Oddajemy w Twoje ręce rzecz niezwykłą, ocaloną od zapomnienia.
Historia Lejba Berkenwalda to poruszająca opowieść o żydowskim anarchiście z Łodzi, który w latach 30. ubiegłego wieku, głównie dzięki zdolnościom krasomówczym, stał się w swoim rodzimym mieście osobą niezwykle popularną. W 1993 roku Lejb spisał swoje wspomnienia w broszurze Memuarn oder szpliters fun a lebn fun Lejbn, znanej również jako Memuarn fun Lejbn, w której zawarł historię swojego życia i pogląd na świat widziany oczami melancholika, wywrotowca i biedaka. Przekład polski tej książeczki ukazał się w 2017 roku pod tytułem Memuary albo okruchy z życia Lejba. Redaktorom polskiego wydania nie udało się jednak zidentyfikować ani autora (uznali oni imię Lejb za pseudonim literacki nieznanej osoby), ani związków łączących ten tekst z anarchizmem. Dziś wiemy już znacznie więcej.
Mówiono o nim po prostu „Lejb Anarchista” i pod tym imieniem pojawia się w kilku wspomnieniach. Istnieje nawet jego portret namalowany przez pochodzącego z Łodzi Jacoba Markiela (1911–2008), malarza od 1933 roku tworzącego w Paryżu. Za sprawą swojego pamiętnika Lejb doczekał się nawet krótkiego hasła w Leksikon fun der najer jidiszer literatur [Leksykonie współczesnej literatury żydowskiej]. Autorem hasła był Chaim Lejb Fuks (Chaim Leib Fox), który poświęcił też Lejbowi niewielki i bardzo podobny do opisu w Leksikonie fragment swoich łódzkich wspomnień. W obu tekstach pojawiają się nazwisko (niepoświadczone w innych źródłach) oraz daty życia Lejba: 1898–1944.
Według Fuksa Lejb urodził się w Łodzi, w rodzinie chasydzkiej. Imał się wielu niskopłatnych prac fizycznych, a przez zaangażowanie w ruch anarchistyczny miał kilkakrotnie trafić do łódzkiego więzienia. We wspomnieniach o Łodzi Fuks pisze o Lejbie jako o słynnym oryginale, porównywalnym z „łódzkim Sokratesem” Chaimem Wodnikiem. Lejb był jednak postacią bardzo kontrowersyjną - wzbudzał dość skrajne emocje, również wśród anarchistów, którzy się z nim zetknęli.
Kim był? Co sprawiło, że jedni chętnie dyskutowali z nim godzinami przy knajpianym stoliku, a inni uznali za szkodzącego sprawie anarchistycznej? Jak potoczyły się jego losy? Tego wszystkiego dowiesz się z Memuarów i opracowania Piotra Laskowskiego.
Minęło dziesięć lat od powstania Wielkopolskiego Stowarzyszenia Lokatorów - organizacji, której celem było wspieranie ruchu lokatorskiego i obrona mieszkańców przed szykanami, eksmisjami i bezprawnym traktowaniem.
WSL powstało w szczególnych okolicznościach, kiedy nasiliły się działania tzw. czyścicieli kamienic. Stowarzyszenie było odpowiedzią na ich brutalne metody zmuszania ludzi do wyprowadzki, zastraszanie i prześladowania.
Dzięki działalności WSL-u i poznańskiego ruchu anarchistycznego dziesiątki rodzin uchroniono przed eksmisjami, setki zostało oddłużonych, a tysiące uzyskało pomoc prawną.
