Podstawowe fakty obserwacyjne dotyczące wszechświata Zasady teorii względności Najprostszy klasyczny relatywistyczny model wszechświata Najprostszy model kosmologii kwantowej Problem czasu w kosmologii kwantowej Konieczność wprowadzania uogólnionego iloczynu skalarnego

Teoria strun ? opracowana w celu pogodzenia ze sobą dwóch największych teorii fizyki: ogólnej teorii względności i mechaniki kwantowej ? utrzymuje, że cząstki i siły występujące w przyrodzie są wynikiem drgań niewielkich ?strun? oraz że nasz Wszechświat ma dziesięć wymiarów, z których doświadczamy jedynie czterech, ponieważ pozostałe sześć jest zwiniętych w skomplikowane, poskręcane kształty ?rozmaitości Calabiego-Yau. Przestrzenie te są tak małe, że prawdopodobnie nigdy ich bezpośrednio nie ujrzymy, niemniej geometria tego tajemniczego królestwa może być kluczem do zrozumienia najważniejszych zjawisk fizycznych. Zanim jednak uczeni mogli zająć się fizyką rozmaitości Calabiego-Yau, należało opracować ich opis matematyczny. Shing-Tung Yau udowodnił matematyczne istnienie tych fascynujących kształtów. Między innymi dzięki tej pracy uhonorowano go Medalem Fieldsa, który jest najwyższym odznaczeniem w świecie matematyki. Nikt wówczas nie zdawał sobie sprawy z tego, że Yau przygotował właśnie grunt pod rewolucję naukową, która miała wkrótce nastąpić. ?Geometria teorii strun" to opowieść o spotkaniu fizyki z matematyką i o nowym obrazie Wszechświata, jaki powstał w wyniku tego spotkania. To fascynująca, ambitna książka, opisująca historię, której jeszcze nikt nie opowiedział.

Niesamowita historia odkryć, które doprowadziły do rozwiązania jednej z najważniejszych zagadek w dziejach nauki. Nasz Wszechświat ma 13,7 miliarda lat. Jak astronomowie doszli do tak dokładnego wyniku? David Weintraub pokazuje, jak wiele niezależnych tropów i skrupulatnie gromadzonych dowodów, połączonych razem jak fragmenty kosmicznej układanki, doprowadziło do uzyskania tak długo oczekiwanej odpowiedzi. Astronomowie nie przypuszczają, że Wszechświat ma 13,7 miliarda lat – oni to wiedzą. Skupiając się na jednym z najistotniejszych pytań na temat Wszechświata i pobudzając czytelników do zrozumienia odpowiedzi, Weintraub zapoznaje ich z pojęciami i zjawiskami leżącymi u podstaw współczesnej astronomii, począwszy od ewolucji gwiazd, aż po soczewkowanie grawitacyjne, ciemną materię, ciemną energię i ekspandujący Wszechświat. „Ile lat ma Wszechświat?” rzuca światło na istotę odkryć, pokazując, jak astronomowie zmagali się z pytaniami o fizyczną naturę naszego Wszechświata. Wspaniałe połączenie historii nauki i nowatorskiej astronomii. Owen Gingerich, autor „Boskiego Wszechświata” Ile lat ma Wszechświat? Wieki spekulacji i badań zostały uwieńczone dokładną odpowiedzią na to fundamentalne pytanie. Weintraub przedstawia historię tego olbrzymiego triumfu astronomii w mistrzowskim stylu, bogatym w szczegóły i analogie z życia codziennego, ilustrując przy okazji pełną panoramę prac astronomicznych, które doprowadziły do tego niezwykłego osiągnięcia. Alan Boss, autor „The Crowded Universe: The Search for Living Planets” David A. Weintraub jest profesorem astronomii na Vanderbilt University i autorem książek popularnonaukowych.

Jeśli Wszechświat jest odpowiedzią, jak brzmi pytanie? Leon Lederman przejdzie do historii fizyki co najmniej z dwóch powodów. W roku 1988 za badania nad cząstkami elementarnymi otrzymał Nagrodę Nobla. W roku 1993 napisał najzabawniejszą książkę o fizyce, jaką kiedykolwiek wydano, Boską Cząstkę - błyskotliwą opowieść o poszukiwaniu najdrobniejszych składników materii oraz o roli, jaką odgrywają one w wyjaśnianiu tajemnicy narodzin i ewolucji Wszechświata.  Boska Cząstka Spis treści:   Dramatis personae Rozdział l Niewidoczna piłka nożna Rozdział 2 Pierwszy fizyk cząstek Interludium A Opowieść o dwóch miastach Rozdział 3 Poszukiwania atomu: mechanicy Rozdział 4 Dalsze poszukiwania atomu: chemicy i elektrycy Rozdział 5 Nagi atom Interludium B Tańczący mistrzowie wiedzy tajemnej Rozdział 6 Akceleratory: one rozkwaszają atomy, nieprawdaż ? Interludium C Jak w ciągu weekendu złamaliśmy parzystość i... odkryliśmy Boga Rozdział 7 A-tom! Rozdział 8 I wreszcie Boska Cząstka Rozdział 9 Mikroprzestrzeń, makroprzestrzeń i czas przed początkiem czasu Podziękowania Uwagi na temat historii i źródeł Literatura uzupełniająca w języku polskim

