Poznajcie Bożenę, odważną bażancicę, który jest zdeterminowana, aby uczynić swój leśny dom bezpieczniejszym i lepszym miejscem dla wszystkich! Bożena Bażant to dzielny mały ptaszek, który mieszka w lesie w pobliżu wioski Góra. Za każdym razem, gdy Bożena próbuje przejść przez ulicę Pod Starym Dębem, grozi jej rozjechanie na placek przez pędzące samochody. I w końcu ma już tego dość! Jest w drodze, aby powiedzieć mieszkańcom wioski, co o tym myśli, gdy natyka się na bardzo interesujące zjawisko... wysoką kobietę, w jaskrawożółtym mundurze, stojącą na środku drogi. Bożena nigdy wcześniej nie widziała, żeby ktoś zatrzymywał tak samochody! Podsuwa jej to pomysł... Czy ona, Bożena Bażant, może zrobić swój własny strój i znak ostrzegawczy? Czy uda jej się pomóc przyjaciołom przejść przez ulicę i dotrzeć tam, gdzie powinna? Sielankowe ilustracje i mała bohaterka o wielkim sercu, oto Briony May Smith w najlepszym wydaniu.
Sztuka „Anthropos: The Future of Art was” Cummingsa została opublikowana w roku 1930. Jednakże wystawiono ją po raz pierwszy dopiero po 40 latach od daty pierwszej publikacji. Do dziś sztuka pozostaje nieznana szerokiej publiczności. Książka „Plato’s cave image in Anthropos by E. E. Cummings” Jarosława M. Spychały jest więc pierwszą i jedyną publikacją poświęconą tej sztuce. Celem niniejszej publikacji jest przedstawienie i omówienie filozoficznych aspektów sztuki Edwarda Estlina Cummingsa „Anthropos: Przyszłość sztuki”, w szczególności motywów związanych z obrazem jaskini Platona (Republika, 514 A-517 C). Cummings’ play “Anthropos: The Future of Art” was published in 1930. However, it was not staged for the first time until 40 years after its initial publication. To this day, the play remains unknown to the general public. Spychała’s book “Plato's cave image in Anthropos by E. E. Cummings” is therefore today the first and only publication devoted to this art. The aim of this booklet is to present and discuss the philosophical aspects of Edward Estlin Cummings’ play “Anthropos: The Future of Art”, in particular the motifs related to Plato’s cave image (Republic, 514 A –517 C).
Pewnej nocy Franka ma sen o cudownej królowej, która mieszka w ciemnej jaskini ukrytej głęboko w lesie. Postanawia sprawdzić, czy to tylko sen i wyrusza do lasu ze swoimi młodszymi siostrami, Carmelą i Tomasiną. W trakcie podróży przez pokrzywy i zarośla świat się zmienia. Po drodze spotykają stworzenia, które zachwycają, i bestie, które przerażają. Dziewczynki uczą się, jak być odważnymi i jak stawiać czoła swoim lękom. A królowa? Cóż, to, co znajdują w jaskini, jest chyba najbardziej nieoczekiwaną rzeczą ze wszystkich... W autorskim debiucie Júlia Sarda snuje fascynującą i sugestywną opowieść o dorastaniu. Tworzy baśniową scenerię, która zarazem uwodzi i niepokoi. Przygoda trzech sióstr jest w książce pretekstem do pokazania bogatej w znaczenia podróży przez dojrzewanie.
Dwie najlepsze przyjaciółki, jedna mieszkająca na lądzie, druga – w wodzie, przeżywają ekscytującą przygodę w noc Syreniego Księżyca. Jest to jedyna noc w roku, podczas której syreny i inne morskie stworzenia mogą opuścić morską wodę i cieszyć się ziemskimi rozrywkami. Jednak gdy Księżyc chyli się w kierunku morza – syrenka musi wracać do domu, w przeciwnym razie magia Syreniego Księżyca zniknie z ziemi na zawsze… Magiczna i emocjonująca książka obrazkowa spełniająca dziecięce marzenia o przyjaźni z syrenką. Idealna dla wszystkich młodych miłośniczek i miłośników syren.
