Autorka podejmuje tematykę coraz bardziej popularnej działalności sportowej, rekreacyjnej oraz hobbystycznej, jaką jest wspinanie. To sfera, która na tle innych aktywności fizycznych prezentuje się jako elitarna, niebezpieczna i bardzo wymagająca, dodatkowo wzbudzająca dyskurs etyczny na skutek upublicznianych w mediach relacji dotyczących himalajskich, alpejskich czy taternickich tragedii. Jednocześnie opisywana wspólnota „ludzi gór” jest tu pretekstem do pokazania pewnych ogólnych zjawisk i procesów społecznych, możliwych do uchwycenia przy pomocy teorii światów społecznych. Książka ukazuje złożone procesy tworzenia się i podtrzymywania światów społecznych na przykładzie analizy konkretnego społecznego świata – świata wspinaczki. Równocześnie stanowi prezentację efektywnych metod badania światów społecznych. Autorka stosuje cały zestaw strategii analityczno-badawczych – od etnografii, przez autoetnografię, elementy metody biograficznej, analizy dyskursu, po netnografię – podporządkowanych metodologii teorii ugruntowanej, by jak najpełniej opisać społeczny świat wspinaczy.
Książka jest jednym z pierwszych w polskiej literaturze naukowej z dziedziny socjologii miasta przykładem zastosowania perspektywy antropologicznosocjologicznej oraz paradygmatów interpretacyjnego i socjologii życia codziennego, czyli metodologii jakościowej, stosowanych w badaniach antropologicznych i etnologicznych. Podejście to pokazane jest na tle teoretycznych ujęć tematyki zamieszkiwania, lokalnej społeczności i nowych ruchów miejskich, poszukiwań istoty miasta i wyobrażeń na jego temat. Problematyka książki skupia się wokół dwóch wątków. Pierwszym z nich i wiodącym jest mikropolis - koncepcja osobistego sposobu widzenia i przeżywania trzech podstawowych wymiarów: fragmentów przestrzeni miejskiej, części zbiorowości mieszkańców i wybranych wyobrażeń w dziedzinie literatury, mitów i empirycznych badań społecznych postaw, odpowiadająca rzeczywistemu trybowi eksplorowania czy użytkowania miejskiej przestrzeni. Drugim wątkiem jest Łódź z okresu dzieciństwa i młodości autora, rodzinna kamienica, podwórko i miasto opisywane z osobistego punktu widzenia - retrospekcja pokazująca świat już nieistniejący, zasługujący na przypomnienie. Już samo podjęcie problematyki z perspektywy mikrośrodowiska miejskiego, niezwykle bogatej w fakty i narracje osobiste, osadza książkę w bardzo dzisiaj aktualnym dyskursie intelektualnym nad więzią, etnicznością, lokalnością, obywatelstwem, wielokulturowością, a przede wszystkim tożsamością. Autor podejmuje zagadnienia o istotnej doniosłości społecznej i praktycznej. Przytoczone w książce przykłady poszukiwań w zakresie kształtowania mikrostruktur miejskich obejmują zarówno konceptualizacje ugruntowane w literaturze przedmiotu, jak i refleksje osobiste. Zostały one trafnie dobrane i doskonale ilustrują kierunki myślenia o współczesnym mieście i przemianach, jakie zachodzą w jego społecznościach. Niewątpliwie publikacja spotka się z dużym zainteresowaniem nie tylko socjologów, lecz także antropologów, urbanistów, geografów miasta oraz współdecydujących o jakości życia w miejskich strukturach.
Niniejsza książka pozwala przyjrzeć się sposobowi myślenia młodych wykształconych Polek i Polaków o kobiecości i męskości, macierzyństwie i ojcostwie oraz ich rodzicielskim praktykom. Odpowiada na pytanie, czy mają one tradycyjny czy nowoczesny charakter. W badaniu ról rodzicielskich zastosowano nowe podejście polegające na jednoczesnym uwzględnieniu kobiecej i męskiej perspektywy. Kluczowe było tu pokazanie kulturowego wymiaru płci i rodzicielstwa oraz ścisłego związku między koncepcjami roli matki i ojca a koncepcjami kobiecości i męskości, a także ich przemianami.Publikację tę niewątpliwie uznać można za istotny głos w dyskusji nad zmieniającymi się rolami kobiety i mężczyzny, matki i ojca we współczesnym społeczeństwie polskim. Może ona pomóc w uświadomieniu, jak przebiega i na czym polega przejście od tradycji do nowoczesności w rozumieniu i realizowaniu kobiecości i męskości oraz macierzyństwa i ojcostwa.