Kosmos fascynował człowieka od wieków. A jednak wiedza o nim – o jego powstaniu, historii, strukturze, możliwości przetrwania – stała się udziałem zaledwie kilku ostatnich pokoleń. Co tak naprawdę wiemy o roztaczającej się ponad naszymi głowami przestrzeni i „zawieszonymi” w niej galaktykami, gwiazdami, planetami, asteroidami? Niemiecki astrofizyk i dziennikarz w bardzo przystępny sposób wprowadza nas w tajemnice kosmosu, wyjaśniając miedzy innymi jak powstał nasz układ słoneczny, dlaczego ziemia jest okrągła, co napotkamy w czasie podróży w przestworzach, jak gruba jest najgrubsza z gwiazd, czy czarne dziury są w środku puste, co to jest ciemna materia i czy wszechświat będzie miał swój koniec. Choć książka ta ukazuje się w serii edukacyjnej dla młodzieży, z pewnością zainteresuje czytelnika w każdym wieku. Fragment książki Kosmos bez tajemnic Dlaczego Ziemia jest okrągła? Powstanie Słońca i jego planet Jest takie piękne powiedzenie, że nie ma głupich pytań — głupie mogą być tylko odpowiedzi. A jednak pytanie: „Dlaczego Ziemia jest okrągła?" - a nie na przykład sześcienna jak kostka do gry - wielu wydawać się może po prostu głupie. Planety su kulami - to wie każdy. O tym, że Ziemia jest okrągła, możemy przekonać się, podróżując dookoła świata. Poza tym media wciąż pokazują nam zdjęcia z kosmosu, na których widać błękitna kule ziemska. Ziemia jest jedna spośród ośmiu planet naszego Układu Słonecznego. Wszystkie są „okrągłe". Ale na ile są one rzeczywiście „okrągłe"? W końcu na ich powierzchni występują góry i morskie głębiny, co zniekształca ich krągłość. Kiedy jednak porównamy te „nierówności" z wymiarami całej kuli ziemskiej, przekonamy się, że są one relatywnie małe. Najwyższa góra na Ziemi, Mount Everest, liczy sobie K848 metrów. Średnica Ziemi wynosi 12756 kilometrów. Wyobraźmy sobie, że zmniejszamy Ziemię do wielkości balonu - teraz ma ona średnice jednego metra. Na tak pomniejszonej kuli nasz Mount Everest będzie mierzył zaledwie jeden milimetr. A wiec będzie mniejszy od mrówki. Jeżeli popatrzymy na wszystko w taki sposób, Ziemia wycia nam się niemal doskonała kulą. Ale nie będzie to jeszcze zgodne z prawda. Średnica Ziemi bowiem, mierzona w płaszczyźnie równika, w rzeczywistości jest o 42 kilometry większa od średnicy mierzonej od bieguna do bieguna. W naszym modelu kuli ziemskiej o średnicy jednego metra taka różnica nadal będzie czymś nieistotnym, gdyż wyniesie zaledwie trzy milimetry. Gdybyśmy przekroili Ziemie prostopadle do równika, płaszczyzna tego przecięcia nie miałaby więc formy koła, lecz formę elipsy. Formę przestrzenny zaś o przekroju elipsy nazywamy elipsoida. Co jednak spowodowało, że nasza planeta tak utyła, i to właśnie w okolicach równika? Przyczyna jest bardzo prosta: Ziemia w ciągu 24 godzin dokonuje jednego obrotu wokół własnej osi. Dzięki temu powstaje rytm dnia i nocy. Ponieważ obwód Ziemi wynosi w przybliżeniu 40000 kilometrów, to - jak łatwo obliczyć - każdy punkt na równiku obraca się z szybkością