Publikacja poświęcona jest organizacji i osiemdziesięcioletniej działalności przedwojennej Biblioteki Miejskiej (Stadtbibliothek Breslau), drugiemu – obok książnicy uniwersyteckiej – naukowemu księgozbiorowi w dawnym Wrocławiu. Jako niezastąpiony warsztat do studiów nad dziejami Śląska to właśnie ocalały po zakończeniu działań wojennych zasób Stadtbibliothek Breslau stał się – wobec faktu utraty w 1945 r. większości zbiorów przedwojennej Staats- und Universitätsbibliothek – zasadniczą podwaliną ukształtowania obecnego księgozbioru uniwersyteckiego. Opracowanie ma charakter pionierski, powstało przede wszystkim na podstawie nieznanego dotychczas szerzej badaczom bogatego materiału źródłowego, zgromadzonego w Archiwum Państwowym we Wrocławiu. Stąd też nie jest to li tylko kolejna publikacja o przechowywanych w czeluściach rozległych magazynów bibliotecznych skarbach. To także książka o ludziach, o wszystkich tych, którzy nadawali instytucji cały jej „pozaliteracki” koloryt. O powadze nobliwych bibliotekarzy i pierwszej wśród nich kobiecie, o pragnących nieśmiertelnej pamięci o sobie licznych donatorach, o śląskich notablach i ich szlachetnym patronacie. To książka o zaangażowaniu, ukochanej „robocie”, kontaktach ze światem i o pięknie – stopniowo przed nim odkrywanych – literackich bogactw. Ale obok wyzierającego z niej „spłowiałego” dziś nieco reliktu – szacunku do książki i pisanego słowa, odnajdziemy w dziejach książnicy i zwyczajne sprzeniewierzenia, obok szczytnych ludzkich zamiarów będą i przykre rozczarowania, wreszcie obok chwalebnego niemieckiego „ordnungu” znajdzie się i irracjonalny sceptycyzm wobec zwykłej skrzynki na rewersy…
A wszystko to na Szajnochy, tyle że bardzo dawno temu…
Książka ukazała się w ramach serii Biblioteka Rady Miejskiej Wrocławia
W 2014 roku Reni Eddo-Lodge, brytyjska dziennikarka i blogerka, opublikowała na Facebooku post zatytułowany „Dlaczego nie rozmawiam już z białymi o kolorze skóry”. Napisała w nim, że ma już dość wyjaśniania białym ludziom, jak czują się osoby o innym kolorze skóry, ma dość ich reakcji – od znudzenia i niezrozumienia po agresję. Ci, którzy sądzą, że biały kolor skóry jest „naturalny”, nie są w stanie pojąć, na czym polega rasizm, zwłaszcza ten ukryty, strukturalny. Po opublikowaniu postu Reni Eddo-Lodge została zasypana odpowiedziami. Jedni jej dziękowali, że otworzyła im oczy, inni, że wypowiedziała to, co sami czują. Książka Reni Eddo-Lodge jest próbą opisania tego doświadczenia w szerszym kontekście – kolonialnej historii Wielkiej Brytanii, ale też różnych współczesnych form dyskryminacji rasowej. Autorka pisze o własnych doświadczeniach, przytacza prace badaczy, nie pomija żadnego z ważnych aspektów rasizmu; pokazuje jego korzenie, pisze o uprzywilejowaniu białych, rasizmie strukturalnym i o czarnym feminizmie.
Posłowie do książki napisała Monika Bobako.
Socrealizm przedstawiony z perspektywy genderowej jako nurt w sztuce, który służył nie tyle propagandzie, co mitowi politycznemu, za który uznany został socjalizm. Autorka bada symbole realizmu socjalistycznego, przedstawiając jego dokładną genezę w ujęciu mitycznym. Udowadnia, że realizm socjalistyczny, będący szczytowym punktem socjalizmu radzieckiego, działał wedle tych samych zasad, co mit lub baśń.Autorka stara się również zdefiniować znaczenie opozycji genderowej w omawianym nurcie rolę nie tylko kobiety lub ikonicznej robotnicy, lecz także mężczyzny oraz ikonicznego robotnika która była osią całego socrealizmu. W autorskiej genderowej interpretacji dokonuje syntezy tych dwóch aspektów symboliki socjalizmu, opierając ją na opozycji wartości: męskieniemęskie, kobieceniekobiece.
