Zbiór siedmu baśni filozoficznych autorstwa Mirosława Piróga, filozofa z Uniwersytetu Śląskiego. Autor interesuje się psychologią głębi C.G. Junga i filozofią religii. Prowadzi w świecie realnym, wraz z Małgorzatą Kunysz, Akademię Jungowską, a w świecie wirtualnym blog Inne myśli. Od 1998 roku daje wykłady, warsztaty i seminaria ukazujące powiązania pomiędzy współczesną filozofią i psychologią a starożytnymi tradycjami mądrościowymi. Słowa, którymi władam, powietrzem są tylko, a jednak cieszę nimi słuchających. Te słowa Safony są mi najbliższe. Zawsze lubiłem malować słowami rozmaite obrazy. Baśnie, które tu przedstawiam, są takimi właśnie obrazami. Przedstawiają one pewne sytuacje, zdziwienia, konieczności; to, co się zawsze przydarza, a czego nieraz nie zauważamy zajęci codziennym życiem.To jest być może ich aspekt filozoficzny. Mimo tego, że podejmują ważkie tematy, takie jak miłość czy śmierć, mają wszelako tylko jedno zadanie: by cieszyć słuchających. Ta radość może wyniknąć z odkrycia, że czytelnik ma podobny albo może całkowicie odmienny obraz świata. Acz przyznam tu, że radość z odkrycia odmienności jest rzadka. W każdym razie, oddaję oczom i umysłom czytelników owe baśnie, mając niejaką nadzieję, że ich lektura przysporzy im pewnej subtelnej przyjemności, dostępnej tylko tym, którzy lubią czarne figurki na białym tle.Od Autora
Spotkajmy się jeszcze raz, czyli 30 rozmów z ciekawymi ludźmi to zbiór najbardziej interesujących wywiadów z ludźmi teatru, filmu, muzyki, rozrywki, literatury szeroko rozumianej kultury, które ukazały się na przestrzeni 10 lat na naszych łamach. W grudniu 2025 roku mija bowiem 10 lat od wznowienia druku gazety Goniec Górnośląski. Nie planując żadnej wielkiej jubileuszowej fety, pragnę jednak tę moją dekadę z tytułem zaakcentować w ten właśnie sposób wydawnictwem w formie książki.Hanna Grabowska-Macioszek
Nostalgia do PRL może sprawić, że ta książka wyda się bliska czytelnikom. Polskie realia życia za żelazną kurtyną, starszym znane z autopsji, młodszym z filmów, książek i z relacji dziadków lub rodziców, możemy skonfrontować z doświadczeniami naszych sąsiadów. Ta sąsiedzka opowieść obejmuje zdarzenia i postaci istotne w historii NRD, w Polsce natomiast przeważnie mało znane. Książka wzbogaca polski obraz enerdówka, którego nazwa, w tym pisownia, zdradza poczucie wyższości Polaków, niekoniecznie uzasadnione.Ten polski obraz był najpierw naznaczony doświadczeniem wojennym i stereotypem złego Niemca (mimo wysiłków propagandy, która starała się odróżnić dobrych Niemców ze Wschodu od złych Niemców z Zachodu). Później, gdy rygory polityczne zelżały, a granice szerzej otwarto, polscy turyści w berlińskich domach towarowych mogli poczuć przedsmak prawdziwej zagranicy i wrócić do domu z pełnym bagażnikiem rzeczy, których w Polsce Ludowej brakowało. Większość wracała też z przekonaniem, że mimo wszystko u nas jest lepiej, bo Polska to przecież najweselszy barak w obozie. Czytelnicy Najpiękniejszej twarzy socjalizmu mogą jednak zwątpić w zasadność tej tezy.Prócz walorów edukacyjnych książka zaleca się kompozycją i wartkim językiem, który sprawia, że czyta się ją z przyjemnością. W dwustronicowych artykułach, uporządkowanych alfabetycznie niczym w słowniku, nie brak przykładów subtelnego humoru i ironii, a czasem gorzkiej refleksji. Artykułów jest 99, może to przypadek, a może żart numerologiczny. 99 artykułów napisanych przez 26 autorów i tak sprawnie przetłumaczonych, że ma się wrażenie, iż pochodzą od jednej osoby. Choć stylistycznie jednorodna, książka jest tematycznie zróżnicowana: obejmuje kulturę, sport, obyczaje, wcale nie tylko politykę. Spis treści zawsze ma w sobie coś z menu, ale tu oferta wydaje się szczególnie kusząca. Spróbujmy, bo warto. prof. Mirosław Bańko, Uniwersytet Warszawski
