Od dziecka lubiłam pisać opowiadania, przepisywałam też różne wiersze z pamiętników do zeszytów. Mam je do dzisiaj i lubię do nich wracać.
Jestem mamą prawie 3-letniej córki. Dużo razem czytamy i pewnego razu wpadłam na pomysł napisania książki dla córki i całej rodziny. Dlatego powstał ten tomik.
„Wierszyki i bajeczki” to część mnie i moich wspomnień. Pierwszy wiersz „Syrenka” powstał, gdy chodziłam jeszcze do podstawówki. Bardzo go lubię. Niektóre wiersze są wspomnieniem z wakacji i ferii zimowych, na przykład jak do późnego wieczora jeździłam na sankach z rodzeństwem i koleżankami. Wtedy było fajnie, nie było internetu, dużo czasu spędzaliśmy na świeżym powietrzu, było dużo śmiechu, zabawy i dziecięcej beztroski.
W życiu potrzebna jest fantazja i ona jest też w moich wierszach. Zapraszam do lektury i życzę miłej zabawy!
Jestem absolwentką Uniwersytetu Łódzkiego, wydziału matematyki. Pracowałam w zawodzie, jak również jako bibliotekarz. Od kilku lat piszę wiersze i tworzę obrazy igłą i nitką, niektóre z nich znajdą się w tomiku.
Tomik „Oko-liczności życia i miłości” podyktowany jest emocjami, które towarzyszą różnym zdarzeniom w życiu.
Wiele wierszy powstało na prośbę znajomych i wyrażają ich przeżycia. Tomik zawiera wiersze miłosne, refleksyjne jak również żartobliwe z pogranicza jawy i snu. Masz poczucie humoru – z pewnością wiersze Ci się spodobają. Zachęcam do lektury. Oto jeden z nich
Ręka ręce, ustom usta
Przekazują sens istnienia
Gdzie czułości całe mnóstwo
Nie potrzeba słów spełnienia.
Każdy gest i ręki drżenie
Opowiada wszystko wierszem
Oby tego nie zakłócić
Niepotrzebnym drgań powietrzem
Małgorzata, współczesna, niemłoda już kobieta. Trochę zagubiona i popaprana emocjonalnie. Samotnica i zatwardziała singielka, zakochana jedynie w swojej winnicy i we wsi, w której się osiedliła. Dzieląca życie między pracę zawodową w laboratorium i nietypową jak na kobietę pasję, jaką jest winiarstwo. Miłość do drugiego człowieka dopada ją nagle. Tym drugim jest Przemek. Mocno stąpający po ziemi ortopeda, traktujący swą pracę jak życiową misję. Początkowa sielanka z odrobiną banalnych sentymentów szybko się kończy. Trudno jest scalić dwa poukładane już życia dojrzałych ludzi. Strach przed rozstaniem walczy z dawnymi priorytetami. W głębi duszy jednak każde z tych dwojga wierzy w to, że miłość zwycięża wszelkie przeciwności. Czy ta wiara wystarczy, żeby przetrwał ich związek? Czy świadomość, że jeszcze trudniej niż być kobietą, jest być z kobietą, okaże się pomocna? Czy znajomość pogmatwanych losów innych kobiet będzie dla Gosi wskazówką? Czy Przemek ogarnie chaos tej, która nie wytrzymuje sama ze sobą? „Puch niemarny” to opowieść pełna emocji, rozterek i subtelnego erotyzmu, w której proza przeplatana jest poezją.