Publikacja prezentuje problematykę złożoności kultury organizacyjnej wobec globalizującej się gospodarki i dynamicznych zmian w otoczeniu w sposób kompetentny, spójny, syntetyczny i jednocześnie komunikatywny.
Fragment recenzji Prof. dr hab. I. Hejduk
Autorka zaproponowała w książce kryteria i sposób analizy złożoności kultury organizacyjnej. Rozpatruje ona złożoność kultury organizacyjnej kolejno: w aspekcie podejścia, rozumienia i elementów składowych kultury organizacyjnej, w aspekcie genezy kształtowania się jej rozmaitych perspektyw badawczych, w aspekcie rozumienia jej funkcji, w aspekcie jej związków z szerszym kontekstem kulturowym i wreszcie w aspekcie możliwości jej kształtowania. Książka stanowi kompendium wiedzy na temat kultury organizacyjnej, czemu służy wybór cechy złożoności jako osi prowadzonych rozważań. Zaproponowane kryteria analizy i charakterystyki złożoności kultury organizacyjnej sa niewątpliwie wkładem w rozwój wiedzy z zakresu zarządzania.
Fragment recenzji Prof. dr. hab. Cz. Sikorskiego
"Krótka historia pijaństwa" śledzi romans ludzkości z alkoholem od pradziejów aż do prohibicji, pokazując, jak na przestrzeni wieków zmieniały się powody spożywania trunków: od religijnych, poprzez seksualne i bojowe, aż po rozrywkowe. Książka odpowiada na ważkie
pytania: co ludzie pili, w jakiej ilości i dlaczego. Jest to historia świata w nietrzeźwej, być może lepszej, wersji.
"Ludzkość pije od swych prapoczątków, co autor bez problemu
udowadnia. A że pisze o tym lekko i perliście, rzecz czyta się równie
ochoczo, jak wychyla kielichy szampana. Bez dwóch zdań to dzieło
ożywcze niczym pierwszy wieczorny dżin z tonikiem, mądre jak
kieliszek burgunda i klarowne niczym szklaneczka pilznera." - Robert Makłowicz, dziennikarz, pisarz, podróżnik, krytyk kulinarny
"Pierwsza oficjalna biografia alkoholu. Książka dowodzi,
że wszyscy pijemy. Pijesz, bo taki twój los. Nie dlatego, że
jesteś człowiekiem, bo inne zwierzęta też potrafią narąbać się
w pień. Z tą jednak różnicą, że ich z baru nikt na zbity pysk
nie wywala. Po tej lekturze jestem przekonany, że świat
bez alkoholu wyglądałby zupełnie inaczej. A teraz proszę
wybaczyć, idę sobie golnąć." - Robert Motyka, satyryk, kabareciarz, współzałożyciel grupy Paranienormalni
"Książek nie czytam, ale taką to bym może kupił w prezencie
szwagrowi. Szwagrowi inteligentowi." - Robert M., bezrobotny mieszkaniec Radomia
Piotr Maron ze znawstwem podejmuje się analizy tekstów budzących częstokroć we współczesnej kulturze (kontrkulturze) duże kontrowersje. Dla fanów tego rodzaju przekazu muzycznego niektóre teksty pełnią rolę wręcz manifestów wyboru życiowej postawy, z którymi oni jako odbiorcy i docelowi adresaci silnie się identyfikują. Z kolei innych słuchaczy te same teksty drażnią i oburzają, w pewnych przypadkach postuluje się nawet prohibicję i cenzurę podobnych przekazów, uznanych – z powodów aksjologicznych lub światopoglądowych – za teksty o treściach nienadających się do publicznego prezentowania i propagowania. Sytuacja ta ukazuje, że mają one również wymiar performatywny – na swój sposób działają (oddziałują) i sprawiają, że w sferze kultury (nie tylko muzycznej) pojawiają się nowe konteksty. Tym bardziej więc trafna jest decyzja Autora o podjęciu się analizy tych tekstów z punktu widzenia antropologii kulturowej.
