Oto książka, która rzuca nowe światło na tajemniczą, choć tak bliską nam gwiazdę – Słońce. Badając historię cyklów aktywności słonecznej i ich wpływu na historię Ziemi, Lawrence E . Joseph dochodzi do zaskakujących wniosków, które wymagają zastanowienia się nad stworzeniem systemu obrony przed słonecznym atakiem. Słoneczny kataklizm daje zupełnie nowe wyobrażenie na temat potencjalnego zagrożenia, które kryje się za wybuchami na Słońcu i może doprowadzić do zniszczenia bądź znacznego uszkodzenia świata, który znamy. Nie jest to jednak opowieść o końcu ludzkości. Nasz los – zarówno jako zbiorowości, jak i indywidualnych jednostek – nie jest totalnie uzależniony od słonecznych kaprysów. Za pomocą napisanych błyskotliwą prozą fascynujących opowieści Joseph pokazuje, w jaki sposób powinniśmy wykorzystać dostępną nam wiedzę i narzędzia – w tym pozyskane niedawno wyniki badań nad Słońcem oraz najnowsze zdobycze techniki, a także ludzką pomysłowość i instynkt przetrwania – w celu stawienia czoła zagrożeniom, jakie mogą nas spotkać ze strony naszej gwiazdy, a także w celu zabezpieczenia ludzkiej egzystencji, ziemskiej atmosfery, systemu satelitów, sieci energetycznej i infrastruktury jądrowej przed nadchodzącym kataklizmem.  Wybrany fragment książki Rozdział 3. Długa i burzliwa historia negowania plam słonecznych Słońcu ani śmierci nie można patrzeć prosto w oczy. Fran^ois La Rochefoucauld Gdy patrzymy prosto w Słońce, bolą nas oczy - zawsze tak było i zawsze będzie. Może potrzeba mrużenia oczu to jeden z powodów, dla których ludzkość z trudem przyswajała fakt, że plamy na Słońcu naprawdę istnieją i mogą być ważne. Z plamami na powierzchni Księżyca nie mieliśmy takich problemów. Bez względu na to, czy nazywamy je kraterami, czy morzami (na przykład Morze Spokoju), miło jest je oglądać i badać. Jednak poruszanie tematu plam słonecznych zwykle oznacza kłopoty.      Domyślam się, że przedstawiciele naszego gatunku po raz pierwszy zauważyli plamy na Słońcu jakieś 12 000 lat temu w okresie ocieplenia, który zakończył się ostatnią epoką lodowcową. Jak wskazuje ostry skok na początku wykresu Usoskina, aktywność Słońca była wówczas nadzwyczaj wysoka, co oznacza, że na powierzchni naszej gwiazdy utworzyło się więcej plam, niż to obserwujemy dziś. Wiele z nich można było zobaczyć gołym okiem; obecnie jest to możliwe tylko czasami. Zmiana ta była tym bardziej znacząca, że - na ile nam wiadomo - w poprzednich tysiącleciach, gdy Ziemia była zmarznięta i docierało do niej mniej światła słonecznego, Słońce było niemal pozbawione plam na powierzchni.      Najwcześniejsza pisemna wzmianka o plamach słonecznych pojawiła się na starożytnej babilońskiej tabliczce datowanej na 1000 lat przed Chrystusem. Informuje ona, że plamy na Słońcu pojawiły się pierwszego dnia miesiąca nisan, w babiloński Nowy Rok, który rozpoczął się równo-nocą wiosenną, co czyni ten miesiąc odpowiednikiem marca lub kwietnia. Czy była to jakaś wróżba na przyszłość? Dziś możemy tylko zgadywać, chociaż prawdopodobnie nie oznaczało to niczego nadzwyczajnego, gdyż plamy słoneczne nie stały się tematem kolejnych rzeźb w tamtej części świata. W 364 r. p.n.e. chińscy astronomowie Gan De i Shi Shen stracili wzrok, próbując obserwować Słońce. Zanim jednak całkiem przestali widzieć, udało im się opisać ciemne plamy na powierzchni naszej gwiazdy, które interpretowali jako święte symbole z niebios. Od tamtych czasów nieregularny rejestr plam słonecznych prowadzony był przez dworskich astronomów cesarstwa Chin. Ci badacze nie uznawali plam za dobry czy zły znak. Akceptowali po prostu ich istnienie.      Zasada nieuznawania istnienia plam słonecznych ma początek w pismach Arystotelesa, który zauważył, że Słońce, Księżyc i gwiazdy nigdy nie spadają z nieba ani się od nas nie oddalają. W przeciwieństwie do nich podstawowe żywioły naszego świata - ziemia, powietrze, ogień i woda - są często w ruchu, wznosząc się lub opadając. Na podstawie tej fundamentalnej różnicy zachowania różnych rodzaj ów materii Arystoteles wysnuł wniosek, że niebo zbudowane jest z całkowicie innego materiału niż Ziemia. Ciała niebieskie są „niewygenerowane sztucznie, niezniszczalne i niepodlegające wzrostowi czy zmianom"1. Arystoteles wierzył także, iż Słońce nie jest naturalnie gorące, lecz wytwarza wysoką temperaturę w wyniku ruchu po orbicie dookoła Ziemi. Wybaczając starożytnym badaczom ewidentne błędy, nie j esteśmy w stanie zignorować faktu, że poprzednik Arystotelesa - Anak-sagoras - trafnie obwieścił, iż Słońce jest ogromną płonącą masą, zaś następca Arystotelesa - Arystarch z Samos - wydedukował, że to Ziemia krąży po orbicie wokół Słońca, nie zaś odwrotnie. Obaj myśliciele okryci byli złą sławą wśród ludzi im współczesnych, skłaniających się ku teorii Arystotelesa.      Obserwując niebo, wyraźnie widzimy, że Słońce wschodzi i zachodzi nad naszą planetą, a może nawet obraca się wokół niej. Arystoteles wyciągnął ten oczywisty wniosek i rozwinął wokół niego swe teorie z zakresu kosmologii. Ale podobnie jak niemowlę, które na kolejnych etapach rozwoju stopniowo uczy się, że świat nie zawsze obraca się wokół niego, ludzie w końcu odeszli od wygodnej wizji idealnego kosmosu, w którego centrum znajduje się Ziemia. Ptolemeusz, obywatel Egiptu rzymskiego pochodzenia, zauważył, że do greckiego poglądu stawiającego Ziemię w centrum wszechświata nie pasowały ruchy planet, zwłaszcza tych zewnętrznych, które wydawały się zatrzymywać i poruszać do tyłu, jakby „na wstecznym biegu". W dziele Al-magest Ptolemeusz próbował rozwikłać ten problem, uznając, że inne planety nie krążą wokół Ziemi, lecz poruszają się po spiralnych torach wokół wielkiego okręgu, w którego obrębie leży też nasza planeta2. Według niego to nie Ziemia miała się znajdować w samym środku okręgu (jak twierdził Arystoteles), ale „ekwant" - matematyczny punkt wyrównawczy nieistniejący w formie fizycznej. Teoria Ptolemeusza była naprawdę skomplikowana, bo wprowadzała wszystkie te spirale wijące się wokół wyimaginowanych punktów, ale badacz poparł hipotezę mnóstwem tabel i wykresów. Jeden z nich wskazywał, że Księżyc dwa razy w ciągu swego cyklu obrotowego podwaja odległość względem Ziemi, w odniesieniu do innych okresów cyklu, co oznaczałoby, że powinien być od niej dwa razy większy. Wiemy oczywiście, że tak nie jest. Księżyc w pełni wydaje się tej samej wielkości co Słońce, ale jest to złudzenie spowodowane niewielką odległością naszego jedynego satelity od Ziemi - w rzeczywistości Księżyc jest od Słońca znacznie mniejszy. Chociaż rozumowanie i obliczenia Ptolemeusza były błędne, okazały się pomocne przy przewidywaniu wyglądu niektórych planet, ich elips i tym podobnych zagadnień, dzięki czemu jego praca oraz kosmologiczne teorie przyjmowane były w starożytnym Rzymie za pewnik.  

