Niezwykle współczesna i refleksyjna opowieść o dojrzewaniu, relacjach rodzinnych i poszukiwaniu własnej tożsamości. Lydia, młoda wampirzyca, stoi na progu dorosłości. Musi samotnie stawić czoła światu i nauczyć się pozyskiwać pożywienie, próbując wyrwać się z mentalnych okowów, które przez całe dotychczasowe życie nakładała jej matka. Gdy Lydia rozpoczyna praktyki w galerii sztuki, zanurza się w świat zarówno fascynujący, jak i zupełnie jej obcy. Dziennik mojego głodu śledzi wewnętrzne konflikty głównej bohaterki, szukając odpowiedzi na pytania dotyczące tożsamości i wpływu wywieranego na nią przez pochodzenie, relacje rodzinne oraz sztukę. Powieść zaintryguje każdego, kto szuka historii o sile, niezależności i odkrywaniu własnej tożsamości w świecie pełnym wyzwań.
Japonia, rok 1928. Pracę w wiejskiej szkółce rozpoczyna młoda nauczycielka, Hisako Oishi. Choć spotyka się z chłodnym przyjęciem lokalnej społeczności, dzieci szybko zaczynają darzyć ją sympatią. Nawet gdy odchodzi z posady, nie traci kontaktu ze swoimi uczniami. Lata mijają, jej podopieczni dorastają, a sytuacja społeczna w Japonii znacząco się zmienia. Jak potoczyły się losy dwanaściorga dzieci, które wiosną 1928 roku rozpoczęły naukę pod skrzydłami panny Oishi? Dwadzieścioro czworo oczu to opowieść o japońskiej wsi, dorastaniu w nękanym klasowymi nierównościami kraju i wchodzeniu w dorosłość w trakcie drugiej wojny światowej.
Niska samoocena, popadanie w skrajności bieli i czerni, nieumiejętność budowania zdrowych relacji – to tylko niektóre kwestie, jakie podejmuje ta książka.
Spisane przez autorkę doświadczenia własnej terapii ukazują niełatwą, za to wytrwałą drogę podążania wgłąb siebie i naukę akceptacji własnych niedoskonałości. Powieść jest zaskakująco szczera i pozbawiona nadmiernej koloryzacji względem opisów przeżyć wewnętrznych i towarzyszących im emocji. Fakt, że została ona napisana w formie dialogu między psychiatrą a narratorem, który zresztą widnieje w książce jako „ja” sprawia, że łatwo jest identyfikować się z autorką i samemu dążyć do samopoznania.
Pozycja warta przeczytania, która wzrusza, niekiedy bawi, a z pewnością ujmuje i długo nie pozwala o sobie zapomnieć.
Baek Sehee – urodzona w 1990 roku w Seulu koreańska pisarka. W latach 2011-2015 uczęszczała na Dongguk University Seoul Campus. W swojej powieści autobiograficznej „Nie mam ochoty żyć, ale za bardzo lubię tteokbokki” dzieli się nie tylko zapiskami z własnej terapii, ale również przekazuje przesłanie o tym, jak ważna jest samoakceptacja własnych słabości i dążenie do zbudowania trwałych więzi z innymi nie przejmując się nadmiernie tym, jak postrzegają nas inni.
Jedna z najważniejszych powieści ruchu #MeToo w Tajwanie. Poruszająca historia wykorzystanej seksualnie uczennicy dogłębnie, niekiedy boleśnie, rozważa wpływ traumy na psychikę i obrazuje patologie istniejące na Tajwanie. Trzynastoletnia Fang Si-chi pochodzi z zamożnej rodziny, świetnie się uczy i spędza całe dnie z najlepszą przyjaciółką. Jej błyskotliwy umysł przyciąga uwagę pana Li powszechnie poważanego nauczyciela literatury. Za propozycją prywatnych korepetycji kryją się potworne intencje, których nie jest świadoma dziewczynka ani jej bliscy. Przemoc i uprzedmiotowienie kobiet wydają się wszechobecne na kartach powieści ujawniają się w sposobie myślenia bohaterów, systemie edukacji, a także w małżeństwie. Pisana strumieniem świadomości powieść odbiła się szerokim echem i miała realny wpływ społeczny, doprowadzając do zaostrzenia kontroli nad prywatnymi korepetytorami. Wpłynęła na to również biografia Autorki, która otwarcie mówiła o swoich zmaganiach z depresją i próbach samobójczych. Powieść została odebrana jako częściowo autobiograficzny zapis jej własnej traumy.
