Ekscytująca wyprawa do źródeł ludzkiego językaWyobraź sobie, że jesteś jaskiniowcem żyjącym 25 000 lat temu. Nie mieszkasz jednak w jaskini, tylko w namiocie ze skór rozpiętym na rusztowaniu z kości. Twoja kultura jest tak rozwinięta, że powstają dzieła sztuki. Wokół malowideł zwierząt i obrysów dłoni stawiasz kropki, krzyżyki i trójkąty; kreślisz równoległe linie i spirale. Twój lud wie, jakie jest ich znaczenie od 30 000 lat używa tych samych 32 znaków. Potem jednak ty i twoje plemię odchodzicie w niepamięć a z wami wiedza o waszym językuA teraz, razem z autorką, odkryj, co oznaczały te tajemnicze znaki. Czy wzory kryjące się w głębinach europejskich jaskiń to najdawniejsze ślady nowoczesnego człowieka? Czy tak właśnie wyglądał język naszych przodków?Pierwsze znaki udowadniają, że praca paleoantropologa ma o wiele więcej wspólnego z przygodami Indiany Jonesa, niż moglibyśmy przypuszczać. Nie tylko towarzyszymy autorce w trudach jej ekspedycji, ale także stawiamy wraz z nią śmiałe tezy i szukamy ukrytych znaczeń. Łamiemy przy tym szyfr 32 tajemniczych znaków, by poznać myśli naszych przodkówJeśli lubisz tajemnice, ta książka jest dla ciebie. Genevieve von Petzinger jest archeologiem, ale w tej fascynującej, żywo i przystępnie napisanej opowieści staje się przewodnikiem i detektywem, odkrywającym tajemnice artystów z epoki lodowej, twórców niesamowitych malowideł zachowanych w jaskiniach. Każdy, kto przeczyta tę książkę, będzie z większym podziwem myślał o tych dawnych artystach, o ich miłości do zwierząt i świata przyrody i o tym, jak wiele mamy z nimi cech wspólnych.Virginia Morrell, autorka Animal Wise i Ancestral PassionsGenevieve von Petzinger wykazuje, że oprócz sztuki figuratywnej, uderzająco pięknych wizerunków koni i żubrów, na malowidłach pojawiają się również 32 znaki, które mogą być utrwalonym w kamieniu zapisem słów symbolami, dzięki którym być może udanam się zajrzeć w umysły ludzi żyjących w czasach paleolitu. Jeśli hipotezy autorki znajdą potwierdzenie, jej praca może okazać się jednym z najważniejszych odkryć naukowych naszych czasów.Wade Davis, autor Węża i tęczyNiewiele jest tajemnic równie intrygujących jak ta, co abstrakcyjne symbole namalowane na ścianach grot oznaczały dla twórców żyjących w okresie ostatniego zlodowacenia. W swojej fascynującej książce Genevieve von Petzinger zabiera nas w podróż w czasie, dziesiątki tysięcy lat wstecz, do miejsc, które zadziwiają swoim pięknem. Jest to niezwykła próba zgłębienia psychiki naszych odległych przodków.Ian Tattersall, kurator w Amerykańskim Muzeum Historii NaturalnejGenevieve von Petzinger jest paleoantropologiem, który specjalizuje się w badaniu europejskich malowideł naściennych z epoki kamienia łupanego. Jako jedyny naukowiec zajmuje się związkami i podobieństwami między najstarszymi znakami abstrakcyjnymi. Autorka licznych prac naukowych, publikowanych m.in. na łamach New Scientist i Science Illustrated. Jej wystąpienia na TED Talks obejrzało ponad 3 000 000 internautów. Jej babka należała do zespołu kryptologów, którzy łamali szyfr Enigmy.

W niniejszej publikacji autorka stara się odpowiedzieć na pytanie. Czy mezopotamski świat podziemny, opisywany w różnych przekazach ustnych istniejących na starożytnym Bliskim Wschodzie, miał wpływ na koncepcje biblijnego Szeolu?

