Edward Louis Bernays (1891–1995), austriacko-amerykański teoretyk i praktyk public relations oraz badacz zagadnień z zakresu zjawiska opinii publicznej. Uznawany za „ojca PR” oraz prekursora szeregu dziedzin wiedzy o komunikacji masowej. Doświadczenie zdobywał w wielu prywatnych przedsiębiorstwach oraz w powołanej przez prezydenta Woodrowa Wilsona rządowej agencji, której zadaniem było kształtowanie społecznego poparcia dla udziału Stanów Zjednoczonych w I wojnie światowej.
W książce Krystalizacja opinii publicznej, wydanej w 1923 roku, Bernays definiuje i określa horyzonty funkcjonalności nowego zawodu, jakim na początku XX wieku stał się doradca public relations. Pionierska książka, ukazująca się po raz pierwszy w polskim tłumaczeniu, jest także bardzo aktualnym wykładem ujawniającym retrospektywnie trwałość i efektywność oddziaływań komunikacyjnych na odbiorcę w wieku rewolucji mediów.
Według Bernaysa opinia publiczna jest podmiotowym interlokutorem w dyskusji, a doradztwo public relations bardziej sztuką komunikacji niż inżynierią społeczną. […] W znacznym stopniu to dzięki Bernaysowi w ramach współczesnej systematyki dyscyplin naukowych funkcjonują autonomiczne subdyscypliny, takie jak na przykład socjologia opinii publicznej lub psychologia opinii publicznej.
Rafał Wiśniewski, Marcin Zarzecki (fragment Wstępu)
Kultura, którą stworzyli mieszkańcy poszczególnych państw europejskich, jest bardzo różnorodna, ale kiedy przyjrzeć się jej dokładniej, zauważa się mnóstwo podobieństw. Dlaczego? Europejczycy, niezależnie od swojej narodowości, od tego, czy ich państwo znajduje się na krańcach północnych, czy na południu naszego kontynentu, mają wspólne dziedzictwo. Skąd ono się wzięło? Jak się rozprzestrzeniało? Jak rozpoznać jego przejawy?Dowiesz się w trakcie lektury. Zapraszamy do poznania bogactwa wspólnej Europy.Publikacja przygotowana w ramach obchodów 15-lecia Polski w Unii Europejskiej.
Dostrzeganie roli kobiet w historii jest sprawą stosunkowo nową. Na początku lat 70. XX wieku powstaje termin „herstory” dla określenia historii opowiadanej z kobiecego punktu widzenia. Choć na łamach „Herito” staramy się oddawać możliwie dużo miejsca autorkom i ich tematom, zdecydowaliśmy się cały najnowszy numer poświęcić kobietom ważnym dla środkowoeuropejskiej historii, kultury, polityki i sztuki – często zapominanym, niedocenianym bądź celowo wymazywanym.
Do wspólnego opowiadania historii Europy Środkowej z kobiecej perspektywy i „wywoływania” nieoczywistych opowieści zaprosiliśmy znakomite autorki i autorów. Efektem jest ponad dwustustronicowy numer poświęcony odpominaniu przejmujących kobiecych narracji, bohaterek i postaw.
W numerze Olga Drenda przygląda się obchodom Dnia Kobiet w krajach demokracji ludowych. Małgorzata Rejmer kreśli poruszający obraz kobiety na przestrzeni epok w kulturze albańskiej. Ostap Sływynski tropi lwowskie ślady Zuzanny Ginczanki i innych pisarek żydowskiego pochodzenia, a Małgorzata Radkiewicz przypomina awangardowe artystki żyjące i tworzące w tym mieście. Marta Madejska opowiada losy Marii Przedborskiej – niedocenionej łódzkiej poetki-inspektorki. Teresa Worowska przybliża biografię Alaine Polcz – węgierskiej psycholożki i prozaiczki, autorki poruszających wspomnień z końca II wojny światowej pt. „Kobiety na froncie”, których fragment przetłumaczyła dla nas Karolina Wilamowska.