Rocznik Sztuka Europy Wschodniej, założony w 2013 roku przez Polski Instytut Studiów nad Sztuką Świata w Warszawie, jest międzynarodowym pismem naukowym, poświęconym sztuce i kulturze artystycznej Europy Środkowo-Wschodniej i Wschodniej, zwłaszcza od XVIII wieku do współczesności. Publikowane są w nim materiały z konferencji i studia problemowe, dotyczące kluczowych zagadnień sztuki regionu i jego związków z innymi kręgami kulturowymi. Zawarte w IX tomie Edukacja artystyczna i krytyka artystyczna w Europie Środkowej i Wschodniej w XX i XXI wieku teksty poświęcone zostały edukacji artystycznej od lat dwudziestych XX wieku do współczesności w uczelniach Wilna, Kowna, Torunia, Rygi oraz dla porównania Florencji, a także ocenie artystycznych zjawisk w historii i krytyce sztuki. Ежегодник Искусство Восточной Европы, основанный Польским институтом исследований мирового искусства в Варшаве в 2013 году, является международным журналом, посвященным искусству и художественной культуре Центрально-Восточной и Восточной Европы, в основном с XVIII века до современности. В нем публикуются материалы конференций, а также результаты научных исследований, касающихся проблем искусства региона и его связей с другими культурными кругами. Статьи, включенные в IX том Художественное образование и художественная критика в Центральной и Восточной Европе в ХХ и ХХI веке, посвящены художественному образованию начиная с двадцатых годов ХХ века и до современности в учебных заведениях Вильны / Вильнюса, Каунаса, Торуни, Риги и, для сравнения, – Флоренции, а также оценке художественных явлений в истории и художественной критике. The yearbook The Art of Eastern Europe, established in 2013 by the Polish Institute of World Art Studies in Warsaw, is an international scientific journal dedicated to the art and artistic culture of Central-Eastern and Eastern Europe, primarily from the XVIII century to the present. It publishes materials from conferences as well as topical studies dedicated to important issues of art of the region and its relationships with other cultural circles. The texts contained in IX volume entitled Art Education and Art Criticism in Central and Eastern Europe in the 20th and 21st centuries are devoted to art education from the 1920s to the present day in educational institutions in Wilno / Vilnius, Kaunas, Toruń and Riga, as well as in Florence, for comparison, together with accounts of historical developments in art history and criticism.
Dziewiąty tom „Studiów z Architektury Nowoczesnej” to opowieść o obiektach budowanych dla określonych wspólnot religijnych bądź społeczności szkolnych. Mimo oczywistych różnic formalnych, innych potrzeb oraz funkcji budynków sakralnych i szkolnych, łączy je dbałość o integracje użytkowników, o wyznaczenie głównych przestrzeni dla zgromadzenia członków i ich komunikacji oraz o właściwą reprezentacyjną oprawę architektoniczna, która podkreślałby range owych wspólnot. W tomie zatytułowanym Architektura wspólnoty – architektura sakralna i szkolna autorzy prezentują swoje projekty architektoniczne oraz badania naukowe z zakresu architektury, historii sztuki i konserwatorstwa. Bez względu na zastosowaną metodologię badań, wątki przedstawione w poszczególnych tekstach zmierzają do tego, że projekt architektoniczny każdorazowo jest wypadkową oczekiwań i potrzeb danej społeczności, a zrealizowany obiekt wzmacnia wspólnotowy dialog oraz poczucie przynależności. The ninth volume of „Studies on Modern Architecture” is devoted to the architectural objects designed for the particular religious or educational communities. Despite the evident formal dierences that result from varied requirements and functions of sacred and educational architecture, they share some factors in common, such as care for the integration of the users, the space for the members of the community and their communication. They should also provide the proper, presentable architectural setting to emphasise the prestige of the communities. In the volume entitled The Architecture of Community – Religious and School Architecture, the authors present their own architectural designs and scientic research in the eld of architecture, history of art, monument studies and conservation science. Regardless of methodology applied, all the authors come to the conclusion that every architectural design is a result of expectations and needs of particular community. At the same time the completed project enhances the dialogue within the community and the sense of belonging among its members.