Rewolucja z lat 1905-1906 rozbudziła w tysiącach robotniczych rodzin Łodzi i innych ośrodków przemysłowych zaboru rosyjskiego nadzieje na sprawiedliwość społeczną i zdecydowanie lepsze jutro. Tymczasem rachunki krzywd pozostały niespłacone. Chwilowy strach fabrykantów przerodził się w zwiększone upodlenie pracowników i ich rodzin. Kapitał nie zna narodowości ani granic. Na równi nieludzcy byli dla robotników Polacy, Niemcy, Żydzi i Rosjanie – reprezentujący właścicieli i kadrę kierowniczą. Robotnicze partie walczyły ze sobą, szukając winnych klęski rewolucji wszędzie, tylko nie w istniejących podziałach programowych i konfliktach partyjnych interesów.
Próba zmiany sytuacji, podjęta przez Rewolucjonistów Mścicieli, wynikała z dobrej znajomości realiów: braku złudzeń, co do intencji fabrykantów, jak też inteligenckich przywódców organizacji robotniczych.
Młodzi anarchiści, jakich skupiała organizacja, nie próbowali kunktatorstwa – z pracodawcami rozmawiali z pozycji siły, rekwirując pieniądze na rzecz najbiedniejszych czy też likwidując donosicieli i sprzedawczyków, których wśród robotników, zwłaszcza powiązanych z partiami, nie brakowało. Podziw, jakim Mścicieli otaczał świat pracy, był tym większy, że kodeks honorowy grupy nakazywał walkę do przedostatniego naboju. Ostatni pocisk Rewolucyjni Mściciele zostawiali dla siebie.
Książka, której drugie wydanie, skorygowane i poprawione przez autora prezentujemy, przywraca Rewolucyjnym Mścicielom miejsce, odebrane im najpierw przez kapitalistycznych, potem zaś sowiecko-socjalistycznych historyków. A i dzisiejszy „demokratyczny” neoliberalizm wolałby raczej o walce Mścicieli zwyczajnie zapomnieć.
(z recenzji wydawniczej)
Architektura albo rewolucja pisał Le Corbusier – papież modernizmu. Oczywiście architekci mają takie same możliwości zapobiegania co i wszczynania rewolucji: niewielkie. Mogą natomiast (lecz bardzo rzadko) projektować budynki i cały proces budowy tak, by uświadamiać, że możliwe są inne sposoby projektowania, budowania i mieszkania: bardziej egalitarne i bardziej emancypacyjne. Reszta należy do mieszkańców.
Być może najciekawszą spośród takich partycypacyjnych metod budowy, związaną z tworzeniem niewielkich osiedli domów jednorodzinnych, szeregowych i małych budynków wielorodzinnych, przedstawił w latach 70. XX wieku w Anglii Walter Segal. Metoda Segala*, którą opisuje ta książka, jest sposobem uspołecznionego projektowania i budowy domów, który procesy te traktuje w sposób kompleksowy. Jej główną zasadą jest uproszczenie konstrukcji i technologii budowy budynku tak, by niedoświadczeni budowniczowie – przyszli mieszkańcy – mogli niskim kosztem sami zbudować domy zgodne z indywidualnymi potrzebami i możliwościami.
Znajomość takich metod jest dla nas ważna dziś, w Polsce, ponieważ proponuje alternatywne metody zwiększania zasobów mieszkań dostępnych – najrzadszych i jednocześnie najpotrzebniejszych. Znajomość tej metody jest dla nas ważna także dlatego, że możliwa jest ona do zastosowania tu i teraz, co niniejsza publikacja próbuje udowodnić.
Mateusz Gierszon - doktor nauk technicznych, Ukończył Architekturę i Urbanistykę na Politechnice Krakowskiej, współwłaściciel biura projektowego EMA studio. Interesuje się szeroko rozumianą ekologią w architekturze, zarówno w sensie ochrony zasobów i minimalizacji negatywnych wpływów budynku na otoczenie jak i ekologii społecznej. Interesuje się partycypacją, samopomocą i rozwojem lokalnych społeczności dzięki procesowi budowy, z tych powodów fascynują go technologie low-tech.
