Książka stanowi rzetelny dokument historyczny fascynujących, ale jakże dramatycznych, dziejów Lwowa i Lwowiaków. Lwów i jego historia są dużą częścią Polskiego Dziedzictwa Narodowego oraz kultury i historii europejskiej.Legenda Lwowa jest fenomenem na skalę światową. Jaki nieprawdopodobny genius loci miało to miasto, skoro dzisiaj, po 80 latach od jego utracenia, nadal budzi takie ogromne emocje i tęsknotę u kolejnego pokolenia potomków Lwowiaków u ludzi, którzy tego miasta, takiego jakim było, nigdy nie znali. Proste towarzyskie pytanie skąd jesteś wywołuje u potomków Lwowiaków problem i najczęściej odpowiadają urodziłem się i mieszkam w (), ale moi rodzice pochodzą ze Lwowa.Ta książka powstała z tęsknoty za swoim miejscem na ziemi, za swoją tożsamością, mówi o wiecznym wyobcowaniu, o brutalnym odcięciu od korzeni, historii, grobów rodzinnych, dotyczy świata, którego już nie można dotknąć, zobaczyć. Człowiek wybiera, czy chce być według śląskiego powiedzenia ptokiem, krzokiem czy pniokiem. Lwowiacy zostali zmuszeni do bycia wiecznymi ptokami wbrew własnej woli.Prof. dr hab. n. med. Marek Kawecki
Beata Tomanek od 18 lat zachęca słuchaczy Radia Katowice, żeby stawali się kronikarzami swoich czasów. Uświadamia wartość rodzinnych dokumentów, dzienników, starych kronik i fotografii oraz ich znaczenie dla historii powszechnej. Efektem tych spotkań i rozmów jest ksiązka zawierająca 15 zapisów takich właśnie spotkań - rozmów z osobami zapisującymi dzieje swoich prezodków, rodzinn, przyjaciół. Każda z postaci ma do opowiedzenia niezwykła historię, będącą elementem szerszej panoramy historii Śląska. Mikrohistoria to dzisiaj odrębna dziedzina badań naukowych. Pani Beata Tomanek oddaje nam do ręki książkę, w której chodzi nie tylko o wiedzę o wydarzeniach zapomnianych, ponieważ nie umieszczono ich w podręcznikach historii. Autorka jest mikroświatami zafascynowana. O losach zwykłych ludzi opowiadają jej historycy amatorzy. Ich relacje nie są beznamiętnymi historiami. Dla strażników pamięci radio jest czymś magicznym, cynkownie są ukochanym miejscem na ziemi, hałdy drogą do Himalajów, a wojna była szansą na podróż do Afryki. W tej książce nie studiujemy historii. Przeszłości doświadczamy dzięki emocjom, które zawarte są w tych opowieściach. prof. dr hab. Ryszard Kaczmarek
"Uczeni śląscy, o jakich piszę w tym zbiorku, w dużej mierze należą już do porządku tradycji. Młodzi uczeni ich nie znają, nie czytają, mają nowych mistrzów. Dla mnie jednak to byli uniwersyteccy mentorzy i przyjaciele, którzy wciąż żyją ze mną w ich tekstach, w anegdocie, w rozmowie, jaką czasem prowadzę z tymi, którzy ich znali i byli dla nich ważni. Nie, nie jestem płaczką żałobną (z wiersza Miłosza). Raczej wdzięcznym przechodniem, który spotkał na swojej drodze pięknych ludzi. O nich jest ta książeczka".
Piotr Zaczkowski urodził się w 1959 roku. Od ponad pół wieku uznaje pisanie za najbardziej atrakcyjny program naprawczy. Efekty są różne. Chyba dlatego, że nie jest łatwo naprawiać życie przez całe życie.