Maciej Kuczyński, wybitny polski pisarz, a zarazem podróżnik i badacz zagadek przeszłości, w książce Rok 838, w którym Mistekowie odkryli kod genetyczny dokonał rzeczy niebywałej - sensacyjnego odczytu inskrypcji zapisanej na Dysku najstarszej naukowej publikacji w dziejach ludzkości.Doniosłość i przełomowe, wręcz wstrząsające znaczenie tej publikacji - nie tylko dla archeologii czy historii, ale także filozofii i pojmowania zjawisk przyrody oraz miejsca, jakie zajmuje w niej człowiek - jest niepodważalne.Dzięki Autorowi dowiadujemy się, że Dysk sprzed tysięcy lat opisuje zjawiska znane dopiero od niedawna współczesnym biologom (m.in. DNA), nie podważając w żadnej mierze stojącej za tą naukową rzeczywistością rzeczywistości duchowej.Okazuje się także, że transcendentalne pochodzenie tej wiedzy otwierają również dziś naszej świadomości substancje psychotropowe i inne techniki osiągania zmienionego stanu świadomości - te same, z których korzystali autorzy Dysku, żeby dotrzeć do... obiektywnej prawdy o naszym pochodzeniu.Autor, odwiedzając miejsca, w których narodził się ten najstarszy naukowy przekaz, idzie niejako po śladach, jakie zostawili po sobie jego twórcy, pokazując, że byli takimi samymi ludźmi jak my, że próbowali odpowiadać na te same pytania, co i my dzisiaj... I czynili to z zadziwiającą precyzją i niebywałym wręcz skutkiem. Idzie po ich śladach jakby dopiero co pozostawionych, dotykając stopami tych samych kamieni co oni.

Warszawa, lata 30. XX wieku. Słynny inspektor Bernard Żbik przyjmuje zaproszenie na bal do Resursy Obywatelskiej. Poznaje tam niejakiego Stokowskiego, który zdaniem inspektora jest śmiertelnie przerażony i stale nosi przy sobie broń. Już następnego dnia zgłasza się do Żbika zastępca dyrektora, Edward Downar i zaprasza do banku, gdzie urzęduje Stokowski. Znany w całej Polsce dyrektor boi się, że wkrótce zginie... Powodem śmierci miałoby być według dyrektora odkrycie przez niego egipskiego grobowca. Fragment książki: – Wiesz – nie patrzył na aspiranta, gdy schodzili po wspaniałych schodach – miałem ochotę zapytać go o pozwolenie na broń. – Kogo? – Adam Billewski od dawna już myślał o czymś innym. – Tego... Stokowskiego. – Był przecież we fraku i na balu. Na co mu broń? – Miał w kieszeni na piersiach rewolwer dużego kalibru. Poznałem to po wypukłościach. – Dlaczego ten człowiek tak cię zainteresował, Bernardzie? – Dziwne, nieprawdaż? Dużo bym w tej chwili dał za odpowiedź na dwa pytania. – Pierwsze? – Jak długo będzie żył pan Stokowski. – A drugie? – zainteresował się aspirant. – Kiedy pan Stokowski zwróci się do policji o ochronę swego życia… i czy się zwróci. Dziwny dziś jestem, Adasiu, jak sądzisz…? Zaczynam przemawiać stylem Edgara Wallace’a.?

Andrzej Grzybkowski ujmuje rozwój polskiej architektury gotyckiej w ramach większych europejskich całości kulturowych, a nie państwa w jego często zmienianych granicach. Ważniejszą od domniemanej spójności państwowej rolę od grywało wspólne z innymi krajami środowisko geograficzne i zależności artystyczne od krajów sąsiadujących, często istotniejsze od relacji międzydzielnicowych. Takie przekonanie odzwierciedla w książce układ materiału zabytkowego z silnym zróżnicowaniem dzielnicowym i dopiero wewnątrz tego podziału wyróżnienie typów przestrzennych budowli. W przeciwieństwie do podobnych (nielicznych i niezbyt aktualnych) opracowań Autor ogranicza kontekst historyczno-społeczny oraz problemy "ikonografii architektury", jej znaczeń i symboliki na rzecz ujęcia morfologicznego, analizy form, także detalu architektonicznego. Kryterium jakości artystycznej z jednej strony często prowadzi do przewartościowania znanych i popularnych budowli, z drugiej zaś ? do wyróżnienia osiągnięć polskiej architektury na tle Europy Środkowo-Wschodniej. Zakres chronologiczny książki jest szerszy niż przyjęty dotychczas w badaniach architektury gotyckiej: od zwiastunów gotyckich w romanizmie aż do występującego w XVII wieku postgotyku. Zasięg terytorialny odzwierciedla natomiast kolejne zmiany ? powiększania i pomniejszania ? obszaru Polski. Autor wykracza zatem poza obecne granice i sposób ujęcia tych kwestii w analogicznych opracowaniach niemieckich, czeskich czy litewskich. Książka zawiera 171 czarnobiałych zdjęć i schematów oraz indeks nazw geograficznych i omawianych obiektów architektonicznych. Konstrukcja książki, dobrze wyrażona w analitycznym spisie treści, podkreśla jej walor jako podręcznika akademickiego.

