Przedmowa Józef Maria Ruszar, Wirus, równość i wspólny los Pandemia obchodzi wszystkich, a więc również literatów i uczonych badających zachowania społeczne. Instytut Literatury na początku przygotowań do ataku wirusa w Polsce ogłosił konkurs na dziennik; niezwykłość i powszechność czekającego nas przeżycia już wówczas były bowiem oczywiste. Stąd dwieście sześćdziesiąt unikalnych utworów, jakimi dysponujemy. Pochodzenie badanych materiałów, a także sylwetki autorów zostały przedstawione w niniejszej książce z sumiennością socjologów, podobnie jak metody badawcze i otrzymane wyniki. Pozostaje tylko wyjaśnić powód, dla którego książka ukazuje się w serii Biblioteka Pana Cogito w renomowanym wydawnictwie Nomos. Seria, jak wiadomo, poświęcona jest współczesnej literaturze polskiej i liczy sobie obecnie ponad pięćdziesiąt tomów. Najczęściej publikacje mają charakter historycznoliterackich interpretacji, bez względu na to, czy są dziełem zbiorowym, pokłosiem Warsztatów Herbertowskich, czy też wynikiem pracy badawczej indywidualnych uczonych. Wśród pozycji należących do serii przeważają książki o problematyce estetycznej, filozoficznej, a nawet ekonomicznej – związanej z literaturą piękną. Po raz pierwszy jednak prezentujemy badania socjologiczne. Satysfakcja jest ogromna, tym bardziej że socjologia literatury nie cieszy się obecnie wśród literaturoznawców dużą popularnością. Padły dwa określenia: socjologia i literatura. Czytając niniejsze dzieło, należy pamiętać, że materiał badawczy ma charakter literacki oraz że jest to literatura specyficzna, bo niefikcjonalna, a więc poniekąd pograniczna. Literatura faktu (taki bowiem charakter mają dzienniki literackie) z jednej strony dokumentuje przeżycia osobiste, nawet intymne, ale z drugiej strony – w swoich zasadniczych granicach – poniekąd wspólne dla całego społeczeństwa. Ten rys wspólnotowy jest w tym wypadku wyraźniejszy niż w tradycyjnym dzienniku pisarza, w którym dominuje koncentracja na indywidualnych doznaniach, przemyśleniach, lekturach czy planach literackich, a nawet realizacjach (skoro nierzadko w zapiskach znajdujemy gotowe wiersze, opowiadania, wspomnienia czy szkice). Tym razem autorów i wspólnotę łączy silniejsza niż zwykle aktualność doświadczeń, to samo poczucie zagrożenia oraz te same, choć przybierające różne formy, ograniczenia społeczno-ekonomiczno-prawne. Powszechne (i na swój sposób demokratyczne!) zagrożenie zdrowia prowadzi do większego niż zazwyczaj poczucia wspólnoty losu. Warto dodać – nawiązując do oświeceniowych haseł – że wolność została ograniczona, równość potwierdzona, a braterstwo częściowo zrealizowane. Nie możemy jednak zapomnieć, że twórcy badanych tekstów są literatami, nawet jeśli nie zawodowymi, to z zamiłowania lub aspiracji. Autorzy spisywanych na bieżąco notatek podchodzą do materii życia z dobrą znajomością literackich chwytów i z dużą samoświadomością twórczą; sposoby narracji oraz praca nad formą stają się tym samym równie ważne jak treść opisywanych zdarzeń i przeżyć. Tych działań i ambicji – zawsze realizowanych indywidualnie i odnoszących się do faktów stricte literackich, a nie społecznych – socjologia nie może zbadać swoimi narzędziami. Oceną tekstów zajęło się jury konkursu na dziennik – stąd nagrody, wyróżnienia i nasze publikacje. Jako organizatorowi konkursu pozostaje mi podziękować wszystkim: literatom, krytykom literackim oceniającym wartość nadesłanych prac, a także grupie socjologów pracujących pod kierunkiem profesora Wiesława Gumuły. Zapisane w dziennikach doświadczenie początków pandemii mogło zostać przekazane czytelnikom zarówno w formie publikacji wyróżnionych dzieł literackich, jak i w postaci wyników badań nauk społecznych. Literatura i nauka znalazły wspólną drogę samopoznania społecznego, a wyrazem tego połączenia jest współpraca Instytutu Literatury z renomowanym wydawnictwem socjologicznym Nomos, które zdecydowało się opublikować wyniki przeprowadzonych badań. Proszę, aby wszyscy przyjęli moje serdeczne podziękowania, a także życzenia zdrowia. Wprawdzie na skutek masowych szczepień mamy nadzieję na zasadnicze polepszenie sytuacji, ale przecież nie wiemy, jakie problemy są jeszcze przed nami.