Ponowoczesny model recepcji malarstwa barwnego pola to projekt przepisania historii ekspresjonizmu abstrakcyjnego – najbardziej narcystycznego z nowoczesnych „izmów” w sztuce zachodniej, a także przełamania jego kapitalistycznego impasu. Autorka przedstawia meandrujący proces dekonstrukcji modernizmu, a także proponuje nieopowiedziane dotąd, emancypacyjne historie prac artystycznych liderów malarstwa barwnego pola: Barnetta Newmana, Clyfforda Stilla i Marka Rothki. Poszukuje ich poza stezaurowanymi, modernistycznymi ramami, z których wykluczone zostały takie emancypacyjne tematy jak: cielesność, partnerstwo, taniec, burze pyłowe (dustery), peryferie, ubóstwo czy zapośredniczenia obrazów malarskich w kulturze popularnej. Poprzez studia przypadków dowodzi, że istnieje wiele możliwych narracji historii malarstwa barwnego pola, które rzucają wyzwanie dominującym opowieściom poprzez włączenie współczesnych interpretacji.
In the year 2015 the Polish Institute of World Art Studies, together with the National Museum in Kraków and the National Museum in Warsaw and with the collaboration of the State Tretyakov Gallery in Moscow, undertook new research into the work of Henryk Siemiradzki, a distinguished Polish painter who was also associated with Russian and Italian artistic circles.
This five-year project, financed by the Ministry of Science and Higher Education within the framework of its “National Programme for the Development of the Humanities”, has borne fruit with the publication of the two-volume Polish and English Henryk Siemiradzki: Catalogue Raisonné of the Paintings, embracing paintings as well as drawn sketches and oil studies associated with them.
The ideal of those realising the project was to include in the Catalogue Raisonné all surviving works and those known from documentation, whose authenticity has been confirmed by means of drawings and sketchbooks, graphical reproductions and archival photographs from his studio, and finally by means of technical examination. The compilers of the Catalogue Raisonné put together a bibliography and information on the presence at exhibitions of each painting, they collected letters and other sources, established its history, and presented its iconography, in order to ultimately undertake an attempt at interpreting the work against the background of Siemiradzki’s creative work, as well as the artistic and intellectual currents of the period. The Catalogue Raisonné has been divided into sections covering a variety of thematic fields, with regard to scenes from history, religious representations, genre compositions, ceiling-paintings and theatrical curtains, and finally portraits and landscapes. This arrangement has, however, also been supplemented by a chronological survey of the work.
The third volume, Głosy o twórczości Henryka Siemiradzkiego (Voices on the Work of Henryk Siemiradzki – an Appendix), in Polish, contains a list of archival sources and a bibliography, together with studies on the work and artistic activities of the artist. The fourth volume, Warsztat malarski Henryka Siemiradzkiego (Painting Techniques, Materials, and Creative Process of Henryk Siemiradzki), also in Polish, has been devoted to technical examinations and the technology of the artist’s works. The result of the project is also the documentation of his life and art, the editing of his correspondence, and researches into the press, catalogues and publications. The results of these researches have been included, among others, in four published volumes of studies, the fruit of international conferences, including in Warsaw in 2017, in Kraków and in Rome in 2018.
The realised project opens up new perspectives of research, not only into the painted work of Siemiradzki, but also into Polish and European art of the second half of the 19th century.
Polski Instytut Studiów nad Sztuką Świata wraz z Muzeum Narodowym w Krakowie i Muzeum Narodowym w Warszawie przy współpracy Państwowej Galerii Tretiakowskiej w Moskwie podjął w 2015 roku nowe badania nad twórczością Henryka Siemiradzkiego – wybitnego polskiego malarza, związanego także z rosyjskim i włoskim środowiskiem artystycznym.
Pięcioletni projekt, finansowany przez Ministerstwo Nauki i Szkolnictwa Wyższego w ramach „Narodowego Programu Rozwoju Humanistyki”, owocuje wydaniem w dwóch tomach po polsku i angielsku Korpusu dzieł malarskich Henryka Siemiradzkiego, obejmującego obrazy i związane z nimi szkice rysunkowe i studia olejne.
Ideą realizatorów projektu było włączenie do Korpusu wszystkich zachowanych i znanych z literatury dzieł, których autentyczność została potwierdzona przez rysunki i szkicowniki, grafikę reprodukcyjną i stare fotografie z pracowni, wreszcie przez badania technologiczne. Twórcy Korpusu zgromadzili bibliografię i informacje o udziale każdego obrazu w wystawach, zebrali listy i źródła, opracowali jego historię, przedstawili ikonografię, by ostatecznie podjąć próbę interpretacji dzieła na tle twórczości Siemiradzkiego, jak również artystycznych i intelektualnych nurtów epoki. Korpus podzielono na działy, obejmujące różne zakresy tematyczne, odnoszące się do scen z historii, przedstawień religijnych, kompozycji rodzajowych, plafonów i kurtyn teatralnych, wreszcie portretów i pejzaży. Dopełniono jednak ten układ przeglądem chronologicznym twórczości.
