Na warszawskiej giełdzie samochodowej, w bagażniku porzuconego auta, policja odnajduje ciało kilkuletniego chłopca. Komisarz Adam Chrust, funkcjonariusz naznaczony własną tragedią sprzed lat, zostaje wciągnięty w śledztwo, które okazuje się znacznie większe i bardziej przerażające niż wszystko, z czym dotychczas miał do czynienia.
Kolejne tropy prowadzą do rozległej i brutalnej siatki przestępczej. Dochodzenie szybko przeradza się w obsesję. Adam wie, że nie może pozwolić, by kolejne dziecko zniknęło na zawsze. Każdy krok przybliża go do prawdy, ale także wystawia na śmiertelne niebezpieczeństwo. Okazuje się, że niepojęte zło, z którym walczy komisarz, jest rozproszone i odradza się na nowo jak hydra.
„Cisza w bagażniku” to mroczna, poruszająca opowieść o granicach odwagi, sile traumy i uporze, który potrafi ocalić, choć nigdy nie daje gwarancji zwycięstwa. To też historia o bolesnej drodze do pogodzenia się z własnym poczuciem winy i stratą oraz o tym, że ciemność nigdy nie znika całkowicie – tak samo jak nadzieja.
„Trzy wymiary” to zbiór dwudziestu ośmiu krótkich opowiadań. Choć każde prezentuje innych bohaterów, a przedstawione wydarzenia i sytuacje różnią się między sobą, łączy je jedna rzecz – niepełnosprawność oraz wynikające z niej problemy przedstawione zarówno w realiach PRL-u, jak i współczesnych. Trudne relacje damsko-męskie, rodzinne i towarzyskie, niedostosowane przepisy, kłopoty zawodowe, często też ignorancja innych – to rzeczywistość osób z niepełnosprawnościami, mimo przemian ustrojowych oraz zmian, jakie zachodzą w mentalności społecznej. Nie oznacza to jednak, że niepełnosprawni nie mogą znaleźć miłości i szczęścia. I nawet jeśli jest to trudne, zawsze pozostaje nadzieja…
„Parę lat temu pan Zbigniew zapytał, czy nie napisałabym jego historii. Poradziłam, by zrobił to sam, skoro ma potrzebę podzielenia się opowieścią, a ja mu będę kibicować. I tak uczynił w „Trzech wymiarach”. Pisanie Zbigniewa Michurskiego należy do gatunku autobiografikcji, czyli życiopisania i wypływa właśnie z potrzeby opowiedzenia swojej historii. Niektóre teksty mają formę wspomnień, inne zbliżają się w stronę opowiadania, a wszystkie łączy temat życia z niepełnosprawnością. Michurski pisze o życiu z niepełnosprawnością, byciu z nią wśród przyjaciół i nieprzyjaciół, o dojrzewaniu, miłości, seksie, samotności, tęsknocie. Autorowi udaje się uniknąć niebezpieczeństwa egocentryzmu, a jego spokojny, delikatny głos, pozbawiony niepotrzebnych ozdobników i pretensjonalności, tchnie zaskakującym optymizmem mimo wszystko. Ten pogodny ton i żywotność opowiadającego czyni lekturę miłą i budującą. Życiopisanie Michurskiego to wielowątkowa opowieść snuta przy ognisku albo przy stole w gronie przyjaciół, do których dołączyć może też obca osoba. Nie jest to ani powieść, ani zbiór opowiadań, ani autobiografia, ale właśnie gawędziarska historia życia kogoś, kogo warto poznać.”
Joanna Bator
Ponad trzydzieści dni spędzonych za murami szpitala psychiatrycznego. Z własnymi myślami, lękami, demonami. Wśród szeptów, czasem krzyków, spojrzeń, niejasnych pytań. Gdzie każdy jest tylko kolejnym przypadkiem do omówienia, a nie człowiekiem z krwi i kości.
„Pamiętnik schizofreniczki” to szczere, pełne emocji wspomnienia pokazujące różne oblicza walki ze schizofrenią paranoidalną. To opowieść o strachu, samotności, ale też o sile i nadziei, która pozwala przetrwać kolejne momenty. To pamiętnik, który porusza i otwiera oczy na to, jak naprawdę wygląda życie z chorobą psychiczną. Nie jest to wyłącznie historia choroby. To próba odnalezienia światełka w najciemniejszych chwilach, gdy wszystko, co znane, zdaje się bezpowrotnie znikać, próba dostrzeżenia go pomimo bólu i dezorientacji.
