„Refleksy i rezonanse” to trzecia książka dra Łukasza Kaczmarka – psychologa i muzykologa. Po wcześniejszych publikacjach: powieści i biografii muzycznej, autor tym razem proponuje cykl małych utworków – czasem krótkich opowiadań, częściej luźnych zapisków, a niekiedy nawet wierszyków. To wyraz inspiracji: historiami zarówno własnymi, jak też innych ludzi, odbytymi i zasłyszanymi rozmowami, teoriami psychologicznymi i koncepcjami naukowymi, sztuką i naturą.
„Refleksy i rezonanse” można odczytywać jako osobisty hołd złożony mentorom, kobietom, a także różnym przejawom życia – tym wzniosłym i tym najzwyklejszym. To książka pisana w rytmie zachwytu i namysłu, łącząca emocjonalną wrażliwość z literacką swobodą.
Na początku II wojny światowej, podczas okupacji Litwy przez Sowietów, w Ponarach pod Wilnem rozpoczęto budowę podziemnych magazynów paliwa lotniczego. Powstałe wówczas ogromne okrągłe doły wykorzystali następnie Niemcy przy współudziale litewskich kolaborantów – jako miejsce masowych egzekucji. Choć dokładna liczba ofiar nie jest znana, szacuje się, że w latach 1941-1944 zamordowano tam około sto tysięcy osób, z czego ponad siedemdziesiąt tysięcy stanowili Żydzi, głównie pochodzący z obu zlikwidowanych gett w Wilnie.
O zbrodni w Ponarach, dokonanej na mieszkańcach Dużego Getta, ale też o swoim dalszym, trudnym życiu, opowiada tajemnicza żydowska dziewczyna, cudownie ocalona z pogromu, a następnie spotkana przypadkowo w wirtualnym lesie przez drwala poszukującego znaczenia słów „diament” i „źdźbło”. Czy będąc w dzieciństwie świadkiem tak traumatycznych wydarzeń, tracąc jednocześnie rodzinę i tożsamość, można mieć nadzieję na spokojne i w miarę normalne życie? Czy bestialstwo i nienawiść mają jakieś granice? I czy poznanie historii dziewczyny pozwoli mitycznemu drwalowi odnaleźć odpowiedzi na swoje pytania?
Makabryczna scena zbrodni. Na podłodze, w salonie zrujnowanego domu, leżą zwłoki młodej kobiety. Na chwiejnym stoliku spoczywa starannie wypreparowane serce. Tuż obok niego, na blacie, widnieje krwawy łaciński napis: Sursum Corda. Wszystko to wskazuje na nieludzki rytuał. W opuszczonym budynku panuje zaś cisza tak gęsta, jakby wchłonęła w siebie wszelkie dźwięki.
To zbrodnia, która wstrząśnie całym miastem i zapoczątkuje bezprecedensowe śledztwo. Nadkomisarz Zofia Zawadzka, doświadczona szefowa laboratorium kryminalistycznego, musi zmierzyć się z zagadką, jakiej jeszcze nie spotkała w swojej karierze. Gdy pojawia się druga ofiara – potraktowana równie okrutnie – staje się jasne, że morderca nie działa przypadkowo. Wraz z zespołem ekspertów Zawadzka próbuje odczytać znaczenie chorych symboli i precyzyjnych rytuałów zbrodni, podczas gdy zabójca z satysfakcją obserwuje rozwój wydarzeń. Krok po kroku odsłania się przed czytelnikiem przerażająca prawda – o człowieku, który zabija dla idei.
„Nazywam się Adam Mos. To imię ani nazwisko nie jest prawdziwe, ale pod takim znają mnie wszyscy od Iraku po Egipt i wiele osób w Polsce. Ukończyłem studia na Uniwersytecie Warszawskim, ale byłoby przesadą twierdzić, że tak naprawdę się stało. W indeksie uzyskałem wszystkie zaliczenia, zdałem egzaminy, lecz nie przystąpiłem do obrony pracy dyplomowej. Wydawało mi się, że tytuł magistra nie jest mi potrzebny, ale wtedy wiele wydawało się dwudziestokilkulatkowi, jakim byłem.
