Interesujesz się życiem swoich ulubionych aktorów, muzyków, artystów, celebrytów, pisarzy? Zapraszamy Cię do zapoznania się z najciekawszą literaturą biograficzną znanych osobistości w naszym sklepie internetowym DoberKsiazki.pl
Czeczenia. Bezwzględna wojna, w której żadna ze stron nie zna litości. W sam środek tego piekła trafia młody rosyjski żołnierz, Jegor Taszewski. To jego oczami, poprzez alkoholową mgłę, oglądamy obraz wojennych patologii. Dyscyplina zamienia człowieka w bezwzględną maszynę, a żołnierski szereg odbiera mu indywidualizm. W tym świecie nie ma miejsca na uczucia, pozostaje zwierzęcy instynkt i żądza przetrwania. Na wpół zatarte, nieuchwytne wspomnienia wydają się pięknym snem. Wciąż jednak powracają, przypominając młodym żołnierzom o domu, rodzinie, kobietach i pełnej spokoju normalności. Ale realne jest tylko to, co tu i teraz ? towarzysze broni, błoto, wódka, papierosy, strach i codzienne spotkania ze śmiercią. Mocna, męska książka, która ogłusza jak wystrzał z moździerza i pozostaje w pamięci jak krwawe obrazy z pola bitwy.
Czeczeńska wojna oczami rosyjskiego najemnika, który po powrocie stał się jednym z liderów Partii Narodowo-Bolszewickiej, a zarazem świetnym pisarzem i radosnym ojcem trójki dzieci... Jego książka prowokuje pytanie, gdzie kończy się normalność, a zaczyna patologia.
Mariusz Wilk
Latem 1999 r. w Kosowie zostaje zamordowany austriacki dziennikarz Christian Allmayer relacjonujący rozpad Jugosławii od początku bałkańskiej wojny. Ta śmierć staje się kanwą powieści, którą postanawia napisać jego dawny znajomy, Paul, niespełniony pisarz. Paul wyrusza w podróż śladami Allmayera, wiodącą przez spustoszone wojną Chorwację i Bośnię, chce na własne oczy przekonać się, jak wygląda praca korespondenta wojennego. Towarzyszą mu jego przyjaciółka, Helena, której rodzice pochodzą z Dalmacji i bezimienny narrator. Odwiedza między innymi jednego z byłych przywódców wojskowych, z którym Allmayer przeprowadzał przed laty wywiad na froncie, by postawić mu to samo, co wówczas pytanie: ""Jak to jest kogoś zabić?"". To spotkanie otwiera mroczną historię, która kładzie się cieniem nawet na początkowo pozornie niezaangażowanym obserwatorze. Paul musi zrozumieć, że nie można bezkarnie dociec i wyjaśnić rzeczy ostatecznych. Rzemiosło zabijania to powieść wielopłaszczyznowa: o wojnie bałkańskiej, ale też o jej postrzeganiu przez literaturę. Nieustannie pojawia się tu pytanie jak pisać o barbarzyństwie, by nie popaść w kicz i patos, jak opowiadać i przypominać, kiedy ""z góry jest jasne, że jest za późno i pisaniem nie da się umarłych przywrócić do życia"". W szerszym kontekście to także rzecz o narracji samej w sobie, powieść o powstawaniu książki.
