Recenzowana praca stanowi kontynuację pierwszego tomu dotyczącego zakonów w czasach PRL. Ten drugi tom został poświęcony przede wszystkim polityce władz komunistycznych w Polsce w latach 1945–1989 odnośnie do działalności społecznej i duszpasterskiej zakonów męskich. […] Ks. dr hab. Dominik Zamiatała ujął prezentowaną problematykę fachowo, zgodnie z zasadami nauk historycznych, nie zamykając przy tym pola do dalszych spostrzeżeń i przemyśleń. Jego opracowanie jest dysertacją rzetelną i nowatorską. Autor dał materiał do wielu naukowych przemyśleń i analiz. Dysertacja niniejsza pozwala lepiej ocenić działania władz nie tylko wobec zakonów, ale także znaczenie tych działań podejmowanych w tamtym okresie dla ograniczenia i wyeliminowania Kościoła z przestrzeni społecznej i zamknięcia go w przysłowiowej „kruchcie kościelnej”.
Na podstawie przeprowadzonych przez siebie badań autor ustalił, że ta polityka nie była jednolita, ale ewoluowała od polityki wspierania w pierwszych latach powojennych poprzez politykę totalnej dyskryminacji, próbę likwidowania różnorodnej działalności zakonów, szykanowania i ograniczania ich w tym zakresie, po politykę nieprzeszkadzania i wykorzystania do swoich, z góry przyjętych celów.
Z recenzji ks. dr. hab. Waldemara Żurka
Książka jest próbą ukazania aktualności nauczania Stefana Wyszyńskiego i zainteresowania jego przesłaniem w trudnych dla Polaków czasach. Zawiera opis wydarzeń po śmierci Prymasa Tysiąclecia, związanych z Jego posługą zwłaszcza w Warszawie i archidiecezji warszawskiej. Przybliża te wartości, które winniśmy pielęgnować, aby przekazać je kolejnym pokoleniom rodaków.
Komuniści początkowo próbowali wykorzystać autorytet Kościoła wśród Polaków w procesie osadnictwa (najlepszą ilustracją tego jest Bolesław Bierut klęczący w czasie mszy świętej na szczecińskich Wałach Chrobrego). Jednak w rzeczywistości od początku starali się utrudniać budowę struktur Kościoła - od parafii po diecezje. Aktywiści Polskiej Partii robotniczej, a następnie Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej, toczyli z duchowieństwem katolickim swoistą rywalizację o rząd dusz przybyłych tu osadników. W zamiarach komunistów mieli oni zostać przeobrażeni w społeczeństwo w pełni przez nich kontrolowane i oddane tworzeniu nowej rzeczywistości. Ich plany nie zostały zrealizowane, a walnie przyczynił się do tego Kościół katolicki.
Całość jest ciekawym przyczynkiem w dziele przybliżania współczesnemu czytelnikowi tego, "co było", jak kształtowały się postawy narodowego zrywu lat osiemdziesiątych w oparciu o religijną warstwę życia społecznego i narodowego. Wydanie drukiem jest zasadne, ukaże bowiem rolę, jaką odegrał Jan Paweł II nie tylko - jak to określił Jan Żyran - jako pogromca żelaznej kurtyny, ale jako nauczyciel wolności, solidarności, i życia w prawdzie. Publikacja ukazuje także znaczącą rolę Kościoła katolickiego w Polsce w przemianach i transformacjach ustrojowych końca XX wieku.
Fragment recenzji ks. dr. hab. prof. UPJPII Józefa Mareckiego
Tradycja duszpasterstw akademickich sięga XIV w., kiedy w Krakowie powstał pierwszy uniwersytet. Ich rozwój nastąpił w dwudziestoleciu międzywojennym. 4 stycznia 1928 r. abp Aleksander Kakowski erygował Duszpasterstwo Akademickie w Warszawie przy kościele św. Anny. Pierwszym duszpasterzem został ks. Edward Szwajnic. Kolejne powstały w Poznaniu, Wilnie, Krakowie i Lublinie. W czasie II wojny światowej duszpasterstwa działały w konspiracji. Ich celem było objęcie posługą duszpasterską przede wszystkim studentów i pracowników wyższych uczelni. Już w 1945 r. w Poznaniu odbył się pierwszy zjazd duszpasterzy akademickich, zaś w 1946 r. Episkopat Polski podjął decyzję, że duszpasterstwa będą funkcjonować jako odrębna instytucja kościelna. W 1953 r. powstała Komisja Krajowa Duszpasterstwa Akademickiego, której zadaniem było koordynowanie pracy duszpasterskiej w środowisku akademickim w ramach całej Polski. W maju 1953 r. Konferencja Episkopatu Polski zatwierdziła Wytyczne pracy Duszpasterstwa Akademickiego, w których stwierdzano, że Duszpasterstwo Akademickie jest urzędem kościelnym, powoływanym przez ordynariusza. Wytyczne zostały uzupełnione w 1967 r. – powstał wówczas Regulamin Duszpasterstwa Akademickiego, zaś w 1971 r. Statut Duszpasterstwa Akademickiego.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?