W swojej książce cieszący się międzynarodową sławą australijski astronom Brian Gaensler opisuje, jak dalece Wszechświat wykracza pod każdym względem poza wszystko, co jesteśmy sobie w stanie wyobrazić. Tematem „Potęgi i piękna” są niewyobrażalne temperatury, masy, wielkości i siły, które potrafimy zmierzyć i opisać, jednak trudno uznać, że jesteśmy w stanie je pojąć. Umiejętność dokonywania pomiarów i zrozumienia, czym są wypełniające Wszechświat obiekty, jest zachwycająca, ale to, co tam napotykamy, jest tak odległe od skali zjawisk, do jakich jesteśmy przyzwyczajeni, jak to tylko możliwe. Stając wobec Wszechświata z pokorą godną wielkiego badacza, autor przekonuje, że nawet jeśli liczby opisujące kosmos są zupełnie niepojmowalne dla naszych ludzkich umysłów, piękno, różnorodność i elegancja, które kryją się za tymi wielkościami, zasługują na nasz najwyższy podziw, zdumienie i szacunek. Ekstremalne zjawiska we Wszechświecie cieszą się wyjątkowym zainteresowaniem, ponieważ pokazują eksperymenty wykonywane przez samą naturę, których w żaden sposób nie można powtórzyć w laboratoriach. Ich obserwacja pozwala nam na testowanie praw fizyki w najbardziej niezwykłych warunkach, a niekiedy – na dokonywanie odkryć. Książka Bryana Gaenslera to bardzo ciekawy i przystępny przewodnik, dotyczący właśnie tego tematu. Martin J. Rees, astronom, profesor Cambridge University, członek Royal Society, Badanie Wszechświata to bardzo często studiowanie egzotycznych i ekstremalnych zjawisk. Bryan Gaensler zaprasza czytelników do fascynującego świata ekstremów, umiejętnie przybliżając im niezwykłe zjawiska, dzięki odwołaniom do codziennych doświadczeń. Lawrence M. Krauss, profesor Arizona State University i Australia Rational University Bryan Gaensler – wybitny australijski astronom, autor wielu przełomowych prac, dotyczących m.in. magnetarów, pozostałości po supernowych oraz pól magnetycznych. Laureat wielu nagród naukowych. Obecnie pracuje na Uniwersytecie w Sydney.

