23 września 1960 roku John Steinbeck wraz ze swoim psem Charleyem wybrał się na wyprawę po Ameryce, by na nowo przyjrzeć się swojemu krajowi i jego mieszkańcom. Pięćdziesiąt lat później, z dokładnością co do godziny, Geert Mak wyrusza z dawnego domu Steinbecka w podróż śladami pisarza i jego psa, by obejrzeć Stany Zjednoczone z perspektywy roku 2010. Jak przez pół wieku zmieniły się amerykańskie miasta i miasteczka? Czego pragną i o czym marzą dziś Amerykanie? Co pozostało z mitu ziemi obiecanej? Czy to w Ameryce jest teraz centrum świata? Co w XXI wieku łączy Europę i Amerykę?Tak jak Steinbeck Geert Mak unika utartych szlaków. Mila za milą przemierza ziemniaczane pola Main i niekończące się prerie Środkowego Zachodu, zasiada do stołu z rolnikami, rybakami i nauczycielami, zagląda na lśniące przedmieścia, mija zabite deskami sklepy, wytrwale szukając korzeni tego kraju, który od wieków rozbudza wyobraźnię.
Wzruszająca, chwilami zabawna, chwilami nostalgiczna opowieść o losach hinduskiej diaspory w Afryce. Rodzina Yasmin Alibhai-Brown przybyła do Ugandy w poszukiwaniu lepszego życia, skuszona perspektywami rozwijającego się imperium brytyjskiego. Czekała tam na nich jednak pogarda Brytyjczyków i nieufność miejscowych. Miejsce na nowym kontynencie pomagają znaleźć silne więzi rodzinne i tradycja, w tym kulinarna. Jednak wraz z upadkiem kolonializmu i dojściem do władzy Idiego Amina rodzina Yasmin znów musi ruszyć w drogę. Nie zabiera jednak z sobą zdjęć ani innych pamiątek dawnego życia, tylko smaki ulubionych potraw. To właśnie w kuchni – zapiekance pasterskiej z dodatkiem chili czy domowym curry — kondensuje się skomplikowana historia zmierzchu imperium brytyjskiego.
"Wspaniała książka."
„Sunday Times”
"Przepyszna, wyrazista proza i jeszcze smaczniejsze przepisy; piękna historia pewnej hinduskiej rodziny, opowieść o wspomnieniach i posiłkach, które łączyły kolejne pokolenia; nadaje nowego znaczenia określeniu soul food – pokarm dla duszy."
Meera Syal
"Smak domu, który jest ruchomym świętem. Wzruszająca, czarująca, pełna tęsknoty."
A. A. Gill
"Doskonała proza o diasporach; bezpretensjonalna i dziwaczna w swojej wielokulturowej perspektywie, poruszający szeroki zakres tematów… autorka wykazuje się błyskotliwą erudycją."
„Irish Times”
"Niezwykła biografia o podróżach i kuchni, w której jedzenie to emocjonalny papierek lakmusowy dla wspomnień i historii kultury."
„Metro”
"W „Kuchni osadników” znajduje się ponad sto receptur, ale czytelnicy mniej zainteresowani gotowaniem nie powinni odkładać na bok tej wspaniałej książki. Gdyby usunąć przepisy, i tak pozostaną fascynujące wspomnienia… To nie tylko rekord, ale także wciągająca, poruszająca opowieść o zmianie tożsamości, walce o przeżycie i sile matczynej miłości. Prawdziwe wspomnienia i cudowna książka."
„Independent”
"Alibhai-Brown przedstawia pełen życia obraz społeczności, która tkwiła w przeszłości tak długo, aż było za późno na zmianę… chwyta za serce, kiedy opowiada o najbardziej dramatycznym momencie – wydaleniu z Ugandy. […] Członkowie ugandyjskiej diaspory azjatyckiej prowadzą obecnie mniej uprzywilejowane, a bardziej anonimowe życie… Za to dzięki tej odważnej książce zostali też nieco lepiej opisani niż dotąd."
„Guardian”
"Historia akulturacji opowiedziana przez Alibhai-Brown i sukces jej samej, charakternej komentatorki z niewyparzonym językiem, podejmującej tematy rasy, wielokulturowości i praw człowieka, jest tak samo pełna życia jak jej dziennikarstwo."
„The Times”
"Splata wspomnienia i przemyślenia o życiu emigranta z przepysznymi przepisami."
„London Review of Books”
"Rzadkie połączenie książki kucharskiej z biografią rodziny."