niemal 1700 kilometrów na godzinę. A wiec szybciej, niż rozchodzi się dźwięk. Dźwięk bowiem rozchodzi się z szybkością 1100 kilometrów na godzinę. Mimo to w ogóle nie dostrzegamy i nie czujemy obrotu ziemi, gdyż cała jej atmosfera kreci się razem z nią. Wysoka szybkość rotacji oddziałuje jednak na powstanie dużej .siły odśrodkowej. Siła ta wszystko wypycha na zewnątrz. Kto kiedykolwiek był na karuzeli łańcuchowej, ten poczuł na własnej skórze, co to znaczy. Silą odśrodkowa rozciąga Ziemie w okolicach równika tak, że jej średnica właśnie w płaszczyźnie równika jest większa od średnicy miedzy biegunami. Kula ziemska jest wiec - mimo gór i oddziaływania na nią siły odśrodkowej - niemal doskonalą kula. Ale lak naprawdę absolutnie doskonała kula byłaby gdyby się nie kręciła, a jej powierzchnię całkowicie pokrywałaby woda. W przypadku innych planet, takich jak Merkury, Wenus i Mars -- które wraz z Ziemia nazywamy planetami skalistymi - dzieje się podobnie. O właściwościach tych planet powiemy jednak nieco później. Inaczej rzecz się ma z tak zwanymi planetami zewnętrznymi, a więc zjowiszem, Saturnem, Uranem i Neptunem. Otacza je gruba warstwa atmosfery. Atmosfera ta jest na tyle nieprzenikalna, że astronomowie nie mogą zaobserwować powierzchni tych planet. Przypuszcza się tylko, że jądro tych ciał niebieskich jest kamienne. W przypadku dwóch gazowych olbrzymów, Jowisza i Saturna, ich eliptyczna formę możemy rozpoznać nawet przy użyciu prostego teleskopu. Najbardziej „płaska" spośród wszystkich planet jest Saturn. Jego średnica, mierzona w płaszczyźnie równika, jest niemal o jedni) dziesiąty większa od średnicy między biegunami. Dzieje się tak, ponieważ siła odśrodkowa na równiku jest bardzo duża. Jeden obrót lej planety trwa zaledwie nieco ponad dziesięć" i pół godziny, a dokładniej - 10,6 godziny. Tak więc każdy punkt, każde miejsce na równiku pędzi tu z szybkością 36000 kilometrów na godzinę. To jest 0 ponad 20 razy szybciej niż na Ziemi. Nie ma więc w tym nic dziwnego, że „łańcuchowa karuzela - Saturn" wygląda dość płasko. Z odrobina dobrej woli możemy więc przyznać, że planety są „okrągłe". To samo dotyczy naszego Słońca. Ponadto w naszym Układzie Słonecznym istnieje całe mnóstwo mniejszych ciał, takich jak asteroidy 1 komety, których formy kojarzy się nam raczej z ziemniakami. Dlaczego jednak wielkie ciała niebieskie maja formę kulista, a małe ciała nie maj;) takiej formy?[...] Kosmos bez tajemnic Spis treści:   Rozdział 1 Dlaczego Ziemia jest okrągła? . Powstanie Słońca i jego planet Rozdział 2 Czy na powierzchni Wenus usmaży się jajko? Podróż przez Układ Słoneczny Rozdział 3 Jak latająca ryba dostała się do nieba? Firmament pełen gwiazd Rozdział 4 Jak gruba jest najgrubsza gwiazda? Powstanie gwiazd i ich właściwości Rozdział 5 Czy czarne dziury są puste? Życie i śmierć gwiazdy Rozdział 6 Ile ramion ma Droga Mleczna? Galaktyki - wyspy wszechświata Rozdział 7 Czy Wielki Wybuch nastąpił w gwiazdozbiorze Pieca? Początek i koniec świata

