Niezwykła historia biblijna o wróżce z Endor, która wywołała ducha Samuela na prośbę króla Saula, zawsze budziła kontrowersje i gorące dyskusje. Kolejny tom naszej Biblioteki Ojców Kościoła stara się zgłębić to zarówno tę opowieść, jak całe zagadnienie wywoływania duchów. Nasze wydanie "O wywoływaniu duchów" to nie tylko starożytne teksty, ale także specjalny wstęp i komentarz historyczny, które przedstawiają chrześcijańskie stanowisko na temat wywoływania duchów i nekromancji. Dowiemy się z nich, dlaczego ta praktyka była zabroniona i groziła karą śmierci lub wykluczeniem ze wspólnoty wierzących. Odkryjemy spory między Orygenesem, Eustacjuszem z Antiochii a Grzegorzem z Nyssy, które pomogą nam lepiej zrozumieć podejście do tego tematu w pierwszych wiekach Kościoła.
LXXI tom serii "Studia Starochrześcijańskich Pisarzy".
Spuścizna literacka Orygenesa jest olbrzymia, a największą jej część stanowią komentarze do Pisma Świętego oraz homilie. Komentarze do Księgi Przysłów są jednymi z ostatnich dzieł mistrza z Aleksandrii o tematyce biblijnej, które czytelnik polski otrzymuje w przekładzie na język ojczysty.
Homilie Orygenesa do Pięcioksięgu należą do najważniejszych dzieł egzegetycznych starożytności. Powstały między rokiem 245 a 250 w Cezarei Palestyńskiej, gdzie Orygenes głosił je wiernym, a uczniowie stenografowali. Zachowały się jednak tylko w łacińskim przekładzie Rufina z Akwilei. Orygenes koncentruje się w nich na wybranych zagadnieniach i postaciach, stosując do ich objaśnienia metodę alegorezy, która mu daje nieograniczone możliwości interpretacji tekstu. Zakłada bowiem, że sens Pisma Świętego jest nieskończony i zawsze pod jego jedną warstwą kryje się inna, głębsza. W ten sposób Księga Kapłańska, która zawiera przepisy dotyczące judaizmu i w sensie dosłownym do chrześcijaństwa się nie odnosi, w interpretacji Orygenesa staje się księgą o Jezusie Chrystusie.
Homilie Orygenesa do Pięcioksięgu należą do najważniejszych dzieł egzegetycznych starożytności. Powstały między rokiem 245 a 250 w Cezarei Palestyńskiej, gdzie Orygenes głosił je wiernym, a uczniowie stenografowali. Zachowały się jednak tylko w łacińskim przekładzie Rufina z Akwilei.
Orygenes koncentruje się w nich na wybranych zagadnieniach i postaciach, stosując do ich objaśnienia metodę alegorezy, która mu daje nieograniczone możliwości interpretacji tekstu. Zakłada bowiem, że sens Pisma Świętego jest nieskończony i zawsze pod jego jedną warstwą kryje się inna, głębsza.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