Zafascynowany historią Lawrence’a z Arabii marzyłem o przygodach, które były jego udziałem. Sądziłem, że mogę odegrać podobną rolę na Bliskim Wschodzie, wcielając się w postać kogoś na miarę sławnego awanturnika, podróżnika, wojskowego, dyplomaty, z wykształcenia archeologa. Ogromne wrażenie wywarł na mnie film Lawrence z Arabii w reżyserii Davida Leana, w którym główną rolę zagrał niezapomniany Peter O'Toole, z przejmującą, epicką muzyką Maurice'a Jarre'a. Tak wiele razy obejrzałem to arcydzieło kinematografii, że z zamkniętymi oczami, słuchając tylko muzyki filmowej, widziałem Lawrence’a z Arabii, szarifa Ali Ibn El Kharisha i szejka Auda Abu Taji atakujących fort w Akabie, mknących na wielbłądach po piaskach pustyni i walczących z Turkami. Pragnąłem takiego życia, marzyłem o nim, ale jakoś umknęło mi zakończenie tej niesamowitej historii.”
Akcja powieści rozgrywa się na Bliskim Wschodzie, w Iraku, Syrii, a głównie w Bejrucie, stolicy Libanu, ale też w Jordanii, Izraelu i na Cyprze. Zaczyna się w Polsce od spotkania autora z Adamem Mosem, byłym agentem polskiego wywiadu. Mos opowiada mu o kilku latach swojego życia, zaczynając od momentu, gdy po skończeniu studiów został zwerbowany przez Agencję Wywiadu, aż do tragicznego końca jego służby, gdy w An-Nabatijji w południowym Libanie zginęli dwaj polscy agenci uczestniczący razem z nim w akcji.
Warszawa – blokowiska, brudne ulice, ogólna znieczulica i… gabinet weterynaryjny, w którym, zamiast zapachu leków i środków dezynfekujących, unosi się dusząca woń gnijących wspomnień. Julian Bejos – samotny, zgorzkniały weterynarz – zna to doskonale. A dodatkowo słyszy głosy… Nie ludzkie, tylko zwierzęce. Psy, koty, szczury, ptaki…Wszystkie mówią do niego i powtarzają jedno słowo: „sprawiedliwość!”.
W mieście, które udaje, że nie widzi cierpienia, Julian zmienia się w sędziego i kata. Stając w obronie zwierząt, tropi ich oprawców i wymierza karę – tę ostateczną. Tyle że granica między misją a obłędem oraz sprawiedliwością i zbrodnią zaciera się coraz bardziej, rozmazując się szybciej niż krew na bruku…
„Weterynarz” to powieść brudna, mroczna i brutalna, ale też na wskroś realistyczna i jednocześnie okraszona sarkazmem. Jest to historia człowieka, który chciał być wybawcą, a stał się własnym koszmarem.
Od Autora:
„Pisząc tę książkę, miałem wrażenie, że stoję w bramie starej kamienicy na Hożej i patrzę, jak Warszawa rozkłada się od środka. Chciałem napisać coś o miłości do zwierząt, ale wyszło o nienawiści do ludzi. Może to to samo?
Jeśli szukasz bohatera, którego można podziwiać – odłóż tę książkę. Ale jeżeli poszukujesz lustra, w którym zobaczysz mrok, gniew i kłamstwa – zapraszam! Pamiętaj tylko o jednym: czasem pies, który patrzy Ci w oczy, widzi więcej, niż kiedykolwiek chciałbyś przyznać…”.