Czy Melpomena mówi już po śląsku? to zbiór esejów i rozmów nie tylko o śląskim teatrze, ale także o śląskiej historii oraz pamięci. Wiele regionalnych spektakli stawało się bowiem inscenizacją tych wydarzeń, które nie mieściły się w ramach usankcjonowanej polityki historycznej. Przedstawienia powstawały z osobistego przeżycia wielu traum i przybierały frapujący kształt sceniczny. Melpomenę uczyli mówić po śląsku: Stanisław Ligoń, Stanisław Bieniasz, Kazimierz Kutz, Robert Talarczyk, Szczepan Twardoch, Zbigniew Rokita To ich dokonania formują wyobrażenia o Górnym Śląsku, to w tych wizjach od dekad odnajduje się tłumnie przychodząca na kolejne premiery publiczność. To ciekawy i bardzo potrzebny szkic krajobrazu teatralnego Śląska, widzianego oczami miłośnika muzy w śląskiej mazelonce i badacza jej konkretnych wcieleń/przedstawień. prof. Dorota Fox Autor wprowadza ład zarówno w ocenę dokonań teatralnych, jak i dotychczasową wiedzę o nich. A książka spełnia ważne funkcje społeczne, popularyzując zachodzące przemiany na polu odradzania się języka śląskiego. prof. Andrzej Linert Krystian Węgrzynek - dr nauk humanistycznych w zakresie literaturoznawstwa, regionalista, publicysta. Pracuje w Instytucie Badań Regionalnych Biblioteki Śląskiej. Od 2023 jest redaktorem naczelnym rocznika Zaranie Śląskie. Współpracuje z Wydziałem Humanistycznym Uniwersytetu Śląskiego. Zajmuje się kulturą i historią Górnego Śląska. Napisał książki: Języki mitu, historii i religii w literaturze na Górnym Śląsku oraz Śląskiem wiedziony. Opowieść biograficzna. Z Alojzym Lyską rozmawia Krystian Węgrzynek. Opracował teksty dramatyczne Kazimierza Gołby (Nad Odrą wstaje zorza, Autochtonka) oraz Alojzego Lyski (Mianujom mie Hanka oraz Godajom mi Helmut), które wydała Biblioteka Śląska. Współredagował zbiory: Obraz medialny Górnego Śląska w okresie międzywojennym i Teatr Ś/śląski. Historie mówione. Pochodzi ze Starych Panewnik i tam mieszka w domu przodków.
Drogi Czytelniku! Ta bajeczna opowieść o Smoku Erwinie pozwoli Ci rozeznać się we własnych emocjach, zaakceptować inność, podpowie, jak podejmować wspólne działania. Może zachęci Cię do zgłębiania wiedzy o ekologii? Uwierz, jeśli ktoś może uratować naszą planetę, to TY! Dzięki tej opowieści na pewno uwierzysz we własną sprawczość i będziesz pozytywnie nastawiony do codzienności. Może nauczysz się piosenek, które śpiewają dzieci?
Na książkę składają się interpretacje trzech utworów Józefa Wittlina. Pierwsza z nich dotyczy Elegii do Homera i wielokrotnie poprawianych przez tłumacza przekładów Odysei, w której poeta dostrzegał odbicie najtrudniejszych doświadczeń człowieka XX wieku. Druga, omówienie poematu Ból drzewa, pochodzącego z debiutanckich Hymnów, będących reakcją na koszmar I wojny światowej, eksponuje podmiotowy charakter tego, co nieludzkie, a co towarzyszy człowiekowi i z nim współodczuwa. Bohaterem i podmiotem utworu jest bowiem drzewo, które stało się krzyżem, opowiadające swoją historię, splecioną z historią zbawienia, upominające się o prawo do odczuwania i cierpienia oraz o własną godność. Ostatni szkic, poświęcony utworowi Stabat Mater z 1942 roku, łączy tradycyjną figurę Matki Bolesnej, zwielokrotnioną od wymiarów symbolicznych po konkretne wojenne realia, z okrutnym, nowoczesnym motywem matki powieszonych. Z przedstawionych konkretyzacji wyłania się doświadczenie bólu, z którego autor Soli ziemi próbuje zdjąć osłonę i ukazać różne jego odcienie. Wychodząc od bólu własnego, przekonany jednak, że każde cierpienie domaga się podmiotowej ekspresji, w centrum zainteresowania stawia doznania najsłabszych i skrzywdzonych nie tylko ludzi, ale także zależnych od nich roślin i zwierząt.