Ponadto w numerze znalazł się tekst Ewy Furgał poświęcony losom polskich działaczek niepodległościowych, esej Grzegorza Piątka o nieznanej szerzej „pierwszej polskiej uczennicy Le Corbusiera”, a także inspirowana kilkoma niepozornymi fotografiami opowieść Jacka Dehnela o udziale kobiet w polskich powstaniach niepodległościowych w XIX wieku czy tekst Macieja Jakubowiaka o przełamywaniu patriarchatu w polskiej literaturze najnowszej.
Na uwagę zasługuje też atlas środkowoeuropejskich „dam dizajnu” stworzony przez Czesłąwę Freilich i Irmę Kozinę, wywiad Kamy Buchalskiej z czeską wydawczynią Barborą Baronovą o kobiecej historii mówionej, rozprawa Krisztiána Nyáryego poświęcona pionierce węgierskiego ruchu feministycznego, tekst Aleksandry Wojtaszek o „chorwackim Andersenie w spódnicy” czy wspomnienie Beaty Nykiel o „arcypolskiej Europejce” – Karolinie Lanckorońskiej.
Czas przełomu. Sztuka awangardy w Europie Środkowej 1908–1928 to przewodnik po wystawie prezentowanej w Galerii MCK od 8 marca do 9 czerwca 2019 roku. Może być również czytany jako niezależne wydawnictwo poświęcone specyfice środkowoeuropejskiej sztuki awangardowej I połowy XX wieku.
Książka podzielona została na 12 rozdziałów poświęconych m.in. środkowoeuropejskiemu kubizmowi, konstruktywizmowi i teorii unizmu, zaangażowaniu i reakcji artystów na wybuch I wojny światowej, nowoczesnej fascynacji miastem czy awangardowej typografii. Uzupełnieniem przewodnika są mapy prezentujące Europę Środkową przed i po I wojnie światowej, jak i syntetyczny kalendarium najważniejszych wydarzeń na polu awangardowej sztuki na początku XX wieku.
W przewodniku znalazły się też świetnej jakości reprodukcje obrazów prawie stu awangardowych twórców m.in. Antona Jasuscha, Bohumil Kubišty, Františka Foltýna, Františka Kupki, Gejzy Schillera, Josefa Čapka, Katarzyny Kobro, Leona Chwistka, Leopolda Gottlieba, Rafała Malczewskiego, Sándora Bortnyika, Stanisława Ignacego Witkiewicza, Tadeusz Makowskiego, Teresy Żarnowerówny, Tytusa Czyżewskiego, czy Władysława Strzemińskiego.
Co zostanie po Europejskim Roku Dziedzictwa Kulturowego 2018? Jak opowiadać o historii i pamięci, żeby budować mosty, a nie utwierdzać istniejące podziały? Gdzie leży klucz do stworzenia pojemnej narracji europejskiej oddającej doświadczenia nowych, środkowoeuropejskich krajów wspólnoty? Dlaczego dziedzictwo to ludzie i jakim kierunku rozwijała się będzie współczesna heritologia?
Za nami Europejski Rok Dziedzictwa Kulturowego 2018 ustanowiony decyzją Rady i Parlamentu Unii Europejskiej. Polskim koordynatorem programu zostało Międzynarodowe Centrum Kultury. Ten podwójny numer kwartalnika „Herito” pomyślany został nie tyle jako podsumowanie roku, ile swoiste przedłużenie i utrwalenie najważniejszych jego wątków.
Dziedzictwo kulturowe to nie tylko spuścizna poprzednich pokoleń, ale przede wszystkim fundament naszej przyszłości. W sektorze dziedzictwa zatrudnienie znajduje dziś ponad 300 tys. osób na całym kontynencie, a 7,8 mln europejskich miejsc pracy – na przykład w turystyce czy budownictwie – jest z nim pośrednio związanych. Badania pokazuję, że dziedzictwo kulturowe przyczynia się też do polepszenia jakości życia, spójności społecznej i dialogu międzykulturowego.
