Lata trzydzieste, południe Stanów Zjednoczonych. Wojna secesyjna dawno się skończyła, czarnoskórzy w teorii są już pełnoprawnymi obywatelami, jednak ani takimi się nie czują, ani też biała większość ich za równych sobie nie uważa. W małym miasteczku Maycomb sześcioletnia Scout i jej starszy braciszek Jem pod troskliwą opieką ojca oraz ciemnoskórej kucharki Calpurnii dorastają i poznają nieoczywiste prawa rządzące ich światem. Atticus, ich ojciec, jest adwokatem. Podejmuje się obrony czarnoskórego oskarżonego o gwałt na białej dziewczynie; obwinionemu grozi kara śmierci. Mieszkańcy Maycomb już wydali wyrok, „czarnuch” z pewnością jest winny. Jego obrońca ma przeciwko sobie całe miasteczko. Dramatyczny przebieg rozprawy sądowej prowadzi do jeszcze dramatyczniejszych wydarzeń i pozwala odkryć prawdziwe oblicze prowincjonalnej społeczności. Rozjuszony motłoch przywdziewa wstrętne maski tępego rasizmu, lecz niespodziewanie objawia się też zwykła ludzka życzliwość, uczciwość, współczucie. Nieustraszony Atticus ma bowiem nie tylko śmiertelnych wrogów, może również liczyć na ciche wsparcie współobywateli oraz pomoc ze strony nieoczekiwanych sojuszników. Dla Scout i Jema jest bohaterem i wzorcem moralnym – podobnie jak dla milionów czytelników, których Harper Lee zyskała sobie od pierwszego wydania książki w roku 1960. Po niemal sześćdziesięciu latach opowieść jest równie aktualna i tak samo poruszająca. W Fred Fordham w komiksowej wersii Zabić drozda wzbogaca ją plastycznym przedstawieniem realiów z epoki, a przede wszystkim pozostaje wyjątkowo wierny oryginałowi Harper Lee. Komiksowe wydanie Zabić drozda to wyjątkowa okazja, by powrócić do tego niezwykłego świata w nowej odsłonie, a dla najmłodszych czytelników – by zawrzeć znajomość z być może najważniejszą powieścią w historii amerykańskiej literatury. Na podstawie książki Harper Lee w 1962 powstał film nakręcony roku przez Roberta Mulligana. W roli Atticusa wystąpił Gregory Peck, który odebrał za swoją kreację Oscara (łącznie film zdobył 3 statuetki).

Książka Laureata Nagrody Bookera 2016Ostra jak brzytwa i przezabawna powieść o zniechęconym DJ-u z Los Angeles, który wyrusza w podróż do zjednoczonego Berlina w poszukiwaniu swojego transatlantyckiego sobowtóra.Po stworzeniu idealnego beatu DJ Darky postanawia odszukać niejakiego Charlesa Stone'a, niezbyt popularnego awangardowego jazzmana, i namówić go, by zagrał do jego kawałka. W tym celu udaje się do zjednoczonego właśnie Berlina. Przechadzając się sennymi uliczkami miasta, DJ Darky prowadzi dywagacje na temat kwestii rasowych, seksu, miłości i muzyki Wyntona Marsalisa, próbując spotkać swoją bratnią duszę i artystycznego bliźniaka.Na każdej stronie gry słów leją się strumieniami, przenikając się wzajemnie niczym acid jazz. Washington PostOsobliwa i wzbudzająca salwy śmiechu medytacja. Nowatorska i psychodeliczna proza. Seattle TimesSatyra Beatty'ego jest zabójcza []. Żaden stereotyp mu nie umknie. NewsdayBeatty to zdumiewająco utalentowany pisarz. Slumberland przepełniają nowatorstwo, humor i przenikliwość. The TimesKażde zdanie to eksplodująca petarda prowadząca opowieść z prędkością światła. Clarence Major