Zbiór siedmu baśni filozoficznych autorstwa Mirosława Piróga, filozofa z Uniwersytetu Śląskiego. Autor interesuje się psychologią głębi C.G. Junga i filozofią religii. Prowadzi w świecie realnym, wraz z Małgorzatą Kunysz, Akademię Jungowską, a w świecie wirtualnym blog Inne myśli. Od 1998 roku daje wykłady, warsztaty i seminaria ukazujące powiązania pomiędzy współczesną filozofią i psychologią a starożytnymi tradycjami mądrościowymi. Słowa, którymi władam, powietrzem są tylko, a jednak cieszę nimi słuchających. Te słowa Safony są mi najbliższe. Zawsze lubiłem malować słowami rozmaite obrazy. Baśnie, które tu przedstawiam, są takimi właśnie obrazami. Przedstawiają one pewne sytuacje, zdziwienia, konieczności; to, co się zawsze przydarza, a czego nieraz nie zauważamy zajęci codziennym życiem.To jest być może ich aspekt filozoficzny. Mimo tego, że podejmują ważkie tematy, takie jak miłość czy śmierć, mają wszelako tylko jedno zadanie: by cieszyć słuchających. Ta radość może wyniknąć z odkrycia, że czytelnik ma podobny albo może całkowicie odmienny obraz świata. Acz przyznam tu, że radość z odkrycia odmienności jest rzadka. W każdym razie, oddaję oczom i umysłom czytelników owe baśnie, mając niejaką nadzieję, że ich lektura przysporzy im pewnej subtelnej przyjemności, dostępnej tylko tym, którzy lubią czarne figurki na białym tle.Od Autora
Spotkajmy się jeszcze raz, czyli 30 rozmów z ciekawymi ludźmi to zbiór najbardziej interesujących wywiadów z ludźmi teatru, filmu, muzyki, rozrywki, literatury szeroko rozumianej kultury, które ukazały się na przestrzeni 10 lat na naszych łamach. W grudniu 2025 roku mija bowiem 10 lat od wznowienia druku gazety Goniec Górnośląski. Nie planując żadnej wielkiej jubileuszowej fety, pragnę jednak tę moją dekadę z tytułem zaakcentować w ten właśnie sposób wydawnictwem w formie książki.Hanna Grabowska-Macioszek
Nostalgia do PRL może sprawić, że ta książka wyda się bliska czytelnikom. Polskie realia życia za żelazną kurtyną, starszym znane z autopsji, młodszym z filmów, książek i z relacji dziadków lub rodziców, możemy skonfrontować z doświadczeniami naszych sąsiadów. Ta sąsiedzka opowieść obejmuje zdarzenia i postaci istotne w historii NRD, w Polsce natomiast przeważnie mało znane. Książka wzbogaca polski obraz enerdówka, którego nazwa, w tym pisownia, zdradza poczucie wyższości Polaków, niekoniecznie uzasadnione.Ten polski obraz był najpierw naznaczony doświadczeniem wojennym i stereotypem złego Niemca (mimo wysiłków propagandy, która starała się odróżnić dobrych Niemców ze Wschodu od złych Niemców z Zachodu). Później, gdy rygory polityczne zelżały, a granice szerzej otwarto, polscy turyści w berlińskich domach towarowych mogli poczuć przedsmak prawdziwej zagranicy i wrócić do domu z pełnym bagażnikiem rzeczy, których w Polsce Ludowej brakowało. Większość wracała też z przekonaniem, że mimo wszystko u nas jest lepiej, bo Polska to przecież najweselszy barak w obozie. Czytelnicy Najpiękniejszej twarzy socjalizmu mogą jednak zwątpić w zasadność tej tezy.Prócz walorów edukacyjnych książka zaleca się kompozycją i wartkim językiem, który sprawia, że czyta się ją z przyjemnością. W dwustronicowych artykułach, uporządkowanych alfabetycznie niczym w słowniku, nie brak przykładów subtelnego humoru i ironii, a czasem gorzkiej refleksji. Artykułów jest 99, może to przypadek, a może żart numerologiczny. 99 artykułów napisanych przez 26 autorów i tak sprawnie przetłumaczonych, że ma się wrażenie, iż pochodzą od jednej osoby. Choć stylistycznie jednorodna, książka jest tematycznie zróżnicowana: obejmuje kulturę, sport, obyczaje, wcale nie tylko politykę. Spis treści zawsze ma w sobie coś z menu, ale tu oferta wydaje się szczególnie kusząca. Spróbujmy, bo warto. prof. Mirosław Bańko, Uniwersytet Warszawski
