Katedra na Wawelu pod wezwaniem św. Stanisława i św. Wacława od tysiąca z górą lat rozbrzmiewa dźwiękiem dzwonów. Najstarsze dzwony wawelskie przepadły. Były topione przez ogień pożarów, pękały i zastępowano je nowymi.
Dziś na trzech wieżach katedry wisi dziewięć dzwonów, wśród nich jeden olbrzymi – Zygmunt. O tych właśnie wieżach i dzwonach jest ta niewielka książka. Wielki dzwon ufundowany przez króla Zygmunta I Starego z dynastii Jagiellonów w 1520 r. i noszący jego imię należy do najsławniejszych zabytkowych dzwonów nie tylko w Polsce, ale i w Europie. Dzwoniąc na koronacje, hołdy, pogrzeby królewskie oraz na triumfy, stał się żywym świadkiem historii.
Kościół ormiańskokatolicki w Polsce pod kierownictwem abp. Józefa Teodorowicza przeżył w pierwszych czterech dziesięcioleciach XX wieku odrodzenie. Pierwsze w jego dziejach media (czasopisma, audycje radiowe), renesans organizacji świeckich wiernych w nowoczesnej formie, wspaniała katedra, w której sacrum uzyskało niezwykłą kreację artystyczną, odnowienie kontaktów z macierzystą wspólnotą ormiańskich katolików w innych krajach - to niezaprzeczalne osiągnięcia, które mogły przynieść dobro w różnych wymiarach, narodowym ormiańskim i religijnym katolickim oraz ekumenicznym. Książka Tomasza Krzyżowskiego uzupełnia naszą wiedzą o źródłach i kierunkach odrodzenia, pokazując, jak działały struktury tego Kościoła, jego instytucje, kapłani, zakon żeński, wierni. Autor okazał wielki kunszt w poznawaniu i analizie źródeł. Stworzył rzetelną, bogatą w dane, dobrze skomponowaną monografię. Jest to wierna historiograficzna rekonstrukcja procesu budowy łączącej mistyczne z ludzkim, której drugi z tych wątków przerwała nieubłagana Historia.
Dr hab. Andrzej A. Zięba, Uniwersytet Jagielloński
Monografia Tomasza Krzyżowskiego powstała na skutek szeroko zakrojonej kwerendy archiwalnej i bibliotecznej w kraju i za granicą. Na skutek tego powstał kompleksowy obraz ormiańskiej archidiecezji lwowskiej ukazujący nieznane dotąd fakty i szczegóły, czasami wręcz zaskakujące. Na tle dotychczasowej historiografii (syntezy dziejów Kościoła ormiańskiego w Polsce autorstwa Czesława Lechickiego i Grzegorza Petrowicza) wyróżnia się wnikliwością ujęcia i daje bardzo dobre świadectwo horyzontów umysłowych jej autora.
Prof. dr hab. Krzysztof Stopka, Uniwersytet Jagielloński
Kultura i kultury przykuwają uwagę wielu osób, nie tylko profesjonalnie zajmujących się naukową refleksją nad nimi, lecz także tych, które na co dzień spotykają się z różnorodnością. Kiedy dochodzi do spotkań z Innym/Inną bądź Obcym/Obcą, gdy zaczynają się rozmowy czy obserwacje (szerzej: interakcje) w kontakcie osobistym, ale i zapośredniczonym – np. poprzez film, książkę, media – odbywają się swoiste spotkania z odmiennością i różnorodnością. Powstają pytania, na które odpowiedzi można szukać, korzystając z dokonań wielu dyscyplin naukowych. Refleksja nad kulturą i kulturami – zarówno ogólna, jak i szczegółowa – sprawia, że to, co do tej pory mogło wydawać się jedyne słuszne, niejako przyrodzone, wyjątkowe i naturalne, w spotkaniu z Innym/Obcym bądź Inną/Obcą traci swą oczywistość, niepodważalność i jednoznaczność. Co warte podkreślenia, by spotkać Innego/Inną czy Obcego/Obcą, nie trzeba udawać się w daleką podróż (notabene, czy są jeszcze takie?), nie trzeba przeprowadzać długich badań terenowych z dala od domu, bowiem tą przestrzenią do eksploracji mogą stać się przestrzenie rozumiane metaforycznie, w których bywamy codziennie, które znamy i które tylko z pozoru są oczywiste. Taką przestrzenią refleksji nad kulturami może też stać się nauczanie i uczenie się języków obcych . Warto przy tym pamiętać, że kultura jako przedmiot dogłębnej analizy z wykorzystaniem narzędzi np. socjologicznych czy antropologicznych jest wciąż często terra incognita.