Samoloty latają nisko, wszędzie krążą koperty z wąglikiem, co drugi imigrant wydaje się terrorystą, a prezydent znów wypowiada komuś wojnę - krótko mówiąc: USA wkracza w nowe milenium. Jednakże właśnie wtedy, gdy kraj pogrąża się w totalnym chaosie, Hunter S. Thompson niespodziewanie powraca do swojej najwyższej formy, by po raz ostatni porwać czytelnika w brawurową jazdę bez trzymanki przez najbardziej pokręcone serpentyny niepokornej literatury. Tym razem ""ojciec stylu gonzo"" odkrywa przed nami wszystkie karty i obok błyskotliwej satyry na Amerykę XXI wieku dokonuje bezwstydnej konfesji z całego swego żywota. Potoczysty, niepowtarzalny język, iście szaleńcza narracja, niecenzuralne poczucie humoru, cały arsenał broni, wszechobecne wybuchy, sex, drugs and rock'n'roll - wszystkiego tu pod dostatkiem. Zapnijcie więc pasy, weźcie książkę do ręki i wpadajcie na wielką gonzoidalną ucztę do Królestwa lęku!

The Cabin

Małgorzata Osińska bardzo wnikliwie, a równocześnie w przejrzysty sposób przedstawia historyczny proces kształtowania się wyjątkowej hongkońskiej tożsamości, będącej efektem budowania relacji z dwoma dominującymi partnerami społecznych interakcji – Wielką Brytanią i Chinami. Państwa te, korzystając z władzy politycznej, ekonomicznej i symbolicznej, próbują narzucać tożsamość miastu i jego mieszkańcom. W trakcie tego procesu kształtuje się również tkanka miejska Hongkongu i jego przestrzeń symboliczna. Co istotne, Autorka oddaje głos samym mieszkańcom, których prosi o narysowanie mapy mentalnej miasta oraz pyta o miejsca dla nich ważne, a także o granice i podziały przebiegające przez Hongkong. Całość zamyka rzetelna analiza, w której Autorka, korzystając z zebranych materiałów, oferuje nowe spojrzenie na Hongkong, z perspektywy samych Hongkończyków. W kontekście burzliwych protestów społecznych i wydarzeń roku 2019 książka Małgorzaty Osińskiej stanowi niezwykle ciekawą lekturę. Mirosław Adamczyk, konsul generalny RP w Hongkongu w latach 2014–2019 Małgorzata Osińska, doktor nauk społecznych w zakresie socjologii (PAN), pracuje w Instytucie Bliskiego i Dalekiego Wschodu Uniwersytetu Jagiellońskiego, stypendystka Ministerstwa Nauki i Szkolnictwa Wyższego Rzeczypospolitej Polskiej do Chin (2009–2010), Ministerstwa Edukacji Chińskiej Republiki Ludowej (2011–2016) oraz Hongkong Polytechnic University (2015). Zajmuje się interdyscyplinarnymi badaniami problemów współczesnych miast, związków przestrzeni z procesami kształtowania się lokalnych tożsamości. Interesuje się również przedsiębiorczością w krajach Dalekiego Wschodu oraz zagadnieniami związanymi z obecnością przedsiębiorców z Dalekiego Wschodu w Polsce.

