Opis Kiedy Rosa Montero odkrywa pamiętnik Marii Curie-Skłodowskiej, który ta zaczęła pisać po śmierci męża, Pierre'a, w słowach Marii odnajduje echo własnego smutku. Na przestrzeni czasu obie kobiety doświadczają tego samego bólu w obliczu niewyobrażalnej straty. Ich głosy mieszają się ze sobą, by opowiedzieć historię odradzania się do życia. Bo życie jest tak potężne, że od pierwszych chwil rozpaczy pozwala się cieszyć chwilami radości. Rosa Montero za książkę Ta żałosna myśl, że nigdy więcej cię nie zobaczę została uhonorowana nagrodą Premio de la Crtica de Madrid 2014. Rosa Montero pisze, jakby siedziała obok nas i rozmawiała z każdym z osobna. To nie jest jednak rozgadana, konfesyjna opowieść, chociaż intymna i bezwarunkowo szczera. To przecież esej, który łączy to, co najważniejsze w tym gatunku: wiedzę, przystępność, indywidualną perspektywę i jeszcze jeden, niezbędny składnik: "brokatowy pył" literatury. Refleksja o miejscu kobiet i zmieniających się czasach, które, chociaż przyniosły emancypację, to czasem wciąż przypominają XIX wiek. To również piękny list miłosny do tych, których już z nami nie ma. Siłą tej książki jest niezwykle wrażliwy język, który sprawia, że każda historia zapada w sercu i nie daje o sobie zapomnieć. Sylwia Chutnik
Nie ma znaczenia, jak się nazywam. Chcę tylko, by ktoś mnie wysłuchał. Tak się niefortunnie złożyło, że trafiło na was. Bęc! Wiele w tej powieści jest nieoczywiste, choć na pozór wydaje się całkiem pospolite. Bohater współczesny trzydziestoparolatek, zwykły pracownik banku z dość osobliwym hobby (ekonometria śmierci!) prowadzi z pozoru zwyczajne życie. Jak wielu z nas uwikłany jest w trudne relacje rodzinne, romantyczne i erotyczne. Historia, którą opowiada niby zwyczajna, a tak naprawdę ekscentryczna co i rusz wymyka się stereotypom. Zapisana w trzydziestu pięciu aktach śmiała opowieść o miłości i śmierci, które przydarzają się każdemu. Wiecie, jak to jest. Na kogo wypadnie, na tego bęc!
Warszawa, Kolkata, Paryż, Hanoi duże miasta, jeszcze większe kontrasty. Osiem historii ze światowych metropolii, gdzie tradycja zderza się z nowoczesnością, tolerancja z uprzedzeniem, a marzenia z prozą życia.Przypadkowe zdarzenia łączą losy bohaterów z różnych światów. Trzy odmienne biografie, trzy inne spojrzenia. W paryskiej opowieści Anna ucieka od przeszłości, zaś jej sąsiad Philippe ciągle w niej żyje. Nocna wizyta Hoo i Floo obudzi stare demony, ale również przypomni, co jest najważniejsze w życiu. Dla Jessiki Hanoi jest przystankiem do lepszego świata, z kolei dla Burany otwartą raną, która mimo upływu lat, nadal krwawi. Yankowi wypadek, który połączy losy protagonistów wietnamskiego wątku, uświadomi, jak mało wie o żyjących wokół niego ludziach.Autorka Małych historii z dużych miast zabiera nas w szczególną podróż do brazylijskiej faweli, obozowiska bezdomnych w Paryżu czy do świata zamożnych kobiet w Teheranie. Opowiada o bólu, strachu, frustracji, ale też o tych chwilach szczęścia, które zawsze za krótko trwają.
Niewidzialni ludzie mają imiona, głos i tożsamość. Żyją obok nas. Wszędzie. Młoda kobieta, wychowana w domu dziecka, próbuje uporać się z traumami dzieciństwa. Romski chłopiec pragnie uratować swoją umierającą matkę. Niegdyś sławna baletnica, dziś – zapomniana przez świat kociara. Syryjska rodzina w obozie dla uchodźców walcząca o przetrwanie.