Nie bez znaczenia pozostaje kontekst powstania poniższej pracy. Europa – jako przestrzeń geograficzna, projekt instytucjonalny w obrębie zarówno wspólnoty, jak i państw narodowych – to miejsce kontaktów i spotkań osób z różnorodnymi biografami językowo-kulturowymi, pochodzącymi z wielu społeczności, z wielu krajów – nie tylko europejskich, lecz także posługujących się różnymi językami, np. tureckim, arabskim, perskim, hindi, wietnamskim. W efekcie migracji dochodzi do kontaktów pomiędzy osobami reprezentującymi różne światopoglądy, religie, wyznania oraz style życia – w tym np. sposoby uczenia się. Widoczne są nadto również procesy potocznie nazywane „globalnymi” czy „globalizacją”.
Celem poniższej książki, która powstała na bazie doktoratu, jest refleksja nad rolą kultury i kultur w nauczaniu oraz uczeniu się 3 JO. Pragnę wziąć udział w refleksyjnej dyskusji nad procesem glottodydaktycznym i jego uwarunkowaniami, tzn. wpływem decyzji, opinii, wyborów, preferencji, stereotypów, a także niesformułowanych postaw i wierzeń, wartości oraz wiedzy ukrytej.
Cel pracy jest realizowany poprzez krytyczny opis osiągnięć związanych z N/U w zakresie kultury sensu largo (interdyscyplinarne ujęcia kultury, międzykulturowość i transkulturowość) w odniesieniu do JO – w tym języka polskiego jako obcego. Główną perspektywą badawczą stała się refleksyjność. Całości dopełnia opracowanie sześciu wybranych wywiadów, które przeprowadziłam w ramach badań jakościowych; przy czym to właśnie one umożliwiły mi ukazanie przydatności badań jakościowych oraz podejścia interpretatywnego, a zarazem wyjaśniającego w praktyce osób nauczających.
Katarzyna Klakla - urodzona w Krakowie. Ukończyła studia magisterskie i doktoranckie na Wydziale Architektury PK oraz Studium Literacko-Artystyczne UJ. Autorka tomiku Żałoba po kocie (FDF, 2020), współautorka dzienników czasu pandemii Jutro nie mieści się w głowie (Blue Bird, 2020). Maluje, fotografuje, projektuje wnętrza oraz grafikę użytkową. Pisze prozę i poezję. Nominowana w 7. Konkursie Fundacji Dużego Formatu, w Ogólnopolskim Konkursie na Autorską Książkę Literacką Świdnica 2019 i 2020. Wyróżniona w 15. Konkursie im. K. Ratonia oraz w Konkursach Poetyckich Babińca Literackiego. Wprawdzie akcja dzieje się w pierwszej połowie XVI w., jednak dramatyczne sceny czystek etnicznych i masowych rzezi nieodparcie każą myśleć o wojnach bałkańskich sprzed trzech dekad, kiedy rozpadała się Jugosławia. W baśniową fikcję sprzed trzech wieków wdziera się nagle współczesność, jak memento. [...] Pod powierzchnią wielowątkowej, skomplikowanej narracji fantasy toczy się druga opowieść, poważna i - powiedziałbym - bardziej realistyczna, o trudnym znajdowaniu sobie miejsca w świecie. Zoria szarpie się, nie chce zbyt łatwo ulegać powtarzanym przez starszych banałom, że ,,tak to już w życiu jest"". Ciągle przegrywa, ucieka - i wraca, bo ucieczki nie ma. [...] Wyraźnie zaznaczona konwencja jest solidnym podwoziem, na którym sunie wehikuł wielowątkowej i na różne sposoby absorbującej literatury, pozostawiającej również pole dla niebanalnych interpretacji. Zabierzcie się z nimi w drogę, a nie pożałujecie! Z posłowia Krzysztofa Zajasa