Czy Melpomena mówi już po śląsku? to zbiór esejów i rozmów nie tylko o śląskim teatrze, ale także o śląskiej historii oraz pamięci. Wiele regionalnych spektakli stawało się bowiem inscenizacją tych wydarzeń, które nie mieściły się w ramach usankcjonowanej polityki historycznej. Przedstawienia powstawały z osobistego przeżycia wielu traum i przybierały frapujący kształt sceniczny. Melpomenę uczyli mówić po śląsku: Stanisław Ligoń, Stanisław Bieniasz, Kazimierz Kutz, Robert Talarczyk, Szczepan Twardoch, Zbigniew Rokita To ich dokonania formują wyobrażenia o Górnym Śląsku, to w tych wizjach od dekad odnajduje się tłumnie przychodząca na kolejne premiery publiczność. To ciekawy i bardzo potrzebny szkic krajobrazu teatralnego Śląska, widzianego oczami miłośnika muzy w śląskiej mazelonce i badacza jej konkretnych wcieleń/przedstawień. prof. Dorota Fox Autor wprowadza ład zarówno w ocenę dokonań teatralnych, jak i dotychczasową wiedzę o nich. A książka spełnia ważne funkcje społeczne, popularyzując zachodzące przemiany na polu odradzania się języka śląskiego. prof. Andrzej Linert Krystian Węgrzynek - dr nauk humanistycznych w zakresie literaturoznawstwa, regionalista, publicysta. Pracuje w Instytucie Badań Regionalnych Biblioteki Śląskiej. Od 2023 jest redaktorem naczelnym rocznika Zaranie Śląskie. Współpracuje z Wydziałem Humanistycznym Uniwersytetu Śląskiego. Zajmuje się kulturą i historią Górnego Śląska. Napisał książki: Języki mitu, historii i religii w literaturze na Górnym Śląsku oraz Śląskiem wiedziony. Opowieść biograficzna. Z Alojzym Lyską rozmawia Krystian Węgrzynek. Opracował teksty dramatyczne Kazimierza Gołby (Nad Odrą wstaje zorza, Autochtonka) oraz Alojzego Lyski (Mianujom mie Hanka oraz Godajom mi Helmut), które wydała Biblioteka Śląska. Współredagował zbiory: Obraz medialny Górnego Śląska w okresie międzywojennym i Teatr Ś/śląski. Historie mówione. Pochodzi ze Starych Panewnik i tam mieszka w domu przodków.
Drogi Czytelniku! Ta bajeczna opowieść o Smoku Erwinie pozwoli Ci rozeznać się we własnych emocjach, zaakceptować inność, podpowie, jak podejmować wspólne działania. Może zachęci Cię do zgłębiania wiedzy o ekologii? Uwierz, jeśli ktoś może uratować naszą planetę, to TY! Dzięki tej opowieści na pewno uwierzysz we własną sprawczość i będziesz pozytywnie nastawiony do codzienności. Może nauczysz się piosenek, które śpiewają dzieci?
Na książkę składają się interpretacje trzech utworów Józefa Wittlina. Pierwsza z nich dotyczy Elegii do Homera i wielokrotnie poprawianych przez tłumacza przekładów Odysei, w której poeta dostrzegał odbicie najtrudniejszych doświadczeń człowieka XX wieku. Druga, omówienie poematu Ból drzewa, pochodzącego z debiutanckich Hymnów, będących reakcją na koszmar I wojny światowej, eksponuje podmiotowy charakter tego, co nieludzkie, a co towarzyszy człowiekowi i z nim współodczuwa. Bohaterem i podmiotem utworu jest bowiem drzewo, które stało się krzyżem, opowiadające swoją historię, splecioną z historią zbawienia, upominające się o prawo do odczuwania i cierpienia oraz o własną godność. Ostatni szkic, poświęcony utworowi Stabat Mater z 1942 roku, łączy tradycyjną figurę Matki Bolesnej, zwielokrotnioną od wymiarów symbolicznych po konkretne wojenne realia, z okrutnym, nowoczesnym motywem matki powieszonych. Z przedstawionych konkretyzacji wyłania się doświadczenie bólu, z którego autor Soli ziemi próbuje zdjąć osłonę i ukazać różne jego odcienie. Wychodząc od bólu własnego, przekonany jednak, że każde cierpienie domaga się podmiotowej ekspresji, w centrum zainteresowania stawia doznania najsłabszych i skrzywdzonych nie tylko ludzi, ale także zależnych od nich roślin i zwierząt.
