Szewcy. Naukowa sztuka ze śpiewkami w trzech aktach jest groteskowym dramatem modernistycznym należącym do kanonu literatury polskiej. Witkiewicz podjął w nim temat rewolucji i totalitaryzmu w czasach, kiedy nad Europą zawisły groźby komunizmu i faszyzmu. Bohaterami utworu są z jednej strony szewcy, skarżący się na trudy swojej pracy i głęboko przekonani, że są ofiarami krzywdy społecznej, a z drugiej strony ich ciemiężyciele: Robert Scurvy i jego Dziarscy Chłopcy. Roszczeniowa postawa prowadzi szewców od buntu do rewolucji, a wreszcie do przejęcia władzy i narzucenia rządów terroru. Jednak rywalizacja o władzę przynosi nowy przewrót, na czele którego stoi Hiper-Robociarz. Toruje on drogę do władzy towarzyszowi X i towarzyszowi Abramowskiemu. Katastroficzna a zarazem prorocza wizja przyszłego społeczeństwa, jaką kreśli Witkiewicz, mówi o mechanizacji relacji międzyludzkich i upadku cywilizacji. Lektura dla szkół średnich
Drugi tom Dramatów zawiera osiem utworów: W małym dworku, Niepodległość trójkątów, Metafizyka dwugłowego cielęcia (wraz z odnalezioną Przedmową), Gyubal Wahazar, czyli Na przełęczach BEZSENSU, Kurka Wodna, Bezimienne dzieło, Mątwa, czyli Hyrkaniczny światopogląd, Nadobnisie i koczkodany, czyli Zielona pigułka. Powstały one w ciągu półtora roku: od stycznia 1921 do lipca 1922. Daniel Gerould zalicza je do dojrzałego okresu twórczości Witkacego
Pierwszy tom Dramatów zawiera Juwenilia (sześć krótkich sztuk pisanych przez ośmioletniego Witkiewicza) oraz siedem dramatów: Maciej Korbowa i Bellatrix, Pragmatyści, Tumor Mózgowicz, Mister Price, czyli Bzik tropikalny, Nowe Wyzwolenie, Panna Tutli-Putli i ONI.Powstały one w ciągu dwóch lat: od listopada 1918 do listopada 1920. Był to okres terminatorstwa dramaturgicznego Witkiewicza. Pisze Daniel Gerould: W sztukach okresu terminowania nauczy się warsztatu i stworzy zasób podstawowych obrazów, które będą panować w całej jego twórczości. Wtedy wprowadza wiele swoich najbardziej charakterystycznych postaci dziecko będące świadkiem wydarzeń, gości z dawnych czasów i z przyszłości, osoby dwupłciowe oraz ironicznego komentatora [], a także wypróbowuje możliwości zabiegów, które staną się jego najsilniejszymi środkami dramaturgicznymi: zamkniętą przestrzeń, opóźnienia i przyspieszenia akcji, podział sceny, efekt reflektorowy i pokazywanie zwłok, skrócone z chronologią warstwy czasu historycznego, korzystanie z wielorakiej aluzji i cytatu.Przełamanie pewnych istotnych narowów dotyczących życiowej strony dziel sztuki roztwiera według nas zupełnie nowe horyzonty formalnych możliwości, związanych przeważnie z kwestią kompozycji. Pewna fantastyczność psychologii i działań, w przeciwieństwie do fantastyczności zewnętrznej: smoków, czarownic itp. stworów, opowiadająca deformowaniu świata zewnętrznego, jest tym, co może dać nowe możliwości formalne w teatrze. Oczywiście dążenia tego rodzaju muszą być istotne, tzn. nieprogramowe. Programowe wykrzywianie kształtów normalnych, programowy bezsens w poezji czy w teatrze jest zjawiskiem niezmiernie smutnym. Deformacja dla deformacji, bezsens dla bezsensu, nieusprawiedliwiony w wymiarach czysto formalnych, jest czymś godnym najsroższego potępienia. Czy pewne dewiacje od utartego szablonu w sztukach niniejszych usprawiedliwiają się w ten sposób, jest kwestią eksperymentu. Teoretycznie jest to możliwe i przypuszczamy, że jeśli nie te sztuki, to inne, innych autorów może, udowodnią kiedyś słuszność tych twierdzeń. Wstęp teoretyczny do Tumora Mózgowicza
