Interesujesz się życiem swoich ulubionych aktorów, muzyków, artystów, celebrytów, pisarzy? Zapraszamy Cię do zapoznania się z najciekawszą literaturą biograficzną znanych osobistości w naszym sklepie internetowym DoberKsiazki.pl
Najbardziej osobista książka autora S@motności w Sieci.
Nieżyjąca matka, Irena Wiśniewska, pisze z czeluści piekielnych do swojego ukochanego syna Janusza. Pisze na Facebooku, a jej wpisy układają się w intymną, fascynującą opowieść, gdzie rodzinne historie przeplatają się z wywodami o Bogu, nauce, sztuce... Dopiero teraz, na fejsie, mogą powiedzieć sobie wszystko. Ten zapis wzajemnej tęsknoty jest próbą dokończenia przerwanej śmiercią rozmowy, w której nie ma już tabu.
Najbardziej osobista książka autora S@motności w Sieci.
Nieżyjąca matka, Irena Wiśniewska, pisze z czeluści piekielnych do swojego ukochanego syna Janusza. Pisze na Facebooku, a jej wpisy układają się w intymną, fascynującą opowieść, gdzie rodzinne historie przeplatają się z wywodami o Bogu, nauce, sztuce... Dopiero teraz, na fejsie, mogą powiedzieć sobie wszystko.Ten zapis wzajemnej tęsknoty jest próbą dokończenia przerwanej śmiercią rozmowy, w której nie ma już tabu.
Najbardziej osobista książka autora S@motności w Sieci.
Nieżyjąca matka, Irena Wiśniewska, pisze z czeluści piekielnych do swojego ukochanego syna Janusza. Pisze na Facebooku, a jej wpisy układają się w intymną, fascynującą opowieść, gdzie rodzinne historie przeplatają się z wywodami o Bogu, nauce, sztuce... Dopiero teraz, na fejsie, mogą powiedzieć sobie wszystko. Ten zapis wzajemnej tęsknoty jest próbą dokończenia przerwanej śmiercią rozmowy, w której nie ma już tabu.
Audiobook w znakomitej interpretacji Grażyny Barszczewskiej.
Rodzinne sekrety, nieujawnione tajemnice, pytania długo pozostające bez odpowiedzi.Podróż życia w poszukiwaniu tożsamości i miłości.Wielka pasja i wiara.Powieść pisana życiem - bardziej porywająca, fascynująca i pełna emocji niż najciekawsza fabuła pisana przez najlepszych scenarzystów.Swą podróż życia Elizabeth rozpoczęła jako mała dziewczynka z nieznanej wioski w komunistycznej Jugosławii. Oddziaływanie tej wyjątkowej kobiety na życie tysięcy kobiet na świecie przekroczyło granice polityczne, granice ludzkich możliwości, granice cierpienia i choroby, a nade wszystko pokonało bariery ludzkich serc. Elizabeth pomogła tym kobietom odnaleźć sens życia, nadzieję, uzdrowienie i pasję, prawdziwą wolność i godność. Alina WiejaW tej niezwykle wzruszającej książce odkryjemy prawdziwą historię, ukształtowaną przez kobietę, którą dzisiaj znamy i kochamy. Elizabeth zaprasza nas do towarzyszenia jej w podróży życia, którą odbywa. Ofiarowuje nam bardzo osobiste wejrzenie w to, jak jej charakter był szlifowany przez łaskę. Joni Eareckson Tada
- A co pan sobie wyobraża! Że Amerykanie będą trabili o tym, że nie byli pierwsi? Mówią, że Kennedy dostał szału, kiedy dowiedział się o obecności Haitańczyka na Księżycu, najwyraźniej przybyłego tam przed Armstrongiem.
- Nigdy nie słyszałem tej historii.
- Oczywiści, to tajemnica państwowa.
Fragment książki
Wznowienie Autobiografii ukazuje się w 80. rocznicę urodzin pisarza.
Przyczyna, Suterena, Oddech, Chłód, Dziecko - autobiograficzny pięcioksiąg wybitnego austriackiego prozaika i dramatopisarza - to drobiazgowa rekonstrukcja lat dojrzewania. Analiza ""niszczycielskich machin"" - szkoły, rodziny, instytucji, społeczeństwa, ich nieznoszącej sprzeciwu, bezwzględnej opresyjności. To brutalna ocena tępego i zaślepionego w swym konformizmie narodu, nieskończonej ludzkiej obojętności. To nieskrywana manifestacja gniewu i pogardy, hołd złożony samotności i jednoczesne jej przekleństwo. To przeprowadzana na sobie samym wiwisekcja.
