Ryszard Kapuściński wysoko cenił dzieło Herodota i to właśnie on zauważył, że "[...]zawsze mówi się o nim jako o historyku, o tym, czy było dokładnie tak, jak on pisał, czy może inaczej. Nikt nie zwrócił jednak uwagi, że Herodot był przede wszystkim pierwszym, wspaniałym reporterem....". Podróże z Herodotem są pochwałą Ryszarda Kapuścińskiego dla zasług starożytnego historyka i podróżnika, ale też autoportretem samego autora Szachinszacha, ogarniętego pasją podróżowania i poznawania świata.
Pod koniec marca 1945 roku hrabina Margit Thyssen-Batthyany urządza w pałacu w Rechnitz w Austrii przyjęcie pożegnalne dla miejscowego kierownictwa NSDAP, SS i Gestapo. W jego trakcie niektórzy goście wychodzą z pałacu, by rozstrzelać żydowskich robotników, przetrzymywanych w pobliżu.
Ponad 60 lat później informacja o tamtej zbrodni dociera do kuzyna hrabiny, młodego dziennikarza z Zurychu, Sachy Batthyany’ego. ? A co ty masz z tym wspólnego? ? pyta go pisarz Maxim Biller. Batthyany, szukając odpowiedzi, zagłębia się w historię swego rodu: udaje się na dawne Węgry, przemierza syberyjskie gułagi, w Buenos Aires spotyka ocalałą więźniarkę Auschwitz. Odkrywa tajemnicę, która odmieni jego poglądy.Czy minione pokolenia mają wpływ na nasze życie? Czy wszyscy jesteśmy wojennymi wnukami? A przecież uważaliśmy się za ludzi nowoczesnych i niezależnych.Książka Sachy Batthyany’ego to niezwykła historia rodziny, panorama Europy Środkowej, a zarazem psychogram pewnego pokolenia.
Czy mężczyzna może lecieć z Moskwy do Paryża jedynie z bagażem w postaci damskich kabaretek i depilatora? W opowiadaniach Wiktora Jerofiejewa – jak najbardziej! Jego najnowsza książka Ciało to zbiór opowiadań, w których autor szuka wyjaśnienia odwiecznej tajemnicy ciała. Czym jest ono dla człowieka? Klatką duszy? Narzędziem rozkoszy czy cierpienia? Środkiem transportu do nieśmiertelności czy sensem istnienia samym w sobie? Kto nas nim obdarował – Bóg czy diabeł? Oczywiście na te pytania będzie musiał odpowiedzieć sam czytelnik, przewrotnie wprowadzony w świat nieokiełznanej wyobraźni Jerofiejewa (zwłaszcza erotycznej!), błyskotliwych paradoksów i poczucia humoru, od lat doskonale znanego polskim miłośnikom jego książek. Dla fanów znakomitego rosyjskiego pisarza Ciało to kolejna uczta duchowa w dobrze znanych klimatach, zaś tych, którzy jeszcze nie sięgnęli po twórczość Wiktora Jerofiejewa, lektura wprowadzi w świat dowcipu, znakomitych obserwacji życiowych, barwnych przygód i … seksu.
Życie ubogich mieszkańców Posillipo – rybaków, szewców, straganiarzy - do pewnego stopnia zmienia się pod koniec lat czterdziestych ubiegłego stulecia, gdy przybywają tam uchodźcy z Europy Wschodniej. Wszystkich intryguje pewna niemłoda już, tajemnicza para: „uczony pan” i jego towarzyszka. Po okolicy szybko rozchodzi się wieść, że ów cudzoziemiec chce zbawić świat. Ubodzy Włosi, których z jednej strony kuszą komuniści, z drugiej Kościół, z wielką nadzieją i ufnością zwrócili się ku przybyszowi w nadziei, iż dokona cudu i sprawi, że ich życie odmieni się na lepsze.
W tej powieści, równie autobiograficznej co Wyznania patrycjusza czy Ziemia! Ziemia!..., Márai próbuje odpowiedzieć na pytanie, dlaczego tak źle czuł się w ojczyźnie, dlaczego z własnej woli opuścił ją, wybierając gorzki chleb wygnania. Wielki węgierski pisarz kreśli fascynujące obrazy z życia ówczesnych Węgier, daje przenikliwe studium Zachodu, bez złudzeń wypowiada się o partiach i ideologiach.