Andrzej Karbownik urodził się w 1947 r. w Orzeszu. Jest profesorem nauk technicznych, a zarazem specjalistą do spraw górnictwa węgla kamiennego. W latach 2002-2008 był dziekanem Wydziału Organizacji i Zarządzania Politechniki Śląskiej w Gliwicach, a w latach 2008-2016 rektorem tej uczelni. Przez pięć lat pełnił również funkcję prezesa zarządu Państwowej Agencji Restrukturyzacji Górnictwa Węgla Kamiennego w Katowicach oraz był wiceministrem gospodarki w rządzie Jerzego Buzka. Obecnie, mimo możliwości przejścia na emeryturę, nadal prowadzi zajęcia na politechnice, dzieląc się wiedzą i doświadczeniem ze studentami, a także stoi na czele rady Fundacji Rozwoju Kardiochirurgii im. prof. Zbigniewa Religi w Zabrzu.
Na początku 2024 r. – jak sam mówi: „z długo dojrzewającej w nim potrzeby wewnętrznej” – rozpoczął pisanie dziennika, którego celem była dokumentacja życia codziennego w otoczeniu rodziny, przyjaciół i znajomych, ale też próba dodania własnego, subiektywnego komentarza do aktualnych wydarzeń w Polsce oraz podjęcia polemiki z osobami z tzw. „świecznika”. Wyważone, choć czasami cięte i dowcipne oraz zabarwione ironią przemyślenia, nieraz w odniesieniu do felietonów i artykułów innych, znanych autorów, stanowią silny głos w przetaczającej się przez kraj dyskusji na tematy zarówno polityczno-gospodarcze, jak i światopoglądowe. Swoje zapiski Andrzej Karbownik nazwał „Dziennikiem harnasia”. Dlaczego tak? Bo „harnaś to mężczyzna ślebodny”, czyli niezależny i wolny. A takim właśnie czuje się autor niniejszej publikacji.
„Wielkimi zaletami książki, poza wciągającymi opisami codzienności, przybliżeniem ludzi i miejsc bliskich autorowi oraz dosadnymi komentarzami na temat polityki, gospodarki czy świata akademickiego, są jej styl i walory literackie. Andrzej Karbownik wyróżnia się wyjątkową umiejętnością snucia narracji – pisze dynamicznie, z wyczuciem języka, nie unikając ostrych sądów i opinii. Jego oceny są jednoznaczne, bezpośrednie, czasem bezkompromisowe… Język, jakim operuje, jest barwny, wartki i pełen sarkazmu, co sprawia, że »Dziennik harnasia« czyta się gładko i z dużym zainteresowaniem. Obok rozbudowanej warstwy dotyczącej życia publicznego, czytelnik uzyskuje wgląd w intymny świat autora, który nadaje książce wyjątkowy charakter”.
z recenzji Iwony Flanczewskiej-Rogalskiej
Marcin – porucznik marynarki, dowódca okrętu, a w końcu kapitan żeglugi wielkiej, kochający mąż i ojciec w jednej chwili traci wszystko. Potężny sztorm na wodach Oceanu Indyjskiego kończy się tragedią: wypadek, utrata pamięci, a potem... Kim się staje, gdy nie pamięta, kim był? Czy w świecie pełnym przemocy i iluzji można odnaleźć miłość, nadzieję i siebie samego? Tajemnica goni tajemnicę. Nagłe zwroty akcji, warstwa po warstwie, odsłaniają mroczne sekrety i dramatyczne wybory. Prawda jest ukryta głęboko a każdy krok w jej stronę to walka o przetrwanie. Czy ta historia może mieć szczęśliwe zakończenie? Przekonaj się sam.
Ta opowieść jest szczera do bólu, ostra jak wypity po nieprzespanej nocy grzaniec i do tego zaskakująco czuła.
To nie jest książka, która nauczy Cię, jak żyć. Ale może sprawić, że coś w Tobie zadrży – ze śmiechu i z tęsknoty. Może przyniesie Ci ulgę, że ktoś wreszcie odzwierciedlił w słowach to, co czujesz. Bo przecież każdy z nas choć raz próbował poskładać się na nowo, trochę krzywo, ale po swojemu.
Trzy kobiety, trzy historie i jedno wspólne pytanie: czy da się kochać bez strachu i nie zgubić przy tym samej siebie?
