Nielzja to opowieści dla ludzi ciekawych świata, dla lubiących reportaże i literaturę faktu. To subiektywne spojrzenie autora na ludzi zamieszkujących olbrzymie obszary Rosji i tereny postsowieckie. Próba odgadnięcia: Homo Sovieticus, jaki on jest? Autor nie stawia diagnozy, opowiadając, konkluzję pozostawia Czytelnikom. Janusz Plewniak - z wykształcenia po studiach na Uniwersytecie Wrocławskim - fizyk.Jest kuratorem socjalnym.Z zamiłowania podróżnik, imał się w życiu wielu zajęć i profesji.Publikuje teksty i zdjęcia głównie w prasie polskiej i polonijnej.Od 1990 roku mieszka w Niemczech.Od 2021 roku jest związany z Wydawnictwem Śląsk, gdzie jest częstym autorem w miesięczniku o tej samej nazwie Śląsk oraz autorem książek reportażowych.
Legenda i prawda. Eliasz i Pistulka w kulturze śląskiej[Niniejsza praca] w serii kolejnych przybliżeń powinna doprowadzić nas do właściwego przedmiotu rozważań, do zapomnianych kart śląskiego pitavalu, którym będzie owa wspomniana na początku, niedokończona, mająca wszelkie szanse na długie trwanie, a mimo to zgasła regionalna legenda o pewnej parze łotrzyków, których wspólna pamięć bez wahania również zaliczyła do szlachetnych rozbójników i równaczy świata.Prawzorem owych herosów występku byli dwaj ludzie żyjący niespełna sto pięćdziesiąt lat temu tuż obok pradziadów dziś żyjącego pokolenia, na tym samym skrawku ziemi: Wincenty Eliasz (1828?1918?) i Karol Pistulka (1830?1879?), w legendzie po prostu Eliasz i Pistulka.Być może analiza nasza będzie też w jakiejś mierze próbą wyjaśnienia, z jakiego powodu ci bardzo ongiś głośni przestępcy, którzy na krótko stali się bohaterami autentycznej legendy dziś zostali praktycznie całkowicie zapomniani. []Dlaczego tak się stało?
Zdecydowana większość czytelników rozpoczyna swoją znajomość z twórczością Olgi Tokarczuk od lektury jej powieści. Bieguni, Prowadź swój pług przez kości umarłych oraz Prawiek i inne czasy to według internetowych rankingów najpopularniejsze utwory tej autorki. Warto jednak skierować swoją uwagę ku mniej oczywistym rejonom dorobku Tokarczuk reprezentowanym przez jej książki eseistyczne. Lalka i perła (2001), Moment niedźwiedzia (2012) i Czuły narrator (2020) układają się bowiem w interesującą narrację metaliteracką otwierającą nowe perspektywy interpretacji powieści i opowiadań noblistki. Co więcej, sformułowana w esejach sztuka pisania i czytania według Olgi Tokarczuk ma szansę stać się istotnym wsparciem w definiowaniu roli, jaką w naszym życiu odgrywa literatura.
Nadzieja prowadzi do Itaki to powieść o losach polskich, żydowskich uchodźców w ZSRR. Utwór od razu został uznany za ważny, napisany rewelacyjnie, zyskał bardzo dobrą recenzję wydawniczą Jerzego Andrzejewskiego. A jednak książka została wstrzymana przez cenzurę, o czym kompetentnie piszą Gardocki i Jankowska. Stała się też książką mityczną, symbolem polskiej literatury niewydanej, istniała w środowiskowej legendzie. Odkrycie jej w zbiorach Zdzisława Zwoźniaka, które po jego śmierci przekazano Bibliotece Śląskiej, daje wreszcie nadzieję na to, że czytelnik po blisko 70 latach pozna ten wyjątkowy utwór.
Książka-rozmowa między pisarzami, poetami, przyjaciółmi - Martą Fox i Jerzym Fryckowskim. Na poważnie i zabawnie. O literaturze, historiach miłosnych, śmierci, rodzinie, ale też programach telewizyjnych czy... plackach ziemniaczanych. Lektura na lato i lata! Miałaś szczęście do mężczyzn!Ja miałam szczęście do mężczyzn? Jurku, na bogów wszelakich, to oni mieli szczęście do mnie! Nareszcie zaczynam to w sobie doceniać!*Co zapisane, to przyklepane. I łatwiej zobaczyć życie, jakim jest.*Literatura pisana przez kobiety ma zawsze płeć i deprecjonuje się ją przymiotnikiem kobieca. Kobiety powinny pisać jak kobiety, skoro inaczej postrzegają świat.*Przeraża mnie myśl, że zostawię bałagan, że nagle umrę i trzeba będzie po mnie posprzątać.