Tom monograficzny Społeczności lokalne w procesach przemian. Księga jubileuszowa Profesora Stanisława Witolda Kłopota to interesująca lektura dla polskich środowisk teoretyków i praktyków oraz studentów związanych z socjologią wsi i miasta w ich dyskusjach nad kluczowymi pytaniami dla całej socjologii w Polsce u progu drugiej dekady XXI wieku. […] to potrzebne i konstruktywne przedsięwzięcie, z jednej strony w swoistej formie podsumowujące stan dyskusji nad współczesną socjologią wsi i miasta, z drugiej strony, o walorach szczególnych, bowiem inicjujące i inspirujące do dalszych refleksji, dyskusji i analiz naukowych nad sytuacją społeczno-ekonomiczno-polityczną wsi w Polsce. Tytuł pracy Społeczności lokalne w procesach przemian oddaje część współczesnej dyskusji środowisk socjologicznych w Polsce, ale także symbolicznie nawiązuje do jednego z ważnych obszarów zainteresowań naukowych Jubilata. […] Wśród wielu współcześnie przygotowywanych opracowań jubileuszowych recenzowana książka należy do szczególnie cennych. Jest bowiem debatą aktywnych socjologów i odniesieniem refleksji starszego i młodszego pokolenia socjologów polskich, studentów i uczniów do wypowiedzi Mistrza socjologii miasta i wsi, Profesora Stanisława Kłopota, postaci i osobowości niezwykłej. […] tom ma też znaczenie szczególne we współczesnej dyskusji o roli Mistrza w rozwoju dyscypliny wyjaśniającej rzeczywistość społeczną. Jednocześnie wpisuje się w dyskusję nad oceną ostatniego trzydziestolecia nowej rzeczywistości polskiej, datowanej na lata po 1989 roku.
Autorzy publikacji wraz z zespołem zrealizowali pionierski projekt badawczy, który w Polsce na długi czas pozostanie jedyną naukową formą eksploracji miejsc niedostępnych z racji swojej funkcji dla osób innych niż zawodowo z nimi związanych oraz przetrzymywanych tam cudzoziemców. (…) Z wielką dbałością i wynikającą z tego transparentnością przedstawili oni całe zaplecze konstruowania pytań badawczych, rozstrzygnięć dylematów etycznych towarzyszących badaniom, oraz zróżnicowanych celów naukowych, jakie chcieli zrealizować poszczególni członkowie zespołu badawczego. Szczególnie ten aspekt opisu zróżnicowanego „zaplecza motywacyjnego” członków zespołu zasługuje na podkreślenie, a nawet zalecenie jako dobra praktyka w sprawozdawaniu zaplecza dużych, wieloautorskich projektów badawczych. Książka może wręcz pełnić rolę przewodnika po bardzo złożonym procesie badawczym, przy zachowaniu pełnej transparentności jego wszelkich etapów i uwarunkowań. . Z recenzji prof. dr hab. Haliny Grzymała-Moszczyńskiej
Anna Radiukiewicz - socjolożka, doktorka nauk społecznych, adiunktka w Instytucie Studiów Politycznych PAN. Jej zainteresowania naukowo-badawcze koncentrują się wokół tematyki społeczeństwa obywatelskiego, demokracji i protestów społecznych. Jest autorką publikacji dotyczących aktywniości w sferze publicznej podejmowanej zarówno przez działaczy społecznych, jak i polityków. Zajmują ją też analizy, których celem jest diagnoza funkcjonowania administracji publicznej. W swojej pracy wykorzystuje jakościowe metody gromadzenia i analizowania danych. Praca "Obrońcy demokracji" Anny Radiukieiwicz jest pierwszą znaną mi polską próbą w miarę całościowego opisu środowiska Komitetu Obrony Demokracji (KOD). Już