Fabuła ostatniego tomu serii "Wojna i życie" i cyklu "Meandry losu" obejmuje okres od X 1943 do VI 1944, a włączając Epilog, do V 1948 roku. Narracja w części bazuje na historii walk lewicowej i sowieckiej partyzantki z Niemcami w lasach lipskich i janowskich. W tomie trzecim autor opowiada o dramatycznych losach rodziny Łynów z Setna, Eliana Wiernika, Jensa Schwarzwalda, Anny Kowalskiej i Nataszy Wiedimowej. Kto zginie, a kto przeżyje do "wyzwolenia" ziem wschodniego Mazowsza i Lubelszczyzny przez Czerwoną Armię? Gdzie los rzuci głównego bohatera? W tym tomie zapadają ostateczne rozstrzygnięcia. Autor, nieustannie podtrzymując wartką narrację i napięcie, wynikające z zaskakujących zwrotów akcji, sprawia, że Czytelnik (-czka) nie może oderwać się od lektury. Chapeau bas dla autora za pomysł tej wciągającej Czytelnika (-czkę) powieściowej serii. Można ja polecić z pełnym przekonaniem.
W tej powieści jest wszystko, co w życiu najważniejsze, bez względu na to, czy zmagamy się z życiem w czasie wojny, czy pokoju. Miłość, przyjaźń, tęsknota za utraconą kobietą, odpowiedzialność i troska o przyjaciół, ale także walka o godność, honor, o swoje. Aż do bezlitosnego rewanżu na wrogu…
Akcja powieści rozpoczyna się w momencie upadku powstania w getcie warszawskim. Głównymi bohaterami tego tomu są dwaj przyjaciele, Elian Wiernik i Jens Schwarzwald, którzy unikają więzienia, ale muszą szybko wyjechać z Warszawy. Elian wraz z Rebeką wraca do przyjaciół w małej wiosce nad Narwią, aby tam, w ukryciu, poczekać na lepsze czasy, zaś Jens wyjeżdża do Lublina, żeby w służbie patrolowej przy głównej arterii kolejowej na Wschód szukać zapomnienia, a może nawet śmierci.
"Nowa seria "Wojna i życie jest kontynuacją cieszącej się dużym powodzeniem serii "Meandry losu".
Ta powieść to intelektualna podróż „Niwena” po Nowym Jorku, osobiste odkrywanie „Wielkiego Jabłka” z subtelnym uczuciem do młodej, pięknej Koreanki i płomiennym, acz krótkim romansem na pierwszym planie oraz birmańską tragedią w tle. Relacja z kilkumiesięcznego pobytu w najbardziej kosmopolitycznym i intrygującym mieście Ameryki jest opowieścią o dojrzewaniu bohatera do nowych wyzwań, które niesie życie. Powieść, łącząca fikcję literacką z pokaźnym zasobem wiedzy jest także de facto przewodnikiem po wielu fascynujących miejscach w Nowym Jorku. I nie tylko! Warto poświęcić trochę czasu, aby przeżywać rozterki bohatera i wraz z narratorem poznawać metropolię.
„Pod prąd” – tak należałoby przetłumaczyć tytuł 8 tomu. Te dwa słowa najlepiej oddają treść i przesłanie, które chciałem przekazać w ostatnim tomie „Meandrów losu”, bowiem główny bohater, Elian Wiernik, zamierza radykalnie zmienić swoje życie i z pomocą przyjaciela, kapitana Jensa Schwarzwalda konsekwentnie przeprowadza swoje plany.
Działa wbrew logice, ponieważ w tym samym czasie, gdy tysiące Żydów marzy, żeby wyrwać się z warszawskiego getta, które jest miejscem tragicznym, on chce przeprowadzić się do Warszawy i znaleźć się w getcie, aby tam jako lekarz pomagać potrzebującym. Rzeczywistość znacznie koryguje jego plany, ale mimo to Wiernik stara się pozostać sobą, nieco zagubioną w zawierusze dziejów personą, poszukującą właściwego miejsca na przetrwanie w nieludzkich czasach.
Elian musi sobie poradzić z bólem po tragedii, a przede wszystkim rozstrzygnąć dylemat czy ma pójść z najbliższymi, bo razem z nimi umarło w nim to, co w życiu najlepsze - szczęście. Trudno mu przyznać, że ma jakąś przyszłość, ale jednak zdaje sobie sprawę, że "nie całkiem umarł", czuje się bowiem potrzebny, wręcz niezbędny swoim młodszym kuzynom - Lawentom. Na grobie żony i syna zdaje sobie sprawę, że umrzeć to czuć się nikomu nie potrzebnym. On jednak mimo wszystko nie doszedł do tego momentu...Michał z kolei żyje innym dylematem: jak być z kobietą, którą kocha, bez poślubienia jej, bo przysięga dana umierającej żonie takie rozstrzygnięcie uniemożliwia. A tymczasem Ludomir walczy o życie i powrót do domu. Złośliwy los powoduje, że znajdzie się od niego jeszcze dalej...