Jak powstał nasz Wszechświat? Jaki był scenariusz jego rozwoju w najwcześniejszym okresie? To pytania, które nurtują naukowców od wieków. Dziś, kilka dni po ogłoszeniu przez CERN odkrycia bozonu Higgsa, są bardzo bliscy znalezienia odpowiedzi. W zrozumieniu doniosłości i wagi tego odkrycia pomoże lektura książki profesora Lucjana Jarczyka, który opisuje Model Wielkiego Wybuchu ? Big Bang ? będący aktualną teorią powstania i wczesnego rozwoju Wszechświata. Autor przybliża podstawy założeń naukowych i sygnalizuje nadal ?otwarte? problemy, rozbudzając zainteresowanie czytelników tym niewątpliwie najważniejszym etapem rozwoju naszego świata.

Teoria wszystkiego Nie tak dawno temu w całkiem nieodległej galaktyce naukowcy postanowili zmierzyć się z siłami natury, zarówno tymi, których działanie możemy obserwować w życiu codziennym — elektromagnetyzmem i grawitacją, jak i tymi, których zasięg jest znacznie mniej zauważalny — silnymi i słabymi oddziaływaniami jądrowymi. Celem tej utarczki było udowodnienie, że tak naprawdę wcale nie są to cztery odrębne typy oddziaływań, ale jedna siła, manifestująca się na różne sposoby. Po co komu te wszystkie teoretyczne wywody? Naukowcy mają nadzieję, że dzięki temu uda się odkryć, czy wszechświat powstał według jakiegoś sensownego projektu, czy jest po prostu dziełem przypadku. Jedni twierdzą, że to rzucanie się z motyką na słońce, inni zaś uważają, że spójna i jednolita kwantowa teoria grawitacji, opisująca wszystkie cechy kosmosu i procesy w nim zachodzące, stanowi klucz do zrozumienia wszechświata oraz miejsca, jakie zajmuje w nim człowiek. Dlatego właśnie nazwano ją teorią wszystkiego. Teoria wszystkiego według Hawkinga Czy sformułowanie teorii wszystkiego jest rzeczywiście możliwe? Stephen Hawking przez wiele lat naukowej kariery był przekonany, że to zadanie wykonalne. A jednak nawet wielcy miewają czasem wątpliwości… Niezwykły naukowiec w serii krótkich i pasjonujących wykładów referuje nam historię wszechświata od samych jego narodzin w chwili Wielkiego Wybuchu. W zajmujący sposób i z poczuciem humoru opowiada o tym, jak człowiek postrzegał kosmos setki, a nawet tysiące lat temu, i jak nasza wiedza stopniowo ewoluowała — od Arystotelesa, przez Kopernika i Galileusza, aż po Newtona, Einsteina i Hubble’a. Wyjawia, jak odkryto, że wszechświat wcale nie jest statyczny, lecz nieustannie się rozszerza, a także przewiduje konsekwencje tego procesu. Zdradza najściślej chronione tajemnice czarnych dziur, o których mówi, że badanie ich jest jak szukanie czarnego kota w piwnicy pełnej węgla. To dopiero początek całej zabawy… ale o tym musisz przeczytać już sam. (…) przezwyciężył wyniszczającą chorobę, by stać się supergwiazdą światowej fizyki. Pozbawiony możliwości sprawnego mówienia i pisania, sięga wzrokiem poza Wielki Wybuch, podglądając "taniec geometrii", którego efektem było powstanie wszechświata. Timothy Ferris, "Vanity Fair" (…) potrafi wyjaśniać zawiłości kosmologii w fascynującym stylu, będącym mieszanką klarowności i humoru. To umysł o niespotykanej sile. "The New York Review of Books" (…) bez wątpienia posiada wrodzone cechy dobrego nauczyciela — łagodne poczucie humoru i umiejętność ilustrowania nawet najbardziej skomplikowanych koncepcji analogiami zaczerpniętymi z życia codziennego. "The New York Times" Złoty wiek kosmologii Zapraszamy Cię w fascynującą podróż po świecie niezwykłych i zaskakujących odkryć. Jeśli kiedykolwiek zastanawiałeś się nad genezą wszechświata, jeśli nurtuje Cię pytanie, jak to wszystko właściwie działa, ta książka udzieli Ci odpowiedzi, które pozwolą… zadać następne pytania.   Fragment książki        Już w 340 roku p.n.e. Arystoteles przedstawił w traktacie O niebie dwa dobre argumenty za tym, że Ziemia jest kulą, a nie dyskiem. Po pierwsze, zdał sobie sprawę, że do zaćmień Księżyca dochodzi wtedy, gdy Ziemia znajduje się między Księżycem a Słońcem. Cień Ziemi na Księżycu jest zawsze okrągły, co świadczy o tym, że Ziemia ma kształt kuli. Gdyby była płaskim dyskiem, jej cień byłby wydłużony i eliptyczny, chyba że w momencie zaćmienia Słońce znajdowałoby się zawsze dokładnie nad środkiem dysku.       Po drugie, Grecy zauważyli podczas swych licznych podróży, że im bardziej na południe znajduje się obserwator, tym niżej nad horyzontem widzi Gwiazdę Polarną. Wziąwszy pod uwagę dokonane w Egipcie i w Grecji pomiary położenia Gwiazdy Polarnej nad widnokręgiem, Arystoteles oszacował nawet, że przybliżony obwód Ziemi wynosi około 400 tysięcy stadionów. Nie wiadomo dokładnie, jaką długość miał stadion, ale można przyjąć, że było to około 180 metrów. Wobec tego długość obwodu Ziemi oszacowana przez Arystotelesa była prawie dwa razy większa od obecnie uznawanej za prawidłową.       