Koala obchodzi dzisiaj swoje urodziny. Na gości czekają już balony, gry oraz pyszne przekąski i napoje. Dzień będzie pełen emocji. Szykuje się świetna zabawa, ale w czasie imprezy warto wziąć pod uwagę również inne potrzeby gości... Do lekkiej opowieści o urodzinach autorka zręcznie wplata kilka zasad korzystania z łazienki. Maluchy dowiedzą się z książki, że nie warto czekać do ostatniej chwili z pójściem do toalety (nawet jeśli akurat świetnie się bawią). Zobaczą, dlaczego trzeba pukać przed wejściem oraz usłyszą że należy oszczędzać papier toaletowy (bo może zabraknąć go dla innych). Innymi słowy: poznają wiele cennych wskazówek na temat higieny i używania wspólnej przestrzeni łazienkowej. A wszystko to podczas czytania historii wziętej prosto z życia. Oto poradnik jakiego jeszcze nie było!
Dlaczego filozofowie kontemplują deszcz? Co łączy Sokratesa z łowcą androidów i bezdomnym samurajem? Dlaczego filozofowie muszą się ciągle usprawiedliwiać ze swojej egzystencji? Czym jest metafora lustra i czemu filozofowie przestali w nią wierzyć? Jaką książkę trzymał w ręku młody Supermen? Kim były starożytne nagie filozofki? Czy filozofia jest mitem Golema, a mit Golema filozofią? W tej książce znajdziesz odpowiedź na te i inne pytania – albo ich nie znajdziesz.
Bożena Bażant to dzielny mały ptaszek, który mieszka w lesie w pobliżu wioski Góra. Za każdym razem, gdy Bożena próbuje przejść przez ulicę Pod Starym Dębem, grozi jej rozjechanie na placek przez pędzące samochody. I w końcu ma już tego dość! Jest w drodze, aby powiedzieć mieszkańcom wioski, co o tym myśli, gdy odkrywa interesujące zjawisko... wysoką kobietę, w jaskrawożółtym mundurze, stojącą na środku drogi. Bożena nigdy wcześniej nie widziała, żeby ktoś zatrzymywał tak samochody! Podsuwa jej to pomysł... Czy ona, Bożena Bażant, może zrobić swój własny strój i znak ostrzegawczy? Czy uda jej się pomóc przyjaciołom bezpiecznie przejść przez ulicę i dotrzeć tam, gdzie powinna?Poznajcie Bożenę, odważną bażancicę, która jest zdeterminowana, aby uczynić swój leśny dom bezpieczniejszym i lepszym miejscem dla wszystkich! Sielankowe ilustracje i mała bohaterka o wielkim sercu, oto Briony May Smith w najlepszym wydaniu.
Sztuka „Anthropos: The Future of Art was” Cummingsa została opublikowana w roku 1930. Jednakże wystawiono ją po raz pierwszy dopiero po 40 latach od daty pierwszej publikacji. Do dziś sztuka pozostaje nieznana szerokiej publiczności. Książka „Plato’s cave image in Anthropos by E. E. Cummings” Jarosława M. Spychały jest więc pierwszą i jedyną publikacją poświęconą tej sztuce. Celem niniejszej publikacji jest przedstawienie i omówienie filozoficznych aspektów sztuki Edwarda Estlina Cummingsa „Anthropos: Przyszłość sztuki”, w szczególności motywów związanych z obrazem jaskini Platona (Republika, 514 A-517 C). Cummings’ play “Anthropos: The Future of Art” was published in 1930. However, it was not staged for the first time until 40 years after its initial publication. To this day, the play remains unknown to the general public. Spychała’s book “Plato's cave image in Anthropos by E. E. Cummings” is therefore today the first and only publication devoted to this art. The aim of this booklet is to present and discuss the philosophical aspects of Edward Estlin Cummings’ play “Anthropos: The Future of Art”, in particular the motifs related to Plato’s cave image (Republic, 514 A –517 C).
Pewnej nocy Franka ma sen o cudownej królowej, która mieszka w ciemnej jaskini ukrytej głęboko w lesie. Postanawia sprawdzić, czy to tylko sen i wyrusza do lasu ze swoimi młodszymi siostrami, Carmelą i Tomasiną. W trakcie podróży przez pokrzywy i zarośla świat się zmienia. Po drodze spotykają stworzenia, które zachwycają, i bestie, które przerażają. Dziewczynki uczą się, jak być odważnymi i jak stawiać czoła swoim lękom. A królowa? Cóż, to, co znajdują w jaskini, jest chyba najbardziej nieoczekiwaną rzeczą ze wszystkich... W autorskim debiucie Júlia Sarda snuje fascynującą i sugestywną opowieść o dorastaniu. Tworzy baśniową scenerię, która zarazem uwodzi i niepokoi. Przygoda trzech sióstr jest w książce pretekstem do pokazania bogatej w znaczenia podróży przez dojrzewanie.