'Prawie całą jesień 2005 roku, z krótkimi przerwami, spędziłem w Berlinie. Właśnie w tym czasie, gdzieś pod koniec września, po raz pierwszy zwrócił się do mnie nieznany mi wcześniej krytyk literacki i dziennikarz Egon Alt' - tak zaczyna się nowa, napisana 'zamiast powieści' książka Jurija Andruchowycza. 'Tajemnica' to wywiad rzeka (i ""porzućcie wszelką nadzieję, ci, którzy wchodzicie""). Prowadzi go tajemniczy Egon Alt - dziennikarz i przewodnik, który wiedzie poetę przez kręgi przeszłości. Rozmowy trwają siedem dni. Mają zostać opublikowane po śmierci Andruchowycza, lecz pojawia się pewna niespodziewana okoliczność Czy niemiecki rozmówca w ogóle istniał? A jeśli tak, to może wcale nie umarł? Dlaczego nie można znaleźć jego grobu? Kim był lub jest? Szpiegiem? Demonem? Choć to wszystko sekret, usłyszymy przejmujący dialog o stawaniu się i byciu poetą, ojcem, patriarchą Bu-Ba-Bu i wielu ważnych sprawach. Te historie układają się w przewrotny bildungsroman. W siedem dni można stworzyć świat, można też wypić sporo alkoholu, zanurzyć się w dymie i mgle, w Berlinie i przeszłości, pogadać... O tej całej Tajemnicy. ""Nie przepadam za wywiadami, szczególnie tymi z gatunku `rzeka`. Zazwyczaj z racji mało rozgarniętego lub nadgorliwego pytającego są nudne, albo z racji narcystycznych skłonności odpytywanego dowiadujemy się jedynie, jaki ten jest wysoki i przystojny. Andruchowycz wybrnął z tej sytuacji - znalazł, a właściwie został odnaleziony przez rozmówcę doskonałego. Nierealny Egon Alt nie popisuje się, nie usiłuje za wszelką cenę zagadać bohatera, ale przede wszystkim słucha, co ten ma do powiedzenia. Andruchowycz opowiada - choć jak na narcyza przystało - głównie o sobie, to robi to jak nikt inny, snuje piękne i ważne historie - o dziewczynach, poezji, muzyce oraz o wątpliwych urokach pobytu w wojsku. A w tle Berlin i `wesołe papieroski`."" Bartosz Waglewski / Fisz 'Andruchowycz nie czeka w 'Tajemnicy' na przyszłego rozmówcę i jakiś wywiad-rzekę. Pisarz, poeta i eseista ukraiński wykonuje mistrzowskie, bo wyprzedzające, powieściowe pchnięcie i sam staje się rozmówcą i rozmową, równocześnie jest źródłem pytań, gwałtownym nurtem wspomnieniowych obrazów i rozumiejącym ujściem opowieści. Można 'Tajemnicę' czytać jako wiarygodną autobiograficzną odsłonę w formie opowieści o ZSRR i Ukrainie, Europie i świecie lat 60.,70., 90., dzieciństwie, służbie wojskowej, utracie dziewictwa, narodzinach poety. Ale nie dajmy się zwieść, tu 'chodzi o panowanie nad światem', tu chodzi o zwycięstwo spotykających się po raz pierwszy słów. I dlatego autor 'Moscoviady' i 'Perwersji' przekracza rzekę tradycyjnej powieści. Brawurowa i odkrywcza książka. Nie mam pytań.' Roman Kurkiewicz
Poruszający opis powojennej Polski oraz życia w PRL-u, pokazany z perspektywy jednego człowieka. Akcja rozgrywa się w szpitalu, w którym poznajemy historię Drugiego – jednego z pacjentów – przedstawioną poprzez rozmowę z drugim pacjentem, fragmenty jego opowiadań, a także zapiski z pamiętnika jego żony. Poprzez jego dzieje poznajemy życie w czasach PRL-u i historię tamtych czasów, zmagania z szarą codziennością i absurdami komunizmu, ale też konspiracyjną walkę opozycjonistów, którzy dla własnego bezpieczeństwa niewiele o sobie nawzajem wiedzieli. Zaletą tej publikacji jest jej autentyczność, a szczególnie opis stanu wojennego, gdzie fikcyjne wątki spłatają się z autentycznymi wydarzeniami i postaciami. Szczególnie wzruszający jest opis pobytu bohatera w więzieniu na warszawskiej Białołęce i spędzonej tam Wigilii. Dzięki sfabularyzowaniu swoich wspomnień autorowi udało się nie tylko przekazać potężną dawkę historii z życia w PRL-u, ale pokazać sieć układów i zależności, w których rączka rączkę myje… i nie zawsze wiadomo, kto podstawił nogę. Książka nie tylko bawi, uczy, zaskakuje i wzrusza, ale też czasami wywołuje poczucie złości i niezgody na panujące wówczas normy i obyczaje.
W książce Mama i sens życia autor przedstawia sześć prawdziwych historii z życia swoich pacjentów, którzy cierpią z powodu lęku, depresji, nieuleczalnej choroby, czy wręcz zbliżającej się śmierci. Często podczas terapii okazuje się, że te zewnętrzne kłopoty pacjentów i zaburzające życie ich skutki są reakcją na troski ostateczne jak nieuchronna śmierć, brak oparcia, izolacja, brak sensu. To także książka bardzo osobista, w jednym z opowiadań autor analizuje swoją relację z matką.