„New Humanist”
Gdy Liao Yiwu po raz pierwszy zetknął się z żywiołową chrześcijańską społecznością w oficjalnie świeckich Chinach, o chrześcijaństwie wiedział niewiele. Całe życie uczono go, że religia jest złem, a wyznają ją tylko ludzie sprowadzeni na manowce, sekciarze lub imperialistyczni szpiedzy. Jednak jako autor dzieł w Chinach zakazanych, a nawet karanych więzieniem, Liao czuł pewne pobratymstwo z chińskimi chrześcijanami, którzy tak jak on niezłomnie domagają się prawa do wolności wypowiedzi i poszukują sensu w pełnym sprzeczności nowoczesnym społeczeństwie.
Nie chcąc, by jego naród stracił pamięć, Liao podjął się udokumentowania nieznanych wcześniej historii nieugiętych wyznawców, których wiary totalitarnym władzom nie udało się złamać.
"Bóg jest czerwony" to opowieść o Kościele rozkwitającym na przekór wszelkim przeciwnościom, o polityce i duchowości. Jednocześnie jest to wzruszający hołd oddany niezłomnym pasterzom i krzewicielom wiary, którzy udowadniają, że totalitaryzm nie może zawłaszczyć tego, co skrywa się w ludzkich sercach.
"Optymistyczne we wstrząsających relacjach Liao Yiwu jest to, że najważniejsze i najcenniejsze, bo uniwersalne, wartości ludzkie okazują się niezniszczalne. Dowiedli tego pierwsi chrześcijanie rozrywani przez dzikie zwierzęta na arenach Koloseum rzymskiego imperium, paleni na stosach lub zamęczani w lochach inkwizycji – innowiercy „wysłańcy szatana”, poddawani prawom szariatu i kamienowani wyznawcy islamu, ofiary hitleryzmu czy budowy „komunistycznego, ateistycznego raju” w ramach programu „likwidacji religii jednym uderzeniem”, stawiani poza prawem, prześladowani, poniżani na „wiecach walki z elementami kontrrewolucyjnymi”, więzieni, osadzani w gułagach i laogai, mordowani. To ostrzeżenie dla twórców utopijnych „porządków powszechnej szczęśliwości” i „ziemskich urzędników” bogów wszystkich religii."
prof. Jan Rowiński
"W tej książce Liao wędruje po zapomnianych wioskach w południowo-zachodnich Chinach i poznaje duchowy świat zaniedbany przez współczesną cywilizację; przywraca istotną część chińskiej historii, która została zniekształcona, wymazana lub zapomniana; dokumentuje życie szczególnej grupy ludzi, którzy walczą z zakazami, by tylko zachować wiarę. Przedstawiony przez Liao obraz chrześcijan pozwala prawdzie rozbłysnąć w ciemności. Na tym polega piękno jego słów."
LIU XIAOBO, laureat Pokojowej Nagrody Nobla w 2010 roku
"Nie ma pisarza, który by lepiej niż Liao Yiwu ukazywał tkankę codziennego życia zwykłych mieszkańców Chin. Postacie ze stron jego książki trafiają wprost do naszych serc. „Bóg jest czerwony” mówi o chrześcijanach, których opowieści odsłaniają znacznie szerszą kwestię: jak zwykli ludzie w Chinach dają radę żyć w autorytarnym ustroju, posługującym się uciskiem, przemocą i kłamstwami. Prawda przemawia z każdej sceny, każdy szczegół jest wiarygodny."
PERRY LINK, emerytowany profesor Wydziału Studiów Wschodnioazjatyckich, Uniwersytet Princeton
"Subtelna, poważna relacja napisana przez jednego z najważniejszych zakazanych pisarzy we współczesnych Chinach. Wciągająca i pulsująca humanitaryzmem."
LIAN XI, autor „Redeemed by Fire: The Rise of Popular Christianity in Modern China”
"„Bóg jest czerwony” to wspaniale zaskakująca opowieść o kościele w Chinach, a Liao Yiwu to najlepszy literacki przewodnik od Wergiliusza."
JOHN WILSON, wydawca, „Books & Culture”
"Każdemu, kto zgłębia historię, trudno będzie czytać książkę Liao Yiwu bez ciągłego odwoływania się do walki dawnych chrześcijan w imperium rzymskim, gdzie prześladowana mniejszość starała się przetrwać. Podobieństwa ze światem współczesnym są zaskakujące. Kto wie, jak tym razem rozwinie się opowieść?"
PHILIP JENKINS, autor „Jesus Wars”
Rodzimy się „między łajnem a uryną” (Święty Augustyn) i tym samym całe nasze istnienie zostaje określone przez stosunek do ekskrementów. Nasza kultura, tożsamość, zdrowie, pojęcie piękna czy dowcip w niemałym stopniu zależą od naszego stosunku do wydzielin ludzkiego ciała. W nauce, sztuce, ekonomii czy architekturze gówno ma ważną rolę do odegrania. Florian Werner zaprasza w pełną humoru, inteligentną i zajmującą podróż w głąb historii tej fascynującej materii.