Piotr Dziedzic – ur. 1976 r. w Krakowie
- ukończone liceum ogólnokształcące w Krakowie
- niedoszły filozof, nieprzyjęty, zabrakło parę punktów
- absolwent uniwersytetu życia
- kolekcjoner realnej magii
- orędownik spraw beznadziejnych
- imał się przeróżnych zajęć
- grał w serialu TVN „W-11”
- gdy trzeba było, został złomiarzem
- w roku 2012 wydał tomik poezji „Muzyka fruwającej ryby” i później jeszcze prozę poetycką pt. „Ave platvus i pomka” z ilustracjami synka i taty
- głowa pełna wciąż nowych pomysłów
- ludzie i świat ciągle się zmieniają dlatego trzeba wędrować do przodu
- a teraz oto stoję przed wami drodzy Czytelnicy
Doda Około-Kułak debiutowała opowiadaniem "Mgła" w tygodniku „Przekrój”, jest autorką powieści "Księga motyli" i "Ptaszyna" (Świat Książki), sztuki "Siostrzyczki biorą wszystko" (w repertuarze teatru Bagatela w Krakowie), scenariusza "Chwila wahania" wyróżnionego w międzynarodowym konkursie „Interscenario Wrocław 2008”. W latach 2013–2016 nakładem wydawnictwa NovaeRes ukazał się czterotomowy cykl powieściowy "Pozłacany róg". Rodzinne miasto uhonorowało autorkę Nagrodą Prezydenta Gliwic za osiągnięcia w dziedzinie twórczości artystycznej.
"Lista nieobecności", nowa powieść Dody Około-Kułak, przenosi nas w realia schyłkowego PRL-u i pierwszych chaotycznych lat wolności. ...opowiada o losach ludzi, którzy w trudnych czasach starają się zachować godność i przyzwoitość.
Persja to kilka tysięcy lat historii, Persepolis, poezja Hafeza, zapach szafranu, najlepszy w świecie kawior, owoce granatu, „Baśnie tysiąca i jednej nocy”, jedwabne dywany i oczywiście unikalne jedzenie.
Dla większości Europejczyków Iran ciągle pozostaje krajem nieznanym, owianym mgłą tajemnicy....
Autorka, Iranka urodzona na wybrzeżu Morza Kaspijskiego, absolwentka Wydziału Inżynierii Rolnictwa Wyższej Szkoły Gospodarstwa Wiejskiego w Iranie, oraz 4-letniego kursu księgowości w Wielkiej Brytanii pragnie uchylić rąbka tajemnicy, i zabrać Was w podróż po egzotycznej kuchni północnego Iranu.
Znajdziecie tu najbardziej popularne potrawy irańskiej kuchni, będącej częścią światowego dziedzictwa. Zamiarem autorki jest wprowadzenie czytelnika w świat egzotycznych potraw, które są z pewnością w Polsce mało znane, jednocześnie życząc dobrej zabawy przy ich przyrządzaniu.
Nusze dżan! (smacznego!)
Urodziłam się 5.05.1966 r. w Krasnobrodzie w woj. lubelskim. Dzieciństwo i młodzieńcze lata spędziłam w kochającej się rodzinie, w małej malowniczej miejscowości Trzepieciny na Roztoczu. Po ukończeniu szkoły wybrałam się w daleką podróż do stryjka, który mieszka w Stepnicy. Myślałam, że szybko wrócę do rodzinnego domu. Nie spodziewałam się, że właśnie tam odnajdę wielką miłość, swoją drugą połowę. Po ślubie założyliśmy wspaniałą kochającą się rodzinę. Owocem naszej miłości jest córeczka Ewelina, po czterech latach przyszedł na świat upragniony synuś Cezary. Całe swoje życie poświęcam rodzinie. Chociaż los mnie nie rozpieszczał, nie poddawałam się, a zmagałam się z ciężką chorobą. Głęboka wiara w Boga sprawia, że życie jest piękne pomimo przeszkód. Dzięki moim rodzicom i babci Karolinie moja droga życiowa jest łatwa i prosta, bo towarzyszy mi miłość. Wiara w miłosierdzie Boże i miłość do rodziny trzymają mnie przy życiu. Po dwudziestu sześciu latach wróciłam ze swoją rodziną w rodzinne strony, ale już w większym gronie. Dzieci założyły swoje rodziny. Przed sześcioma laty zginął mój ukochany brat. I od tego momentu zaczęła się moja przygoda z pisaniem. Bardzo cierpiałam, me serce krwawiło z bólu i smutku. Szukałam słów, by wyrazić swoje uczucie, wyrzucić z siebie ten ból. Dziś mogę powiedzieć, mimo wielu przeszkód, cierpienia i choroby, że jestem dumna, iż mam kochaną rodzinę przy sobie i wspaniałego wnusia Marcelka i że opiekujemy się naszą kochaną już prababcią Felą. W wierszach opisuję w większości prawdziwe historie, wzięte z życia moich bliskich, przyjaciół, rodziny, a także i mojego.