z tego względu zasługuje na uwagę, ponieważ wypełnia pewną lukę. Uważam, że jest dobrze umocowana teoretycznie. Koncepcje nowych ruchów społecznych, społeczeństwa obywatelskiego są tu sensownie wykorzystane. Jej siłą jest też warstwa empiryczna. z recenzji prof. dra hab. Andrzeja Rycharda Książkę Annu Radiukieiwcz poświęconą Komitetowi Obrony Demokracji należy zaliczyć do socjologii sfery publicznej, społeczeństwa obywatelskiego, współczesnej refleksji nad tożsamością ruchów społecznych oraz badań nad demokracją (...) Autorka (...) opisała problem tożsamości jednego z najważniejszych aktorów sfery publicznej, który równie szybko zaistniał, co stracił popularność i zdolność mobilizowania. Dzięki "Obrońcom demokracji" mamy możliwość wglądu w perspektywę tego ruchu, style myślenia jego członków i sympatyków. Za sprawą pogłębionych badań, systematycznie zaprezentowanych, lepiej rozumiemy podzielane przez nich przekonania oraz wzory i idee, które składają się na ich wspólną tożsamość.
Przedmioty protestu to książka prezentująca nowatorskie badania nad materialnością protestów ulicznych w Polsce i na świecie. Autor posługuje się koncepcjami z zakresu socjologii ruchów społecznych oraz społecznych studiów nad materialnością, aby rozpoznać znaczenie i funkcje przedmiotów, takich jak transparenty, maski, kostiumy i bardziej kreatywne konstrukcje materialne, które możemy zobaczyć w trakcie zgromadzeń publicznych. Poszukując wzorców dla kultury materialnej protestu, przeprowadził między innymi fotograficzne obserwacje uczestniczące w trakcie demonstracji ulicznych, jak również rozmawiał z bezpośrednimi i pośrednimi wytwórcami przedmiotów oraz ramy materialnej dla wydarzeń publicznych. Analizie poddane zostały między innymi Czarny Protest, demonstracje Stop ACTA oraz Marsze Niepodległości. Autor przez pryzmat przedmiotów protestu patrzy na relacje między ludźmi, którzy aktywnie i w różnych rolach angażują się w procesy kontestacji. Proponowana monografia jest pionierską próbą analizy życia przedmiotów w kontekście protestów i kultury oporu. Jej znaczenie wynika jednocześnie z przyjętej perspektywy wizualno-materialnej, jak i odniesienia do kultury współczesnej, w której różne formy masowych protestów są istotną częścią życia publicznego. W związku z tym już w punkcie wyjścia jest to książka co najmniej inspirująca do nowego myślenia o formach oporu, a zarazem dająca odpowiedni do tego zestaw narzędzi. Przede wszystkim podkreślić należy bardzo dobre zaplecze teoretyczne pracy. Autor sprawnie referuje dyskusje w naukach o kulturze i społeczeństwie, ale też świadomie buduje na nich podstawę własnych badań, z czytelnym odniesieniem krytycznym. Stosunkowo niewielki objętościowo tekst ma zatem także wartość przeglądową związaną z teorią ruchów społecznych i badaniami protestów. Proponuje również całościowe – można by rzec – strukturalne uporządkowanie pojęć oraz charakteru relacji łączących różne podmioty ludzkie i nieludzkie zaangażowane w protest
Idea stworzenia tomu złożonego z artykułów autorstwa kobiet badaczek naukowych powstała dość spontanicznie, ale nie jako potrzeba zaznaczenia obecności kobiet w nauce czy na rynku wydawniczym, lecz jako chęć przeprowadzenia i – co ważniejsze – ujrzenia wyników pewnego eksperymentu.