Autorzy, opierając się na wielu źródłach, obejmujących legendę o Parsifalu, ewangelie gnostyckie, teksty różokrzyżowców oraz ekscytujące badania Rudolfa Steinera, zajęli się tajemniczą wioską Rennes-le-Chateau na południu Francji, dochodząc do wniosku, iż tam właśnie może się kryć rozwiązanie, rzucające nowe światło na karierę enigmatycznego księdza Berengera Saunierea. Nie pominięto też katarów, templariuszy i króla Artura.

Egipt, archeologia i rok 2012 „W poszukiwaniu Wielkiego Labiryntu“ – to kontynuacja wcześniejszej książki tego samego autora zatytułowanej „Przebudzenie Cheopsa – czyli jak uratować ludzi i Ziemię przed kataklizmem 2012 roku“. Jest zapisem autentycznych wydarzeń, które w marcu 2008 roku doprowadziły do rozpoczęcia badań wykopaliskowych przy piramidzie mułowej w Hawarze w Egipcie. Ich celem było m.in. odnalezienie wejścia do Wielkiego Labiryntu, opisanego przez Herodota 450 lat p.n.e. Zawiera opis badań archeologicznych w kościele na Ślęży, prowadzonych od sierpnia 2004 roku do listopada 2005 roku i nagle wstrzymanych w maju 2006 roku decyzją Diecezji Wrocławskiej. Opisuje badania georadarowe na terenie Trzech Piramid w Gizie oraz działania zmierzające do zdyskredytowania zarówno w Egipcie, jak i w Polsce „Projektu Cheops“, którego celem jest dotarcie do grobowca Budowniczego Wielkiej Piramidy i włączenie ochrony dla ludzi oraz Ziemi przed możliwym kataklizmem w roku 2012. Prezentowany materiał przedstawia opisy niekonwencjonalnych metod badawczych związanych z radiestezją, chanelingiem telepatycznym oraz hipnotyczną regresją wieku poprzez medium – Lucynę Łobos-Brown. Cytuje fragmenty nigdzie nie publikowanych sesji chanelingu telepatycznego, dotyczących historii Egiptu, spraw śmierci oraz problemu samobójców. Jest dowodem na to, że można połączyć ze sobą dwie tak przeciwstawne dziedziny życia jak nauka i ezoteryka. Jest sygnałem, że jeśli rzeczywiście w roku 2012 zaistnieje zagrożenie dla ludzkości ze strony Słońca czy Planety X – to istnieje także realna ochrona. Włączenie jej – zależy od nas samych.

Podręcznik może stanowić podstawową lekturę dla każdego studenta archeologii, zawiera bowiem przegląd głównych problemów badawczych, terminologii i definicji archeologicznych. Autorka podejmuje zagadnienia związane z historią archeologii, metodami prospekcji archeologicznej, metodyką prac wykopaliskowych i dokumentacją archeologiczną oraz chronologią i metodami datowania.

