[] Głównym celem niniejszego opracowania jest zaprezentowanie najważniejszych instytucji edukacyjnych, profilaktycznych i resocjalizacyjnych funkcjonujących w naszym kraju z perspektywy przemian, które się w nich dokonują. Większość z tych instytucji ma swoją utrwaloną tradycję, są one historycznie zakorzenione w systemie opieki i wychowania, jednakże są stale modernizowane, udoskonalane, a ich funkcjonowanie dostosowywane jest do standardów europejskich. W związku z tym istnieje potrzeba uaktualniania wiedzy na ich temat przez osoby przygotowujące się do pracy w tym systemie, jak również już w nim pracujące, żeby zdobyć szerszą perspektywę umożliwiającą sprawniejsze poruszanie się w tym systemie i współdziałanie pomiędzy omawianymi instytucjami w imię osiągania wspólnego celu, jakim jest wspieranie dzieci i młodzieży w optymalnym rozwoju i w satysfakcjonującym wszystkie podmioty przystosowywaniu się do stale zmieniającego się świata. Drugi cel niniejszego opracowania ma charakter praktyczny. Mam nadzieję, że książka ta może spełniać funkcję podręcznika dla studentów pedagogiki przygotowujących się do pracy jako nauczyciel czy wychowawca. Dokonujące się zmiany w opisywanym systemie wsparcia dzieci i młodzieży są tak szybkie, że istniejące opracowania na ten temat straciły już swoją aktualność i nie spełniają swojej informacyjnej i kształcącej funkcji. Dlatego moim celem jest dostarczenie czytelnikowi najnowszej wiedzy na temat prawnych, organizacyjnych i pedagogicznych aspektów funkcjonowania współczesnych form pracy w sferze edukacji, profilaktyki i resocjalizacji. [] Monografia składa się z dwóch części. W części pierwszej dokonano analizy podstaw teoretycznych funkcjonowania instytucji wspomagających dzieci i młodzież niedostosowaną i zagrożoną niedostosowaniem społecznym. [] Część druga niniejszej monografii została poświęcona charakterystyce wybranych instytucji wspomagających dzieci i młodzież niedostosowaną i zagrożoną niedostosowaniem społecznym. [] Niniejsza monografia skierowana jest przede wszystkim do studentów pedagogiki oraz praktyków, nauczycieli pracujących z dziećmi i młodzieżą niedostosowaną społecznie i zagrożoną niedostosowaniem społecznym. Pedagog jest zobowiązany do podejmowania takich działań pedagogicznych, które mieszczą się w granicach prawa, i w związku z tym musi znać obowiązujące uregulowania prawne. Dlatego ważnym aspektem podejmowanych analiz są obowiązujące akty prawne, o których pedagogowie nie mają pełnej wiedzy. Mam nadzieję, że niniejsza monografia będzie pomocna w przygotowaniu się studentów pedagogiki do pracy z dziećmi i młodzieżą, a czynnym nauczycielom umożliwi poszerzenie swojej wiedzy. []
W Rzeczypospolitej, gdzie obowiązywała zasada wolnej elekcji viritim, proces wyboru nowego władcy trwał nieraz kilka miesięcy. W okresie bezkrólewia 1632 r. odbyły się sejmy konwokacyjny i elekcyjny, elekcja królewicza Władysława Wazy oraz pogrzeb Zygmunta III Wazy i Konstancji Habsburżanki, stanowiący wstępny etap uroczystości koronacyjnych Władysława IV w Krakowie w 1633 r.
(opis wydawcy)
Ród szlachecki Orzelskich herbu Dryja (Drya) wywodził się z Bożejowic (Borzejowic) koło Żnina na Pałukach. Na początku XV w. Orzelscy przenieśli się do Krajny, na pograniczu Pomorza i Prus, oraz osiedli w Orlu. Od tego Orla rodzina przyjęła nazwisko Orzelskich, dodając zawsze miejsce swego pochodzenia – Bożejowice.
Zasadniczym celem opracowania jest zaprezentowanie sylwetek Świętosława, Jana i Łukasza Orzelskich, pełniących wielokrotnie mandat poselski w latach 1573–1652. Przyjęte ramy chronologiczne wyznaczają cezury: pierwsze posłowanie Świętosława Orzelskiego na sejmie elekcyjnym 1573 r. oraz udział Łukasza Orzelskiego w obradach sejmu zwyczajnego 1652 r. W publikacji przedstawiono aktywność polityczną, drogi kariery w przekroju całego życia trzech reprezentantów rodu Orzelskich, a także ich osiągnięcia w pisarstwie polskim (Jan i Świętosław). Ukazane biografie polityczne wymienionych posłów świadczą o ich zaangażowaniu politycznym i popularności wśród szlachty wielkopolskiej.
Po kilku falach dziewiętnastowiecznych kasat z polskiego krajobrazu zniknęły męskie klasztory benedyktyńskie. Sprowadzenia zakonu do ojczyzny podjęli się dwaj mnisi z klasztorów zagranicznych: ojcowie Klemens Dąbrowski i Jozafat Ostrowski. Prezentowana kronika pierwszego z nich daje interesujący opis uwarunkowań powrotu do Polski najstarszego zakonu Europy Zachodniej. Jest to obraz batalii o odzyskanie skasowanego w XIX w. opactwa na Świętym Krzyżu, w którym od czasów rosyjskich funkcjonował ciężki zakład karny. O. Klemens pełnił tam funkcję kapelana, miał więc bezpośredni wgląd w relacje wewnętrzne więzienia, określanego jako „polski Sachalin”. Ubolewał, że zamiast pieśni gregoriańskich w sanktuarium świętokrzyskim rozbrzmiewają jęki i przekleństwa osadzonych. Wzorem czarnych mnichów z czasów pierwszych Piastów, u zarania państwowości polskiej chciał włączyć się w dzieło krzewienia cywilizacji chrześcijańskiej poprzez tworzenie szkół, bibliotek, muzeów.
Był przekonany, że odzyskanie dziedzictwa benedyktyńskiego to kwestia kilku tygodni. Powtarzane obietnice polityków umacniały w nim tę wiarę. Po trzech latach (1919–1922) zmagań o Święty Krzyż był zmuszony zrezygnować. Skuteczniejsze były zabiegi o odzyskanie dla zakonu klasztoru w Lubiniu. Kronika o. Dąbrowskiego dobrze wpisuje się w opis procesu odradzania się Polski po latach niewoli. Autor pokazuje niektóre mechanizmy relacji Państwo–Kościół, łamiąc przy tym kilka stereotypów, funkcjonujących na temat II RP. Walorem książki jest wartka narracja kuzyna Henryka Sienkiewicza, Deotymy i Joachima Lelewela.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
