Nienasycenie jest uznawane przez wielu krytyków zanajwybitniejszą powieść S. I. Witkiewicza. Przede wszystkim zewzględu naefektowne inowatorskie pomieszanie stylów, tonacji ikonwencji. Alenie tylko: również zewzględu nawagę iznaczenie skomplikowanej materii tematyczno-problemowej. Jest tobowiem powieść odokonującym się nawielu płaszczyznach egzystencjalnym wtajemniczeniu głównego jej bohatera. Erotyka, sztuka, psychologia, filozofia, polityka – oto dziedziny, które pomagają Genezypowi Kapenowi zdefiniować własne jestestwo orazzdobyć niezbędne doświadczenie życiowe. Wszystkie jednak mają wspólny mianownik: dobitnie uświadamiają młodemu adeptowi „potworność metafizyczną istnienia”. Tego rodzaju odczuciom sprzyja dodatkowo fakt, żeakcja powieści rozgrywa się w„okresie największej rewolucji świata”. Nieprzypadkowo utwór wieńczy fantastyczno-katastroficzna wizja chińskiego najazdu naEuropę – niepowstrzymanego „żółtego potopu”, którywkonsekwencji doprowadzi nie tylko do„końca rasy białej”, alei– co ważniejsze – do„absolutnego ujednolicenia ludzkości”. Witkiewicz poraz kolejny zatem kreśli tragigroteskowy obraz unicestwienia jednostki („Istnienia Poszczególnego”) orazupadku całej kultury.
Genzezyp uczuł się zranionym dogłębi, alenie dał nic posobie poznać. Wszystko zdawało mu się znowu takie nadzwyczajne, tak jakoś namilutko przepojone płomienną esencją dziwności życia – właśnie tejnie pojęciowej, tylko bezpośrednio danej. Wjaki sposób?
Chyba wsamym przeciwstawieniu się indywiduum temu, co nie jest nim samym. Mroczny, bezsensowny świat, palący się metafizyczną grozą, jak górski krajobraz wzachodzącym słońcu, izabłąkane istnieńko samotne, przesycone tą samą tajemnicą, którawypełnia wszystko. Właściwie powinno bysię zlać ztym wszystkim, powinno bynie być nic, ajednak odgraniczone wniewiadomy sposób „ja” trwa oddzielnie ku zgrozie własnej iinnych podobnych mu nędzot. Tobył szczyt metafizyki Zypcia.
Najlepsza powieść Witkiewicza!Stanisław Ignacy Witkiewicz napisał w latach dwudziestych genialną powieść antycypującą filozoficzną istotę dwudziestowiecznych totalizmów zanim jeszcze komunizm najgroźniejszy z nich ujawnił światu swe niedostrzegalne naówczas mechanizmy. Witkiewicz opisuje karierę malajskiego proroka nazwiskiem Murti-Bing, który głosi nową wiarę stanowiącą jakby kwintesencję obezwładniania istoty ludzkiej. Podstawowym elementem rozprzestrzeniania tej wiary jest mała pigułka rozdawana przez fanatycznych głosicieli tej wiary, jak dziś cytaty z Mao Tse-tunga, którą należy połknąć. Połknięta zmienia światopogląd i pozwala na bezbolesne, nawet entuzjastyczne zaakceptowanie każdej zbrodni i każdego szaleństwa przedstawianych jako sprawiedliwość i mądrość.
Narkotyki to zbiór esejów autorstwa Stanisława Ignacego Witkacego, wydany po raz pierwszy w 1932 roku. Poszczególne eseje dotyczą nikotyny, alkoholu, kokainy, peyotlu, morfiny i eteru i takie tytuły noszą kolejne rozdziały.W każdym z esejów Witkacy opisuje własne doświadczenia ze wskazanymi substancjami opowiada zarówno przeżycia i wizje po zastosowaniu tychże używek, swoje pozytywne i negatywne wrażenia, jak i komentuje wpływ na społeczeństwo. Zbiór zawiera również appendix, w którym Witkacy zabiera głos w sprawach higieny i zdrowia, a także udziela porad i podaje przepisy.
