Książka Uwierzyć w niemożliwe jest tekstem hybrydycznym. Pozornie otrzymujemy klasyczne omówienie życia i twórczości jednej z najwybitniejszych polskich witrażystek, Teresy Marii Reklewskiej. Jednak nawet pobieżna lektura sprawia, że dzięki niemu zaczynamy stopniowo wnikać w tajemniczy i fascynujący świat wielowiekowej tradycji witraży i witrażownictwa jako odrębnej dziedziny rzemiosła oraz w sferę sacrum, dla której witraż jest jedynie pośrednim, ale bardzo istotnym medium.Rozległa wiedza filologiczna, filozoficzna i historyczna autorki pozwala jej poruszać się swobodnie w różnych obszarach badawczych, łączących w sobie na przykład informacje na temat metafizycznej i mistycznej interpretacji światła z konkretną, wypracowywaną przez wieki wiedzą technologiczną i warsztatową niezbędną przy powstawaniu witraży.prof. dr hab. Waldemar Okoń
Ta książka jest wynikiem krzyżowania się ludzkich losów w czasie i przestrzeni. Nie zaistniałaby, gdyby nie wszyscy moi antenaci, ich przyjaciele i wrogowie, ich miłości i przyjaźnie, fatalne wybory i wzajemne niechęci. Nie byłoby jej także, gdyby nie ludzie, którzy są częścią mojego obecnego życia, których spotkałam w efekcie dziwnych zbiegów okoliczności, próbując lepiej zrozumieć życie kobiet i mężczyzn, którzy odeszli. To wspólny wysiłek tamtych, których już nie ma, i tych, którzy są, składa się na Migrenę, opowieść o dziedziczeniu charakterystycznych cech ciała i umysłu, posiadłości i tytułów, zamiłowań i chorób – procesie równie tajemniczym jak tytułowa migrena, będąca nie tylko specyficznym skurczem naczyń krwionośnych, ale też częścią osobowości, genetyczną schedą po minionych pokoleniach. Cierpieniem, które uleczone zostawia często swego nosiciela z niejasnym poczuciem braku i tęsknoty. Migrena to historia o tym, co nas łączy – na dobre i złe – choć nie jesteśmy tego świadomi. A także o tym, że to właśnie owa trudna do zidentyfikowania, wewnętrzna substancja jest naszym właściwym domem, podczas gdy pozornie trwalszą materię ludzkich siedzib dotyka syndrom unicestwienia i utraty.
[ze wstępu]
Wiele wskazuje na to, że wypracowane w teatrze techniki pracy nad rolą, w tym wszelkie sposoby kontrolowania tremy, pracy nad ciałem i głosem jako narzędziami służącymi do przekazywania uczuć, myśli, idei i pragnień, mogą stać się doskonalszym i pełniejszym sposobem komunikacji, nie tylko w ramach wykreowanej przez sztukę rzeczywistości, ale także w realnym życiu. Sposoby, jakich na scenie używa aktor, nie różnią się zasadniczo od tych, którymi posługujemy się na co dzień, a życie społeczne daje się najlepiej pojąć jako ciąg performansów. Techniki aktorskie, opierając się na instynktownych zachowaniach człowieka, przekształcają je jednak i ? wydobywając bezwiedne impulsy na poziom świadomości ? czynią sztuką. Przynależą one równocześnie do dwóch porządków życia: artystycznego i codziennego. Dlatego też metody aktorskiego treningu nie muszą być wyłącznie ?wiedzą tajemną? zarezerwowaną dla ?wybranych? ? wyszkolonych w swym rzemiośle artystów, ale powszechnie dostępną formą porozumiewania się, a także drogą kształtowania samoświadomości i rozwoju osobowości. Teatr, traktowany w tej książce jako szczególny model ludzkich zachowań, bada i zarazem kwestionuje granice między sztuką a życiem. Sama idea oryginału i sztuki jako jego naśladownictwa nie tylko dzięki Jacques?owi Derridzie stała się wątpliwa, a na pytanie o wyższość rzeczywistości nad jej medialnymi replikami można udzielić różnych odpowiedzi?
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