W numerze Agata Wąsowska-Pawlik i Joanna Sanetra-Szeliga podsumowują Europejski Rok Dziedzictwa Kulturowego 2018. Michael Magnier, Marek Świdrak, Zsuzsanna Szijarto i Mirosław Kindl prezentują ideę i miejsca oznaczone Znakiem Dziedzictwa Europejskiego. Robert Traba i Igor Kąkolewski zastanawiają się nad krajobrazami pamięci współczesnych Europejczyków. Sergiusz Najar analizuje wpływy zmieniających się granic na powojenną Europę, a John Tunbridge rozważa dylematy związane z rozwojem heritologii.
Czwarty, ostatni tom serii, obejmującej zabytki sztuki sakralnej na terenach dawnego województwa trockiego, przedstawia trzy nieistniejące obiekty sakralne Grodna: kościół pw. Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny (tzw. fara Witoldowa) wraz z parafialnym szpitalem św. Ducha oraz zespół klasztorny Karmelitów Bosych z kościołem pw. Podwyższenia Krzyża Świętego.
Obiekty te zajmowały eksponowane miejsca w układzie urbanistycznym miasta i mimo że żaden nie przetrwał do naszych czasów, to ich walory artystyczne i złożone dzieje stanowią ważny element kulturowej panoramy Grodna.
Opisowi i omówieniu architektury towarzyszy kompleksowe przedstawienie wystroju oraz stałego i ruchomego wyposażenia kościołów. Książka została zaopatrzona w spisy wykorzystanych materiałów archiwalnych, bibliografię, indeksy nazwisk i miejscowości oraz spis ilustracji.
Bohaterem tej opowieści jest Paweł Konjo Konnak, jeden z liderów formacji Totart założonej przez studentów Uniwersytetu Gdańskiego. Na jego przykładzie ukazana zostanie symptomatyczna dla wielu postaci polskiego undergroundu ewolucja postawy od działań w obrębie sztuki alternatywnej po wejście w obieg kultury popularnej, od desperacji radykalnych działań artystycznego podziemia drugiej połowy lat 80. XX wieku po hedonistyczny zachwyt możliwościami popkultury w odnowionym kapitalizmie. W przypadku Pawła Konnaka, debiutującego w historii sztuki polskiej w roku 1986, to przejście z mroku zmilitaryzowanej rzeczywistości realnego socjalizmu do intensywności barw liberalnej demokracji dokonało się w ciągu zaledwie trzech lat.
Czy miasto - jego mieszkańcy - mogą stworzyć zbiorową powieść? Czy tematem mogą być dzieje Różyckiego? Chcielibyśmy zaprosić czytelników do próby odpowiedzenia na te pytania, do udziału w naszym eksperymencie. Od ponad dziesięciu lat Laboratorium Reportażu Wydziału Dziennikastwa, Informacji i Bibliologii Uniwersytetu Warszawskiego zbierało do tematu materiały - głównie relacje bezpośrednich świadków i uczestników wydarzeń. Pomysłodawcą, inspiratorem powieści i znawcą bazaru Różyckiego był nasz przyjaciel i wykładowca Laboratorium - Marek Nowakowski. Ja zostałem autorem powieści, jej reżyserem i dyrygentem.
Tworząc przed laty Laboratorium Reportażu jako ośrodek eksperymentów i poszukiwań, wyznaczyłem mu trzy cele: zbiorowa praca nad tekstem, multimedialne opowiadanie tematu i penetrowanie przestrzeni między dziennikarstwem a pisarstwem. Przedstawiana dziś czytelnikom powieść dokumentalna jest dla nas eksperymentem. Czy udany? Odpowiedź należy już nie do nas. Mam tylko nadzieję, jako dyrygent, że moja orkiestra nie fałszuje zbyt często i że mimo wszystko dostarczy Państwu emocji, refleksji i satysfakcji.
Marek Miller
Książka przedstawia początki zinstytucjonalizowanych praktyk sportowych w szerokim kontekście zjawisk kulturowych zachodzących na ziemiach polskich na przełomie XIX i XX wieku. Jest to zarazem propozycja nowej metodologii badań nad sportem, podkreślającej jego wielowymiarowość i zakorzenienie w historii kultury.