Autobiografie to klucz to zrozumienia Thomasa Bernharda, klucz, bez którego nie można w pełni przyswoić jego powieści, pojąć pisarskich obsesji i poglądów politycznych. To czasy i wydarzenia opisane w Autobiografiach ukształtowały Bernharda jako pisarza i jako zaciekłego krytyka Austrii i austriackości, ale przecież nie tylko - także jako przeciwnika historycznej amnezji i skrywania nazistowskich brudów pod eleganckim dywanem w mieszczańskim salonie.
Bernhard nie był wrogiem ludzi, był zaciekłym wrogiem ludzkiej hipokryzji. Ku wściekłości zadowolonego z siebie społeczeństwa Bernhard brutalnie demaskował jego zakłamanie.
Autobiografie wyszlifowały także jego niepowtarzalny, chirurgicznie precyzyjny styl. Trzeba poznać Autobiografie, żeby nie tylko poznać Bernharda i Austrię, ale żeby dołożyć kolejny rozdział do wielkiej pracy - próby zrozumienia minionego wieku, którego ponury cień wciąż nad nami wisi. Jeśli nie będziemy czytali Bernharda, wiek XX kiedyś do nas wróci, jeszcze bardziej spotworniały, niż go zapamiętaliśmy.
Proza Bernharda, trudna, zapętlona w swoich obsesjach, drażniąca, jest jednak wielką odtrutką na bezmyślną wegetację w toksycznych oparach samozadowolenia kultury masowej.
Krzysztof Varga
"Zbiór opowiadań.
?Nowy zbiór prozy artystycznej Stasiuka jest stworzony z natury, wyobraźni i cywilizacyjnego śmietnika. Zanim zacząłem go czytać, nie przypuszczałem, że można tak malować prozą. Mierzy z rozmysłem i nie znam w prozie celniejszych ani bardziej rewelacyjnych metafor?.
Henryk Grynberg, ""Tygodnik Powszechny""
Nominacja do Literackiej Nagrody NIKE 1998. Nagroda Biblioteki Raczyńskich 1998."
Ze wstępu do wydania czeskiego:
Jestem pewien, że to wszystko mogło wydarzyć się na przykład w Pradze.
To w końcu z Pragi w 1977-mym albo 78-mym przyjechał Honza ze swoimi przyjaciółmi. Przyjechali dwiema zardzewiałymi zabytkowymi skodami. Byli obdarci, długowłosi i poobwieszani ozdobami własnego pomysłu. Wyglądali bardziej ortodoksyjnie niż my. Ale my, hipisi warszawscy, posiadaliśmy wtedy dość unikatową w skali środkowoeuropejskiej umiejętność wytwarzania eliksirów zmieniających świadomość. Honza i jego przyjaciele przybyli zgłębić tę tajemną wiedzę. Chętnie się nią dzieliliśmy.
Do tej pory nie daje mi spokoju pytanie: Jakim sposobem te rdzewiejące wraki wymalowane w pacyfy i kwiaty pokonały wówczas nieco totalitarną międzypaństwową granicę. To musiał być cud. Ale cuda wówczas się zdarzały. Bez cudów życie w tamtych czasach było dość trudne, a może nawet niemożliwe.
Tak, o trudach życia w tamtych czasach opowiada ta książeczka.
Andrzej Stasiuk
Z ilustracjami Łukasza Mieszkowskiego Trzeba zmartwychwstać, żeby stracić życie. Trzeba zawisnąć na krzyżu, żeby zrozumieć. Trzeba zabić, żeby prorokować. Lipiec 1845. Paryż. Wszechobecne błoto tężeje w pomarszczony dywan. Nieregularny rytm kroków przechodniów, końskich kopyt i kół powozów wzbija w powietrze chmury pyłu. Zmieszany z gęstymi wyziewami paryskich kominów wciska się w oczy i zmienia miasto w jego własne widmo. Nad ranem 2 lipca w dół Rue Mouffetard zbiega poprzecinana pasami płomieni ludzka sylwetka. Żywa pochodnia. Emigrant Adam Podhorecki strzela jej w głowę, by skrócić męki. Staje się tym samym pierwszym podejrzanym, ale też wspólnikiem mordercy. Żeby uwolnić się od oskarżenia - i widm własnej przeszłości - będzie musiał rozwiązać zagadkę serii potwornych morderstw. Dochodzi do nich w środowisku polskich emigrantów. Jedną z kolejnych ofiar ma być Mickiewicz. Kto stoi za zamachem na jego...