Grecy mieli jeszcze jeden argument za tym, że Ziemia jest kulą. Jak inaczej można było wytłumaczyć fakt, że na horyzoncie najpierw pojawiają się żagle, a dopiero po jakimś czasie kadłub płynącego statku? Arystoteles sądził, że Ziemia stoi w miejscu, a Słońce, Księżyc, planety i gwiazdy obiegają ją po kołowych orbitach. Wierzył w to, ponieważ z jakichś przyczyn natury mistycznej czuł, że Ziemia stanowi centrum wszechświata, a ruch po orbicie kołowej jest najbliższy ideałowi.       W pierwszym wieku naszej ery koncepcja ta została rozwinięta przez Ptolemeusza w kompletny model kosmologiczny. Według niego Ziemia stanowiła środek wszechświata, otoczony przez osiem sfer, na których znajdowało się Słońce, Księżyc, gwiazdy i pięć znanych w jego czasach planet: Merkury, Wenus, Mars, Jowisz i Saturn. Planety poruszały się po powierzchni swoich sfer po małych okręgach, co miało wyjaśniać ich dosyć skomplikowane trajektorie, obserwowane na niebie. Sfera zewnętrzna była sferą tak zwanych gwiazd stałych, które zawsze pozostawały w niezmiennym położeniu względem siebie, ale wszystkie razem krążyły wokół Ziemi. Nie wiadomo było, co znajduje się poza sferą gwiazd stałych, ale z pewnością nie była to część wszechświata dostępna dla ludzkiego oglądu.       Model Ptolemeusza stanowił dosyć dokładny system przewidywania pozycji ciał niebieskich na nieboskłonie. Jednak aby wyznaczać je prawidłowo, Ptolemeusz musiał przyjąć założenie, że Księżyc porusza się po orbicie, która w pewnych miejscach znajduje się dwa razy bliżej Ziemi niż w innych. To z kolei oznacza, że Księżyc musi się czasem wydawać dwa razy większy niż zwykle. Ptolemeusz zdawał sobie sprawę z tej wady, ale mimo to jego model został ogólnie zaakceptowany. Kościół uznał go za zgodny z Pismem Świętym, zauważył bowiem tę ważną zaletę, że poza sferą gwiazd stałych zostawało sporo miejsca na raj i piekło.       W 1514 roku polski duchowny, Mikołaj Kopernik, zaproponował znacznie prostszy model wszechświata. Z obawy przed oskarżeniem o herezję na początku rozpowszechniał go anonimowo. Kopernik sądził, że Słońce stoi w miejscu pośrodku wszechświata, a planety obiegają je po kołowych orbitach. Niestety musiało upłynąć sto lat, zanim dokonania Kopernika zaczęto traktować z należytą powagą. Wtedy właśnie dwaj astronomowie — Niemiec Johannes Kepler i Włoch Galileusz — zaczęli publicznie głosić teorię ko-pernikańską, mimo że orbity przewidziane przez Kopernika nie pokrywały się dokładnie z tymi, które obserwowano. Ostateczny upadek modelu Arystotelesa i Ptolemeusza nastąpił w 1609 roku, kiedy Galileusz posłużył się do obserwacji nocnego nieba dopiero co wynalezionym teleskopem.       W wyniku obserwacji Jowisza Galileusz stwierdził, że towarzyszy mu kilka niewielkich, orbitujących wokół niego satelitów, czyli księżyców. Oznaczało to, że nie wszystkie ciała niebieskie muszą krążyć wokół Ziemi, jak sądzili Arystoteles i Ptolemeusz. Oczywiście nadal można było wierzyć, że Ziemia stoi w miejscu, a księżyce Jowisza poruszają się po niezwykle skomplikowanych orbitach wokół niej, sprawiając wrażenie, że obiegają swoją planetę. Niemniej jednak teoria Kopernika była znacznie prostsza.       W tym samym czasie Kepler zmodyfikował teorię Kopernika, sugerując, że orbity planet nie są okręgami, lecz elipsami. Przewidywania wreszcie zaczęły się zgadzać z wynikami obserwacji. Eliptyczne orbity Keplera były tylko doraźną hipotezą, i to dosyć odrażającą, ponieważ elipsa jest zdecydowanie mniej idealnym kształtem niż okrąg. Odkrywszy — niemal przez przypadek -że orbity eliptyczne są zgodne z wynikami obserwacji, nie potrafił z kolei pogodzić tego faktu z założeniem, że siłą utrzymującą planety na orbitach jest przyciąganie magnetyczne.       Wyjaśnienie tej sprzeczności pojawiło się znacznie później, w roku 1687, kiedy Newton opublikował dzieło Principia Mathematica Naturalis Causae. Była to prawdopodobnie najważniejsza praca w dziejach fizyki. Newton nie tylko sformułował w niej teorię wyjaśniającą zasady ruchu ciał w czasie i przestrzeni, ale także opracował metody matematyczne potrzebne do analizowania tego ruchu. Co więcej, postulował działanie prawa powszechnego ciążenia. Głosi ono, że dowolne dwa ciała we wszechświecie przyciągają się wzajemnie z siłą proporcjonalną do masy tych ciał i odwrotnie proporcjonalną do odległości między nimi. Ta sama siła powoduje spadanie przedmiotów na ziemię. Historia o tym, że Newton został uderzony jabłkiem w głowę, jest bardzo wątpliwa. On sam powiedział na ten temat tylko tyle, że koncepcja grawitacji przyszła mu do głowy, kiedy siedział zadumany, a bodźcem, który spowodował jej powstanie, był upadek jabłka.   Teoria wszystkiego czyli krótka historia wszechświata Spis treści WPROWADZENIE 5 WYKŁAD PIERWSZY KONCEPCJE WSZECHŚWIATA 9 WYKŁAD DRUGI ROZSZERZAJĄCY SIĘ WSZECHŚWIAT 19 WYKŁAD TRZECI CZARNE DZIURY 37 WYKŁAD CZWARTY CZARNE DZIURY NIE SĄ TAKIE CZARNE 55 WYKŁAD PIĄTY POCZĄTEK I PRZEZNACZENIE WSZECHŚWIATA 71 WYKŁAD SZÓSTY KIERUNEK CZASU 91 WYKŁAD SIÓDMY TEORIA WSZYSTKIEGO 103