Inga ogarnia życie po serii emocjonalnych katastrof. Jagna – twardzielka z wyboru – odczuwa wewnętrzną potrzebę, żeby ktoś wreszcie się o nią zatroszczył. Matylda próbuje uciec przed przeszłością, która postanawia przypomnieć o sobie dokładnie wtedy, gdy wszystko zaczyna się układać. Kobiece losy splatają się w starym domu pod Lublinem, gdzie wspomnienia skrzypią pod podłogą, a listy pachną nieopowiedzianymi historiami.
To opowieść o tym, co dzieje się pomiędzy – miłością a stratą, złością a czułością, dnem kieliszka a próbą trzeźwego spojrzenia na własne życie. Z domieszką tajemnicy, szczyptą magii i emocjami tak gęstymi, że można kroić je nożem.
Nieidealna. Prawdziwa. Twoja.
Weź ją ze sobą i przyłóż słowa tam, gdzie boli najbardziej.
„Oblicza śmierci” to trzecia część trylogii rzucająca wyzwanie do zmierzenia się z jednym z najbardziej tabuizowanych tematów w naszej kulturze – śmiercią. Autorki zabierają czytelnika
w podróż przez różnorodne obszary ludzkiego doświadczenia, zachęcając do namysłu nad własnym stosunkiem do tego nieuchronnego etapu. To nie jest zwykła książka o końcu życia – to refleksja nad sensem istnienia, próba zrozumienia
i akceptacji tego, co nieuniknione, oraz przewodnik pomagający w procesie żałoby i radzeniu sobie z utratą.
Autorki stawiają pytania, które dręczą każdego z nas: Co tak naprawdę oznacza życie? Jak przygotować się do śmierci i czy jest to w ogóle możliwe? Czy istnieje życie po śmierci? Jak radzić sobie z lękiem przed końcem? Autorki nie boją się poruszać trudnych tematów, pokazując, jak ważne jest, abyśmy spojrzeli na śmierć z otwartym umysłem i sercem. Ta książka to wezwanie do refleksji nad tym, jak chcemy żyć, aby nie żałować i z akceptacją przyjąć to, co jest integralną częścią naszej egzystencji.
„Oblicza śmierci” to lektura dla tych, którzy chcą zmierzyć się
z własnym lękiem, odnaleźć spokój w świadomości przemijalności, zyskać głębsze zrozumienie własnych emocji oraz mieć odwagę, by rozmawiać o tym, co najtrudniejsze.
Agnieszka Leszczyńska – coach, death doula, autorka książek o tematyce prozdrowotnej, masażystka, seksuologiczna terapeutka ciała i behawioralnych technik antystresowych, absolwentka studiów podyplomowych na kierunkach: seksuologia kliniczna, seksuologia praktyczna i coaching z elementami psychologii, uczestniczka szkoleń szeroko rozumianej ezoteryki.
Ilona Lis – coach, death doula, seksuologiczna terapeutka ciała
i behawioralnych technik antystresowych, trenerka sensoryczna, użytkowniczka neurografiki, instruktorka masażu, absolwentka szkoleń, takich jak m.in.: praca z traumami, oddechem, wewnętrznym dzieckiem, praca z parami, Access Bars, masaż Lomi Lomi Nui, maderoterapia, facemodeling, masaż chustami Rebozo, polarity, refleksoterapia.
Policjantka Alison trafia do niezwykłego Układu Trójkątnego, gdzie planety łączą w sobie utopię i zagadkę. Czy zamach w kościele na Uqbarze to tylko początek serii niepokojących zdarzeń?
Czy koty naprawdę potrafią miauczeć jak Dostojewski?
Czy guma do żucia smakuje jak myśli?
Czy humanista może się załamać na widok liczby Pi?
I kto naprawdę stoi za mrocznym spiskiem?
Zanurz się w świat, gdzie fizyka, biologia i literatura splatają się z kryminalną intrygą i filozoficznymi rozważaniami. To podróż, która zmieni twoje spojrzenie na czas, przestrzeń i słowa.
Planety nawiązują do:
1. Uqbar – do miejsca z „Fikcji” Jorge’a Borgesa.
2. Rosalind – do biolożki Rosalind Franklin (tej od helisy).
3. Lawrence – do noblisty z fizyki, Ernesta Lawrence’a, wynalazcy cyklotronu.
Resztę nawiązań, Drogi Czytelniku, odkryj sam!
Ta książka nie ma jednej wersji – to Ty ją tworzysz i decydujesz, jak ją przeczytasz. Możesz podążać rozdziałami po kolei lub zanurzyć się w wybraną kolumnę tekstu i układać historię po swojemu. To opowieść, którą współtworzysz – każda decyzja zmienia jej kształt i znaczenie.