Poetka, eseistka, badaczka literatury XVII wieku, profesor nauk humanistycznych dr hab., związana z Uniwersytetem Mikołaja Kopernika w Toruniu. Autorka pięciu tomów poezji: Nikt nie kłamie (1980),
Wróżba (1981), Cztery strony światła (1986), Kaktusowe ogrody. Wiersze z Afryki (1990), Mała wyspa. A Little Island (1996). Publikuje wiersze w czasopismach: Nowy Wyraz, Poezja, Przegląd Artystyczno-Literacki, Twórczość, Topos, Akcent. Zainteresowania naukowe: poezja metafizyczna XVII wieku, emblematyka barokowa, kultura dawnej Rzeczypospolitej.
Autorka książek: Idea vanitas, jej tradycje i toposy w poezji polskiego baroku (1993, 1996), Człowiek i cierpienie w poezji polskiego baroku (2000, 2002), Anioł w poezji baroku. Dzieje postaci w kulturze dawnej Europy (2007, 2011).
Niniejsza książka przynosi odczytanie prozy Samuela Becketta w perspektywie dyskursów antropocenu. Punktem wyjścia staje się jednak odejście od realistycznych przedstawień kryzysu planetarnego, katastrofy środowiskowej czy antropogenicznej degradacji biosfery i geosfery. Szczególnie ważne w tym ujęciu okazuje się nie tyle przezwyciężenie kryzysu wyobraźni doby środowiskowej zapaści, ile jego pogłębienie. Autor, zainspirowany projektem hakowania antropocenu, odkrywa, w jaki sposób proza Becketta strukturalnie przechwytuje, podtrzymuje i destabilizuje dynamikę samej zmiany niczym zhakowanego algorytmu lub procesu. Zaproponowane w tym świetle lektury Wyludniacza, Towarzystwa i Hej na dno służą jako punkty wyjścia do pomyślenia istotnych dla samego antropocenu zjawisk, w tym: kryzysu wiedzy i władzy, upadku reprezentacji, niesamowitych wymiarów ludzkiej i nieludzkiej bliskości, praktyk zamieszkiwania świata, którego nie tylko nie da się kontrolować, ale także takiego, w którym nie da się żyć, oraz samej niemożliwości poznania i pojęcia kryzysu, który dziejąc się w skali planetarnej przekracza granice zdroworozsądkowego rozumienia.
Celem mojej książki jest zatem prezentacja sylwetek najpopularniejszych polskich pisarek i poetek XIX i XX wieku []. Z jednej strony przypominam w niej najważniejsze fakty związane z życiem tych wybitnych autorek, ich najlepsze powieści i tomy poetyckie, z drugiej przybliżam wydarzenia i utwory zapomniane, często nieznane Czytelniczkom i Czytelnikom niezajmującym się na co dzień badaniem literatury, ale zawsze interesujące i frapujące. Czasem daję zaledwie zarys postaci i jej twórczości, czasem bardziej wnikliwą analizę (wybranych) faktów biograficznych, dzieł czy pozycji w historycznoliterackiej tradycji. Poszukuję zwykle takich przestrzeni i czasów, w których mistrzynie polskiej prozy i liryki schodzą z pomników (choć większość ich nawet nie ma) i stają się ludźmi kobietami, córkami, siostrami, matkami, żonami, kochankami, przyjaciółkami.
Urodzony w 1956 r. w Zgierzu. Poeta, prozaik, malarz, twórca teatru. Debiut teatralny (zaocznie) u Andrzeja Wajdy w latach 80. XX w., spektakl Strojenie. W 1992 r. założył w Rybniku pierwszy teatr plastyczny Paparapa, a potem Teatr Mariana Bednarka, który działał m.in. przy Domu Kultury w Rybniku-Boguszowicach do 1920 r. Autor tomików wierszy: Kawałek życiorysu (1991), Notatki z prowincj (1998), Granice-Graniczki (2004), Kim jestem? (2007), Obrazowiersze (2008), Rozmowa z ptakiem (2014), Widowisko (2018), zbiorów próz Sianoskręt (2012) i Zapiski (2016), Zbiór Wierszy PROWINCJA (2021), LITERKI (2023), Wiersze (20052024) (2024). Publikował m.in.: Twórczość Czas Kultury, Fraza, Rita Baum, Nowa Okolica Poetów, Topos, PAL, Strony, Elewator, Wyspa, Miesięcznik Literacki, Okolice, Radar, Śląsk, PsiVino (Czechy), Helikopter, Morska Latarnia, Migotania, w międzynarodowych antologiach Przewodnik Po Zaminowanym Terenie (Wrocław 2016) i wydanej w Bułgarii Akotrsiszljubow (2018).