Język obrazów filmowych nazywany bywa często językiem uniwersalnym, co implikuje, że powinien być zrozumiały dla wszystkich. Jednakże podczas przygotowania nowej wersji językowej w procesie tłumaczenia nierzadko okazuje się, że istotne są nie tylko informacje zawarte w warstwie wizualnej, ale również te, które mają podłoże kulturowe. Trudno nie zgodzić się tutaj z konstatacją Marka Hendrykowskiego, który zauważa, że[] komunikat filmowy realizuje zazwyczaj dwa wewnętrznie sprzeczne dążenia, a mianowicie zmierza ku osiągnięciu jak najpełniejszej uniwersalnej zrozumiałości i równocześnie dąży do zachowania maksimum cech swoistych. W procesie filmowego komunikowania uczestniczą więc każdorazowo dwa przeciwstawne kierunki dążeń: wektor powszechnej czytelności i wektor swoistej czytelności przekazu.Z tego z kolei wynika, że badanie przekładów filmowych wymaga uwzględnienia zarówno aspektów językowych, jak i kulturowych w obu konfrontowanych przestrzeniach, w jakich dzieła te funkcjonują, szczególnie zaś w nowym kontekście odbiorczym.Niniejsza rozprawa poświęcona jest problemom tłumaczenia wybranych polskich filmów na język rosyjski. Pokrewieństwo języków, w obrębie których prowadzone są badania, a więc polskiego i rosyjskiego, może, z jednej strony, ułatwiać odbiór filmu, z drugiej zaś powoduje problemy charakterystyczne jedynie dla tej pary językowej.Przekłady filmowe, które były przedmiotem analizy, zostały wykonane za pomocą różnych technik tłumaczenia audiowizualnego z uwzględnieniem ich możliwości i ograniczeń. W rozprawie skoncentrowałam się przede wszystkim na tych zjawiskach występujących w dialogach filmowych, które mogą powodować problemy tłumaczeniowe. Są one zwykle spowodowane różnicami systemowymi między konfrontowanymi językami lub też mocnym zakorzenieniem opisywanych zjawisk w kulturze wyjściowej.Wybrany materiał egzemplifikacyjny obejmuje polskie filmy o tematyce wojennej z lat siedemdziesiątych, a także produkcje bardziej współczesne. Przy doborze filmów do analizy kierowałam się przede wszystkim ich popularnością i dostępnością na rynku rosyjskim. Najważniejszym jednak kryterium było mocne osadzenie wybranych produkcji w kulturze polskiej, a także fakt, że zostały one przetłumaczone na język rosyjski w sposób profesjonalny.
"Ulice i chodniki, czyli główne przestrzenie publiczne miasta, to jego najważniejsze narządy tak pisała Jane Jacobs w swojej słynnej książce Śmierć i życie wielkich amerykańskich miast, już w latach 60. XX wieku, która okazała się jednym z najważniejszych dzieł o mieście i architekturze. Ale czy my dzisiaj w Polsce o ulicach myślimy w kategoriach przestrzeni publicznych? Czy zastanawiamy się nad nimi w kategoriach dostępności? Dostępności dla kogo a dla kogo nie i na jakich zasadach? Droga do prawidłowego poznania odpowiedzi na te pytania bierze się ze spojrzenia z bliska na codzienną sytuację funkcjonowania naszych ulic, z próbą zrozumienia co się na nich dzieje, co to oznacza, czy jest tam jakaś prawidłowość. Czy te ulice potrzebują pobudzenia do życia, czy wręcz przeciwnie wymagają pielęgnowania istniejącej relacji. Właściwie po to powstała ta publikacja, żeby zwrócić uwagę na aspekt kształtowania współczesnych ulic jeszcze przed procesem ich odnowy, być może żeby spojrzeć na ten aspekt bardziej rozważnie. (...) Niniejsza publikacja jest skierowana do urzędników, urbanistów, architektów, projektantów naukowców, ale także przedstawicieli organizacji pozarządowych i samych mieszkańców, którzy są zaangażowani w proces odnowy ulic miejskich i chcą się do tego procesu lepiej przygotować, aby przyczynić się do współtworzenia lepiej funkcjonujących, dostępnych, bezpiecznych ulic, które mogą stanowić ważną przestrzenią publiczną w mieście oferującą wiele jej użytkownikom i użytkowniczkom, ale co najważniejsze na miarę lokalnych potrzeb. [Ze Wstępu]
