowie prowadzili z wielką zawziętością, i w początkach zadali szereg klęsk przeciwnikom, nie przygotowanym na taki opór. Z jednych miejsc chcieli wyprzeć Anglików, w innych bronili się sami. Była to zatem z obu stron wojna podjazdowa. Z miejsc, gdzie bronili się Anglicy, wyróżniło się mężną obroną i wytrwałością miasto Mafeking. Boerowie, oblegający je, stracili dużo czasu, nie mogąc zdobyć miasta, i doczekali się tego, że Anglicy przyszli z odsieczą i uwolnili swoich rodaków. Od tej chwili szala szczęścia przechyliła się na stronę Anglików, którzy po 21/2 latach uciążliwej wojny odnieśli zwycięstwo i zmusili Boerów do przystania na ich warunki.
Dzielnym obrońcą Mafekingu, niezmordowanym i nieustraszonym, podtrzymującym odwagę i wytrwałość, był młody wówczas oficer, dziś jenereł, Baden-Powell. Wtedy to utworzył on drużynę młodych «wywiadowców», po angielsku «skautów», którzy pełnili podczas oblężenia rozmaite funkcje i przyczyniali się skutecznie swemi usługami do obrony.
Powróciwszy do Anglji, jenerał zajął się zaraz i tutaj zorganizowaniem podobnych drużyn skautów.
Na wstępie do swojej książki, opisującej organizację «skautów», Baden-Powell objaśnia tak jej powstanie:
«Przekonaliśmy się, jak wielkie usługi mogą oddać chłopcy-skautowie, gdy stworzyliśmy z nich oddział w oblężonym Mafekingu, podczas wojny Południowo-Afrykańskiej.
«Mafeking jest niewielkim miastem; w czasie wojny miało ono 7000 mieszkańców krajowców, 600 białych kobiet i dzieci, a do obrony zaledwie tysiąc Europejczyków — ludzi wojskowych i cywilnych.
«Nikt nie spodziewał się napadu nieprzyjaciela i nikt nie był przygotowany do obrony. Jest to jednym dowodem więcej, że zawsze powinniśmy być przygotowani na wszystko, co się zdarzyć może.
«Otóż gdy się okazało, że nieprzyjaciel idzie na nas, porozstawialiśmy całą załogę z 700 ludzi: żołnierzy, policję i ochotników, na wszystkich miejscach zagrożonych. Potem uzbroiliśmy mieszkańców miasta — około 300 ludzi. Byli pomiędzy nimi starzy osadnicy, wyćwiczeni i obyci z niebezpieczeństwami, ale byli i młodzi subjekci sklepowi, urzędnicy biur i kantorów, tacy, co nigdy nie trzymali w ręku karabina lub strzelby, ani nie mieli pojęcia o strzelaniu i mustrze; w początkach więc byli nam nieprzydatni.
Bo to nie fraszka stawić czoło nieprzyjacielowi, który idzie po to, by cię zabić, a ty nie umiesz nawet strzelać!
«Dlatego każdy chłopiec powinien uczyć się strzelania, bo bez tego, czy będzie służyć w wojsku, czy w razie obrony kraju lub innego niebezpieczeństwa, na nic się nie przyda.
«Ponieważ obwód miejsca, które mieliśmy bronić, wynosił pięć mil (angielskich), łatwo zrozumieć, że każdy człowiek był dla nas bardzo cenny. A tymczasem liczba obrońców zmniejszała się stopniowo, bo ludzie padali ranni i zabici, a dla pozostałych coraz cięższa stawała się służba, trzymanie straży nocami i nieustanna walka. Wtedy to lord Edward Cecil, dowódca sztabu, powziął myśl zużytkowania do służby w obronie miasta młodych chłopców. Zebrał wszystkich, sformował z nich oddział, umundurował i rozpoczął ćwiczenia. Oddział ten potem sprawiał się dzielnie i śmiało i oddawał wielkie usługi. Do czasu jego utworzenia musieliśmy zajmować znaczną liczbę ludzi do roznoszenia rozkazów i poleceń; czynności ich objęli teraz ci chłopcy-wywiadowcy, a zwolnieni od tego żołnierze mogli już oddać się wyłącznie obronie miasta i wzmocnić siły załogi.