Dziennikarka Sonia Biszof wiedzie zwyczajne życie – do czasu, gdy zostaje zaproszona na wernisaż bardzo cenionego malarza. To dla niej znakomita szansa na przeprowadzenie wywiadu z artystą i przełom w karierze. Podczas wystawy widzi na obrazach coś, czego inni nie są w stanie dostrzec. Od tego momentu w jej życiu zaczynają dziać się dziwne rzeczy, giną ludzie, słyszy rozmowy, w których nie powinna uczestniczyć, a przede wszystkim ciągle czuje się obserwowana przez mężczyznę w długim płaszczu i eleganckim kapeluszu. I te jego oczy… groźne, przenikliwe spojrzenie, którego nie może zapomnieć…
Kiedy świat w jednej chwili rozpada się jak domek z kart, a całe życiowe doświadczenie nagle wydaje się niekompletne i wysoce niewystarczające, gdy prawda o sobie okazuje się zupełnie inna, zaś traumatyczne wydarzenia z dzieciństwa wracają i domagają się głosu – czy to już ten moment, by poddać się i zniknąć? Czy może jednak gdzieś tam tli się jakaś nadzieja?
Tomasz Malicki, dla przyjaciół „Tommy” (bo ponoć brzmi to bardziej nowocześnie), jest pogrążonym w rozpaczy i depresji mężczyzną tuż przed czterdziestką. Przed rokiem stracił żonę, po czym zaszył się w mieszkaniu, odcinając się od rodziny i znajomych. Gdy jednak, nieoczekiwanie dla samego siebie, zgadza się na wyjazd w delegację do Warszawy, wszystko ulega diametralnej zmianie. Właśnie tam poznaje osobę, która wstrząśnie jego życiem i wywróci do góry nogami to, co do tej pory o sobie sądził…
Co może się wydarzyć, gdy światło dzienne ujrzą instynkty i pragnienia, skrzętnie skrywane nie tylko przed wszystkimi wokoło, ale też przed nami samymi? Co się stanie, gdy przestaniemy z nimi walczyć? I jak przetrwać, kiedy okaże się, że szansa na odnalezienie siebie postawi nas na kursie kolizyjnym z resztą świata?
Powieść „Niewłaściwe pytanie” jest pierwszym tomem cyklu „Poza nawiasem”. To historia o poszukiwaniu własnej tożsamości, będąca jednocześnie sprzeciwem wobec dominującej w Polsce atmosfery nietolerancji, braku zrozumienia dla „inności” i przyzwolenia na agresję, zwłaszcza w kierunku tych, którzy odstają od ogólnie przyjętej „normalności” i podążają własną drogą.
Czy biblijny Zachariasz, ojciec Jana Chrzciciela, naprawdę musiał milczeć, bo w ten sposób ukarał go anioł Gabriel za nieufność okazaną Bogu? Autor jest niedowiarkiem i stara się znaleźć inne wytłumaczenie, bez konieczności odwoływania się do sił nadprzyrodzonych. Razem z czytelnikami podąża krętymi i wyboistymi ścieżkami ku ukrytej tajemnicy. Dlaczego anioły wymarły? Do czego australijskim aborygenom służyły imiona? Skąd się biorą dzieci? Czy w mózgu znajduje się guzik do zakupów? I czy Chrystus rzeczywiście schował się w woreczku z mirrą, znajdującym się między piersiami Kościoła? Gdy odpowie na te pytania, znajdzie zaskakujące wytłumaczenie milczenia Zachariasza. Naprawdę nie da się w to uwierzyć...
Ale czy w tej książce chodzi wyłącznie o wyjaśnienie milczenia Zachariasza?
Sześcioletnia Anastazja nie chodzi do szkoły. Jej wychowaniem i nauczaniem zajmuje się guwernantka, która spędza z dziewczynką całe dnie. Ale chociaż Anastazja posiada wszystko, o czym inne dzieci mogą tylko marzyć, czegoś jej brakuje. Czegoś niezwykle ważnego – bliskości rodziców oraz kontaktu z rówieśnikami.
Mimo że Henryk i Elżbieta bardzo kochają córkę, spędzają z nią niewiele czasu. Chcąc zapewnić dziewczynce wszystko, co najlepsze, ciężko pracują. Nie zdają sobie jednak sprawy, że tracą w ten sposób coś bardzo ważnego – możliwość poznania i zrozumienia własnego dziecka.