Trzeci tom Głosy o twórczości Henryka Siemiradzkiego w języku polskim obok studiów nad twórczością i działalnością artysty zawiera wykaz źródeł archiwalnych i bibliografię. Czwarty tom Warsztat artystyczny Henryka Siemiradzkiego w języku polskim został poświęcony badaniu technik i technologii dzieł artysty. Rezultatem projektu jest także dokumentacja jego życia i twórczości, opracowanie korespondencji, kwerendy w prasie, katalogach i publikacjach. Wyniki badań, zostały zawarte m.in. w czterech wydanych tomach studiów, będących rezultatem międzynarodowych konferencji m.in. w Krakowie w 2017 i w Rzymie w 2018 roku.
Zrealizowany projekt otwiera nowe perspektywy badań nie tylko nad malarstwem Siemiradzkiego, lecz także nad polską i europejską sztuką 2. połowy XIX wieku.
Polski Instytut Studiów nad Sztuką Świata wraz z Muzeum Narodowym w Krakowie i Muzeum Narodowym w Warszawie przy współpracy Państwowej Galerii Tretiakowskiej w Moskwie podjął w 2015 roku nowe badania nad twórczością Henryka Siemiradzkiego – wybitnego polskiego malarza, związanego także z rosyjskim i włoskim środowiskiem artystycznym.
Pięcioletni projekt, finansowany przez Ministerstwo Nauki i Szkolnictwa Wyższego w ramach „Narodowego Programu Rozwoju Humanistyki”, owocuje wydaniem w dwóch tomach po polsku i angielsku Korpusu dzieł malarskich Henryka Siemiradzkiego, obejmującego obrazy i związane z nimi szkice rysunkowe i studia olejne.
Ideą realizatorów projektu było włączenie do Korpusu wszystkich zachowanych i znanych z literatury dzieł, których autentyczność została potwierdzona przez rysunki i szkicowniki, grafikę reprodukcyjną i stare fotografie z pracowni, wreszcie przez badania technologiczne. Twórcy Korpusu zgromadzili bibliografię i informacje o udziale każdego obrazu w wystawach, zebrali listy i źródła, opracowali jego historię, przedstawili ikonografię, by ostatecznie podjąć próbę interpretacji dzieła na tle twórczości Siemiradzkiego, jak również artystycznych i intelektualnych nurtów epoki. Korpus podzielono na działy, obejmujące różne zakresy tematyczne, odnoszące się do scen z historii, przedstawień religijnych, kompozycji rodzajowych, plafonów i kurtyn teatralnych, wreszcie portretów i pejzaży. Dopełniono jednak ten układ przeglądem chronologicznym twórczości.
Trzeci tom Głosy o twórczości Henryka Siemiradzkiego w języku polskim obok studiów nad twórczością i działalnością artysty zawiera wykaz źródeł archiwalnych i bibliografię. Czwarty tom Warsztat artystyczny Henryka Siemiradzkiego w języku polskim został poświęcony badaniu technik i technologii dzieł artysty. Rezultatem projektu jest także dokumentacja jego życia i twórczości, opracowanie korespondencji, kwerendy w prasie, katalogach i publikacjach. Wyniki badań, zostały zawarte m.in. w czterech wydanych tomach studiów, będących rezultatem międzynarodowych konferencji m.in. w Krakowie w 2017 i w Rzymie w 2018 roku.
Zrealizowany projekt otwiera nowe perspektywy badań nie tylko nad malarstwem Siemiradzkiego, lecz także nad polską i europejską sztuką 2. połowy XIX wieku.
Polski Instytut Studiów nad Sztuką Świata wraz z Muzeum Narodowym w Krakowie i Muzeum Narodowym w Warszawie przy współpracy Państwowej Galerii Tretiakowskiej w Moskwie podjął w 2015 roku nowe badania nad twórczością Henryka Siemiradzkiego – wybitnego polskiego malarza, związanego także z rosyjskim i włoskim środowiskiem artystycznym.
