Obdarzeni kapłaństwem hierarchicznie służebnym, biskupi i prezbiterzy, sprawując swoje funkcje wobec pozostałych członków (ciała) przewodniczą w darmowym przekazie łaski, upodabniając się w sposób szczególny do Chrystusa Kapłana - Sługi. Troszczą się, by mieć w sobie świadomość, że ich posługa kapłańska służy spełnianiu się kapłaństwa powszechnego wszystkich ochrzczonych, które jako dar dla całego ludu jest nadrzędne,
fragment książki
W tej książce piszę o złożonej, bosko-ludzkiej naturze Kościoła.
Jej głębię jest w stanie zrozumieć wyłącznie wiara, a przeżyć jedynie osoba święta.
Dlatego utarło się powiedzenie, że święci są światłem Kościoła, czyli jego najlepszą cząstką. Oni wyraźnie pokazują, że od początku Kościołowi zależy wyłącznie na człowieku, że zawsze razem z tym człowiekiem szuka jego najbardziej autentycznego i najtrwalszego dobra.
Bóg jest zawsze blisko ludzi. Nie zawsze jednak łatwo jest tego doświadczyć.
Trudno jest odczuć Jego obecność, kiedy obok nie ma Jego świętych świadków, czyli ludzi dobrych, o sercu wrażliwym na potrzeby innych i na niesprawiedliwość, której oni doznają. Święci są szczególnymi świadkami obecności Boga i Jego działania w historii. Zabiegają oni o światło Boże w świecie, czyli o obecność Boga, która oświeca, dodaje odwagi, podnosi na duchu, oddala lęki, daje siłę.
(fragmenty Wstępu)
W Kościele Boga albo rozkwitają wszystkie powołania, albo istnieje niebezpieczeństwo i ogólny kryzys powołaniowy. Powołanie należy więc rozumieć nie jako propozycję kierowaną bezpośrednio do niektórych osób obdarzonych szczególną konsekracją, ale jako bodziec adresowany do wszystkich, by w sposób inteligentny przemyśleli, jaki kierunek mają nadać swojemu życiu. Właśnie, dlatego rolą duszpasterstwa powołaniowego jest dziś ukazanie sensu wzajemnych relacji między wzrostem w wierze i wyborem powołania oraz budzenie uśpionej wiary lub wzbudzenie wiary na nowo, zdolnej doprowadzić do radykalnych i wielkodusznych wyborów. Przestrzenią realizowania tego rodzaju wychowania, które ze swej natury stanowi coś nie tylko złożonego i trudnego, ale również tajemniczego i przekraczającego siły animatorów powołaniowych, jest parafia powołaniowa, rozumiana nie tylko, jako rezerwuar powołań dla seminarium, ale wcześniej jeszcze i przede wszystkim jako parafii a misyjna; jako miejsce, w którym doświadcza się bycia powołanym na całe życie, oraz w którym wierzący przeżywa odpowiedzialnie powołanie drugiego i staje się powołującym, dorosłym w wierze. Takie rozumienie powołania, duszpasterstwa oraz parafii i, jako odpowiedź na pytania stawiane w obliczu kryzysu powołań, proponuje Autor książki Przywołał do siebie tych, których sam chciał. Pedagogia powołania.
Sobór watykański II nie pozostawił wypowiedzi odnoszącej się wprost do Chrystusa, przynosząc jedynie dokument o Kościele. W powstających do niego na przestrzeni kilkudziesięciu lat komentarzach dostrzeżono między innymi to, że w obrazie Kościoła przesądził przyjęty uprzednio teologiczny obraz Chrystusa. Wydaję się, że u podstaw odnowionej eklezjologii tkwi ikona Chrystusa Sługi. Taki Chrystus od początku inspirował w Polsce Ruch Światło-Życie. W ramach tej inicjatywy na rzecz formacji chrześcijańskiej znalazło się szczególnie dla formacji prezbiterów o nazwie Unia Kapłanów Chrystusa Sługi. To właśnie o nich o. prof. Stanisław Celestyn Napiórkowski OFMConv wygłosił w Olsztynie k. Częstochowy w dniach 14-17 kwietnia 1998 roku rekolekcje, które stały się podstawą niniejszej publikacji. Rekolekcjonista sam wybrał temat i konkretne zagadnienia. Nie przypomina historii obrazu Chrystusa Sługi. Nie zapowiada też, że przedstawi wypracowaną teologię ikony takiego Chrystusa. Poprzestaje jedynie na wykazaniu kilku istotnych cech, którymi winien się charakteryzować jego sługa – otwarty na dialog i umiejętne go prowadzący, zaangażowany w sprawę jedności chrześcijan, zatroskany o właściwe wyjaśnienie roli Ducha Pana w dziele Mesjasza, a także właściwie kochający Matkę Jezusa.
Dlaczego księża są szczęśliwi? To tytuł książki autorstwa ks. Stephena J. Rossettiego, ale również prowokacyjne i bardzo ciekawe pytanie. W Polsce, głównie za sprawą powierzchownych przekazów medialnych, funkcjonuje sporo stereotypowych wyobrażeń, spekulacji i projekcji na temat kapłaństwa. Dotyczą one przede wszystkim diagnozy tego, jak dojrzali bądź niedojrzali, szczęśliwi bądź nieszczęśliwi, zdrowi lub chorzy są katoliccy księża.