Czy istnieje związek między kolorem ziemi, na której żyje, a zabarwieniem mysli, snów i uczuć? Czy kiedykolwiek zbadano zależność między rodzajem gleby, ukształtowaniem terenu, smakiem wody w rzekach a zyciem wewnętrznym ludzi?
Zagadnienia podjęte w książce autorka lokuje w obszarze pedagogiki resocjalizacyjnej (więziennej) i dlatego podejmuje próbę odpowiedzi na pytanie o to, czy istnieją „punkty” w karierze instytucjonalnej recydywisty, które pozwalają (jemu, społeczeństwu, systemowi) zapobiegać powrotowi do przestępczości.
Przedmiotem analiz zawartych w książce jest odkrywanie sposobów, w jaki recydywiści interpretują własne doświadczenia i w jaki przenoszą te interpretacje na swoją aktywność życiową (głównie w obrębie rzeczywistości izolacji więziennej). Gromadzenie oraz podążanie za danymi empirycznymi (metodologia teorii ugruntowanej) spowodowało wyłonienie się obrazu doświadczeń i działań, które składają się na wieloletni proces stawania się recydywistą, tj. bycia beneficjentem specyficznej kariery instytucjonalnej prawno-społecznego systemu zapobiegania przestępczości. I to właśnie proces ten stanowi zasadniczy przedmiot analiz i rozważań prezentowanego opracowania.
Przyjęta przez autorkę perspektywa interakcyjna ułatwia spojrzenie na warunki, które rzutują na dynamikę „pięcia się” przestępcy po kolejnych szczeblach instytucjonalnego systemu zapobiegania przestępczości i dokonujący się w jego obrębie proces kształtowania społecznej tożsamości recydywisty. Zgodnie z ideą symbolicznego interakcjonizmu, zamierzeniem autorki nie jest jednakże wyjaśnienie procesu stawania się recydywistą, ile próba jego zrozumienia.
Publikacja dotyczy społecznego postrzegania aborcji w dyskursie publicznym i wpisuje się w krytyczną refleksję na ten temat. Autorka przedstawia różne krzyżujące się pola dyskursu publicznego, dotyczącego aborcji, w szczególności zaś pola dyskursu ideologicznego oraz dyskursu elit symbolicznych (kościelny, naukowy i nienaukowy, artystyczny). Publikacja pokazuje, że w polskim dyskursie o aborcji wciąż mamy do czynienia z fazą „rytualnego chaosu”, opisywaną przez socjologów dwie dekady temu. W książce wykazano, że najbardziej wszechstronna i bezstronna w kwestii aborcji okazuje się sztuka. Autorka analizując różnorodne dyskursy opisuje wiele strategii i reguł jakimi rządzi się publiczny dyskurs o aborcji. Ukazuje kwestie ukrywane, przemilczane, kwestie tabu. Wreszcie pokazuje jak bardzo oficjalny dyskurs o przerwaniu ciąży zdominowany jest przez „męski punkt widzenia”.
Część pierwsza książki ukazuje dyskurs religijny przez pryzmat jego historycznych początków, rozwoju i wpływu katolickiej doktryny małżeństwa na postrzeganie sfery cielesnej i seksualnej życia człowieka.
W części drugiej zaprezentowano dyskurs naukowy i nienaukowy poprzez ukazanie najważniejszych „głosów nauki” i „głosów naukowców”. Autorka odwołuje się do najistotniejszych aspektów i ustaleń naukowych (empirycznych i teoretycznych), dotyczących kwestii przerwań ciąży, a także opisuje różne mechanizmy i płaszczyzny przenikania się dyskursów (np. naukowy oraz ideologiczny).
Ostatnia część pracy dotyczy wybranego dyskursu elit symbolicznych, dyskursu artystycznego. Analizie poddano prace plastyczne meksykańskiej malarki Fridy Kahlo, a także dzieła literatury pięknej.
Książka zawiera wyniki badań na temat doświadczenia bezdomności i domu osób pozostających w kryzysie bezdomności, żyjących w specjalistycznych placówkach na terenie Łodzi. Autorka publikacji oparła się na swoich wieloletnich badaniach, jakie prowadziła w schroniskach różnego typu (zaliczanych do instytucji totalnych). Są to badania antropologiczne - etnograficzne o rysie action research (badania w działaniu), plasujące się w nurcie antropologii współdziałającej.