Tom wpisuje się w program badań nad polską wsią realizowany od lat, głównie z inspiracji środowiska wrocławskiego. Tym razem interdyscyplinarne grono badaczy zajęło się wieloaspektowo miejscem zbóż w życiu mieszkańców ziem polskich ze szczególnym uwzględnieniem Dolnego Śląska. Samą ideę publikacji należy uznać za uzasadnioną, a sposób jej realizacji za udany. Zebrane grono autorów w sposób zróżnicowany i wieloaspektowy spojrzało na tytułową problematykę, dzięki czemu powstała publikacja atrakcyjna zarówno dla świata akademii, jak i pasjonatów i amatorów nauki. Udział profesjonalnych historyków, językoznawców, etnografów, kulturoznawców oraz muzealników, folklorystów i regionalistów, ale także technologów uprawy i przetwórstwa zbożowego i farmaceutów gwarantuje wysoki poziom merytoryczny i powinien zaspokoić potrzeby poznawcze szerokiego kręgu odbiorców.
Z recenzji prof. dr hab. Adama Makowskiego
Od autoraDawne województwo tarnpolskie rozciągało się od południowo-wschodniego krańca II Rzeczypospolitej przy ujściu Zbrucza do Dniestru (pow. borszczowski) i sięgało głębokim klinem aż do dorzecza górnego Bugu na północno-zachodnich krańcach dawnej Małopolski Wschodniej (pow. radziechowski). Jego wschodnią granicą była rzeka Zbrucz, obszary północne przylegały do Wołynia, a zachodnia granica przebiegała zaledwie 30 kilometrów na wschód od Lwowa. Południową granicą byl Dniestr. W województwie tarnopolskim zamieszkiwało znacznie więcej Polaków niż w województwie stanisławowskim. Stąd i cmentarzy z nagrobkami polskimi jest więcej i są one bogatsze.
Cmentarze Małopolski Wschodniej - to temat tak szeroki, jak rozległe byłyKresy I Rzeczpospolitej, które wchodzą obecnie w skład państwa ukraińskiego,niosący ze sobą takie bogactwo treści i znaczeń, jak bogata i różnorodna byłakultura tamtych terenów, tak wielowarstwowy, jak wielorakie znaczenie mającmentarze w krajobrazie kulturowym Europy.W publikacji, której pierwszy tomoddajemy do rąk czytelników, choć jest bardzo obszerna, znalazły się siłąrzeczy, tylko niektóre z kresowych cmentarzy dawnej Małopolski Wschodniej, ale itak w czterech tomach wydawnictwa opisano ich przeszło 200. To jednak tylkoniewielka część z setek polskich cmentarzy, często zapomnianych i będącychjedynym już może świadectwem polskości tych ziem. Niestety, z różnych powodów,nie jest możliwe w tej chwilii podjęcie akcji inwentaryzacji cmentarzy naKresach Wschodnich dawnej Rzeczypospolitej na szerszą skalę.