Kobieta postrzegana jest często jako przedstawicielka tak zwanej słabej płci. Ów stereotyp mógł się przyjąć z uwagi na jej z pozoru słabsze uwarunkowania fizyczne. Drobna budowa ciała, mniejsza siła oraz brak chęci dominacji sprawiły, że kobieta z założenia znalazła się na nieuprzywilejowanej pozycji. Jednak przyjęcie na siebie trudów życia codziennego plasuje ją niekwestionowanie na najwyższym stopniu podium, przeznaczonym dla zawodników walczących na ringu codzienności wbrew wpajanym już od dzieciństwa utartym wzorcom społecznym. Nie bez przyczyny zwykło się nazywać kobiety siłaczkami. Ich siła przejawia się bowiem w niezwykle stabilnej i mocnej konstrukcji psychicznej, pewności siebie, samodzielności, darze przekonywania, gotowości podjęcia najtrudniejszych wyzwań. Polega ona również na umiejętności pogodzenia życia rodzinnego z zawodowym, zręczności w dyskretnym kierowaniu mężczyznami, zdolności objęcia sterów na statku płynącym w nurcie codzienności - a przy tym potrafią pozostać jednocześnie w cieniu silniejszej płci. Historia docenia takie "żelazne damy" dnia powszedniego, tym bardziej że wciąż dominujący pozostaje patriarchalny wzór społeczny, z którego przejawami ciągle mamy do czynienia na przykład w systemie zatrudniania kobiet i ich awansu oraz wynagradzania, który dopuszcza próby molestowania czy mobbingu, a także poniżania przez płeć przeciwną. Niestety ciągle jeszcze kobiety mówią słabszym głosem w polityce, a na polu naukowym są często zagłuszane przez silniejszy tubalny głos płci męskiej. Oddając więc w ręce czytelnika drugą część naszej publikacji, pragniemy przedstawić sylwetki takich właśnie siłaczek, austriackich "żelaznych ladies", kobiet mocujących się z przeciwnościami losu, niezależnych i nieustępliwych. Kobiet, dzięki którym zmieniało się oblicze kraju. One - jak wyraźnie pokazała to wystawa Kalliope Austria. Kobiety w społeczeństwie, kulturze i nauce, która była inspiracją do powstania tej publikacji - potrafiły zbuntować się przeciwko niesprawiedliwości społecznej i stawać w obronie wolności i praw kobiet, które wstępując na drogę wiodącą do sfery publicznej, tworzyły ruchy kobiece. Kobiety te opowiadały się za człowieczeństwem i występowały przeciwko wojnie, zasilając szeregi ruchu oporu, a po wojnie współtworzyły nową rzeczywistość. To kobiety, które wyszły z cienia mężczyzn i odnalazły swoje powołanie na polu zastrzeżonym wówczas dla silniejszej płci - w nauce. Nie należy zapominać o kobietach mających zdecydowany wpływ na kształtowanie życia społecznego, politycznego czy kulturalnego przełomu wieków. Z czasem kobiety zapragnęły zdobyć uznanie i podbić świat. O takich kobietach jest ta książka. Agata Borek
Książka Marii Korusiewicz pomyślana jest jako pełna dygresji wędrówka poprzez labirynty kultury i czasu śladami ludzkiego doświadczania skończoności obecnej w istnieniu. [] Skomplikowana ścieżka, jaką podąża czytelnik sama przypomina nieco japoński ogród; idziemy po kolejnych kamieniach, poprzez kolejne zakręty, które odsłaniają nowe widoki i perspektywy nie zmieniając jednak podstawowego kierunku. [] Monografia wpisuje się tym samym w ponowoczesną myśl waloryzującą nietrwałość, ulotność i ułamkowość świata. Przypomina także o niewystarczalności czysto językowego opisu, któremu przypisujemy naukową obiektywność. W rezultacie, przyjęty przez autorkę sposób pisania rozpięty zostaje pomiędzy refleksją a głębią emocji odwołując się w porywający sposób zarówno do intelektualnych, jak i emocjonalnych zasobów czytelnika. Te wysokie walory monografii, tak językowe, jak intelektualne, pozwolą czytelnikowi odbyć fascynującą podróż po obszarach nietrwałości świata.
(...) Zdecydowałem się na opracowanie nowego wydania, ponieważ kolejne, czyli piąte wydanie tej książki po sześciu latach, jakie upłynęły od poprzedniej edycji, umożliwia bardziej wnikliwe i krytyczne spojrzenie na podjęte w niej problemy z nieco innej perspektywy czasowej zmienionej postępującymi szybko przeobrażeniami świata. Wiadomo, że nawet stosunkowo krótki dystans czasowy umożliwia ponowne przemyślenie wcześniejszych spojrzeń na podjęte problemy oraz na ich ocenę, w której będą uwzględnione również poglądy innych autorów, jakie zostały opublikowane w ostatnich latach. Jestem też przekonany o tym, że nic nie jest tak dobre, aby nie mogło stać się lepszym w wyniku kolejnych korekt i uzupełnień. Do opracowania nowego wydania skłoniło mnie również to, że zainteresowanie elitami nie zmalało, a nawet wzrosło, na co wskazują zarówno polsko jak i obcojęzyczne publikacje, które skłaniają do kolejnego przemyślenia określonych zjawisk i nie powinno się ich pomijać w nowym wydaniu.Od Autora