Książka dla wszystkich, skorzystają z niej zarówno studenci psychologii i psycholodzy – obserwując warsztat świetnego terapeuty, jak i ci, którzy poszukują sensu w świecie, który sensu nie ma.
Irvin D. Yalom – emerytowany profesor psychiatrii na uniwersytecie Stanforda, psychoterapeuta mający wieloletnie doświadczenie w pracy z ludźmi. Autor błyskotliwych powieści psychologicznych i podręczników. W swoich pracach prezentuje terapię w ujęciu egzystencjalnym. Jest autorem klasycznych już podręczników, takich jak: Psychoterapia grupowa. Teoria i praktyka, Psychoterapia egzystencjalna, Dar terapii i in. Wspaniałe gawędziarstwo autora można poznać w opowiadaniach terapeutycznych: Kat miłości, Mama i sens życia oraz w powieściach: Leżąc na kozetce, Kiedy Nietzsche szlochał, Kuracja według Schopenhauera.
Księga zwycięzców to zbiór kilkunastu wspaniale ilustrowanych opowiadań dla dzieci i młodzieży. Przedstawia on dzieje żywego Kościoła od czasów, na których kończy się narracja biblijna. Ukazuje ludzi, którzy z miłości do Boga byli gotowi nie tylko z pasją nieść innym wspaniałą nowinę o zbawieniu w Chrystusie, lecz także umierać za to, jeśli trzeba. Z powodu tej miłości przeprawiali się przez morza, pokonując własny strach i słabości. Doświadczali niezwykłych przygód, ale i przemawiali na zwykłych miejskich placach. Nigdy nie zaparli się wiary wobec wrogich tłumów. Nie ugięli się przed złymi władcami. Wstawali w nocy, aby chwalić Boga i modlić się o zgubionych ludzi. Napominali swych braci w wierze, którzy zbaczali z drogi. Udawali się do krajów, które zdawały się im dzikie i obce.
Kończyli wojny i zaprowadzali pokój pomiędzy zwaśnionymi narodami. Ale przede wszystkim ukazywali ludziom niebo i Jezusa Chrystusa, który tam wstąpił. Nie bali się głosić ewangelii, nawet gdy spotykali się z wrogością. Nie byli doskonali, wciąż popełniali błędy, ale jednak wytrwali w swym zaufaniu do
Jezusa aż do samego końca. Dlatego Najwyższy nie wstydzi się być nazywanym ich Bogiem, a imiona tych bohaterów wpisał do swojej Księgi Zwycięzców.
Nagrodzona Premio Herralde (2005) i przetłumaczona już na 15 języków powieść Alonso Cueto już w Polsce - najnowszy tytuł w serii LABIRYNTY. KOLEKCJA PROZY.
Adrian Ormache, 40-letni, powszechnie szanowany prawnik, wiedzie spokojne i dostanie życie w Limie. Przypadkowo poznaje mroczną historię z okresu, kiedy jego ojciec - oficer peruwiańskiego wojska - walczył ze Świetlistym Szlakiem. Wbrew płynącym ze wszystkich stron ostrzeżeniom postanawia odnaleźć pewną kobietę, świadka tamtych wydarzeń, która odegrała tajemniczą rolę w życiu ojca. Adrian nie tylko odkrywa wstrząsającą prawdę, ale i podejmuje decyzje, które całkowicie odmieniają jego życie.
Niebieska godzina to opowieść o kondycji ludzkiej natury, okrucieństwie wojny i potrzebie miłości, którą odczuwa każdy człowiek. Historia o goryczy zdobywania wiedzy o sobie samym, która zamienia się w słodycz odkrywania pełni człowieczeństwa.
Alonso Cueto (ur. 1954) jest jednym z najbardziej cenionych peruwiańskich pisarzy średniego pokolenia. Tematyka większości jego powieści i opowiadań krąży wokół codziennego życia współczesnych limeńczyków, którzy próbują zamknąć się w zaciszu stabilizacji i dobrobytu, unikając konfrontacji z otaczającą rzeczywistością. Jest laureatem kilku prestiżowych nagród literackich, m.in. niemieckiej Nagrody im. Anny Seghers (2000, za całokształt twórczości), finalistą Premio Planeta - Casa de América (2007), członkiem Królewskiej Akademii Hiszpańskiej (2009).