Analiza danych w naukach ścisłych i technice jest nowoczesnym podręcznikiem mającym na celu przedstawienie czytelnikowi aktualnych tendencji i zaleceń, a także nowych metod analizy danych. Zastosowane przez autora stopniowanie trudności czyni go przydatnym na różnych poziomach zawodowego zaawansowania. Książka odnosi się do aktualnego rozwoju programów komputerowych, które umożliwiły wykorzystanie wielu metod, nie realizowanych dawniej z powodu trudności obliczeniowych. Wśród innych walorów podnoszących atrakcyjność podręcznika są m.in.: - pełne uwzględnienie zaleceń konwencji GUM oceny niepewności pomiaru, - rzetelny opis obecnego stanu i nowości w dziedzinie jednostek miar (m.in. „kwantowy” układ jednostek miar SI), - prezentacja metod dopasowania obejmująca algorytmy dopasowania różnych funkcji oraz badanie jakości dopasowania, - opis nowych metod statystycznych takich jak: statystyka odpornościowa, analiza danych samoskorelowanych i zastosowania modelowania Monte Carlo. Niniejszy podręcznik stanowi pomocne narzędzie nie tylko dla kadry akademickiej i studentów biorących udział w kursie statystki i opracowania danych lecz także dla zawodowych metrologów oraz pracowników laboratoriów analitycznych.

"Niniejsza książeczka dotyczy prowincjonalnej oraz dość epizodycznej nauki, i to głównie od strony mało atrakcyjnego, zakulisowego zaplecza, które miałem okazję obserwować i kompletować." Krzysztof Maślanka

Pierwszy polski przekład słynnego Noworocznego podarku ¦ książki, w której Johannes Kepler usiłuje wysnuć z kształtu płatka śniegu podstawowe prawa przyrody. Do rozwiązania zagadek struktury plastra miodu, najbardziej ekonomicznego ułożenia kul w przestrzeni i kształtu śnieżynek próbuje tu wykorzystać swoją rozległą wiedzę o wielościanach i wielokątach. Autor wstępu Zdzisław Pogoda, matematyk z Uniwersytetu Jagiellońskiego, laureat Nagrody im. Hugona Steinhausa za popularyzację nauki, wprowadza czytelnika w świat rozważań geometrycznych Keplera i ukazuje ich powiązania z odkryciami w następnych stuleciach, aż po wiek XX. Natomiast posłowie Jarosława Włodarczyka z Instytutu Historii Nauki PAN w Warszawie wyjaśnia podstawy wiary Keplera w istnienie duszy Ziemi, która ¦ jak utrzymywał genialny odkrywca praw ruchu planet ¦ także miała swój udział w formowaniu płatków śniegu.

