"Pewnego dnia wielka fala zmywa dom młodej bobrzycy Kory, oddzielając ją od rodziny i skazując na wygnanie. Zrozpaczona i przestraszona, musi wyruszyć w podróż, by odnaleźć bliskich, a także Wierzbową Łąkę, gdzie się wychowała. Wędrówka, która ją czeka, będzie pełna niespodzianek i zaskakujących spotkań, a każde z nich okaże się lekcją na całe życie. Bobrzyca kilka razy wpadnie w tarapaty, zyska przyjaciół, czasem pomoc nadejdzie z zupełnie niespodziewanej strony. Czy Korze uda się wrócić do domu? I co w nim zastanie?
Wodyseja to opowieść z sąsiedztwa wielkiego miasta – widziana oczami tych, których zwykle nie dostrzegamy, choć mieszkają nieopodal nas. Opowiedziana tak, byśmy i my ją zrozumieli. Niezależnie od tego, czego szukamy i jak wiele zakrętów ma nasza własna droga.
„Ależ to jest wspaniała opowieść! Wodyseja udowadnia, że każdy ma przed sobą własną drogę – warto poszukać w sobie odwagi, aby nią podążać”. Martyna Wojciechowska
Tekst książki powstał w ramach stypendium
Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego"
Czym jest puszcza? Gdy człowiek słyszy to słowo, od razu stają mu przed oczami majestatyczne dęby, których korony zasłaniają niebo. Stare i grube albo martwe i gnijące. Musi być ciemno i wilgotno. Gdzieś w tle przebiegnie łoś, a nocą zawyją wilki. A to przecież zupełnie nie tak. Mówiąc o puszczy, nie można mieć na myśli tylko drzew.
Bo puszcza to tak naprawdę mozaika. Na przykład boru, bagna i łąki. Mogą się w niej kryć średniowieczne grodzisko na skraju wielkiego moczaru i zgliszcza tartaku, gdzie słychać jeszcze echa wielkiej wojny. Albo most, na którym biesiadowali kiedyś mieszkańcy nieistniejącej już wsi. Czy piwnice, w których trzymali kiszonki, a w których dziś zimują gacki.
Mieści się w niej też uczucie, które sto lat temu zakiełkowało pośród mokradeł między parą obiecujących naukowców. I sosnowy las, który razem zasadzili na progu europejskiej stolicy, gdy ta dopiero podnosiła się z ruin. A potem obwołali go parkiem narodowym. Tym wszystkim jest Puszcza Kampinoska, zielona siostra Warszawy.
Według przeciętnego turystycznego opisu Polska to morze, jeziora, pasek gór i kilka najciekawszych miast pomiędzy. W literackim debiucie Adam Robiński zbacza z tych utartych szlaków i wydeptuje własne ścieżki w poszukiwaniu krajobrazowej egzotyki. Wędruje przez polską Saharę, płynie największą z dzikich rzek, a godzinę jazdy od Warszawy odnajduje Arktykę. Czyni to z pokorą dawnych krajoznawców: pieszo, kajakiem, na nartach. Ale najczęściej po prostu przystaje, żeby zobaczyć więcej: ślady tych, którzy przed wiekami wytyczali pierwsze drogi i znakowali szlaki, zdziczałe sady w miejscach wyludnionych wsi, drzewa tak stare, że mogłyby być tolkienowskimi entami.
W „Hajstrach” – niczym w niezrealizowanym dokumencie Wernera Herzoga – krajobraz to nie lista miejsc, które trzeba zobaczyć, ale suma zachwytów. Rzadko tak się pisze o Polsce. A jeszcze rzadziej się taką Polskę ogląda.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