„Złudzenia” to sensacyjna opowieść o mrocznych zakamarkach ludzkiej duszy, namiętności, trudnej drodze do wewnętrznej przemiany i odkrywaniu prawdziwego sensu istnienia. „Złudzenia” są opowieścią o losach trzech kobiet, które w przeszłości zostały ze sobą rozdzielone. Żadna z nich nie ma pojęcia o tym, iż to los sprawił, że ich życie stało się iluzją, że żyją życiem zaplanowanym przez przeznaczenie. Kto odkryje prawdę, a kto przekona się, że tylko dzięki prawdziwej miłości życie przestaje być złudzeniem?
Alicja Flis – autorka debiutanckiego tomiku poetyckiego pt. „Nie będę przepraszać za miłość…”, w którym poprzez pryzmat miłości szuka prawdy o człowieku. Tomik, z oryginalnymi grafikami Rzymu, został wydany przez Warszawską Firmę Wydawniczą. Autorka została dwukrotnie wyróżniona w Ogólnopolskim Konkursie Literackim „Pomorskie Klimaty”. Jest również współautorką kilku tomików poetyckich, w których znajdują się jej utwory liryczne i opowiadania.
Tomik poezji Alicji Flis pt. „Nie będę przepraszać za miłość..." jest zbiorem utworów dotykających najczulszych strun ludzkiej egzystencji: miłości, oczekiwania, spełnienia, ale też rozstań, powrotów, dalekich podróży w głąb kobiecej duszy: wrażliwej i czułej, czasami przekornej i zbuntowanej; stanowczej i zdecydowanej w życiu, ale bezradnej wobec uczucia.
Autorkę do napisania utworów zainspirowała podróż do Rzymu i Asyżu. Piękno włoskiego świata pobudziło wyobraźnię twórczą poetki. Opowiada więc historię miłości, za którą tęsknią wszyscy zakochani, bez względu na wiek, czas i miejsce, bo na miłość nigdy nie jest za późno i za miłość nigdy nie należy przepraszać... Ale czy ta miłość wydarzyła się naprawdę? W przedostatnim wierszu poetka napisała: „Zrozumiałam/Gorzką prawdę: nigdy ciebie nie było/ Nocą upalną na Moście Westchnień !" - zatem przeczucia i refleksje należy pozostawić czytelnikom.
Utwory poetyckie Alicji Flis, zawarte w tomiku „Nie będę przepraszać za miłość...", są pierwszą odsłoną poetyckiej duszy autorki. Dzięki jej wyobraźni twórczej „smakujemy” miłość jej oczyma, razem z nią przeżywamy radość kochania, ból oczekiwania, rozstania i powroty. Wiersze zilustrowane zostały pięknymi grafikami młodej malarki ze Szczecina, Oli Kościow. Nastrój utworów podkreślają miejsca, które zwiedziła poetka w czasie podróży po Wiecznym Mieście. Spotkała tam Przyjaciół, którzy pozostaną w jej życiu bardzo ważni na zawsze. Czas więc zajrzeć w Duszę Alicji. Może i nam dane będzie zostać w niej na dłużej?
Krzysztof Jaźwiec: urodzony w 1963 roku w Warszawie. Do 2005 roku mieszkał w Warszawie i podwarszawskich Starych Babicach. Absolwent Politechniki Warszawskiej, magister inżynier, wieloletni szef firmy produkcyjnej. Około piętnaście lat zmagał się z własnym alkoholizmem. Trzeźwienie rozpoczął od własnej terapii i uczestnictwa w spotkaniach grup samopomocowych. Po zatrzymaniu własnego nałogu zaczął zgłębiać tajniki uzależnienia, aby od 2008 roku rozpocząć pracę w zupełnie nowym zawodzie – terapeuty uzależnień. Przeprowadził się na stałe do Zabierzowa k/Krakowa, gdzie w wieku czterdziestu pięciu lat, wraz z nową partnerką, rozpoczął nowe życie, zarówno na gruncie rodzinnym, jak i zawodowym.