Andrzej Niedoba urodził się 30 października 1940 roku w Nawsiu na Zaolziu. Jego stryj Władysław Niedoba, znany jako Jura spod Grónia, był jednym z założycieli Sceny Polskiej Teatru Cieszyńskiego w Czeskim Cieszynie i jej wieloletnim kierownikiem artystycznym. Ojciec Adam Niedoba w 1950 roku założył Zespół Regionalny ?Wisła?. Pieśń ?Szumi jawor?, którą Adam i Andrzej Niedobowie stworzyli pod koniec lat 60. XX wieku, stała się nieoficjalnym hymnem górali beskidzkich. Andrzej Niedoba po ukończeniu studiów polonistycznych pracował jako spiker w telewizji w Krakowie, a później w Katowicach. Pisał również artykuły publicystyczne i reportaże, pracował w jedenastu śląskich i zaolziańskich redakcjach. Przez dekadę był naczelnym redaktorem rybnickich ?Nowin?. W 1978 roku debiutował jako dramaturg sztuką ?Skoczek? w Teatrze Polskim w Bielsku-Białej. Wydał zbiory reportaży ?Siedemdziesiąt dziewięć godzin nocy? (1981), ?Piekłoniebo? (1989), a także ?Matka Ziemia? (2017). Jest autorem dramatów ?Rajska jabłonka?, ?Pakamera?, ?Górlandia?, ?Kim pani jest??. Ta ostatnia sztuka była pokazywana w Teatrze Telewizji, a zagrały w niej Krystyna Janda i Mirosława Dubrawska. Opublikował znakomitą opowieść rodzinną pt. ?Rzeka niepokorna. Saga cieszyńska?, w której spisał historię rodu Niedobów w skomplikowanych dziejach Śląska Cieszyńskiego. Powieść ?Herody? jest dramatycznym, świetnie napisanym eposem z dziejów społeczności Ziemi Śląska Cieszyńskiego w okresie II wojny światowej i w czasie głębokich przemian w burzliwych realiach drugiej połowy lat czterdziestych minionego wieku. (Od Redakcji) Wieczorami niosło się nad wioską klepanie kos, a od wczesnego rana kosiarze ruszali przed siebie równą tyralierą, która Michałowi i nie tylko jemu, przypominała tamtą tyralierę, tylko że wtedy to nie byli kosiarze, ale niemieccy żołnierze z wysoko zakasanymi rękawami ciemnozielonych mundurów. Szli szeroką ławą od samej doliny, dziwnie wolno i uważnie rozglądając się dookoła. I pewnie doszliby tak do samej Imielnicy na plac przed gminą, gdyby nagle nie rozszczekał się jeden cekaem od kościoła, a potem drugi od cmentarza. Tyraliera przypadła do ziemi i leżała tak na imielnickich ścierniskach do samego południa, aż do momentu, gdy w dolinie pojawiły się sapiące żuki i plunęły pierwszymi pociskami na najbliższe chałupy. Michał miał ten widok wyryty w pamięci aż do bólu, który kazał mu czasem zrywać się ze snu i krzyczeć na polskich żołnierzy, żeby uważali na dolinę, bo tamtędy zbliża się do nich śmierć. Ale żołnierze w Michałowych snach śmiali się tylko z niego, zapalali papierosy i odwra cali głowy na plac przed kościołem, gdzie w tym momencie pojawiły się właśnie wychodzące z mszy, przerwanej strzałami, imielnickie dziewczęta. Ema miała wtedy szesnaście lat, ale już była najładniejsza i w snach Michała nie popatrzyła wtedy na niego, nawet go nie zauważyła, tylko pognała z dziewuchami pod mur do wojskowych okopów. (Fragment powieści)
Książka przedstawia kolegiatę Sainte-Waudru w Mons jako architektoniczne dziedzictwo gotyckiego brabanckiego stylu. Opis katedry Sint-Rombouts w Mechelen (XIII—XIV w.) z wielką dzwonnicą miejską le Beffroi, pierwszego kościoła zbudowanego w tym stylu i jej porównanie z kolegiatą w Mons umacnia znaczenie architektury gotyckiej na ziemi belgijskiej. Dokonuje się przy tym odniesienia do źródła architektury gotyckiej, bazyliki Saint-Denis pod Paryżem (1140—1144). Jej twórca, opat Suger z Saint-Denis, przeciwstawiając się cysterskiej koncepcji architektonicznej św. Bernarda, wprowadził w świat architektury język mistyczny związany z metafizyką światła odpowiedzialną za piękno witraży i transparencję konstrukcyjną nowego stylu.
(Fragment)
Aspekt nowości towarzyszy mediom niemal od samego początku ich istnienia. Określone rozwiązania natury technicznej, technologicznej lub konceptualnej były w stanie wywołać idealny efekt złudzenia optycznego lub oddać realizm wydarzeń na ekranie. Obok dokumentalnego zapisu rzeczywistości wykorzystywano efekty, które były w stanie wywołać zadziwienie, zaskoczenie, odtworzyć niewiarygodne sytuacje.
Gdzie aktualnie należy szukać pojęcia nowości w kontekście medium fotografii, filmu, sztuki mediów? Na czym polega ono dziś, w jaki sposób powstaje, z czego wynika i czemu służy? Reasumując wybrane z historii mediów obrazowania technicznego przykłady, fakty i wydarzenia można na wiele sposobów podjąć próbę odpowiedzi na powyżej postawione pytania.