Nie od dziś wiadomo, że uczucia i przyroda mają wspólny mianownik – poezję. To ona pozwala oddać to, co nam w sercu gra i wypełnia nas niemym zachwytem,
ale też i bólem. Stan przyrody niejednokrotnie splata się z naszymi uczuciami, wpływa na nie lub je odzwierciedla.
Podobnie jest z poezją Marianny Cieleckiej-Możdżeńskiej. Utwory zapadają głęboko w pamięć, ukazując zarówno ludzkie radości i miłości, jak i cierpienie czy tęsknoty. A powiązane z porami roku i miesiącami pozwalają dogłębnie zrozumieć każdą strofę. Czujemy jedność ludzkiego losu z Ziemią, na której przyszło nam żyć, i uświadamiamy sobie, że piękno przyrody jest dowodem na miłość Boga do człowieka.
"Oczami Amalii" to książka oparta na faktach, choć autorka dopisała niektóre elementy fabuły. To opowieść o kobiecie, która od wczesnego dzieciństwa zmagała się z licznymi życiowymi trudnościami. Samotnie idąca przez życie, lecz nie sama. Na swojej drodze spotkała miłość, która zamiast dawać radość stała się źródłem cierpień. Kiedy już Amalia myślała, że nic dobrego jej w życiu nie spotka, okazało się, że jest w stanie błogosławionym. Swą miłość przelała na dziecko, które stało się jej całym światem. Wkrótce też poznała tego właściwego mężczyznę. Los Amalii i jej przejścia pokazują, że nigdy nie wolno się poddawać, bo gdzieś, nawet na samym końcu, czeka na nas szczęście.
W wierszu można ukryć tajemnicę, wyznać prawdę lub skłamać, w kilku słowach wyrazić nieskończoność. Można w nim uwiecznić kawałek przeszłości lub rozżarzyć nadzieję na przyszłość.
W różnych okresach bycia budzą się różne uczucia i emocje. Na drzewie życia wciąż rodzą się nowe liście, a stare opadają. Żeby oszukać czas i zatrzymać je na zawsze – można pisać wiersze.
Czy wyznawanie grzechów podczas spowiedzi otwiera nam bramy raju, czy może niczego nie wnosi w nasze życie? Czy seks przed ślubem jest przepustką do piekła, czy może czymś zupełnie naturalnym? Czy ksiądz posiada monopol na specjalną, lepszą łączność z Bogiem, czy może tylko wierzy w to, że ją ma? Jedno zagadnienie, dwa spojrzenia. To samo, a jednak inaczej.
Po ostatnich wydarzeniach które mocno zamieszały w niepewnym politycznie Cesarstwie. Riderowi w końcu udało się doprowadzić sprawę do niezbyt szczęśliwego, lecz potrzebnego finału, ratując przy okazji kraj oraz reputacje. Talent, wierni towarzyszę oraz niezwykły fart, ocaliły Detektywa. Jednak wciąż pozostaję mnóstwo pytań bez odpowiedzi, najważniejsze z nich ściśle wiążą się z samym detektywem i jego przeszłością.
Akcja przenosi się z tłocznych uliczek miasta Urmel w sam środek Dzikiego Wschodu pomiędzy skłóconych ze sobą miasteczek o odmiennych poglądach, nie tylko religijnych. Mieszanka zadziornego folkloru z nutą westernu i horroru.