W ramach zdobywania kwalifikacji w nowej profesji, ukończył Studium Umiejętności Psychologicznych w Czarnym Borze, uczestniczył w Studium Terapii Uzależnień w Warszawie, ukończył Studium Terapii Uzależnień i Współuzależnienia w Krakowie i obronił certyfikat PARPA, uczestniczył w wielu konferencjach naukowo–szkoleniowych. W 2012 roku wraz z partnerką otworzyli własny ośrodek terapii uzależnień „Strefa Trzeźwości", gdzie pracuje do dziś, pomagając osobom uzależnionym i ich rodzinom pokonać uzależnienie i rozpocząć nowe, trzeźwe życie. W swojej pracy potrafi połączyć zdobytą wiedzę z własnym doświadczeniem w pokonywaniu uzależnienia, przez co jest skutecznym, a jednocześnie wiarygodnym terapeutą. W 2023 roku wydał książkę „Esencja Alkoholizmu. Deficyt Bliskości" (WFW), w której łączy własne doświadczenia, jako niepijącego piętnaście lat alkoholika, z wieloletnim doświadczeniem terapeuty uzależnień. Jest to forma osobistej historii, przeplatana refleksjami, pozwalająca poznać i zrozumieć alkoholizm na wielu płaszczyznach.
Na warszawskiej giełdzie samochodowej, w bagażniku porzuconego auta, policja odnajduje ciało kilkuletniego chłopca. Komisarz Adam Chrust, funkcjonariusz naznaczony własną tragedią sprzed lat, zostaje wciągnięty w śledztwo, które okazuje się znacznie większe i bardziej przerażające niż wszystko, z czym dotychczas miał do czynienia.
Kolejne tropy prowadzą do rozległej i brutalnej siatki przestępczej. Dochodzenie szybko przeradza się w obsesję. Adam wie, że nie może pozwolić, by kolejne dziecko zniknęło na zawsze. Każdy krok przybliża go do prawdy, ale także wystawia na śmiertelne niebezpieczeństwo. Okazuje się, że niepojęte zło, z którym walczy komisarz, jest rozproszone i odradza się na nowo jak hydra.
„Cisza w bagażniku” to mroczna, poruszająca opowieść o granicach odwagi, sile traumy i uporze, który potrafi ocalić, choć nigdy nie daje gwarancji zwycięstwa. To też historia o bolesnej drodze do pogodzenia się z własnym poczuciem winy i stratą oraz o tym, że ciemność nigdy nie znika całkowicie – tak samo jak nadzieja.
„Trzy wymiary” to zbiór dwudziestu ośmiu krótkich opowiadań. Choć każde prezentuje innych bohaterów, a przedstawione wydarzenia i sytuacje różnią się między sobą, łączy je jedna rzecz – niepełnosprawność oraz wynikające z niej problemy przedstawione zarówno w realiach PRL-u, jak i współczesnych. Trudne relacje damsko-męskie, rodzinne i towarzyskie, niedostosowane przepisy, kłopoty zawodowe, często też ignorancja innych – to rzeczywistość osób z niepełnosprawnościami, mimo przemian ustrojowych oraz zmian, jakie zachodzą w mentalności społecznej. Nie oznacza to jednak, że niepełnosprawni nie mogą znaleźć miłości i szczęścia. I nawet jeśli jest to trudne, zawsze pozostaje nadzieja…
„Parę lat temu pan Zbigniew zapytał, czy nie napisałabym jego historii. Poradziłam, by zrobił to sam, skoro ma potrzebę podzielenia się opowieścią, a ja mu będę kibicować. I tak uczynił w „Trzech wymiarach”. Pisanie Zbigniewa Michurskiego należy do gatunku autobiografikcji, czyli życiopisania i wypływa właśnie z potrzeby opowiedzenia swojej historii. Niektóre teksty mają formę wspomnień, inne zbliżają się w stronę opowiadania, a wszystkie łączy temat życia z niepełnosprawnością. Michurski pisze o życiu z niepełnosprawnością, byciu z nią wśród przyjaciół i nieprzyjaciół, o dojrzewaniu, miłości, seksie, samotności, tęsknocie. Autorowi udaje się uniknąć niebezpieczeństwa egocentryzmu, a jego spokojny, delikatny głos, pozbawiony niepotrzebnych ozdobników i pretensjonalności, tchnie zaskakującym optymizmem mimo wszystko. Ten pogodny ton i żywotność opowiadającego czyni lekturę miłą i budującą. Życiopisanie Michurskiego to wielowątkowa opowieść snuta przy ognisku albo przy stole w gronie przyjaciół, do których dołączyć może też obca osoba. Nie jest to ani powieść, ani zbiór opowiadań, ani autobiografia, ale właśnie gawędziarska historia życia kogoś, kogo warto poznać.”