Kosmos to bogato ilustorwana książka przedstawiająca tajemnice wszechświata. Zawiera mnóstwo rzetelnej wiedzy i ciekawostek na temat planet, gwiazd oraz galaktyk. Stanowi doskonałe uzupełnienie treści zawartych w programie nauczania.

Seria ENCYKLOPEDIA jest doskonałą skarbnicą wiedzy, która pozwala młodym czytelnikom kształtować i rozwijać naukowe podejście do otaczającego świata.

Dwóch znakomitych popularyzatorów nauki odpowiada na 140 najważniejszych pytań w fizyce i astronomii, streszczając istotę każdej kwestii w twittach o długości 140 znaków. Marcus Chown i Govert Schilling zabierają nas w wyjątkową podróż po Wszechświecie, odpowiadając na pytania ? od najbardziej podstawowych: Dlaczego niebo jest ciemne w nocy? Dlaczego gwiazdy migoczą?; do najtrudniejszych: Czym są kwazary? Co działo się przed Wielkim Wybuchem? Niektóre z pytań stawianych w tej błyskotliwej i pouczającej książce są równie zaskakujące, jak odpowiedzi na nie. Czy jest możliwe, że wszystkie galaktyki, które widzimy przez teleskop, są tylko złudzeniem optycznym? Czy dałoby się pływać na księżycu Saturna Tytanie? Dlaczego Księżyc nie spada? (jak się okazuje, wcale niegłupie pytanie). I czy Saturn pływałby w wystarczająco wielkiej wannie wypełnionej wodą? Co by było, gdyby nie było Księżyca? Najprawdopodobniej nie byłoby nas tutaj! Najważniejszy fakt nr 1: Księżyc jest niezwykle duży ? proporcjonalnie znacznie większy niż jakikolwiek inny satelita w zestawieniu ze swoją planetą macierzystą. Układ Ziemia?Księżyc jest w zasadzie ?planetą podwójną?. Najważniejszy fakt nr 2: Życie na Ziemi nie mogłoby wyewoluować bez stabilnego klimatu istniejącego przez miliardy lat. Nasz wielki Księżyc stabilizuje klimat. Dzieje się to w następujący sposób: Ponieważ Ziemia się przechyla ? jak zazwyczaj robią wszystkie wirujące bąki ? zmieniałaby się ilość światła słonecznego docierającego do powierzchni. Powodowałoby to katastrofalne zmiany klimatu? Ale gdy Ziemia się przechyla, przyciąganie dużego księżyca przechyla ją w drugą stronę (Mars, który nie ma dużego księżyca, doświadcza katastrofalnych zmian klimatu). Duży satelita wywołał również wyjście życia z mórz na ląd. Ponieważ wywołuje duże pływy, sprawia, że brzegi oceanu są na zmianę zalewane i odsłaniane. Ryby, osiadając na mieliźnie, w drodze ewolucji wytworzyły płuca i zaczęły chodzić. Marcus Chown jest wielokrotnie nagradzanym autorem książek popularnonaukowych oraz audycji radiowych i telewizyjnych. Pracował jako radioastronom w California Institute of Technology w Pasadenie, a obecnie jest konsultantem ds. kosmologii w tygodniku naukowym ?New Scientist?. Govert Schilling jest astronomem o międzynarodowej sławie, pracującym w Holandii. Jest redaktorem i autorem ?Sky & Telescope?, a jego artykuły ukazywały się w ?Science?, ?New Scientist? i magazynie BBC ?Sky at Night?. Napisał ponad pięćdziesiąt książek na różne tematy związane z astronomią. W 2007 roku Międzynarodowa Unia Astronomiczna nazwała na jego cześć asteroidę (10986) Govert.