Autorka przedstawia w książce doświadczenia własne z badań odbywających się w tak specyficznym terenie oraz prezentuje jedenaście historii, jakie zebrała od lokatorów placówek, którzy opowiadali o doświadczeniach związanych z domem i bezdomnością. Zwraca uwagę stereotypowo idealizowany obraz domu, który jednak odsłania w ich opowieściach także „ciemne" oblicze. Dom to typowy społeczny konstrukt, a dla zrozumienia jego kulturowo-społecznego znaczenia ważna jest perspektywa gender, relacja władzy, rodzaj emocji, sens intymności oraz granica między publicznym a prywatnym. Dla autorki było także ważne, w jaki sposób pomoc świadczona w placówkach kształtuje doświadczenie mieszkających tam osób, ich kolejne wyobrażenia domu i samych siebie.
Badaczka jest zaangażowana w działalność Łódzkiego Partnerstwa Pomocy Osobom Wykluczonym i Bezdomnym. Grupa ta skupia instytucje, stowarzyszenia i osoby zajmujące się bezdomnością na terenie Łodzi oraz organizuje rozmaite akcje (m.in. edukacyjne, animacyjne). Dzięki temu charakterowi działalności autorki, jej publikacja posiada dodatkowy wymiar: oprócz tego, że jest pracą naukową, można ją potraktować także jako diagnozę obecnego stanu rzeczy. W zakończeniu autorka zawarła rekomendacje dotyczące zmiany istniejącego porządku pomocy.
Teksty są zogniskowane wokół centralnej kategorii - kultury konwergencji - i prezentują jej szerokie spektrum interpretacji w oparciu o literaturę polską oraz światową. Tego typu rozważania są nowatorskie w polskiej literaturze pedagogicznej. Ta wielość ujęć, także konkurujących ze sobą, jest zaletą książki (...)
Godne podkreślenia jest również to, że w obecnym multikulturowym i cyfrowym społeczeństwie ranga edukacji estetycznej - o czym nie mówi się wystarczająco głośno i dobitnie - znacząco rośnie, i tym bardziej rośnie, im bardziej skłaniamy się ku kulturze obrazkowej. Zagrożenia i skutki pozytywne wynikające z nieuniknionej cyfryzacji życia społecznego zostały celnie wyartykułowane w zamieszczonych rozważaniach (...)
Recenzowana praca nie formułuje prostych recept, uczula jednak Czytelnika na meandry współczesnej kultury estetycznej i zmusza do refleksji nad tożsamością współczesnego człowieka.
Z recenzji dr hab. Sławomira Sztobryna, prof. ATH w Bielsku-Białej
W niniejszej pracy przedstawione zostaną dzieje Uniwersytetu Łódzkiego widziane przez pryzmat budynków, które przez 70 lat znajdowały się w jego posiadaniu.
Tekst opracowania został podzielony na dwie części: w pierwszej można znaleźć zarys dziejów Uniwersytetu, uwzględniający jego rolę w tworzeniu przestrzeni miasta w ciągu ostatniego siedemdziesięciolecia, natomiast druga – to zestawienie kilkudziesięciu budynków, które Uniwersytet przez krótszy lub dłuższy czas w tym okresie użytkował. Oczywiście nie są to wszystkie budynki, należące do uczelni – taki rejestr musiałby obejmować około stu obiektów. Jest to jednak grupa przekrojowa, pokazująca, w jak zróżnicowanych (i na ogół zupełnie nieprzystosowanych do funkcji akademickich) budynkach przyszło Uniwersytetowi funkcjonować. Celowo, pisząc o tych obiektach, autorzy nie ograniczyli się tylko do przedstawienia ich związków z uczelnią. Historia każdego z nich została opisana znacznie szerzej. Dzięki temu Czytelnicy mogą dostrzec, jak Uniwersytet Łódzki wpisywał się w historię Łodzi, a także – jak dynamicznie zmieniała się ona w ciągu ostatnich dwóch stuleci.