Poetka, eseistka, badaczka literatury XVII wieku, profesor nauk humanistycznych dr hab., związana z Uniwersytetem Mikołaja Kopernika w Toruniu. Autorka pięciu tomów poezji: Nikt nie kłamie (1980),
Wróżba (1981), Cztery strony światła (1986), Kaktusowe ogrody. Wiersze z Afryki (1990), Mała wyspa. A Little Island (1996). Publikuje wiersze w czasopismach: Nowy Wyraz, Poezja, Przegląd Artystyczno-Literacki, Twórczość, Topos, Akcent. Zainteresowania naukowe: poezja metafizyczna XVII wieku, emblematyka barokowa, kultura dawnej Rzeczypospolitej.
Autorka książek: Idea vanitas, jej tradycje i toposy w poezji polskiego baroku (1993, 1996), Człowiek i cierpienie w poezji polskiego baroku (2000, 2002), Anioł w poezji baroku. Dzieje postaci w kulturze dawnej Europy (2007, 2011).
Niniejsza książka przynosi odczytanie prozy Samuela Becketta w perspektywie dyskursów antropocenu. Punktem wyjścia staje się jednak odejście od realistycznych przedstawień kryzysu planetarnego, katastrofy środowiskowej czy antropogenicznej degradacji biosfery i geosfery. Szczególnie ważne w tym ujęciu okazuje się nie tyle przezwyciężenie kryzysu wyobraźni doby środowiskowej zapaści, ile jego pogłębienie. Autor, zainspirowany projektem hakowania antropocenu, odkrywa, w jaki sposób proza Becketta strukturalnie przechwytuje, podtrzymuje i destabilizuje dynamikę samej zmiany niczym zhakowanego algorytmu lub procesu. Zaproponowane w tym świetle lektury Wyludniacza, Towarzystwa i Hej na dno służą jako punkty wyjścia do pomyślenia istotnych dla samego antropocenu zjawisk, w tym: kryzysu wiedzy i władzy, upadku reprezentacji, niesamowitych wymiarów ludzkiej i nieludzkiej bliskości, praktyk zamieszkiwania świata, którego nie tylko nie da się kontrolować, ale także takiego, w którym nie da się żyć, oraz samej niemożliwości poznania i pojęcia kryzysu, który dziejąc się w skali planetarnej przekracza granice zdroworozsądkowego rozumienia.
Celem mojej książki jest zatem prezentacja sylwetek najpopularniejszych polskich pisarek i poetek XIX i XX wieku []. Z jednej strony przypominam w niej najważniejsze fakty związane z życiem tych wybitnych autorek, ich najlepsze powieści i tomy poetyckie, z drugiej przybliżam wydarzenia i utwory zapomniane, często nieznane Czytelniczkom i Czytelnikom niezajmującym się na co dzień badaniem literatury, ale zawsze interesujące i frapujące. Czasem daję zaledwie zarys postaci i jej twórczości, czasem bardziej wnikliwą analizę (wybranych) faktów biograficznych, dzieł czy pozycji w historycznoliterackiej tradycji. Poszukuję zwykle takich przestrzeni i czasów, w których mistrzynie polskiej prozy i liryki schodzą z pomników (choć większość ich nawet nie ma) i stają się ludźmi kobietami, córkami, siostrami, matkami, żonami, kochankami, przyjaciółkami.