Wszystkie składające się na tom teksty stanowią przejaw wiedzy (także w zakresie realiów epoki), kompetencji, solidności, rzetelności, dociekliwości w docieraniu do prawdy, osobistegozaangażowania, pasji, wręcz fascynacji. Relacje Heleny Modrzejewskiej z kręgiem jej przyjaciółbądź osób do tego miana pretendujących stały się dla badaczy fascynującą materiąpoznawczą, inspirującą do nowych przemyśleń, otwierającą nowe pola badawcze.Dotarcie do wielości źródeł umożliwiło reinterpretację ustaleń zastanych, weryfikacjęrzeczy już opracowanych. Zaproponowana przez redaktorów tomutematyka skłoniła Autorów do poszukiwania nowych metod opisu, analizyi interpretacji więzi osobowych.Walor poznawczy w zakresie zakreślonej tytułem problematyki tomujest nie do przecenienia. Zgodnie z nadzieją redaktorów jego opublikowanieniewątpliwie „wzbogaci stan badań nad życiem i twórczościąHeleny Modrzejewskiej” oraz „przekona do uznaniapotrzeby ustawicznego konstruowania rzetelnych biografiiwybitnych osobistości świata kultury i sztuki wspartych nietyle na powszechnie dostępnych, bardzo licznych […]opracowaniach, co na starannych badaniach źródłowych”[Wstęp]. Błędem byłoby jednak zamykanieznaczenia tomu li tylko do dziedziny teatru.Patrząc szerzej – przedstawiony do recenzjizbiór to piękna, wieloaspektowa, budującarzecz o istocie przyjaźni. Z pewnością wzbudzi zainteresowanie szerszegokręgu odbiorców.
Z recenzji dr hab. Mirosławy Pindór, prof. UŚ
GIOVANNI BOTERO (1544-1617), wywodzący się ze szkoły jezuityzmu politycznego, współpracownik kardynałów Boromeuszy (św. Karola i Fryderyka), ale także sekretarz księcia Sabaudii, Karola Emanuela I, był - w dziejach włoskiej myśli politycznej epoki nowożytnej – autorem traktatów politycznych, biografii historycznych, utworów literackich, dzieł geograficznych oraz religijnych. Należał w swej epoce, przynajmniej według własnego przekonania, do najbardziej znanych krytyków myśli politycznej Niccolo Machiavellego, sam też – jako pierwszy w 1589 r., w traktacie zatytułowanym Della ragion di stato libri dieci – użył jasno zdefiniowanego terminu racja stanu (ragion di Stato).
Pisał więc Botero, iż: Racja Stanu to wiedza o środkach za pomocą których ustanawia się, zachowuje i poszerza władzę. […] W istocie, racja stanu odnosi się do Księcia i Państwa, nie jest związana z ustanawianiem władzy i, jak wyraźnie widać, wręcz je poprzedza, a po części poprzedza również jej poszerzanie: jednakże sztuka ustanawiania i poszerzania władzy jest taka sama; ten bowiem kto poszerza ją w sposób roztropny, musi ustanowić to, co chce rozszerzyć oraz dobrze się na tym obszarze umocować.
Autor niniejszego przekładu Księgi Rodzaju żywi nadzieję, że gdyby napisano ją oryginalnie po polsku, to brzmiałaby podobnie jak tłumaczenie, które oddajemy do rąk czytelnika. Odchodzi ono znacznie od litery oryginału po to, aby dochować wierności jego znaczeniu, stylowi i intencji. Już pierwszy rozdział przynosi nowość, która może wzbudzić krytykę publiczności, czytamy w nim bowiem, że np. człowiek został stworzony w piątek, zamiast tradycyjnie „w dzień szósty”. W przekładzie pojawiają się wyrażenia archaiczne obok potocznych, a zarazem tłumacz unika stylu biblijnego królującego w tradycyjnych przekładach Pisma św. Swoje tłumaczenie Marek Piela adresuje do tych, którzy doceniają walory literackie Księgi Rodzaju i chcą ją czytać z taką samą przyjemnością, z jaką czyta się dobrze napisaną powieść.
Podstawowym założeniem tej książki jest uwypuklenie starożytności rodzaju ludzkiego, która, moim zdaniem, wciąż przesuwa się w głąb historii, sięgając obecnie milionów lat. Zdaję sobie sprawę, że ta książka stawia więcej pytań, niźli daje odpowiedzi. Tak musi być na obecnym poziomie naszej wiedzy. Dynamika odkryć archeologicznych, paleontologicznych i genetycznych jest po prostu w tym momencie, w XXI w., zbyt wielka. Ambicją tej publikacji jest próba pokazania możliwej sceny, na której mogły pojawić się w umysłach naszych przodków pierwsze intuicje prowadzące do wyłonienia się prapoczątków prawa. Te niezwykle istotne zjawiska miały w przeciągu długiego czasu możliwość zaistnieć zarówno w czasie, jak i w przestrzeni umysłowej naszych przodków. Próba ta jest spojrzeniem na prakulturę z akcentem na moment, w którym może pojawić się prawo jako wytwór ludzkiej kondycji mogący być tak samo stary jak ona sama.