Czeczenia. Bezwzględna wojna, w której żadna ze stron nie zna litości. W sam środek tego piekła trafia młody rosyjski żołnierz, Jegor Taszewski. To jego oczami, poprzez alkoholową mgłę, oglądamy obraz wojennych patologii. Dyscyplina zamienia człowieka w bezwzględną maszynę, a żołnierski szereg odbiera mu indywidualizm. W tym świecie nie ma miejsca na uczucia, pozostaje zwierzęcy instynkt i żądza przetrwania. Na wpół zatarte, nieuchwytne wspomnienia wydają się pięknym snem. Wciąż jednak powracają, przypominając młodym żołnierzom o domu, rodzinie, kobietach i pełnej spokoju normalności. Ale realne jest tylko to, co tu i teraz ? towarzysze broni, błoto, wódka, papierosy, strach i codzienne spotkania ze śmiercią. Mocna, męska książka, która ogłusza jak wystrzał z moździerza i pozostaje w pamięci jak krwawe obrazy z pola bitwy.
Czeczeńska wojna oczami rosyjskiego najemnika, który po powrocie stał się jednym z liderów Partii Narodowo-Bolszewickiej, a zarazem świetnym pisarzem i radosnym ojcem trójki dzieci... Jego książka prowokuje pytanie, gdzie kończy się normalność, a zaczyna patologia.
Mariusz Wilk
Latem 1999 r. w Kosowie zostaje zamordowany austriacki dziennikarz Christian Allmayer relacjonujący rozpad Jugosławii od początku bałkańskiej wojny. Ta śmierć staje się kanwą powieści, którą postanawia napisać jego dawny znajomy, Paul, niespełniony pisarz. Paul wyrusza w podróż śladami Allmayera, wiodącą przez spustoszone wojną Chorwację i Bośnię, chce na własne oczy przekonać się, jak wygląda praca korespondenta wojennego. Towarzyszą mu jego przyjaciółka, Helena, której rodzice pochodzą z Dalmacji i bezimienny narrator. Odwiedza między innymi jednego z byłych przywódców wojskowych, z którym Allmayer przeprowadzał przed laty wywiad na froncie, by postawić mu to samo, co wówczas pytanie: ""Jak to jest kogoś zabić?"". To spotkanie otwiera mroczną historię, która kładzie się cieniem nawet na początkowo pozornie niezaangażowanym obserwatorze. Paul musi zrozumieć, że nie można bezkarnie dociec i wyjaśnić rzeczy ostatecznych. Rzemiosło zabijania to powieść wielopłaszczyznowa: o wojnie bałkańskiej, ale też o jej postrzeganiu przez literaturę. Nieustannie pojawia się tu pytanie jak pisać o barbarzyństwie, by nie popaść w kicz i patos, jak opowiadać i przypominać, kiedy ""z góry jest jasne, że jest za późno i pisaniem nie da się umarłych przywrócić do życia"". W szerszym kontekście to także rzecz o narracji samej w sobie, powieść o powstawaniu książki.