„Czasem myślę, że Warszawę wymyślił Konwicki. Niewykluczone, że koty również.” Marcin Wicha „Nie ma wątpliwości. Tadeusz Konwicki napisał tę książkę z zaświatów-dzisiaj, ale bojąc się cenzury, wydał ją w 1976 r. Wydrapał Bogu zdania, które rozumiemy, ale one nie są z tej Ziemi. Nawet gdy „kolnął kogoś w zadek, nie szczędząc końskiej dawki cykuty”, nawet gdy zabluźnił, obgadał, zrobił to z obezwładniającym wdziękiem. Teraz ten bazyliszek siedzi na chmurce i cieszy się, gdy przewracając strony, rżymy jak konie i gdy łza sią zakręci. Podziękujmy Mistrzowi, że sobie o nas przypomniał, bo po jego „walkach z samym sobą" stajemy się zwyczajnie lepsi. I piękniejsi.” Magdalena Parys Gdy w 1976 roku książka „Kalendarz i klepsydra" pojawiła się na rynku, ustawiały się po nią długie kolejki. Dziś to pozycja klasyczna, ale niezwykle aktualna. Literatura, która zachwyca, prowokuje dyskusje i zmusza do refleksji. Książka, której strony zamieszkuje kot Iwan, celebryci z rodzinami, a przede wszystkim Polacy i Polska. Książka, którą trzeba znać. Po raz pierwszy wydanie „Kalendarza..." uzupełniają reportaże „Ameryka, Ameryka" – przenikliwe, ironiczne, chwilami dalekie od dzisiejszej politycznej poprawności notatki z podróży Autora za wielką wodę. Obserwujemy w nich dochodzenie do formy „łże-dziennika", dla której później Konwicki kilkakrotnie porzucał pisanie powieści i która stała się jego znakiem szczególnym. „Ta książka mogłaby być moją ostatnią książką. Ostatnią prawdą-nieprawdą, strachem-udaniem, kokieterią-jękiem. Mogłaby się zakończyć męską konkluzją: omnis moriar”. (fragment) Powyższy opis pochodzi od wydawcy.

Bunt mas

Ściana Płaczu, Jad wa-Szem, gwiazda Dawida czy wzięte z Biblii hebrajskie nazwy - to wszystko symbole, które organizują współczesny Izrael. To książka o zarządzaniu symbolami. Andrzej Kozicki (ur.1982) jest również autorem książki "Listy z Jerozolimy".

"Umarła moja ciocia, siostra taty" - zaczyna Stiepanowa i zdanie to staje się punktem wyjścia do próby napisania historii rodziny. Ale choć autorka szuka śladów własnych prababć, dziadków i rodziców, to nie oni są głównym tematem tej książki. Jest nim mechanizm pamięci. Czy zapomniane przedmioty, karteluszki, zasłyszane fakty zachowują pamięć o przeszłości? Jak zapamiętać wiek XX, który rozerwał łańcuch pamięci? Jak wielka historia może odbijać się w osobistej pamięci współczesnego człowieka? Stiepanowa szuka odpowiedzi w historii swojej rodziny oraz we wspaniałych esejach, m.in. o W.H. Sebaldzie, Charlotcie Salomon, Josephe Cornellu czy Osipie Mandelsztamie. To napisana niezwykle pięknym językiem intymna, a zarazem głęboko poruszająca wielka rozprawa na temat pamięci. Najbliżej jej do eseju, choć sama autorka nazwała ją "romansem" - romansem z pamięcią, z historią własnej rodziny zachowaną w przedmiotach. W Rosji książka ukazała się w grudniu 2017 roku i prawie natychmiast została okrzyknięta przez krytyków najważniejszą rosyjską książką ostatniego dziesięciolecia. Zdobyła też jedną z najważniejszych rosyjskich nagród literackich. To jest książka o rzeczach i ludziach, o innych książkach i o fotografiach. Czuły esej, wnikliwa powieść, inwentarz rupieci, wspomnień i przemilczeń, prywatna encyklopedia czyjegoś życia (i historii, i Rosji). To jest książka, która powinna leżeć gdzieś blisko, na ulubionej półce. Książka, do której będziecie wracać. A jeżeli zdecydujecie się ją komuś pożyczyć, to koniecznie zapiszcie komu (może nie oddać). Marcin Wicha, laureat Nagrody Literackiej Nike za "Rzeczy, których nie wyrzuciłem" Powieść Stiepanowej to ciąg podróży bez końca i celu. Jestem nimi oczarowana i jednocześnie smutna z powodu faktu, że sama książka dobiegła końca. (…) "Pamięci pamięci" to literackie odkrycie, które porusza się między fantazją a rzeczywistością. Inspirująca i cudowna lektura. Dagens Nyheter W pogoni za sprawdzeniem swojego rodowodu Stiepanowa łączy Wielką Historię i prywatną pamięć. To niezwykle osobiste śledztwo, w którym interpretacja przeszłości okazuje się być częścią innego, bardziej politycznego wątku: tego, jak możemy się pogodzić ze sobą w teraźniejszości. "Pamięci pamięci" jest najważniejszą rosyjską powieścią 2017 roku. GQ, Rosja Maria Stiepanowa zamieniła zmarłych w swoich współautorów. W rezultacie powstała książka nieznana wcześniej w języku rosyjskim. "Nowaja Gazieta" "Pamięci pamięci" jest nie tylko najważniejszą książka roku, ale ogólnie ostatnich lat. To prawdziwe wydarzenie - dla wszystkich, którzy wciąż umieją czytać. "Echo Moskwy" Coś takiego pojawia się najwyżej raz na dekadę. "Pamięci pamięci" jest wielką rekonstrukcją literacką, a jej efektem zupełnie nowy gatunek, w którym współbrzmią pamięć, czas i historia. Literratura (Rosja) Spośród wszystkiego, co było niewiadomą, półwiadomą lub było zaciemnione, wiedziałam o swojej rodzinie kilka niewzruszonych rzeczy. W naszej rodzinie nikt nie zginął podczas rewolucji i wojny domowej. Nie było w niej represjonowanych. Nie było ofiar Holocaustu. Nie było zabitych, poza Lodikiem. Nie było tych, którzy zabijali. Sporo z tego wkrótce albo stało się wątpliwe - albo okazało się być oczywistą nieprawdą. (fragment książki) Maria Stiepanowa (ur. 1972) - rosyjska pisarka i poetka, której utwory przetłumaczono na kilkanaście języków. Po polsku ukazał się tom jej wierszy "Wojna bestii i zwierząt" (przeł. Zbigniew Dmitroca, Wydawnictwo Wolno, 2019).