Ernest jest samotnym, starzejącym się mężczyzną. Stracił już nadzieję na znalezienie towarzyszki życia. Ministerialną rutynę urozmaicają tylko delegacje, muzyka klasyczna i hobby fotograficzne. Drobne zdarzenie w warszawskim metrze zmienia jego życie uczuciowe. Ale szczęście nie może być pełne. Zakazany romans rodzi bowiem w obojgu dylematy moralne. Ernest odnajduje na chwilę duchową pociechę w alpejskim miasteczku. Bohater jest tak zaabsorbowany miłością, że umykają mu ważne sygnały, wysyłane przez przewrotny los.
Czy smartfon może być narzędziem przeznaczenia? Czy Ernest wyrwie się z podziemnej pętli? Czy dotrze do upragnionej Wenecji? I co go tam czeka – śmierć czy miłość?
„W drodze do źródła” to ostatni akt dramatu bohaterów: Eliana, Rebeki, Miriam i Jensa. Zbliża się wiosna czterdziestego trzeciego roku i czas ostatecznych rozstrzygnięć w warszawskim getcie. Żydzi to rozumieją. Przygotowują się na przetrwanie. Dzięki pomocy Polaków budują dziesiątki dobrze zamaskowanych schronów, wyposażając je w środki umożliwiające przeżycie wielu dni i tygodni. Dozbrajają się dwie żydowskie organizacje: ŻOB i ŻZW. Przygotowują też tunele, które mają posłużyć do ewakuacji. Te wszystkie wysiłki, niestety, na niewiele się zdają, gdy Niemcy wkraczają do getta. Fatum jednak nie można oszukać…
"Prawdziwa odwaga wcale nie powinna kojarzyć się z porywaniem się z gołymi rękoma na uzbrojonego po zęby wroga. Prawdziwa odwaga to umiejętność radzenia sobie z przeciwnościami losu, z determinacją trwania przy życiu i nie tracenia nadziei, że jeśli nie jutro, to kiedyś w przyszłości będzie ono lepsze.
Główni bohaterowie tego tomu, kapitan Schwarzwald i Elian Wiernik mają w sobie taką właśnie prawdziwą odwagę i ową postawę wpajają swojemu najbliższemu otoczeniu: Miriam Halewi, Martinowi Kochowi, Soni Wiernik i Ottonowi Wilderowi. Również Michał i Teofila Łynowie, Ludomir Rajewski i Jan Begier dążą do tego, aby mieć taką odwagę, wielce pomocną w borykaniu się z losem.
Czasami prawdziwa odwaga jest aktem rozpaczy w samoobronie przed groźbą utraty życia, gdyż instynkt życia posiada każde istnienie. Jego najbardziej rozwinięte stadium widzimy w społeczności chłopskiej zarówno Setna, jak i Wilamowa. Tam prawdziwa odwaga jest niezwykle pomocna w borykaniu się z meandrami losu.
Jednak zdarzają się wyjątki.
W czasie wojny, po stracie wszystkich, których się kochało, łatwo zatracić też instynkt życia. Wtedy na pozór pozostaje tylko jedno …"
( Z Posłowia autora do t.7 "Meandrów losu")
„Porto di mare”, czyli przystań, kojarzy się wszystkim z poczuciem spokoju, bezpieczeństwa i ulgi, że znów znaleźliśmy się na stabilnym gruncie i że najgroźniejsze niebezpieczeństwa są już za nami, a zatem możemy sobie odpocząć. Nic z tych rzeczy w czasie wojny. Spokój i bezpieczeństwo jest tylko ułudą. Życie codzienne w Setnie, odległej przecież od głównego nurtu wydarzeń wiosce, jak też i w Miastkowie, niesie za sobą kolejne dramaty i tragedie. A cóż można powiedzieć o Pawłodarze, które w tym tomie wiedzie prym w narracji? Poczucie bezpieczeństwa i spokój w tym oddalonym o tysiące kilometrów od Moskwy, niewielkim jak na rosyjskie warunki mieście Syberii południowej „usypia” Ludomira, który postanawia swojego wroga uczynić przyjacielem od serca. Czytelnicy dowiedzą się z lektury tomu VI „Meandrów losu” czym to się skończy…
W lecie 1941 roku dla głównego bohatera tego cyklu powieściowego, Eliana Wiernika, wartością największą było życie. Jednak nie własne, ale
najbliższych mu osób: zony Hannah i synka Nataniela. Elian poświęci wszelkie swoje starania w dążeniu do zagwarantowania rodzinie przetrwania
w czasach pogardy, mając jednak świadomość, że więzy śmierci oplotły i skrepowały cały jego naród, pozbawiony przywódców i prowadzony na
rzeź niczym bezbronne owce otoczone przez stada wilków. Az do kresu... O tym fatalizmie wrogości jednych, obojętności drugich i niemocy trzecich
opowiadam w niniejszym – czwartym z kolei – tomie cyklu „Meandry losu"
Niwen
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