NAJWIĘKSZE ZNALEZISKO ARCHEOLOGICZNE XX WIEKU. Sensacyjne poszukiwania w Dolinie Królów w bezpośredniej relacji legendarnego archeologa. Poszukiwania grobowca Tutanchamona były jednym z największych przedsięwzięć w dziejach egiptologii. Howard Carter przez sześć lat próbował odkryć tajemnice Doliny Królów. Rok 1922 miał być ostatnim. Determinacja i upór poszukiwacza zostały 26 listopada uwieńczone sukcesem, który okazał się najważniejszym odkryciem archeologicznym XX wieku. „Odkrycie grobowca Tutanchamona” zostało napisane przez Cartera i Mace’a rok później. Autorzy opisują rodzinne koneksje młodego faraona, sytuację polityczną podczas jego krótkiego panowania oraz po jego śmierci. Pokazują, jak wyglądała nowożytna historia Doliny Królów, zarówno historia prac wykopaliskowych, jak i działalności rabusiów grobów. W książce znajdziemy dokładny opis momentów odkrycia grobowca, odsłonięcia pierwszego stopnia schodów, znalezienia nienaruszonych odcisków pieczęci na drzwiach, chwili otwarcia komory grobowej, skarbca i kolejnych pomieszczeń, a następnie eksploracji znaleziska. Choć Tutanchamon był jednym z mniej znanych faraonów, artefakty z jego grobowca stanowią do dziś niewyczerpane źródło wiedzy o starożytnym Egipcie. Sama zaś książka, którą czyta się jak pasjonującą powieść przygodowo-detektywistyczną, stała się światowym bestsellerem. Fascynuje do dziś historią poszukiwań i odkrycia niesplądrowanego grobowca, setkami unikatowych zdjęć fotografa Metropolitan Museum, a nawet słynną klątwą Tutanchamona, której pierwszymi ofiarami mieli być lord Carnarvon, finansujący prace i Arthur Mace – najbliższy współpracownik Cartera. Podobno do 1930 roku z całego zespołu przy życiu pozostał tylko sam Carter. 1 listopada 2025, po wielu latach budowy, zostanie oficjalnie otwarte w Gizie Wielkie Muzeum Egipskie, gdzie wśród 100 000 zbiorów znajdą się również wszystkie skarby z grobowca Tutanchamona. Minęło już ponad sto lat od tego przełomowego odkrycia, ale grobowiec Tutanchamona może kryć jeszcze większe tajemnice. W 2015 roku w trakcie skanowania otoczenia komory grobowej, za jej ścianą wykryto puste pomieszczenia, których do chwili obecnej nie zbadano – przynajmniej tak twierdzi Zahi Havass, jeden z czołowych egiptologów. Natomiast wyniki wstępnych badań wydają się potwierdzać teorię Nicholasa Reevesa, kierownika Amarna Royal Tombs w Dolinie Królów, że jedna z tych komór może zawierać miejsce pochówku królowej Nefertiti, najpiękniejszej Egipcjanki, macochy Tutanchamona. Gdyby to okazało się prawdą, byłaby to sensacja na miarę odkrycia Cartera.

Zbiór artykułów dotyczy dyskutowanego w polskiej archeologii zagadnienia początków inhumacji na ziemiach polskich, które są postrzegane jako świadectwo przyjęcia chrześcijaństwa. Dyskusja koncentruje się na próbie określenia, w którym momencie naszych dziejów rozpoczyna się stosowanie szkieletowego obrządku pogrzebowego: czy już po chrzcie Mieszka I w 966 r., w II poł. X w. czy też dopiero za jego następcy Bolesława Chrobrego w XI w. Ma to kluczowe znaczenie dla datowania początków rodzimego chrześcijaństwa i średniowiecznych cmentarzy szkieletowych oraz postępów chrystianizacji ziem polskich. ****** The Beginnings of the Skeletal Rite in Poland in the Early Middle Ages The collection of articles explores the issue of the beginnings of inhumation in Poland perceived as a testimony to the adoption of Christianity. The discussion focuses on determining at whichmoment in our history the use of skeletal funeral rite begins: around 966, after the baptism of Mieszko I, in the second half of the 10 th century, or during the times of Mieszko’s successor, Bolesław Chrobry in the 11 th century? This is crucial for dating the beginnings of Christianity in Poland, the medieval skeletal cemeteries and the progress of Christianization of Polish lands.

Gdy podziwiamy panoramę pięknego miasta, uderza nas często wspaniała spójność tej całości, jej forma i funkcja, materiały, symbolika i kolory. Z drugiej zaś strony, nic nie jest bardziej męczące niż brzydota; przed jej niszczącym działaniem trudno się uchronić. Pojedynczy piękny budynek nie jest w stanie upiększyć ponurego osiedla, lecz wystarczy jeden budynek brzydki, aby zniszczyć ducha najwspanialszego miasta pisze Lon Krier w swojej pracy zatytułowanej Architektura. Wybór czy przeznaczenie.Jeden z najwybitniejszych światowych architektów i teoretyków architektury podsumował w niej niemal 30 lat swoich studiów nad architekturą. Jest to nie tylko niezwykle przenikliwa krytyka modernizmu w architekturze, ale i próba wskazania realnej alternatywy, która de facto już od co najmniej dziesięciu lat istnieje w budownictwie europejskim i północnoamerykańskim.  