dr hab. Marek Rembierz
„Rozprawa Marty Wieczorek ma kilka zalet, które są podstawą mojej wysokiej oceny całości. Na taką opinię złożyło się parę kwestii, m.in. tok podstawowej narracji, rzeczowy, bez zbędnych ozdobników i pustego gadulstwa. Jest to tekst zwarty, dobrze się go czyta, co od razu wskazuje na sprawność językową autorki. Praca jest metodologicznie konsekwentna, poprowadzona w duchu semiotycznej wykładni, nie miesza pojęć i poziomów analizy. Autorka wie, że analiza semiotyczna to działania na poziomie dostrzegania opozycji w warstwie szczegółowej i ich interpretacja poprzez transpozycje na poziom metatekstowy. Trzeba umieć poruszać się między tymi warstwami, co autorka czyni bardzo sprawnie. Tak wyobrażam sobie studium semiotyczne, które spełnia również wymogi myślenia antropologicznego. Rzadko spotykamy się w antropologii z pracami, które tak precyzyjnie realizują samodzielny zamiar badawczy. Taniec nieczęsto doczekuje się tak ważnych analiz".
Z recenzji prof. Czesława Robotyckiego
Dr Marta Wieczorek jest antropologiem i wykładowcą w Zayed University w Dubaju (Zjednoczone Emiraty Arabskie). Prezentowana praca stanowi jej rozprawę doktorską, obronioną na Uniwersytecie Łódzkim. Zainteresowania badawcze autorki dotyczą antropologii tańca, antropologii wizualnej, studiów genderowych i antropologii miasta.
Kompendium wiedzy o wampirach i wilkołakach występujących w literaturze, sztuce i filmie, ilustrowane fragmentami tekstów literackich i przedstawieniami graficznymi. Obejmuje dzieje wampirów od antyku po XX wiek oraz uwzględnia mitologie germańskie, słowiańskie, romańskie, skandynawskie, węgierskie.
Wilkołactwo i wampiryzm, dwa aspekty mitu przemiany człowieka w niebezpieczną, „obcą” istotę, to fascynujący fenomen szeroko rozumianej historii kultury. Erberto Petoia śledzi wyobrażenia wampira i wilkołaka występujące zarówno w literaturze (od Homera, Petroniusza, Owidiusza, po Polidoriego, Hoffmana, Stokera, Pavesego...), jak i w wyobraźni ludowej. Ten przegląd jest wynikiem skrupulatnych badań naukowych (m.in.: lingwistycznych, kulturowych, psychopatologicznych), pozostając jednocześnie zapisem niezwykłej przygody w krainie ludzkiej wyobraźni – przygody odbywającej się zarówno w czasie (od dzieł klasycznych do wytworów kultury masowej), jak i przestrzeni (w krajach skandynawskich, we Francji, Włoszech, Rumunii, wśród ludów słowiańskich...). Poprzez itinerarium trwające tysiąc lat i przebiegające przez najważniejsze kultury europejskie, niniejsza książka prezentuje historię tych dwóch niepokojących zjawisk, których personifikacje poruszały duszę ludzką począwszy od zamierzchłych czasów i które były obecne w prawie wszystkich kulturach.