Dwie najlepsze przyjaciółki, jedna mieszkająca na lądzie, druga – w wodzie, przeżywają ekscytującą przygodę w noc Syreniego Księżyca. Jest to jedyna noc w roku, podczas której syreny i inne morskie stworzenia mogą opuścić morską wodę i cieszyć się ziemskimi rozrywkami. Jednak gdy Księżyc chyli się w kierunku morza – syrenka musi wracać do domu, w przeciwnym razie magia Syreniego Księżyca zniknie z ziemi na zawsze… Magiczna i emocjonująca książka obrazkowa spełniająca dziecięce marzenia o przyjaźni z syrenką. Idealna dla wszystkich młodych miłośniczek i miłośników syren.
Rocznik Sztuka Europy Wschodniej, założony w 2013 roku przez Polski Instytut Studiów nad Sztuką Świata w Warszawie, jest międzynarodowym pismem naukowym, poświęconym sztuce i kulturze artystycznej Europy Środkowo-Wschodniej i Wschodniej, zwłaszcza od XVIII wieku do współczesności. Publikowane są w nim materiały z konferencji i studia problemowe, dotyczące kluczowych zagadnień sztuki regionu i jego związków z innymi kręgami kulturowymi. Zawarte w IX tomie Edukacja artystyczna i krytyka artystyczna w Europie Środkowej i Wschodniej w XX i XXI wieku teksty poświęcone zostały edukacji artystycznej od lat dwudziestych XX wieku do współczesności w uczelniach Wilna, Kowna, Torunia, Rygi oraz dla porównania Florencji, a także ocenie artystycznych zjawisk w historii i krytyce sztuki. Ежегодник Искусство Восточной Европы, основанный Польским институтом исследований мирового искусства в Варшаве в 2013 году, является международным журналом, посвященным искусству и художественной культуре Центрально-Восточной и Восточной Европы, в основном с XVIII века до современности. В нем публикуются материалы конференций, а также результаты научных исследований, касающихся проблем искусства региона и его связей с другими культурными кругами. Статьи, включенные в IX том Художественное образование и художественная критика в Центральной и Восточной Европе в ХХ и ХХI веке, посвящены художественному образованию начиная с двадцатых годов ХХ века и до современности в учебных заведениях Вильны / Вильнюса, Каунаса, Торуни, Риги и, для сравнения, – Флоренции, а также оценке художественных явлений в истории и художественной критике. The yearbook The Art of Eastern Europe, established in 2013 by the Polish Institute of World Art Studies in Warsaw, is an international scientific journal dedicated to the art and artistic culture of Central-Eastern and Eastern Europe, primarily from the XVIII century to the present. It publishes materials from conferences as well as topical studies dedicated to important issues of art of the region and its relationships with other cultural circles. The texts contained in IX volume entitled Art Education and Art Criticism in Central and Eastern Europe in the 20th and 21st centuries are devoted to art education from the 1920s to the present day in educational institutions in Wilno / Vilnius, Kaunas, Toruń and Riga, as well as in Florence, for comparison, together with accounts of historical developments in art history and criticism.