Europa Zachodnia i Południowa od lat jest jedną ze scen aktywności ekstremizmu dżihadystycznego, zarówno jako obszar przedsięwzięć logistycznych, jak i cel operacji terrorystycznych. Analiza rozwoju tego ruchu na Starym Kontynencie pozwala dostrzec wiele istotnych prawidłowości obrazujących jego ewolucję, sieciowość oraz złożone mechanizmy funkcjonowania. Hiszpania jest w tym kontekście przypadkiem szczególnym, stanowiącym interesujące studium badawcze przeobrażeń komórek terrorystycznych. W niej znajduje wyraz, znamienna dla narracji dżihadyzmu, mitologizacja świetności Al-Ándalus – dużej części podbitego przed wiekami Półwyspu Iberyjskiego. Bliskie sąsiedztwo z obszarem Maghrebu, szczególnie z Marokiem, rzutuje także na skalę i charakter migracji z tego rejonu do Hiszpanii i innych krajów europejskich, co stało się czynnikiem istotnym z perspektywy rozwoju struktur terrorystycznych. Publikacja przedstawia mechanizmy krystalizacji komórek dżihadystycznych w Hiszpanii ich ewolucję oraz przybliża okoliczności i skutki zamachu terrorystycznego w Madrycie 11 marca 2004 r. Autor podejmuje refleksję nad aktualnymi zagrożeniami bezpieczeństwa tego państwa, innych krajów europejskich oraz regionu Maghrebu.
Książka składa się z dwóch, wzajemnie się uzupełniających części: pierwszej, zatytułowanej Dziecięce przestrzenie literatury oraz drugiej - poświęconej wspieraniu czytelnictwa najmłodszych. Artykuły w niej zamieszczone zostały napisane przez polskich i tureckich przedstawicieli świata nauki, z których dwoje realizuje swoje pasje w praktyce, pracując w różnych placówkach kultury i nauki czerpiąc inspirację z pracy do działalności naukowej. Ze względu na poruszony w książce aspekt teoretyczny i praktyczny publikacja jest adresowana do badaczy kultury poświęcających uwagę czytelnictwu najmłodszego pokolenia, ale również do: bibliotekarzy, nauczycieli, socjologów, psychologów, pedagogów, literaturoznawców, rodziców, studentów kierunków humanistycznych oraz tych, których zainteresowania oscylują wokół kultury czytelniczej dzieci i literatury dziecięcej.
Wszystkich zainteresowanych problematyką zachęcamy również do zapoznania się z tekstami zamieszczonymi w książkach Media a czytelnicy oraz Kultura czytelnicza dzieci i młodzieży początku XXI wieku wydanymi w 2013 roku przez Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego. W serii NAUKA-DYDAKTYKA-PRAKTYKA w 2015 roku ukazały się również: Biblioteki i książki w życiu nastolatków oraz W kręgu kultury czytelniczej dzieci i młodzieży.
Książka składa się z czterech części zatytułowanych: 1. Dzieci i młodzież w świecie cyfrowym, 2. Dzieci i młodzież w świecie czasopism, 3. Działalność instytucjonalna na rzecz kultury czytelniczej dzieci i młodzieży oraz 4. Kultura czytelnicza dzieci i młodzieży w ujęciu międzynarodowym. Zamieszczono w niej artykuły zarówno przedstawicieli świata nauki jak i praktyków z różnych stron naszego kraju. Książka będzie ciekawą lekturą dla: bibliologów, socjologów, psychologów, pedagogów, kulturoznawców, bibliotekarzy, nauczycieli, studentów kierunków humanistycznych oraz wszystkich tych, których zainteresowania oscylują wokół kultury czytelniczej dzieci i młodzieży oraz podmiotów na nią wpływających.
Zainteresowanych problematyką zachęcamy również do zapoznania się z tekstami zamieszczonymi w książkach: Media a czytelnicy (2013) Kultura czytelnicza dzieci i młodzieży początku XXI wieku (2013), Biblioteki i książki w życiu nastolatków (2015) oraz Książki w życiu najmłodszych (2015).
Nasza opowieść o Agathos Daimon nie będzie miała charakteru chronologicznego. Nie jest to wyrazem lekceważenia tego, co o bogach przekazały nam najstarsze źródła literackie, a więc Homer i Hezjod; jednak to, co jest możliwe przy opracowywaniu tematu innych bogów greckich – próba zrozumienia ich pierwotnych funkcji na podstawie świadectw przekazanych przez tych właśnie autorów, w przypadku Dionizosa możliwe nie jest. Ponadto nie jest naszym zamiarem ukazanie wizerunku boga czy to u poszczególnych autorów, czy też w poszczególnych epokach literackich. Sądzimy bowiem, że takie podejście mogłoby jedynie zamazać obraz, jaki staramy się nakreślić. W naszej rozprawie wykorzystujemy więc wszelkie zachowane źródła, począwszy od tabliczek z pismem linearnym B, poprzez najstarsze źródła literackie, a skończywszy na autorach z pierwszych wieków chrześcijaństwa.