Drugi tom serii „Audiosfera. Studia” stanowi wybór tekstów zamieszczonych w kolejnych (3. i 4.) numerach internetowego periodyku „Audiosfera. Koncepcje – Badania – Praktyki”. Obok artykułów naukowych, pokazujących różnorodne konteksty współczesnych sound studies, prezentuje teksty publicystyczne wyrażające subiektywny i niejednokrotnie bardzo emocjonalny stosunek do zagadnień dźwięku i audiosfery, co stanowić może świadectwo aktualności oraz społecznej ważności tej problematyki.
Przedmiotem podjętych w monografii rozważań jest postsocjalistyczna formacja społeczno-ekonomiczno-polityczna dokonana z punktu widzenia antropologii społecznej. To studium środkowoeuropejskiej i polskiej wersji kapitalizmu. W krytyczny sposób przedstawia, jak neoliberalizm wyklucza z głównego nurtu społeczeństwa całe jego segmenty oraz ich opór wobec stanowionych relacji władzy i podporządkowania. Ujawnia mechanizmy tworzenia hierarchii między ludźmi w zwykłych działaniach. Codzienne praktyki ujmuje jako korelat globalnych relacji zależności i podporządkowania, lecz zarazem eksponuje sprawczą moc aktorów społecznych. Stanowi zarówno krytykę systemów wytwarzających nierówności, jak i towarzyszących im hegemonicznych dyskursów. Autor odchodzi od dominującego wyjaśniania tworzenia „postsocjalistycznych Innych” w kategoriach tożsamościowych. Nie odmawiając kulturze znaczenia w kreowaniu dystynkcji społecznych, analizuje klasowy charakter nierówności, które przyobleka się jedynie w idiomy różnic kulturowych. Książka odkrywa, jak wytworzone nierówności doprowadziły do karmionej dziś populizmem wrogości wobec wszelkich Innych, w szczególności ksenofobii i islamofobii podszytej rasizmem.
Publikację kierujemy do wszystkich, którzy już wykorzystują aktywne metody w swojej codziennej pracy, ale nadal poszukują nowych pomysłów oraz inspiracji. Myślimy również o adresatach poradnika zaciekawionych metodą KLANZY, zainteresowanych praktycznymi sposobami radzenia sobie z organizacją zajęć z książką i czytelnikami, być może planujących samodzielne prowadzenie warsztatów. Do takich odbiorców potencjalnie należą: bibliotekarze bibliotek publicznych i szkolnych, nauczyciele, studenci kierunków humanistycznych i społecznych, rodzice, animatorzy kultury zatrudnieni w domach kultury, centrach społecznej aktywności, w księgarniach oraz wszędzie tam, gdzie obecna jest książka i jej czytelnik. Poradnik będzie przydatny pośrednikom między książką a czytelnikiem, pracującym przede wszystkim z grupami. Integralną częścią publikacji jest płyta z nagraniem czterech opowieści. Maria Kulik opowiada baśnie.
Niniejszy wybór pokazuje różne oblicza śmierci, wyłaniające się w wyniku badań empirycznych i analiz teoretycznych autorek i autorów. Różnorodność tematyki, podejść empirycznych i teoretycznych twórców tych tekstów ma za zadanie ukazać szerokie możliwości studiów tanatologicznych oraz teoretyczne źródła interpretacji zjawisk zachodzących w obszarze postaw wobec śmierci. Mamy nadzieję, że zbiór ten zachęci do lektury nie tylko specjalistów zawodowo zajmujących się śmiercią, ale też innych zainteresowanych otaczającym nas światem, społeczeństwem i kulturą, które tworzymy i w ramach których żyjemy na co dzień, a zatem przyjdzie nam wszystkim umrzeć w ich kontekście.
Anna E. Kubiak, Małgorzata Zawiła
Uważam antologię Społeczne i kulturowe reprezentacje śmierci za bardzo cenną inicjatywę edytorską, odpowiadającą na potrzeby badawcze polskich tanatologów i wnoszącą istotny wkład do uprawianych w Polsce studiów interdyscyplinarnych nad śmiercią, umieraniem, martwym ciałem, a także wychodzącą naprzeciw rosnącej popularności tych zagadnień wśród czytelników.
