Autor wspomnień, jako nastoletni chłopak, mieszkając przy słynnym warszawskim bazarze Kercelego, poznał środowisko tamtejszych handlarzy, cwaniaków, ale też ludzi ciężkiej pracy. Tak jak całe społeczeństwo, w 1939 roku stanęli oni w obliczu wojny. Specyfika środowiska, przejawiająca się pewną brawurą, ale też jasnymi zasadami przyjaźni i współdziałania, w czasie wojny nie zniknęła, zmieniły się tylko warunki już nie bazar, ale granica getta stała się najważniejszym terenem działania. Sam Bernard Konrad Świerczyński ocalił życie co najmniej kilkunastu osobom. W 1972 roku został uhonorowany medalem Sprawiedliwego Wśród Narodów Świata.
Pierwsza prezentacja fotograficznej twórczości zawodowego dziennikarza i literata Jerzego Konrada Maciejewskiego. W albumie znajdą się zdjęcia z lat 40. i 50. XX wieku, przedstawiające polską prowincję. To Polska bez retuszu – zrujnowana, ale też zawieszona między tym, co było, a tym, co nadejdzie. Maciejewski potrafił dostrzec znaki czasu, które w dobrze zakomponowanym kadrze przemawiały do wyobraźni lepiej niż najbardziej wnikliwy tekst. W fotografiach można zobaczyć świat zarówno XIX-wiecznych włościan, międzywojennych chłopów, jak i rolników z Peerelu. Zachodzące na wsi przemiany widać nie tylko w wiejskich krajobrazach, lecz także – a może przede wszystkim – w ludzkich twarzach.
Dziś wśród starych rupieci znalazłam puszkę kleju do tapet, zrobionego z makaronowych odpadów. Ważyła kilogram! Cudownie! (...)
- Ugotujmy gęstą breję - Dima modlitewnie złożył ręce.
- Wykluczone - sprzeciwiłam się stanowczo. - Będziemy gotować zupę na stugramowych porcjach. Wówczas kleju starczy na dziesięć dni.
- Masz rację, naturalnie - zgodził się markotnie. - Ty zawsze masz rację - dodał mściwie.
Jelena Koczyna, Dziennik czasu blokady
Pierwsza opublikowana relacja byłego więźnia nazistowskich obozów koncentracyjnych, który był prześladowany na mocy Paragrafu 175 za orientację homoseksualną.Wspomnienia Hegera są do dziś uznawane za unikatowe, nie tylko ze względu na przełamanie tabu związanego z tą grupą ofiar narodowego socjalizmu, ale przede wszystkim ze względu na przerażający opis cierpienia tej grupy ofiar, która była prześladowana również po wojnie – Paragraf 175 przetrwał w NRD i RFN do końca lat sześćdziesiątych XX w. (całkowicie wycofany z niemieckiego prawodawstwa dopiero w 1994 roku).
Wspomnienia Michaela Wiecka (ur. 1928 w Königsbergu), niemieckiego muzyka, są poruszającym zapisem
dzieciństwa i młodości spędzonym pod panowaniem narodowego socjalizmu, a później systemu
sowieckiego. Przed najgorszymi skutkami narastającego antysemityzmu chroniło go tylko pochodzenie
ojca, a po zakończeniu II wojny jedynie własna odwaga, determinacja i pomysłowość pomagały mu
ratować siebie i rodzinę przed zagrożeniem ze strony Sowietów.
Autor opisuje szczegółowo pogarszanie się sytuacji represjonowanej ludności żydowskiej, zniszczenie
miasta przez naloty bombowe aliantów, oblężenie i zdobycie go przez Armię Czerwoną, a także
przemianę Königsbergu w Kaliningrad. Jako syn nieżydowskiego ojca i żydowskiej matki (oboje byli
muzykami), po dojściu nazistów do władzy, Michael Wieck przeżywa wykluczenie, utratę poczucia
bezpieczeństwa, deportacje wielu krewnych i przyjaciół. Zajęcie miasta przez Sowietów przynosi mu
uwięzienie (jako Niemcowi) w sowieckim obozie internowania Rothenstein. Królewiec opuszcza dopiero w
kwietniu 1948. We wspomnieniach, oprócz sytuacji granicznych, opisuje też, jaką siłę i pociechę
przynosiła mu muzyka, z którą związał się na całe życie.