Hcor to lustrzane odbicie Rocha, sekretny przyjaciel, z którym przemierza świat i odległe galaktyki dziecięcej wyobraźni. Za sprawą tajemniczego Starca z zaświatów chłopcy biorą udział w dramatycznej misji ratowania zaklętej w Łąkę azteckiej księżniczki Malintzin. Nadzieję na szczęśliwy finał daje magiczna moc daru przekazanego kiedyś Starcowi przez Oian. Przy okazji poszukiwania ukrytego w prastarym kurhanie Daru Bytu Hcor dowiaduje się, kim jest naprawdę. Ożywają pełne grozy wspomnienia z morskich podróży, strach przed piratami, smutek po stracie siostry i tęsknota za przybranym ojcem. Wkrótce wychodzi też na jaw straszliwa prawda o losie jego ukochanej mamy. W obliczu tych nieszczęść samotny pobyt na ponurej planecie Reprint, spowodowany zakrzywieniem czasoprzestrzeni, wydaje się jedynie smutnym epizodem. Odnaleziony cudem przez chłopców niezwykły kryształ, będący częścią daru Oian, znika wkrótce w tajemniczych okolicznościach. Rozpoczyna się wyścig z czasem. I z Czarnym Mścicielem – zaklętym w drzewo egzekutorem z przeszłości, który po pięciuset latach odzyskuje poprzedni byt i ponownie wkracza do gry. Zgodnie z przewrotnym planem azteckiego boga deszczu Tlaloca złe moce budzą się ze snu…
Trzydziestoletnia dziewczyna w wiedeńskim metrze natrafia na sobowtóra swojego przyjaciela z Krakowa. Jak się dowiaduje, obydwaj nie mają pojęcia o swoim istnieniu. Próbują poznać się bliżej, ale czy chcą rozwiązać zagadkę swojego podobieństwa?
Czy przypadkowe, nieplanowane zetknięcie obu mężczyzn pozwoli odkryć ich pochodzenie? A może przekorny los podsunie im inne możliwości.
Główna bohaterka postara się znaleźć odpowiedzi, ale czy będzie to dla niej opłacalne?
W Wiedniu i w Krakowie, w tych miastach muzeach, każdy zakręt naznacza wspomnieniami oraz wplątuje obcych sobie ludzi w niespodziewaną historię ich własnego życia.
Znajdziecie państwo tutaj samą kwintesencję uczuć autorki. Książka zawiera kilkadziesiąt wierszy i prozę. Utwory są oparte w dużej mierze na faktach, poprzeplatane elementami fikcji. Pisarka chce podzielić się z państwem swoim barwnym widzeniem świata. Dzięki swojej dociekliwej osobowości i spostrzegawczości widzi pewne prawidłowości w otaczającym nas życiu i pragnie je przekazać. Autorka nawiązuje w swoich opowiadaniach do dziedziny psychologii z elementami psychiatrii oraz do wydarzeń wręcz niespotykanych. Po przeczytaniu książki nie można dojść do jasnego wniosku, czy opisywane zdarzenia to jawa czy sen. Myślę, że każdy tu znajdzie coś dla siebie. Książka zmusi do refleksji i zapewni wiele wzruszeń. Utwory są pisane w sposób inteligentny, błyskotliwy, bez zbędnych dłużyzn. Czyta się je szybko i nie można doczekać się końca.
Anna Truszkowska urodziła się 21 października 1978 r. w Ostrołęce. Studiowała finanse i bankowość na UŁ. Interesuje się psychologią. W 2015 r. w Towarzystwie Przyjaciół Ostrołęki wydała książkę „Coś o rzeczy względnie pozytywnej”.
Zawarte w książce Anny Truszkowskiej „Czy to jawa, czy to sen” miniaturki prozatorsko-poetyckie to przejaw wielkiej wrażliwości Autorki i wyraz jej nieustannego pragnienia miłości.
Utwory te sprawiają wrażenie wspomnień dawnych dni, które jednak pozostają wciąż w pamięci Poetki jako żywe.
To dość ciekawe miniopowiadania, przesycone szczerością wypowiedzi; jak też wiersze, w których Autorka stara się w prosty sposób wypowiedzieć siebie. Przy tym nie zapomina o Bogu jako o źródle życia i wszelkiego dobra.
Polecam tę książkę do lektury – może pomóc nam w refleksji nad miłością, której wszyscy przecież pragniemy.