The papers collected in this volume vividly reflect the strikingly wide range of interests characterizing current research in phenomenology inspired by Roman Ingarden. One of Husserl's closest and most devoted students, and at the same time one of his earliest and sharpest critics, Ingarden himself explored numerous fields of philosophy in considerable depth. While he remains best known for his groundbreaking work in aesthetics, ontology, and metaphysics, he also dealt extensively in ethics, epistemology, philosophical anthropology, and cognitive science, and his work was characterized throughout by a deep and abiding interest in the sciences and an unwavering respect for painstakingly thorough logical investigation. Issues from all of these areas of study provide the topics dealt with by the authors contributing to this volume. Several authors focus explicitly on historical matters, often casting surprising new light on the development of early phenomenology in general and of Ingarden's own realist' phenomenology in particular. Other authors have concentrated instead on specific areas or particular topics of long-standing interest, such as the aesthetic experience, the philosophy of music, and artistic creation, while others have explored the relevance of Ingarden's ontological and anthropological analyses to current research into everything from the interpretation of texts to the study of technological posthumanization. With contributions from both established experts and young scholars, this collection brings together three generations of researchers who share the same basic philosophical goals and methodology, yet exhibit noticeably distinct styles, making this collection not only accessible and topical but also unusually lively.
Jeśli wartościową książką jest ta, w której przytłaczająca większość zdań jest wartościowa, a te wartościowe zdania pojawiają się w książce we właściwym miejscu to Krzysztof Jakubczak napisał wartościową książkę. Właściwe rozmieszczenie zdań oznacza zarówno ich usytuowanie w odpowiednich zbiorach, stanowiących części książki, jak i ich – zdań i zbiorów zdań – właściwe następstwo. To pierwsze oznacza, że książka jest wartościowa ze względu na udaną konstrukcję, zaś to drugie, że jej treść jest spójna, co zapewnia tej konstrukcji zwartość. Natomiast za kryteria wartościowości samych zdań przyjmuję tu poprawność formalną, sprawność językową, a nade wszystko odkrywczość ich treści. Ta ostatnia oznacza nie tylko to, że treść zdań ujawnia czytelnikowi coś, czego przed ich lekturą nie wiedział, ale i to, że owo coś nie było znane, bądź nie zostało w tak jasny sposób wyeksplikowane przez badaczy podejmujących rozważane w książce zagadnienia.
Z recenzji wydawniczej dr hab. Krzysztofa Kosiora, prof. UMCS
Współczesne Włochy to przykład państwa, w którym zróżnicowanie – etniczne, narodowościowe, językowe, religijne – przybiera odmienne formy i przejawia się na wielu różnych poziomach. Ugruntowane przez wieki rozczłonkowanie Półwyspu Apenińskiego, silne regionalizmy oraz tendencje autonomiczne (a w przeszłości
także separatystyczne) regionów przygranicznych i wyspiarskich współgrają z nowymi rodzajami wielokulturowości i międzykulturowości, powodowanej przez liczne społeczności imigranckie (… ).
Już od czasów włoskiego zjednoczenia (Risorgimenta) funkcjonowało – we Włoszech i poza ich granicami – silne przekonanie o podziale na „dwie Italie”, północną i południową. Ten popularny schemat, choć po części znajdował uzasadnienie w rozbieżnościach między dwiema częściami Półwyspu, przesłaniał wiele
innych, nakładających się na siebie podziałów. Przyglądając się współcześnie tej mozaice kulturowej (etnicznej, językowej, mentalnościowej), jaką współtworzą tak odmienne od siebie regiony Półwyspu Apenińskiego, coraz trudniej zgodzić się z tego rodzaju upraszczającą dychotomią. Włosi od wieków dzielili się przecież na wiele grup, dla których punktem odniesienia były odmienna historia oraz lokalne tradycje i zwyczaje obecne w życiu codziennym mieszkańców różnych regionów.