W 1950 r. Frank Drake skierował radioteleskop ku gwiazdom w nadziei, że uda mu się odebrać sygnały pochodzące od obcych cywilizacji. W ten sposób zaczął się jeden z najśmielszych naukowych projektów w historii – SETI. Jednak mimo, iż od tamtego czasu nieustannie nasłuchujemy w oczekiwaniu na wiadomość od pozaziemskiej inteligencji, jedyną odpowiedzią jest tajemnicza cisza – tajemnicza, ponieważ wielu naukowców jest głęboko przekonanych, że Wszechświat musi wręcz kipieć życiem. Czy to możliwe – zastanawia się Paul Davies – że szukamy w złym miejscu, w nieodpowiednim czasie, w niewłaściwy sposób? Uczestniczący w programie SETI od trzech dekad Paul Davies przewodzi SETI Post – Detection Taskgroup, której zadaniem jest opracowanie działań na wypadek gdybyśmy rzeczywiście zyskali dowody na istnienie pozaziemskiej cywilizacji. Davis uważa, że dotychczasowe poszukiwania zawiodły, ze względu na antropocentryczny sposób myślenia naukowców, wierzących, że obcy muszą wyglądać, myśleć i zachowywać się tak samo, jak my. W swojej błyskotliwej i prowokującej książce „Milczenie gwiazd” analizuje dotychczasowe badania i stara się odgadnąć, w jaki sposób może próbować komunikować się z nami pozaziemska inteligencja i jak powinniśmy odpowiedzieć na jej wezwanie. Paul Davies – brytyjski fizyk i publicysta, profesor Arizona State University. Specjalizuje się w kosmologii, astrobiologii i kwantowej teorii pola. Pracuje również w programie poszukiwania pozaziemskiej inteligencji SETI (Search for Extra-Terrestrial Intelligence). Autor ponad dwudziestu książek, m.in. „Kosmiczna wygrana” i „Czas. Niedokończona rewolucja Einsteina”.

Co to znaczy, że wszechświat się rozszerza? Czy Wielki Wybuch rzeczywiście był jego początkiem? Dlaczego nocne niebo nie świeci jednostajnym blaskiem? Czy wszechświat można uważać za układ izolowany? W Filozofii kosmologii Michał Heller we właściwym sobie klarownym i pasjonującym wywodzie oprowadza Czytelnika po gąszczu tematów filozoficznych, które towarzyszyły kosmologii od jej zarania, aż do momentu uformowania się jej jako dojrzałej nauki empirycznej. Wskazuje na filozoficzne implikacje problemów kosmologicznych i opisuje rozwiązania, jakie próbowali dla nich znaleźć najwybitniejsi fizycy XX wieku. Filozofia kosmologii jest pierwszym polskim dziełem, które mierzy się z problematyką rodzącą się na styku pozornie odległych dyscyplin, jakimi są filozofia i kosmologia. Autor pokazuje, że w istocie ich interakcja jest nieunikniona, gdyż – jak sam stwierdza – „tam, gdzie w grę wchodzi wszechświat, trudno na bok odłożyć swoje filozoficzne upodobania lub uprzedzenia”. Prof. Michał Heller (ur. 1936), uczony, kosmolog, filozof i teolog, który w matematycznych równaniach teorii naukowych potrafi dostrzec dzieła sztuki, a wielkich fizyków uważa za genialnych artystów. Sam w swoich licznych książkach i artykułach naukowych z powodzeniem odnajduje się w obu rolach: naukowca-artysty i pisarza-uczonego. Laureat (2008) prestiżowej Nagrody Templetona. Nakładem Copernicus Center Press ukazała się jego książka Filozofia przypadku  

