Wydana po raz pierwszy w 1990 roku książka Carol J. Adams uznawana za jeden z najważniejszych tekstów założycielskich nowoczesnego feminizmu, aktywizmu i badań spod znaku animal studies. Nieprzypadkowo okrzyknięto ją również "biblią wegan". Przedstawione w "Polityce seksualnej mięsa" analizy związków między jedzeniem mięsa i męską dominacją, gwałtem i ubojem czy gwałtem i polowaniem czynią ją książką przełomową dla myślenia o mizoginii społeczeństwa Zachodu, a zarazem wezwaniem do radykalnej zmiany naszych nawyków żywieniowych. Dzieło Carol J. Adams dowodzi, że opresje wobec kobiet i wobec zwierząt są ze sobą ściśle powiązane. Pokazuje, że jedzenie mięsa stanowi główną podwalinę kultury patriarchatu. Jest nie tylko przejawem rasizmu, ale i bodaj najczęstszą przyczyną wojen. Bo też zgoda na zabijanie i jedzenie zwierząt to tak naprawdę nic innego jak zgoda na przemoc.
Warszawa, wiosna 1939 roku.Dwudziestoparoletnia Nata, świeżo upieczona absolwentka prawa pochodząca z jednej z najzamożniejszych rodzin w Dzielnicy Północnej, zaczyna właśnie planować przyszłość u boku dobrze zapowiadającego się adwokata. Wydaje się, że nikt i nic nie może stanąć jej na drodze do szczęścia. Ale w ciągu zaledwie kilku miesięcy wszystkie dalekosiężne projekty Naty obracają się wniwecz. Jej świat nagle kurczy się do granic wyznaczonych murami getta. Na jej oczach ginie bezpowrotnie drogie jej sercu miasto, rozpadają się więzi między ludźmi, rozsypują się ideały, znikają bliscy. Nata podejmuje heroiczną walkę nie tylko o życie, ale i o zachowanie godnościBomby i myszy najbardziej mieszczańska powieść w literaturze polskiej, jak się wyraził niegdyś Henryk Grynberg, a zarazem jedna z najbardziej poruszających książek o życiu w warszawskim getcie dzięki wydaniu izraelskiemu (1955) i amerykańskiemu (1970) należy od dawna do światowego kanonu literatury Zagłady. Po polsku, a więc w wersji oryginalnej, ukazała się dotąd tylko raz w Londynie w roku 1966. Z powodu cenzury przez długie lata nie miała szans trafić do czytelników w ojczyźnie autorki. Najwyższa pora to zmienić.
Pierwsze, londyńskie wydanie ""Czarnej koronki"" Mariana Czuchnowskiego wywołało niemałe oburzenie. Odebrano ją jako książkę ""przeciwko wszystkim"" - atakującą nie tylko porządki sowieckie, ale i stosunki panujące w Polsce międzywojennej, krytykującą ostro środowisko polskiej emigracji niepodległościowej, wyśmiewającą etos Legionów i styl literacki polskich pisarzy na uchodźstwie. Dzisiaj, po pięćdziesięciu z górą latach od daty jej premiery, możemy już czytać powieść Czuchnowskiego bez dawnych uprzedzeń. Już mniej dosłownie. Naturalnie, można w niej nadal widzieć ironiczną ""kronikę"" początków polskiej emigracji powojennej, prześmiewczą powieść z kluczem. Można ją jednak również traktować jako brawurowy pastisz powieści politycznej. Można - czy nawet wypada - odkryć w niej intrygującą powieść autotematyczną nawiązującą do najświetniejszych tradycji literatury erotycznej. Każde z tych odczytań wydaje się w przypadku Czarnej koronki uprawnione. I każde tak samo pasjonujące.
Zoopolis - jedno z najważniejszych, najbardziej inspirujących i najobszerniej komentowanych dzieł filozoficznych na temat relacji ludzko-zwierzęcych, jakie powstały w ostatnich parudziesięciu latach - nie jest wyłącznie książką o prawach podmiotów pozaludzkich. To raczej propozycja gruntownej przemiany kulturowej mającej na celu definitywny koniec eksploatacji zwierząt i niemal gotowy projekt przyszłej ludzko-zwierzęcej koegzystencji. Przełomowość pracy Sue Donaldson i Willa Kymlicki polega na przeniesieniu debaty o zwierzętach ze sfery etyki stosowanej do sfery teorii politycznej. Zoopolis nie prezentuje zwierząt jako przedstawicieli zagrożonych gatunków czy cierpiących ofiar, lecz jako złożonych, indywidualnych aktorów życia politycznego, których - podobnie jak ludzi - dotyczą kwestie państwowej suwerenności, terytorium, kolonizacji, migracji i przynależności. Nie jako naszych poddanych, lecz jako naszych równorzędnych partnerów.
Pies o imieniu Momo istnieje naprawdę. To potężny Rhodesian Ridgeback, czyli rodezjan afrykański, potomek jednego z najstarszych psich rodów na świecie. Przodkowie Moma podobno towarzyszyli ludziom już w starożytnym Egipcie. Wędrowali z nimi przez całą Afrykę w poszukiwaniu wody, jedzenia i nowych siedlisk. Jak głoszą legendy, nieraz bronili swoich opiekunów przed lampartami, gepardami, a nawet... przed lwami.