Dziewięć historii poruszających kwestie nierówności społecznej, queer, niepełnosprawności fizycznej, ubóstwa, wykorzystywania seksualnego i dyskryminacji.
Powieść wyróżniona w Bułgarii nagrodą „Debiut” 2018.
Lektura powieści „Niewidzialni” Natalii Delewej przypomniała mi, że w dzieciństwie ukrywałam się w szafie, na drzewie, na strychu i marzyłam o czapce niewidce. W zagrożeniu chciałam założyć taką czapkę na głowę, zniknąć ze świata, ukryć się w bezpiecznej przestrzeni, tam gdzie nikt mnie nie znajdzie. Potem zorientowałam się, że taką czapką niewidką może być literatura i moja wyobraźnia. Podobnie myśli narratorka „Niewidzialnych”. Ona zbiera strzępki artykułów, wsłuchuje się w siebie, w opowieści ludzi spotkanych na swej drodze, zagląda w przeszłość, mierzy się z traumami i wybijając czytelnika ze strefy komfortu, zadaje ważne pytania o nasz świat, imigrantów, ludzi wykluczonych, porzuconych, bezdomnych. Piękna, misternie utkana i poruszająca książka.
Wioletta Grzegorzewska, autorka „Guguł”
Niepodległa Słowenia, tuż po rozpadzie Jugosławii. Zala Jovanović, Serbka z pochodzenia, od dzieciństwa mieszkająca w Lublanie, właśnie urodziła syna i w szpitalu dowiedziała się, że… nie istnieje. Jej imienia i nazwiska nie ma w rejestrze mieszkańców Słowenii, co wiąże się z drastycznymi konsekwencjami dla niej i dziecka. Zala rozpoczyna rozpaczliwą walkę
o prawo do życia dla siebie i syna.
„Wymazana” była w 2015 r. nominowana do Nagrody Kresnik (słoweński Booker), a w 2018 r. na podstawie książki powstał film w reżyserii Mihy Mazziniego.
„To druga powieść tego znakomitego słoweńskiego pisarza, którą może przeczytać polski czytelnik. W „Psie” podjął już temat jednostki ludzkiej jako bytu systemowo niewidocznego. Tym razem bez cynizmu i czarnego humoru Mazzini uderza w Słowenię wprost. Niebywale ważna tematyka społeczna, znakomity nerw narracyjny, historia wyrzucenia poza nawias oraz kobieca determinacja w walce o swą obywatelską tożsamość – wszystko to robi ogromne wrażenie. Kafka, gdyby mógł przeczytać, byłby z Mazziniego dumny. Takie książki prawdy każdemu narodowi przymykającemu oko na niesprawiedliwość są po prostu potrzebne jak lustra.”
Jarosław Czechowicz „Krytycznym okiem”
Książka wydana w ramach projektu tłumaczeniowego “Literackie zbliżenia”, dofinansowanego przez Komisję Europejską w programie Kreatywna Europa Kultura.
Daniel miał dobry Plan na życie. Wszystko było w nim dokładnie przemyślane i realizowane osobisty rozwój, praca, rodzina. Sytuacja uległa drastycznej zmianie, kiedy biuro podróży, w którym pracował przez wiele lat, zbankrutowało. Nagle został bez pracy, sam, w pustym mieszkaniu, z mnóstwem czasu do przemyśleń. Walcząc z depresją, rozpaczliwie próbuje odzyskać swoje dawne życie. Stara się zrozumieć, co się właściwie stało, prowadząc monolog-rozmowę z nieobecnym przyjacielem, któremu wykrzykuje całą swoją frustrację i wściekłość. Czy szalona podróż z Lizbony do Genewy przyniesie ukojenie?Średni współczynnik szczęścia to szczególna powieść drogi, jej bohaterowie próbują oswoić nieprzyjazny świat, szukają nadziei, optymizmu i poczucia bezpieczeństwa w trudnych czasach. David Machado, łącząc ich losy z kryzysem trapiącym Portugalię, zdaje się pytać, jak będzie wyglądała przyszłość, kiedy nasze Dzisiaj legło w gruzach?Książka została wyróżniona w 2015 r. Nagrodą Literacką Unii Europejskiej, a w 2017 r. na jej podstawie powstał film pod tym samym tytułem.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