"Jak więc w zaświatach ma panować pokój, skoro w świecie materialnym bez ustanku toczą się walki?" pytanie to Chaeho Sin stawia w sennym traktacie Niebo we śnie rzecz niby o siedzibie Boga, choć więcej tam wywodów na temat diabelskiego kotła pełnego smoły. Aby poznać i lepiej zrozumieć dzieło koreańskiego anarchisty i nacjonalisty, warto byłoby czytać je z podręcznikiem do historii Korei u boku. Co ciekawe mimo licznych nawiązań do mało znanej polskiemu czytelnikowi kultury, zarówno Wojna Smoków, jak i Niebo we śnie to przystępne i jasne w odbiorze dzieła, zwłaszcza gdy zauważy się w nich bardzo wyraźne podobieństwa do tego, co dzieje się we współczesnej polityce. Tylko czy polityków przestraszy fakt, że "złamanie reguły lojalności wobec narodu jest () wielką przewiną, za którą trafia się do Piekła?" Z Wojny Smoków płynie smutny wniosek: Dlaczegoś biedny? Boś głupi. Dlaczegoś głupi? Boś biedny gorzka to lekcja. Po lekturze Nieba we śnie nasuwa się przykra w swym obrazie alegoria władzy, bo "pojemność słowa "my" zmienia się w zależności od czasów". Chaeho Sin snuje bajkę polityczną z morałem, w której czai się coś niebezpiecznie dystopijnego, "bo nie lamentowali () nad upadkiem królestwa, a nad upadkiem siebie samych". Czyż to nie paradoks, że nikt znamienity, tylko szczur jako pierwszy dotarł do Nieba? Koreański autor prezentuje kolejne kręgi piekieł, zupełnie jak Dante. Pojawia się wizja siedmiu męczarni dla osób niewiernych krajowi i dwunastu męczarni dla tych, którzy niszczą kraj. "Kto zostaje królem lub ministrem wskutek decyzji ludu, () a dba wyłącznie o swoje dobra materialne i prywatne interesy, () nie zazna ratunku, lecz nie zasługuje także na śmierć. () W ciągu jednego dnia umiera dwanaście razy i dwanaście razy powraca do życia." Czy Orwell zaglądał do pism Chaeho Sina? Mnożą się niepokojące w swym podobieństwie wątki. Niebo we śnie, podobnie jak Rok 1984, to futurystyczna dystopia o licznych podtekstach politycznych. W Niebie mieszkają silni, w Piekle zaś słabi, w dodatku sami je sobie stworzyli. Zbudowali je z własnych win. Jakie przesłanie adresuje do odbiorcy dwudziestowieczny koreański myśliciel? O co pyta? "Czy zobaczysz słońce, mając zamknięte oczy?"
Zebrane we “Wspomnieniach podniebienia” teksty przenoszą nas do Japonii pierwszej połowy XX wieku. Dzięki autorom i autorce poznamy realia panujące w Kraju Kwitnącej Wiśni tamtego okresu. Pochylimy się nad różnicami w gustach Japończyków i Europejczyków. Zetkniemy z ciekawymi wnioskami z podróży po świecie i degustacji lokalnych kuchni. Zasmakujemy w daniach, których próżno szukać na polskich stołach.
Ten zbiór zaprasza czytelnika do udziału w fascynującej podróży w czasie i przestrzeni, pełnej ciekawostek i egzotycznych smaków.
“Wygląda na to, że apetyt Japończyków i ludzi z Zachodu oraz kojarzące się z nim kolory różnią się od siebie, jak głęboki błękit morza od żywej zieleni.”
– fragment eseju “Kraina mlekiem i miodem płynąca”, Shintaro Ryu
Przegrana w telewizyjnym konkursie wokalnym może boleć. Ale uwierzcie, śmierć boli dużo bardziej.
Co roku na Diabelskim Cmentarzu odbywa się konkurs wokalny. Można wygrać milion dolarów i intratny kontrakt. Na tegoroczne zawody zjechała doborowa, choć nieco zwariowana ekipa.
Powrót z martwych to prawdopodobnie najbardziej zabójcze reality show, jakie dotychczas powstało. Marzenia zostaną zniszczone. Układy zawarte. Krew przelana.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