Bogactwo językowo-dialektalne i wielość wariantów włoskiego także dzisiaj powodują, że osoby pochodzące z różnych części kraju mogą mieć trudności z komunikacją, o ile nie zdecydują się na użycie standardowego italiano. To wielowiekowe obcowanie z odmiennością i przyzwyczajenie do kulturowej różnorodności może,
choć nie musi, być czynnikiem ułatwiającym Włochom akceptację przybyszów z innych części Europy i świata oraz integrowanie się z nimi. Nie oznacza to jednak, że nie pojawiają się konflikty, napięcia, próby chronienia własnej tożsamości. Poszerzanie definicji „włoskości” o elementy innych kultur, które przynoszą osiadający
we Włoszech migranci, nie przychodzi z łatwością, ale jak każdy proces wymaga czasu i wzajemnego poznania. Obecni imigranci bywają postrzegani jako „Inni”, tak samo jak w przeszłości wewnętrzni imigranci ciągnący z Południa Italii ku bogatszej Północy w poszukiwaniu pracy i z nadzieją na lepsze życie.
z Wprowadzenia
Liberalizm jest nurtem społeczno-politycznym obecnymw Europie od kilku wieków. W Polsce był onw minimalnym stopniu realizowany w życiu społecznym,istnieje natomiast bogata spuścizna piśmienniczatworzona przez teoretyków tego nurtu.Praźródłem liberalizmu w Polsce był fizjokratyzm,promujący ten sam katalog wartości, który odnajdujemyu twórców myśli liberalnej w Europie Zachodniej.Badanie polskiego liberalizmu wymaga jednoznacznegowyznaczenia linii demarkacyjnej międzypraktyką i teorią. Badania w obszarze filozofii politykiprowadzone są z wykorzystaniem innego instrumentariumbadawczego niż badania nad historią życiaspołeczno-ekonomicznego. Wyniki tych badań sązgoła odmienne, dlatego uogólnienie, że w Polsceliberalizm był nieobecny, jest nieprawdziwe. Polscyteoretycy liberalizmu pozostawili bogaty i bardzointeresujący materiał, który wymaga opracowaniai interpretacji.Analizując system wartości liberalizmu, należy wziąćpod uwagę wielość czynników, które wpłynęły najego ukształtowanie. Jednym z nich jest tradycjachrześcijańska, która wbrew stereotypowym mniemaniommiała ogromny wpływ na polską myśl liberalną.Dlatego nie można sytuować liberalizmu w tymsamym nurcie co marksizm. Jest to myśl przewodniatowarzysząca autorce przy opracowywaniu zbioruszkiców.
Utrwalone w świadomości Rosjan wyobrażenia o istocie czasu, odzwierciedlone w ich dziełach artystycznych, w myśli filozoficznej i teologicznej, w praktykach społecznych, rytuałach, mitach, w przeświadczeniach o naturze codzienności, stanowią materiał dla refleksji podjętej przez autorów tomu Czas w kulturze rosyjskiej.Rosyjskie doświadczanie i konceptualizowanie czasu analizowane jest z perspektywy kulturoznawstwa, filozofii, literaturoznawstwa, filmoznawstwa, językoznawstwa, folklorystyki, politologii i historii.Rozważania o swoistym dla Rosjan odczuwaniu czasu, myśleniu o nim i jego wyobrażeniach, przedstawione zostały w rozdziałach poświęconych następującym zagadnieniom: czas w języku - język w czasie; sakralne i mitologiczne rytmy czasu; konceptualizacje czasu w rosyjskiej myśli teologicznej i filozoficznej; kulturoznawcze i historyczne ujęcia czasu; czas jako aspekt życia społecznego; temporalne aspekty literackiego obrazu świata.W niniejszym tomie swoimi refleksjami dzielą się badacze reprezentujący uniwersytety i centra badawcze z siedmiu krajów.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