Naturalnie, uzyskany obraz nie pretenduje do miana wyczerpującej analizy. Trudno jednak oprzeć się wrażeniu, że drobiazgowa analiza oznaczałaby w tym przypadku stygmatyzację. Pojawiające się w księgarniach tytuły, takie jak „Historia kobiet”, nieodparcie przywodzą na myśl inne, typu: „Historia mody”, „Historia kawy”, „Historia brudu”. Często słyszymy obiegową opinię, że historia mężczyzn to po prostu historia świata. Czy ciągle jesteśmy na etapie udowadniania słuszności lub niesłuszności powyższej tezy? W moim odczuciu, po lekturze zebranych przeze mnie tekstów, włącznie z moim własnym – niestety tak.
Anna Kargol
Prezentowana książka jest próbą odpowiedzi na pytanie o miejsce kobiety w życiu - miejsce wyznaczane zarówno przez nią sam, jak i przez środowisko, w którym funkcjonuje. Autorki wskazują również na wagę i znaczenie zmian, jakie zachodzą w pełnieniu ról kobiety oraz na wzory ich pełnienia narzucane przez wzory poszczególnych dekad. Szybkość tych zmian z jednej strony zachwyca, z drugiej niesie potrzebę refleksji nad umiejętnościami kobiet w dostosowywaniu się do nich mimo napotykanych trudności. Książka jest jednocześnie galerią obrazów wybitnych kobiet zmagających się z życiem oraz z umiejętnością wglądu w siebie, pozwalającą niejednemu czytelnikowi (bez względu na płeć) odnaleźć siebie. Wype ł niaj ą c luk ę na rynku wydawniczym, ksi ąż ka umo ż liwia nam zrozumienie, dlaczego ci ą gle trwaj ą cy i ‘ dziej ą cy si ę od nowa ’ proces legitymizacji miejsca kobiet w spo ł ecze ń stwie jest ważny i znaczący dla obu płci.
Z recenzji dr hab. Jadwigi Mazur, prof. UP
Jacek Maria Kurczewski – profesor zwyczajny w zakresie socjologii, doktor habilitowany, związany z Uniwersytetem Warszawskim, na którym zdobywał kolejne stopnie i pełnił liczne funkcje. W Instytucie Stosowanych Nauk Społecznych UW w 1997r. utworzył Katedrę Socjologii Obyczajów i Prawa, kontynuując idee Leona Petrażyckiego i Adama Podgóreckiego. Zainteresowania naukowe, badania, dydaktyka, realizowane granty i publikacje koncentrują się wokół zagadnień związanych z socjologią i antropologią prawa, obyczajów i polityki. Zaangażowany w prace krajowych i międzynarodowych organizacji naukowych, m.in. członek Zarządu Komitetu Badawczego Socjologii Prawa International Sociological Assosiation, dyrektor naukowy Onati International Institute for the Sociology of Law. Kilkakrotnie przewodniczył warszawskiemu oddziałowi Polskiego Towarzystwa Socjologicznego, był redaktorem naczelnym „Polish Sociological Review”, a obecnie funkcję tę pełni w „Societas/Communitas”. Wykładowca George Washington University, stypendysta lub visiting professor wielu innych uczelni światowych. Ekspert KK NSZZ „Solidarność” w 1981r. i w 1989r., przy Okrągłym Stole. Członek Komitetu Helsińskiego w Polsce, były sędzia Trybunału Stanu i wicemarszałek Sejmu RP I kadencji. Odznaczony Krzyżem Oficerskim Orederu Odrodzenia Polski w 2007r. . W wydawnictwie Nomos wydał tom zbiorowy Socjologia pojednania i wraz z Małgorzatą Fuszarą Spory i ich rozwiązywanie.