Teksty zebrane w książce O demokracji, pamięci i Europie Środkowej, w większości niepublikowane wcześniej po polsku, obejmują półwiecze eseistyki Claudia Magrisa. Znajdziemy w nich najważniejsze dla włoskiego pisarza zagadnienia pytania o zasadę tworzenia i funkcjonowania prawa, o znaczenie laickości, rozważania o bolesnych zadaniach pamięci, o tożsamości i pograniczu. Oczywiście nie mogło również zabraknąć habsburskiego mitu.Świat opisywany i obserwowany przez autora to świat w kryzysie jednostki, podmiotu, państwa. Eseje czytane dzisiaj stają się zatem głosem w dyskusji o współczesności wyważonym, otwartym na dialog, pozbawionym nostalgii a także próbą poszukiwania wspólnych wartości, wyrastającą z tęsknoty, ale pozbawioną złudnej nadziei.Z charakterystyczną elegancką erudycją Magris sięga do postaci i wielkich dzieł filozofii i literatury. W obliczu rozpadu świata, w którym panował ład i porządek, pisarz zdaje się przekonywać, że wyobraźnia i literatura mają niekiedy największą moc.

A pioneering work of dystopian fiction from one of Sweden's most acclaimed writers Written midway between Brave New World and Nineteen Eighty-Four, as the terrible events of the Second World War were unfolding, Kallocain depicts a totalitarian 'World State' which seeks to crush the individual entirely. In this desolate, paranoid landscape of 'police eyes' and 'police ears', the obedient citizen and middle-ranking scientist Leo Kall discovers a drug that will force anyone who takes it to tell the truth. But can private thought really be obliterated? Karin Boye's chilling novel of creeping alienation shows the dangers of acquiescence and the power of resistance, no matter how futile.

Najwybitniejsza powieść uwielbianego na całym świecie hiszpańskiego pisarzaMadryt 1936 rok. Anglik Anthony Whitelands, erudyta i wybitny znawca malarstwa hiszpańskiego, przyjeżdża do stolicy Hiszpanii, by wycenić tajemniczy obraz znajdujący się w kolekcji pewnego arystokraty. Dzieło okazuje się nieznanym aktem Velazqueza.Zafascynowany odkryciem i rozproszony perypetiami miłosnymi Anglik nie zauważa, żepo jego śladach zaczynają deptać policja, dyplomaci, konspiratorzy i szpiedzy. I że on sam dostał się pomiędzy wrogie frakcje, które lada dzień rzucą się sobie do gardeł.Miasto w przededniu wojny domowej, pęczniejące atmosferą spisku i szaleństwa, a przede wszystkim tragedia i komedia ludzka wplątane w niszczycielskie tryby historii w powieści nagrodzonej najważniejszą hiszpańską nagrodą literacką.Książka porównywana przez hiszpańskich krytyków do malarstwa Velazqueza.