Gdy zbliżają się urodziny Anastazji, dziewczynka wpada na szalony pomysł. Chce, by w ramach prezentu urodzinowego rodzice wysłali ją do tradycyjnej szkoły, gdzie mogłaby poznać przyjaciół i uczyć się razem z nimi. Niestety, pragnienia dziecka i oczekiwania rodziców to dwie zupełnie różne bajki… Jak skończy się ta historia? Czy rodzice dostrzegą potrzeby córki, a Anastazja otrzyma swój wymarzony prezent?
Luton. Miasto, które wydawało się Amy Johnson być miejscem pracy niejako za karę – staje się początkiem największego śledztwa w jej policyjnej karierze.
Młoda i ambitna policjantka trafia do miasta, które odstrasza nawet najbardziej zahartowanych funkcjonariuszy. Brudne ulice, kulturowe napięcia, niechęć mieszkańców do władzy – to codzienność życia w Luton.
Gdy w zaroślach, przy ulicznym rondzie, zostają znalezione zwłoki mężczyzny, wszystko wskazuje na zwykłe zabójstwo. Ale pozory mylą. Kolejne tropy prowadzą do lokalnego oddziału korporacji, ofiar przybywa, a sprawa zaczyna wymykać się spod kontroli. Zaczyna się śledztwo, które wystawi na próbę nie tylko zdolności Amy, ale i jej człowieczeństwo.
Wraz z nieufnym, doświadczonym kapitanem Richardsem będzie musiała odkryć prawdę – nawet jeśli okaże się ona bardziej mroczna, niż ktokolwiek się spodziewał.
Czy zdoła uratować nie tylko innych, ale i siebie?
Głosy z otchłani są wizją przyszłości, być może nieodległej. Natura, którą z takim zapałem i oddaniem mordujemy, okaże się w końcu naszym śmiertelnym wrogiem, a my, usiłując przeżyć, utracimy całą wspaniałość, zwaną człowieczeństwem. Pozostaną nam tylko ręce, żeby zabijać, zęby, żeby gryźć, nogi, żeby uciekać, oczy, żeby szukać kryjówek, a także pierwotny, zwierzęcy instynkt.
Wobec potęgi oszalałej natury zawiedzie AI – proteza ludzkiego mózgu, zawiodą niezawodne technologie, góry pieniędzy i oceany wpływów, zamilkną filozofowie i kaznodzieje, okażą się zbędni politycy i niepokonane armie. Wreszcie zawiedziemy my sami. Samych siebie. Będziemy wołać z otchłani, ale kto nas zrozumie,skoro niczego nie zdołaliśmy pojąć, kiedy jeszcze był czas, żeby się uratować. Czy w ogóle przetrwamy?
Muzyka, mroczne tajemnice i niedokończone sprawy, które nie pozwalają zaznać spokoju nawet po latach. Czy można zagrać początek nowej przyszłości, jeśli przeszłość wciąż rozbrzmiewa ostatnim akordem? Melania, utalentowana pianistka, staje na rozdrożu pomiędzy tym, co minęło, a tym, co dopiero ma nadejść. Zostaje wplątana w dramatyczne wydarzenia sprzed dekad, których echo wciąż daje o sobie znać, a powrót do rodzinnych korzeni w Polsce sprawia, że odsłania się przed nią historia pełna żarliwej miłości, nikczemnej zdrady i walki o wolność. W cieniu dawnego opactwa Cystersów i pod czujnym spojrzeniem duchów przeszłości każda nuta, która wybrzmiewa spod jej palców, staje się opowieścią o utracie i odkupieniu. Czy Melania odnajdzie własny głos, zanim mrok minionych lat całkowicie ją pochłonie? Czy miłość i muzyka okażą się silniejsze niż strach i zdrada? I czy nowy rok naprawdę przynosi nowe życie – czy tylko odrodzenie starych ran? Ostatni akord przeszłości to poruszająca opowieść o muzyce, która leczy, o pamięci, która nie daje zapomnieć, i o sile nadziei, która potrafi rozbłysnąć nawet w najciemniejszą noc.
Serdeczne podziękowania dla wszystkich uczniów klasy 3a ze Szkoły Podstawowej nr 28 w Szczecinie, którzy pod czujnym okiem swojej wychowawczyni, pani mgr Aleksandry Bugajewskiej, z zapałem i zaangażowaniem pracowali nad ilustracjami do wierszy. Każdy rysunek był piękny! Dziękuję!