Z recenzji prof. Jacka Leociaka
Zamiarem proponowanej antologii jest prezentacja teoretycznego i empirycznego dorobku anglojęzycznej tanatologii z ostatnich 20 lat. Ambicją redaktorek jest przedstawienie szerokiego przekroju tematycznego tych prac i taki ich dobór, aby nie tylko wzbudził zainteresowanie polskich czytelników — ale stał się inspiracją do podejmowania tych tematów w Polsce.
Z recenzji prof. Antoniny Ostrowskiej
Agata Agnieszka Konczal - ur. 1990, antropolożka, doktor nauk humanistycznych. Zajmuje się antropologią środowiska, ekologią polityczną i historią środowiskową. W badaniach podejmuje problematykę zarządzania zasobami naturalnymi, dyskursów dotyczących przyrody i lasu, koncepcji dzikości i zrównoważenia, relacji władzy i wiedzy, a także etnografii wielogatunkowej oraz zagadnienia antropocenu i zmian klimatu w naukach humanistycznych. Autorka artykułu Koriki, świerki, leśnicy i ekolodzy. Spór wokół Puszczy Białowieskiej jako konflikt o wizje natury (2016). Antropologia lasu. Leśnicy a percepcja i kształtowanie wizerunków przyrody w Polsce to jej pierwsza książka.
Czym jest las i kto ma prawo o nim mówić? W antropologii środowiska, a zwłaszcza antropologii lasu, nie ma jednoznacznej odpowiedzi na to pytanie. Autorka wykorzystuje badania etnograficzne oraz analizę procesów „instytucjonalizacji natury”, by pokazać, że w polskim leśnictwie las nie jest kategorią daną i niezmienną ale powstaje w wyniku zderzenia działań i dyskursów, rozlicznych temporalności, a także czynników pozaludzkich. Książka opisuje dynamiczne działania, za pomocą których las, przyroda, środowisko stają się niezbędnymi kategoriami dla zrozumienia społeczeństwa. Rezultatem tego podejścia jest charakterystyka sześciu wizji lasu zidentyfikowanych i opisanych w ramach współczesnego polskiego leśnictwa. Zamiast jednej definicji lasu czytelnik otrzymuje las wizji, las symboli.
Książka rzuca wyzwanie nie tylko stereotypom dotyczącym postrzegania lasu, pracy leśników i państwowego nadzoru nad zasobami naturalnymi, ale jest przede wszystkim analizą przeobrażeń zachodzących we współczesnej percepcji i konceptualizacji środowiska naturalnego. Jej celem jest przyjrzenie się ewolucji w relacjach człowiek-natura, oraz współczesnym przeobrażeniom w teoretycznym ich ujmowaniu.
Przyczyną, dla której „opętanie” wywołuje takie emocje, wydaje się fascynacja tym zjawiskiem. Według Vincenta Crapanzana cechuje ona cały zachodni krąg kulturowy, a jej korzenie sięgają V wieku p.n.e., kiedy to Eurypides napisał swoje Bachantki. W sztuce tej król Penteusz sprzeciwia się kultowi nowego boga, którego wyznawcy powoli, ale nieubłaganie zmierzają do Teb […]. Przeciwieństwem zachodniej postawy jest podejście dominujące w kultach vodun.
Ze Wstępu
Lektura tekstu dostarcza znacznej satysfakcji intelektualnej, budząc z każdym rozdziałem narastające zaciekawienie i przynosząc w rezultacie – jakże rzadkie we współczesnej humanistyce – poczucie, że Autorowi udało się powiedzieć coś ważnego, wnoszącego istotny wkład do współczesnych nauk o człowieku. Rozprawa spełnia […] wymogi stawiane dysertacji naukowej, a zarazem stanowi przykład nauki uprawianej z pasją, odnoszącej się do zagadnień fundamentalnych dla zrozumienia ludzkiej natury.