Trzeba pogodzić się z tym, że anarchistyczne formy organizacji w niczym nie będą przypominały państw. Będą polegały na nieskończonej mnogości wspólnot, stowarzyszeń, sieci, przedsięwzięć w przeróżnych skalach, które to wspólnoty będą się wzajemnie krzyżować i nakładać na siebie w każdy sposób jaki możemy sobie wyobrazić, a i prawdopodobnie na wiele sposobów, które obecnie wydają się niewyobrażalne. Będą to stowarzyszenia zarówno lokalne jak i globalne. Być może za jedyną cechę wspólną będą miały to, iż nie pozwolą by ktokolwiek przyszedł do nich z bronią i kazał innym zamilknąć i wykonywać jego rozkazy. I z tym jeszcze, że skoro anarchiści nie zamierzają przejąć władzy w żadnym państwie, proces zastępowania jednego ustroju innym nie przyjmie formy nagłego kataklizmu rewolucyjnego – jak szturm na Bastylię czy na Pałac Zimowy – ale będzie miał charakter stopniowego tworzenia się alternatywnych form organizacji na skalę światową, nowych form komunikacji, nowych, mniej wyalienowanych sposobów organizacji życia, które w końcu sprawią, że istniejące formy władzy okażą się głupie i bezsensowne. To z kolei nasuwa myśl, że możliwych urzeczywistnień anarchizmu też jest nieskończona mnogość: zalicza się do nich każda forma organizacji, o ile nie została narzucona przez nadrzędne ciało autorytatywne, a więc może nią być i kapela klezmerska, i międzynarodowa poczta.
Fragment książki
David Graeber (1961-2020) - amerykański antropolog i aktywista związany z ruchem anarchistycznym. Jego działalność społeczno-polityczna rozpoczęła się w 2000 roku, od zaangażowania w ruch alterglobalistyczny. Uczestniczył w Global Justice Movement i był jednym z liderów Occupy Wall Street, gdzie spopularyzował słynne hasło "we are the 99%". W 2013 roku objął profesurę na London School of Economics. Wcześniej pracował m.in. na Uniwersytecie Yale, skąd wyrzucono go z powodu radykalnych przekonań i działalności, jaką podejmował.
Autor takich książek jak Dług. Pierwsze pięć tysięcy lat, Utopia regulaminów oraz Praca bez sensu i wielu innych opracowań.
„16 października tego roku słońce wzeszło o godzinie 6.24, to jest o sześć minut wcześniej, niż prognozowali opozycyjnie zorientowani synoptycy.
Najwidoczniej opatrzność zaingerowała, uczciwszy tym samym świętą chwilę: sześćdziesiątą rocznicę urodzin największego z rodaków. Premiera Jadosława.
Lata represji i szczucia jednych na drugich oraz tony kreślonych żółcią donosów przyniosły pożądany efekt. Ostateczne zduszenie opozycji i wyplenienie ze zdrowej tkanki społeczeństwa opornych, gorących głów: wszelkiej maści krzykaczy, wolnościowych opętańców, pieniaczy, żarliwców oraz jednego paliwody.
Na fundamentach ludzkiej zawiści i bratobójczych walk między rodakami wyrosła w końcu Siódma Republika."
- fragment opowiadania ZOO
Zofia Tułodziecka i początki radykalnego, zawodowego ruchu kobiecego w Wielkopolsce.
Wyemancypowanie się kobiet na gruncie społeczno-ekonomicznym wiązało się z konkretnymi zmianami w systemie gospodarczym - nastaniem nowoczesnego kapitalizmu. Kobiety stosunkowo szybko zyskały świadomość tego faktu, jak również konieczności obrony własnych, specyficznych interesów zawodowych i politycznych, w sposób systematyczny i zorganizowany.
Chociaż książka dotyczy - wydawałoby się - dalekiej przeszłości, zawarte w niej wnioski mogą być pomocne w analizie bieżącej debaty medialnej na temat imigracji i imigrantów. Jak trafnie dowodzi tego autor, pewne stereotypy i lęki wobec "obcego" są dzisiaj równie aktualne, co na przełomie XIX i XX w.