Książka powstała na podstawie pracy doktorskiej Piotra Kubkowskiego pt. „Sprężyści. Warszawskie Towarzystwo Cyklistów w perspektywie historii kultury (1895–1905)”, która otrzymała I nagrodę w XIII edycji konkursu Narodowego Centrum Kultury na najlepszy doktorat z dziedziny nauk o kulturze.
Joze Plećnik pod pewnymi względami podobny jest do Antoniego Gaudiego - jako twórca poruszający się na granicy kultur, jako architektoniczny „fundamentalista", lecz również jako inicjator nowej architektury, zachowującej krytyczny dystans wobec europejskich kultur wysokich i mającej w wielkim poszanowaniu tak zwaną kulturę ludową, rzemieślników, techników i wynalazców; jako nauczyciel i artysta umacniający tożsamość swojego kraju. Plećnik to architekt Europy Środkowej, Europy nakładających, się na siebie kultur, z ich konfliktami i przesunięciami czasu, językami literackimi i dialektami, świadomością i wrażliwością językową, różnorodnością miejsc i regionów. Jeśli architektura zacznie kiedykolwiek szukać swoich fundamentów, z pewnością odkryje Jożego Plecnika jako architekta przyszłości.
Dunaj to nie tylko druga najdłuższa rzeka Europy, przepływająca przez dziesięć krajów, ale przede wszystkim monumentalny nośnik pamięci: historycznej, zbiorowej, kulturowej. W jego wodach odbija się historia Europy, od czasów starożytnych, kiedy stanowił północną granicę Cesarstwa Rzymskiego, przez dramatyczny okres drugiej wojny światowej i okresu powojennego, aż do dziś.
Rzeka należąca do wielu narodów, kultur, języków i tradycji może być więc pojemną metaforą ukazującą wielowarstwową tożsamość współczesnego Europejczyk, ale i jak chciał Claudio Magris symbolem życia, śmierci i zanikania. W 31. numerze „Herito” podejmujemy trud przypominania naddunajskich miejsc zapomnianych czy wręcz nieistniejących, jak wyspa Ada‑Kaleh, i szukamy odpowiedzi na pytania o to, czy mówiąc o Dunaju wciąż myślimy o Europie, czy tylko o jej fragmentach?
W numerze Michał Jurecki, Adam Krzemiński, Zbigniew Machej, Silvana Rachieru i Daniel Warmuz opowiadają o Europie odbijającej się w wodach Dunaju. Teresa Worowska przypomina filozofię krajobrazu Stanisława Vinceza, Wojciech Stanisławski pochyla się nad wykopaliskami Lepenskiego Viru, a Michele Bressan i Nicu Ilfoveanu oglądają „kanał śmierci” łączący Dunaj z Morzem Czarnym. W numerze znalazł się ponadto wywiad z Emilem Brixem, który wyjaśnia, dlaczego Dunaj płynie w złą stronę oraz tłumaczenie klasycznego już reportażu z podróży do Stambułu autorstwa Patricka Fermora.
Jak architektura i urbanistyka pomagały w realizacji dążeń społeczno-politycznych w nowo powstałych państwach w Europie Środkowej po I wojnie światowej? Gdzie burzono stare, a gdzie wznoszono nowe pomniki i mauzolea, by umocnić młode narodowe tożsamości? Czy międzywojenny modernizm w architekturze to wyłącznie specyfika dużych ośrodków miejskich? Jakie dążenia podejmowały w tym czasie niepodległa Polska, Czechosłowacja, Jugosławia czy kraje bałtyckie, by stworzyć nowemu obywatelowi godne warunki życia?
Publikacja wielowymiarowo prezentuje relacje architektury i polityki po I wojnie światowej. Znalazły się w niej obszerne eseje poświęcone nowej geografii politycznej w Europie Środkowo-Wschodniej po konferencji pokojowej w Paryżu (1919-1920), środkowoeuropejskiej architekturze modernistycznej czy nowej polityce mieszkaniowej w regionie. Szczegółowe szkice poświęcono m.in. modernistycznej wsi Lisków w Wielkopolsce, międzywojennej architekturze Czechosłowacji, Jugosławii i krajów bałtyckich, a także transformacji i modernizacji Kowna – tymczasowej stolicy Litwy w latach 1919-1939.