Dziewiąty tom „Studiów z Architektury Nowoczesnej” to opowieść o obiektach budowanych dla określonych wspólnot religijnych bądź społeczności szkolnych. Mimo oczywistych różnic formalnych, innych potrzeb oraz funkcji budynków sakralnych i szkolnych, łączy je dbałość o integracje użytkowników, o wyznaczenie głównych przestrzeni dla zgromadzenia członków i ich komunikacji oraz o właściwą reprezentacyjną oprawę architektoniczna, która podkreślałby range owych wspólnot. W tomie zatytułowanym Architektura wspólnoty – architektura sakralna i szkolna autorzy prezentują swoje projekty architektoniczne oraz badania naukowe z zakresu architektury, historii sztuki i konserwatorstwa. Bez względu na zastosowaną metodologię badań, wątki przedstawione w poszczególnych tekstach zmierzają do tego, że projekt architektoniczny każdorazowo jest wypadkową oczekiwań i potrzeb danej społeczności, a zrealizowany obiekt wzmacnia wspólnotowy dialog oraz poczucie przynależności. The ninth volume of „Studies on Modern Architecture” is devoted to the architectural objects designed for the particular religious or educational communities. Despite the evident formal dierences that result from varied requirements and functions of sacred and educational architecture, they share some factors in common, such as care for the integration of the users, the space for the members of the community and their communication. They should also provide the proper, presentable architectural setting to emphasise the prestige of the communities. In the volume entitled The Architecture of Community – Religious and School Architecture, the authors present their own architectural designs and scientic research in the eld of architecture, history of art, monument studies and conservation science. Regardless of methodology applied, all the authors come to the conclusion that every architectural design is a result of expectations and needs of particular community. At the same time the completed project enhances the dialogue within the community and the sense of belonging among its members.
Ponowoczesny model recepcji malarstwa barwnego pola to projekt przepisania historii ekspresjonizmu abstrakcyjnego – najbardziej narcystycznego z nowoczesnych „izmów” w sztuce zachodniej, a także przełamania jego kapitalistycznego impasu. Autorka przedstawia meandrujący proces dekonstrukcji modernizmu, a także proponuje nieopowiedziane dotąd, emancypacyjne historie prac artystycznych liderów malarstwa barwnego pola: Barnetta Newmana, Clyfforda Stilla i Marka Rothki. Poszukuje ich poza stezaurowanymi, modernistycznymi ramami, z których wykluczone zostały takie emancypacyjne tematy jak: cielesność, partnerstwo, taniec, burze pyłowe (dustery), peryferie, ubóstwo czy zapośredniczenia obrazów malarskich w kulturze popularnej. Poprzez studia przypadków dowodzi, że istnieje wiele możliwych narracji historii malarstwa barwnego pola, które rzucają wyzwanie dominującym opowieściom poprzez włączenie współczesnych interpretacji.
Mały słoń jest już na tyle duży, że może iść samodzielnie na zakupy. Otrzymuje od mamy listę rzeczy potrzebnych do przygotowania przyjęcia urodzinowego stuletniej Żółwicy. Co może pójść nie tak?
Historia o tym, jak radzić sobie z pierwszymi samodzielnymi zadaniami i ich konsekwencjami. Prawdziwie wspierająca lektura dla całej rodziny.
To już szósty tytuł Susanny Isern w naszym katalogu. Susanna Isern jest hiszpańską pisarką, psycholożką i wykładowczynią uniwersytecką. Jej książki zostały przełożone na kilkanaście języków. Mieszka w Kantabrii.
Dotyk jako wyraz czułości ma zasadnicze znaczenie dla rozwoju emocjonalnego: daje poczucie bezpieczeństwa, jest fundamentem tworzenia zaufania do siebie i innych, wspiera poczucie własnej wartości. Autorzy książki Nie trzeba słów skupiają się na tym aspekcie więzi rodzinnej. Ukazują bohaterów podczas codziennych zabaw. Wszyscy komunikują się za pomocą głosu: ludzie mówią, koty miauczą, psy szczekają, ptaki śpiewają . I tylko żyrafa oraz jej dziecko nie porozumiewają się werbalnie. Potrafią za to wyrażać emocje w inny sposób: gestem i dotykiem. Mała żyrafa, która bardzo lubi ten rodzaj czułości, postanawia nauczyć przyjaciół przytulania. Wkrótce wszyscy jej znajomi przekonują się, że nie trzeba słów, by powiedzieć kocham cię.
„Najlepsza zupa na świecie” to przeurocza historia o żółwiu, który oferuje w swojej chatce schronienie dla zmarzniętych zwierząt. Książka dla dzieci spełnia tu wszystkie warunki, aby uznać ją za wartościową dla dzieci powyżej trzeciego roku życia. Historia jest na tyle prosta, aby była dla dziecka zrozumiała, a jednocześnie wciągająca i intrygująca. Całość opowieści jest utrzymana w wesołym, przyjaznym i pozytywnym tonie. Zwierzątka wspólnie śpiewają, opowiadają sobie zabawne historię, a w tle wszyscy próbują domyślić się co takiego tajemniczego dodał do zupy żółw, że jest ona taka pyszna i wszystkim smakuje.