Jak żyją Polacy na wyspie pośrodku Oceanu Atlantyckiego? Co sprawiło, że zdecydowali się przyjechać na odległą Islandię i na niej pozostać? Jakie aspekty islandzkiej kultury i islandzkiego stylu życia są dla polskich imigrantów atrakcyjne? Książka jest „socjologiczną fotografią” Polaków mieszkających na Islandii – pokazuje kształtowanie się tamtejszej polskiej mniejszości oraz jej dynamikę wynikającą ze zmieniającej się sytuacji ekonomicznej tego kraju. Opowieść o Polakach na Islandii to także opowieść o samej Islandii, która pierwszy raz od odzyskania niepodległości doświadczyła tak dużego napływu imigrantów.
„Przyjęta przez Autorki perspektywa pozwala nie tylko spojrzeń na to, czym są dzisiaj związki intymne, ale prezentuje mikroświat, w którym jak w soczewce skupiają się szersze procesy społeczne”.
Z recenzji dr hab. Iwony Przybyły, prof. UAM
Jak żyją Polacy na wyspie pośrodku Oceanu Atlantyckiego? Co sprawiło, że zdecydowali się przyjechać na odległą Islandię i na niej pozostać? Jakie aspekty islandzkiej kultury i islandzkiego stylu życia są dla polskich imigrantów atrakcyjne?
Książka jest „socjologiczną fotografią” Polaków mieszkających na Islandii – pokazuje kształtowanie się tamtejszej polskiej mniejszości oraz jej dynamikę wynikającą ze zmieniającej się sytuacji ekonomicznej tego kraju. Opowieść o Polakach na Islandii to także opowieść o samej Islandii, która pierwszy raz od odzyskania niepodległości doświadczyła tak dużego napływu imigrantów.
Monika Nowicka – socjolożka, doktor nauk społecznych, zastępczyni kierowniczki Katedry Socjologii ds. socjologii anglojęzycznej w Collegium Civitas, adiunkt w Instytucie Socjologii im. Edmunda Wnuk-Lipińskiego Collegium Civitas, zastępczyni redaktora naczelnego rocznika naukowego „Zoon Politikon”. Specjalizuje się w tematyce socjologii migracji, socjologii miasta oraz socjologii małych grup społecznych. Koordynatorka i badaczka w projektach o tematyce migracyjnej realizowanych m.in. na zlecenie Ministerstwa Spraw Zagranicznych i Ministerstwa Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej
Książka Johna Boswella ukazała się w USA w roku 1980 i wzbudziła ogromne zainteresowanie oraz uznanie w świecie ze względu na podjęty temat, analizę bogatych źródeł faktograficznych i postawienie interesującej tezy, która dla przeciętnego człowieka może wydać się zaskakująca. Kwestionuje bowiem poglądy, wyobrażenia na temat stosunku dawnego Kościoła do ludzi homoseksualnych. Wartość intelektualna, poznawcza książki jest ogromna. Prace nad jej przygotowaniem trwały 10 lat i obejmowały analizę źródeł literackich, teologicznych, naukowych, prawniczych w wielu językach. Jest ona kompendium wiedzy historycznej na temat postaw wobec homoseksualności. Brak takiej wiedzy jest widoczny w Polsce i ujawnia się w trakcie coraz częstszych debat publicznych, ferowania wyroków i wydawania sądów o ludziach preferujących własną płeć.
Książka poświęcona jest tożsamości młodych nacjonalistów – uczestników ruchu nacjonalistycznego w Polsce. Celem prowadzonych w jej ramach badań było pogłębienie wiedzy na temat tego, kim są nacjonaliści we współczesnej Polsce. Publikacja mieści się w obszarze socjologii interpretatywnej, a prowadzone badania opierają się na połączeniu założeń metodologii teorii ugruntowanej, wywiadów biograficzno-narracyjnych, analizy dyskursu oraz koncepcji ram interpretacyjnych. Głównym materiałem empirycznym zebranym w trakcie badań są gromadzone w latach 2011-2015 wywiady biograficzno-narracyjne z uczestnikami organizacji nacjonalistycznych. Dodatkowo analizie poddane zostały materiały publikowane na stronach internetowych tych organizacji: deklaracje ideowe oraz materiały dotyczące rekrutacji i ogólnej prezentacji organizacji. To książka ważna i bardzo potrzebna, bogata w etnograficzny detal, a zarazem oferująca szerszą perspektywę teoretyczną. Mam nadzieję, że sięgną po nią nie tylko przedstawiciele i przedstawicielki nauki oraz osoby zainteresowane dynamiką ruchów społecznych, ale też wszyscy ci, którzy angażują się w społeczeństwo obywatelskie czy politykę i chcieliby zrozumieć, jak można stać się nacjonalistą.