Urodzony w 1956 r. w Zgierzu. Poeta, prozaik, malarz, twórca teatru. Debiut teatralny (zaocznie) u Andrzeja Wajdy w latach 80. XX w., spektakl Strojenie. W 1992 r. założył w Rybniku pierwszy teatr plastyczny Paparapa, a potem Teatr Mariana Bednarka, który działał m.in. przy Domu Kultury w Rybniku-Boguszowicach do 1920 r. Autor tomików wierszy: Kawałek życiorysu (1991), Notatki z prowincj (1998), Granice-Graniczki (2004), Kim jestem? (2007), Obrazowiersze (2008), Rozmowa z ptakiem (2014), Widowisko (2018), zbiorów próz Sianoskręt (2012) i Zapiski (2016), Zbiór Wierszy PROWINCJA (2021), LITERKI (2023), Wiersze (20052024) (2024). Publikował m.in.: Twórczość Czas Kultury, Fraza, Rita Baum, Nowa Okolica Poetów, Topos, PAL, Strony, Elewator, Wyspa, Miesięcznik Literacki, Okolice, Radar, Śląsk, PsiVino (Czechy), Helikopter, Morska Latarnia, Migotania, w międzynarodowych antologiach Przewodnik Po Zaminowanym Terenie (Wrocław 2016) i wydanej w Bułgarii Akotrsiszljubow (2018).
Wiersze tłumaczone na język angielski i niemiecki.
Zrealizował 25 spektakli, 6 performance, 4 happeningi, 3 etiudy, które wystawiał na najważniejszych festiwalach teatru alternatywnego w kraju (Malta, Reminiscencje Teatralne, Łódzkie Spotkania Teatralne, Biesiada Teatralna w Horyńcu), a także na Międzynarodowym Festiwalu Działań Ulicznych LaStrada w Kaliszu, Międzynarodowym Festiwalu Wertep w Białowieży, w Teatrze Witkacego w Zakopanem, oraz za granicą, m.in.: Francja, Ukraina. Laureat 16 nagród teatralnych i 16 literackich, m.in. dwukrotnie nagrodzony w konkursie im. K.K. Baczynskiego w Łodzi. W 2007 r. otrzymał Nagrodę Prezydenta Miasta Rybnika w dziedzinie kultury oraz Nagrodę Internautów Człowiek Roku 2012. Rybnik.Com.Pl.
Mieszka w Czernicy koło Rybnika.
Nielzja to opowieści dla ludzi ciekawych świata, dla lubiących reportaże i literaturę faktu. To subiektywne spojrzenie autora na ludzi zamieszkujących olbrzymie obszary Rosji i tereny postsowieckie. Próba odgadnięcia: Homo Sovieticus, jaki on jest? Autor nie stawia diagnozy, opowiadając, konkluzję pozostawia Czytelnikom.
Janusz Plewniak - z wykształcenia po studiach na Uniwersytecie Wrocławskim - fizyk.
Jest kuratorem socjalnym.
Z zamiłowania podróżnik, imał się w życiu wielu zajęć i profesji.
Publikuje teksty i zdjęcia głównie w prasie polskiej i polonijnej.
Od 1990 roku mieszka w Niemczech.
Od 2021 roku jest związany z Wydawnictwem Śląsk, gdzie jest częstym autorem w miesięczniku o tej samej nazwie Śląsk oraz autorem książek reportażowych.
Legenda i prawda. Eliasz i Pistulka w kulturze śląskiej
[Niniejsza praca] w serii kolejnych przybliżeń powinna doprowadzić nas do właściwego przedmiotu rozważań, do zapomnianych kart śląskiego pitavalu, którym będzie owa wspomniana na początku, niedokończona, mająca wszelkie szanse na długie trwanie, a mimo to zgasła regionalna legenda o pewnej parze łotrzyków, których wspólna pamięć bez wahania również zaliczyła do szlachetnych rozbójników i równaczy świata.
Prawzorem owych herosów występku byli dwaj ludzie żyjący niespełna sto pięćdziesiąt lat temu tuż obok pradziadów dziś żyjącego pokolenia, na tym samym skrawku ziemi: Wincenty Eliasz (1828?1918?) i Karol Pistulka (1830?1879?), w legendzie po prostu Eliasz i Pistulka.
Być może analiza nasza będzie też w jakiejś mierze próbą wyjaśnienia, z jakiego powodu ci bardzo ongiś głośni przestępcy, którzy na krótko stali się bohaterami autentycznej legendy dziś zostali praktycznie całkowicie zapomniani. []
Dlaczego tak się stało?