W małym dworku jest dramatem Stanisława Ignacego Witkiewicza należącym do kanonu polskiej literatury dwudziestolecia. Akcja utworu rozgrywa się w majątku Dyapanazego Nibka i jego dwóch córek. Domownicy i przyjaciele nawiedzani są przez ducha zmarłej Anastazji Nibek, żony Dyapanazego, która zwierza się ze swoich dawnych zdrad małżeńskich i miłości, a następnie prowokuje serię rodzinnych tragedii. Utwór należy w dużej mierze odczytywać jako parodię sztuki realistycznej Tadeusza Rittnera W małym domku i całego nurtu realistycznego, któremu sprzeciwił się Witkiewicz w koncepcji Czystej Formy. Dominujący w dramacie pierwiastek parodii, przeobrażający wstrząsające zdarzenia w tragifarsę, doprowadza zasady realistycznej konwencji do absurdu i ukazuje ich przestarzałość. Równocześnie wprowadza odbiorcę w nowe obszary teatru opartego na wolnej inwencji i twórczym splataniu konwencji.Lektura dla szkół średnich
Szewcy. Naukowa sztuka ze śpiewkami w trzech aktach jest groteskowym dramatem modernistycznym należącym do kanonu literatury polskiej. Witkiewicz podjął w nim temat rewolucji i totalitaryzmu w czasach, kiedy nad Europą zawisły groźby komunizmu i faszyzmu. Bohaterami utworu są z jednej strony szewcy, skarżący się na trudy swojej pracy i głęboko przekonani, że są ofiarami krzywdy społecznej, a z drugiej strony ich ciemiężyciele: Robert Scurvy i jego Dziarscy Chłopcy. Roszczeniowa postawa prowadzi szewców od buntu do rewolucji, a wreszcie do przejęcia władzy i narzucenia rządów terroru. Jednak rywalizacja o władzę przynosi nowy przewrót, na czele którego stoi Hiper-Robociarz. Toruje on drogę do władzy towarzyszowi X i towarzyszowi Abramowskiemu. Katastroficzna a zarazem prorocza wizja przyszłego społeczeństwa, jaką kreśli Witkiewicz, mówi o mechanizacji relacji międzyludzkich i upadku cywilizacji. Lektura dla szkół średnich
Stanisława Ignacego Witkiewicza – filozofa, prozaika, poetę, dramaturga, malarza i fotografa zapewne zna każdy. Prawdopodobnie każdy też doskonale wie o jego eksperymentach ze środkami psychoaktywnymi. „Narkotyki” uważa się za jeden z najbardziej interesujących opisów wpływu kilku z nich (m.in. morfiny, peyotlu, kokainy, eteru, alkoholu i nikotyny) na percepcję i funkcjonowanie organizmu. I oto przed Państwem zapiski artysty we wspaniałej interpretacji Michała Breitenwalda. Witkacy dzieli się w nich osobistymi przeżyciami, jakich doświadczał po zażyciu każdego ze specyfików. Co zastanawiające, w swojej rozprawie pokusił się też o akcenty dydaktyczne i moralizatorskie. Dzieło ze wszech miar wyjątkowe!
Wydana w 1927 roku powieść Witkacego, opowiadająca o dekadencie Atanazym Bazakbalu, ukazuje się po raz pierwszy w serii „Biblioteka Narodowa”. Edycję "Pożegnania jesieni" i opracowanie utworu przygotował Włodzimierz Bolecki, historyk i teoretyk literatury, krytyk literacki i edytor, autor wielu prac o twórczości m.in. Gustawa Herlinga-Grudzińskiego, Wacława Berenta czy Józefa Mackiewicza.