Dzięki swym studiom związanym z psychoanalizą, a szczególnie z bohaterami Freuda – Edypem i Echnatonem, Immanuel Velikovsky zaangażował się głęboko w badania historii starożytnej, a w szczególności Bliskiego Wschodu. Przy tej okazji zetknął się z egipskim papirusem, który opisywał zdarzenia zaskakująco podobne do opisanych w Księdze Exodus w Starym Testamencie. Idąc tym śladem, Velikovsky, w czasie 10-letnich skrupulatnych badań przestudiował źródła pochodzące od wszystkich kultur. Wszędzie znalazł doniesienia o wielkich katastrofach naturalnych, zaskakujących swoim podobieństwem, co pozwalało mu przyjąć, że te dramatyczne wydarzenia objęły całą kulę ziemską. Pozostawało to w sprzeczności z powszechną teorią jednorodności, według której obecny stan Ziemi jest wynikiem niewielkich zmian zachodzących w długim okresie czasu, przy uwzględnieniu tylko takich procesów, jakie można zaobserwować obecnie. Ale co było jeszcze bardziej zaskakujące, to datowanie tych katastrof w czasach historycznych, kiedy według przyjętych poglądów naukowych panował spokój i wszystko pozostawało w normie. W tym samym czasie kiedy Velikovsky dowiedział się o globalnych katastrofach, odkrył też, że powszechnie przyjęta chronologia historii starożytnego Egiptu myli się o szereg wieków. W szczegółowych badaniach, przypominających dochodzenie kryminalne, zrekonstruował rzeczywisty bieg wydarzeń i znalazł proste i przekonujące wyjaśnienie wielu sprzeczności. Chcąc zweryfikować swoje odkrycia oparte na starożytnych źródłach, Velikovsky podszedł wszechstronnie do geologicznych, paleontologicznych i archeologicznych faktów, i wykazał, że - mimo sprzeczności z obowiązującą wiedzą - prowadzą one do tych samych wniosków. Unikalne podejście Velikovskiego polegało na tym, że potraktował dosłownie spisane starożytne świadectwa, zamiast interpretować je w znaczeniu metaforycznym. To podejście doprowadziło go do dalekosiężnych wniosków dotyczących przyczyn opisanych katastrof. Okazało się, że planety Wenus i Mars odegrały decydującą rolę w tych naturalnych katastrofach, co pozostaje całkowicie w sprzeczności z ich obecnym statusem spokojnych sąsiadów Ziemi. Mitologiczne i historyczne przekazy naszych przodków opisują zdarzenia na niebie, które całkowicie obalają poglądy dotyczące początku i historii naszego układu planetarnego. Ta książka dosłownie aż do fundamentów wstrząsnęła myślącym światem. Od czasów O pochodzeniu gatunków Darwina nie wysunięto idei tak oryginalnej, kontrowersyjnej i o tak zdumiewających implikacjach. Miami Herald

Poznaj przełomowe momenty, dzięki którym Ziemia stała się planetą jedyną w swoim rodzaju. Ziemia cały czas się rozwija. W ogromnym Wszechświecie jest błękitną iskrą życia, która narodziła się cztery i pół miliarda lat temu dzięki serii "wybuchowych" zdarzeń. Nie od razu miała obecny kształt - kolejne miliardy lat zajęło powstanie oceanów, atmosfery i rzadkiej kombinacji warunków, dzięki którym na planecie mogło powstać życie. Ziemia wciąż się zmienia, po części przez działania ludzi, a częściowo przez siły będące poza naszą kontrolą. Przystępna historia Ziemi, opracowana przez akademickich ekspertów. Zawiera liczne ilustracje i szczegółowe opisy, które przedstawiają naukowe odkrycia dotyczące rozwoju naszej planety. W środku książki plakat przedstawiający historię naszej planety.

Ks. Michał Heller, laureat prestiżowej Nagrody Templetona, tropi i objaśnia problemy teologiczne z perspektywy czynnie uprawianej przez siebie nauki i filozofii. Czytelnicy, podążając za jego myślą, wezmą udział w poszukiwaniu odpowiedzi między innymi na takie pytania, jak: co łączy fizykę i teologię? jakiej teologii potrzebuje człowiek XXI wieku? dlaczego myślenie uczciwe jest racjonalne? czy nauki mówią coś o prawdzie, dobru i pięknie? jak rozumieć kosmiczny wymiar dramatu odkupienia?

Studium poświęcone nowej dziedzinie badań - kosmoekologii, która bada wpływ procesów wielkoskalowych i globalnych zachodzących we Wszechświecie na narodziny i rozwój życia oraz cywilizacji na Ziemi. Autorka podnosi rozważania kosmoekologiczne do poziomu badania i opisu takich ogólnych cech środowiska kosmicznego, jak harmonia, różnorodność, nierównowaga i rytmika zjawisk. Rozważania ujęte są w schemacie oddziaływania Ziemi z Wszechświatem (hipoteza Gai-Uranosa) - znanym z innych prac autorki. Tu jednak ta hipoteza zostaje udokumentowana głębiej, co sprawia, że książka staje się syntezą całej filozofii przyrody. W jakimś sensie jest to rozwinięcie relacyjnej teorii Leibnitza, dokonane na podstawie najnowszych osiągnięć naukowych. Mimo głębokich filozoficznych treści książka jest napisana językiem jasnym, przystępnym. Sięgnie po nią chętnie każdy przyrodnik, lekarz, technik i polityk, jeśli bliskie są mu sprawy przyszłości ludzkości.

