Józef Feldman(1899–1946) był historykiem dziejów nowożytnych i najnowszych, profesorem Uniwersytetu Jagiellońskiego, synem krytyka literackiego i publicysty Wilhelma Feldmana oraz tłumaczki Marii z Kleinmanów. Doktorat przygotował pod kierunkiem Władysława Konopczyńskiego. Podczas okupacji niemieckiej ze względu na żydowskie pochodzenie ukrywał się pod przybranym nazwiskiem Józef Sokołowski. Napisał fundamentalne prace o XVIII wieku, między innymi Polska w dobie wielkiej wojny północnej 1704–1709 (1925), Polska a sprawa wschodnia 1709–1714 (1926), Na przełomie stosunków polsko-francuskich 1774–1787. Vergennes wobec Polski (1935). W latach trzydziestych porzucił epokę oświecenia, aby zająć się stosunkami polsko-niemieckimi w XIX wieku. Największe uznanie zyskała książka Bismarck a Polska (1938). Prace Feldmana z zakresu stosunków polsko-niemieckich pod zaborami, pisane nader sugestywnym językiem i oparte na szerokich kwerendach źródłowych, nie uwzględniały jednak archiwaliów pruskich, do których ideowi spadkobiercy „żelaznego kanclerza” go nie dopuścili. Piotr Biliński – historyk, profesor w Instytucie Spraw Publicznych Uniwersytetu Jagiellońskiego. Nauczyciel historii w I Liceum Ogólnokształcącym im. Bartłomieja Nowodworskiego w Krakowie. Badacz dziejów historiografii, nauki i kultury oraz losów Polski w XIX i XX wieku. Autor ponad 170 publikacji naukowych zamieszczonych na łamach fachowych czasopism oraz monografii książkowych, m.in.: Władysław Konopczyński (1880-1952) historyk i polityk II Rzeczypospolitej, (1999); Feliks Koneczny (1862-1949). Życie i działalność, (2001); Moszyńscy. Studium z dziejów łoniowskiej linii rodu w XIX wieku, (2006); Stanisław Kutrzeba (1876-1946). Biografia naukowa i polityczna, (2011); Władysław Konopczyński (1880-1952) człowiek i dzieło, (2017); Wacław Tokarz (1873-1937). Historyk walk o niepodległość, (2018); Wiktor Bazielich (1892-1963). Historyk Starego Sącza, (2019); W walce o niepodległość Polski i prawa kobiet. Biografia Wandy Pełczyńskiej, (2023); Adam Vetulani (1901-1976) historyk prawa polskiego i kanonicznego, (2023). Wraz z Pawłem Plichtą opublikował Władysława Konopczyńskiego Dziennik 1918-1926, t. 1-4, (2016-2021), a z Jackiem Emilem Szczepańskim Dziennik 1939-1944 Stanisława Srokowskiego, (2021). Obecnie pracuje nad obszerną biografią Henryka Barycza.
Wanda Pełczyńska (z domu Filipkowska) była działaczką niepodległościową i polityczną, dziennikarką i sufrażystką. Od 1913 roku należała do Polskich Drużyn Strzeleckich. Jako komendantka kurierek Frontu Litewsko-Białoruskiego uczestniczyła w wojnie polsko-bolszewickiej. W dwudziestoleciu międzywojennym pełniła m.in. funkcję redaktor naczelnej „Bluszczu” i „Kobiety Współczesnej”, posłowała na Sejm IV kadencji.
W czasie II wojny światowej była więziona przez NKWD, należała do Armii Krajowej. Na emigracji w Londynie razem z mężem współtworzyła Studium Polski Podziemnej, zajmujące się archiwizowaniem i badaniem akt dotyczących AK i przywódców Polskiego Państwa Podziemnego. Kontynuowała działalność publicystyczną, nie stroniąc od komentowania bieżących zagadnień politycznych oraz dziejów niemieckiej i sowieckiej okupacji Polski. To skazywało ją w PRL-u na niepamięć.
W ostatnich dekadach znacząco wzrósł udział kobiet w polskim życiu publicznym. Wandę Pełczyńską z pewnością można uznać za prekursorkę tych zmian w wielu jego dziedzinach. Jednocześnie jej biografia splotła się z najbardziej dramatycznymi wydarzeniami XX-wiecznej historii Polski. Książka ta, oparta na szerokich badaniach źródłowych, jest ważnym krokiem w przywracaniu pamięci o tej fascynującej postaci.
Wartość książki wynika w moim przekonaniu z dwóch powodów. Po pierwsze, jest to biografia bardzo ciekawej a mało znanej osobistości. Po drugie, biografię tę można uznać za wręcz modelowe studium pewnego typu polskiej inteligencji, który można określić jako „pepeesowsko-niepodległościowy”.
prof. dr hab. Maciej Janowski
Adam Vetulani (1901-1976), profesor Uniwersytetu Jagiellońskiego i sekretarz generalny Polskiej Akademii Umiejętności, zajmował poczesne miejsce w krakowskim środowisku naukowym już przed II wojną światową. Miał opinię godnego następcy Oswalda Balzera i Stanisława Kutrzeby. Jako wybitny historyk prawa polskiego i kanonicznego cieszył się autorytetem wśród uczonych europejskich i amerykańskich, do których zaliczali się: Gabriel Le Bras, Stephan Kuttner, Jean Gaudemet, Ren Metz i Grard Fransen. Uznawany przez uczestników swego seminarium za niezrównanego mistrza, we wspomnieniach niektórych z nich jawił się równocześnie jako warsztatowy rygorysta. Do jego uczniów należeli znakomici historycy prawa: Wacław Uruszczak, Stanisław Grodziski, Stanisław Płaza, Ludwik Łysiak, Wojciech Bartel i Stanisław Roman.Pomimo niekwestionowanych sukcesów naukowych życie Vetulaniego obfitowało w tragiczne wydarzenia: w czasie II wojny światowej przez ponad pięć lat był internowany w Szwajcarii, na skutek bombardowania jego żona, Irena z Latiników, zmagała się z trwałym kalectwem, a w 1965 roku zginął młodszy syn uczonego - Jan. W okresie komunistycznego zniewolenia Vetulani podejmował próby obrony autonomii nauki, między innymi walczył o odtworzenie Wydziału Teologicznego na Uniwersytecie Jagiellońskim i uczestniczył w zabiegach o reaktywację Polskiej Akademii Umiejętności. Nie zaskakuje więc, że był stale inwigilowany przez bezpiekę, która uniemożliwiała mu wyjazdy na zagraniczne konferencje i kongresy naukowe, ze szkodą dla pozycji Polski w akademickich kręgach Europy Zachodniej.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