Kobiety jako strony procesów rozwodowych prowadzonych na podstawie Kodeksu Napoleona na ziemiach polskich
O kobiecie i dla kobiety. Ciąża, opieka okołoporodowa, macierzyństwo w świetle wybranych polskich poradników medycznych z XIX wieku
Aleksandra Piłsudska - feministka w cieniu wielkiego męża
Kobieta w małym mieście w świetle prasy piotrkowskiej z lat 1867-1914
Wkład Polek w rozwój myśli psychologicznej na przełomie XIX i XX wieku
Kałuża jako symbol małżeństwa z rozsądku. Historia Olimpii, bohaterki powieści J.I. Kraszewskiego "Serce i ręka"
Kobiety, uczestniczki, obserwatorki i spadkobierczynie powstania styczniowego
Kobiety witrażystki, działające na terenach ziem polskich
Mickiewiczowskie dziedzictwo. O roli dziewiętnastowiecznych wzorców kobiet
Wypoczynek "u wdów". Kobiety z ziem polskich w dziewiętnastowiecznych kurortach
Nieudane zabiegi matrymonialne kawalerów starających się o rękę hrabianki Ludwiki Ostrowskiej
Rosjanie we dworach kresowych po powstaniu styczniowym. Matki-Polki a zaborcy
Edukacja kobiet w domach rekolekcyjnych dla dziewcząt i pań diecezji warmińskiej w 2. połowie XIX wieku
Obraz wielkopolskiej patriotki i działaczki politycznej Emilii Sczanieckiej
Książka „Wystarczy tylko otworzyć drzwi…” jest pracą cenną, bo analizuje dorobek Kantora niejako „w poprzek” – nie zajmuje się przedstawieniami, aktorami czy poszczególnymi problemami lecz wydobywa rzeczy dla Kantora swoiste, powtarzające się, typowe dla niego lecz właśnie odróżniające go od innych.
(…)
Dominika Łarionow swoją publikacją wpisuje się w odwieczny spór między teatrologami i badaczami sztuk plastycznych na temat zasad oceny i analizy teatralnej plastyki. Kantor – scenograf, Kantor – autor przedstawień, performansów, cricotagów i ambalaży domaga się wielorakiego oglądu. Prace poświęcone temu twórcy są historią jego teatru, analizą poszczególnych okresów twórczości (teatr zerowy, informel, teatr śmierci) lub konkretnych zagadnień (historia u Kantora, rodzina u Kantora, Kantor i sztuka, klisze pamięci Kantora etc.). Piszą je głównie krytycy sztuki i kulturoznawcy, a przecież Kantor to teatr, teatr autorski, w którym od pewnego momentu Kantor wszystko robił osobiście, występował we wszystkich funkcjach; był jego demiurgiem, sprawcą, kreatorem. Dlatego też niebywale istotna wydaje się perspektywa, z jakiej Łarionow przeprowadza w swojej książce analizę „teatru Kantora”: autorka bada kształt plastyczny przedstawienia w kontekście spektaklu. „Scenografia”, stanowiące ją przedmioty, nie są dla niej dziełami plastycznymi, obiektami sztuki, lecz przede wszystkim dekoracją przedstawienia, teatralnymi rekwizytami, mającymi swoją funkcję w spektaklu.
W swojej pracy autorka zajmuje się przedmiotami Kantora, dzieli je na nieantropomorficzne (to, co istnieje również jako zwykły przedmiot w realności, np. krzesło, parasol) i antropomorficzne (ludzkopodobne kukły, manekiny – specyficzne dla Kantora). Opisuje „działania” Kantora (słynne wydarzenia na Foksal), prowokacje, zaskakujące pomysły (np. „multipart” – rozesłanie dzieł wraz z warunkami użyczenia i późniejsze żądanie ich zwrotu). Ukazuje je w szerokim kontekście kulturowym, pokazuje ich rodowód i pokrewieństwa, dowodząc znajomości literatury przedmiotu (szeroko pojmowanej) i umiejętności wykorzystania źródeł. Dla kantorowskich rzeczy szuka pokrewieństw w sztuce światowej i polskiej, w filmie, rodowodów w myśli filozoficznej, estetycznej XX wieku. Z książki dowiemy się nie tylko, kto inspirował Kantora (Stanisław Wyspiański , Witkacy, E.G. Craig), ale również, kto się twórczo Kantorem inspirował (Bob Wilson, Teatr Ciemna, Tadeusz Słobodzianek), jak jego twórczość została odebrana, zinterpretowana i przetworzona.