Ze Wstępu
Spis treści
Janusz Musiał
W poszukiwaniu Nowego – wstęp
Agnieszka Babińska
[De]materializacja w fotografii
Marek Janczyk
Autonomia doświadczania fotografii w twórczości Bronisława Schlabsa (1920–2009)
Ada Grzelewska
Echa międzywojennego sporu o fotografię w twórczości śląskiego środowiska fotograficznego w pierwszym dziesięcioleciu po wojnie
Piotr Zawojski
Pomiędzy ruchem (w) fotografii a filmowym stasis. 24 Frames Abbasa Kiarostamiego
Janusz Musiał
Piękne obrazy – kalkulacje świat(ł)a i wyobraźni
Vahram Mkhitaryan
„Teoria zdalnego montażu: Peleshyan – Brak słów nie jest milczeniem
Dawid Kozłowski
Kino interaktywne. Wstęp do historii miksowania obrazu na żywo
Łukasz Baka
Immersyjność warstwy wizualnej w filmach Christophera Nolana
Zbigniew Tomaszczuk
Reinterpretacja jako strategia współczesnej sztuki
Radosław Sirko
Dźwięk jako intermedium. Wybrane prace polskich artystów dźwięku
Jerzy Łukaszewicz
Kultura konsensusu. Twórcy i dzieła
Biogramy
Spis ilustracji
Praca składa się z trzech części tematycznych, w których zawiera się łącznie szesnaście rozdziałów. Każdy z tych rozdziałów dotyczy odrębnego zagadnienia tematycznego. Kolejne części pracy zawierają rozważania umiejscowione: najpierw w szerszym kontekście ekonomicznym i zarządczym, następnie w aspekcie bezpieczeństwa pracy w podmiotach branży górniczej, a w ostatniej części – koncentrujące się na problemach funkcjonowania
przedsiębiorstw górniczych w odniesieniu do bezpieczeństwa powszechnego. Niewątpliwie takie ujęcie problematyki pracy należy uznać za logiczne, trafne pod względem naukowym i pożyteczne z punktu widzenia aplikacyjnego, mając na uwadze to, iż opracowanie jest adresowane zarówno do teoretyków, jak też do praktyków, biorących czynny udział w zarządzaniu różnymi aspektami funkcjonowania przedsiębiorstw górniczych. Ujęte
w pracy zagadnienia teoretyczne, poparte wynikami badań empirycznych, zaowocowały ciekawymi wnioskami poznawczymi i aplikacyjnymi.
(z recenzji dr hab., prof. AWSB Joanny Kurowskiej-Pysz)
SPIS TREŚCI
WSTĘP
ROZDZIAŁ 1
WYBRANE UWARUNKOWANIA EFEKTYWNEGO FUNKCJONOWANIA PRZEDSIĘBIORSTW GÓRNICZYCH
Anna Manowska
Opracowanie metody prognozowania zbytu i planowania wydobycia węgla kamiennego
Zygmunt Korban
Optymalizacja rozdziału robót na przykładzie oddziałów mechanicznych
KWK – studium przypadku
Małgorzata Wyganowska
Procedura identyfikacji nieobligatoryjnych potrzeb szkoleniowych w przedsiębiorstwie górniczym podstawą efektywnego procesu szkolenia
Anna Lubosz, Piotr Mocek
Zagrożenia klimatyczne w kopalniach węgla kamiennego w świetle nowych regulacji prawnych i badań ankietowych
Piotr Mocek
Praca stacji wentylatorów głównych kopalni x i jej wpływ na środowisko ze względu na emisję hałasu
Maria Gajdowska
Wielokryterialna ocena poziomu zagrożenia metanowego
ROZDZIAŁ 2
WYBRANE UWARUNKOWANIA BEZPIECZNEGO FUNKCJONOWANIA PRZEDSIĘBIORSTW GÓRNICZYCH
Ewelina Włodarczyk
Nowoczesne technologie w zarządzaniu bezpieczeństwem i higieną pracy
Małgorzata Wyganowska
Technologie VR w efektywnym szkoleniu w zakresie bezpieczeństwa i higieny pracy
Anna Bluszcz
Analiza funkcjonalności oprogramowania do zarządzania bezpieczeństwem i higieną pracy
Ewelina Włodarczyk, Aurelia Rybak
Baza danych wspomagająca zarządzanie BHP w wybranym przedsiębiorstwie
Katarzyna Tobór-Osadnik
Analiza wpływu procesu adaptacji zawodowej na przestrzeganie
przepisów bhp przez pracowników kopalń węgla kamiennego
ROZDZIAŁ 3
FUNKCJONOWANIE PRZEDSIĘBIORSTW GÓRNICZYCH W KONTEKŚCIE
BEZPIECZEŃSTWA POWSZECHNEGO
Piotr Bańka
Monitorowanie zagrożenia bezpieczeństwa powszechnego powodowanego
drganiami powierzchni terenu indukowanymi działalnością górniczą
Aurelia Rybak
Systemy informacji przestrzennej w bezpieczeństwie
Joanna Herczakowska
Wykorzystanie tablic przepływów międzygałęziowych do analiz sektora górniczego i symulacji wrażliwości gospodarki na zmiany
cen surowców energetycznych pod kątem bezpieczeństwa energetycznego
Maja Taraszkiewicz-Łyda
Edukacja w kontekście bezpieczeństwa publicznego na przykładzie
wydziału górnictwa, inżynierii bezpieczeństwa i automatyki przemysłowej
Marcin Krause
Analiza podstaw prawnych dotyczących bezpieczeństwa i higieny
pracy służb na wybranym przykładzie
STRESZCZENIE MONOGRAFII
W książce znalazły miejsce interpretacje filmów Aleksieja Bałabanowa, Andrieja Konczałowskiego, Siergieja Łoźnicy, Aleksandra Sokurowa, Aleksieja Uczitiela i Aleksandra Wieledynskiego. Przedmiotem namysłu stały się fabularne i dokumentalne dzieła filmowe powstałe po roku 2000., związane z wizualizacją centralnych dla Rosjan konfliktów militarnych, tj. z Wielką Wojną Ojczyźnianą, wojną radziecko-afgańską oraz wojnami czeczeńskimi w latach 1994-1996 oraz 1999-2009. [...]