Joanna Bator
Ponad trzydzieści dni spędzonych za murami szpitala psychiatrycznego. Z własnymi myślami, lękami, demonami. Wśród szeptów, czasem krzyków, spojrzeń, niejasnych pytań. Gdzie każdy jest tylko kolejnym przypadkiem do omówienia, a nie człowiekiem z krwi i kości.
„Pamiętnik schizofreniczki” to szczere, pełne emocji wspomnienia pokazujące różne oblicza walki ze schizofrenią paranoidalną. To opowieść o strachu, samotności, ale też o sile i nadziei, która pozwala przetrwać kolejne momenty. To pamiętnik, który porusza i otwiera oczy na to, jak naprawdę wygląda życie z chorobą psychiczną. Nie jest to wyłącznie historia choroby. To próba odnalezienia światełka w najciemniejszych chwilach, gdy wszystko, co znane, zdaje się bezpowrotnie znikać, próba dostrzeżenia go pomimo bólu i dezorientacji.
Andrzej Karbownik urodził się w 1947 r. w Orzeszu. Jest profesorem nauk technicznych, a zarazem specjalistą do spraw górnictwa węgla kamiennego. W latach 2002-2008 był dziekanem Wydziału Organizacji i Zarządzania Politechniki Śląskiej w Gliwicach, a w latach 2008-2016 rektorem tej uczelni. Przez pięć lat pełnił również funkcję prezesa zarządu Państwowej Agencji Restrukturyzacji Górnictwa Węgla Kamiennego w Katowicach oraz był wiceministrem gospodarki w rządzie Jerzego Buzka. Obecnie, mimo możliwości przejścia na emeryturę, nadal prowadzi zajęcia na politechnice, dzieląc się wiedzą i doświadczeniem ze studentami, a także stoi na czele rady Fundacji Rozwoju Kardiochirurgii im. prof. Zbigniewa Religi w Zabrzu.
Na początku 2024 r. – jak sam mówi: „z długo dojrzewającej w nim potrzeby wewnętrznej” – rozpoczął pisanie dziennika, którego celem była dokumentacja życia codziennego w otoczeniu rodziny, przyjaciół i znajomych, ale też próba dodania własnego, subiektywnego komentarza do aktualnych wydarzeń w Polsce oraz podjęcia polemiki z osobami z tzw. „świecznika”. Wyważone, choć czasami cięte i dowcipne oraz zabarwione ironią przemyślenia, nieraz w odniesieniu do felietonów i artykułów innych, znanych autorów, stanowią silny głos w przetaczającej się przez kraj dyskusji na tematy zarówno polityczno-gospodarcze, jak i światopoglądowe. Swoje zapiski Andrzej Karbownik nazwał „Dziennikiem harnasia”. Dlaczego tak? Bo „harnaś to mężczyzna ślebodny”, czyli niezależny i wolny. A takim właśnie czuje się autor niniejszej publikacji.