Wydana w kilkunastu krajach, bestsellerowa powieść historyczna młodej kanadyjskiej autorki.
Książka zapewniła jej nagrodę Rogers Writers' Trust Fiction Prize i Governor General's Award for Fiction, jak też była nominowana do nagród: Scotiabank Giller Prize oraz Commonwealth Writers's Prize. Akcja osadzona jest w starożytnej Grecji i rozpoczyna się około 343 r. p.n.e. Arystoteles wyruszył w podróż do Pelli, stolicy Macedonii, wraz ze swoją młodą żoną, Pythias. Przewozi traktat od Hermiasa, patrona swojej szkoły założonej w Atenach. Odbiorcą traktatu jest Filip Macedoński, przyjaciel Arystotelesa z dzieciństwa i władca, który właśnie rozpoczyna kampanię; jej celem jest zapanowanie nad całym znanym światem.
Początkowo Arystoteles spodziewa się, że jego pobyt na dworze Macedończyka będzie krótki; być może spędzą tam tydzień, nie więcej. Z biegiem wydarzeń okazuje się jednak, że tak się nie stanie. Filip nakłania filozofa do podjęcia roli nauczyciela jego dwóch synów: starszego Arrhidaeusa, upośledzonego intelektualnie i odrzuconego przez rodzinę oraz Aleksandra, błyskotliwego, pełnego wigoru, zapalczywego, targanego uczuciami chłopca, coraz mocniej świadomego swojej potęgi i przeznaczenia. Arystoteles pojmuje, że jego królewski uczeń musi się nauczyć przede wszystkim umiejętności znajdowania "złotego środka", trudno uchwytnej równowagi między skrajnościami, która mogłaby nieco okiełznać dążenie chłopaka do podboju całego świata. Dzięki mistrzowskiej narracji Lyons, która wcieliła się w postać Arystotelesa, poznajemy jego wewnętrzny świat, wspomnienia z dzieciństwa (także te wyjaśniające jego relacje z Filipem Macedońskim), osobowość. Bohaterowie są ukazani w codziennych sytuacjach, gdy szykują posiłki, uprawiają seks, rodzą dzieci, wykonują domowe obowiązki.
Zaręczyła się, gdy miała sześć lat.
Kiedy miała dziewięć lat, wyszła za mąż.
Gdy skończyła dziewiętnaście, została wdową...
Aisza – ukochana żona proroka Mahometa.
W świecie, w którym kobiety uważano za własność mężczyzn, stała się wpływowym doradcą politycznym, wojowniczką i autorytetem religijnym. Do historii przeszła jako Matka Wiernych.
Klejnot Medyny to wzruszająca opowieść o niezwykłej miłości Proroka i jego najmłodszej żony. Historia o kobiecie, która pokonała kulturowe przeszkody, stając się wielką postacią świata islamu.
Na Zachodzie powieść wzbudziła wiele kontrowersji, a z obawy przed reakcjami środowiska muzułmańskiego z jej publikacji wycofało się amerykańskie wydawnictwo Random House. W obronie książki i autorki wypowiadał się Salman Rushdie.
Czyta Katarzyna Godlewska
Książka ta, osnuta wokół autentycznej historii marynarza, który spędził kilka lat na bezludnej wyspie, jest powieścią przygodową. Od ponad dwóch wieków cieszy się niesłabnącym powodzeniem i bywa popularyzowana w licznych adaptacjach, skrótach i przeróbkach. ""Robinson Kruzoe"" w opracowaniu S. Stampfla dostarcza niecodziennych emocji, pobudza wyobraźnię i fantazję, bywa ucieleśnieniem najskrytszych marzeń czytelników.
Dla jednych była bezlitosną królową, którą wprowadziła Francję w erę barbarzyńskiej przemocy; dla innych oddaną wybawczynią monarchii.
Powieść odsłania przed nami intymny świat Katarzyny Medycejskiej, kobiety, która dla dobra rodziny i państwa podjęła zabójczą walkę o władzę, poświęcając swoje uczucia na ołtarzu powinności królowej.