Wiesław Janusz Mikulski, członek Związku Literatów Polskich
Viktoria Korb urodziła się w Kazachstanie, a wychowała we Wrocławiu i w Warszawie. Studiowała handel zagraniczny w Szkole Głównej Planowania i Statystyki w Warszawie. W czasie studiów działała w prasie studenckiej, była m.in. kierowniczką dwóch działów w tygodniku studenckim „Politechnik”. W marcu 1968 rokuzostała wyrzucona z redakcji wraz z większością kolegów i miała sprawę dyscyplinarną. W sierpniu 1968 roku wyemigrowała z Polski, ukończyła studia w Wiedniu. Żyła potem w Kolonii, Londynie i Berlinie Zachodnim, gdzie w 1977 roku zrobiła doktorat. Otrzymała stypendia naukowe z International Rescue Committe, Wolnego Uniersytetu w Berlinie i Fundacji Friedricha Eberta. Od 1979 do 1988 roku pracowała w przedstawicielstwach i agencjach ONZ w Indonezji, na Filipinach i w Szwajcarii. W latach 1991–1992 przedstawicielka niemieckiej rządowej organizacji współpracy gospodarczej GTZ w Polsce. Od 1995 roku pisarka, liczne publikacje literackie w antologiach i czasopismach. Pisze po polsku i po niemiecku. Miała wieczory autorskie m.in. w Genewie, na Polsko-Niemieckim Statku Poetów i w Berlinie, gdzie czytała fragmenty wspomnień „Ni pies ni wydra”. Ostatnio miała wiele prezentacji polskiego wydania kryminału politycznego „Śmierć naukowca” w Warszawie, Gdańsku i Sopocie. W roku 2010 w konkursie na temat „Berlińscy Polacy. Portret własny” otrzymała nagrodę Srebrnego Pegaza od Zarządu Stowarzyszenia Ochrony Poloników Niemieckich za tekst „Pięść Fausta”.
Matematyka jest produktem myśli ludzkiej, niezależnej od doświadczenia,
jednak wspaniale pasuje do świata realnego i tak świetnie go tłumaczy.
Albert Einstein
Matematyka i poezja. Boimy się jednego i drugiego. Nie rozumiemy zawiłości matematyki. Wstydzimy się czytać poezję, często dlatego, że ona podobnie jak matematyka, nie zawsze jest zrozumiała.
Poezja i matematyka. Czy można je pogodzić, tak aby nie było to nudne, ale wprost przeciwnie, ciekawe, intrygujące i wciągające. Tak, by nie budziło strachu, nie zniechęcało do lektury, ale by te dwa światy wciągały nas pomału w swoje objęcia, pozwalając odkrywać nowe przestrzenie.Te lekcje matematyki są dla każdego. Dziecko znajdzie tu coś dla siebie. Odkryje co to jest stożek, dowie się nieco o liczbie „siedem”. Może zachwycą je wielkie liczby? Młodzież szkolna może być zaskoczona, jak można opisać słowem to, co w podręcznikach jest przedstawiane przy pomocy wzorów, wykresów i diagramów. Ci, którzy maja już swoje lata, czytając, z przyjemnością wrócą do tych być może niełatwych dla nich momentów, kiedy zmagali się z materią matematyki. Teraz mają szansę poczuć się jak w starym kinie czy podróży w przeszłość, odtwarzając z pamięci schowane gdzieś głęboko obrazy. Z tej lektury wszyscy możemy dowiedzieć się czegoś o otaczającym nas świecie i meandrach życia. Chwila refleksji zawsze się przydaje.
Nie bójmy się matematyki i poezji. Odkryjmy na nowo jedno i drugie. Warto. Spróbujmy odrobić te lekcje. Na szczęście nie dostaniemy żadnych zadań domowych. Powodzenia.
Czterdzieści lat zajmowałem się zawodowo matematyką i informatyką.
Od zawsze lubiłem słuchać i czytać poezję.
Postanowiłem spróbować połączyć te dwie dziedziny: wzory, algorytmy i pojęcia z rymem, rytmem i słowem.
Starałem się to zrobić najprościej jak można, tak „na palcach”.
Czy tak można opisać świat matematyki?
Czy ktoś bardziej otworzy się na poezję?