Sytuacja rodzinna autora (wśród jego krewnych były nie tylko ofiary Auschwitz i Theresienstadt –
żydowska część rodziny, ale też np. oficerowie Wehrmachtu czy współpracownicy Hitlera), jego zmysł
obserwacyjny i wrażliwość składają się na wyjątkową mieszankę, stanowiącą o wartości wspomnień.
Michael Wieck buduje je na zasadzie kontrastów, opisuje sytuacje niemal nieprawdopodobne, czasem
absurdalne, choć zawsze prawdziwe, jak np. wezwanie go na komisję wojskową w wyniku urzędniczej
pomyłki. Jego opowieść to bogata kronika przeplatających się losów ludzi o różnym pochodzeniu,
wyznaniu i statusie społecznym, których łączyło doświadczenie rzeczywistości wojennego Königsbergu.
Świadectwo imponujące – wiele tysięcy stron pokrytych gęstym maczkiem – powstawało codziennie przez 34 lata. A w nim utrwalona wspólna historia Polaków i Litwinów. Autor dzienników, Michał Römer (prawnik, publicysta, działacz społeczny i polityczny, wolnomularz) był postacią znakomitą. Wyprzedzał swój czas, umiał wyjątkowo celnie uchwycić istotę otaczającej go rzeczywistości. Dzięki niemu dziś można zrozumieć polsko-litewskie doświadczenie XX wieku.
6-tomowa edycja dzienników Michała Römera, obejmująca lata 1911–1945, przedstawia – obok spraw największej wagi – także codzienność epoki, sprawy społeczne i obyczajowe. Autor w tomie 2 relacjonuje m.in. wydarzenia polityczne i militarne z początku I wojny światowej, przedstawia wojenną atmosferę Wilna, nastroje mieszkańców. Zapisuje też swój udział w Legionach Polskich, przedstawia głównych dowódców i działaczy niepodległościowych.
Świadectwo imponujące - wiele tysięcy stron pokrytych gęstym maczkiem - powstawało codziennie przez 34 lata. A w nim utrwalona wspólna historia Polaków i Litwinów. Autor dzienników, Michał Rmer (prawnik, publicysta, działacz społeczny i polityczny, wolnomularz) był postacią znakomitą. Wyprzedzał swój czas, umiał wyjątkowo celnie uchwycić istotę otaczającej go rzeczywistości. Dzięki niemu dziś można zrozumieć polsko-litewskie doświadczenie XX wieku.6-tomowa edycja dzienników Michała Rmera, obejmująca lata 1911-1945, przedstawia - obok spraw największej wagi - także codzienność epoki, sprawy społeczne i obyczajowe. Autor w tomie 1 relacjonuje m.in. życie Wilna i jego mieszkańców: Polaków, Litwinów, Białorusinów, Żydów, Rosjan, przedstawia swoje wybory ideowe oraz te najbardziej osobiste.
Pierwsza opublikowana relacja byłego więźnia nazistowskich obozów koncentracyjnych, który był prześladowany na mocy Paragrafu 175 za orientację homoseksualną.Wspomnienia Hegera są do dziś uznawane za unikatowe, nie tylko ze względu na przełamanie tabu związanego z tą grupą ofiar narodowego socjalizmu, ale przede wszystkim ze względu na przerażający opis cierpienia tej grupy ofiar, która była prześladowana również po wojnie – Paragraf 175 przetrwał w NRD i RFN do końca lat sześćdziesiątych XX w. (całkowicie wycofany z niemieckiego prawodawstwa dopiero w 1994 roku).