Pięcioletni projekt, finansowany przez Ministerstwo Nauki i Szkolnictwa Wyższego w ramach „Narodowego Programu Rozwoju Humanistyki”, owocuje wydaniem w dwóch tomach po polsku i angielsku Korpusu dzieł malarskich Henryka Siemiradzkiego, obejmującego obrazy i związane z nimi szkice rysunkowe i studia olejne.
Ideą realizatorów projektu było włączenie do Korpusu wszystkich zachowanych i znanych z literatury dzieł, których autentyczność została potwierdzona przez rysunki i szkicowniki, grafikę reprodukcyjną i stare fotografie z pracowni, wreszcie przez badania technologiczne. Twórcy Korpusu zgromadzili bibliografię i informacje o udziale każdego obrazu w wystawach, zebrali listy i źródła, opracowali jego historię, przedstawili ikonografię, by ostatecznie podjąć próbę interpretacji dzieła na tle twórczości Siemiradzkiego, jak również artystycznych i intelektualnych nurtów epoki. Korpus podzielono na działy, obejmujące różne zakresy tematyczne, odnoszące się do scen z historii, przedstawień religijnych, kompozycji rodzajowych, plafonów i kurtyn teatralnych, wreszcie portretów i pejzaży. Dopełniono jednak ten układ przeglądem chronologicznym twórczości.
Trzeci tom Głosy o twórczości Henryka Siemiradzkiego w języku polskim obok studiów nad twórczością i działalnością artysty zawiera wykaz źródeł archiwalnych i bibliografię. Czwarty tom Warsztat artystyczny Henryka Siemiradzkiego w języku polskim został poświęcony badaniu technik i technologii dzieł artysty. Rezultatem projektu jest także dokumentacja jego życia i twórczości, opracowanie korespondencji, kwerendy w prasie, katalogach i publikacjach. Wyniki badań, zostały zawarte m.in. w czterech wydanych tomach studiów, będących rezultatem międzynarodowych konferencji m.in. w Krakowie w 2017 i w Rzymie w 2018 roku.
Zrealizowany projekt otwiera nowe perspektywy badań nie tylko nad malarstwem Siemiradzkiego, lecz także nad polską i europejską sztuką 2. połowy XIX wieku.
Dotyk jako wyraz czułości ma zasadnicze znaczenie dla rozwoju emocjonalnego: daje poczucie bezpieczeństwa, jest fundamentem tworzenia zaufania do siebie i innych, wspiera poczucie własnej wartości. Autorzy książki „Nie trzeba słów” skupiają się na tym aspekcie więzi rodzinnej. Ukazują bohaterów podczas codziennych zabaw. Wszyscy komunikują się za pomocą głosu: ludzie mówią, koty miauczą, psy szczekają, ptaki śpiewają . I tylko żyrafa oraz jej dziecko nie porozumiewają się werbalnie. Potrafią za to wyrażać emocje w inny sposób: gestem i dotykiem. Mała żyrafa, która bardzo lubi ten rodzaj czułości, postanawia nauczyć przyjaciół przytulania. Wkrótce wszyscy jej znajomi przekonują się, że nie trzeba słów, by powiedzieć „kocham cię”.
„Najlepsza zupa na świecie” to przeurocza historia o żółwiu, który oferuje w swojej chatce schronienie dla zmarzniętych zwierząt. Książka dla dzieci spełnia tu wszystkie warunki, aby uznać ją za wartościową dla dzieci powyżej trzeciego roku życia. Historia jest na tyle prosta, aby była dla dziecka zrozumiała, a jednocześnie wciągająca i intrygująca. Całość opowieści jest utrzymana w wesołym, przyjaznym i pozytywnym tonie. Zwierzątka wspólnie śpiewają, opowiadają sobie zabawne historię, a w tle wszyscy próbują domyślić się co takiego tajemniczego dodał do zupy żółw, że jest ona taka pyszna i wszystkim smakuje.
Susanna Isern już od dziecka marzyła o tym, aby pisać dla dzieci. Jej marzenie się spełniło i dziś uznawana jest za jedną z najbardziej utalentowanych autorek książek dla dzieci. Jej pozycje były publikowane w języku hiszpańskim, katalońskim, galicyjskim, baskijskim, angielskim, francuskim, niemieckim, włoskim, portugalskim, polskim, rosyjskim, rumuńskim, arabskim, a także w koreańskim i chińskim.