Wiersze tłumaczone na język angielski i niemiecki.
Zrealizował 25 spektakli, 6 performance, 4 happeningi, 3 etiudy, które wystawiał na najważniejszych festiwalach teatru alternatywnego w kraju (Malta, Reminiscencje Teatralne, Łódzkie Spotkania Teatralne, Biesiada Teatralna w Horyńcu), a także na Międzynarodowym Festiwalu Działań Ulicznych LaStrada w Kaliszu, Międzynarodowym Festiwalu Wertep w Białowieży, w Teatrze Witkacego w Zakopanem, oraz za granicą, m.in.: Francja, Ukraina. Laureat 16 nagród teatralnych i 16 literackich, m.in. dwukrotnie nagrodzony w konkursie im. K.K. Baczynskiego w Łodzi. W 2007 r. otrzymał Nagrodę Prezydenta Miasta Rybnika w dziedzinie kultury oraz Nagrodę Internautów Człowiek Roku 2012. Rybnik.Com.Pl.
Mieszka w Czernicy koło Rybnika.
Nielzja to opowieści dla ludzi ciekawych świata, dla lubiących reportaże i literaturę faktu. To subiektywne spojrzenie autora na ludzi zamieszkujących olbrzymie obszary Rosji i tereny postsowieckie. Próba odgadnięcia: Homo Sovieticus, jaki on jest? Autor nie stawia diagnozy, opowiadając, konkluzję pozostawia Czytelnikom.
Janusz Plewniak - z wykształcenia po studiach na Uniwersytecie Wrocławskim - fizyk.
Jest kuratorem socjalnym.
Z zamiłowania podróżnik, imał się w życiu wielu zajęć i profesji.
Publikuje teksty i zdjęcia głównie w prasie polskiej i polonijnej.
Od 1990 roku mieszka w Niemczech.
Od 2021 roku jest związany z Wydawnictwem Śląsk, gdzie jest częstym autorem w miesięczniku o tej samej nazwie Śląsk oraz autorem książek reportażowych.
Legenda i prawda. Eliasz i Pistulka w kulturze śląskiej
[Niniejsza praca] w serii kolejnych przybliżeń powinna doprowadzić nas do właściwego przedmiotu rozważań, do zapomnianych kart śląskiego pitavalu, którym będzie owa wspomniana na początku, niedokończona, mająca wszelkie szanse na długie trwanie, a mimo to zgasła regionalna legenda o pewnej parze łotrzyków, których wspólna pamięć bez wahania również zaliczyła do szlachetnych rozbójników i równaczy świata.
Prawzorem owych herosów występku byli dwaj ludzie żyjący niespełna sto pięćdziesiąt lat temu tuż obok pradziadów dziś żyjącego pokolenia, na tym samym skrawku ziemi: Wincenty Eliasz (1828?1918?) i Karol Pistulka (1830?1879?), w legendzie po prostu Eliasz i Pistulka.
Być może analiza nasza będzie też w jakiejś mierze próbą wyjaśnienia, z jakiego powodu ci bardzo ongiś głośni przestępcy, którzy na krótko stali się bohaterami autentycznej legendy dziś zostali praktycznie całkowicie zapomniani. []
Dlaczego tak się stało?
Zdecydowana większość czytelników rozpoczyna swoją znajomość z twórczością Olgi Tokarczuk od lektury jej powieści. Bieguni, Prowadź swój pług przez kości umarłych oraz Prawiek i inne czasy to według internetowych rankingów najpopularniejsze utwory tej autorki. Warto jednak skierować swoją uwagę ku mniej oczywistym rejonom dorobku Tokarczuk reprezentowanym przez jej książki eseistyczne. Lalka i perła (2001), Moment niedźwiedzia (2012) i Czuły narrator (2020) układają się bowiem w interesującą narrację metaliteracką otwierającą nowe perspektywy interpretacji powieści i opowiadań noblistki. Co więcej, sformułowana w esejach sztuka pisania i czytania według Olgi Tokarczuk ma szansę stać się istotnym wsparciem w definiowaniu roli, jaką w naszym życiu odgrywa literatura.