Masażystka to druga część trylogii o życiu i zakleszczonych w nim tabu. Otwiera drzwi do świata pełnego pragnień, tajemnic i nieoczywistych emocji. Ta książka to głęboka rozprawa z mitami na temat seksualności i podwójnymi standardami, które od wieków kształtują nasze myślenie. Autorki obalają w niej stereotypy w sposób pełen humoru, poprzez szczere i rozbrajające dialogi. Poruszają problem, jakim jest ukrywanie swoich potrzeb i instynktów pod maską wstydu i przyzwoitości. Książka jest przypomnieniem, że każdy z nas ma prawo żyć na swój sposób, bez oceniania i ograniczeń, bo jesteśmy wyjątkowi i unikalni. To pozycja dla tych, którzy chcą spojrzeć na seksualność z odwagą i akceptacją.
Podczas pracy nad drugim tomem książki Apokalipsa – Dobra Nowina dla Ciebie zauważyliśmy, że Objawienie św. Jana coraz częściej odwołuje się do treści i symboli zawartych w Księdze Daniela. Dlatego proponujemy naszym Czytelnikom mały ekskurs do Księgi Daniela pomiędzy drugim a trzecim tomem naszego komentarza do Księgi Apokalipsy. Ten ekskurs do czasów poprzedzających Objawienie św. Jana o ponad sześć wieków okazał się dla nas niezwykłą przygodą, do której zapraszamy Czytelników. Kiedy Teodoryk Wielki wysłał w darze królowi Burgundów zegar słoneczny i wodę, kojarzone z grecko-rzymską cywilizacją, w załączonym liście napisał: „Niechaj [zegar] odmierza czas z należytą precyzją. Porządek życia ulega zaburzeniu, jeśli czasu prawdziwie się nie rozeznaje”. Kto wie, czy nie dlatego porządek życia na całym globie ulega poważnym zaburzeniom, że nie rozpoznajemy czasów już dawno przez Boga opisanych i wyjaśnionych? Niejednokrotnie przekonujemy się, że cokolwiek by się działo na świecie, to Bóg wyznacza pory i lata, panując nad biegiem wydarzeń, pozornie samoistnych lub wynikających z woli władców. A i samych władców przecież Bóg nieraz usuwa z tronów…
„Bicz. Trzy Serca” to opowieść o duchowej przemianie, miłości i zmaganiu się z trudną przeszłością. Jest to historia młodej kobiety, która, uciekając z prowincjonalnego środowiska, trafia do Anglii, gdzie kontynuuje życie pełne iluzji wolności, blichtru i szybkich pieniędzy. Poznanie dojrzałego mężczyzny, którego egzystencja utknęła w martwym punkcie, rozpoczyna w niej proces, którego nie da się zatrzymać.
To nie jest klasyczna historia miłosna. To podróż przez mrok i światło, przez grzech i oczyszczenie. Powieść łączy w sobie psychologiczną głębię, emocjonalny ładunek oraz duchowe poszukiwanie. Skierowana jest do czytelników, którzy szukają w książkach czegoś więcej niż tylko romansu; czegoś, co pozostanie z nimi na długo po zamknięciu ostatniej strony.
„Bicz. Trzy Serca” to historia o trzech drogach, trzech przemianach i trzech miłościach: tej cielesnej, tej duchowej i tej, która łączy oba światy.
Piotr Mikołaj Skobel jest radcą prawnym i menadżerem. Jego życie zawodowe opiera się na precyzji, logice i odpowiedzialności – cechach, które przenosi również do swojego pisarstwa. Pasjonuje się sportem, w szczególności ju-jitsu, które traktuje jako szkołę charakteru i wytrwałości. W swoim podejściu do życia łączy dyscyplinę, prawniczą skrupulatność oraz wrażliwość na ludzkie historie. Prywatnie jest mężem i ojcem dwójki dzieci.
Strona internetowa: www.piotrskobel.com
Wszystko zaczęło się sześć tysięcy lat temu, kiedy mroczny czar przywołał na planetę Erisma zło z innego świata. Demony próbowały pokonać rasy, które od lat żyły w pokoju i harmonii. Siłom dobra udało się wygrać, ale swoje zwycięstwo okupiły straszliwą ceną. Wielu poległo w ostatecznym starciu. Jednak zło ponowie się odrodzi i tym razem przeciw zagrożeniu mają stanąć wszystkie ludy, każda z ras. Na ich czele zaś staną wybrańcy…
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