"Autor „Ciemnej materii” wywodzi się z kręgu kultury germańskiej, kojarzonej przez nas z silnie rozwiniętym skatologicznym poczuciem humoru i obecnością „szajsu” w codziennych zachowaniach językowych odwrotnie proporcjonalną do marki niemieckich produktów. Wbrew pozorom Florian Werner musi jednak włożyć ogromny wysiłek w przełamanie uniwersalnego europejskiego tabu kulturowego, od którego bynajmniej nie są wolni także profesorowie, publicyści, krytycy artystyczni. I nie jest to – co z całą mocą pragnę podkreślić – wysiłek jałowy, dający efekt krotochwilny, zwłaszcza że tłumaczka znakomicie dotrzymała kroku autorowi. To bardzo lekkie, lecz przy tym najpoważniejsze ujęcie zagadnienia od czasów Dominika Laporte’a. Operując bogactwem odniesień materiałowych i poruszając się sprawnie tak w polu fizjologii, jak literatury, Werner wydobywa na światło dzienne to „niechciane dziecko” cywilizacji, zepchnięte do piwnic czy też w czeluście kanalizacji spławnej, aby pokazać dowodnie, że materie fekalne stanowią pełnoprawne tworzywo kultury. Widać wszyscyśmy z guana. Do wszystkich, którzy analny aspekt życia ludzkiego wypierają starannie i gotowi są z niesmakiem odłożyć niniejszą książeczkę, apeluję: tylko nie mówcie, że tego nie robicie."
Włodzimierz Karol Pessel
"Znaczenie danej materii jest dziełem przypadku. Jaśniej nie można tego wyrazić: nawet gówno to kwestia kontekstu."
Urs Willmann, „Die Zeit”
"Oryginalne, solidne, wciągające studium. [...] W dwunastu błyskotliwych rozdziałach autor bierze pod lupę korzenie humoru fekalnego, opisuje, jak wraz z rozwojem nowoczesnego społeczeństwa zaostrzały się zasady higieny. Wyjaśnia zależności między gównem a sztuką, pieniędzmi, a nawet religią [...] Czy ekskrementy mogą stać się relikwiami? Mogą. [...] To książka uświadamiająca w najlepszym tego słowa znaczeniu."
Jan Oberländer, „Der Tagesspiegel”
"Nawet bez gruntownej znajomości literatury sekundarnej można stwierdzić, że o tym najbardziej nikczemnym (tak, użyjmy tego słowa!) dobru kultury nigdy nie pisano w sposób bardziej kompetentny, mądrzejszy i kompleksowy."
Georg Howahl, „Westdeutschen Allgemeinen Zeitung”
W lecie 1998 roku Tony Anderson wyruszył w góry Gruzji, by dotrzeć do zapomnianych i niedostępnych plemion – Chewsurów, Tuszynów, Raczów, Megrelów i Swanów. Intrygowały go dawne wierzenia i obyczaje, doskonale zachowane mimo wieloletniej niszczącej polityki władz komunistycznych oraz zawirowań i niepokojów politycznych po upadku Związku Radzieckiego. Ale "Chleb i proch" to nie tylko relacja z niezwykłej podróży; Anderson opisuje też skomplikowaną historię i zawiłości regionalnej polityki. Jego Gruzja, choć doświadczona przez los, wciąż jest ekscytująca i pełna życia. Choć jej dzieje sięgają w przeszłość głębiej niż dzieje wielu innych państw europejskich, zachowała młodzieńczą energię i żywiołowość.
"W niespokojnych latach dziewięćdziesiątych Tony Anderson wędruje nie tylko po gruzińskich górach i z pasją o nich opowiada, ale zapuszcza się też na Kaukaz Północny, do Azerbejdżanu oraz do północno-zachodniej Turcji, gdzie w średniowieczu kwitło gruzińskie królestwo Tao-Klardżeti. Chętnie sięga do gruzińskiej literatury i rzadko wznawianych prac dawnych podróżników i badaczy. Rozumie region i ludzi. Mało któremu autorowi udaje się w tak pełny sposób uchwycić i pokazać fenomen gruzińskości."
Wojciech Górecki
Kajlas, najświętsza ze wszystkich gór świata – czczona przez jedną piątą ludzkości – wznosi się za wałem centralnych Himalajów, niedostępna i nie całkiem realna. Według najstarszych wierzeń wiruje niczym wrzeciono, oś wszelkiego stworzenia, wznosi się nieskończenie wysoko do pałacu Brahmy, największego i najodleglejszego z bogów. Równie głęboko schodzi pod ziemię. Z jej podnóży wypływają cztery wielkie rzeki, które poją świat – Indus, Brahmaputra, Ganges i Satladź. Jest ucieleśnieniem astralnego piękna, źródłem wszechświata. Wielu wierzy, że okrążenie góry Kajlas wymazuje grzechy całego życia.