  Bogato ilustrowana, wielowątkowa opowieść o tym, jak człowiek oswajał i poznawał najbliższe Ziemi ciało niebieskie   Księżyc w nauce i kulturze Zachodu to bogato ilustrowana, wielowątkowa opowieść o tym, jak człowiek oswajał i poznawał najbliższe Ziemi ciało niebieskie. Czytelnik znajdzie tu historię najstarszych kalendarzy, dzieje badań ruchów Srebrnego Globu, dowie się, jak z epoki na epokę zmieniały się mapy Księżyca i poglądy na jego naturę. Na tym jednak nie koniec. Satelita Ziemi inspirował także fantastów marzących o podróżach kosmicznych oraz malarzy, jego imieniem nazwano jedną z zagadek psychologii widzenia. Książka ta dokumentuje fascynującą obecność Księżyca w myśli ludzkiej od czasów tajemniczych społeczeństw megalitycznych po początki ery kosmicznej. Jarosław Włodarczyk jest historykiem astronomii, profesorem nadzwyczajnym w Instytucie Historii Nauki PAN w Warszawie oraz Instytucie Bibliotekoznawstwa i Informacji Naukowej UMCS w Lublinie. Członek Komitetu Historii Nauki i Techniki PAN, Komisji Historii Nauki PAU, Polskiego Towarzystwa Astronomicznego i Komisji Historii Astronomii Międzynarodowej Unii Astronomicznej. Autor książek: Wędrówki niebieskie, czyli Wszechświat nie tylko dla poetów, Historia naturalna gwiazdozbiorów (wraz z Jerzym Dobrzyckim), Tajemnica Gwiazdy Betlejemskiej, Sherlock Holmes i kod wszechświata, Księżyc w nauce XVII wieku, Astrologia. Historia, mity, tajemnice i Astronomia w dawnym Wrocławiu (wraz z Reimundem Torge).    

Pojęcie ewolucji dość szybko znalazło swoje ugruntowanie i rozszerzenie w dziedzinach wiedzy bardzo odległych od biologii. Pojęciem tym posługują się matematycy, astronomowie, socjolodzy, psycholodzy. Właściwie nie ma takiego obszaru badawczego, w którym pojecie to by nie występowało, można zatem pokusić się o postawienie następującej tezy: pojęcie ewolucji wyrasta nie tyle z krytycznej refleksji nad zmiennością świata przyrody, ile raczej swoje źródło czerpie z głębokiej struktury świata.

"Filozofia i Wszechświat" to pierwsze wydanie zebranych pism filozoficznych ks. Michała Hellera, znanego kosmologa, filozofa i teologa. Artykuły zamieszczone w książce zostały tak ułożone, aby dać spójny i całościowy obraz filozoficznych poglądów Autora. Czytelnicy, wraz z Autorem, zagłębiają się w poszukiwanie odpowiedzi między innymi na takie pytania jak: czym jest nowa filozofia przyrody?; co łączy fizykę i metafizykę?; co to są prawa przyrody?; jaka jest natura czasu i przestrzeni?; co znaczy, że świat jest matematyczny?; dlaczego istnieje raczej coś niż nic?; dlaczego wiedza o świecie jest ważna dla filozofii człowieka? Jako kosmolog, twórczy badacz globalnej struktury wszechświata, Michał Heller podejmuje również kwestie nieskończoności w kosmologii oraz początkowej osobliwości, które konfrontuje z ideą stworzenia Wszechświata przez Boga. Pyta, jakiego rodzaju układem dynamicznym winien być Wszechświat, by mógł się w nim związać dynamiczny proces biologicznej ewolucji.