Wszechświat jest tylko drogą, czyli Kosmiczne rekolekcje autorstwa księdza Michała Hellera, wybitnego filozofa i kosmologa, to podróż nie tylko przez świat duchowy. To medytacja nad całym Wszechświatem, nieskończonością, niezwykłością matematyki i kosmosu. To krótkie rozważania o sensie życia, o końcu świata i o tym, czy wiemy, co będzie po naszej śmierci. Pisane przystępnym językiem, pozwalają poznać nie tylko rzeczywistość, którą opisuje fizyka, ale zmuszają do tego, żeby zastanowić się nad niezwykłą rolą człowieka w historii kosmosu. To rozważania o stworzeniu, ale także próba usprawiedliwienia Wszechświata. To intymne rozmowy w nocy i niezwykłe zamyślenia nad tym, kim jest Wielki Nieznajomy.

Jest to książka popularnonaukowa, której tematyka wychodzi poza zakres już istniejącej literatury dotyczącej rozwoju naszego Wszechświata, która jest dość uboga. Autor opisał w niej, jak powstał nasz Wszechświat oraz jaki był scenariusz jego rozwoju w najwcześniejszym okresie, tj. 10-43 sekundy po Wielkim Wybuchu (Big Bang). Te trudne zagadnienia wyjaśnił bardzo prostym, przystępnym językiem, zrozumiałym dla przeciętnego czytelnika, opierając się na gruncie fizyki klasycznej i kwantowej, zwłaszcza fizyki mikroświata, fizyki oddziaływań i cząstek elementarnych. Książka zawiera dużą liczbę rysunków i zdjęć, także kolorowych, oraz schematów. Powinni po nią sięgnąć wszyscy interesujący się zagadnieniami astronomii i astrofizyki.

Pochodzenie życia z punktu widzenia informatyki. Co to jest informacja? Pochodzenie informacji. Prawa przyrody informacji. Daleko sięgające wnioski odnośnie istoty ludzkiej, ewolucji i wielkiego wybuchu. Wobec nauk głoszonych przez ateizm, materializm, ewolucję i w ramach teorii wielkiego wybuchu wyrażono już wiele przekonujących zastrzeżeń. Ta książka stawia sobie za cel, odpowiedzieć na nowe pytanie: Czy owe cztery systemy poglądów można obalić naukowo? Nikt dotąd nie zaobserwował, by woda płynęła pod górę. Dlaczego nie obserwujemy tu jakiegoś wyjątku? Ponieważ znamy prawo przyrody, które zakazuje wystąpienia takiego zjawiska. Prawa przyrody posiadają naukowo najsilniejszą wymowę. Jeżeli zatem zdołamy znaleźć takie prawa przyrody, które sprzeciwią się wymienionym na wstępie ideom, wtedy zaprzeczymy im z takim samym skutkiem, jaki uzyskaliśmy obalając ideę perpetuum mobile (maszyna, która wykonuje pracę bez dostarczania energii z zewnątrz). Dokładnie to jest celem tej książki. Procesy które przebiegają we wszystkich istotach żywych, sterowane są informacją. Jeżeli chcemy cokolwiek twierdzić o pochodzeniu życia lub o istocie tego co żywe, to najpierw musimy wyjaśnić, co to jest informacja. Przy czym, ważne jest jak informacja powstaje i jakim podlega prawidłowościom. W odróżnieniu od szeroko rozpowszechnionego sposobu obserwacji tego świata, autor dokonuje rozróżnienia pomiędzy materialnymi i nie-materialnymi wielkościami; uzasadnia, dlaczego informacja jest wielkością nie-materialną. Autor tworzy teorię informacji, w której cztery prawa przyrody dotyczące informacji znajdują się w jej centralnym punkcie. Konsekwencją tego są daleko sięgające wnioski, które dotyczą zarówno Boga jak też początków życia, obrazu człowieka i wymienionych powyżej czterech idei. Ta książka jest odrzuceniem: - czysto materialistycznych poglądów w naukach przyrodniczych - wszelkiego powszechnie znanych przedstawień ewolucyjnych - materialistycznego obrazu człowieka - hipotezy wielkiego wybuchu - ateizmu.

Wiedza o ośrodku, w którym poruszają się sztuczne satelity jest ważnym elementem kształcenia w zakresie astronautyki, inżynierii kosmicznej, telekomunikacji, geofizyki, geodezji, ochrony środowiska i w wielu innych dziedzinach nauki i praktyki, w których korzysta się z danych satelitarnych.

Czy Wszechświat wymaga poprawek? Jak poruszają się gwiazdy? Czy istnieje życie na Marsie? Co to znaczy, że w próżni są dziury? Podglądanie Wszechświata to pasjonująca podróż przez historię fizyki i współczesną kosmologię. Autor w przystępny i zwięzły sposób przedstawia najważniejsze problemy tych nauk. Prezentuje ogólną i szczególną teorię względności, mechanikę kwantową i teorię superstrun. Są tu również sylwetki wybitnych uczonych - zarówno tych słynnych, jak Newton, Leibniz, Einstein czy Heisenberg, jak i mniej znanych, ale równie zasłużonych dla rozwoju nauki. Refleksja naukowa łączy się tu z teologiczną - autor stawia pytania o miejsce człowieka w Kosmosie czy relacje między nauką i religią.