Z recenzji prof. dr hab. Magdaleny Raszewskiej
Miesięcznik „Nowe Tory” był jednym z ogniw szybkiego rozkwitu polskiej myśli pedagogicznej w Królestwie Polskim oraz dynamicznego rozwoju prądów w nauczaniu literatury ojczystej i języka narodowego w zaborze rosyjskim. Periodyk skupiał czołowych polskich pedagogów i działaczy oświatowych, którzy celowali w recenzenckich omówieniach nowych podręczników szkolnych, krytycznej i objaśniającej ocenie książek dziecięco-młodzieżowych.
W prezentowanej monografii autorka opisuje dzieje warszawskiego czasopisma, określa jego literacką, artystyczną i ideową zawartość treściową, a także ukazuje niepowtarzalne współbrzmienie na jego łamach edukacji polonistycznej i wiedzy z różnych dziedzin. Udowadnia, że periodyk żywo zareagował na przeobrażenia dydaktyki polonistycznej na początku XX wieku. Jednym z filarów jego programu stała się zreformowana edukacja polonistyczna, która obejmowała m. in. nowoczesne metody nauczania, ćwiczenia stylistyczne, wypracowania domowe, a także kwestię smaku estetycznego.
Publikację docenią zwłaszcza nauczyciele, studenci polonistyki oraz specjaliści w zakresie edukacji aksjologicznej i psychologii wychowawczej.
Niniejsza publikacja stanowi zbiór rozważań dotyczących problematyki w niewielkim jeszcze stopniu rozpoznanej pod względem naukowym, a odnoszącej się do szeroko pojmowanej polityki pamięci zbiorowej oraz tożsamości kulturowej. W szczególności zagadnienia mityzacji pamięci zbiorowej, stereotypizacji tożsamości społeczno-politycznej i polityki historycznej złożyły się na interesującą pracę zbiorową 20 badaczy poszukujących nowych form w ujmowaniu tych kwestii.
Lektura książki Mity polityczne i stereotypy w pamięci zbiorowej społeczeństwa może inspirować do refleksji w zakresie myślenia politycznego, integrującego odniesienia do przeszłości, próby wytłumaczenia złożoności współczesnych realiów politycznych, a także wyobrażeń dotyczących przyszłości.
Książka zachęca do rozpoznania i wyjaśnienia tego, co określa się mianem osobliwości ludzkiego myślenia o czasoprzestrzeni społeczno-politycznej.
Praca składa się z trzech rozdziałów. Pierwszy rozdział dotyczy zagadnień terminologicznych, jak również zawiera omówienie stanu wiedzy na podstawie literatury przedmiotu. W swym charakterze przyjmuje profil teoretyczny i stanowi kontekst uzasadnienia problemu. W rozdziale drugim skupiono się na przedstawieniu własnych badań empirycznych wśród sprzedawców produktów regionalnych i ekologicznych. Uczyniono to w dwu próbach, obejmujących kierowników sklepów spożywczych w Polsce i przedstawicieli specjalistycznych punktów sprzedaży detalicznej we Francji. Ponadto ukazano studia przypadku czterech firm specjalizujących się w dystrybucji produktów regionalnych i ekologicznych we Francji na podstawie wywiadów pogłębionych i analizy zawartości ich stron internetowych. Ostatni rozdział pracy poświęcony jest prezentacji własnych wyników badań w dwu próbach konsumentów: reprezentatywnej dla dorosłych mieszkańców Polski i złożonej z młodych i wykształconych konsumentów. Na podstawie analizy danych uzyskanych w pierwszej z nich przeprowadzono weryfikację hipotez badawczych dotyczących zależności między kluczowymi zmiennymi. W aneksie omówiono europejskie oznaczenia jakości produktów regionalnych i ekologicznych, jak również wybrane oznaczenia nadawane przez instytucje krajowe, szczególnie w Polsce i we Francji.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