Colin Thubron dołącza do pielgrzymów w żmudnej wędrówce z Nepalu poprzez wyżyny Tybetu aż do magicznych jezior u podnóży świętej góry. Trafia do odciętych od świata wiosek, rozpadających się klasztorów, zakątków olśniewających pięknem nieujarzmionej przyrody. Idzie, by poznać historię tego szlaku i by rozmyślać w samotności. Po śmierci matki odbywa pielgrzymkę w przeszłość, z czułością wspominając swoich bliskich i rozważając tajemnicę śmierci.
2012 – finalista Nagrody im. Williama Dolmana dla najlepszej książki podróżniczej
Przekład z języka norweskiego Milena SkoczkoKilka tygodni przed Bożym Narodzeniem z basenu portowego zostają wyłowione zwłoki młodego mężczyzny. Można by uznać, że wracając z firmowej imprezy, przez przypadek wpadł do wody - ale ambitna policjantka Lena Stigersand ma przeczucie, że coś tu nie gra.Tego samego dnia inspektor Gunnarstranda wysłuchuje raportu z wypadku w metrze - zginęła bezdomna kobieta. Czy obie, na pierwszy rzut oka przypadkowe śmierci mogą mieć coś wspólnego?Dofinansowano ze środków Unii Europejskiej, Program Kultura 2007-2013.
Kiedy spotykają się miłość iwojna, nie może ztego wyniknąć nic dobrego. Bomiłość iwojna sądosiebie podobne: zbyt wiele pragną, nie umieją wybaczać, nie rozumieją inie chcą rozumieć żadnego innego języka poza własnym. Drago Jančar napisał otym piękną, choć bardzo smutną książkę.Piotr Kofta Książka Jančara intryguje odsamego początku, najpierw czytamy jąjak romans, potem pojawiają się kolejne warstwy -portret przedwojennej Jugosławii, życie niezależnej kobiety niepasującej dotamtych czasów, wreszcie opowieść omechanizmach wojny, przemocy ipamięci. Taprzejmująca powieść zostawia nas zpytaniem: czy najbardziej żałujemy tego, czego nie zrobiliśmy, czy przeciwnie, potrafimy zapomnieć to, cojest dla nas niewygodne?Justyna Sobole
Przekład Piotr Szymor i Magdalena Budzińska
„Gdyby Bałkany nie istniały, należało by je wymyśleć” napisał Hermann Keyserling w swoim słynnym tekście z 1928 roku. Książka Marii Todorovej Bałkany wyobrażone śledzi relacje pomiędzy tym co realne i tym, co imaginacyjne. Opierając się na licznych dziełach literatury podróżniczej, relacjach dyplomatów, doniesieniach naukowców dziennikarzy, książka Todorovej eksploruje ontologię Bałkanów od osiemnastego wieku do dnia dzisiejszego, odkrywając drogę rodzenia się zmitologizowanego wizerunku tej części Europy. Autorce, urodzonej i wykształconej na Bałkanach, udało się połączyć w swoim klasycznym już dzisiaj dziele podejście naukowe z głębokim, prawdziwym zrozumieniem.
"„Gdyby Bałkany nie istniały, należało by je wymyśleć” napisał Hermann Keyserling w swoim słynnym tekście z 1928 roku. Książka Marii Todorovej „Bałkany wyobrażone” śledzi relacje pomiędzy tym co realne i tym, co imaginacyjne. Opierając się na licznych dziełach literatury podróżniczej, relacjach dyplomatów, doniesieniach naukowców dziennikarzy, książka Todorovej eksploruje ontologię Bałkanów od osiemnastego wieku do dnia dzisiejszego, odkrywając drogę rodzenia się zmitologizowanego wizerunku tej części Europy. Autorce, urodzonej i wykształconej na Bałkanach, udało się połączyć w swoim klasycznym już dzisiaj dziele podejście naukowe z głębokim, prawdziwym zrozumieniem. „Bałkany wyobrażone” są budzącą szacunek pracą naukową, której nie sposób wszelako zakwalifikować do kategorii nużących czytelnika i abstrakcyjnych dla nie-znawcy rozpraw, przeciwnie – stanowią lekturę pasjonującą dla każdego odbiorcy zainteresowanego ewolucją stereotypowych wyobrażeń o innych kulturach, przy czym realia bałkańskie dookreślają tu jedynie współrzędne obszaru, który wydarzenia ostatniego piętnastolecia zamknęły w takim właśnie negatywnym i uproszczonym medialnym oglądzie. Z licznych odniesień współczesnych zawartych w tekście dowiadujemy się, co jawi się jako dodatkowy atut książki, jak wieloznacznie – z perspektywy „geografii mocy” – identyfikować można pojęcia takie jak „wolność”, „barbarzyństwo”, „cywilizacja” czy „porządek”. Dla czytelnika polskiego tekst ten ma szansę stać się jednym z fundamentalnych instrumentów poznania i zrozumienia zjawisk sprzyjających narodzinom charakterystycznej kategorii kulturowej we współczesnej ’na nowo podzielonej’ Europie – cywilizacyjnie motywowanego kompleksu prowincjonalności."