Ale nasz Momo jeszcze o tym wszystkim nie wie. Na razie pędzi beztroski żywot psa-łakomczucha. Dni mijają mu na spacerach, buszowaniu w kuchni i zabawach z innymi psami. Oczywiście, do czasu... Za sprawą kilku przypadków jego życie już niedługo zmieni się nie do poznania...
Rodzina państwa Obłoków na pierwszy rzut oka niczym nie różni się od innych rodzin. Posiada ona jednak pewien rzadko spotykany dar – dar nieustannego wpadania w tarapaty.
Powieść Ihara Babkowa to historia w dziesięciu odsłonach z życia dzielnego oświatowca i encyklopedysty Jana Adama Marii Kłakockiego, twórcy Białoruskiego Archiwum Snów i autora kontrowersyjnej rozprawy na temat kartezjanizmu.
W rzeczywistości jednak książka Babkowa nie ma głównego bohatera. Na jej kartach, tak jak w marzeniach sennych, pojawiają się postaci fikcyjne i historyczne, bohaterowie współcześni i z dalekiej przeszłości. Spotykają się tutaj starożytni filozofowie i hipisi, Adam Mickiewicz i kagiebiści, hetman Ogiński i buddyjscy mnisi. Postaci bez przerwy mijają się na korytarzach sowieckich uniwersytetów, przypadkiem wpadają na siebie na ulicach, w hotelowych pokojach, kawiarniach i szpitalach wariatów. I żadna z nich nie jest całkiem pewna, czy historia, w której uczestniczy, rozgrywa się naprawdę. Wszyscy być może tylko śnią. A może tylko śni o nich czytelnik.
Powieść "Adam Kłakocki i jego cienie" uważa się za pierwszą białoruską powieść postmodernistyczną. Porównuje się ją do utworów Borgesa, Pavicia i Cortázara. W samej Białorusi książka Babkowa nie mogła trafić do normalnej dystrybucji. Powieść do dzisiaj krąży tam z rąk do rąk, odczytywana jako zapis duchowych doświadczeń mieszkańców zapomnianej części Europy i wielkie oskarżenie reżimu Łukaszenki.
Ogłoszony przeszło 30 lat temu w Londynie zbiór ""szkiców literackich i publicystycznych"" - jak go skromnie nazywał Tymon Terlecki - stale zadziwia bogactwem i aktualnością tematyki. Zgromadzone w nim eseje tworzą swoistą panoramę kultury europejskiej, a zarazem jedną z najgłębszych diagnoz polskiej tożsamości. Dotyczą zagadnień pozornie odległych - spraw czysto literackich (studia o Mickiewiczu, Norwidzie, Conradzie, Wierzyńskim, Bobkowskim, Kołakowskim, Valrym, Eliocie i Thomasie), malarstwa (błyskotliwe interpretacje dzieł Kossowskiego i Bohusza-Szyszki), biografii duchowej Kopernika, genezy chrześcijańskiego socjalizmu, okrucieństw drugiej wojny światowej i psychologii zła (wstrząsająca ""modlitwa samotnego chrześcijanina"" spisana wkrótce po upadku powstania w warszawskim getcie), wreszcie i najpilniejszych powinności moralnych Drugiej Emigracji. Łączy jednak te szkice więź trwała i mocno wyczuwalna. Wszystkie wyrastają z potrzeby odnalezienia równowagi między kulturami Europy i całego świata, zwłaszcza między kulturą europejską i kulturą polską. Głoszą konieczność zachowania europejskiej ""jedności w różnorodności"", służenia Europie ""przez swoją odrębność"", wytrwania w kulturze europejskiej ""na przekór jej samej"". W kontekście współczesnych debat na temat kształtu polskiej bytności we wspólnej Europie Szukanie równowagi stanowi lekturę nie tylko ożywczą i inspirującą, ale wprost niezbędną dla zrozumienia ideowego etosu Polaka-Europejczyka.
Powieść ""Tyfus, teraz słowiki"" - wymieniana obok ""Na nieludzkiej ziemi"" Józefa Czapskiego, ""Innego świata"" Gustawa Herlinga-Grudzińskiego czy ""W domu niewoli"" Beaty Obertyńskiej jako jedno z najważniejszych świadectw GUŁagu w literaturze polskiej - pozostaje dotąd dziełem znanym tylko wtajemniczonym. Funkcjonuje jako książka osobna - nazbyt drastyczna, przesadnie poetycka, nadmiernie, jak na podejmowany w niej temat, niekonwencjonalna. Kreślona przez Mariana Czuchnowskiego opowieść o losach Polaka Jana Rawy, który w początkach 1942 roku, w czasie jednej z największych epidemii tyfusu plamistego w dziejach Azji Środkowej, trafia wprost z obozu do szpitala zakaźnego w Taszkencie, gdzie następnie zmaga się nie tylko z wycieńczającą chorobą, lecz i z rzeczywistością kreowaną przez sowiecką propagandę, bez wątpienia wyłamuje się ze schematów pisania o doświadczeniach łagrów. Jest opowieścią niezmiennie wstrząsającą, ale i na wskroś nowoczesną. Związaną z konkretnym okresem i miejscem, a zarazem uniwersalną. Stanowiącą nie tyle oskarżenie totalitarnego systemu, ile wielką pochwałę życia w jego najprostszych przejawach.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