"Wyznania Katarzyny Medycejskiej" to niezwykła podróż od baśniowej doliny Loary, przez bitewne pola wojen religijnych, po wypełnione motłochem ulice Paryża - podróż, której bohaterka jest jedną z najbardziej oczernianych i niedocenianych władczyń świata.
Norman Mailer, jeden z najważniejszych autorów amerykańskich ostatniego półwiecza, często w sposób kontrowersyjny i na pograniczu publicystyki i literackiej fikcji portretował ikony swoich czasów, takie jak Marilyn Monroe, Pablo Picasso, Muhammad Ali czy Lee Harvey Oswald. W Ewangelii według syna w powieściowej formie ukazuje, jak nikt przed nim, kluczowe wydarzenie dla całej historii Zachodu ? o swoim życiu i działalności, marzeniach i nadziejach opowiada, już po śmierci, sam Chrystus. Bezpośrednia relacja, demitologizująca przeróżne przeinaczone przez późniejszych ewangelistów fakty, odsłania prawdziwy charakter Chrystusa, niepozbawionego poczucia humoru i dysponującego niezwykłym zmysłem analitycznym żydowskiego mędrca dojrzewającego do boskości?
?Mailer podejmuje temat w sposób niezwykle subtelny, ale równocześnie pełen świeżości i żaru? Jego ewangelia napisana jest stylem rzeczowym i zwięzłym, nie unika drastycznej szczerości, a przy tym zachowuje aurę tekstu niemal sakralnego?.
- John Updike, ?The New Yorker?
Nawet opis prostego życia u Munro zyskuje psychologiczną głębię. – "The Observer"Munro jest iluzjonistką, której sztuczek nie da się rozszyfrować. – "Washington Post"
"Widok z Castle Rock" zajmuje wyjątkowe miejsce w dorobku wybitnej kanadyjskiej autorki. Alice Munro, znana na całym świecie jako mistrzyni opowiadań, tym razem zaskoczyła czytelników i
recenzentów, wydając cykl krótkich tekstów tak ściśle ze sobą powiązanych, że czyta się go jak sagę.
Opowiadania zawarte w tym tomie składają się na historię rodziny Alice Munro począwszy od ostatnich lat XVIII w. aż po lata dziewięćdziesiąte wieku XX.
Surowe pejzaże Szkocji, podróż przez Atlantyk, życie osadników w spartańskich warunkach, echa wielkiego kryzysu, drugiej wojny światowej i zimnej wojny - na tym tle Alice Munro z właściwą sobie
powściągliwą czułością snuje losy własnych przodków i ich przyjaciół.
Mimo odmiennej tematyki i kompozycji na kartach "Widoku z Castle Rock" również można znaleźć to, za co czytelnicy na całym świecie pokochali Alice Munro: psychologiczne napięcie, motyw
przekraczania granic i łamania tabu, a także niełatwą miłość.
Alice Munro należy cytować, bo cytat lepiej niż opis odda szlachetną spontaniczność jej prozy. –
"New York Times"
O autorze
Alice Munro (ur. 1931) – kanadyjska pisarka, jedna z najbardziej cenionych autorek krótkich form prozatorskich, czego dowodem jest często powracające w recenzjach określenie "kanadyjski
Czechow". Akcja większości jej utworów osadzona jest w południowo-zachodniej części stanu Ontario. Alice Munro w 2009 roku została uhonorowana nagrodą Man Booker Prize za całokształ
twórczości i bywa często wymieniana wśród kandydatów do literackiej Nagrody Nobla.
Ostatnia część pikantnej tetralogii francuskiej gorszycielki.
„Mąż nie powinien opuszczać żony, kiedy to jest taki mąż i taka żona" - napisze Annie pierwszego dnia po wyjeździe ukochanego Alaina. Roztropny małżonek zostawił jej szczegółowy rozkład zajęć: co zlecić służbie, jaką garderobę sobie sprawić, kogo odwiedzić, a kogo raczej unikać. Do tej ostatniej kategorii zaliczył Renauda i Klaudynę. Wakacje w pachnącym siarką i kwitnącymi drzewami pomarańczowymi Arriege, na które wyjeżdża całe towarzystwo, będą dla Annie przełomowe. Nie tylko dlatego, że atmosfera kurortu sprzyja niewinnym flircikom i dość frywolnej zabawie...