Susanna Isern łączy swoją pasję do pisania z psychologią i mariaż ten da się odczuć w jej książkach. Historię, które tworzy, balansują na pograniczu fantazji i realizmu, udanie łączą realność zdarzeń z nieco naiwną interpretacją dziecka i jego wyobrażeniami i dekodowaniem rzeczywistości. Bardzo często bohaterami książek autorki są zwierzęta, które przejawiają ludzkie cechy i zachowania. Pozycje książkowe Susanna Isern zyskały międzynarodowe uznanie, co przejawia się choćby w ilości nagród, jakie zdobywała autorka.
W porównaniu do wcześniejszych włoskich wypraw Potockiego ta wspólna z teściową odznaczała się nie tylko odmiennym politycznie tłem wynikającym z ich aktywnego uczestnictwa w tzw. aferze Dogrumowej, ale i charakterem, innym niż ich wcześniejsze kolekcjonerskie poczynania. Afera Dogrumowej stała się ważną cezurą w życiu księżnej marszałkowej.
Burzliwe wydarzenia z nią związane i pełne pasji zaangażowanie Lubomirskiej w tę polityczną intrygę były bezpośrednią przyczyną wyjazdu ze stolicy w zasadzie na stałe.
A z Warszawą wiązało ją przecież ponad trzydzieści lat aktywnego towarzysko i politycznie życia, związki rodzinne, czy wreszcie jej przedsięwzięcia artystyczne - zrealizowane, rozpoczęte czy planowane i ważne dla kultury polskiej stolicy. Jej późniejszych interesów na miejscu pilnowali oczywiście plenipotenci i krewni, lecz to Łańcut, Paryż i Wiedeń były tymi miejscami, które ją głównie po tej wyprawie angażowały.
ze Wstępu
Czy miałeś kiedyś strupek na kolanie? Pewnie, że tak! Czym są zatem strupki? Z czego są zrobione? Dlaczego dorośli nie pozwalają ich zdrapywać?
Japoński autor Genichiro Yagyu z dużym poczuciem humoru zaprasza czytelnika do wnikliwej obserwacji strupków. Z pozoru zwyczajne strupki są przecież fascynujące!
Ludzie, tak jak większość zwierząt, mają dwie dziurki w nosie, które służą do oddychania i rozpoznawania zapachów. Ale czy to już wszystko, co można o nich powiedzieć? Czwarty tytuł edukacyjnej serii „Moje ciało”, jak zwykle wypełniony po brzegi humorem i zabawą, przybliża wiedzę na temat tych tajemniczych otworów.
Autor, Gen-ichiro Yagyu, zaleca czytanie tej książki z szeroko otwartymi dziurkami w nosie!
Recenzja / Magazyn Literacki Książki / Biblioteka Analiz:
Pierwsza chyba taka publikacja, której tematyka dotyczy… dziurek w nosie. Te niewielkie otwory, służące nam do oddychania, wziął pod lupę japoński pisarz, a zarazem ilustrator. Książeczka intryguje, nie tylko problematyką, ale też kreską. Zaciekawia, jest napisana i zilustrowana z dużą dozą humoru. Po jej przeczytaniu czytelnik zacznie zwracać większą uwagę na tę niepozorną część ciała, zauważy, że niektórzy mają większe, a niektórzy mniejsze dziurki w nosie, że mają one różne kształty, a niektórym wystają z nich włosy. A nosy zwierzęce? To dopiero fascynujące zjawisko. Wiecie gdzie delfi n ma dziurkę? Albo które ssaki potrafi ą szczelnie zamykać nosowe dziurki?
Pojawiają się też „śliskie” tematy, czyli smarki i odczuwanie nieprzyjemnych zapachów. Autor przestrzega też młodych czytelników przed nieodpowiednim używaniem nosa.
Jestem pewna, że tej książki nikt nie będzie miał po dziurki w nosie. Przeciwnie, dla ciekawych świata dzieci to wyśmienita lektura. A warto też zajrzeć do innych anatomicznych publikacji wydanych w serii „Moje Ciało” – „Strupek”, „Pępek” i uwaga – „Piersi”.
Dlaczego kobiety mają duże piersi?