Wywołując w świadomości hasło „dzieciństwo”, budzimy z reguły obrazy pogodne, nawet szczęśliwe. Dzieci nie powinny mieć zmartwień – kłopoty przejmują dorośli. Okres dzieciństwa, w którym w naturalnym procesie uspołeczniania poznaje się wymagania otoczenia, w silnym stopniu kształtuje zręby osobowości podstawowej. Wtedy następuje pierwsze tworzenie się obrazów świata społecznego z jego radościami i smutkami. Powstają wyobrażenia o sobie i swoich możliwościach, a nawet marzenia. Wyobrażenia te są odbiciem doświadczeń dziecięcych, ich intelektualno-emocjonalnych interpretacji zdarzeń, obrazów kulturowych oraz ocen wartościujących, które słyszą i poznają.
W romantycznym spojrzeniu na dzieciństwo, jakie ukazują antropolodzy kultury odnoszący je do zakładanych celów i form wychowania, jest ono dojrzewaniem do następnych okresów w życiu (Rogers, 2001, s. 202–214). To, co się w tych latach dzieje, ma budować człowieka szczęśliwego, otwartego na ludzi, chętnego zmianom świata na lepsze, twórczego.
Dzieciństwo jest wprawdzie okresem uczenia się potrzebnych umiejętności w życiu dorosłym, ale zakres i formy wybierają z troską dorośli. W dużej części przypadków tak jest, ale zarazem część dzieci z bardzo wielu powodów takiego radosnego dzieciństwa nie doświadcza. Przyczyny są różne: choroby przewlekle, deficyty rozwojowe czy niepełnosprawności, ale i takie, które z tym związane są bezpośrednio i pośrednio, a nawet wynikają całkowicie z innych przyczyn.
O tym jest ta książka? O emocjach dzieci i młodzieży z trudnościami w rozwoju i zachowaniu i o smutnym czasem życiu, negatywnych, traumatycznych doświadczeniach, niezaspokojonych potrzebach, utraconych marzeniach i nadziejach, o braku rozumienia przez bliskich... [...]
Szczęście nie przytrafia się ot tak. Tylko my sami możemy je stworzyć dla siebie i naszych dzieci Szczęście to nawyk, którego da się nauczyć! Wyzwalacz szczęścia pokaże ci, jak w dziesięciu prostych krokach uczynić z twojego dziecka optymistę. Uśmiech, wdzięczność, śpiewanie, dotyk, kontakt z naturą, medytacja trywialne? Nieprawda! Czasem proste rozwiązania są najlepsze. Jak wywołać uśmiech na twarzy marudy? Jak nie utonąć w zabawkach? Jak wypracować rodzinne rytuały (dzień pierwszych lodów, piątkowa pizza)? Jak zmienić negatywne podejście do przedszkola lub szkoły? Jak przygotować dziecko na pojawienie się młodszego rodzeństwa? Jak korzystać ze skandynawskich sposobów na wychowanie?
Człowiek spełnia się poprzez urzeczywistnienie w swoim życiu wartości, gdy realizuje sens własnego życia, od chwili gdy rozwija zdolność wczuwania się w świat drugiego człowieka, kiedy ma na względzie dobro innych ludzi. Spełnia się wówczas, gdy troszczy się o rozwój własnej zdolności poznawczo-wartościującej, a także kiedy wchodzi w głęboką relację z Bogiem.
Psychologiczne predyktory przeżycia religijnego młodzieży to teoretyczno-empiryczne studium, w którym autor ukazał istotne związki przeżycia obecności Boga i nieobecności Boga z takimi aspektami ludzkiego życia, jak wrażliwość sumienia, poczucie sensu życia, empatia, altruizm, wartości, a także nakreślił ważny udział tychże aspektów w rozwoju psychiczno-duchowym człowieka.
Świat będzie cię próbował nauczyć macierzyństwa, ale nie daj się.
Tylko ty wiesz, jak być matką twojego dziecka.
? Gdzie to dziecko ma czapeczkę?
? Jeszcze go karmisz piersią? Przecież to sama woda!
? Wychodzisz sama na miasto wieczorem? Nie boisz się zostawić dziecka z tatą?!
Tak, słyszałaś już te pytania. I wiele innych. Setki razy. I wiesz dobrze, że nawet gdybyś nie wiadomo jak się starała, i tak zawsze ktoś uzna cię za złą matkę. Może czas to zaakceptować i dołączyć do grona Złych Matek, które odkryły, że macierzyństwo tak naprawdę jest całkiem… proste.