Chodziło głównie o naświetlenie nowych tendencji, które pojawiły się w kinie rosyjskim w XXI wieku, wskazanie możliwych obszarów napięć i dyskusji prowokowanych przez filmy podejmujące problem wojny, nowatorskich perspektyw ujęcia pozornie starych tematów, które zyskują nowy wymiar we współczesnej świadomości społecznej, co da się zauważyć w wielu inicjatywach, których celem jest upamiętnienie ofiar traumatycznych wydarzeń. Książka ta, kierując uwagę w stronę kina skoncentrowanego na trudnych kwestiach historii Rosji, ma zatem też stawiać pytania, zachęcać do dyskusji w duchu trans-, inter- i wielokulturowego dialogu.
Z Wprowadzenia
Spis treści:
Wprowadzenie
Wojna radziecko-afgańska w twórczości Aleksieja Bałabanowa i Swietłany Aleksijewicz
Pamięć o Holocauście w filmie Andrieja Konczałowskiego Raj
Zakładnik Aleksieja Uczitiela w kontekście wybranych utworów Władimira Makanina
Żywy Aleksandra Wieledynskiego jako tekst o życiu pamięci
O wojnie, traumie i męskości (na materiale filmu i opowiadania filmowego Aleksandra Sokurowa)
Rosyjska arka i Frankofonia Aleksandra Sokurowa jako reprezentacje (post)pamięci o blokadzie Leningradu
Meandry pamięci o przeszłości. Casus Siergieja Łoźnicy
Bibliografia
Nota bibliograficzna
Indeks nazwisk
Stwierdzenia, iż rok 1918 zapisał się w dziejach kobiet złotymi zgłoskami, nie można uznać za przesadzone. To rok, w którym Austriaczki, ale także Niemki i Polki po trudnych i burzliwych działaniach zmierzających do
zaakcentowania swojego istnienia na płaszczyźnie społeczno-polityczno--gospodarczej uzyskały prawa wyborcze, a przez to możliwość współdecydowania nie tylko w kwestiach ich bezpośrednio dotyczących, ale i w sprawach o randze narodowej.
Aby pierwszy raz w historii kobiety w Austrii mogły zagłosować na równych prawach z mężczyznami, musiały stoczyć nierówną walkę o samostanowienie,
uzyskanie praw wyborczych i równouprawnienie pod względem wynagrodzenia za świadczoną pracę, często narażając się na kpinę, szyderstwo, a nawet pozbawienie wolności.
(Ze Wstępu)
Spis treści
Słowo wstępne
Renata Dampc-Jarosz, Wiedeńska „piękna dusza”. Fanny von Arnstein i jej znaczenie dla życia kulturalno-społecznego austriackiej stolicy na przełomie XVIII i XIX wieku
Elwira Poleszczuk, Przecierając nowe ścieżki. Szkic o Idzie Pfeiffer (1797–1858)
Romuald Jędruszczak, Marie Schwarz – pedagog czy polityk?