Poznaj fascynujący świat planet oraz gwiazd i zacznij swoją astronomiczną przygodę! Z poradnika dowiesz się, jak zbudować pierwsze własne obserwatorium astronomiczne i rozpocząć obserwację Księżyca, Słońca, planet oraz gwiazd w poszczególnych porach roku. Dowiesz się, czym charakteryzują się komety i meteory, co to jest siódmy kontynent Ziemi i jakie są typy mgławic. Specjalnie opracowany rozdział zawiera najpopularniejsze pytania wraz z odpowiedziami eksperta. Dzięki temu odkryjesz, jak ewoluował wszechświat, co to jest czarna dziura, jakie są aktualne i przyszłe zadania sond kosmicznych. Dołącz do grona aktywnych obserwatorów nieba.

Czy istnieją wyższe wymiary czasoprzestrzeni? Czy czarne dziury są bramą do innych wszechświatów? Czy możliwe jest zbudowanie "machiny czasu"? Czy cywilizacja ludzka będzie zdolna przenieść się do wszechświata równoległego, gdy znany nam Wszechświat będzie umierał? Michio Kaku rozważa wszystkie te kwestie, opierając się na osiągnięciach współczesnej kosmologii. Snuje swe futurystyczne rozważania i dokonuje jednocześnie wspaniałego przeglądu współczesnej fizyki kwantowej. W sposób klarowny i przejrzysty przedstawia podstawowe fakty z teorii strun, teorii inflacji, teorii Wielkiego Wybuchu, teorii grawitacji oraz najnowsze odkrycia astronomii obserwacyjnej. "Warto sięgnąć po tę książkę, gdyż jej lektura to cudowna podróż, z przewodnikiem-znawcą przedmiotu, po Wszechświecie, którego zrozumienie zmusza nas, byśmy sięgali do granic wyobraźni" - powiedział Brian Greene, profesor fizyki teoretycznej, autor "Struktury kosmosu" i "Piękna Wszechświata".

W swej książce „Stąd do Wieczności i z powrotem”, Sean Caroll, jeden z wiodących fizyków teoretyków, wyjaśnia działanie naszego wszechświata w oparciu o najbardziej tajemniczą własność czasu – fakt, że posiada on kierunek. Proste złamanie symetrii prowadzi do zrozumienia głębokich tajemnic naszego i innych wszechświatów. Strzałka czasu, skierowana od przeszłości ku przyszłości, zawdzięcza istnienie warunkom jakie panowały przed Wielkim Wybuchem – erze, o której nie marzył nawet sam Einstein. Carrol sugeruje, że nasz Wszechświat jest częścią wielkiej rodziny wszechświatów, w których wielu naszych krewniaków doświadcza strzałki czasu skierowanej w przeciwnym kierunku. „Stąd do Wieczności i z powrotem” wiedzie nas na sam skraj poznania współczesnej fizyki teoretycznej, aby pokazać jak warunki panujące przed Wielkim Wybuchem wyjaśniają upływ czasu odczuwany przez nas w życiu codziennym. Książka stanowi następny krok ku zrozumieniu jak zostaliśmy powołani do życia. Styl Carolla jest elegancki, jasny i prowokujący do intensywnego myślenia.

Czy oprócz znanych nam z życia codziennego trzech wymiarów istnieją inne? Czy możliwe są podróże w czasie? Czy czarne dziury są wrotami do innych światów? Czy ludzkość przeżyje śmierć wszechświata? Jeszcze niedawno uczeni odrzucali tego rodzaju pomysły jako dziwaczne spekulacje, dzisiaj znajdują się one wśród najważniejszych tematów podejmowanych przez naukę. Rozpoczynając tam, gdzie kończy się Krótka historia czasu Stephena Hawkinga, Michio Kaku w porywający sposób popularyzuje wyniki badań nad wielowymiarowymi przestrzeniami, pętlami czasowymi i wszechświatami wielokrotnymi.

Kościół wobec cywilizacji pozaziemskich W naszej kulturze, wiele uwagi poświęca się możliwości spotkania z obcymi cywilizacjami, o fenomenie UFO bardzo często wspominają media na całym święcie. Aniołowie i kosmici to książka ukazująca katolickie spojrzenie na problem możliwości istnienia cywilizacji pozaziemskich i zjawisk UFO. Pozycja to zbiór wywiadów ze znanymi polskimi teologami (między innymi: ks. prof. Jacek Bolewski SJ, o. prof. Zdzisław Kijas OFM, o. prof. Jacek Sali OP, ks. prof. Andrzej Zwoliński, śp. abp Józef Życiński) na temat nauki Kościoła wobec możliwości istnienia innych cywilizacji pozaziemskich i zjawisk UFO. Książa ukazuje katolickie spojrzenie na tą bogatą problematykę, przestrzega przed zagrożeniami związanymi z fascynacją zjawiskami UFO, uczy duchowego rozeznania, pokazuje miejsce ludzkości w perspektywie całego wszechświata.