Z recenzji dr. hab. Tomasza Sikory
Celem pracy jest zastosowanie metod pochodzących z nauk ewolucyjnych i kognitywnych w porównawczych badaniach nad zjawiskiem transu owładnięciowego. Narzędziem realizacji tego celu jest zdefiniowanie transu owładnięciowego jako imitacji ducha odbywającej się w warunkach rytuału, co zakłóca normalną relację między znakiem a znaczeniem, aktorem a odgrywaną rolą, rzeczywistością a jej obrzędową reprezentacją. W rezultacie typowy rytuał owładnięciowy prowadzi do sytuacji, w której znak staje się swoim znaczeniem, aktor odgrywaną rolą, a rytuał rzeczywistością, którą odtwarza.
Teoria ta zostaje następnie wykorzystana w porównawczych badaniach owładnięć transowych w kultach vodun i katolicyzmie, co pomaga potwierdzić wyjściową tezę na temat rytualnego transu, który zmienia grupę niespokrewnionych jednostek w organizm wyższego rzędu. Godne uwagi jest to, że – zakładając funkcjonowanie jednego mechanizmu w obu systemach – kulty vodun i katolicyzm różnią się w kwestii oceny transu. Podczas gdy vodun uznaje go za podstawę doświadczenia religijnego, potwierdzającego kluczowe przesłanki jego ideologii, w katolicyzmie naruszenie granic osoby pozostaje w relacji dysonansu z ortodoksyjną teorią woli, tworzącą fundament chrześcijańskiej antropologii.
Jakub Bohuszewicz – doktor, pracownik Instytutu Religioznawstwa Uniwersytetu Jagiellońskiego. Zajmuje się biologiczno-kognitywnymi teoriami religii. Autor tekstów naukowych publikowanych między innymi w „Przeglądzie Religioznawczym”, „Nomosie”, „Studia Religiologica” i „Hermaionie”.
Bezpieczeństwo jest konstytutywnym atrybutem człowieka określającym właściwie każdy aspekt jego aktywności, zarówno w aspekcie ilościowym i jakościowym. Różnicą gatunkową pojęcia bezpieczeństwa jest nie tylko zachowanie ciągłości trwania, najczęściej redukowanego do egzystencji biologicznej, ale przede wszystkim osiąganie adekwatnych do potrzeb i wyobrażeń poziomów jakościowych, wyrażających się w realnych i potencjalnych perspektywach rozwojowych. Antropologiczna i ogólnie humanistyczna płaszczyzna refleksji nad bezpieczeństwem sytuuje tę problematykę, przede wszystkim w obszarze rozwoju kultury, w tym refleksji uniwersalnej i abstrakcyjnej. Współcześnie analiza zjawisk i zdarzeń determinujących bezpieczeństwo podmiotów wymaga znajdowania związków przyczynowo-skutkowych w złożonej postmodernistycznej rzeczywistości (materialnej i niematerialnej). Globalny zasięg zjawisk, powszechna systemowość, wzrost znaczenia kategorii ryzyka, implikują konieczność permanentnego redukowania wszelkich przedmiotowych aspektów bezpieczeństwa od sfery podmiotowej, do bezpieczeństwa personalnego.
Książka autorstwa Michała Warchali, Marii Rogińskiej i Piotra Stawińskiego stanowi – zgodnie z moją wiedzą – pierwszą w polskiej literaturze przedmiotu monografię poświęconą wieloaspektowej analizie relacji pomiędzy religijnymi ideami reformacji a specyficzną formacją kulturową: zachodnią nowoczesnością. (…) Reformacja i nowoczesność wypełnia w sposób satysfakcjonujący lukę w polskiej literaturze przedmiotu, otwierając i gruntownie przygotowując pole do dalszych rozważań przedstawicieli różnych dyscyplin i subdyscyplin
naukowych: religioznawstwa, socjologii religii, socjologii nauki, socjologii gospodarki, historii idei, historii religii etc. Jest też dziełem przystępnym, napisanym potoczystym stylem, godnym polecenia wszystkim czytelnikom zainteresowanym genezą nowoczesnej formacji
kulturowej, nowoczesnej nauki czy kapitalizmu.