Stanisława Ignacego Witkiewicza – filozofa, prozaika, poetę, dramaturga, malarza i fotografa zapewne zna każdy. Prawdopodobnie każdy też doskonale wie o jego eksperymentach ze środkami psychoaktywnymi. „Narkotyki” uważa się za jeden z najbardziej interesujących opisów wpływu kilku z nich (m.in. morfiny, peyotlu, kokainy, eteru, alkoholu i nikotyny) na percepcję i funkcjonowanie organizmu. I oto przed Państwem zapiski artysty we wspaniałej interpretacji Michała Breitenwalda. Witkacy dzieli się w nich osobistymi przeżyciami, jakich doświadczał po zażyciu każdego ze specyfików. Co zastanawiające, w swojej rozprawie pokusił się też o akcenty dydaktyczne i moralizatorskie. Dzieło ze wszech miar wyjątkowe!
Tematem powieści są wielokolorowe losy niespełnionego artysty Atanazego Bazakbala, Zosi Osłabędzkiej - jego narzeczonej, Heli Bertz - kobiety demonicznej, Belzebuba Bertza - ojca Heli, księdza Wyprztyka, hrabiego Jędrusia Łohoyskiego, księcia Jakuba Prepudreha oraz całej elity arystokratycznej. Wypełniają je ich doznania i przygody erotyczne oraz dociekania filozoficzne ukazane poprzez dojrzewający komunizm i rewolucję. Jest więc katastroficzno-dekadencki klimat, jest orgiastyczny i perwersyjny erotyzm, jest także lęk przed duchowym upadkiem cywilizacji.
Czyta: Wojciech Adamczyk
Wydana w 1927 roku powieść Witkacego, opowiadająca o dekadencie Atanazym Bazakbalu, ukazuje się po raz pierwszy w serii „Biblioteka Narodowa”. Edycję "Pożegnania jesieni" i opracowanie utworu przygotował Włodzimierz Bolecki, historyk i teoretyk literatury, krytyk literacki i edytor, autor wielu prac o twórczości m.in. Gustawa Herlinga-Grudzińskiego, Wacława Berenta czy Józefa Mackiewicza.
Niedokończona, ostatnia powieść Witkacego. Głównymi bohaterami są dwaj przyjaciele: Izydor i Marceli. Ich relacja zostaje wystawiona na próbę, gdy jeden żeni się z byłą dziewczyną drugiego. Fabuła jest pretekstem do ukazania ważnych problemów społecznych. Witkacy prezentuje tu swój specyficzny system filozoficzny, narzeka na upadającą sztukę i literaturę.
Głównym bohaterem powieści jest Genezyp, zdrowy, przystojny i dobrze sytuowany młodzieniec. Poznajemy go u progu uzyskania dojrzałości w każdej sferze życia. Doświadcza miłości w najrozmaitszych odmianach: cyniczno-zmysłowej (księżna), homoseksualnej (Tengier), masochistycznej (Persy), sentymentalnej (Eliza). Kiedy umiera ojciec Gezypa staje się on głową rodziny. Wykonując polecenie ojca wydane jeszcze przed śmiercią, zostaje adjutantem, tytanicznego wodza, który chroni Polskę przed najazdem Chińczyków. Pobity trafia do szpitala, tam poznaje Elizę, która się nim opiekuje. Z czasem biora ślub. W noc poślubną Genezyp morduje Elizę. Bohater wycieńczony nerwowo poddaje się zniewoleniu Chińczyków. Staje się bezmyślnym automatem.