„Wielkimi zaletami książki, poza wciągającymi opisami codzienności, przybliżeniem ludzi i miejsc bliskich autorowi oraz dosadnymi komentarzami na temat polityki, gospodarki czy świata akademickiego, są jej styl i walory literackie. Andrzej Karbownik wyróżnia się wyjątkową umiejętnością snucia narracji – pisze dynamicznie, z wyczuciem języka, nie unikając ostrych sądów i opinii. Jego oceny są jednoznaczne, bezpośrednie, czasem bezkompromisowe… Język, jakim operuje, jest barwny, wartki i pełen sarkazmu, co sprawia, że »Dziennik harnasia« czyta się gładko i z dużym zainteresowaniem. Obok rozbudowanej warstwy dotyczącej życia publicznego, czytelnik uzyskuje wgląd w intymny świat autora, który nadaje książce wyjątkowy charakter”.
z recenzji Iwony Flanczewskiej-Rogalskiej
Marcin – porucznik marynarki, dowódca okrętu, a w końcu kapitan żeglugi wielkiej, kochający mąż i ojciec w jednej chwili traci wszystko. Potężny sztorm na wodach Oceanu Indyjskiego kończy się tragedią: wypadek, utrata pamięci, a potem... Kim się staje, gdy nie pamięta, kim był? Czy w świecie pełnym przemocy i iluzji można odnaleźć miłość, nadzieję i siebie samego? Tajemnica goni tajemnicę. Nagłe zwroty akcji, warstwa po warstwie, odsłaniają mroczne sekrety i dramatyczne wybory. Prawda jest ukryta głęboko a każdy krok w jej stronę to walka o przetrwanie. Czy ta historia może mieć szczęśliwe zakończenie? Przekonaj się sam.
Ta opowieść jest szczera do bólu, ostra jak wypity po nieprzespanej nocy grzaniec i do tego zaskakująco czuła.
To nie jest książka, która nauczy Cię, jak żyć. Ale może sprawić, że coś w Tobie zadrży – ze śmiechu i z tęsknoty. Może przyniesie Ci ulgę, że ktoś wreszcie odzwierciedlił w słowach to, co czujesz. Bo przecież każdy z nas choć raz próbował poskładać się na nowo, trochę krzywo, ale po swojemu.
Trzy kobiety, trzy historie i jedno wspólne pytanie: czy da się kochać bez strachu i nie zgubić przy tym samej siebie?
Inga ogarnia życie po serii emocjonalnych katastrof. Jagna – twardzielka z wyboru – odczuwa wewnętrzną potrzebę, żeby ktoś wreszcie się o nią zatroszczył. Matylda próbuje uciec przed przeszłością, która postanawia przypomnieć o sobie dokładnie wtedy, gdy wszystko zaczyna się układać. Kobiece losy splatają się w starym domu pod Lublinem, gdzie wspomnienia skrzypią pod podłogą, a listy pachną nieopowiedzianymi historiami.
To opowieść o tym, co dzieje się pomiędzy – miłością a stratą, złością a czułością, dnem kieliszka a próbą trzeźwego spojrzenia na własne życie. Z domieszką tajemnicy, szczyptą magii i emocjami tak gęstymi, że można kroić je nożem.
Nieidealna. Prawdziwa. Twoja.
Weź ją ze sobą i przyłóż słowa tam, gdzie boli najbardziej.
„Oblicza śmierci” to trzecia część trylogii rzucająca wyzwanie do zmierzenia się z jednym z najbardziej tabuizowanych tematów w naszej kulturze – śmiercią. Autorki zabierają czytelnika
w podróż przez różnorodne obszary ludzkiego doświadczenia, zachęcając do namysłu nad własnym stosunkiem do tego nieuchronnego etapu. To nie jest zwykła książka o końcu życia – to refleksja nad sensem istnienia, próba zrozumienia
i akceptacji tego, co nieuniknione, oraz przewodnik pomagający w procesie żałoby i radzeniu sobie z utratą.
