Wyjątkowy i unikatowy album przybliżający postać niezwykle cenionego artysty ludowego z Dębna, Józefa Janosa, rzeźbiarza i poety oraz jego prace, które znajdują się w kościołach, w muzeach etnograficznych i w prywatnych kolekcjach.
Sam nazywał siebie „ludowym świątkarzem”. Miał własny, rozpoznawalny styl. Pracę traktował jako boże posłannictwo, coś wyjątkowego. Nie dopuszczał cudzych uwag ani sugestii. Miał głębokie przekonanie, że każdym jego działaniem kierują siły wyższe. „Jak Pan Bóg chciał, tak tyz mi się śniło" – pisał. Sztuce poświęcił się całkowicie. Sam o sobie mówił: Ja prostacek, ja prostacek jestem nic nieokrzesany, tylko w drzewie dłubać, wiercić, jestem to w tym zakochany.
„Opowieści niedoskończone” Beaty Zalot – jedenaście krótkich tekstów wraz z dopełniającymi je rysunkami Szymona Kruczka, to rzadki we współczesnej literaturze przykład książki koncepcyjnej, choć zrazu mogłoby się zdawać, że opowiadania te są „pozornym nieładem, kamieniami spojonymi tylko siłą magii...” (VOUNI). Każdą ze składających się na tom opowieści można wprawdzie potraktować jako osobny tekst mający swój początek i koniec, swój odrębny nastrój i wymowę, jednak dopiero w całości układają się one w coś w rodzaju niby-powieści, a w istocie mikropowieści. Niektóre z tych opowieści (np. SKAŁKA czy SPACER) swobodnie mogłyby zostać „rozdęte” do o wiele większych rozmiarów, jednak autorka wybrała abstrakcyjny, a czasami wręcz ascetyczny skrót, dając odbiorcy tylko podstawowy zarys fabuły, jedynie punkt wyjścia, jakby oszczędną partyturę dla wyobraźni czytelnika, który – niczym wykonawca utworu muzycznego – musi, korzystając z tych niewielu wskazówek, zbudować własną interpretację każdego z opowiadań. Tytułowa niedoskończoność jest tym właśnie – historie Beaty Zalot są jakby tylko szkicami, szybkimi „rzutami” wyobraźni, dającymi asumpt do współtworzenia, zaproszeniem do rozwijania jedynie zasugerowanych wątków – tym samym niedoskończoność staje się niejako nieskończonością możliwych rozwinięć i rozwiązań.
z Posłowia
Książka stanowi zbiór wybranych tekstów trzynastu autorów, które wiąże ze sobą tylko jedna rzecz, zaciekawią nie tylko lokalnego czytelnika. Tytuł „Tygodnik Podhalański kłamie!” to nawiązanie do banneru, który władze Zakopanego wywiesiły kiedyś nad ulicami miasta. W książce nie brakuje świetnych, nagradzanych na konkursach dziennikarskich śledztw, są reportaże, które pozwolą zanurzyć się w krainie, którą znamy z wakacyjnych wycieczek, a odkryjemy je na nowo, ale często z zupełnie niezwykłej, zaskakującej perspektywy.
Cezary Łazarewicz napisał o książce: „Świetni autorzy, poruszające teksty, wygrzebane historie i życiorysy. creme de la creme Tygodnika Podhalańskiego. O miejscach, ludziach i wydarzeniach, które powinny być mi obce, bo nie znam Podhala, a jednak, nie mogłem się od tych reportaży oderwać. To pokazuje, że świetne teksty dziennikarskie mogą powstawać wszędzie, nie tylko w wielkich, bogatych redakcjach prasowych. Że pasja i determinacja w dziennikarstwie są najważniejsze. I dopóki jej nie zabraknie - Tygodnik będzie potęgą na Podhalu. To nie są tylko lokalne opowieści - to historia Polski ostatnich trzydziestu lat w pigułce. I jeszcze jedno nasuwa się po przeczytaniu książki. Że dziennikarze są po to, żeby patrzeć władzy na ręce. A jak się nie da inaczej to chociażby w przebraniu Chewbacci z Gwiezdnych Wojen.”
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