Magdalena Popławska, Rosa Mayreder – życie i twórczość wiedeńskiej feministki
Agata Borek, Kobieta (nie)zapomniana? Synergia sztuki, mody, przedsiębiorczości
i wolności w spuściźnie Emilie Flöge
Michał Skop, Z Wiednia do Hollywood. Aktorka, gwiazda filmowa i wynalazca
Hedy Lamarr
Nina Nowara-Matusik, Artystka jako miejsce niedookreślone: Ingeborg Bachmann
portret(y) Anny Marii
Monika Blidy, Autoportret odczuwany. Malarstwo świadomości ciała Marii Lassnig
Alan Rymarczyk, Elfriede Jelinek: pisarka niezłomna
Kobiety, którym Austria zawdzięcza swoją tożsamość – informacje biograficzne
Indeks nazwisk
Wprawdzie czas nie jest niczyim wrogiem, niemniej jednak przekraczając
smugę cienia i osiągając wiek późno dojrzały, postrzegamy aż
nazbyt wyraźnie odwrócenie perspektywy czasowej – z czasu przeżytego
w czas, jaki nam jeszcze pozostał, i wówczas ze zdziwieniem
dostrzegamy, jak w tytule sztuki o starości Pameli Catherine Delaney
(2009), że Lepiej już było, i zaczyna do nas docierać prozaiczny fakt:
jutro zapowiada śmierć, a pojutrze życie – w innej czasoprzestrzeni,
w nieznanym czasie i wymiarze. Inaczej mówiąc, przeszłość wprowadza
nas w teraźniejszość, a ta z kolei w przyszłość, i dalej poza przestrzeń
czasu – w wieczność…
(Słowo od autora, fragment)
Spis treści
Słowo od autora
1. Rozwój i główne idee pedagogiki starzenia się i starości
2. Geragogika pomiędzy Scyllą a Charybdą
3. Pedagogika osób z otępieniem jako nowy obszar
geragogiki specjalnej
4. Język, mowa i komunikacja – ważną przestrzenią
geragogiki specjalnej
5. W kierunku geragogiki inicjacyjnej, inkluzyjnej, integracyjnej
6. Dziecko z przedwczesnym starzeniem się
7. Piękni osiemdziesięcioletni, czyli „starzenie się
z wdziękiem” a realia życia
8. „Zaklinanie rzeczywistości” a blaski i cienie podeszłego wieku
9. Praca a krotko- i długowieczność w gerontologii i mądrości narodów
10. Ekologia i gerontologia, czyli starość a godzenie się
z przestrzenią, miejscem, czasem…
11. Starość darem losu, życiowym zadaniem i wyzwaniem dla
przyszłości
12. Patrząc na starość, gdy Bóg się uśmiecha…
13. Prawa człowieka prawami ludzi starszych
14. Modelowe rozwiązania przeciwdziałania przemocy wobec
osób starszych
15. Starość w poezji – poezja [w] starości
16. Od Jana z Czarnolasu do Jana Sztaudyngera, czyli starość
we fraszkach
17. Psychoanalityczna koncepcja człowieka starego
18. Wiara u schyłku życia ludzkiego
19. „Wstrzymaj się chwilo” – geragogika losu i mądrości życiowej
20. W poszukiwaniu wskaźników jakości życia osób starszych
21. Od juwentologii do pedagogiki w służbie starości
Słowo końcowe
Bibliografia
Filmografia
Netografia
Niniejszy tom O dramacie, z podtytułem Od Hugo do Witkiewicza, opracowany
w pierwszej wersji równolegle z tomem O dramacie. Od Arystotelesa do Goethego (PWN, 1989, wyd. drugie, Wydawnictwo „Śląsk”, 2001), ma te same co on cele i zasady edytorskie. Prezentuje teorie dramatu powstałe w różnych krajach europejskich w wiekach XIX i XX.
(...)
W XIX i XX stuleciu, podobnie jak w wiekach poprzednich, dramatem zajmowali się nadal współcześni filozofowie i dramatopisarze, uczeni oraz krytycy. Z różnych punktów widzenia formułowali poglądy dotyczące istoty sztuki dramatycznej i poszukiwali dróg do określenia jej funkcji społecznej, narodowej i artystycznej. Rozważania te wniosły cenne spostrzeżenia oraz uwagi o dramacie, nie zawsze jednak tworzyły jednolite jego teorie.
/Ze Wstępu/
Spis treści
Przedmowa do drugiego wydania
Nota edytorska
R o z d z i a ł I
NIEMCY I AUSTRIA
Wstęp 25
August Wilhelm Schlegel
O dialogu dramatycznym
O dramatyczności i teatralności
Ludwig Tieck
Traktowanie cudowności przez Szekspira
Friedrich Wilhelm Joseph Schelling
O tragedii
(...)
ANGLIA I IRLANDIA
Wstęp
Samuel Taylor Coleridge
Dramat grecki
Rozwoj dramatu
Ogolnie o dramacie i gustach publiczności
O cechach dramatow Szekspira
William Hazlitt
O komedii nowoczesnej
George Meredith
Pojęcie komedii i rola komizmu
Oscar Wilde
Przedmowa do „Portretu Doriana Gray’a”
(...)
FRANCJA
Wstęp
Madame de Staël
O literaturze rozpatrywanej w związkach z instytucjami społecznymi
O Niemczech
Benjamin Constant
Kilka refleksji o tragedii Wallenstein i o teatrze niemieckim
Stendhal
Racine i Szekspir
Victor Hugo
Przedmowa do dramatu Cromwell
Przedmowa do „Marii Tudor”
(...)
WŁOCHY
Wstęp
Ermes Visconti
Dialog o jedności miejsca i czasu w dramacie
Alessandro Manzoni
List do Pana C... O jedności czasu i miejsca w tragedii
Luigi Capuana
Paolo Ferrari
Achille Torelli
(...)