Z recenzji dr hab. Elżbiety Korolczuk
Książka ta stanowi ważny głos w dyskusji na temat ruchu nacjonalistycznego oraz prowadzących do niego dróg biograficznych. Będzie ona z pewnością ważnym publicznie głosem o przyczynach wzrostu nastrojów nacjonalistycznych w naszym kraju, a zwłaszcza wśród młodzieży. Pozwala na bliższe i głębsze zrozumienie zjawiska współczesnego ruchu nacjonalistycznego i daje wgląd w znaczenie radykalnego „gorącego” nacjonalizmu w Polsce.
Z recenzji dra hab. Sławomira Łodzińskiego, prof. UW
Justyna Kajta, doktor nauk społecznych UWr, socjolożka, badaczka, post-doc w Instytucie Socjologii Uniwersytetu Wrocławskiego, sekretarz Ośrodka Badań Regionalnych i Obszarów Pogranicza oraz wrocławskiego oddziału Polskiego Towarzystwa Socjologicznego i Sekcji Socjologii Etniczności PTS . Do jej głównych zainteresowań naukowo-badawczych należą: nacjonalizm, ruchy społeczne, socjologia pogranicza, przemiany w Europie Środkowo-Wschodniej oraz badania jakościowe, głównie metoda biograficzna i analiza dyskursu.
Czy według prawa muzułmańskiego można dokonać aborcji chorego płodu lub skorzystać z zapłodnienia pozaustrojowego? Czy możliwa jest transplantacja od dawcy w stanie śmierci mózgowej? A problem eutanazji? Czy islam zdolny jest odpowiadać na takie pytania? Prezentowane przez autorkę badania mają charakter wieloaspektowego studium przypadków wybranych kwestii bioetycznych w trzech państwach (Egipcie, Autonomii Palestyńskiej i Libanie). Zasadniczą część publikacji stanowi analiza stanowisk, dyskusji i różnic w odpowiedziach specjalistów prawa muzułmańskiego dotyczących takich problemów, jak: rozumienie momentu początku życia w islamie, dopuszczalność aborcji, techniki wspomaganego rozrodu, transplantacja organów i tkanek pochodzących od zwierząt, ustalenie momentu śmierci, odłączenie chorego w stanie śmierci mózgowej od aparatury podtrzymującej życie oraz eutanazja. Autorka wprowadza czytelnika w te zagadnienia, przedstawiając historyczny rozwój prawa muzułmańskiego, jego źródeł i najważniejszych instytucji oraz myśli etycznej i bioetycznej w islamie. Omawia i porządkuje podstawowe koncepcje, wartości i zasady, które leżą u podstaw rozstrzygnięć prawnych dotyczących medycyny. Zawarte w książce opisy i analizy pokazują, jak funkcjonuje współczesne prawo muzułmańskie i jak odpowiada ono na nowe, bezprecedensowe wyzwania związane z rozwojem nauki.
Ewa Górska — prawniczka i kulturoznawczyni związana z Katedrą Socjologii Prawa na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Jagiellońskiego. Jej zainteresowania naukowe skupiają się na problematyce prawa oraz kultur prawnych na Bliskim Wschodzie. W szczególności zajmuje się współczesnym prawem muzułmańskim, arabskim prawem zwyczajowym oraz badaniami nad Bliskim Wschodem z punktu widzenia geografii prawnej.