Mój biogram zawarty jest w części narracyjnej, uważny czytelnik może odróżnić prawdę od fikcji. A właściwie, co to jest prawda? Urodziłem się w 1951 roku w Poznaniu… Jestem byłym żołnierzem zawodowym, obecnie na emeryturze. Służba w wojsku to najważniejszy etap mojego życia, który wypadł mi „w ciekawych czasach” naszej historii. Wojsko ukształtowało moją osobowość, otworzyło horyzonty poznawania i rozumienia świata. Przygotowało fizycznie i mentalnie na wszystkie trudności oraz by uparcie dążyć do celu i być odpowiedzialnym za podejmowane działania służbowe.
W jednym mnie nie zmieniło – „pomimo usilnych agitacji i przekonywań” do ideologii marksistowsko-leninowskiej pozostałem sobą. Nie zająłem „ściśle określonego stanowiska”. A właściwie je zająłem. Zawsze miałem na względzie trzy fundamenty: Bóg, Honor, Ojczyzna. Może zabrzmi to patetycznie, ale kocham Polskę i nigdy bym Jej nie zdradził. Słowa w cudzysłowie pochodzą z opinii specjalnej, do której udało mi się kiedyś dotrzeć. Dziś po latach od odejścia z wojska śni mi się ten sam sen w różniących się nieznacznie szczegółach, lecz sens zawsze ten sam. Przygotowuję się do objęcia służby oficera dyżurnego jednostki wojskowej, mam udać się na odprawę i zaprzysiężenie wart i służb. Biegam coraz bardziej zdesperowany i szukam pasa albo mapnika lub innej części umundurowania. Budzę się w wielkim stresie.
Książka „Dzieci ze Skolimowa” pokazuje jak można spędzać czas bez smartfonów, gier komputerowych i bez telewizji, ponieważ jej akcja rozgrywa się w w latach siedemdziesiątych poprzedniego stulecia .
Być może opisywane sytuacje zainspirują dzieci, a też rodziców do tych innych form spędzania czasu, które z pewnością przyniosą więcej korzyści dla rozwoju i kreatywności dziecka
Książka przy okazji opisywanych przygód pokazuje też typowe błędy językowe, a autorka stara się nauczyć dzieci poprawnej polszczyzny .
Autorka książki – z wykształcenia i zawodu psycholog oswaja dzieci z trudnymi emocjami i pokazuje jak można sobie poradzić z lękiem, smutkiem czy samotnością na skutek rozłąki z rodziną.
Z całym szacunkiem pozostaję do zamiarów Autorów piszących o tematyce łowieckiej, że głównie podkreślają sprawy etyki, obyczajów i tradycji wspaniałych postaw większości myśliwych zrzeszonych w Polskim Związku Łowieckim (PZŁ).
Ja natomiast w swojej ponadtrzydziestoletniej karierze uczestnictwa w sprawach polskiego łowiectwa, szczególnie na przełomie wieków, chciałem zwrócić uwagę na drugą – tę ciemną stronę, o której w moim przekonaniu nie należy zapomnieć i jej bagatelizować czy przemilczeć. To jest ważne, gdyż przy naborze kandydatów i członków w szeregi PZŁ powinno się brać pod uwagę aspekt moralny, żeby w tym miejscu komercja nie wzięła góry nad potrzebami pozytywnych, prawidłowych i pożądanych postaw ludzi tworzących polskie łowiectwo. Dlatego przypadkowość nie jest pożądana w każdym calu. W opowiadaniach pokazałem wiele niewłaściwych pod każdym względem postaw ludzkich – myśliwskich, a które nadal przecież funkcjonują w kołach łowieckich, i które powinniśmy zauważać, piętnować, wykluczać z myślą o dobru polskiego łowiectwa. Do zbiorku opowiadań dołączyłem też parę o treściach istotnie społecznych, żeby całkowicie nasycić Czytelnika nutką pożądanego krytycyzmu, podniety oraz chęci kontynuowania – czytania kolejnych opowiadań bez zbytniej przerwy.
Ten tomik należy przeczytać jednym tchem. Po pozytywnym odbiorze tego materiału bez zwłoki oddam do wydawnictwa II tom opowiadań, ale już o treściach bardziej radykalnych w różnych aspektach niż obecne.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