'Prawie całą jesień 2005 roku, z krótkimi przerwami, spędziłem w Berlinie. Właśnie w tym czasie, gdzieś pod koniec września, po raz pierwszy zwrócił się do mnie nieznany mi wcześniej krytyk literacki i dziennikarz Egon Alt' - tak zaczyna się nowa, napisana 'zamiast powieści' książka Jurija Andruchowycza. 'Tajemnica' to wywiad rzeka (i ""porzućcie wszelką nadzieję, ci, którzy wchodzicie""). Prowadzi go tajemniczy Egon Alt - dziennikarz i przewodnik, który wiedzie poetę przez kręgi przeszłości. Rozmowy trwają siedem dni. Mają zostać opublikowane po śmierci Andruchowycza, lecz pojawia się pewna niespodziewana okoliczność Czy niemiecki rozmówca w ogóle istniał? A jeśli tak, to może wcale nie umarł? Dlaczego nie można znaleźć jego grobu? Kim był lub jest? Szpiegiem? Demonem? Choć to wszystko sekret, usłyszymy przejmujący dialog o stawaniu się i byciu poetą, ojcem, patriarchą Bu-Ba-Bu i wielu ważnych sprawach. Te historie układają się w przewrotny bildungsroman. W siedem dni można stworzyć świat, można też wypić sporo alkoholu, zanurzyć się w dymie i mgle, w Berlinie i przeszłości, pogadać... O tej całej Tajemnicy. ""Nie przepadam za wywiadami, szczególnie tymi z gatunku `rzeka`. Zazwyczaj z racji mało rozgarniętego lub nadgorliwego pytającego są nudne, albo z racji narcystycznych skłonności odpytywanego dowiadujemy się jedynie, jaki ten jest wysoki i przystojny. Andruchowycz wybrnął z tej sytuacji - znalazł, a właściwie został odnaleziony przez rozmówcę doskonałego. Nierealny Egon Alt nie popisuje się, nie usiłuje za wszelką cenę zagadać bohatera, ale przede wszystkim słucha, co ten ma do powiedzenia. Andruchowycz opowiada - choć jak na narcyza przystało - głównie o sobie, to robi to jak nikt inny, snuje piękne i ważne historie - o dziewczynach, poezji, muzyce oraz o wątpliwych urokach pobytu w wojsku. A w tle Berlin i `wesołe papieroski`."" Bartosz Waglewski / Fisz 'Andruchowycz nie czeka w 'Tajemnicy' na przyszłego rozmówcę i jakiś wywiad-rzekę. Pisarz, poeta i eseista ukraiński wykonuje mistrzowskie, bo wyprzedzające, powieściowe pchnięcie i sam staje się rozmówcą i rozmową, równocześnie jest źródłem pytań, gwałtownym nurtem wspomnieniowych obrazów i rozumiejącym ujściem opowieści. Można 'Tajemnicę' czytać jako wiarygodną autobiograficzną odsłonę w formie opowieści o ZSRR i Ukrainie, Europie i świecie lat 60.,70., 90., dzieciństwie, służbie wojskowej, utracie dziewictwa, narodzinach poety. Ale nie dajmy się zwieść, tu 'chodzi o panowanie nad światem', tu chodzi o zwycięstwo spotykających się po raz pierwszy słów. I dlatego autor 'Moscoviady' i 'Perwersji' przekracza rzekę tradycyjnej powieści. Brawurowa i odkrywcza książka. Nie mam pytań.' Roman Kurkiewicz
Poruszający opis powojennej Polski oraz życia w PRL-u, pokazany z perspektywy jednego człowieka. Akcja rozgrywa się w szpitalu, w którym poznajemy historię Drugiego – jednego z pacjentów – przedstawioną poprzez rozmowę z drugim pacjentem, fragmenty jego opowiadań, a także zapiski z pamiętnika jego żony. Poprzez jego dzieje poznajemy życie w czasach PRL-u i historię tamtych czasów, zmagania z szarą codziennością i absurdami komunizmu, ale też konspiracyjną walkę opozycjonistów, którzy dla własnego bezpieczeństwa niewiele o sobie nawzajem wiedzieli. Zaletą tej publikacji jest jej autentyczność, a szczególnie opis stanu wojennego, gdzie fikcyjne wątki spłatają się z autentycznymi wydarzeniami i postaciami. Szczególnie wzruszający jest opis pobytu bohatera w więzieniu na warszawskiej Białołęce i spędzonej tam Wigilii. Dzięki sfabularyzowaniu swoich wspomnień autorowi udało się nie tylko przekazać potężną dawkę historii z życia w PRL-u, ale pokazać sieć układów i zależności, w których rączka rączkę myje… i nie zawsze wiadomo, kto podstawił nogę. Książka nie tylko bawi, uczy, zaskakuje i wzrusza, ale też czasami wywołuje poczucie złości i niezgody na panujące wówczas normy i obyczaje.
W książce Mama i sens życia autor przedstawia sześć prawdziwych historii z życia swoich pacjentów, którzy cierpią z powodu lęku, depresji, nieuleczalnej choroby, czy wręcz zbliżającej się śmierci. Często podczas terapii okazuje się, że te zewnętrzne kłopoty pacjentów i zaburzające życie ich skutki są reakcją na troski ostateczne jak nieuchronna śmierć, brak oparcia, izolacja, brak sensu. To także książka bardzo osobista, w jednym z opowiadań autor analizuje swoją relację z matką.