Autorki stawiają pytania, które dręczą każdego z nas: Co tak naprawdę oznacza życie? Jak przygotować się do śmierci i czy jest to w ogóle możliwe? Czy istnieje życie po śmierci? Jak radzić sobie z lękiem przed końcem? Autorki nie boją się poruszać trudnych tematów, pokazując, jak ważne jest, abyśmy spojrzeli na śmierć z otwartym umysłem i sercem. Ta książka to wezwanie do refleksji nad tym, jak chcemy żyć, aby nie żałować i z akceptacją przyjąć to, co jest integralną częścią naszej egzystencji.
„Oblicza śmierci” to lektura dla tych, którzy chcą zmierzyć się
z własnym lękiem, odnaleźć spokój w świadomości przemijalności, zyskać głębsze zrozumienie własnych emocji oraz mieć odwagę, by rozmawiać o tym, co najtrudniejsze.
Agnieszka Leszczyńska – coach, death doula, autorka książek o tematyce prozdrowotnej, masażystka, seksuologiczna terapeutka ciała i behawioralnych technik antystresowych, absolwentka studiów podyplomowych na kierunkach: seksuologia kliniczna, seksuologia praktyczna i coaching z elementami psychologii, uczestniczka szkoleń szeroko rozumianej ezoteryki.
Ilona Lis – coach, death doula, seksuologiczna terapeutka ciała
i behawioralnych technik antystresowych, trenerka sensoryczna, użytkowniczka neurografiki, instruktorka masażu, absolwentka szkoleń, takich jak m.in.: praca z traumami, oddechem, wewnętrznym dzieckiem, praca z parami, Access Bars, masaż Lomi Lomi Nui, maderoterapia, facemodeling, masaż chustami Rebozo, polarity, refleksoterapia.
Policjantka Alison trafia do niezwykłego Układu Trójkątnego, gdzie planety łączą w sobie utopię i zagadkę. Czy zamach w kościele na Uqbarze to tylko początek serii niepokojących zdarzeń?
Czy koty naprawdę potrafią miauczeć jak Dostojewski?
Czy guma do żucia smakuje jak myśli?
Czy humanista może się załamać na widok liczby Pi?
I kto naprawdę stoi za mrocznym spiskiem?
Zanurz się w świat, gdzie fizyka, biologia i literatura splatają się z kryminalną intrygą i filozoficznymi rozważaniami. To podróż, która zmieni twoje spojrzenie na czas, przestrzeń i słowa.
Planety nawiązują do:
1. Uqbar – do miejsca z „Fikcji” Jorge’a Borgesa.
2. Rosalind – do biolożki Rosalind Franklin (tej od helisy).
3. Lawrence – do noblisty z fizyki, Ernesta Lawrence’a, wynalazcy cyklotronu.
Resztę nawiązań, Drogi Czytelniku, odkryj sam!
Ta książka nie ma jednej wersji – to Ty ją tworzysz i decydujesz, jak ją przeczytasz. Możesz podążać rozdziałami po kolei lub zanurzyć się w wybraną kolumnę tekstu i układać historię po swojemu. To opowieść, którą współtworzysz – każda decyzja zmienia jej kształt i znaczenie.
Dziennikarka Sonia Biszof wiedzie zwyczajne życie – do czasu, gdy zostaje zaproszona na wernisaż bardzo cenionego malarza. To dla niej znakomita szansa na przeprowadzenie wywiadu z artystą i przełom w karierze. Podczas wystawy widzi na obrazach coś, czego inni nie są w stanie dostrzec. Od tego momentu w jej życiu zaczynają dziać się dziwne rzeczy, giną ludzie, słyszy rozmowy, w których nie powinna uczestniczyć, a przede wszystkim ciągle czuje się obserwowana przez mężczyznę w długim płaszczu i eleganckim kapeluszu. I te jego oczy… groźne, przenikliwe spojrzenie, którego nie może zapomnieć…
Kiedy świat w jednej chwili rozpada się jak domek z kart, a całe życiowe doświadczenie nagle wydaje się niekompletne i wysoce niewystarczające, gdy prawda o sobie okazuje się zupełnie inna, zaś traumatyczne wydarzenia z dzieciństwa wracają i domagają się głosu – czy to już ten moment, by poddać się i zniknąć? Czy może jednak gdzieś tam tli się jakaś nadzieja?