Zabawno-gorzkie opowiastki przesycone naszym ojczystym kolorytem. Humor, groteska, literacka gra z pierwowzorem. Świadectwo niepokojów i absurdów, które przynosi nam czas i polityka, polska ado-ptacja mistrzowskiego pierwowzoru, która po lekturze każe pytać, z kogo się śmiejemy. Wyobraźnia jest potężną siłą. A groteska to taka forma jej twórczego wykorzystania, która potrafi zupełnie przedefiniować nasze rozumienie rzeczywistości. Francuski Mikołajek zapewne kojarzył komórkę z miejscem, gdzie przechowuje się węgiel. Dla tego z PRL-u to rodzina była komórką (podstawową i społeczną). A dzisiaj? Kto mógł przypuszczać, że dla współczesnych Mikołajków komórka stanie się niemal całym światem? Więc GDYBY KTOŚ zastanawiał się, jak może wyglądać współczesny polski Mikołajek, jakich ma kolegów, do jakiej chodzi szkoły, z jakimi problemami się boryka i czy w końcu nie padnie przywalony ciężarem tych wszystkich Dobrych Zmian – powinien koniecznie zajrzeć do tej książki. GDYBY KTOŚ chciał odwiedzić kraj, w którym rolnicy sieją zgorszenie, ogrodnicy przesadzają, matematycy łatwo mogą się przeliczyć, kierowcy są zupełnie skołowani, hydraulicy wszystko olewają, a najlepiej można się rozerwać na pikniku militarnym – zapraszam do szkoły Dobrej Zmiany! Poprowadzą nas ręka w rękę wyobraźnia i groteska, które wcale nie są tak bardzo dalekie od rzeczywistości… Krzysztof Puławski

Into the intrigue and violence of 1950s Indo-China comes CIA agent Alden Pyle, a young idealistic American sent to promote democracy through a mysterious 'Third Force'. As his naive optimism starts to cause bloodshed, his friend Fowler, a cynical foreign correspondent, finds it hard to stand aside and watch. But even as he intervenes he wonders why: for the greater good, or something altogether more complicated?

Kurt Vonnegut's Cat's Cradle is an irreverent and highly entertaining fantasy about the playful irresponsibility of nuclear scientists, beautifully repackaged as part of the Penguin Essentials range. 'All of the true things I am about to tell you are shameless lies.' Dr Felix Hoenikker, one of the founding fathers of the atomic bomb, has left a deadly legacy to the world. For he is the inventor of Ice-nine, a lethal chemical capable of freezing the entire planet. The search for its whereabouts leads to Hoenikker's three eccentric children, to a crazed dictator in the Caribbean, to madness. Will Felix Hoenikker's death wish come true? Will his last, fatal gift to humankind bring about the end that, for all of us, is nigh? Told with deadpan humour and bitter irony, Kurt Vonnegut's cult tale of global apocalypse preys on our deepest fears of witnessing the end and, worse still, surviving it . . .

A hilarious, biting satire of the United States and its unpredictable leader from the best-selling author of The Circle The grand ship Glory has been skilfully captained for years, but when its well-loved old skipper decides to step down, a new leader thrusts himself forward and a new era begins. The new Captain is vulgar, bumbling and inexplicably confident. With no knowledge of nautical navigation or maritime law - nor even, as he has repeatedly remarked, a particular liking for boats - he solemnly swears to shake things up. Together with his band of petty thieves and confidence men known as the Upskirt Boys, the Captain enthralls his passengers: writing his dreams and notions on the cafeteria whiteboard, boasting of his exemplary anatomy, devouring cheeseburgers, and tossing anyone who dissatisfies him overboard. Until one day a famous pirate, long feared by passengers of the Glory but revered by the Captain for how phenomenally masculine he looks without a shirt while riding a horse, appears on the horizon . . .