Nadzieja prowadzi do Itaki to powieść o losach polskich, żydowskich uchodźców w ZSRR. Utwór od razu został uznany za ważny, napisany rewelacyjnie, zyskał bardzo dobrą recenzję wydawniczą Jerzego Andrzejewskiego. A jednak książka została wstrzymana przez cenzurę, o czym kompetentnie piszą Gardocki i Jankowska. Stała się też książką mityczną, symbolem polskiej literatury niewydanej, istniała w środowiskowej legendzie. Odkrycie jej w zbiorach Zdzisława Zwoźniaka, które po jego śmierci przekazano Bibliotece Śląskiej, daje wreszcie nadzieję na to, że czytelnik po blisko 70 latach pozna ten wyjątkowy utwór.
Książka-rozmowa między pisarzami, poetami, przyjaciółmi - Martą Fox i Jerzym Fryckowskim. Na poważnie i zabawnie. O literaturze, historiach miłosnych, śmierci, rodzinie, ale też programach telewizyjnych czy... plackach ziemniaczanych. Lektura na lato i lata! Miałaś szczęście do mężczyzn!Ja miałam szczęście do mężczyzn? Jurku, na bogów wszelakich, to oni mieli szczęście do mnie! Nareszcie zaczynam to w sobie doceniać!*Co zapisane, to przyklepane. I łatwiej zobaczyć życie, jakim jest.*Literatura pisana przez kobiety ma zawsze płeć i deprecjonuje się ją przymiotnikiem kobieca. Kobiety powinny pisać jak kobiety, skoro inaczej postrzegają świat.*Przeraża mnie myśl, że zostawię bałagan, że nagle umrę i trzeba będzie po mnie posprzątać.
Język obrazów filmowych nazywany bywa często językiem uniwersalnym, co implikuje, że powinien być zrozumiały dla wszystkich. Jednakże podczas przygotowania nowej wersji językowej w procesie tłumaczenia nierzadko okazuje się, że istotne są nie tylko informacje zawarte w warstwie wizualnej, ale również te, które mają podłoże kulturowe. Trudno nie zgodzić się tutaj z konstatacją Marka Hendrykowskiego, który zauważa, że[] komunikat filmowy realizuje zazwyczaj dwa wewnętrznie sprzeczne dążenia, a mianowicie zmierza ku osiągnięciu jak najpełniejszej uniwersalnej zrozumiałości i równocześnie dąży do zachowania maksimum cech swoistych. W procesie filmowego komunikowania uczestniczą więc każdorazowo dwa przeciwstawne kierunki dążeń: wektor powszechnej czytelności i wektor swoistej czytelności przekazu.Z tego z kolei wynika, że badanie przekładów filmowych wymaga uwzględnienia zarówno aspektów językowych, jak i kulturowych w obu konfrontowanych przestrzeniach, w jakich dzieła te funkcjonują, szczególnie zaś w nowym kontekście odbiorczym.Niniejsza rozprawa poświęcona jest problemom tłumaczenia wybranych polskich filmów na język rosyjski. Pokrewieństwo języków, w obrębie których prowadzone są badania, a więc polskiego i rosyjskiego, może, z jednej strony, ułatwiać odbiór filmu, z drugiej zaś powoduje problemy charakterystyczne jedynie dla tej pary językowej.Przekłady filmowe, które były przedmiotem analizy, zostały wykonane za pomocą różnych technik tłumaczenia audiowizualnego z uwzględnieniem ich możliwości i ograniczeń. W rozprawie skoncentrowałam się przede wszystkim na tych zjawiskach występujących w dialogach filmowych, które mogą powodować problemy tłumaczeniowe. Są one zwykle spowodowane różnicami systemowymi między konfrontowanymi językami lub też mocnym zakorzenieniem opisywanych zjawisk w kulturze wyjściowej.Wybrany materiał egzemplifikacyjny obejmuje polskie filmy o tematyce wojennej z lat siedemdziesiątych, a także produkcje bardziej współczesne. Przy doborze filmów do analizy kierowałam się przede wszystkim ich popularnością i dostępnością na rynku rosyjskim. Najważniejszym jednak kryterium było mocne osadzenie wybranych produkcji w kulturze polskiej, a także fakt, że zostały one przetłumaczone na język rosyjski w sposób profesjonalny.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
