O czasie to tworzący logiczną całość fragment Krótkiej sumy filozofii przyrody. Nawiązując do Arystotelesa, autor rozważa, czym jest czas, czy istnieje realnie, czy tylko subiektywnie, analizuje go jako ruch i jako miarę ruchu. To przyczynek do sporu o uniwersalia, w którym głos Ockhama jako nominalisty lub konceptualisty był jednym z najważniejszych. Tekst pokazuje, w jakie kłopoty się wpada, gdy ruch przestrzenny uzna się za zmianę, gdy stosuje się do niego pojęcia przeszłości i przyszłości - niezgodnie z dzisiejszą wiedzą.
William Ockham (ok. 1285 - ok. 1349) był franciszkańskim filozofem i teologiem. Znany jest jako jedna z czołowych postaci intelektualnych i politycznych sporów XIV wieku, autor dzieł z zakresu logiki, twórca krytycznego nurtu późnej scholastyki.
Albert Wielki (1193-1280) wstąpił do zakonu dominikanów w 1223 roku, działał jako kaznodzieja i nauczyciel, zwłaszcza w Paryżu i Kolonii, gdzie jego słuchaczem był Tomasz z Akwinu. W latach 1254-1257 był prowincjałem niemieckiej prowincji zakonu. Łączył augustynizm w teologii z arystotelizmem w filozofii. Był płodnym pisarzem. Zajmował się wszystkimi dziedzinami wiedzy, ale zasłynął z badań nad przyrodą.
Dziełko O piętnastu problemach teologiczno-filozoficznych jest polemiką z profesorami Uniwersytetu Paryskiego, tzw. awerroistami łacińskimi, zwolennikami arabskiego filozofa Awerroesa, który poglądy Arystotelesa starał się pogodzić z teologią islamską.
Tomasz z Akwinu (1224/1225 - 1274) to najsłynniejszy dominikanin, doktor Kościoła, zwany Anielskim, teolog i filozof arystotelik, kaznodzieja, wykładowca i niezwykle płodny autor.
Wybór pism św. Tomasza obejmuje trzy spośród jego licznych rozpraw: napisane pod koniec życia listy O mieszaninie pierwiastków i O ukrytych działaniach natury oraz kwestię dyskutowaną O nadziei.
Alkinous to znany tylko z imienia przedstawiciel platonizmu okresu średniego, a więc żyjący najprawdopodobniej w II wieku po Chrystusie, domniemany autor kompletnego wykładu medioplatonizmu pod tytułem Didaskalikos.
Wykład nauk Platona (Didaskalikos) jest głównym tekstem źródłowym dla poznania medioplatonizmu, filozofii, która w interpretacji dzieł Platona powraca do tzw. "drugiego żeglowania", do transcendencji, którą uznaje za fundament tego, co cielesne i zmysłowe. Średni platonizm rozumie idee jako myśli Boże i propaguje zasadę podążania za Bogiem. W piśmie Alkinousa zagadnienia gnozeologii, metafizyki, kosmologii, demonologii, antropologii i etyki zostały przedstawione w sposób, który zapowiada już nową syntezę filozofii platońskiej, jaką był neoplatonizm.
Kanony Ojców Greckich stanowią zbiór powstały z pism i listów adresowanych najczęściej przez biskupów wielkich metropolii do różnych osób w najrozmaitszych sprawach dotyczących wspólnoty chrześcijańskiej i jej życia. Prawdopodobnie w VI wieku kanoniści wschodni zebrali w jedną kolekcję kanonów wskazania dyscyplinarne Ojców Kościoła. Na synodzie Quinisexta (692-692) w kanonie 2 wymieniono je wszystkie, nadając im moc obowiązującego prawa. Nawiązuje do nich także Sobór Nicejski II (787).
Kanony prezentowane są w tradycyjnym układzie chronologicznym. Są to w zasadzie kanony powstałe przed Soborem w Chalcedonie w 451 roku. Późniejsze są tylko dwa kanony biskupów Konstantynopola zamieszczone na końcu: pierwszy Gennadiusza działającego w drugiej połowie V wieku; drugi zaś Tarazjusza z przełomu VIII i IX wieku. Kanony przedchalcedońskie w ogromnej większości wywodzą się od biskupów Aleksandrii oraz biskupów Kapadocji, z których kanony Bazylego Wielkiego są najliczniejsze w całym zbiorze.
Zbiór zawiera kanony Dionizego biskupa Aleksandrii, Grzegorza Cudotwórcy biskupa Neocezarei, Piotra biskupa Aleksandrii, Atanazego Wielkiego, Bazylego Wielkiego, Grzegorza z Nyssy, Grzegorza z Nazjanzu, Amfilocha z Ikonium, Tymoteusza biskupa Aleksandrii, Cyryla biskupa Aleksandrii, Gennadiusza patriarchy Konstantynopola, Cypriana z Kartaginy i rozbudowany kanon Tarazjusza patriarchy Konstantynopola. Zbiór ten uzupełniają kanony arabskie Hipolita i Atanazego.
Czy w świecie współczesnym - świecie wielości i różnorodności dyskursów funkcjonujących w przestrzeni publicznej - dyskurs religijny staje się jednym z wielu, pozbawionym wszelkiej swoistości? Czy w sferze pluralistycznego współistnienia rozmaitych dyskursów religijnych można uprzywilejować jeden z nich - ten, który jest naszym własnym: poprzez narodzenie, wychowanie, przynależność kulturową?
Co począć z przypadkowością takiego osobistego zakorzenienia w pewnej odmianie dyskursu religii - czy jest ono wciąż racjonalne? Prezentowane teksty podejmują te i podobne pytania poprzez rozmyślanie, kolejno, nad świadectwem jako interpretacją, nad związkiem filozoficznej teorii interpretacji z hermeneutyką biblijną, i wreszcie nad pierwotnym dyskursem interpretującym doświadczenie wiary.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