Wszechświat ma wiele tajemnic. Być może oprócz znanych nam trzech skrywa również dodatkowe wymiary przestrzeni. Niewykluczone nawet, że tuż obok naszego Wszechświata znajduje się inny wszechświat, niewidzialny i nieosiągalny… przynajmniej na razie. Przystępne wprowadzenie do fascynującej teorii współczesnej fizyki. Wszechświat ma wiele tajemnic. Być może oprócz znanych nam trzech skrywa również dodatkowe wymiary przestrzeni. Niewykluczone nawet, że tuż obok naszego Wszechświata znajduje się inny wszechświat, niewidzialny i nieosiągalny… przynajmniej na razie. Ukryte wymiary Wszechświata to wspaniale opisana i niezwykle fascynująca podróż śladami odkryć w dziedzinie fizyki, od początków XX stulecia po najnowsze współczesne teorie naukowe. Lisa Randall, uczona należąca do światowej czołówki fizyków teoretyków, przedstawia zaskakujące możliwości w fizyce, które do niedawna pojawiały się wyłącznie w fantastyce naukowej. Wyjaśniając skomplikowane wątki toczących się debat naukowych na temat teorii względności, mechaniki kwantowej i grawitacji, autorka zastanawia się nad najbardziej fundamentalnymi pytaniami stawianymi przez Naturę – zabiera nas do zakrzywionych, ukrytych wymiarów stanowiących podstawę naszego Wszechświata i tłumaczy idee naukowe przewidujące, że tuż za naszym światem mogą się rozciągać kolejne, niezliczone światy. Lisa Randall – ekspert w dziedzinie fizyki cząstek, teorii strun i kosmologii. Zajmowała stanowisko profesora w Princeton, MIT i Harvardzie. Jest jednym z najczęściej cytowanych fizyków w jej dziedzinie.Ukryte wymiary WszechświataSpis treści Wstęp i podziękowania Rozdział  1. Przejścia wprowadzające: wyjaśniamy tajemnice wymiarów Rozdział  2. Ciasne przejścia: zwinięte dodatkowe wymiary Rozdział  3. Przejścia dla wybranych: brany, światy branowe i przestrzenie wielowymiarowe Rozdział  4. Podejścia do badań fizyki teoretycznej Rozdział  5. Teoria względności: ewolucja einsteinowskiej grawitacji Rozdział  6. Mechanika kwantowa: zasadna nieoznaczoność, zasadnicze nieoznaczoności i zasada nieoznaczoności Rozdział  7. Model Standardowy fizyki cząstek: najbardziej podstawowa znana struktura materii Rozdział  8. Interludium doświadczalne: weryfikacja poprawności Modelu Standardowego Rozdział  9. Symetria: podstawowa zasada porządkująca Rozdział 10. Pochodzenie mas cząstek elementarnych: spontaniczne łamanie symetrii i mechanizm Higgsa Rozdział 11. Skalowanie i wielka unifikacja: łączenie oddziaływań na różnych odległościach i energiach Rozdział 12. Problem hierarchii: jedyna skuteczna teoria skapywania Rozdział 13. Supersymetria: wyjście poza Model Standardowy Rozdział 14. Allegro (ma non troppo) przejście harmoniczne na instrumenty strunowe Rozdział 15. Dodatkowe przejścia: rozwój bran Rozdział 16. Ruchliwe przejścia: światy branowe Rozdział 17. Mało uczęszczane przejścia: multiwszechświaty i sekwestracja Rozdział 18. Przeciekające przejścia: ślady dodatkowych wymiarów Rozdział 19. Obszerne przejścia: wielkie dodatkowe wymiary Rozdział 20. Zakrzywione przejście: rozwiązanie problemu hierarchii Rozdział 21. Wydanie krytyczne „Ateny w zakrzywionych wymiarach” Rozdział 22. Głębokie przejścia: nieskończony dodatkowy wymiar Rozdział 23. Odbijające i rozciągliwe przejście Rozdział 24. Dodatkowe wymiary: wchodzisz? Rozdział 25. Podsumowanie Słownik Uwagi matematyczne Prawa autorskie Literatura uzupełniająca Indeks

Czy istnieje Bóg, Stwórca Wszechświata? Czy teoria Wielkiego Wybuchu pozostaje w sprzeczności z nauką Kościoła katolickiego? Czy można pogodzić teorię ewolucji z biblijnym tekstem o stworzeniu człowieka? Czy Pismo Święte jest wiarygodne, jak je czytać i rozumieć? Jak pogodzić wizerunek chrześcijańskiego Boga miłości i miłosierdzia z ogromem cierpienia obecnego w stworzonym przez Niego świecie?

Pierwszy tom z trzytomowej Historii nauki arabskiej omawia w sposób systematyczny najważniejsze aspekty astronomii teoretycznej i stosowanej. Astronomia cieszyła się ogromnym zainteresowaniem w arabskiej strefie kulturowej i należy do tych dziedzin nauki, które w szczególny sposób wpłynęły na rozwój wiedzy w Europie. Obok obszernie przedstawionych dziejów arabskiej astronomii książka - napisana przez światowej sławy specjalistów - omawia przyrządy astronomiczne i sposoby ich używania oraz wykorzystanie wiedzy astronomicznej w arabskiej żegludze morskiej.