prof. Lech Miodyński
"„Bałkany wyobrażone” niemal natychmiast po wydaniu weszły do kanonu lektur nie tylko historyków europejskiej cywilizacji czy analityków politycznej współczesności, ale i antropologów kultury oraz przedstawicieli innych dziedzin humanistyki zainteresowanych tym regionem. To książka przesycona duchem zrozumienia i empatii, konsekwentnie ilustrująca swe motto, które głosi, że Bałkany można kochać ani się nimi nie szczycąc, ani się ich nie wstydząc."
prof. Maria Dąbrowska-Partyka
"Książką „Bałkany wyobrażone” Maria Todorova potwierdza swoją reputację jednego z najwybitniejszych bałkańskich historyków. „Bałkany wyobrażone” to książka pełna pasji, naukowa, wciągająca, polemiczna, ambitna, odważna."
„Slavic Review”
Przekład z norweskiego Iwona Zimnicka. Brutalne morderstwo pensjonariuszki domu starców szokuje mieszkańców Oslo. Detektyw prowadzący śledztwo szybko orientuje się, że nie była to przypadkowa zbrodnia i że zabójca uderzy znowu.Jednocześnie wybucha skandal polityczny. Trine Juul-Osmundsen, norweska minister sprawiedliwości, zostaje oskarżona o molestowanie.Choć Henning Juul, dziennikarz i detektyw, nie utrzymuje bliskich kontaktów z siostrą, nie wierzy w te doniesienia. Trine jednak nie chce jego pomocy, a on ma pilniejsze sprawy: zebranie materiałów dotyczących morderstwa w domu opieki oraz własne, ważniejsze śledztwo.""To literatura kryminalna na najwyższym poziomie, a Thomas Enger stanowi klasę sam dla siebie.""Orjan Greiff Johnsen, ""Adresseavisen""""Po lekturze ,,Żądzy krwi"" nie ma żadnych wątpliwości - Thomas Enger powinien zgarnąć wszystkie najważniejsze nagrody tego roku."",,Tvedestrandsposten"""",,Żądza krwi"" przekona wszystkich niedowiarków, że Thomas Enger jest jednym z najlepszych norweskich autorów powieści kryminalnych.""Stavanger Aftenblad""To świetnie napisana, wielowarstwowa książka, która gna do przodu. Ale pęd nadaje jej nie tylko fabuła. Wreszcie poznajemy lepiej Henninga Juula..."",,Bokklubben"""",,Żądza krwi"" to misternie skonstruowana powieść pełna krwawych szczegółów. Enger ma niezwykłą zdolność bardzo intensywnego wyrażania emocji. Zamiast mnożyć bohaterów, obdarza ich głębią charakteru."",,Brabok""
Przekład z języka angielskiego Barbara Gadomska
Rory Stewart postanowił wyruszyć piechotą przez Afganistan — w styczniu 2002 roku, tuż po inwazji amerykańskiej. Wkroczył na ziemię targaną konfliktami narodowościowymi, walkami frakcji i sporami ideologicznymi. Ziemię surową, groźną i dziką. Wędrował niedostępnymi górskimi szlakami, podążając śladami cesarza Babura, założyciela dynastii Wielkich Mogołów. Mało brakowało, a dałby się pokonać samotności, śnieżnym przestrzeniom i zimie. Udało mu się przetrwać jedynie dzięki pomocy nieoczekiwanego towarzysza, bezzębnego psa Babura, i życzliwości napotkanych ludzi. Pozwoliło mu to wnikliwie i poruszająco opisać region, który przez dwadzieścia cztery lata toczącej się tam wojny był zamknięty przed światem.
"To podróżowanie w najtrudniejszym wydaniu i pisanie o podróży w najlepszym gatunku."
David Gilmour
"Wędrując pieszo podczas afgańskiej zimy, za jedynego towarzysza mając bezzębnego mastiffa, Stewart tak dalece zbacza z wydeptanych ścieżek, że jego książkę czyta się jak odnaleziony pamiętnik z epoki wielkich odkrywców."
„Guardian”
"To niezwykłe osiągnięcie: wyjątkowa podróż, świadcząca o wielkiej odwadze."
Colin Thubron
"Ze zręczną, czasami poetycką wyrazistością opisuje imponujący krajobraz, poraniony obecną i dawną walką i śmiercią […] Jego spotkania z Afgańczykami są tragiczne, wzruszające i przerażające."