Po to, by mogły karmić mlekiem swoje dzieci!
Nasza nauczycielka nie ma dzieci, a ma biust.
Mężczyźni też mają piersi! Ale nie ma w nich mleka!
„Piersi” to drugi tom serii książek o ludzkim ciele stworzona przez japońskiego autora Gen-ichiro Yagyu. Książka w zabawny i zrozumiały dla najmłodszych dzieci sposób wyjaśnia, jak działają piersi.
Susanna Isern dorastając w otoczeniu Pirenejów, jak sama przyznaje, od najmłodszych lat biegała po okolicznych lasach i podpatrywała życie małych zwierząt. Tę fascynację i umiejętność zgrabnej antropomorfizacji widać też w jej najnowszej książce – „Siedem łóżek malutkiej Popielicy”.
To zdecydowanie książka z przekazem i całość snutej opowieści kończy się odkryciem, które będzie bliskie dla małych dzieci. To bowiem idealna książka dla dzieci bojących się spać samemu. Opowiada o malutkiej Popielicy, która każdej nocy, po cichutku zakrada się do domów swoich przyjaciół i zajmuje ich miejsca do spania. Początkowo ani Jeleń, Żółw, Mysz, a nawet Niedźwiedź nie rozumieją, co kieruje ich małą przyjaciółką. Dziecko podczas słuchania opowieści też początkowo nie wie, czemu Popielica tak usilnie pragnie spać w czyimś łóżeczku, a jej desperacja kieruje ją ostatecznie do skarpety złego Wilka. Dopiero gdy przyjaciele postanawiają porozmawiać ze swoją przyjaciółką, na jaw wychodzi, że mała Popielica po prostu rozpaczliwie obawia się spać sama. Całość opowieści jest tutaj na tyle zgrabnie napisana, że jest w stanie zaciekawić naszego malucha i tym samym wciągnąć go w opowieść. Jednocześnie opisywaną sytuacje może ono łatwo odnieść do siebie i swoich własnych zachowań. Tym samym książka ta jest polecana zwłaszcza dla tych dzieci, które wielokrotnie z podobnych, co Popielica powodów, nie chcą rezygnować ze spania z rodzicami i być może nawet mają podobne czy te same lęki i obawy, jakie ma bohaterka naszej książki?
Die Höhle. Der Weg der Rebellen von Jaroslaw Marek Spychala. Das Werk ist ein Novum - Philosophie Art Graphic Novel, das man als eine Heldenreise, einen Aufbruch der Argonauten, eine Suche nach dem heiligen Gral der Philosophie beschreiben kann. Es ist ein bildgewaltiges Abenteuer im Stil von Star Wars, Harry Potter, Matrix, Indiana Jones, Game of Thrones, Der Name der Rose von Umberto Eco – oder wie ein Fall von Sherlock Holmes. Das Buch selbst handelt von Platons Höhlengleichnis und besteht aus zwei Teilen: Im ersten Teil (= das Wort/der Verstand) zeigt Spychala, wie die Metapher des Höhlengleichnisses entstanden ist, welche Bedeutung sie hat und wie sie sich noch bis heute auf die Philosophie, aber auch auf moderne Filme und die Literatur auswirkt. Im zweiten Teil (= das Bild/das Herz) sammelt der Autor weitere Metaphern (u.a. von Platon, Descartes, Nietzsche, Heidegger usw.), die wiederum auf Platons Höhlengleichnis aufbauen. Diese neuen Metaphern werden sowohl von mir kommentiert als auch mit Grafiken illustriert und in einen neuen Kontext mit dem Höhlengleichnis gesetzt. Alle im Buch verwendeten Grafiken wurden speziell dafür gefertigt und stellen eine erste Sammlung philosophischer Illustrationen (Philosophiesche Pinakothek) in diesem Rahmen dar. Dadurch entsteht zwischen dem Wort und dem Bild eine ekstatische Spannung, die alle Ketten, die uns beschränken, frei zu denken, bricht und damit beginnt der Aufbruch der Argonauten zum Heiligen Gral der Philosophie. Jaroslaw M. Spychala ist ein Konstanzer Philosoph, der den Studierenden der Universität Konstanz durch sein berühmtes Seminar „Justin Bieber, Moses und Coca-Cola? Archetypische Kraft der Kommunikation” bekannt ist.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