Tomasz Malicki, dla przyjaciół „Tommy” (bo ponoć brzmi to bardziej nowocześnie), jest pogrążonym w rozpaczy i depresji mężczyzną tuż przed czterdziestką. Przed rokiem stracił żonę, po czym zaszył się w mieszkaniu, odcinając się od rodziny i znajomych. Gdy jednak, nieoczekiwanie dla samego siebie, zgadza się na wyjazd w delegację do Warszawy, wszystko ulega diametralnej zmianie. Właśnie tam poznaje osobę, która wstrząśnie jego życiem i wywróci do góry nogami to, co do tej pory o sobie sądził…
Co może się wydarzyć, gdy światło dzienne ujrzą instynkty i pragnienia, skrzętnie skrywane nie tylko przed wszystkimi wokoło, ale też przed nami samymi? Co się stanie, gdy przestaniemy z nimi walczyć? I jak przetrwać, kiedy okaże się, że szansa na odnalezienie siebie postawi nas na kursie kolizyjnym z resztą świata?
Powieść „Niewłaściwe pytanie” jest pierwszym tomem cyklu „Poza nawiasem”. To historia o poszukiwaniu własnej tożsamości, będąca jednocześnie sprzeciwem wobec dominującej w Polsce atmosfery nietolerancji, braku zrozumienia dla „inności” i przyzwolenia na agresję, zwłaszcza w kierunku tych, którzy odstają od ogólnie przyjętej „normalności” i podążają własną drogą.
Czy biblijny Zachariasz, ojciec Jana Chrzciciela, naprawdę musiał milczeć, bo w ten sposób ukarał go anioł Gabriel za nieufność okazaną Bogu? Autor jest niedowiarkiem i stara się znaleźć inne wytłumaczenie, bez konieczności odwoływania się do sił nadprzyrodzonych. Razem z czytelnikami podąża krętymi i wyboistymi ścieżkami ku ukrytej tajemnicy. Dlaczego anioły wymarły? Do czego australijskim aborygenom służyły imiona? Skąd się biorą dzieci? Czy w mózgu znajduje się guzik do zakupów? I czy Chrystus rzeczywiście schował się w woreczku z mirrą, znajdującym się między piersiami Kościoła? Gdy odpowie na te pytania, znajdzie zaskakujące wytłumaczenie milczenia Zachariasza. Naprawdę nie da się w to uwierzyć...
Ale czy w tej książce chodzi wyłącznie o wyjaśnienie milczenia Zachariasza?
Sześcioletnia Anastazja nie chodzi do szkoły. Jej wychowaniem i nauczaniem zajmuje się guwernantka, która spędza z dziewczynką całe dnie. Ale chociaż Anastazja posiada wszystko, o czym inne dzieci mogą tylko marzyć, czegoś jej brakuje. Czegoś niezwykle ważnego – bliskości rodziców oraz kontaktu z rówieśnikami.
Mimo że Henryk i Elżbieta bardzo kochają córkę, spędzają z nią niewiele czasu. Chcąc zapewnić dziewczynce wszystko, co najlepsze, ciężko pracują. Nie zdają sobie jednak sprawy, że tracą w ten sposób coś bardzo ważnego – możliwość poznania i zrozumienia własnego dziecka.
Gdy zbliżają się urodziny Anastazji, dziewczynka wpada na szalony pomysł. Chce, by w ramach prezentu urodzinowego rodzice wysłali ją do tradycyjnej szkoły, gdzie mogłaby poznać przyjaciół i uczyć się razem z nimi. Niestety, pragnienia dziecka i oczekiwania rodziców to dwie zupełnie różne bajki… Jak skończy się ta historia? Czy rodzice dostrzegą potrzeby córki, a Anastazja otrzyma swój wymarzony prezent?
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
