Hamuję z piskiem, za późno jednak. Potrącony mężczyzna przeturlał się do przodu i teraz leży, postękując.
Moje błotniste ja o miękkim, cieknącym ciele budzi się, wyłazi głęboko z moich trzewi.
Zostaw go, niech cierpi – szepcze, podjudzając zmysły.
Robi się zbiorowisko, ludzie się gapią. Już za późno. Stracone.
Cień wciska się z powrotem w głąb mnie, pod serce, pod splot słoneczny. Gaszę motor, zsiadam, podchodzę do leżącego na ziemi kretyna.
Nic panu nie jest? – Krzyżuję ręce na piersi, patrząc na niego z góry.
Przeżyję.
Mówią, że w leśnych torfowiskach otaczających Kadłuby mieszkają Bagienne Panny. Jeśli masz coś na sumieniu, wynurzą się ze swoich błotnistych czeluści i przyjdą po ciebie. Potem będą torturować i z nadejściem ranka porzucą na uroczysku: półżywego, przybranego kwieciem, upozowanego jak do obrazu.
Wiktor, mężczyzna, który wlazł mi pod koła, okazał się fotografem podróżnikiem. Przyjechał do Kadłubów na nasz letni festiwal, by obiektywem swego aparatu uwiecznić jedną z Bagiennych Panien.
Ja, wbrew mojej woli, zostałam jego przewodnikiem. Niech będzie, znam dobrze te lasy, wiem, co kryje się w cieniach paproci, co mieszka w polach maków. No i jeśli mam być zupełnie szczera, ten jego szakali uśmiech jest diabelnie uroczy.
Hamuję z piskiem, za późno jednak. Potrącony mężczyzna przeturlał się do przodu i teraz leży, postękując.
Moje błotniste ja o miękkim, cieknącym ciele budzi się, wyłazi głęboko z moich trzewi.
Zostaw go, niech cierpi – szepcze, podjudzając zmysły.
Robi się zbiorowisko, ludzie się gapią. Już za późno. Stracone.
Cień wciska się z powrotem w głąb mnie, pod serce, pod splot słoneczny. Gaszę motor, zsiadam, podchodzę do leżącego na ziemi kretyna.
– Nic panu nie jest? – Krzyżuję ręce na piersi, patrząc na niego z góry.
– Przeżyję.
Mówią, że w leśnych torfowiskach otaczających Kadłuby mieszkają Bagienne Panny. Jeśli masz coś na sumieniu, wynurzą się ze swoich błotnistych czeluści i przyjdą po ciebie. Potem będą torturować i z nadejściem ranka porzucą na uroczysku: półżywego, przybranego kwieciem, upozowanego jak do obrazu.
Wiktor, mężczyzna, który wlazł mi pod koła, okazał się fotografem podróżnikiem. Przyjechał do Kadłubów na nasz letni festiwal, by obiektywem swego aparatu uwiecznić jedną z Bagiennych Panien.
Ja, wbrew mojej woli, zostałam jego przewodnikiem. Niech będzie, znam dobrze te lasy, wiem, co kryje się w cieniach paproci, co mieszka w polach maków. No i jeśli mam być zupełnie szczera, ten jego szakali uśmiech jest diabelnie uroczy.
Znajdź mnie, zanim Panna Popielna doszczętnie mnie pożre.
Schodzę spiralą schodów w głąb Wieży. Przede mną Gosposia z przyklejonym do twarzy uśmiechem i kagankiem w ręku, chroniącym nas od ciemności, zapewnia, że w podziemiach nic złego mnie nie czeka.
Odkąd obudziłam się na dnie studni na opustoszałej Wyspie, ledwie mogę rozróżnić, co jest rzeczywistością, a co ciągnącym się we mgle majakiem. Więc tylko obserwuję resztki tego obcego świata, pozwalając moim myślom wolno płynąć. Boję się, że gdybym spróbowała go zrozumieć, postradałabym zmysły.
Wpierw spotkałam Chimerę. Wisielcze stworzenie powieszone za jeden z łbów, tak ogromne, że wydawało mi się, iż musi być bogiem.
Później Wilk wydrapał mi oko. Przedziwna bestia z pięknymi kłami raz na mnie warczy, raz przemawia mądrze, przez co nie wiem, czy traktować ją jak dzikie zwierzę, czy jak ludzką istotę.
Gosposia macha na mnie, mówiąc: „Jesteśmy już blisko”.
Schody się kończą.
Zdaje mi się, że coś porusza się w mroku.
KSIĄŻKA DLA FANÓW ASMR
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