Zdecydowana większość czytelników rozpoczyna swoją znajomość z twórczością Olgi Tokarczuk od lektury jej powieści. Bieguni, Prowadź swój pług przez kości umarłych oraz Prawiek i inne czasy to według internetowych rankingów najpopularniejsze utwory tej autorki. Warto jednak skierować swoją uwagę ku mniej oczywistym rejonom dorobku Tokarczuk reprezentowanym przez jej książki eseistyczne. Lalka i perła (2001), Moment niedźwiedzia (2012) i Czuły narrator (2020) układają się bowiem w interesującą narrację metaliteracką otwierającą nowe perspektywy interpretacji powieści i opowiadań noblistki. Co więcej, sformułowana w esejach sztuka pisania i czytania według Olgi Tokarczuk ma szansę stać się istotnym wsparciem w definiowaniu roli, jaką w naszym życiu odgrywa literatura.
Nadzieja prowadzi do Itaki to powieść o losach polskich, żydowskich uchodźców w ZSRR. Utwór od razu został uznany za ważny, napisany rewelacyjnie, zyskał bardzo dobrą recenzję wydawniczą Jerzego Andrzejewskiego. A jednak książka została wstrzymana przez cenzurę, o czym kompetentnie piszą Gardocki i Jankowska. Stała się też książką mityczną, symbolem polskiej literatury niewydanej, istniała w środowiskowej legendzie. Odkrycie jej w zbiorach Zdzisława Zwoźniaka, które po jego śmierci przekazano Bibliotece Śląskiej, daje wreszcie nadzieję na to, że czytelnik po blisko 70 latach pozna ten wyjątkowy utwór.
Książka-rozmowa między pisarzami, poetami, przyjaciółmi - Martą Fox i Jerzym Fryckowskim. Na poważnie i zabawnie. O literaturze, historiach miłosnych, śmierci, rodzinie, ale też programach telewizyjnych czy... plackach ziemniaczanych. Lektura na lato i lata! Miałaś szczęście do mężczyzn!Ja miałam szczęście do mężczyzn? Jurku, na bogów wszelakich, to oni mieli szczęście do mnie! Nareszcie zaczynam to w sobie doceniać!*Co zapisane, to przyklepane. I łatwiej zobaczyć życie, jakim jest.*Literatura pisana przez kobiety ma zawsze płeć i deprecjonuje się ją przymiotnikiem kobieca. Kobiety powinny pisać jak kobiety, skoro inaczej postrzegają świat.*Przeraża mnie myśl, że zostawię bałagan, że nagle umrę i trzeba będzie po mnie posprzątać.
Język obrazów filmowych nazywany bywa często językiem uniwersalnym, co implikuje, że powinien być zrozumiały dla wszystkich. Jednakże podczas przygotowania nowej wersji językowej w procesie tłumaczenia nierzadko okazuje się, że istotne są nie tylko informacje zawarte w warstwie wizualnej, ale również te, które mają podłoże kulturowe. Trudno nie zgodzić się tutaj z konstatacją Marka Hendrykowskiego, który zauważa, że[] komunikat filmowy realizuje zazwyczaj dwa wewnętrznie sprzeczne dążenia, a mianowicie zmierza ku osiągnięciu jak najpełniejszej uniwersalnej zrozumiałości i równocześnie dąży do zachowania maksimum cech swoistych. W procesie filmowego komunikowania uczestniczą więc każdorazowo dwa przeciwstawne kierunki dążeń: wektor powszechnej czytelności i wektor swoistej czytelności przekazu.Z tego z kolei wynika, że badanie przekładów filmowych wymaga uwzględnienia zarówno aspektów językowych, jak i kulturowych w obu konfrontowanych przestrzeniach, w jakich dzieła te funkcjonują, szczególnie zaś w nowym kontekście odbiorczym.Niniejsza rozprawa poświęcona jest problemom tłumaczenia wybranych polskich filmów na język rosyjski. Pokrewieństwo języków, w obrębie których prowadzone są badania, a więc polskiego i rosyjskiego, może, z jednej strony, ułatwiać odbiór filmu, z drugiej zaś powoduje problemy charakterystyczne jedynie dla tej pary językowej.Przekłady filmowe, które były przedmiotem analizy, zostały wykonane za pomocą różnych technik tłumaczenia audiowizualnego z uwzględnieniem ich możliwości i ograniczeń. W rozprawie skoncentrowałam się przede wszystkim na tych zjawiskach występujących w dialogach filmowych, które mogą powodować problemy tłumaczeniowe. Są one zwykle spowodowane różnicami systemowymi między konfrontowanymi językami lub też mocnym zakorzenieniem opisywanych zjawisk w kulturze wyjściowej.Wybrany materiał egzemplifikacyjny obejmuje polskie filmy o tematyce wojennej z lat siedemdziesiątych, a także produkcje bardziej współczesne. Przy doborze filmów do analizy kierowałam się przede wszystkim ich popularnością i dostępnością na rynku rosyjskim. Najważniejszym jednak kryterium było mocne osadzenie wybranych produkcji w kulturze polskiej, a także fakt, że zostały one przetłumaczone na język rosyjski w sposób profesjonalny.
