Warszawa jest położona na pokładach wody uwięzionej blisko dwieście metrów pod powierzchnią ziemi, między skałami pochodzącymi z okresu oligocenu. W latach dziewiędziesiątych na terenie miasta powstało blisko sto ujęć wody oligoceńskiej, które stanowiły istotny element infrastuktury miejskiej. Obecnie praktyka korzystania z wody oligoceńskiej podupada, a wiele budynków z ujęciami jest zamykanych i popadają w ruine. Artystyczny duet Michaela Meier i Christoph Franz dokumentują przejściowy stan zanikania tego lokalnego fenomenu.
Dla krytyka teatralnego kontemplującego rozwój teorii filozoficznej pojawia się obecnie nowa definicja postmodernizmu: postmodernizm to ten moment w kulturze, kiedy ostatnie ontologiczne strategie obronne kruszą się, przemieniając w teatr pisze Elinor Fuchs w Te Death of Character (1996). W swojej pracy stara się opisać istotny przewrót w humanistyce i kulturze, którego wyraźne przejawy dostrzec można już od przełomu lat pięćdziesiątych i sześćdziesiątych XX wieku. Fuchs zwraca uwagę na to, że język teatru i teatralna metaforyka najlepiej wyrażają istotę postmodernistycznej przemiany. Zresztą nie ona jedna dochodzi do takiego wniosku. Wyczerpanie się paradygmatu modernistycznego i schyłek nowoczesności to problemy poruszane przez wielu myślicieli i flozofów: Michel Foucault krytykował metafizykę obecności, Roland Barthes diagnozował śmierć autora, Jacques Lacan podważał ontologiczne ugruntowanie podmiotu, a Jean-Franois Lyotard ogłaszał koniec wielkich metanarracji.
Książka Performans oporu ma formę historii mówionej, czyli opiera się na osobistych przeżyciach i opiniach mówiących. To seria wywiadów o czasach PRL z wybitnymi polskimi artystami i aktywistami. Rozmowy te niejednokrotnie rzucają nowe światło na akcje przeprowadzane przed laty, problematyzują pojęcie performansu oporu oraz stawiają pytania o możliwości tworzenia sztuki zaangażowanej i sens radykalnych gestów w czasach PRL i dzisiaj.
Agnieszka Sosnowska – kuratorka w Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski w Warszawie, badaczka związana z Instytutem Kultury Polskiej Uniwersytetu Warszawskiego, gdzie obroniła doktorat. Absolwentka wiedzy o kulturze oraz filozofii na UW. Zajmuje się praktykami artystycznymi na styku sztuk performatywnych i wizualnych, a także współczesnymi teoriami dotyczącymi filozofii teatru i performatywności.
Inne tańce to wystawa o jednym z najważniejszych zjawisk nowej sztuki w Polsce ostatnich lat: o śmiałych eksperymentach twórców tańca, teatru, performansu, muzyki oraz sztuk wizualnych, które ułożyły się w rozległy fenomen określany jako zwrot performatywny. Wśród prac pokazanych na wystawie znajdują się m.in. zapisy przełomowych spektakli Marty Ziółek, Komuny//Warszawa, Anny Karasińskiej czy Chóru Kobiet, fragmenty ekscentrycznych scenografii Aleksandry Wasilkowskiej, interaktywne instalacje Krzysztofa Garbaczewskiego i Wojtka Ziemilskiego, dźwiękowe interwencje Konrada Smoleńskiego i Wojtka Blecharza, rzeźby i fotografie Anety Grzeszykowskiej, filmy Karola Radziszewskiego, interaktywne instalacje Krzysztofa Garbaczewskiego/Dream Adoption Society .Wystawa prezentuje formację artystów, którzy dokonują odważnej reinterpretacji rodzimej tradycji sztuk performatywnych. Działania parateatralne Jerzego Grotowskiego, dorobek teatralny i happeningowy Tadeusza Kantora czy klasyczna sztuka performansu to dla twórców pokazanych na Innych tańcach istotny, ale zwykle negatywny punkt odniesienia. Z większym entuzjazmem czerpią ze zdobyczy estetyki relacyjnej, muzyki alternatywnej, teorii performatywności, teatru postdramatycznego czy tańca konceptualnego. Tytuł Inne tańce przywołuje spektakl przygotowany w 1982 roku przez jedną z najwybitniejszych formacji polskiego teatru eksperymentalnego Akademię Ruchu. Intencja zawarta w tym nawiązaniu jest złożona. Po pierwsze, A.R. to ważni prekursorzy obecnego zwrotu performatywnego. Po drugie, sformułowanie inne tańce trzeba czytać jako zapowiedź: ta wystawa konfrontuje widza z tym, co w sztuce nowe, z tym, co zmienia warunki gry, rozszerza pole walki, więc jeszcze nie doczekało się wiążących interpretacji, nie zostało otoczone domknięta ramą teoretyczną. Po trzecie, nawiązanie do Akademii Ruchu przypomina o tradycji Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski (liderem A.R. był wieloletni dyrektor Zamku Ujazdowskiego Wojciech Krukowski) jako instytucji interdyscyplinarnej, która zawiesza formalne podziały na sztuki wizualne i performatywne, podążając za bieżącymi praktykami artystycznymi.Integralną częścią wystawy są towarzyszący jej program performatywny i dyskursywny, a także cztery rezydencje realizowane we współpracy z Instytutem Muzyki i Tańca oraz projektem badawczym Kartografie obcości. Inne tańce powstały w ramach dwuletniego badania, którego częścią były tematyczne zajęcia ze studentami Instytutu Kultury Polskiej UW.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