Praca doktorska Kaliny Kukiełko-Rogozińskiej Między nauką a sztuką. Teoria i praktyka artystyczna w ujęciu Marshalla McLuhana została wyróżniona II nagrodą oraz rekomendacją do wydania pracy nakładem Narodowego Centrum Kultury w IX edycji konkursu na najlepszą pracę doktorską z dziedziny nauk o kulturze.
O globalnej wiosce słyszy się często, ale nazwisko autora tego terminu, jego poglądy i dzieła znane są tylko nielicznym. W swej pracy Kalina Kukiełko-Rogozińska nie tylko opisuje i stara się usystematyzować wiedzę na temat dorobku McLuhana, wpisując ją jednocześnie w pejzaż twórczości artystycznej lat sześćdziesiątych ubiegłego wieku, ale także w bardzo interesujący sposób przedstawia samego twórcę i jego życie – ciekawe, bogate, choć u schyłku naznaczone ciężką chorobą, która zachwyconego słowem uczonego skazała na milczenie.
"Autorka podjęła udaną próbę ponownej lektury McLuhana, co jest niewątpliwie – w czasach nagminnego ‘zapominania’ o źródłach inspiracji – potrzebne. Dobrze, że uwzględniła polską recepcję twórczości McLuhana. Jej budzący sympatię entuzjazm dla tej twórczości bywa czasem naiwny, nie jest jednak pozbawiona krytycyzmu (ostatnie partie pracy). Przydałoby się osadzenie koncepcji bohatera rozprawy w kontekście współczesnego medio/kulturo/znawstwa. Tematyka jest nośna, zainteresuje różne kręgi czytelników." - prof. Anna Zeidler-Janieszewska
Wybór esejów jednego z najwybitniejszych żyjących heritologów (i ojców założycieli dyscypliny) stanowiący jednocześnie pierwszą polskojęzyczną prezentację wyjątkowego wkładu Johna Tunbridge’a do światowych badań nad dziedzictwem kulturowym.
Zebrane w tomie artykuły są świadectwem zmian, jakie w ostatnich trzydziestu latach zaszły w sposobach postrzegania i rozumienia dziedzictwa, a także transkontynentalną podróżą przez miejsca, w których wykuwało się nowoczesne myślenie na jego temat.
Eseje Tunbridge’a – w których badacz między innymi zastanawia się nad tym, do kogo dziedzictwo należy i czy istnieje w liczbie mnogiej, przygląda się kłopotliwemu dziedzictwu apartheidu w Republice Południowej Afryki i postkolonialnemu w Indiach Zachodnich, czy też snuje refleksje nad „ciemną stroną” turystyki i wyzwaniami stojącymi przed rewitalizacją miast historycznych – to nie tylko pasjonująca i erudycyjna, lecz także niezbędna lektura dla każdego zainteresowanego związkami pomiędzy przeszłością a teraźniejszością.
Szósty tom serii Heritologia pod redakcją Jacka Purchli. Publikacja przygotowywana w ramach Europejskiego Roku Dziedzictwa Kulturowego
Czy Bałkany mają nadal, jak chciał Churchill, „więcej historii, niż potrafią strawić”? Pozostają „europejskim Orientem” czy szlachetną strefą buforową? Jak czują się literatury bałkańskich „małych języków” i w czym pokładają nadzieję? A może dawnych Bałkanów już nie ma, a zamieszkujące je narody są tylko silniejszymi lub słabszymi narracjami? To najważniejsze pytania 30. numeru kwartalnika „Herito”.
O Bałkanach jako kulturowo-historycznym palimpseście opowiada Robert Alagjozovski, były minister kultury Macedonii. Olimpia Dragouni analizuje historię grecko-macedońskich relacji, Ivan Čolović przygląda się dyskursowi bałkanistycznemu, Rigels Halili próbuje odpowiedzieć na pytanie, kim są dzisiejsi Albańczycy, Ewa Wróblewska-Trochimiuk bada wizualizacje bałkańskiej traumy w sztuce współczesnej, Arian Leka zastanawia się, dlaczego literatura albańska staje się niewidzialna, a Viktorija Aladžić opisuje historię jednej z najpiękniejszych synagog Austro-Węgier w serbskiej Suboticy (Szabatce).