Patrz też Dziennik, Księga ziół,. Występ gościnny w Bolzano, Wyznania patrycjusza, Żar
Baronowa Blixen opowiada o słynnej duńskiej pisarce Karen Blixen (1885–1962). Opowiada w fascynujący i nietypowy sposób. Autorka, francuska dziennikarka i pisarka Dominique de Saint Pern, określiła książkę terminem „powieść”. Ta szczególna powieść biograficzna ma jako narratorkę Clarę Selborn (1916–2008), wieloletnią sekretarkę Blixen. Sama Karen Blixen, znana przede wszystkim ze sfilmowanej powieści Pożegnanie z Afryką (1937, film 1985) i również sfilmowanego (1987) opowiadania Uczta Babette, była osobowością niezwykłą, trudną, a zarazem heroiczną. Na fabułę niniejszej powieści składa się rekonstrukcja jej życia, dawny i dzisiejszy obraz miejsc, w których przebywała: prowadzonej przez nią w latach 20. XX wieku plantacji w Kenii i ojczystej Kopenhagi, gdzie pisała pod pseudonimem, a w ostatnim roku życia była bliska otrzymania Nagrody Nobla. Fabularyzowana opowieść o życiu Blixen włożona w usta Clary Selborn ukazuje pisarkę w najważniejszych momentach jej życia, zwłaszcza gdy po powrocie z Afryki rozwija działalność literacką. W tej fabularyzowanej biografii prawie wszystkie postacie są autentyczne, łącznie z Meryl Streep na planie filmu, a fakty, ujęte w fascynującą opowieść, stanowią wynik rzetelnych badań autorki i jej wywiadów z żyjącymi jeszcze świadkami wydarzeń.
Książkę wydano dzięki dofinansowaniu Wydziału Kultury Ambasady Francji w Polsce w ramach Programu Wsparcia Wydawniczego BOY-ŻELEŃSKI.
Żar był pierwszym wydanym w Polsce dziełem Sándora Máraiego. Ta niewielka powieść w swej zewnętrznej warstwie mówi o męskiej przyjaźni, zburzonej przez miłosny trójkąt, przede wszystkim jednak jest refleksją nad potrzebą poznania prawdy, ale także nad niemożnością dotarcia do sedna minionych zdarzeń. Choć bohaterowie są już starzy, na przeszłość ciągle kładzie się cień niepewności – i to napięcie udziela się również czytelnikowi, który do końca nie otrzymuje prostych odpowiedzi.
Świat Lapidariów to świat zbudowany z fragmentów - zapisów jak w notesie czy dzienniku, zapisów refleksji, stnów wewnętrznych, snów, przeczuć, także fragmenty esejów albo ich szkiców na tematy począwszy od penetracji ludzkiej psychiki po historiozoficzne rozpoznania, wreszcie pełne zadumy postoje, w trakcie których autor pochyla się nad człowiekiem, jego mrocznym światem wewnętrznym. Fragmenty eseju Grzegorza Kalinowskiego
Ryszard Kapuściński wysoko cenił dzieło Herodota i to właśnie on zauważył, że "[...]zawsze mówi się o nim jako o historyku, o tym, czy było dokładnie tak, jak on pisał, czy może inaczej. Nikt nie zwrócił jednak uwagi, że Herodot był przede wszystkim pierwszym, wspaniałym reporterem....". „Podróże z Herodotem” są pochwałą Kapuścińskiego dla zasług starożytnego historyka i podróżnika, ale też autoportretem samego autora „Szachinszacha”, ogarniętego pasją podróżowania i poznawania świata.
Heban to złożona z wielu wątków fascynująca, nowoczesna powieść-relacja z „ekspedycji” w głąb Czarnego Kontynentu, ukazująca Afrykę u progu XXI wieku, Afrykę rozdzieraną wojnami, głodem, epidemiami i korupcją.