Susanna Isern już od dziecka marzyła o tym, aby pisać dla dzieci. Jej marzenie się spełniło i dziś uznawana jest za jedną z najbardziej utalentowanych autorek książek dla dzieci. Jej pozycje były publikowane w języku hiszpańskim, katalońskim, galicyjskim, baskijskim, angielskim, francuskim, niemieckim, włoskim, portugalskim, polskim, rosyjskim, rumuńskim, arabskim, a także w koreańskim i chińskim.
Susanna Isern łączy swoją pasję do pisania z psychologią i mariaż ten da się odczuć w jej książkach. Historię, które tworzy, balansują na pograniczu fantazji i realizmu, udanie łączą realność zdarzeń z nieco naiwną interpretacją dziecka i jego wyobrażeniami i dekodowaniem rzeczywistości. Bardzo często bohaterami książek autorki są zwierzęta, które przejawiają ludzkie cechy i zachowania. Pozycje książkowe Susanna Isern zyskały międzynarodowe uznanie, co przejawia się choćby w ilości nagród, jakie zdobywała autorka.
Czy miałeś kiedyś strupek na kolanie? Pewnie, że tak! Czym są zatem strupki? Z czego są zrobione? Dlaczego dorośli nie pozwalają ich zdrapywać?
Japoński autor Genichiro Yagyu z dużym poczuciem humoru zaprasza czytelnika do wnikliwej obserwacji strupków. Z pozoru zwyczajne strupki są przecież fascynujące!
Ludzie, tak jak większość zwierząt, mają dwie dziurki w nosie, które służą do oddychania i rozpoznawania zapachów. Ale czy to już wszystko, co można o nich powiedzieć? Czwarty tytuł edukacyjnej serii „Moje ciało”, jak zwykle wypełniony po brzegi humorem i zabawą, przybliża wiedzę na temat tych tajemniczych otworów.
Autor, Gen-ichiro Yagyu, zaleca czytanie tej książki z szeroko otwartymi dziurkami w nosie!
Recenzja / Magazyn Literacki Książki / Biblioteka Analiz:
Pierwsza chyba taka publikacja, której tematyka dotyczy… dziurek w nosie. Te niewielkie otwory, służące nam do oddychania, wziął pod lupę japoński pisarz, a zarazem ilustrator. Książeczka intryguje, nie tylko problematyką, ale też kreską. Zaciekawia, jest napisana i zilustrowana z dużą dozą humoru. Po jej przeczytaniu czytelnik zacznie zwracać większą uwagę na tę niepozorną część ciała, zauważy, że niektórzy mają większe, a niektórzy mniejsze dziurki w nosie, że mają one różne kształty, a niektórym wystają z nich włosy. A nosy zwierzęce? To dopiero fascynujące zjawisko. Wiecie gdzie delfi n ma dziurkę? Albo które ssaki potrafi ą szczelnie zamykać nosowe dziurki?
Pojawiają się też „śliskie” tematy, czyli smarki i odczuwanie nieprzyjemnych zapachów. Autor przestrzega też młodych czytelników przed nieodpowiednim używaniem nosa.
Jestem pewna, że tej książki nikt nie będzie miał po dziurki w nosie. Przeciwnie, dla ciekawych świata dzieci to wyśmienita lektura. A warto też zajrzeć do innych anatomicznych publikacji wydanych w serii „Moje Ciało” – „Strupek”, „Pępek” i uwaga – „Piersi”.
Niedźwiedź mieszkał w lesie. Najbardziej lubił spacerować, ucinać sobie poobiednią drzemkę na brzegu jeziora i zbierać rzeczy, które znajdował w gęstwinie drzew. Pewnego dnia znalazł siatkę na motyle wiszącą wysoko na gałęzi...
– Co mógłbym z tym zrobić? – zastanawiał się Niedźwiedź.
Wbrew pozorom motyle nie muszą się niczego obawiać: ani siatki, która służy kolekcjonerom do chwytania motyli, ani tego, że trafiła ona w niedźwiedzie łapy. Bohater tej opowieści nie powiększy swojej kolekcji znalezionych przedmiotów o złowione motyle, ani nie włączy ich do swojej diety. Przeciwnie – z wielką determinacją będzie je ratował z jeziora. Wkrótce okaże się jednak, że i on nie jest najlepszym pływakiem. Kto wyratuje tonącego Niedźwiedzia z niebezpiecznej kipieli?
„Niedźwiedź łowca motyli” to opowieść o bezinteresownej dobroci oraz o potędze przyjaźni, która przenosi góry i leczy z samotności.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