Pełna uroku i pikanterii proza Colette. Zmysłowa i bezpruderyjna jeszcze dzisiaj wywołuje rumieniec zakłopotania.
Poruszająca, w dużej mierze autobiograficzna książka jednej z najwybitniejszych pisarek Półwyspu Iberyjskiego, wielokrotnie nagradzanej za twórczość dla dzieci i dorosłych.
Hiszpania w przededniu wojny domowej.
Adriana jest późnym dzieckiem, najmłodszym z czwórki rodzeństwa. Urodziła się nie w porę, w rodzinie, w której nie było już miłości. Rodzice, zaabsorbowani swoimi sprawami, nie umieją zająć się córką. Dziewczynką opiekują się Niania María i kucharka Isabel. Adriana różni się od koleżanek ze szkoły, rzadko się odzywa, nie bierze udziału w zabawach. Odbiera rzeczywistość mocno, tak intensywnie, jak zdarza się tylko w dzieciństwie. Życie Olbrzymów ją przeraża, więc ucieka we własny świat, w którym odblaski światła są słowami magicznego języka, ciemność działa jak szkło powiększające, a szafy układają się w tajemnicze miasta. W wyprawach do świata fantazji towarzyszy jej Gawryła, syn rosyjskiej baletnicy mieszkającej w sąsiedztwie. Czytają razem książki, bawią się w teatr, zwierzają się sobie z poważnych dziecięcych kłopotów. Jest tylko jeden szkopuł: matka dziewczynki nie akceptuje tej znajomości.
Szwajcarskiego dramaturga i prozaika, autora sztuk, słuchowisk, powieści nie trzeba przedstawiać, warto jednak po raz pierwszy zaprezentować polskiemu czytelnikowi niezwykły prozatorski projekt twórcy Wizyty starszej pani.
Przedstawia go sam autor: „Nieustannie ktoś usiłuje opisać swoje życie. Przedsięwzięcie to uważam za niemożliwe, aczkolwiek zrozumiałe. Im człowiek starszy, tym silniejsze pragnienie dokonania bilansu. Co się tyczy mojego życia, to dokładniejsze jego opisywanie uważam za zbędne. Jeśli mimo wszystko piszę o sobie, to nie o historii mojego życia, lecz o historii moich tematów; w nich bowiem, jako że jestem pisarzem, wyraża się moje myślenie, choć oczywiście nie myślę tylko tematami. Ale każdy z nich to lustro, w którym, zależnie od jego szlifu, odbija się moje myślenie, a tym samym moje życie. Dotyczy to nie tylko tematów, które wykorzystałem literacko, lecz również tych, których nie dokończyłem lub nie wykorzystałem; one odnoszą się bardziej bezpośrednio do mojego świata, do świata takiego, jak go przeżywałem i przeżywam, inaczej niż tematy wykorzystane, które – przefiltrowane, przeformowane, zdeformowane, ostatecznie zamknięte, sprowadzone do języka, a tym samym do języka dopasowane – są jedynie przybliżeniem”.
Prezentowany tom, którego pierwotny – wiele mówiący – tytuł brzmiał Historia mojego pisarstwa, stanowi fantastyczną kompozycję fragmentów autobiograficznych, opowiadań, wyznań, groteskowych obrazków, wariacji na tematy biblijne i mitologiczne, obrazów rodem z science-fiction; wśród nich takie perły, jak alternatywna wersja śmierci Sokratesa czy opowieść o budowaniu wieży Babel; przede wszystkim to opowieści o utworach, które nigdy nie zostały ukończone, o utworach, które nigdy nie powstały.
Teraz wam opowiem wszystko o sobie.
…Urodziłem się 1 maja 1908 roku w Fontanelle di Roccabianca, uroczym i wesołym miasteczku na Nizinie Parmeńskiej, i otrzymałem na imię Giovannino.