[...] „Heban” Ryszarda Kapuścińskiego to dramatycznie stawiane pytanie do nas, Europejczyków: czy z takim zapomnianym, umierającym kontynentem będziemy mogli spokojnie żyć?
Damian Kalbarczyk, „Życie”
Kanon opowiadań Jarosława Iwaszkiewicza (1894-1980), jednego z najwybitniejszych pisarzy polskich XX wieku, nazywanego już przez krytykę literacką dwudziestolecia międzywojennego „urodzonym nowelistą”. Książka zawiera takie utwory, jak m.in.: Brzezina, Panny z Wilka, Matka Joanna od Aniołów, Zygfryd, na podstawie których Andrzej Wajda, Jerzy Kawalerowicz i Andrzej Domalik nakręcili głośne i znakomite filmy.
Tytułowe Tak (1978) jest ostatnim słowem znakomitego opowiadania Thomasa Bernharda, a zarazem odpowiedzią udzieloną narratorowi przez przyjaciółkę, Persjankę, na pytanie, czy kiedyś popełni samobójstwo. Jej towarzystwo i empatia początkowo koiły go, gdy sam próbował wydobyć się z depresji i izolacji. Jednak wkrótce zaczyna mu ciążyć fatalizm kobiety, niezdolnej do jakiejkolwiek zmiany własnego życia. Decyduje się więc przerwać platoniczny związek. Po jakimś czasie z notki w gazecie dowiaduje się o jej samobójstwie. Bernhard z wyjątkową empatią opisuje stany psychiczne głównych bohaterów i ich intuicyjne porozumienie. Ta historia ma wiele realnych odniesień. Zarówno Persjanka jak i handlarz nieruchomości, u którego narrator ją spotyka, to osoby należące do kręgu bliskich przyjaciół Bernharda. Wyjadacze (1980) to tragikomiczna opowieść o starzejącym się uczonym, który pod koniec życia daremnie próbuje zrealizować szalony projekt naukowy. Podobnie jak Konrad w Kalkwerku, bohater Wyjadaczy, Koller, chce zgłębić tajemnicę wszechświata poprzez studium naukowe – w jego przypadku dotyczy ono ludzkiej fizjonomii. Nagłe wspomnienie czterech znajomych, z którymi swego czasu posilał się w najtańszej wiedeńskiej jadłodajni, pozwala mu napisać cztery rozdziały rozprawy. Zanim uda mu się przejść do piątego, decydującego rozdziału, spada jednak ze schodów i ginie. To opowiadanie można odczytać również jako parodię romantycznych wyobrażeń o geniuszu. Obydwa utwory oscylują wokół typowych dla Bernharda mrocznych motywów śmierci, klęski, niemożności, choroby, samotności i wciągają czytelnika w spiralę gęstych zdań, nierzadko podszytych obłąkańczym humorem.
Bohaterami wydanej w 1975 roku powieści są trzej dawni koledzy szkolni, pochodzący z Górnej Austrii. Narrator, matematyk z Uniwersytetu Cambridge, przyjeżdża po latach nad rzekę Aurach do preparatora ptaków Hoellera i wprowadza się na poddasze jego domu, gdzie zamierza zebrać i uporządkować tysiące notatek, pozostawionych tam przez ich wspólnego przyjaciela, Roithamera, profesora fizyki w Cambridge. Roithamer, postać wykazująca wiele podobieństw do słynnego filozofa Ludwiga Wittgensteina, przez wiele lat budował dla siostry w geometrycznym centrum tamtejszego lasu osobliwy budynek nazywany Stożkiem, a dowiedziawszy się o jej śmierci, popełnił samobójstwo. Towarzyszymy w próbie rekonstrukcji rozpadu osobowości geniusza, nieustannie zmuszającego się do korygowania swoich przemyśleń, zanim proces ten przerwie właściwa korekta – śmierć. Jedyną logiczną konkluzją życia jest zanegowanie własnego istnienia. Ten ciemny tekst, jeden z kamieni milowych w ewolucji prozy autora Wymazywania, mimo przytłaczającego tematu, stanowi pasjonującą lekturę – dzięki mistrzostwu języka, swą formą i energią afirmującego życie w stopniu wyższym niż w innych wielkich powieściach Thomasa Bernharda.