On Anarchism is an essential introduction to the Noam Chomsky's political theory. On Anarchism sheds a much needed light on the foundations of Chomsky's thought, specifically his constant questioning of the legitimacy of entrenched power. The book gathers his essays and interviews to provide a short, accessible introduction to his distinctively optimistic brand of anarchism. Refuting the notion of anarchism as a fixed idea, and disputing the traditional fault lines between anarchism and socialism, this is a book sure to challenge, provoke and inspire. Profoundly relevant to our times, it is a touchstone for political activists and anyone interested in deepening their understanding of anarchism, or of Chomsky's thought.

Jak sprawić, aby nóż, narzędzie zbrodni, nie zdradził swym przyszłym ofiarom celu do osiągnięcia którego zostanie użyty? Należy umieścić go między łyżką a widelcem, wówczas jako element zestawu sztućców doskonale ukryje, że w rzeczywistości stanowi telum occidendi. I o nim właśnie, czyli o starym i skompromitowanym na wieczne czasy marksizmie, oraz o mechanizmach ukrywania go w platerowym kostiumie zakłamanych, choć pięknie brzmiących idei oraz haseł trucizn, jest ta książka. Robert Kościelny (ur. 1962) – historyk i publicysta. Autor książek, m.in. Rzeczpospolita oskarżanych narodów, Szczecin 2003, Przedmurze chrześcijaństwa, Kraków 2013, Wiosna wolnych Polaków. Wersja szczecińska, Warszawa 2017. Publikacje o charakterze naukowym m.in. w „Kwartalniku Historycznym”, „Przeglądzie Humanistycznym”, „Naszej Przeszłości”. Jako komentator polityczno-społeczny współpracuje z „Warszawską Gazetą”, natomiast artykuły popularnonaukowe zamieszcza w „Wiedzy i Życiu”, „Świecie Wiedzy” oraz magazynie „Focus Historia”. Mieszka w Szczecinie.

Autor przyrządził niejednoznaczny etycznie koktajl zaprawiony nutą skandalu i groteski.Niedaleka przyszłość w czasach społeczeństwa rewanżystowskiego. Po sprytnym rozwiązaniu parlamentu w skład nowego obozu rządzącego wchodzi partia UltraPiS, która robi porządki na dole: policja otrzymuje procent od grzywny, stając się nadzwyczaj aktywna, a na tytułowych skazanych czekają zaskakujące rodzaje kar i nowatorskich urządzeń.Sielanka kierownika zakładu wodociągowego zostaje przerwana wskutek dramatycznych wydarzeń osobistych i służbowych. Coraz trudniej mu tolerować działania silniejszych od niego graczy i wyłudzenia. Tymczasem rada miejska naciska na bezpartyjnego burmistrza, aby przygotował konkurs na najlepszy donos w gminie, zaś prokurator rejonowy ostrzy sobie zęby na kierownika za ośmieszenie w sprawie trupa w oczyszczalni ścieków. Kierownik wciąż ukrywa przed burmistrzem tożsamość jednego z pracowników.

Parochia to dziwaczna monografia pewnej wyimaginowanej wioski z czasów tragicznej i groteskowej dyktatury Ceauescu i jednocześnie fałszywy, ironiczny Bildungsroman, w którym mieszają się religijność, fantastyka, wiejskość i polityka. Wieś widziana jest oczami antybohatera, który nie chce wydorośleć, trzydziestoletniego chłopaka zakochanego w tajemniczej dziewczynie o imieniu Ninia, pojawiającej się zawsze ze świtą dziwnych zwierząt o zapachu chrupek, które wymykają się wszelkiej taksonomii. Nietypowa powieść Dana Comana łączy prozaizm realistycznej narracji z liryzmem upiornej wyobraźni, wynurzającej się z banalnej codzienności.