Książka dla wszystkich, skorzystają z niej zarówno studenci psychologii i psycholodzy – obserwując warsztat świetnego terapeuty, jak i ci, którzy poszukują sensu w świecie, który sensu nie ma.
Irvin D. Yalom – emerytowany profesor psychiatrii na uniwersytecie Stanforda, psychoterapeuta mający wieloletnie doświadczenie w pracy z ludźmi. Autor błyskotliwych powieści psychologicznych i podręczników. W swoich pracach prezentuje terapię w ujęciu egzystencjalnym. Jest autorem klasycznych już podręczników, takich jak: Psychoterapia grupowa. Teoria i praktyka, Psychoterapia egzystencjalna, Dar terapii i in. Wspaniałe gawędziarstwo autora można poznać w opowiadaniach terapeutycznych: Kat miłości, Mama i sens życia oraz w powieściach: Leżąc na kozetce, Kiedy Nietzsche szlochał, Kuracja według Schopenhauera.
Księga zwycięzców to zbiór kilkunastu wspaniale ilustrowanych opowiadań dla dzieci i młodzieży. Przedstawia on dzieje żywego Kościoła od czasów, na których kończy się narracja biblijna. Ukazuje ludzi, którzy z miłości do Boga byli gotowi nie tylko z pasją nieść innym wspaniałą nowinę o zbawieniu w Chrystusie, lecz także umierać za to, jeśli trzeba. Z powodu tej miłości przeprawiali się przez morza, pokonując własny strach i słabości. Doświadczali niezwykłych przygód, ale i przemawiali na zwykłych miejskich placach. Nigdy nie zaparli się wiary wobec wrogich tłumów. Nie ugięli się przed złymi władcami. Wstawali w nocy, aby chwalić Boga i modlić się o zgubionych ludzi. Napominali swych braci w wierze, którzy zbaczali z drogi. Udawali się do krajów, które zdawały się im dzikie i obce.
Kończyli wojny i zaprowadzali pokój pomiędzy zwaśnionymi narodami. Ale przede wszystkim ukazywali ludziom niebo i Jezusa Chrystusa, który tam wstąpił. Nie bali się głosić ewangelii, nawet gdy spotykali się z wrogością. Nie byli doskonali, wciąż popełniali błędy, ale jednak wytrwali w swym zaufaniu do
Jezusa aż do samego końca. Dlatego Najwyższy nie wstydzi się być nazywanym ich Bogiem, a imiona tych bohaterów wpisał do swojej Księgi Zwycięzców.
Nagrodzona Premio Herralde (2005) i przetłumaczona już na 15 języków powieść Alonso Cueto już w Polsce - najnowszy tytuł w serii LABIRYNTY. KOLEKCJA PROZY.
Adrian Ormache, 40-letni, powszechnie szanowany prawnik, wiedzie spokojne i dostanie życie w Limie. Przypadkowo poznaje mroczną historię z okresu, kiedy jego ojciec - oficer peruwiańskiego wojska - walczył ze Świetlistym Szlakiem. Wbrew płynącym ze wszystkich stron ostrzeżeniom postanawia odnaleźć pewną kobietę, świadka tamtych wydarzeń, która odegrała tajemniczą rolę w życiu ojca. Adrian nie tylko odkrywa wstrząsającą prawdę, ale i podejmuje decyzje, które całkowicie odmieniają jego życie.
Niebieska godzina to opowieść o kondycji ludzkiej natury, okrucieństwie wojny i potrzebie miłości, którą odczuwa każdy człowiek. Historia o goryczy zdobywania wiedzy o sobie samym, która zamienia się w słodycz odkrywania pełni człowieczeństwa.
Alonso Cueto (ur. 1954) jest jednym z najbardziej cenionych peruwiańskich pisarzy średniego pokolenia. Tematyka większości jego powieści i opowiadań krąży wokół codziennego życia współczesnych limeńczyków, którzy próbują zamknąć się w zaciszu stabilizacji i dobrobytu, unikając konfrontacji z otaczającą rzeczywistością. Jest laureatem kilku prestiżowych nagród literackich, m.in. niemieckiej Nagrody im. Anny Seghers (2000, za całokształt twórczości), finalistą Premio Planeta - Casa de América (2007), członkiem Królewskiej Akademii Hiszpańskiej (2009).