Spośród książek Thomasa Bernharda ostatnio nakładem „Czytelnika” ukazały się: Dawni mistrzowie (II wyd. 2010), Moje nagrody (2010), Wycinka (2011).
Cztery pory roku(1938) to trzeci po Księdze ziół (1943, wyd. pol. 2003) oraz Niebie i ziemi (1942, wyd. pol. 2011) zbiór miniatur Sándora Máraiego w tłumaczeniu Feliksa Netza. Tomik podzielony jest na dwanaście części odpowiadających kolejnym miesiącom, a w każdej z nich Márai w swoich „epigramach prozą” spisuje nastroje i spostrzeżenia towarzyszące przemianom pogody i rytmom natury; notuje znaki, które, jak pisze, zaczęły „przemawiać do mnie równocześnie z bezpośredniej obserwacji i ze snu, z doświadczenia i myśli, z wierszy i krajobrazów, z muzyki i rzeczy, ten cudowny promieniujący zimny blask, to subtelne i bezlitosne odczucie”.
Żar był pierwszym wydanym w Polsce dziełem Sándora Máraiego. Ta niewielka powieść w swej zewnętrznej warstwie mówi o męskiej przyjaźni, zburzonej przez miłosny trójkąt, przede wszystkim jednak jest refleksją nad potrzebą poznania prawdy, ale także nad niemożnością dotarcia do sedna minionych zdarzeń. Choć bohaterowie są już starzy, na przeszłość ciągle kładzie się cień niepewności – i to napięcie udziela się również czytelnikowi, który do końca nie otrzymuje prostych odpowiedzi.
Osamu Dazai (1909–1948) jest jednym z najwyżej cenionych, a zarazem najpoczytniejszych pisarzy japońskich swego pokolenia. Polscy czytelnicy poznali go dzięki przekładom kilku opowiadań, a także powieści Zmierzch (1947, wyd. pol. 2001).
Powieść Zatracenie – ostatni ukończony utwór Dazaia – ukazała się w roku samobójczej śmierci pisarza. To osnuta na wątkach autobiograficznych i spisana w pierwszej osobie pełna dramatyzmu opowieść o człowieku, który choć wszechstronnie utalentowany, nie może odnaleźć się w świecie i wpadając w spiralę zgubnych życiowych wyborów, zmierza ku nieuchronnej samozagładzie.
„…Zatracenie można czytać jako przejmującą spowiedź bohatera – jak nietrudno się domyślić, alter ego autora – jako jego pożegnanie z życiem. Doświadczenie, które stało się jego udziałem, i dokonane życiowe rozliczenie doprowadzają go do ostatecznej konkluzji, że – jak wyznaje – «utracił prawo do nazywania się człowiekiem»… Ale można też traktować tę książkę jako próbę przedstawienia stanu umysłu, kondycji moralnej i dylematów japońskiej inteligencji i przedstawicieli wyższych warstw społecznych, w tym potomków upadającego ziemiaństwa, w dramatycznych latach poprzedzających wkroczenie Japonii na drogę militaryzmu, podczas wojny, a także w pierwszych latach powojennych” (Od tłumacza).
W wielu krajach popularnością cieszą się japońskie adaptacje filmowe tej powieści – zarówno w wersji fabularnej, jak i animowanej – oraz tworzone na jej podstawie komiksy manga.
Ludzie stamtąd to autentyczni ludzie wsi polskiej początku wieku, z samego dna ówczesnego życia polskiego. To służba dworska i bandosi, dziarscy parobcy i dziewki, biedota i wiejskie dziady. (...)Co Dąbrowską w kondycji tych ostatnich ludzi, nieprzynależnych donikąd, żyjących w warunkach surowych, niemal idealnie naturalnych, uderza najmocniej? Niedola, cierpienie, tragizm i szczęście. (...) Siła krzewiącego się tu życia i jego pochwała muszą być niezmierzone i bezwzględne, jeśli potrafią przezwyciężyć potęgę tutejszej nędzy. (...)Maria Dąbrowska zmarła 19 maja 1965 roku. W pięćdziesięciolecie jej śmierci przypominamy jej arcydzieło, powstały w latach 19241925 cykl opowiadań Ludzie stamtąd.