Niedokończona, ostatnia powieść Witkacego. Głównymi bohaterami są dwaj przyjaciele: Izydor i Marceli. Ich relacja zostaje wystawiona na próbę, gdy jeden żeni się z byłą dziewczyną drugiego. Fabuła jest pretekstem do ukazania ważnych problemów społecznych. Witkacy prezentuje tu swój specyficzny system filozoficzny, narzeka na upadającą sztukę i literaturę.
Głównym bohaterem powieści jest Genezyp, zdrowy, przystojny i dobrze sytuowany młodzieniec. Poznajemy go u progu uzyskania dojrzałości w każdej sferze życia. Doświadcza miłości w najrozmaitszych odmianach: cyniczno-zmysłowej (księżna), homoseksualnej (Tengier), masochistycznej (Persy), sentymentalnej (Eliza). Kiedy umiera ojciec Gezypa staje się on głową rodziny. Wykonując polecenie ojca wydane jeszcze przed śmiercią, zostaje adjutantem, tytanicznego wodza, który chroni Polskę przed najazdem Chińczyków. Pobity trafia do szpitala, tam poznaje Elizę, która się nim opiekuje. Z czasem biora ślub. W noc poślubną Genezyp morduje Elizę. Bohater wycieńczony nerwowo poddaje się zniewoleniu Chińczyków. Staje się bezmyślnym automatem.
Nie wydana za życia autora z powodów osobistych i śmiałych scen erotycznych, powieść, której tłem, jest burzliwy romans Witkacego z wybitną aktorką, Ireną Solską. Dla tytułowego Bunga, początkującego artysty,, kobieta artystka jest obietnicą wtajemniczenia w niezwykłe misteria metafizyczne. Młodzieńcza miłość kształtuje subiektywny obraz wyidealizowanej kochanki.
Seria obejmuje najważniejsze utwory z klasyki literatury polskiej. Wybór, jakiego dokonaliśmy, przypomni najlepsze historie, najciekawszych bohaterów i wiersze, które weszły do kanonu czytelniczego.
Naszą serię wyróżniają nowoczesna szata graficzna i przyjazny format.
Jesteśmy przekonani, że lektura światowej klasyki stanie się teraz prawdziwą przyjemnością.
W tej szyderczej tragikomedii miłosnej Witkacy poddaje mistrzowskiej analizie zmienne stany umysłu i sprzeczne odruchy wynikające z perwersyjnej psychopatologii, będącej podłożem działań wszystkich jego postaci.
Ich reakcje fizjologiczne i emocjonalne są wzajemnie splecione z wyznawanymi teoriami; narządy płciowe, serce czy głowa ? różne ośrodki władzy ? często zdobywają przewagę w niespodziewanych i nieodpowiednich chwilach, niwecząc ludzką godność i prawość i doprowadzając do najbardziej groteskowych skutków.
(Daniel. C. Gerould)
Narkotyki są swego rodzaju rozprawą Stanisława Ignacego Witkiewicza z własnymi słabościami, ale też z - panującą wśród jemu współczesnych - opinią, na temat jego stylu życia i skłonności do uzależnień.
Witkacy opisuje własne stany "pod wpływem", swoje upadki, słabości, powroty do nałogów, ale i fascynacje.
Dziś odczytywane Narkotyki wydają się nie tylko niezwykłą wycieczką w krainę wyobraźni i językową zabawą, lecz także mimowolnym głosem w dyskusji nad legalizacją miękkich narkotyków.
Obecne wydanie zostało opatrzone przypisami, nieznacznie uwspółcześnione, całkowicie został jednak swobodny, pełen neologizmów, język Witkacego.
Najważniejsze dzieła filozoficzne i estetyczne:
Pojęcia i twierdzenia implikowane przez pojęcie istnienia
Nowe formy w malarstwie i wynikające stąd nieporozumienia
Teatr. Wstęp do czystej Formy w teatrze
Narkotyki
Powieści:
622 upadki Bunga, czyli Demoniczna kobieta
Pożegnanie jesieni
Nienasycenie
Utwory teatralne:
W małym dworku
Kurka wodna
Wariat i zakonnica
Szewcy
Matka
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