Nie wydana za życia autora z powodów osobistych i śmiałych scen erotycznych, powieść, której tłem, jest burzliwy romans Witkacego z wybitną aktorką, Ireną Solską. Dla tytułowego Bunga, początkującego artysty,, kobieta artystka jest obietnicą wtajemniczenia w niezwykłe misteria metafizyczne. Młodzieńcza miłość kształtuje subiektywny obraz wyidealizowanej kochanki.
Pożegnanie jesieni jest najbardziej znaną powieścią Stanisława Ignacego Witkiewicza. Jej tematem są przeżycia grupy dekadentów (z Atanazym Bazakbalem na czele), którzy na co dzień żyją w dusznej i męczącej atmosferze głębokiego kryzysu egzystencjalnego i kulturowego, w których - jednakże - każdego dnia odzywa się w sposób namacalny potęgujące się poczucie `metafizycznej dziwności istnienia`. Tymczasem ani `rozmowy istotne`, ani też rozmaite eksperymenty psychologiczne i artystyczne, które są udziałem głównych bohaterów, nie zapobiegną postępującej degrengoladzie. W tle dokonują się bowiem gwałtowne przemiany społeczno-polityczne zmierzające do rewolucji `niwelistycznej`, która nie tylko spowoduje powszechną mechanizację (połączoną z odindywidualizowaniem człowieka), ale również zniszczy religię, filozofię i sztukę. Witkiewicz w Pożegnaniu jesieni ukazuje zatem dobitnie i sugestywnie - w charakterystyczny dla siebie sposób: na poły groteskowo, na poły realistycznie - tragiczną wizję unicestwienia jednostki (`Istnienia Poszczególnego`) oraz upadku całej kultury.
Seria obejmuje najważniejsze utwory z klasyki literatury polskiej. Wybór, jakiego dokonaliśmy, przypomni najlepsze historie, najciekawszych bohaterów i wiersze, które weszły do kanonu czytelniczego.
Naszą serię wyróżniają nowoczesna szata graficzna i przyjazny format.
Jesteśmy przekonani, że lektura światowej klasyki stanie się teraz prawdziwą przyjemnością.
W tej szyderczej tragikomedii miłosnej Witkacy poddaje mistrzowskiej analizie zmienne stany umysłu i sprzeczne odruchy wynikające z perwersyjnej psychopatologii, będącej podłożem działań wszystkich jego postaci.
Ich reakcje fizjologiczne i emocjonalne są wzajemnie splecione z wyznawanymi teoriami; narządy płciowe, serce czy głowa ? różne ośrodki władzy ? często zdobywają przewagę w niespodziewanych i nieodpowiednich chwilach, niwecząc ludzką godność i prawość i doprowadzając do najbardziej groteskowych skutków.
(Daniel. C. Gerould)
Narkotyki są swego rodzaju rozprawą Stanisława Ignacego Witkiewicza z własnymi słabościami, ale też z - panującą wśród jemu współczesnych - opinią, na temat jego stylu życia i skłonności do uzależnień.
Witkacy opisuje własne stany "pod wpływem", swoje upadki, słabości, powroty do nałogów, ale i fascynacje.
Dziś odczytywane Narkotyki wydają się nie tylko niezwykłą wycieczką w krainę wyobraźni i językową zabawą, lecz także mimowolnym głosem w dyskusji nad legalizacją miękkich narkotyków.
Obecne wydanie zostało opatrzone przypisami, nieznacznie uwspółcześnione, całkowicie został jednak swobodny, pełen neologizmów, język Witkacego.
Najważniejsze dzieła filozoficzne i estetyczne:
Pojęcia i twierdzenia implikowane przez pojęcie istnienia
Nowe formy w malarstwie i wynikające stąd nieporozumienia
Teatr. Wstęp do czystej Formy w teatrze
Narkotyki
Powieści:
622 upadki Bunga, czyli Demoniczna kobieta
Pożegnanie jesieni
Nienasycenie
Utwory teatralne:
W małym dworku
Kurka wodna
Wariat i zakonnica
Szewcy
Matka
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