Wydana w kilkunastu krajach, bestsellerowa powieść historyczna młodej kanadyjskiej autorki.
Książka zapewniła jej nagrodę Rogers Writers' Trust Fiction Prize i Governor General's Award for Fiction, jak też była nominowana do nagród: Scotiabank Giller Prize oraz Commonwealth Writers's Prize. Akcja osadzona jest w starożytnej Grecji i rozpoczyna się około 343 r. p.n.e. Arystoteles wyruszył w podróż do Pelli, stolicy Macedonii, wraz ze swoją młodą żoną, Pythias. Przewozi traktat od Hermiasa, patrona swojej szkoły założonej w Atenach. Odbiorcą traktatu jest Filip Macedoński, przyjaciel Arystotelesa z dzieciństwa i władca, który właśnie rozpoczyna kampanię; jej celem jest zapanowanie nad całym znanym światem.
Początkowo Arystoteles spodziewa się, że jego pobyt na dworze Macedończyka będzie krótki; być może spędzą tam tydzień, nie więcej. Z biegiem wydarzeń okazuje się jednak, że tak się nie stanie. Filip nakłania filozofa do podjęcia roli nauczyciela jego dwóch synów: starszego Arrhidaeusa, upośledzonego intelektualnie i odrzuconego przez rodzinę oraz Aleksandra, błyskotliwego, pełnego wigoru, zapalczywego, targanego uczuciami chłopca, coraz mocniej świadomego swojej potęgi i przeznaczenia. Arystoteles pojmuje, że jego królewski uczeń musi się nauczyć przede wszystkim umiejętności znajdowania "złotego środka", trudno uchwytnej równowagi między skrajnościami, która mogłaby nieco okiełznać dążenie chłopaka do podboju całego świata. Dzięki mistrzowskiej narracji Lyons, która wcieliła się w postać Arystotelesa, poznajemy jego wewnętrzny świat, wspomnienia z dzieciństwa (także te wyjaśniające jego relacje z Filipem Macedońskim), osobowość. Bohaterowie są ukazani w codziennych sytuacjach, gdy szykują posiłki, uprawiają seks, rodzą dzieci, wykonują domowe obowiązki.
Zaręczyła się, gdy miała sześć lat.
Kiedy miała dziewięć lat, wyszła za mąż.
Gdy skończyła dziewiętnaście, została wdową...
Aisza – ukochana żona proroka Mahometa.
W świecie, w którym kobiety uważano za własność mężczyzn, stała się wpływowym doradcą politycznym, wojowniczką i autorytetem religijnym. Do historii przeszła jako Matka Wiernych.
Klejnot Medyny to wzruszająca opowieść o niezwykłej miłości Proroka i jego najmłodszej żony. Historia o kobiecie, która pokonała kulturowe przeszkody, stając się wielką postacią świata islamu.
Na Zachodzie powieść wzbudziła wiele kontrowersji, a z obawy przed reakcjami środowiska muzułmańskiego z jej publikacji wycofało się amerykańskie wydawnictwo Random House. W obronie książki i autorki wypowiadał się Salman Rushdie.
Czyta Katarzyna Godlewska
Książka ta, osnuta wokół autentycznej historii marynarza, który spędził kilka lat na bezludnej wyspie, jest powieścią przygodową. Od ponad dwóch wieków cieszy się niesłabnącym powodzeniem i bywa popularyzowana w licznych adaptacjach, skrótach i przeróbkach. ""Robinson Kruzoe"" w opracowaniu S. Stampfla dostarcza niecodziennych emocji, pobudza wyobraźnię i fantazję, bywa ucieleśnieniem najskrytszych marzeń czytelników.
Dla jednych była bezlitosną królową, którą wprowadziła Francję w erę barbarzyńskiej przemocy; dla innych oddaną wybawczynią monarchii.
Powieść odsłania przed nami intymny świat Katarzyny Medycejskiej, kobiety, która dla dobra rodziny i państwa podjęła zabójczą walkę o władzę, poświęcając swoje uczucia na ołtarzu powinności królowej.
"Wyznania Katarzyny Medycejskiej" to niezwykła podróż od baśniowej doliny Loary, przez bitewne pola wojen religijnych, po wypełnione motłochem ulice Paryża - podróż, której bohaterka jest jedną z najbardziej oczernianych i niedocenianych władczyń świata.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
