Debata na temat antropocenu ze względu na swoją wielowymiarowość i wyjątkowy potencjał filozoficzny ma szanse stać się jedną z najważniejszych dyskusji XXI stulecia. W dyskusji tej biorą udział geologowie, przedstawiciele i przedstawicielki nauki o systemie Ziemi (Earth system science), klimatolodzy, historyczki środowiska, geografowie społeczni, antropolożki, filozofowie oraz socjolożki. Możliwe, że mamy do czynienia z interdyscyplinarnym „zwrotem w stronę antropocenu”.
Antropocen określany jest mianem epoki wyparcia, krótkowzroczności i nieodwracalnych strat. Pojęcia konstytuujące jego unikatowy słownik to: nieodwracalna strata, punkt krytyczny, granice planetarne, postnaturalizm, Gaja, utrata natury, podział klimatyczny, klasy antropocenu, adaptacyjny apartheid, długi klimatyczne, niepowetowana strata, geohistoria, kapitałocen, ciągła apokalipsa, środowiskowe prawa człowieka.
W Epoce człowieka Ewa Bińczyk poddała analizie retorykę kampanii dezinformacyjnych dotyczących zmiany klimatycznej, a także argumenty zwolenników geoinżynierii – rozpraszania siarki w stratosferze jako „wyjścia awaryjnego” i „mniejszego zła”, niż sama katastrofa klimatyczna.
Tytułowy „marazm” (gr. marasmós) oznacza gaśnięcie i uwiąd. W naukach medycznych odnosi się do takiej kondycji organizmu, która poważnie zagraża sprawności myślenia i działania, wiodąc do apatii. W książce pokazano, że w odniesieniu do planetarnego kryzysu środowiskowego i bezpieczeństwa klimatycznego znaleźliśmy się dziś w stanie tego rodzaju otępienia. Próby implementacji niskoemisyjnej polityki energetycznej, nawet mimo paryskiego porozumienia klimatycznego z 2015 roku, oceniane są jako nieskuteczne. Antropocen określany jest mianem epoki wyparcia, krótkowzroczności i nieodwracalnych strat. Czy mamy szanse wyrwać się z marazmu?
Ewa Bińczyk napisała bardzo potrzebną książkę. Znakomitą filozoficznie. Jej czytanie porusza, jej treści wywołują gniew, ale też dają impuls do działania, przynoszą nadzieję. Dla mnie jest to ponadto książka, która w praktyce realizuje idee bliskiej mi feministycznej etyki troski. Ewa Bińczyk troszczy się o świat, o wszystkie jego istoty, zasoby i instytucje. Dokonuje szczegółowej diagnozy katastrofy, w jakiej się zanurzamy, druzgocącej i trudnej do przyjęcia. Książka przekonuje, że dzisiaj jak nigdy wcześniej potrzebujemy humanistyki, która chce zmieniać świat, dobrze zorientowanej we współczesności, jednocześnie eksperckiej i popkulturowej.
Dr hab. Aleksandra Derra, prof. UMK
Aktualne, inspirujące i wielowymiarowe studium Ewy Bińczyk oferuje panoramę myśli i perspektyw dotyczących współczesnych wyzwań społecznych, ekonomicznych i ekologicznych, zapraszając czytelników do refleksji i działania. Autorka przedstawia kompleksową analizę kreatywnych strategii adaptacyjnych, rozpatrując zarówno ekonomiczne koncepcje dewzrostu, jak i ekologiczne aspekty uodparniania gospodarek. Przez pryzmat myśli społecznej, badaczka wnikliwie analizuje też rolę uniwersytetu. Książka Ewy Bińczyk to lektura obowiązkowa dla zainteresowanych odkrywaniem innowacyjnych podejść do przyszłości naszego świata.
Prof. dr hab. Ewa Domańska
Nie przetrwamy jako ludzkość, jeśli nie zmądrzejemy. Książka Ewy Bińczyk uświadamia to w wielkim stylu. Autorka przekonująco łączy w niej problematykę antropocenu, której jest najwybitniejszą znawczynią w Polsce, z zagadnieniami politycznymi i ekonomicznymi. Zajmuje wyraziste stanowisko i przekonująco argumentuje na jego rzecz. Pisze z pasją i zaangażowaniem, spełniając zarazem wszelkie kryteria analizy naukowej. Świetna książka.
Prof. dr hab. Andrzej Szahaj
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