„Daily Telegraph”
"Mądra, zabawna i wspaniale humanistyczna."
Michael Ignatieff
"[Stewart] musi mieć chyba jaja z żelaza, ale i tak pisze jak anioł."
Giles Foden
"Znajomość dari, afgańskiego dialektu perskiego, oraz islamskiej kultury pozwalają Stewartowi na wyjątkowo wnikliwe zrozumienie kraju."
„New Statesman”
"Dzięki Bogu za odważnych ludzi, którzy podejmują szalone wyzwania, i za pisarza w tradycji Thesigera i Thubrona."
„Spectator”
"Wciągająca relacja z oszałamiającej pieszej wędrówki."
„Times Literary Supplement”
"Niezwykła podróż przez jeden z najbardziej niespokojnych krajów świata – nagromadzenie spotkań i powoli zmieniających się krajobrazów; tragedia wojny i humor tych, co przeżyli; widok mężczyzn otwierających drzwi domów, a czasami chłopców ciskających kamieniami – wszystko to rzuca światło na tę część świata, o której wiele słyszymy, ale niewiele wiemy."
„Sunday Times”
"Stewart ma dar mogolskiego malarza miniatur: potrafi oddać zaobserwowaną rzeczywistość z ogromną klarownością, możliwą w małej skali."
„Guardian”
"Lakoniczna, ale poruszająca relacja o jego heroicznej podróży przez Afganistan."
„Daily Telegraph”
"Inne od wszystkiego, co napisano o Afganistanie w latach, jakie upłynęły od inwazji […]. Na zmianę wstrząsające i zabawne […]. Przedstawia tę część Afganistanu, która umknęła wielu dziennikarzom i pisarzom. Wykorzystując wędrówkę jak medytację, zmienia pieszego w myśliciela."
„Far Eastern Economic Review”
"Wyjątkowa, fascynująca podróż."
„Herald”
"Jedna z najbardziej porywających i bogatych w informacje [książek], jakie napisano o tym niezwykłym kraju od czasu The „Road to Oxiana” Roberta Byrona."
„Country Life”
"Pisząc lakonicznie, mocnym, poetyckim stylem, Stewart przywraca życie tym zapomnianym górskim dynastiom."
„City Life”
"Niewiele osób potrafi przełożyć swoje przeżycia na tak piękną prozę […]. Pisarski talent Stewarta dorównuje jego talentowi do przetrwania. Poetycki styl zapada w pamięć i choć łatwo się go czyta, skłania do myślenia."
„Resident”
Wiolka mieszka w małej wsi Hektary na Jurze Krakowsko-Częstochowskiej. Jej świat wypełniają: chodzenie do szkoły, polowanie na chrabąszcze, zabawy z rówieśnikami, rozmowy z ojcem, podglądanie tajemniczej krawcowej i oczekiwanie na przyjazd Jana Pawła II. To tutaj po raz pierwszy doświadcza miłości, erotyki i śmierci. Książka Wioletty Grzegorzewskiej to znakomita ballada o polskiej wsi w czasach PRL-u i dojrzewaniu, które smakuje jak cierpkie guguły. ""Opowiadania o byciu małą snute na pięć minut przed snem. Klimat zazdrostki i blaszanego przystanku pekaes. Wszystko to pachnie jak skoszona trawa. A my chcemy tych opowiadań jeszcze i jeszcze, bo trochę je znamy ze swojego dzieciństwa, a trochę nam autorka upiększa nasze własne wspomnienia. I to jest cudne jak kapliczka z Maryjką na polu pełnym traktorów."" Sylwia Chutnik ""Ukradła to wszystko. Te guguły, czubajki, dziady, beboki, smolinoski, psioki i pająki z Jerozolimy. Już wtedy tkała z nich tę czułą opowieść, a winniczki jej chrzęściły pod butami. Sorry, ale tak było, czytałem. A w ogóle wiecie, co to są guguły?"" Andrzej Muszyński
Pijacy i Cyganki, sprzedawczynie i milicjanci, kelnerki i nastolatki. Ulice i zaułki, opadające liście i skrzypiący śnieg. Komary, psy i muszki owocówki. Puszki, reklamówki i ciastka. Kalejdoskop warszawskiej codzienności, opisany uważnie i czule, swojsko, niemal na wyciągnięcie ręki. Spacer z Michałem Cichym to niespieszna kontemplacja tu i teraz. Medytacyjna wędrówka bez przystanku i bez końca. ""W Warszawie śpieszą się wszyscy oprócz Michała Cichego. Kiedy ponad centrum przelatują chmury boleśnie drapane przez nowo powstające wieżowce, on pochyla się nad krawężnikami, kontemplując ostańce ręcznej kamieniarskiej roboty między wszechobecną kostką bauma. Żywe wrony, martwe tory tramwajowe, ogłoszenia na przystankach, starzy pijacy na ławkach i młode Ukrainki na straganach - oto odmalowany z czułością alternatywny portret prężnej stolicy europejskiej metropolii"" Paweł Dunin-Wąsowicz