Moje pełne imię i nazwisko brzmi Giovannino Guareschi i mam dokładnie tyle lat, ile może mieć młodzieniec urodzony w 1908 roku. Mam dwoje dzieci, które bardzo lubię. Jedno nazywa się Alberto, drugie Carlotta. Wynika to z tego prostego faktu, że jedno jest płci męskiej, a drugie żeńskiej. Również płci żeńskiej jest ich matka, pani o wiele sympatyczniejsza, gdy była jeszcze panną. Moje dzieci i żona mają wspólnie 78 lat. Córka i matka mają razem 62 lata, a syn i matka – 66 lat. To wszystko, co mogę powiedzieć o wieku mojej żony. Aby wam ułatwić rachunek, mogę dodać, że córka ma 12 lat…
Z dużym pożytkiem uczęszczałem do liceum klasycznego, gdzie nauczyłem się, jak nie powinien pisać dziennikarz. Potem uczęszczałem na uniwersytet, ale jak dotąd nie zdążyłem go ukończyć. Jedyny kłopot polega na tym, że nie pamiętam, co studiowałem – prawo czy medycynę.
Piszę i rysuję, ale nie jestem w stanie powiedzieć, czy uważam się za rysownika, czy też za pisarza.
Jestem tytanem pracy i pod względem tym jestem radością mojej rodziny, a dzieci często stawiają mnie za przykład swojej matce. Ja natomiast jestem głęboko wdzięczny moim rodzicom, że wydali mnie na świat, a Opatrzności, że nie stworzyła mnie ani gorszym, ani lepszym niż jestem. Chciałem być dokładnie taki, jaki jestem…
To jedna z najbardziej popularnych książek włoskiego pisarza. Ile w niej prawdy o życiu własnej rodziny, a ile wyobraźni autora, do dziś pozostaje dla czytelników tajemnicą.
· jedna z ciekawszych powieści o Chinach amerykańskiej noblistki
· fascynująca opowieść o ostatniej wielkiej władczyni Chin - cesarzowej Tz'u Si, panującej w latach 1862-1908
· bardzo interesująco przedstawione tło obyczajowe, kulturowe i polityczne: ekspansja mocarstw zachodnich na Chiny, wewnętrzne zamieszki wstrząsające imperium, rewolucja tajpingów i rewolucja bokserów
Cesarzowa Tz'u Si, ambitna, mądra i energiczna, przeszła długą drogę, zanim osiągnęła pełnię władzy. Dzięki sile charakteru, uporowi i żelaznej konsekwencji z nic nieznaczącej konkubiny stała się władczynią absolutną wielomilionowego narodu.
Pearl Buck, która jak nikt inny znała mentalność i psychikę ludzi Wschodu, odsłania motywy kierujące poczynaniami cesarzowej, często bezlitosnej i bezwzględnej dla swoich poddanych. Stworzyła porywającą opowieść o władzy, intrygach i spiskach, które prowadzą do jej zdobycia, oraz o cenie, jaką trzeba za nią zapłacić.
Karolek Wojtyła ...- tak mówiono o nim, kiedy był taki mały jak Wy. Potem, gdy urósł, koledzy i znajomi nazywali go Lolkiem lub Karolem. Później zwracano się do niego: proszę księdza, Ekscelencjo, Eminencjo, a wreszcie Wasza Świątobliwość. Wiecie już o kim mowa? Tak, oczywiście, chodzi tu o papieża Jana Pawła II! Bo ten mały Karolek z Wadowic wyrósł na bardzo mądrego i wspaniałego człowieka. Został księdzem, potem biskupem, arcybiskupem, kardynałem, a wreszcie papieżem. Dzisiaj cały świat mówi o nim: błogosławiony. Co to znaczy? To znaczy, że znalazł te schody, które zaprowadziły go do Nieba. Teraz tam właśnie mieszka i jest szczęśliwy, bo jest bardzo blisko Pana Boga. Jak mu się szło po tych niebieskich schodach? Czym zasłużył na to, że nazywamy go błogosławionym ? O tym właśnie chcę Wam opowiedzieć. Słuchajcie uważnie, bo ta opowieść na pewno bardzo Wam się przyda. Przecież i Wy schody do Nieba też chcielibyście znaleźć, prawda?...
Drogi Czytelniku!
W książeczce tej znajdziecie odpowiedzi na wiele pytań:
Dlaczego Jan Paweł II został błogosławionym?
Czy Papież rozmawiał z cesarzową chińską?
O co pokłóciły się Petronela i Józefa?
Kto był chudy jak patyczek?
Do kogo napisał list Jan Paweł II?
Czy siostra Marie Simon-Pierre była szybsza niż ślimak?
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