- prof. dr hab. Grzegorz Piwnicki
Pierwsze wydanie od 1945 roku!!! Pomoc wzajemna jako czynnik rozwoju jest jedną z najbardziej znanych prac Piotra Kropotkina. Pisał ją w Anglii, w okresie największej popularności teorii "socjaldarwinistów" Hobbesa i Huxleya, dla których ludzkość była, jak formułuje sam Kropotkin, "luźnym zbiorowiskiem istot zawsze gotowych do walki wzajemnej i ograniczonych w swych, instynktach tylko przez wpływ jakiejś władzy". Teorie te były normalnym odbiciem życia ówczesnej Anglii, która dzięki "wolnej konkurencji" podbijała świat. Obalenie tej teorii, teorii, którą dobitnie można scharakteryzować znanym powiedzeniem "człowiek człowiekowi wilkiem", stanowi istotny cel i treść pracy Kropotkina. W niniejszym wydaniu prezentujemy także dwie krótsze rozprawy Kropotkina, są to: Państwo i jego rola historyczna i Etyka Anarchistyczna. Całość poprzedzona została Przedmową autorstwa George Woodcocka, znanego amerykańskiego badacza anarchizmu.
Niewielka "Anarchia i chrześcijaństwo" nie wskazuje bezwzględnej tożsamości wiary w Jezusa Chrystusa i anarchizmu, ale ich zasadniczą zgodność - na podstawie tekstów biblijnych i historii chrześcijaństwa.
Ze wstępu autora: "Rozumie się samo przez się, że anarchiści są wrogo nastawieni do wszystkich religii (...) i że pobożni chrześcijanie mają wstręt do anarchizmu, źródła nieładu i negacji ustanowionej władzy. Te właśnie podstawowe i bezsporne przekonania chciałbym tutaj podważyć."
Tajwańskie przedsiębiorstwo Foxconn tylko w samych Chinach zatrudnia ponad milion pracowników. To największy na świecie podwykonawca w branży elektronicznej wytwarzający dla Apple'a, a także innych znanych marek.
Niniejsza książka zawiera relacje pracowników, jak również części analityczne rzucające światło na reżim pracy w przedsiębiorstwie.
Pracownicy opisują metody ich ciągłego wyzysku, wykorzystywanie siły roboczej "tanich" młodocianych praktykantów, ukrywanie wielu wypadków przy pracy i militarny system dyscypliny fabrycznej.
Zapraszamy do lektury nowej odsłony kultowego już komiksu ,,Likwidator"" znanego rysownika Ryszarda Dąbrowskiego!Tym razem bohater przenosi się w czasie do ogarniętej wojną domową Hiszpanii 1936 roku. Likwidator przyłącza się do kolumny anarchistów jadących na front i swoim starym zwyczajem urządza radosną masakrę - tym razem skierowaną w oddziały faszystowskie generała Franco. Nie oszczędza też komunistów i księży oraz walczy ze strasznym demonem Jezulogiem, odpowiedzialnym za religijny fanatyzm.W jednym z epizodów spotyka nawet Georga Orwella, rzeczywistego uczestnika tamtych wydarzeń. Komiks wydany przed Oficynę Wydawniczą Bractwo Trojka we współpracy z Federacją Anarchistyczną, opatrzony wstępem historycznym ze zdjęciami archiwalnymi.
Pun Ngai - profesor nadzwyczajna Wydziału Stosowanych Nauk Społecznych na Uniwersytecie Politechnicznym w Hongkongu i wicedyrektor Centrum Badań nad Pracą Socjalną Uniwersytetu Pekińskiego Uniwersytetu Politechnicznego w Hongkongu.