Na szczególną uwagę zasługują reportaż Małgorzaty Rejmer poświęcony różnym twarzom Tirany. O obolałej pamięci Bałkanów pisze w swoim reportażu Aleksandra Wojtaszek przyglądając się kosowskiej Prisztinie i Mitrowicy. W numerze znajdzie się też relacja Ziemowita Szczerka z podróży do Nowego Pazaru w Sandżaku – regionie geograficzno-historycznym na pograniczu Serbii i Czarnogóry.
Numer wieńczy obszerny fragment bałkańskiego reportażu „Black Lamb and Grey Falcon” Rebecki West (1892-1983) – wybitnej brytyjskiej pisarki i dziennikarki, określanej mianem „najlepszej reporterki świata”, nigdy wcześniej nietłumaczonej na język polski.
Książka powstała na podstawie badań zrealizowanych na potrzeby wieloletniego programu rządowego „Niepodległa”. Rzuca światło na stan świadomości historycznej Polaków w przeddzień obchodów setnej rocznicy odzyskania niepodległości. Autor omawia postawy Polaków wobec przeszłości, skupia się też na zagadnieniach związanych z pamięcią odrodzenia niepodległego państwa oraz Świętem Niepodległości.
W badaniu zostały poruszone kwestie stanu wiedzy historycznej Polaków, emocji związanych z odzyskaniem niepodległości i preferencji Polaków w zakresie świętowania rocznic państwowych. Ufam, że książka będzie cennym źródłem wiedzy nie tylko dla ludzi nauki i badaczy, ale i dla praktyków: dla wszystkich, którzy chcą wykorzystać tę wyjątkową okazję do umacniania więzi i przypomnienia o podstawowych wartościach.
dr hab. Rafał Wiśniewski, prof. UKSW
Książka uważana jest za pierwsze tak obszerne wprowadzenie do badań nad kulturą powiązanych z art-based methods. Metody te opierają się na założeniu, że sztuka może uczyć wtedy, kiedy nie mogą tego robić inne dziedziny lub gdy są one niewystarczające. Tytułowe sztuki to m.in.: poezja, muzyka, sztuki narracyjne, sztuki wizualne, performance, taniec, film. Połączenie edukacji ze sztuką i jej badaniami pozwala na stworzenie tzw. trzeciej przestrzeni badawczej, która daje możliwość głębszego zaangażowania, a także występowania w podwójnej roli artysty i badacza. Każdemu rozdziałowi omawiającemu metodę w odniesieniu do jednej ze sztuk towarzyszy komentarz napisany przez praktyka art-based research, stanowiący jej prezentację w działaniu.
Zachować czy zburzyć Pałac Kultury i Nauki w Warszawie? Jak poradzić sobie z kłopotliwym dziedzictwem obozów zagłady czy pomnikami Armii Czerwonej? Z czego wynika fenomen niektórych bloków z „wielkiej płyty” i socrealistycznych budynków? Czy skłonni jesteśmy wziąć odpowiedzialność za całość wytworów minionych pokoleń niezależnie od konotacji narodowych i tła ideologicznego? Na pytania te starają się odpowiedzieć autorki i autorzy 29. numeru kwartalnika „Herito”.
Obok nieulegającej kwestii spuścizny narodowej w ostatnich dwóch dekadach w Polsce i Europie Środkowej wyłonił się ogromny zasób dóbr do niej nieprzystających. Nie da się już ich nie dostrzegać i nie sposób usunąć ich z pola widzenia. Budzą emocje. To my decydujemy, co z ogółu dziedziczonych dóbr kultury zamierzamy przyjąć i za co gotowi jesteśmy wziąć odpowiedzialność. Historia Europy Środkowej nie ułatwia nam sprawy.