"Ulice i chodniki, czyli główne przestrzenie publiczne miasta, to jego najważniejsze narządy tak pisała Jane Jacobs w swojej słynnej książce Śmierć i życie wielkich amerykańskich miast, już w latach 60. XX wieku, która okazała się jednym z najważniejszych dzieł o mieście i architekturze. Ale czy my dzisiaj w Polsce o ulicach myślimy w kategoriach przestrzeni publicznych? Czy zastanawiamy się nad nimi w kategoriach dostępności? Dostępności dla kogo a dla kogo nie i na jakich zasadach? Droga do prawidłowego poznania odpowiedzi na te pytania bierze się ze spojrzenia z bliska na codzienną sytuację funkcjonowania naszych ulic, z próbą zrozumienia co się na nich dzieje, co to oznacza, czy jest tam jakaś prawidłowość. Czy te ulice potrzebują pobudzenia do życia, czy wręcz przeciwnie wymagają pielęgnowania istniejącej relacji. Właściwie po to powstała ta publikacja, żeby zwrócić uwagę na aspekt kształtowania współczesnych ulic jeszcze przed procesem ich odnowy, być może żeby spojrzeć na ten aspekt bardziej rozważnie. (...) Niniejsza publikacja jest skierowana do urzędników, urbanistów, architektów, projektantów naukowców, ale także przedstawicieli organizacji pozarządowych i samych mieszkańców, którzy są zaangażowani w proces odnowy ulic miejskich i chcą się do tego procesu lepiej przygotować, aby przyczynić się do współtworzenia lepiej funkcjonujących, dostępnych, bezpiecznych ulic, które mogą stanowić ważną przestrzenią publiczną w mieście oferującą wiele jej użytkownikom i użytkowniczkom, ale co najważniejsze na miarę lokalnych potrzeb. [Ze Wstępu]
Kobieta postrzegana jest często jako przedstawicielka tak zwanej słabej płci. Ów stereotyp mógł się przyjąć z uwagi na jej z pozoru słabsze uwarunkowania fizyczne. Drobna budowa ciała, mniejsza siła oraz brak chęci dominacji sprawiły, że kobieta z założenia znalazła się na nieuprzywilejowanej pozycji. Jednak przyjęcie na siebie trudów życia codziennego plasuje ją niekwestionowanie na najwyższym stopniu podium, przeznaczonym dla zawodników walczących na ringu codzienności wbrew wpajanym już od dzieciństwa utartym wzorcom społecznym. Nie bez przyczyny zwykło się nazywać kobiety siłaczkami. Ich siła przejawia się bowiem w niezwykle stabilnej i mocnej konstrukcji psychicznej, pewności siebie, samodzielności, darze przekonywania, gotowości podjęcia najtrudniejszych wyzwań. Polega ona również na umiejętności pogodzenia życia rodzinnego z zawodowym, zręczności w dyskretnym kierowaniu mężczyznami, zdolności objęcia sterów na statku płynącym w nurcie codzienności - a przy tym potrafią pozostać jednocześnie w cieniu silniejszej płci. Historia docenia takie ""żelazne damy"" dnia powszedniego, tym bardziej że wciąż dominujący pozostaje patriarchalny wzór społeczny, z którego przejawami ciągle mamy do czynienia na przykład w systemie zatrudniania kobiet i ich awansu oraz wynagradzania, który dopuszcza próby molestowania czy mobbingu, a także poniżania przez płeć przeciwną. Niestety ciągle jeszcze kobiety mówią słabszym głosem w polityce, a na polu naukowym są często zagłuszane przez silniejszy tubalny głos płci męskiej.Oddając więc w ręce czytelnika drugą część naszej publikacji, pragniemy przedstawić sylwetki takich właśnie siłaczek, austriackich ""żelaznych ladies"", kobiet mocujących się z przeciwnościami