Pun Ngai obnaża drugą twarz fenomenalnego rozwoju Chin: jest nią wyzysk młodych pracownic, migrujących z chińskiej wsi. Przez 2 lata pracowała i mieszkała z nimi, prowadząc badania na temat warunków pracy w fabryce elektronicznej w Specjalnej Strefie Ekonomicznej Shenzhen, w południowych Chinach. W Shenzhen 90 proc. zatrudnionych to młode kobiety. Pracują za grosze, 12 godzin na dobę, mają jedną wolną niedzielę w miesiącu, permanentnie brakuje im snu. Mieszkają w fabrycznych barakach, jak gdyby w koszarach. Pun Ngai analizuje ich sytuację w kategoriach potrójnego systemu ucisku stosowanego przez patriarchalną kulturę, rynek i ?socjalistyczne? państwo. Pomimo daleko idących zmian w Chinach takie hierarchie władz jak podział na miasto i wieś (opierający się na systemie meldunków niedostępnych wiejskim migrantom), jak i podział pracy, płac i uprawnień według płci czy przypisywane role i tożsamości okazały się niezwykle trwałe. Transformacja nie zmieniła tych nierówności i utrwalonych patriarchalnych wzorów, wprost przeciwnie ? wprzęgła je do działania na rzecz rozwoju chińskiego kapitalizmu. W ten sposób gwałtownie rozszerzająca się na skalę globalną reprodukcja kapitalizmu w ciągu ostatnich trzydziestu lat doprowadziła do pogłębiania się nierówności klasowych i płciowych w skali globalnej. Pożegnanie z ?analizą klasową? nie przyczyniło się do zaniku stosunków klasowych na Zachodzie, lecz do poszerzenia ich o społeczeństwa Trzeciego Świata, w którym relacje płciowe są nieodłączną częścią nagłego przekształcenia stosunków klasowych. Pun Ngai nie przedstawia jednak pracownic jako bezwolne podmioty ucisku. Pokazuje ich zdolność negacji i sprawczość. Nie ogranicza się do badań lokalnych, etnografii czy studium przypadku, ale pokazuje związki między warunkami pracy i technologiami upodmiotowienia a przeobrażeniem państwa i ekonomiczną globalizacją. Jej książka jest artykulacją protestu i oporu.
Ewa Charkiewicz - autorka Wstępu
Michaił Bakunin urodził się w rodzinie rosyjskiej arystokracji. W wieku 26 lat przeprowadził się do Europy zachodniej, gdzie w związku ze swoimi poglądami popadł w konflikt z rosyjską ambasadą. Został mu odebrany tytuł szlachecki i skazano go zaocznie na ciężkie roboty na Syberii za działalność wywrotową. W 1848 i 1849 r. brał aktywny udział w wydarzeniach ?Wiosny Ludów? walcząc na barykadach Paryża, Pragi, Drezna, za co skazano go na śmierć i wydano władzom rosyjskim. W 1861 r. udało mu się zbiec. Brał udział w przygotowaniach do powstania styczniowego w Polsce, był jednym z głównych działaczy I Międzynarodówki, w 1870 r. brał udział w powstaniu ludowym w Lyonie. Zmarł w wieku 62 lat w szwajcarskim Bernie.
?Bóg i Państwo? należy do jego najbardziej znanych dzieł. Bakunin zaczął pisać tę pracę w 1870 r. w Marsylii, zafrapowany wypadkami wojny francusko-pruskiej. Początkowo zamierzał napisać broszurę, ale praca rozrastała się i przekształcała w książkę, pisaną jednak fragmentami i bez całościowego planu. Praca ta była po raz pierwszy wydana po jego śmierci, w 1882 roku przez anarchistów Carlo Cafiero i Elisse Reclusa w postaci oddzielnej broszury, tytuł pochodził od wydawców. Broszura była tłumaczona na wiele języków i wielokrotnie wznawiana.
W wydaniu opublikowano również fragmenty ?Państwowości a Anarchii? oraz pracę ?Komuna paryska a idea państwa?. Książka opublikowana w serii "Biblioteka Klasyków Anarchizmu".
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