Niektórzy chcieliby nam wmówić, że po porodzie należy zmienić imię na „Mama” i wyzbyć się tożsamości. Poznaj historię kobiety, która odkryła sposób na szczęśliwe, instynktowne macierzyństwo. Dzięki tej książce dowiesz się wszystkiego, co trzeba wiedzieć o przetrwaniu pierwszego roku z dzieckiem. Oraz odkryjesz, na czym polega sekret matek, które nawet po urodzeniu dziecka potrafią bez wyrzutów sumienia myśleć o sobie.
Matylda Kozakiewicz – znana blogerka, której artykuły od ponad dziesięciu lat wzbudzają kontrowersje w sieci i docierają do milionów czytelników. Nie boi się mówić o tabu, żartuje na każdy temat, walczy z mitami macierzyńskimi. Pomoże ci przebrnąć bezboleśnie przez informacyjny chaos wokół macierzyństwa i zdradzi swoje tricki ułatwiające życie z małym dzieckiem.
Uwaga! Nie będzie słodko i idealnie!
Książka rozprawia o nowej jakości pracy pomocowej w opiece hospicyjnej nad dzieckiem. Wymaga ona od wolontariusza bazowania na ludzkim potencjale, wartościach i wielowymiarowych umiejętnościach, które stanowią podwaliny idei pomocniczości. Szczególne znaczenia będzie tu miał dialog wolontariusza z dzieckiem nieuleczalnie chorym i jego rodziną. Wzajemne relacje pacjentów, ich bliskich oraz tych, którzy niosą im pomoc, podlegają wszelkim regułom komunikacji interpersonalnej. Wszystko to w zasadniczy sposób wpływa na całokształt opieki. Aktualna kondycja wolontariatu hospicyjnego nad dziećmi ma niezwykłe znaczenie w kreowaniu modelu opieki hospicyjnej zarówno w kontekście medycznym, jak i pozamedycznym.Ewelina Zdebska - Doktor nauk humanistycznych w zakresie pedagogiki, adiunkt pracownik naukowo-dydaktyczny Instytutu Pracy Socjalnej Uniwersytetu Pedagogicznego w Krakowie. Jej zainteresowania naukowe koncentrują się wokół zagadnień związanych z problemami społecznymi, pomocą społeczną, pracą socjalną, funkcjonowaniem domów pomocy społecznej w Polsce, starością oraz opieką paliatywną i hospicyjną zwłaszcza nad dziećmi. Autorka publikacji z zakresu pracy socjalnej, problemów społecznych, starości, rodziny oraz opieki hospicyjnej i paliatywnej.Jest sekretarzem Rady Naukowej Małopolskiego Hospicjum dla Dzieci w Krakowie. Jest członkiem Polskiego Stowarzyszenia Szkół Pracy Socjalnej oraz opiekunem Studenckiego Koła Naukowego Animatorów Społeczności Lokalnej. Obecnie sekretarz czasopisma ""Homo et Societas"". Największą jej pasją jest człowiek i wszystko co z nim związane.
Książka dotyczy losów dorosłych osób. które w latach 1970-1990 były wychowankami placówek opiekuńczo-wychowawczych. przede wszystkim domów dziecka. Autorka charakteryzuje w układzie chronologicznym kolejne fazy życia narratorów wraz z uwarunkowaniami tych faz oraz ukazuje zróżnicowanie przebiegu biografii badanych w okresie dorosłości. Udowadnia przy tym. że dość powszechne. jak się zdaje. przekonanie o klęsce życiowej. stanowiącej nieuchronny efekt instytucjonalizacji w dzieciństwie. nie jest prawdziwe. Opracowanie osadzone jest w tradycjach socjologii jakościowej. w szczególności socjologii biografistycznej. W jego zakończeniu zamieszczono rekomendacje dla instytucji polityki społecznej i organizacji pozarządowych. Książka z pewnością wzbudzi zainteresowanie nie tylko badaczy i studentów nauk społecznych. ale także praktyków - pracowników socjalnych. asystentów rodzinnych. wychowawców oraz pedagogów i psychologów pracujących z dziećmi ze środowisk defaworyzowanych i z ich rodzinami.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