Publikacja ks. Stephena J. Rossettiego prezentuje interesujące wyniki badań naukowych, które pozwalają w sposób usystematyzowany i obiektywny spojrzeć na życie księży. Autor dowodzi, że w USA katoliccy duchowni należą do najszczęśliwszych i najbardziej spełnionych zawodowo i życiowo ludzi. W obiegowych opiniach przeważa przekonanie, że księża nie mogą być szczęśliwi, ponieważ żyją w celibacie, więc ich życie albo jest naznaczone krzyżem wyrzeczeń, albo pełne hipokryzji. Tymczasem zaprezentowany raport przekonuje, że księża czują się tym szczęśliwsi, im głębsza jest ich wiara, bardziej osobisty stosunek do Jezusa Chrystusa i im bardziej pielęgnują swoje powołanie.
(fragment Wstępu do polskiego wydania
bp. Wiesława Śmigla)
Ks. Stephen J. Rossetti (ur. 1951), rekolekcjonista, profesor teologii pastoralnej, psycholog, wieloletni wykładowca, prezes i dyrektor Instytutu św. Łukasza w Silver Spring (USA). W Polsce opublikowano jego książki: Radość kapłaństwa oraz Listy do moich braci. Słowa nadziei i wyzwania dla księży.
Ksiądz profesor Wojciech Pikor, wytrawny znawca literackich metod interpretacji Pisma świętego, zaprasza nas do odkrycia w Ewangelii według św. Jana przestrzeni rozmów, w której dokonuje się objawienie tajemnicy Jezusa – Syna Bożego, który stał się człowiekiem. Nazywa ją przestrzenią dialogu. Tworzy ją aż 25 rozmów, jakie Jezus Chrystus prowadzi między innymi z takimi osobami jak pierwsi uczniowie i Jego Matka, Natanael, Nikodem, Samarytanka, chromy nad sadzawką Betesda, Żydzi, niewidomy od urodzenia, Piłat, Maria Magdalena i Piotr. Szczególne miejsce zajmuje dialog Jezusa z Bogiem.
Jezus, objawiając w prowadzonych dialogach swe bóstwo i człowieczeństwo, kształtuje osoby, z którymi rozmawia. Dzięki zastosowanej metodzie analizy narratywnej ks. Wojciech Pikor zaprasza czytelników swej książki, aby włączyli się w prezentowane im dialogi z Jezusem. Podpowiada pytania, które czytelnik jako świadek dialogów Jezusa winien sobie postawić, aby w nich uczestniczyć. Dzięki nim każdy może lepiej poznać swą własną tożsamość i określić, czy jest ona chrześcijańska.
ks. prof. dr hab. Henryk Witczyk
Książka jest owocem kilkunastu lat współpracy Autora z kwartalnikiem "Pastores". Rdzeniem zebranych artykułów, medytacji, rozważań w formie lectio divina pozostaje słowo Boże, bez którego nie ma życia, rozwoju
i formacji powołanych. Ono - zaświadcza K. Wons SDS - pragnie z nami żywej relacji i szuka drogi do naszego serca. Chce ożywiać i przemieniać się. Na mocy Bożego słowa ma się również opierać słowo głoszone innym.
W cieniu jasnogórskiej ikony Matki Bożej, w ostatnich dniach roku kościelnego, dokładnie w tygodniu poprzedzającym uroczystość Jezusa Chrystusa, Króla Wszechświata, polscy biskupi gromadzą się na wspólne rekolekcje. Jak usłyszeliśmy w trakcie ubiegłorocznych rekolekcji, wszyscy, a więc i biskupi, potrzebujemy czasu, aby pogłębić naszą więź z Chrystusem, ponieważ to ona, ostatecznie, jest warunkiem owocnego pasterzowania.
Wybrane fragmenty Dziejów Apostolskich prowadziły nas od jerozolimskiego Wieczernika poprzez swoiste żniwa Ducha Świętego w popaschalnej Jerozolimie, do osobistego świadectwa Piotra o Jezusie i reakcji Apostoła wobec pierwotnej wspólnoty przeżywającej kryzys, aż po misyjne otwarcie i przeżycie w Samarii Zielonych Świąt pogan. W tych wszystkich wydarzeniach zaczerpniętych z życia pierwszego Apostoła odkrywaliśmy, w jaki sposób w całej ułomności swojej ludzkiej postaci św. Piotr coraz bardziej otwierał się na Ducha Świętego i dawał się Mu poprowadzić.
(fragmenty Przedmowy bp. Wojciecha Polaka)
Relacja duchowego towarzyszenia wpisuje się w misterium człowieka, w którym przebywa Duch Boży. Człowiek (...) zdolny jest do tego, ażeby wejść w przymierze z Bogiem, poznać Jego wolę i ją wypełniać. Oddawanie Mu chwały, okazywanie szacunku i służba to klucz do szczęścia. Tym, jak człowiek kocha Boga i w jaki sposób odpowiada na Jego zaproszenie, może podzielić się z bratem i od niego otrzymać pomoc, gdyż obaj są "synami Bożymi"
fragment Wstępu
"Używając symbolu wirtualnej podróży do wnętrza świątyni-do sanktuarium utworzonego ze słów – chcieliśmy poprowadzić Czytelnika po stronach Izajasza metodą lecto i meditatio… Dzięki takiej pielgrzymce do Izajaszowej świątyni, zbudowanej z hymnów, proroctw i prorockich lamentacji, zdołamy poznać główne wątki myśli Izajasza, a także sprawić, by stały się one latarnią morską dla naszych kroków na drodze życia.” Niniejsza książka zrodziła się podczas rekolekcji, które autor wygłosił biskupom i kapłanom w Loreto.
,,Między świątynią z jej świętymi znakami, świecami, dymem kadzidła i wznoszonymi modlitwami, a nawet przekleństwami nie powinno być zamkniętej bramy, ale otwarte wrota."
(P. Evdokimov)
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