W małym południowoniemieckim miasteczku wschodzą i zachodzą jasne dni dzieciństwa. Seri spędza je z Karlem i Ają, córką węgierskich artystów, która wraz z matką mieszka w zrujnowanym domu na obrzeżach.Ale pozornie idealny czas dzieciństwa lat sześćdziesiątych kryje dramatyczne rysy. Ojciec Seri zmarł wkrótce po tym, gdy przyszła na świat. Ojciec Aji jest cyrkowcem i w domu pojawia się tylko raz w roku. Brat Karla pewnego błękitnego dnia wsiadł do nieznanego samochodu i nigdy nie wrócił.Zsuzsa Bánk opowiada historię trzech rodzin i towarzyszy jej młodym bohaterom, gdy pokonują prądy i mielizny życia, szukając jego głębi. Pokazuje, jak uczą się odwagi. Odmalowuje miłość i zdradę, winy i przebaczenia młodości.Po doskonale przyjętym Pływaku oddaje w ręce czytelników opowieść o tym, że przeszłość nigdy nie odsłania wszystkich tajemnic, że za jasnością kryje się cień, a życie często zmienia się w jednej chwili.
Legendarna powieść Jana Pelca ... będzie gorzej została stworzona po to, by zburzyć mieszczański spokój, rozjątrzyć i opozycjonistów, i konformistów. To manifest wrażliwości i nihilizmu, wiary i zwątpienia. Pelc drapieżnie i plastycznie opisuje czechosłowacką bohemę, tępioną przez milicję i zatracającą się w alkoholu, tworząc piękną i jednocześnie drastyczną historię dojrzewania w czasach podłych. ...będzie gorzej to brawurowa powieść pokoleniowa, arcydzieło undergroundu, które czytane po latach nie traci nic ze swojej świeżości. Do polskiego czytelnika po raz pierwszy zaś trafia w pełnej, nieocenzurowanej wersji.""Ta książka bije w twarz. Od pierwszych zdań. Tutaj nie ma udawania i teatru. Nie ma Hrabala i nie ma Seiferta. Jest Jan Pelc, który napisał tę powieść, żeby wzburzyć czeski spokój, czeską literaturę, czeskich mieszczan, opozycjonistów i konformistów. To prawdziwy manifest wrażliwości i nihilizmu, wiary i zwątpienia. Piękna i jednocześnie drastyczna historia dojrzewania w czasach podłych. Żałuję, że tak odważnej powieści pokoleniowej nikt w Polsce jeszcze nie napisał. Arcydzieło, które czytane po latach nie traci nic ze swojej świeżości"". Piotr Kępiński
Zając o bursztynowych oczach"" to niezwykła synteza powieści detektywistycznej, rodzinnych wspomnień i wykładu z historii sztuki. Odziedziczywszy po wujecznym dziadku wyjątkowy zbiór 264 maleńkich japońskich figurek, autor rozpoczyna pasjonujące śledztwo. Zgłębiając historię tej szczególnej kolekcji, poznaje dzieje swoich przodków -- kilku pokoleń arystokratycznej rodziny Ephrussich. Nurtuje go pytanie, jak to się stało, że z całej ogromnej fortuny właśnie te drobne i kruche przedmioty przetrwały kataklizmy XX wieku.Książka de Waala, wydana w Wielkiej Brytanii zaledwie parę lat temu, została już przetłumaczona na kilkanaście języków; otrzymała także wiele nagród i wyróżnień, m.in. Nagrodę Literacką Costa 2010 w kategorii ,,Biografia"", Nagrodę Galaxy 2010 w kategorii ,,Debiut"" i Nagrodę im. Christophera Ondaatjego 2011 przyznawaną przez Brytyjskie Królewskie Towarzystwo Literackie, była także nominowana do Nagrody im. Harolda Hyama Wingate'a 2011 przyznawanej przez ,,Jewish Quarterly"", Nagrody im. Samuela Johnsona 2011 przyznawanej przez BBC i Nagrody PEN/Ackerley 2011 w kategorii ,,Wspomnienia"".