Z recenzji dr hab. Dominiki Motak
Światowy bestseller. Nowa książka najbardziej inspirującego myśliciela XXI wieku.
Tak będzie wyglądała nasza przyszłość!
Yuval Noah Harari w słynnej książce Sapiens. Od zwierząt do bogów, sprzedanej na całym świecie w nakładzie ponad 5 milionów egzemplarzy, opisywał ewolucję i historię ludzkości. W swym najnowszym dziele stawia kolejny krok – w Homo deus… myśliciel skupia się na teraźniejszych wyzwaniach, szuka odpowiedzi na pytanie, co nas czeka w przyszłości, a przede wszystkim udowadnia, że już wkrótce człowiek stanie się równy bogom.
Harari z niezwykłą lekkością, a zarazem wnikliwością łączy historię, filozofię, socjologię, biotechnologię i wiele innych dziedzin nauki. Z tego połączenia wyłania się fascynująca wizja XXI wieku jako epoki, w której dokona się najważniejsza i najgłębsza przemiana w dziejach.
Śmierć to tylko problem techniczny.
Światowe korporacje prowadzą wyścig po nieśmiertelność. Już niebawem najbogatszych będzie stać na przedłużanie swojego życia. Jeśli człowiek będzie nieśmiertelny, jak zmienią się społeczeństwa i religie?
Czy ludzkość osiągnie szczęście?
Człowiek to biologiczna maszyna, a skoro tak, można nią sterować. W XXI wieku poczucie szczęścia po prostu będzie można włączyć na żądanie.
Wojna to przeżytek
Już dzisiaj więcej osób umiera w wyniku samobójstw niż w konfliktach zbrojnych. O czym to świadczy?
Nowe religie, nowa struktura społeczna, nowa ekonomia, bioinżynieria, cyborgizacja, nowa etyka i nowy humanizm. Jesteśmy na to gotowi? Czy odnajdziemy się w takim świecie?
To rodzaj książki, która zmiata pajęczyny z naszych mózgów. Styl Harariego, promieniujący mocą i jasnością sprawia, że czytelnik patrzy na świat jak na zjawisko dziwne i zarazem nowe.
„The Sunday Times”
Yuval Noah Harari (ur. 1976) – izraelski historyk, profesor na Hebrew University w Jerozolimie. Obecnie uważany jest za jednego z najważniejszych makrohistoryków i filozofów współczesnych. Autor międzynarodowego bestsellera Sapiens. Od zwierząt do bogów. Książka okazała się wielkim sukcesem – ponad 5 milionów sprzedanych egzemplarzy w 45 krajach. Druga książka Homo deus również okazała się bestsellerem – dotarła do trzeciego miejsca na liście bestsellerów „New York Timesa”, a na brytyjskiej liście „The Sunday Times” przez 8 tygodni gościła na pierwszym miejscu (dzieląc miejsce z pierwszą książką Harariego).
Yuval Noah Harari mieszka pod Jerozolimie wraz ze swoim mężem. Jest weganinem i nie posiada telefonu komórkowego.
Publikacja odpowiada na podstawowe pytania antropologiczne w świetle nauczania wybranych Ojców Kościoła, tzn. Św. Grzegorza z Nyssy, Św. Jana Chryzostoma i Św. Augustyna. Przedmiotem badań jest antropologia wybranych Ojców Kościoła oraz korespondująca z nią pedagogika, określana mianem „pedagogii osoby”. Celem jest przypominanie nauki Ojców, aby znać fundament, na którym można budować pedagogikę personalistyczną w nurcie katolickim i bez którego nie można i nie należy rozwijać pedagogiki w tej perspektywie. Zamierzeniem jest też wskazanie na fakt, że nie sposób zrozumieć człowieka i poznać prawdy o osobie ludzkiej bez odniesienia do wymiaru metafizycznego i religijnego. Wreszcie ważne staje się wskazanie, na fundamencie zalecanym przez antropologię Ojców, wniosków na przyszłość.
