W latach 20. XIX wieku Warszawa zyskała nową ulicę, a właściwie szeroką aleję. Od dawno nieistniejącej żydowskiej osady Nowa Jerozolima dostała dumną nazwę Nowa Droga Jerozolimska, zmienioną później na Aleje Jerozolimskie. W ciągu kilku dziesięcioleci, m.in. dzięki wybudowaniu przy niej kolei, stała się jedną z głównych arterii miasta. W latach 18701939 Aleje stanowiły elegancki bulwar. Tu w swoich ulubionych lokalach spotykała się polska elita finansowa i intelektualna, przy tej ulicy mieszkało wielu wybitnych Polaków, a ich domy i siedziby wielu instytucji były dziełami czołowych architektów polskich i zagranicznych. Losy Alej Jerozolimskich są nierozerwalnie splecione z historią Polski. W czasie drugiej wojny światowej, zwłaszcza powstania warszawskiego, były rozjeżdżane czołgami, bombardowane i podpalane. Po wojnie zaś je częściowo odbudowano i postawiono nowe budynki, m.in. Dom Partii i Centralny Dom Towarowy. Ulica była świadkiem wielu ważnych wydarzeń, ale także mniej chwalebnych epizodów. Dzieje Alej Jerozolimskich w sposób popularny opisuje dr Artur Bojarski, historyk, varsavianista, pracownik Muzeum Historycznego w Legionowie. Pod jego piórem ożywają miejsca, domy i mieszkający w nich ludzie, ich historie i przeżycia, często dramatyczne. Atutem książki są fotografie ukazujące Aleje dawne i współczesne. Miłośnicy dziejów Warszawy nie mogą przegapić tej publikacji.
Plany budowy nowej Warszawy po zakończeniu wojny tworzyli architekci i urbaniści Biura Odbudowy Stolicy. Realizacja ich wizji oznaczała konieczność wyburzenia wielu kamienic nadających się do odbudowy lub remontu oraz ocalałych z pożogi wojennej. Inne po adaptacji dostosowywano do potrzeb współczesnego miasta. W ten sposób skazano na zagładę większość zabudowy końca XIX i początku XX wieku. Warszawiacy i opozycyjne wobec ówczesnej władzy PSL negatywnie oceniali działania BOS. Do dziś skala wyburzeń, dokonywanych w imię stworzenia „Warszawy piękniejszej niż była” oraz „uzdrowienia urbanistycznego i społecznego”, wzbudza kontrowersje. Najnowsza książka Artura Bojarskiego to głos w dyskusji o zasadności tych przemian oraz próba rozliczenia ich twórców.
Artur Bojarski – historyk, pracuje w Muzeum Historycznym w Legionowie. Autor licznych publikacji prasowych i książkowych. W oficynie „Książka i Wiedza” opublikował: „Powstanie Greków 1821-1829” (2011), „Z kilofem na kariatydę. Jak nie odbudowano Warszawy” (2013), „Rozebrać Warszawę. Historie niektórych wyburzeń po roku 1945” (2015), „Ulica Marszałkowska po 1945 roku” (2018).
Niniejsza praca zawiera nieporównanie mniejszą liczbę obiektów, postara się też odpowiedzieć na pytanie, czy nowa ulica Marszałkowska budowana po wojnie stała się symbolem prestiżu czy upadku, czy dostała szansę na kontynuację przedwojennej legendy czy też ją bezpowrotnie utraciła.A jeśli tak, to co o tym zadecydowało?
Rozebrać Warszawę – Artur Bojarski
W Rozebrać Warszawę Artur Bojarski podejmuje temat wyburzeń w Warszawie po roku 1954, które są tematem wstydliwym i w wielu środowiskach skrzętnie pomijanym.
Wyburzenia w Warszawie po roku 1945
Dominuje pogląd, że Warszawę po wojnie odbudowano w sposób właściwy i zrobiono wszystko, co można było wówczas zrobić. Epoka gomułkowskiego barbarzyństwa przyniosła jednak ze sobą rozbiórki wielu wartościowych obiektów, przewidzianych wcześniej do odbudowy. Warszawa miała być nowoczesnym miastem, a akcja rozbierania stołecznych kamienic siła rozpędu trwała niemal do końca lat siedemdziesiątych XX wieku”.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