W 29. numerze „Herito” Piotr Paziński rozważa, na czym polega kłopot z obozami zagłady w Polsce. Wojciech Wilczyk odwiedza z aparatem cmentarze żołnierzy Armii Czerwonej, a Lola Paprocka blokowisko Nowy Belgrad. Błażej Ciarkowski opowiada o ośrodkach wypoczynkowych ze swastyką i czerwoną gwiazdą. Jacek Purchla tłumaczy, czym jest kłopotliwe dziedzictwo. Michał Wiśniewski przygląda się fenomenowi blokowisk z wielkiej płyty, a Aleksandra Sumorok dowodzi, że socrealizm w architekturze ma wiele twarzy. Jakub Dąbrowski odpowiada na pytanie, co kieruje współczesnym ikonoklazmem, a Ewa Chojecka analizuje drugie oblicze pomnika przodownika pracy z Zabrza. Na szczególną uwagę zasługuje tekst Andrei Tompy przypominający historię Kolożwaru-Klużu – rumuńskiego miasta o niełatwej historii.
W numerze znalazły się ponadto recenzje ciekawych książek autorstwa Kai Puto, Mikołaja Banaszkiewicza, Katarzyny Kotyńskiej, Joanny Majewskiej, Łukasza Łozińskiego, Jakuba Muchowskiego, Wojciecha Wilczyka, Bartosza Sadulskiego, a także zapowiedzi wartych obejrzenia wystaw w Berninie, Budapeszcie, Bratysławie, Krakowie, Ołomuńcu, Pradze, Warszawie czy Wiedniu.
588 fotografii (450 cz.-b., 138 kolorowych) Kolejny tom serii, obejmującej zabytki sztuki sakralnej na terenach dawnego województwa nowogródzkiego, przedstawia kościoły Nowogródka. Niniejszy tom zawiera opracowanie 6 obiektów sakralnych: kościoła rektoralnego p.w. Przemienienia Pańskiego (dawna fara) i domu zakonnego SS. Nazaretanek p.w. Chrystusa Króla, kościoła p.w. Św. Michała Archanioła i klasztoru Dominikanów, kościoła p.w. imienia Marii i klasztoru Dominikanek, dawnego kościoła p.w. Św. Antoniego Padewskiego i klasztoru Franciszkanów (obecnie sobór p.w. Św. Mikołaja), kościoła p.w. Niepokalanego Poczęcia Najśw. Marii Panny i Św. Stanisława Kostki oraz kolegium Jezuitów, kaplicy i tzw. Starego Cmentarza.
Opisowi i omówieniu architektury towarzyszy kompleksowe przedstawienie wystroju oraz stałego i ruchomego wyposażenia kościołów. Książka została zaopatrzona w spisy wykorzystanych materiałów archiwalnych, bibliografię, indeksy nazwisk i miejscowości oraz spis ilustracji.
Społeczeństwo polskie dziś. Samoświadomość, uznanie, edukacja to książka interdyscyplinarna. Jest rezultatem współpracy specjalistów z wielu dziedzin nauki (m.in. socjologów, literaturoznawców, historyków), którzy postawili sobie zadanie wspólnego rozpoznania, kim w Polsce jesteśmy i kim chcemy być. Wszystkie wypowiedzi łączy zgoda, że tylko na gruncie wiedzy społeczeństwa o sobie samym może się pojawić projekt rekonstrukcji wartości, odnowy więzi i ukształtowania własnej tożsamości.
Inspiracją dla powstania książki była konferencja pt. „Społeczeństwo polskie dziś. Samoświadomość, uznanie, edukacja” zorganizowana przez Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego i Narodowe Centrum Kultury. Konferencja odbyła się w dniach 8–9 grudnia 2016 i stanowi część interdyscyplinarnego programu badającego współczesną tożsamość Polaków, zainicjowanego przez NCK we współpracy z UKSW.
„Wiemy, że się zmieniamy, odczuwamy tempo i siłę przemian, którym podlegamy, wciąż jednak niezupełnie znamy ich przyczyny i nie potrafimy ich okiełznać. Wciąż jesteśmy zaskakiwani kierunkiem i dynamiką rozwoju procesów społecznych, w których przecież sami uczestniczymy”.
(fragment Wprowadzenia)
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