Jakie są ewolucyjne źródła moralności i religii?
Gdzie można odnaleźć biologiczne fundamenty humanizmu?
Czy ludzie potrzebują religii, by zachowywać się moralnie?
Frans de Waal, światowej sławy prymatolog, sięga do badań nad zachowaniem zwierząt, by lepiej zrozumieć funkcję religii we współczesnym świecie. Szczególną uwagę poświęca bonobo, pokojowemu i empatycznemu gatunkowi małpy człekokształtnej, która pod względem zachowania być może najbardziej przypomina wspólnego przodka ludzi i ich najbliższych krewnych wśród naczelnych.
Konfrontując ateistę z bonobo, de Waal przygląda się dyskusji na temat biologicznych podstaw moralności i religii oraz domniemanej wojnie między nauką i religią. Odrzuca dogmatyzm neoateistów. Sięga do bogatej tradycji humanizmu, by szukać odpowiedzi na pytanie o to, czego współczesny świat może się nauczyć od religii, nawet jeśli ostatecznie miałby ją odrzucić.
Książka znalazła się na liście dziesięciu najlepszych książek naukowych czasopisma "New Scientist" w 2013 roku.
Frans de Waal jest profesorem psychologii na Uniwersytecie Emory i dyrektorem Living Links Center w Atlancie. W 2007 r. magazyn „Time” uznał go za jedną ze stu osób, które kształtują nasz świat. Autor książek Małpy i filozofowie. Skąd pochodzi moralność? (CCPress 2013) oraz Małpa w każdym z nas. Dlaczego seks, przemoc i życzliwość są częścią natury człowieka? (CCPress 2015).
Jedna z najważniejszych książek o Bliskim Wschodzie, obalająca niemal wszystkie zachodnie mity na temat Orientu
W tym uznanym na całym świecie dziele Edward W. Said bada historię i naturę zachodnich postaw wobec Wschodu, uważając orientalizm za europejski twór ideologiczny, który narzucił pokutujące aż do dziś stereotypy Orientu, a w szczególności islamu. Autor pokazuje, jak pisarze, flozofowie i politycy radzili sobie niegdyś z innością tej kultury, z jej zwyczajami i religiami, tworząc uproszczony i z gruntu fałszywy obraz. Said śledzi ten punkt widzenia poprzez pisarstwo Homera, Nervala i Flauberta, Chateaubrianda i Kiplinga, których wspaniałe teksty w sposób decydujący przyczyniły się do powstania romantycznego i egzotycznego obrazu Orientu. Autor wykorzystując własne doświadczenie palestyńskiego Araba mieszkającego na Zachodzie, zastanawia się, czy te idee stanowią i w jakim stopniu odbicie europejskiego imperializmu i rasizmu.
„Praca na najwyższym poziomie ... Niezwykle ekscytująca książka”.
"The New York Times"
„Pobudzająca, wyważona w ocenach, ale równocześnie prowokująca. Said
pokazuje, jak przez wieki Zachód postrzegał Arabów, i doprawdy nie spodoba
się nam obraz, jaki ujrzymy w jego książce”.
"The Observer"
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
![Okładka książki Potęga mitu [2025]](https://dobreksiazki.pl/Photos/7/MEDIUM/000080/potega-mitu-2025.jpg "Potęga mitu [2025]. Autor: Campbell Joseph. Dobreksiazki.pl")
![Okładka książki Potęga mitu [2025]](https://dobreksiazki.pl/Photos/7/SMALL/000080/potega-mitu-2025.jpg "Potęga mitu [2025]. Autor: Campbell Joseph. Dobreksiazki.pl")