Przewodnik astronomiczny Królewskiego Obserwatorium w Greenwich. Królewskie Obserwatorium w Greenwich to miejsce wyznaczenia czasu uniwersalnego i południka zerowego. Jest jednym z najważniejszych historycznych ośrodków badawczych w dziejach ludzkości. Od chwili ufundowania przez króla Karola II w 1675 odgrywało istotną rolę w stawianiu pytań dotyczących czasu, przestrzeni i wszechświata oraz w udzielaniu odpowiedzi na nie. Bogato ilustrowany przewodnik Johna i Mary Gribbinów ?Podróż do granic Wszechświata? wydany pod egidą Królewskiego Obserwatorium w Greenwich wyznacza standardy dla innych tego rodzaju publikacji zarówno pod względem treści, jak i sposobu jej prezentacji. To rzetelne i szczegółowe kompendium, opisujące w sposób zrozumiały kwestie najbardziej podstawowe, jak i wysoce skomplikowane, obejmujące tak Układ Słoneczny, jak i najdalsze znane rejony Wszechświata, jego powstanie, ewolucję znajdujących się w nim obiektów oraz teorie, dotyczące jego przyszłości. Dzisiejsza astronomia jest jedną z najbardziej ekscytujących dziedzin nauki. Astronomowie badają wybuchające gwiazdy i czarne dziury, kierują w nocne niebo teleskopy, by cofnąć się w czasie i odkryć tajemnice narodzin Wszechświata. Szukają też planet okrążających gwiazdy ? znamy już setki takich układów i należy się spodziewać, że wkrótce odnajdziemy taką, która będzie przypominać Ziemię. fragment książki

Atlas nieba – to bogato ilustrowana książka, w której miłośnik astronomii znajdzie wiele informacji na temat Układu Słonecznego, gwiazdozbiorów oraz mnóstwo ciekawostek dotyczących zjawisk zachodzących w atmosferze i jej sąsiedztwie. Adresowana jest do wszystkich zafascynowanych rozgwieżdżonym niebem. Początkujący dowiedzą się, kiedy, gdzie i za pomocą jakich instrumentów rozpocząć obserwację nieba. Doświadczeni otrzymają kompendium wiedzy astronomicznej, które zawsze warto mieć pod ręką. W książce zaprezentowano 53 gwiazdozbiory widoczne w Polsce. Do książki dołączono komplet map nieba widocznego w Polsce. Zaznaczono na nich wszystkie gwiazdy do 6 wielkości gwiazdowej, gwiazdy wielokrotne i zmienne, a także mgławice, galaktyki, gromady gwiazd, Drogę Mleczną i precyzyjne współrzędne astronomiczne. Mapy zostały wydrukowane na papierze odpornym na wilgoć, który z pewnością sprawdzi się w terenie. Odszukanie konkretnego obiektu ułatwi indeks wszystkich cała niebieskich, o których mowa w książce.

Album Cuda Wszechświata jest zaproszeniem do pasjonującej wyprawy po najwspanialszych skarbach, jakie odkrywa przed nami gwiezdny fi rmament. Wystarczy uruchomić wyobraźnię i dać się ponieść narracji, by poczuć w sobie zew odkrywcy świadomego piękna natury. Żyjąc w coraz bardziej zwariowanym świecie, bez chwili wytchnienia i relaksu, oderwania od wszechobecnego zgiełku i w pogoni za nieuchwytnym, współczesny człowiek rzadko ma okazję zastanowić się nad tym, kim właściwie jest i jakie miejsce przygotowała mu natura w wielkiej kosmicznej układance. Tylko nieliczni dostrzegają, że świat orbitujących ciał niebieskich i ogromnych liczb, które uczą dystansu do codzienności, jest bardzo blisko, wręcz na wyciągnięcie ręki. W dodatku Wszechświat udostępnia swe skarby każdemu człowiekowi za darmo, nie trzeba należeć do elitarnego grona naukowców, a wbrew pozorom nawet nieuzbrojony w teleskop wzrok bez problemu wystarcza, aby rozpocząć wspaniałą przygodę ? wędrówkę po rozgwieżdżonym fi rmamencie. Izaak Newton powiedział kiedyś, że ludzie budują za dużo murów, a za mało mostów. Astronomia, która jest ze wszech miar nauką, której piękno łączy zarówno profesjonalistów z amatorami, ale też ludzi różnych wiar, wyznań i statusów majątkowych, może być, a nawet powinna stać się kolejnym mostem na drodze do pokojowej współpracy. Niniejszy album wychodzi naprzeciw tej idei, przybliżając Czytelnikowi najpiękniejsze skarby naszego nieba!