Teorie socjologiczne interpretują i wyjaśniają ogólne procesy społeczne w oparciu o różne modele świata ludzkiego. W serii Współczesne Teorie Socjologiczne publikujemy najważniejsze dzieła reprezentujące te wizje rzeczywistości społecznej, które okazały się szczególnie znaczące po II wojnie światowej, i które uważamy za istotne do dzisiaj. Interesują nas również koncepcje socjologiczne będące przedmiotem debaty na przełomie XX i XXI wieku. To właśnie współczesna klasyka socjologiczna pozwala nam lepiej zrozumieć dzisiejszy i przyszły świat. Janusz Mucha
Współczesne teorie socjologiczne interpretują i wyjaśniają procesy społeczne zachodzące w czasie ostatnich kilkudziesięciu lat. Są one oparte na różnych modelach rzeczywistości społecznej. W serii WTS publikujemy najważniejsze dzieła reprezentujące funkcjonalistyczną, konfliktową i interpretatywną wizję świata społecznego. To właśnie ta współczesna klasyka pozwala nam lepiej rozumieć dzisiejszy i przyszły świat.
Niejednokrotnie wydaje się nam, że wiele przeczytaliśmy już na ten temat, oglądaliśmy filmy, nauczyliśmy a ę na lekcji historii, a jednak za każdym razem książka poświęcona tej tematyce porusza nas do głębi, wstrząsa, zmusza do współprzeżywania i na mysłu nad złem, okrucieństwem i ludobójstwem [...].
Książka ukazuje los dzieci w KL Auschwitz-Birkenau, przypomina, wstrząsa, daje świadectwo zagłady -nie tylko fizycznej, ale i moralnej. Jak wskazuje autorka, ten temat nie był wcześniej socjolo- gicznie probbmatyzowany. Z dokumentów, zapisów, różnorakich źródeł nie wydobywano podmiotu jakim było dziecko i jego socjalizowanie się w warunkach obozowych; nie poświęcano mu odrębnej, dogłębnej, wielozakresowej analizy. Autorka bazuje na źródłach zastanych, m.in. na wydanych wspomnieniach Ocalonych Dzieci Oświęcimia oraz własnych badaniach prowadzonych z Ocalonymi. Po latach dociera do bezpośrednich świadków, przeprawa- dza z nimi wywiady, które pozostają w archiwum Muzeum.
Z recenzji prof. dr hab. Krystyny Sany
Autorka szczegółowo odtwarza świat dzieci, które trafiły do obozu koncentracyjnego na różnych etapach swojego żyda. Rekonstruując rzeczywistość lagru w jej wymiarze materialnym, interakcyjnym i symbolicznym (ideologicznym i normatywnym), konsekwentnie przyjmuje punkt widzenia byłych więźniów. Oddając im w wielu miejscach głos, uka- żuje ich sposób postrzegania i przeżywania otaczającej rzeczywistości i sposoby radzenia sobie z obo- zową codziennością. [...]
Podsumowując trudną, dotychczas słabo zbadaną problematykę dzieciństwa obozowego, Wanda Witek-Malicka swoją pracą wzbogaca socjolo- giczną wiedzę o warunkach życia i relacjach spo- łecznych w świecie lagru oraz o długofalowych skutkach pobytu w obozie. Styl i język pracy, w tym przede wszystkim oddanie głosu Ocalonym, spra- wia, że może być ona interesująca i zrozumiała dla szerokiego kręgu czytelników.
Z recenzji prof. dr hab. Kazimiery Wódz
Religia i magia
Wiara w boga: panteizm, politeizm, monoteizm
Istoty złe i zło
Spowiedź, pokuta i modlitwa
Królestwo sakralne
Śmierć i pochówek, kult świętych
Powstawanie kanonów pism świętych
Pochodzenie eposu bohaterskiego jest próbą uchwycenia procesu wyodrębniania się literatury z pierwotnej dziedziny mitu. Opierając się na ogromnym materiale faktograficznym, obejmującym najstarsze formy eposu Paleoazjatów Syberii, Aborygenów australijskich, Melanezyjczyków oraz późniejsze dzieła tureckie, fińskie czy indyjskie, autor próbuje dokonać syntezy folkloru narracyjnego i zbadać kryjące się za zmianami typologicznymi zasady konstrukcji eposu. Mieletinski próbuje odnieść się do głównych motywów epickich, takich jak: kwestia herosa kulturowego, boga-stwórcy, trickstera, bohatera zbiorowego, szamana; mity kradzieży, poszukiwań i odzyskania skarbu; wątki walki z wrogami, zdobycia ognia. Autor widzi w nich punkt wyjścia kształtowania dalszych, już religijnych czy literackich wytworów. Praca ze względu na same walory faktograficzne może przy tym pełnić funkcję podręcznika eposu, stanowiąc przy okazji modelowy przykład zastosowania złożenia metod historycznych i komparatystycznych do badań nad mitem, którego to złożenia brak w polskiej literaturze przedmiotu.