"Dinozaury odkryte na nowo" to książka o tym, jak w badaniach nad dinozaurami pewność zastąpiła spekulacje. Jeszcze niedawno mogliśmy się tylko domyślać, jak szybko ten czy tamten dinozaur biegał, co potrafił pogryźć, a czego nie, jak opiekował się młodymi albo jak był ubarwiony. Dziś - dzięki nowym znaleziskom i technikom badawczym - potrafimy odpowiedzieć na te wszystkie pytania (i na wiele innych). W ciągu ostatnich dwudziestu lat nasza wiedza o dinozaurach przeszła oszałamiającą rewolucję, w której znaczący udział miały także odkrycia z terenów Polski, takie jak szczątki silezaurów. Słynny brytyjski paleontolog Michael Benton relacjonuje w swojej książce najnowsze badania nad dinozaurami i ich zaskakujące wyniki. Z pasją opowiada o rewolucji, w której sam uczestniczył. Michael J. Benton - profesor paleontologii kręgowców na Uniwersytecie Bristolskim, od 2014 roku członek Royal Society. Zajmuje się ewolucją gadów triasowych i procesami wymierania. Na jego cześć jeden z rodzajów rynchozaurów otrzymał nazwę Bentonyx. Jego poprzednia książka, "Gdy życie prawie wymarło", poświęcona wymieraniu permskiemu, otrzymała w 2017 r. nagrodę Mądra Książka Roku.

Archeologia wspólnotowa obejmuje w swoim polu dwa istotne aspekty, niewykluczające się nawzajem: możliwość realizowania działań nastawionych na badanie materialnych śladów przeszłości, przy uwzględnieniu oczekiwań oraz potrzeb współcześnie żyjących ludzi. Słowem, archeologia wspólnotowa wychodzi naprzeciw współczesnym poglądom, według których dziedzictwo kulturowe (archeologiczne) jest dobrem (zasobem) - można je, a nawet więcej: należy rozsądnie wykorzystywać dla dobra współczesnych i przyszłych pokoleń. Mając to na względzie, w książce Archeologia wspólnotowa - poznając przeszłość, nie zapominając o teraźniejszości przedstawiono problematykę archeologii wspólnotowej i skonceptualizowano jej treść i formę. Rozważania te dopełnione zostały przez kwestie dotyczące roli i znaczenia współpracy pomiędzy archeologią a lokalnymi wspólnotami. Opisano też reprezentatywne projekty i prace terenowe, ukazujące różne wymiary współpracy pomiędzy archeologią a społeczeństwem. Zamierzeniem redaktorów tomu było zebranie najnowszych i oryginalnych prac, powstałych w polskim środowisku naukowym, które odnoszącą się do współpracy i włączania lokalnych wspólnot w prace naukowe oraz ochronę dziedzictwa kulturowego. Jest to pierwsza tego rodzaju publikacja na polskim rynku wydawniczym. Idea uspołecznienia archeologii - zasadniczy cel, jaki stawiają sobie redaktorzy tomu i jego autorzy - to pomysł godny uznania nie tylko jeśli chodzi o upowszechnienie interesującej nas dyscypliny. Jak wynika z lektury tekstów, zawiera w sobie znacznie wzbogacony walor poznawczy, tkwiący już w samych założeniach archeologii wspólnotowej. Zawarte bowiem w tytule sformułowanie "poznając przeszłość, nie zapominając o teraźniejszości" oznacza nie tylko odniesienie do najnowszych, często tragicznych wydarzeń, które pamiętamy, lecz komunikuje o tym, że ukierunkowana perspektywicznie teraźniejszość stanowi pryzmat, za pośrednictwem którego postrzegamy przeszłość i dla której ją poznajemy. z recenzji prof. dr. hab. Henryka Mamzera Tom zgromadził wybitnych polskich badaczy tworzących zręby archeologii wspólnotowej i nadających kierunek przyszłym badaniom w jej zakresie. Niniejsza praca jest pokłosiem dojrzałej, a zarazem oryginalnej refleksji i podejmowanych zgodnie z nią badań empirycznych. z recenzji prof. dr hab. Danuty Minty-Tworzowskiej Dawid Kobiałka, Kornelia Kajda, Arkadiusz Marciniak, Archeologia wspólnotowa - poznając przeszłość, nie zapominając o teraźniejszości.