Chłopiec nie zadaje pytań, kiedy po zamachu na Olofa Palmego ojciec każe mu się spakować i mówi, że wyjeżdżają do Danii. To nie pierwsza i nie ostatnia przeprowadzka. Za to jak zwykle nagła i nieoczekiwana. Chłopiec wie jednak, że tak trzeba. Rozumie też, że nie może chodzić do szkoły jak inne dzieci. Ale lekcje z ojcem są znacznie ciekawsze, bo ojciec jest erudytą i wspaniale opowiada. Chłopiec nie pyta, dlaczego ojciec raz pracuje jako ochroniarz w klubie ze striptizem, to znów jako stolarz albo ogrodnik. Czasem nawet pomaga mu w pracy. No i nie dziwi się, że zdarza im się nie płacić za rzeczy, które zabierają ze sklepów, bo ojciec mówi, że to nie jest kradzież. Wie, że wszystko to jest częścią baśni, w której on sam – królewicz, i jego ojciec – król, toczą nierówną walkę z tajemniczą białą królową. Spotkanie z nią oznacza dla nich śmiertelne niebezpieczeństwo, dlatego ciągle muszą uciekać.
Kolejna powieść autora znakomitej, zekranizowanej przez Thomasa Vinterberga książki "Submarino" (Czarne 2011).
Generał Terekow, ubrany w mundur maskujący i futrzaną czapę, stoi przy szlabanie obozu Pawszino na słowacko-ukraińskiej granicy. Za sto pięćdziesiąt euro miesięcznie pilnuje zamkniętych tu uchodźców. Pakistańczycy grają z Hindusami w krykieta, zamiast dresów mają na sobie stare żołnierskie płaszcze i niekształtne puchowe kurtki, zamiast kijów do gry — drewniane pałki. Do Wiednia można dojechać stąd samochodem w pięć godzin. Od rozszerzenia strefy Schengen w grudniu 2007 roku Pawszino stało się obozem przejściowym dla schwytanych na próbie nielegalnego przekroczenia granicy UE. Są wśród nich uciekinierzy wojenni i tacy, którzy mieli nadzieję na lepsze życie. A teraz?
Florian Klenk opowiada o ich losach lakonicznie, rzeczowo, podobnie jak pisze o handlu kobietami, prostytucji na terenach przygranicznych Niemiec, Czech i Austrii czy o metodach stosowanych przez narkotykowych dealerów.
Jego reportaże śledcze, pisane w duchu Kurta Tucholskiego i Egona Erwina Kischa, dotykają granic wyobrażalności.
Dwójka bohaterów, koniec lat dziewięćdziesiątych, pierwszy wyjazd na Zachód w poszukiwaniu wolności, zakazanych używek i kolorowych guldenów. Cel: Breda, gdzie tuż po przyjeździe za sprawą spotkanego na ulicy nieznajomego znajdują mieszkanie i pracę w knajpie, w której panuje atmosfera jak z Dymu Waynea Wanga. Między opowieściami o imprezach, starych polonusach, sprzątaniu urzędu pocztowego i zajęciach na uniwersytecie rysuje się obraz współczesnej Holandii. Kraju, o którym wiemy wciąż niewiele, choć dziś jest drugim w Europie skupiskiem naszej zarobkowej emigracji. Oglądany z bliska okazuje się pod wieloma względami nie mniej egzotyczny, niż gdyby leżał na drugiej półkuli. To opowieść ironiczna, zabawna i bezczelna jak jej młodzi bohaterowie, którzy domagają się na targu białego sera, śpią w studentenhuis i zapożyczają się u wielebnego Fonsa. Spodoba się wszystkim, którzy choć raz marzyli o wyprawie na Zachód w poszukiwaniu wolności i przygód. Sex, drugs and rock n roll w gastarbajterskim wcieleniu. Piękną energię ma ta ,,Breda""! Ech, chciałoby się tak wyjeżdżać i tak pisać... Andrzej Stasiuk Beata Chomątowska (ur. 1976) - dziennikarka, założycielka Stowarzyszenia Inicjatyw Społeczno-Kulturalnych Stacja Muranów i autorka książki pod tym samym tytułem. W 1999 r. pojechała stopem do Holandii na stypendium programu Tempus, żeby przez półtora roku mieszkać i pracować w Bredzie, skąd przywiozła do Polski rower, pomarańczowego kota, sporo odkryć międzykulturowych i znajomość języka niderlandzkiego w stopniu nisko zaawansowanym. Pracuje nad książką o Bohdanie Lachercie i Józefie Szanajcy.
Napisałam tę książkę w ciągu paru miesięcy po śmieci ojca. Ma rytm braku i rozpaczy. Nie pisałam autoterapeutycznie, ale tym bardziej nie po to, by przerobić doświadczenie w literaturę. Pisałam, bo nie mogłam robić nic innego. Oczywiście, wykonywałam codzienne czynności i ich niezbędność stała się jednym ze składników narracji: dorośli rozpaczają po wykonaniu obowiązków. Pocieszałam się obrazem taty, który zatelefonowałby do mnie zaraz po lekturze. To straszne pocieszenie, ponieważ miałby pochwalić mnie za opis swojej własnej śmierci. Inga Iwasiów
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