Opowieść o wyjątkowym uczuciu jednego z najważniejszych opozycjonistów - Jacka Kuronia i jego przedwcześnie zmarłej żony Gai, a zarazem nieznane dotąd (pozostające przez lata w rękach SB) świadectwo historyczne tamtego czasu. Książka stanowi wybór z około 1800 stron listów pisanych w okresach pobytu w areszcie, więzieniu i podczas internowania (1965-82). Rzeczywistość więzienna Jacka przeplata się w nich z opowieściami dnia codziennego Gai, a ważne przemyślenia z tkliwymi słowami miłości i oddania. Listy w tak szerokim wyborze zostają udostępnione publicznie po raz pierwszy. Listy Gai i Jacka poruszają do głębi. Czytając je, widzimy parę kochających się, młodych ludzi, bezwzględnie rozdzielanych przez Los i Historię, którzy potrafili nawzajem się wspierać i utwierdzać w słuszności wybranej drogi. Piszą do siebie często i o wszystkim, piszą przejmująco i tkliwie, zabawnie i z rozczuleniem. Chciałabym zobaczyć twarz cenzora czytającego tę korespondencję. Niemożliwe, żeby nie robiła na nim wrażenia. Agnieszka Glińska, reżyserka
Irena Jarosińska: pismo obrazkowe to album prezentujący twórczość jednej z najciekawszych polskich fotografek XX wieku - artystki i pionierki fotoreportażu kobiecego. Jarosińska (1924-1996) była silną i niezależną osobowością artystyczną, fotoreporterką m.in. prestiżowych pism ,,Świat"" i ,,Polska"", inicjatorką wielu wystaw, happeningów i dyskusji, mentorką młodych fotografów. Jej ogromna spuścizna fotograficzna, licząca ponad 40 tysięcy zdjęć, po latach zapomnienia trafiła do Archiwum Fotografii Ośrodka KARTA. W albumie zostały zaprezentowane trzy główne wątki twórczości Jarosińskiej. Była zawodowo i prywatnie związana ze środowiskiem artystycznym: portretowała poetów, malarzy awangardowych, aktorów, fotografów i muzyków. Przez kilka dekad była w samym centrum życia kulturalnego, z jednej strony śledząc je jako fotografka, a z drugiej współtworząc. Jeden z rozdziałów albumu (Na temat) został osnuty wokół miejsc ważnych dla polskiego życia artystycznego - skupiających twórców różnych dziedzin, jak np. mieszkanie-pracownia malarza Henryka Stażewskiego, a także teatry Tadeusza Kantora czy Mirona Białoszewskiego. Równolegle w albumie zostało pokazane, równie osobiste, spojrzenie artystki na przestrzeń Warszawy lat 50. (rozdział Fragmentaryczność). Jarosińska była czujną obserwatorką, wykraczającą daleko poza tworzenie dokumentacji fotograficznej - stąd w albumie wątek frapujących migawek z życia ulic, zamykanych w kadrach pozornej codzienności. Dopełnieniem obrazu twórczości Jarosińskiej są zdjęcia z jej pracy fotoreporterskiej (rozdział Na temat) - formy bardziej narracyjne, powstające na zlecenie redakcji czasopism, nie pozbawione przy tym wrażliwości charakteryzującej jej ,,prywatne"" fotografie. W albumie znalazły się również teksty autorstwa znakomitych fotografów i krytyków: Chrisa Niedenthala, Tadeusza Rolke, Anki Ptaszkowskiej i Kuby Dąbrowskiego, poświęcone twórczości Ireny Jarosińskiej oraz różnym aspektom fotografii i życia artystycznego okresu PRL. Koncepcja, opracowanie merytoryczne, wybór: Agata Bujnowska, Joanna Łuba Projekt graficzny, redakcja techniczna, skład: rzeczyobrazkowe.pl Wydawnictwo: Fundacja Ośrodka KARTA Album wydany w polsko-angielskiej wersji językowej
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