losu, niezależnych i nieustępliwych. Kobiet, dzięki którym zmieniało się oblicze kraju. One - jak wyraźnie pokazała to wystawa Kalliope Austria. Kobiety w społeczeństwie, kulturze i nauce, która była inspiracją do powstania tej publikacji - potrafiły zbuntować się przeciwko niesprawiedliwości społecznej i stawać w obronie wolności i praw kobiet, które wstępując na drogę wiodącą do sfery publicznej, tworzyły ruchy kobiece. Kobiety te opowiadały się za człowieczeństwem i występowały przeciwko wojnie, zasilając szeregi ruchu oporu, a po wojnie współtworzyły nową rzeczywistość. To kobiety, które wyszły z cienia mężczyzn i odnalazły swoje powołanie na polu zastrzeżonym wówczas dla silniejszej płci - w nauce. Nie należy zapominać o kobietach mających zdecydowany wpływ na kształtowanie życia społecznego, politycznego czy kulturalnego przełomu wieków. Z czasem kobiety zapragnęły zdobyć uznanie i podbić świat. O takich kobietach jest ta książka.Agata Borek
Celem podjętych w prezentowanej rozprawie badań jest analiza semantyczna i pragmatyczna aforyzmów rosyjskich. Wybrane zostały aforyzmy zawierające frazemy pochodzenia biblijnego [...]. Jako cezura, pozwalająca określić ramy współczesnej aforystyki, posłużył 1991 rok, czyli początek wielkich rosyjskich przemian, jakie nastąpiły zarówno w sferze politycznej, gospodarczej, jak i kulturowej, mentalnej oraz religijnej. Istotny był przy tym rok publikacji danego aforyzmu, bądź to w formie drukowanej antologii, bądź w Internecie, na stronach poszczególnych autorów lub Moskiewskiego Klubu Aforystyki. Nie bez znaczenia było bowiem przypadające na koniec XX wieku powstanie i rozwój Internetu, który niezależnie od tradycyjnych publikacji książkowych pozwolił wielu twórcom zaistnieć w świadomości odbiorców. Istotne dla nas było także to, w jakim sposób reprezentowana jest wybrana tematyka i czy można mówić o odradzającym się w nowym stuleciu zainteresowaniu tematyką biblijną w Rosji postradzieckiej. Aforyzmy, krótkie utwory opisujące aktualne zjawiska społeczne, wydają się idealnym materiałem, pozwalającym prześledzić procesy zachodzące obecnie we współczesnym społeczeństwie rosyjskim. Ewoluując, aforyzm zawsze bowiem dopasowywał się w pewien sposób do epoki, w której powstał i którą reprezentował.[Ze Wstępu]
Książka Marii Korusiewicz pomyślana jest jako pełna dygresji wędrówka poprzez labirynty kultury i czasu śladami ludzkiego doświadczania skończoności obecnej w istnieniu. [] Skomplikowana ścieżka, jaką podąża czytelnik sama przypomina nieco japoński ogród; idziemy po kolejnych kamieniach, poprzez kolejne zakręty, które odsłaniają nowe widoki i perspektywy nie zmieniając jednak podstawowego kierunku. [] Monografia wpisuje się tym samym w ponowoczesną myśl waloryzującą nietrwałość, ulotność i ułamkowość świata. Przypomina także o niewystarczalności czysto językowego opisu, któremu przypisujemy naukową obiektywność. W rezultacie, przyjęty przez autorkę sposób pisania rozpięty zostaje pomiędzy refleksją a głębią emocji odwołując się w porywający sposób zarówno do intelektualnych, jak i emocjonalnych zasobów czytelnika. Te wysokie walory monografii, tak językowe, jak intelektualne, pozwolą czytelnikowi odbyć fascynującą podróż po obszarach nietrwałości świata.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