Pojawienie się cywilizacji na Ziemi w 3 tysiącleciu p.n.e. nie było jej narodzinami, lecz odrodzeniem po globalnej zagładzie przed 12 000 lat na skutek gigantycznych rozbłysków słonecznych. Czy w prehistorycznych megalitach zakodowane jest ostrzeżenie przed katastrofą, która może zniszczyć nasz świat? Zaawansowana cywilizacja epoki lodowcowej poprzedzała kultury Egiptu, Mezopotamii i Indii. Z czasem ludzkość o niej zapomniała, choć wzmianki o jej rozkwicie można znaleźć w starożytnych tekstach i mitach. Ogród Edenu, relacja Platona o Atlantydzie, tablice rongorongo z Wyspy Wielkanocnej, kompleks kamiennych świątyń Göbekli Tepe, Wielki Sfinks są jej wspomnieniem. Powodem zagłady globalnej cywilizacji sprzed 12 000 lat były rozbłyski słoneczne – zjawiska, podczas których w atmosferze Słońca emitowane są ogromne ilości energii w postaci fal elektromagnetycznych. Wywołały one wybuchy wulkanów, trzęsienia ziemi, tsunami, pożary i ogromne powodzie. Te kataklizmy cofnęły ludzkość w rozwoju o tysiące lat. Taką rewolucyjną tezę stawia Robert M. Schoch – jeden z najsłynniejszych obok Grahama Hancocka i Davida Hatchera Childressa kontrowersyjnych badaczy prehistorii ludzkości. Analizuje megalityczne budowle, podziemne miasta, starożytne legendy i przedstawia naukowe dowody istnienia prehistorycznej cywilizacji oraz przyczyny katastrofy, która ją zniszczyła. W naszych czasach aktywność słoneczna wzrasta. Gigantyczny rozbłysk może się powtórzyć. Burza słoneczna uderzy w nas znowu. I unicestwi nasz świat, jeśli nie odczytamy zapisanego w megalitach ostrzeżenia z przeszłości... Doktor ROBERT M. SCHOCH to sławny amerykański geolog i geofizyk, profesor Boston University, autor książek naukowych i popularnonaukowych. Światową sławę przyniosły mu badania geologiczne, w których dowiódł, że Wielki Sfinks powstał tysiące lat wcześniej, niż twierdzi konwencjonalna nauka... Jest współautorem (z Robertem Bauvalem) bestsellera „Tajemnica Wielkiego Sfinksa”.  

ALTERNATYWNA WIZJA NASZEJ ODLEGŁEJ PRZESZŁOŚCICzy nasza historia na pewno potoczyła się tak, jak czytamy o tym w szkolnych podręcznikach?Czy w odległej przeszłości istniały zaawansowane cywilizacje?Czy egipskie piramidy skrywają zaawansowaną technologię, która może zrewolucjonizować współczesny świat?Czy wydarzenia w historii rozgrywają się cyklicznie według specjalnego prawa?Odpowiedzi na te pytania znajdziesz wyłącznie w ""Dj vu"".

Książka w swym zakresie tematycznym odnosi się do potencjału i wartości dziedzictwa kulturowego, w tym archeologicznego. Jednocześnie uznaje, że tylko całościowe i zintegrowane podejście może pomóc w uchwyceniu zróżnicowanego wpływu dziedzictwa na poszczególne dziedziny życia i jego rolę w generowaniu różnych wartości, które przyczynią się do kształtowania przyszłego zarządzania tymże dziedzictwem. Zrównoważony rozwój jak wynika z zamieszczonych w niniejszej pracy tekstów to nie tylko wewnętrzna równowaga między środowiskiem naturalnym, gospodarką i społeczeństwem. Chodzi również o równowagę między zróżnicowanymi pod tym względem społecznościami w taki sposób, by tworzyły one zrównoważoną całość pod względem wartości, mających decydujący wpływ na poszczególne dziedziny życia. Archeologia bowiem nie tylko odtwarza i bada minioną rzeczywistość, lecz projektuje równocześnie tę, w której sama funkcjonuje, będąc jej emanacją. W ten oto sposób, dążąc do równowagi, wzbogaca treść dziejową jej dziedzictwa kulturowego.prof. dr hab. Henryk MamzerIdea zrównoważonego rozwoju, pomimo iż obecna w obiegu i działaniach od ponad trzech dekad, nadal zachowuje swą niesłabnącą aktualność, co więcej, jej dynamika coraz silniej obejmuje swoim zakresem również dziedzictwo kultury, czego dowodem jest niniejsza publikacja. Jako redaktorzy zdajemy sobie sprawę co przejawia się też zresztą w opiniach Autorów wyrażonych w poszczególnych tekstach zamieszczonych w tomie iż zagadnienia zrównoważonego wykorzystania zasobów dziedzictwa kultury i zachowania ich dla przyszłych pokoleń nie stanowią uniwersalnego remedium na wszystkie problemy, wynikające z rozwoju cywilizacyjnego, jakie napotyka na swojej drodze ochrona i racjonalne zarządzanie dziedzictwem kulturowym. Niemniej zauważamy potencjał możliwości wykorzystania dziedzictwa kulturowego jako zasobu dla zrównoważonego rozwoju regionalnego i ochrony krajobrazów kulturowych. Wymaga to skoordynowanej polityki na poziomie regionalnym w kwestiach dotyczących środowiska, rozwoju społecznego, kultury, edukacji, turystyki i rozwoju gospodarczego, a także planowania przestrzennego (Purchla 2014, 28). Konieczna jest przy tym metodyczna waloryzacja zasobów dziedzictwa kulturowego, będąca podstawowym składnikiem zrównoważonego zarządzania zasobami dziedzictwa kulturowego i naturalnego, zgodnie z zasadą służebności wobec społeczeństwa i jego potrzeb oraz zapewniającego zachowanie różnorodności tychże zasobów, a także ich wszystkich wartości dla obecnego i przyszłych pokoleń (Affelt 2009, 80). Dziedzictwo ma olbrzymi potencjał i ważną rolę do odegrania w kontekście zrównoważonego rozwoju, związanego ze spójnością społeczną, dobrostanem, kreatywnością, atrakcyjnością ekonomiczną i promowaniem zrozumienia między społecznościami. Zachęcamy do potraktowania niniejszej publikacji jako otwartego forum wymiany myśli i idei, prezentującego zarówno refleksje akademickie dotyczące dziedzictwa kulturowego, w tym archeologicznego, jak i jego praktyczne i instytucjonalne ujęcia. Żywimy nadzieję, że okaże się ona przydatna przy kreowaniu skutecznej, a jednocześnie bazującej na racjonalnych przesłankach polityce w zakresie ochrony i opieki nad dziedzictwem kulturowym. Z jednej strony będzie stanowić inspirację dla wykorzystywania dziedzictwa w obszarze dobra społecznego, akcentując jego rolę i potencjał w społeczno-kulturowym rozwoju społeczności lokalnych. Z drugiej, umożliwi także integrację różnych środowisk naukowych oraz wypracowanie interdyscyplinarnej współpracy, kształtującej przyszłe działania wokół dziedzictwa kulturowego i archeologicznego. Wreszcie, poprzez promowanie podejścia do nauki, w którym otaczający świat jest także ważnym partnerem, uzasadni jeszcze silniej konieczność zachowania dziedzictwa kulturowego i jego wartości dla kolejnych pokoleń, zachęcając do zrównoważonego zarządzania tym cennym i nieodnawialnym zasobem.