HISZPANIA
Wstęp
Mariano José de Larra
Dwa słowa
O przekładach
Manuel Tamayo y Baus
Prawda jako źrodło piękna w literaturze dramatycznej
Benito Pérez Galdós
Wstęp do „Skazanych”
Wstęp do „Duszy i życia”
Jacinto Benavente
Tworzywo dzieła dramatycznego
Książka ta nie jest historią wyłącznie poetyki ani historią wyłącznie teorii dramatu. Jest przewodnikiem po dziejach rozważań teoretycznych dotyczących dramatu od Arystotelesa do Goethego. Przygotowana wysiłkiem zbiorowym, stanowi pierwszy tom źródeł do historii teorii dramatycznych z bogatym komentarzem historycznym, literackim i teatralnym oraz prezentacją autorów i ich podstawowych wypowiedzi o charakterze teoretycznego uogólnienia. (...)
Tom umownie określający zakres czasowy Od Arystotelesa do Goethego obejmuje i rozpoznaje rozległą przestrzeń kulturową. Proponowana przez nas periodyzacja dziejów teoretycznych rozważań o dramacie pokrywa się z przyjętą i stosowaną w historii kultury. Ma ona charakter jedynie formalny. Chcieliśmy uniknąć kategorii prądu i nurtu w dziejach teorii, choć niekiedy te kategorie pojawiały się jako niezbędne. Zgromadzony materiał został opracowany w dwóch częściach, Starożytność i średniowiecze oraz Czasy nowożytne. Od XVI do początków XIX wieku. Każdą z części podzielono na rozdziały. W części pierwszej
są to: Grecja i Rzym, Starożytne Indie, Antyk chrześcijański i wczesne średniowiecze oraz Dojrzałe i późne średniowiecze. W części drugiej mieszczą się rozdziały: Włochy (wiek XVI, XVII i XVIII), Francja (wiek XVI, XVII i XVIII), Hiszpania (wiek XVI, XVII i XVIII), Anglia (wiek XVI, XVII i XVIII), Niemcy (wiek XVII, XVIII i początek XIX); Polska (wiek XVII, XVIII i początek XIX).
/Ze Wstępu/
Spis treści
Przedmowa
Nota edytorska
C z ę ś ć p i e r w s z a
Starożytność i średniowiecze
R o z d z i a ł I
GRECJA I RZYM
Wstęp
Bibliografia
Arystoteles
Poetyka
Quintus Horatius Flaccus
Sztuka poetycka
Euanthius
Dramat, czyli o komedii
Donatus
O komedii
Diomedes
O tragedii i komedii
Platonios
Rożnice między gatunkami komedii
Rożnice stylow
(...)
ENCYKLOPEDIE I SŁOWNIKI ŚREDNIOWIECZNE
Hraban Maur
O Wszechświecie
Salomon
Glosy Salomona
Papias
Źrodłowe podstawy wiedzy
(...)
INSTRUKCJE DRAMATU RELIGIJNEGO
Św. Ethelwold
Prawidłowa jednomyślność zakonna
Jak należy odprawiać „Visitatio”
Honoriusz z Autun
Klejnot duszy
(...)
C z ę ś ć d r u g a
Czasy nowożytne
od XVI do początków XIX wieku
R o z d z i a ł I
WŁOCHY
Wstęp
Bibliografia
Francesco Robortello
Wyłożenie wszystkiego, co się tyczy sztuki komedii
Giambattista Giraldi Cinzio
Rozprawa, czyli list do Giulia Ponzio Ponzoniego o układaniu
komedii i tragedii
Giulio Cesare Scaliger
Poetyka w siedmiu księgach
(...)
HISZPANIA
Wstęp
Bibliografia
Bartolomé de Torres Naharro
Wstęp do „Propalladia”
Miguel de Cervantes Saavedra
Przemyślny szlachcic Don Kichote z Manchy
Rozważania o komedii
Juan de la Cueva
Wzor poetycki
(...)
POLSKA
Wstęp
Bibliografia
Maciej Kazimierz Sarbiewski
Księga IX. O tragedii i komedii, czyli Seneka i Terencjusz
Wacław Rzewuski
O nauce wierszopiskiej
Ignacy Krasicki
O regułach sztuki dramatycznej
Adam Kazimierz Czartoryski
Przedmowa do „Panny na wydaniu”
(...)
Indeks nazwisk
Indeks tytułów
Konrad Ludwicki prozaik i eseista. Autor kilku książek. Ostatnio wydał Pisanie jako egzystencja(lizm). Refleksja autotematyczna na marginesie „Księgi niepokoju” Fernanda Pessoi (Warszawa 2011) i Bóg – Zło – Modlitwa. Wokół „Uwag 1940-1942” Karola Ludwika Konińskiego (Kraków 2016).
Tematem powieści Lakrimma jest defetystyczna miłość malarza Adama do młodszej i wrażliwej Ditty. W atmosferze muzyki oraz rozmów o sztuce tych dwoje ludzi przeżywa swe dylematy twórcze i uczuciowe. Sytuacje fabularne mają znamiona niemal uniwersalne, dzięki czemu z przeżyciami głównego bohatera utożsamiać się może bodaj każdy czytelnik.
To drugie, po dziesięciu latach, wydanie tej książki.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