Praca Krzysztofa Lisowskiego, mieszcząca się w nurcie badań socjologii miasta, porusza ważny poznawczo i doniosły społecznie problem, jakim jest proces łączenia miasta i gminy Zielona Góra w jeden organizm administracyjno-społeczny. Monografia ma głównie charakter empiryczny i jest nastawiona na udzielenie odpowiedzi na pytanie, jakie czynniki zdecydowały o podjęciu przez mieszkańców decyzji o połączeniu miasta i gminy. Recenzowana praca stanowi nowatorską i interesującą próbę ukazania społecznych uwarunkowań procesów suburbanizacji na przykładzie konkretnych społeczności lokalnych o różnych interesach. W polskiej literaturze socjologicznej nie było dotychczas tego typu monografii, stworzonej na podstawie tak szeroko zakrojonych badań empirycznych.
z recenzji prof. dra hab. Andrzeja Saksona
Krzysztof Lisowski położył nacisk na analizę socjologiczną procesu połączenia miasta z gminą i rolę ich mieszkańców w tym procesie. Pisząc o roli społeczności miasta i gminy, wręcz doskonale zdiagnozował przeplatanie się wzajemnych interesów obu samorządów. Zaczął od kwestii ogólnych i teoretycznych, następnie przeszedł do spraw konkretnych, przyziemnych i lokalnych, które miały przecież największy wpływ na przychylność mieszkańców gminy wobec połączenia z miastem. Dobrze zna temat, o którym pisze, gdyż najważniejszą część materiału empirycznego dostarczył sobie sam poprzez wnikliwe i wielokrotne badania wśród mieszkańców miasta i gminy. Stanowi to podstawowy i oryginalny materiał źródłowy, stąd też praca ma twórczy, a nie odtwórczy charakter.
z recenzji prof. dra hab. Czesława Osękowskiego
Autor przeprowadza czytelnika przez problemy znaczenia statusu wojewódzkiego dla pozyskiwania środków zewnętrznych, klimatu inwestycyjnego, oceny jakości obsługi administracyjnej oraz uwarunkowań kondycji społeczno-gospodarczej badanych miast. Nie ulega też łatwym wnioskom, a drobiazgowa analiza prowadzi go do stwierdzenia, że w kontekście poczynionych ustaleń zwraca uwagę zróżnicowana trajektoria rozwoju nie tylko ośrodków postwojewódzkich, ale też miast o tym samym statusie administracyjnym. Dzięki temu zarówno część poświęcona usytuowaniu problemu w kontekście teoretycznym, (…) jak i część analityczna prezentują oryginalne i ciekawe spojrzenie na mechanizmy rozwoju miast średniej wielkości.
Z recenzji dra hab. Tomasza Nawrockiego, prof. UŚ
dr Dawid Krysiński, socjolog, absolwent Uniwersytetu Wrocławskiego, studiował także na Uniwersytecie Goethego we Frankfurcie nad Menem. Adiunkt w Zakładzie Socjologii Sfery Publicznej Uniwersytetu Wrocławskiego. Publikował m.in. w „Studiach Socjologicznych”, „Przeglądzie Socjologicznym” oraz „Kulturze i Społeczeństwie”. W swoich badaniach zajmuje się problematyką rozwoju lokalnego oraz partycypacji społecznej. Współpracuje też z licznymi instytucjami samorządowymi oraz organizacjami pozarządowymi, przygotowując na ich potrzeby ekspertyzy i analizy służące kształtowaniu lokalnych polityk rozwojowych
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