Czym zajmuje się archeolog? Czy cały czas kopie dziury w ziemi? Ogląda starożytne kości? Skleja potłuczone naczynia? A może szuka skarbów?Przede wszystkim archeolog próbuje ustalić, jacy byli ludzie w przeszłości, i przeniknąć ich tajemnice. Jest niczym detektyw na miejscu zbrodni. Tylko że badane przez niego ślady pozostawiono setki, tysiące albo dziesiątki tysięcy lat temu!Z tej książki dowiesz się, czy Herod był złym królem, czy klątwa Tutanchamona kogoś zabiła, czy Atlantyda naprawdę istniała, dlaczego starożytna Wikipedia znajdowała się w Niniwie, do czego służyła terakotowa armia i jak odkryto zwoje znad Morza Martwego. Zrozumiesz też, czemu stare skorupy są dla uczonych cenniejsze niż złoto, przekonasz się, jak natrafić na mumię podczas górskiej wycieczki, i odkryjesz, co trzeba zrobić, by zostać archeologiem (a zwłaszcza: czego nie robić!).Marta Guzowska jest pisarką. Niewykluczone, że znasz jej książki o detektywach z Tajemniczej 5. Możesz jednak nie wiedzieć, że Marta Guzowska jest także archeolożką, ma nawet doktorat, co oznacza, że długo uczyła się tego zawodu. Brała udział w wykopaliskach w wielu krajach Europy i Bliskiego Wschodu. W Halasmenos na Krecie przeżyła trzęsienie ziemi i odkopywała wioskę zniszczoną przed ponad trzema tysiącami lat przez ten sam żywioł. Boso żeby nie zgnieść butami żadnej zabytkowej skorupy wydobywała potłuczone figurki bogiń z zawalonej świątyni. W Turcji badała Troję, najsłynniejsze stanowisko archeologiczne świata. W Izraelu pracowała na cmentarzysku ze środkowej epoki brązu, a ponieważ w magazynach nie było miejsca, przez parę tygodni trzymała szkielety pod łóżkiem. I choć nigdy nie znalazła niczego zrobionego ze złota, to w Haus Brgel w Niemczech, wraz z ekipą z Uniwersytetu Warszawskiego, natrafiła na skarb: aż sto kilkadziesiąt srebrnych monet! Jakiś rzymski żołnierz zgubił je przed wiekami na terenie łaźni legionowej.Aha, i nie wykopała żadnego dinozaura! To oczywiście żart, a dlaczego? Dowiesz się z tej książki.Joanna Czaplewska projektantka graficzna i ilustratorka, asystentka na Wydziale Grafiki gdańskiej Akademii Sztuk Pięknych. Za ilustracje do książki Elżbiety Pałasz Trzy, dwa, raz, Gnter Grass otrzymała (wraz z Katją Widelską) wyróżnienie graficzne w konkursie Książka Roku Polskiej Sekcji IBBY. Matka czterech skrzydłokwiatów i trzydziestu pięciu innych roślin doniczkowych, a także niestrudzona zbieraczka książek, głównie tych z obrazkami.