Wznowienie tomu notatek z końca lat 90., wydanego po raz pierwszy w 2000 roku.
"Wiek XX rozpina los ludzki nad zawrotną przepaścią, której wysokie brzegi są szczytami osiągnięć i wzniosłości, ale której głębokim dnem płynie rzeka hańby i krwi. Jest to wiek cezury między światem społeczeństw tradycyjnych, trwających stuleciami w niezmienionej formie, a ruchliwą społecznością współczesną, masową i z wolna już planetarną, odciętą od swoich korzeni, żyjącą w gorączce pośpiesznej i nieustannej przemiany."
Ryszard Kapuściński
W 1981 roku w „Czytelniku” ukazała się powieść Patricka Modiano Ulica Ciemnych Sklepików, zdobywczyni Nagrody Goncourtów z 1978 roku. Obecnie, kiedy jej autor został uhonorowany Literacką Nagrodą Nobla, przypominamy tę jedną z najlepszych pozycji w jego dorobku.
Urodzony w 1945 roku autor inspirował się doświadczeniami ojca, włoskiego Żyda, dla którego lata spędzone podczas II wojny światowej we Francji były trudnym okresem ukrywania się, mistyfikacji, a także ciemnych interesów. Ulica Ciemnych Sklepików, podobnie jak inne powieści Patricka Modiano, krąży wokół problemów zagubionej tożsamości. Bohater, dotknięty amnezją prywatny detektyw,
prowadzi śledztwo w sprawie swojej przeszłości. Stopniowo niezrozumiałe epizody zaczynają wiązać się w większe całości, ale do pełnego wyjaśnienia wszystkich wątków ciągle daleko. Powstaje migotliwy obraz międzywojennego i okupowanego Paryża, na którego tle toczy się historia miłości, przyjaźni i zdrady.
Lektura Ulicy Ciemnych Sklepików to najlepszy sposób na wejście w świat Patricka Modiano.
Kanon opowiadań Jarosława Iwaszkiewicza (1894-1980), jednego z najwybitniejszych pisarzy polskich XX wieku, nazywanego już przez krytykę literacką dwudziestolecia międzywojennego „urodzonym nowelistą”. Książka zawiera takie utwory, jak m.in.: Brzezina, Panny z Wilka, Matka Joanna od Aniołów, Zygfryd, na podstawie których Andrzej Wajda, Jerzy Kawalerowicz i Andrzej Domalik nakręcili głośne i znakomite filmy.
Śledztwo - najnowsza (2010) powieść Philippe'a Claudela - pogrążona jest w tajemniczym, groźnym kafkowsko-orwellowskim klimacie. Śledczy ma wyjaśnić przyczyny licznych samobójstw, do których dochodzi w pewnym Przedsiębiorstwie. Pobyty w mieście zaczynają go szybko niepokoić: zewsząd odczuwa wrogość, przydarzają mu się dziwne, nieprzyjemne sytuacje, a spotkane osoby nie mają własnych imion - noszą imiona swych funkcji, dla zatarcia tożsamości: jest więc Psycholog, Policjant Strażnik, Przewodnik ... Pracownicy funkcjonującego na granicy rzeczywistości Przedsiębiorstwa pozbawieni są tożsamości i zmuszeni do przebywania w ściśle ograniczonej przestrzeni. Każdy czuje się śledzony, nikt nie ma nad niczym kontroli, wszystko jest zawikłane, niewyjaśnione, niewiadome. Poza Przedsiębiorstwem istnieje zdehumanizowany, surrealistyczny, wrogi świat opanowany przez gigantyczną machinę administracyjną. Przytłaczająca, niezrozumiała rzeczywistość, z którą zderzył się Śledczy sprawia, że staje się zatrwożony, bezradny i coraz bardziej zagubiony. Czuje, że popada w szaleństwo, że nie uda mu się nic wyjaśnić, że zginie pochłonięty przez ten straszny, bezduszny świat.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