Jak oficjalna nauka fałszuje prawdziwe początki cywilizacjiTo nieprawda, że Egipcjanie zbudowali piramidy, a Atlantyda to mit! Historycy i archeolodzy zatajają dowody odmiennej niż uznana, wersji przeszłości. Ta książka je ujawnia!Nasi prehistoryczni przodkowie dysponowali samolotami i bronią jądrową.Pozostawiony przez Platona opis Atlantydy jest prawdziwy. Japońskie podwodne ruiny to ślady starożytnej Lemurii. W Gizie istniała elektrownia - taka była prawdziwa funkcja Wielkiej Piramidy.Przed tysiącami lat ludzie kontaktowali się z mieszkańcami innych planet. W Egipcie, Indiach, Japonii, obu Amerykach napotykamy starożytne artefakty, świadczące o niebywałym zaawansowaniu technologicznym ich twórców. Wyniki badań prowadzą do zdumiewającego wniosku: nasza cywilizacja jest o wiele starsza, niż twierdzi nauka.Na Ziemi kwitła przed tysiącami lat pracywilizacja - źródło wszystkich starożytnych kultur. Dlaczego naukowcy ukrywają świadectwa jej istnienia?W Zakazanej historii ludzkości J. DOUGLAS KENYON - pisarz, redaktor i wydawca amerykańskiego magazynu ,,Atlantis Rising"" poświęconego badaniu zagadek naszej przeszłości i współczesności - zebrał czterdzieści dwa artykuły nieortodoksyjnych badaczy najdawniejszej historii ludzkości. Ich autorzy, m.in. Frank Joseph, doktor Robert Schoch oraz sam J. Douglas Kenyon, przedstawiają alternatywną wizję dziejów. Przytaczają nowe dowody, wysuwają własne argumenty, odwołują się do takich autorytetów jak Graham Hancock czy Zecharia Sitchin, i demaskują zmowę naukowego establishmentu.

„Architektura w Polsce 1945-1989” to prawdopodobnie pierwsza książka, która w sposób systematyczny porządkuje wiedzę o architektonicznym dziedzictwie tej epoki, opisując najważniejsze realizacje i architektów oraz kontekst polityczny, społeczny i ekonomiczny, w którym powstawała architektura. Opracowanie zostało przygotowane w porządku chronologicznym, jednak dzieli się na siedem tematycznych rozdziałów, od „Odbudowy”, przez „Socrealizm” po „Architekturę sakralną”.

Monika Stobiecka - historyczka sztuki i archeolożka, adiunktka na Wydziale „Artes Liberales” Uniwersytetu Warszawskiego. Absolwentka programu doktorskiego „Na styku kultury i natury” Wydziału „Artes Liberales”. Laureatka m.in. Stypendium START Fundacji na Rzecz Nauki Polskiej (2019) i Nagrody Stowarzyszenia Historyków Sztuki im. Szczęsnego Dettloffa (2019). Interesuje się studiami muzealnymi, krytycznymi studiami nad dziedzictwem, teorią i metodologią archeologii w perspektywie myśli nowohumanistycznych. Autorka przedstawia archeologię jako niezwykle innowacyjną dyscyplinę humanistyki, z dążeniami do interdyscyplinarności, wykraczającą poza ramy chronologiczne i tradycyjną problematykę badawczą, bogatą w zwroty (m.in. cyfrowy, przestrzenny, forensyczny, zmysłowy czy afektywny) oraz postuluje powstanie archeologii symetrycznej (Olsen, Domańska) i relacyjnej, przełamującej utrwalone w nauce binaryzmy, scalającej podejścia humanistyczne i archeometryczne. Autorka sugeruje konieczność wykreowania nowego typu muzeum archeologicznego – muzeum krytycznego i „muzeum życia”, poruszającego się w horyzoncie ludzi, zwierząt i ekosystemów. Z recenzji Anny Ziębińskiej-Witek