Twarz burmistrza była opuszczona w dół. Może śpi?... przemknęło przez głowę Eltarowi. Pujo zrobił kilka kroków w kierunku biurka, wtedy też burmistrz powoli uniósł głowę, ukazując twarz. Jej widok zmroził naukowca. Była pęknięta na całej swojej szerokości; wąska acz głęboka rysa ciągnęła się od prawego ucha, biegła przez środek nosa i ginęła gdzieś po lewej stronie szyi. Widać było, że ktoś próbował ją posklejać: w dwóch czy trzech miejscach pokryta była jakąś kleistą mazią o barwie ropy, teraz zaschniętą. Obie ręce burmistrza przytroczone były do oparcia krzesła, tak że pozostawały nieruchome, podobnie jak i nogi. Zauważyli, że całe ciało miał pokryte pęknięciami, głębokimi i płytkimi szczelinami, a w niektórych miejscach widniały mniejsze lub większe dziury z tym samym zaschniętym klajstrem, jakby ktoś wcześniej próbował owe dziury wypełnić. Gdy spojrzenie burmistrza spoczęło na gościach, jego szklane ciało zmieniło nieznacznie kolor: stało się lekko pomarańczowe, oczy zaś nabrały prawie niezauważalnego, kremowego blasku. Burmistrz próbował się uśmiechnąć, ale gdy poczuł, że rysa na twarzy niebezpiecznie się rozchyla, ściągnął z powrotem szklane usta. (Fragment rozdziału Wioska popękanych ludzi) "...Nowakowski z rozmachem kreśli fascynującą opowieść, w której nowatorski koncept został doprawiony szczyptą klasycznych konwencji, przywodzących na myśl uniwersum Tolkiena, kształtujących dojrzałość wyprawy niczym u Saint-Exupryego i wielu innych. W rezultacie autor maluje symboliczne miejsca szepczących liści, potoków i skał, choć nie brakuje między nimi także ciemnych zakamarków w postaci trzech mędrców, Ogrodów Więzionych Chwil czy ogólnopojętych, często przykrych, norm ludzkiego istnienia..." (Ze wstępu Mai Ciupińskiej)
Szeroki wybór literatury fantastycznej, jaki oferują dzisiaj wydawcy, jest czymś tak powszechnym, że nie przychodzi nam nawet do głowy myśl, iż kiedyś mogło być inaczej. Lata siedemdziesiąte i osiemdziesiąte XX stulecia nie obfitowały w tak bogaty zestaw tytułów, zwłaszcza zachodnich twórców. Ustalona polityka poszczególnych oficyn, reglamentowany papier, kłopoty z cenzurą zawężały dobór treści, rzadko zaspokajając apetyty czytelnicze tych, którzy spragnieni byli amerykańskiej bądź brytyjskiej fantastyki. Nie znaczy to jednak, że miłośnicy tego typu lektur sobie nie radzili, bo to właśnie wtedy pojawiły się prywatne inicjatywy klubów i osób z nimi związanych, pozwalające powoli wypełniać tę lukę na rynku wydawniczym. Dzięki klubowym edycjom fani fantastyki mieli okazję poznać Simaka, Heinleina, Stableforda, Blisha, Koontza, ale też przeczytać kolejne ważne teksty autorów znanych już z oficjalnych wydań: Asimova, Silverberga, Le Guin, Bradbury'ego. Klubówki stały się poza tym trampoliną dla przyszłych oficjalnych tłumaczy, redaktorów i wydawców. Rola trzecioobiegowych publikacji wydaje się dziś nie do przecenienia, dlatego powstała ta książka: o ich rozwoju, ich twórcach i trudnościach, na jakie napotykali, technikach ich przygotowywania, nakładach i cenach, a także o reakcjach na nie przedstawicieli oficjalnego obszaru wydawniczo-pisarskiego.Artur Nowakowski (ur. 1972), z wykształcenia historyk książki. Interesuje się szeroko pojętą sztuką książki, zwłaszcza ilustratorstwem. Jest autorem tekstów o tematyce bibliologicznej, publikowanych w Wiadomościach Księgarskich, Bibliotekarzu i Toruńskich Studiach Bibliologicznych, oraz artykułów poświęconych historii kultury i sztuce, ogłaszanych w tomach zbiorowych oraz czasopismach (między innymi w Fantastyce i SFinksie). Opracowywał poradniki bibliograficzne, między innymi Fantastyka Polska 1945-2001. Autor książek: Fantastyczne światy na okładkach i w ilustracjach książek oraz czasopism od wieku XIX do lat 80. XX wieku (Kraków 2014) oraz Fanzin SF. Artyści, wydawcy, fandom (Poznań 2017).
Książka Izoldy Kiec jest pierwszą obszerną prezentacją poznańskich kabaretów artystycznych działających w Poznaniu w latach 1929-1935 (Ździebko, Różowa Kukułka, Klub Szyderców Pod Kaktusem, Stratosfera) oraz ich animatorów, autorów i gwiazd, jak choćby: Artur Maria Swinarski, Ludwik Puget, Jerzy Gerżabek, Tola Korian, Tadeusz Hernes. Dzieje ówczesnej bohemy stolicy Wielkopolski osadzone są w historii europejskiego i polskiego kabaretu, w miejscowych tradycjach oraz kontekstach artystycznych, w szczególnej sytuacji społecznej oraz politycznej przełomu lat 20. i 30. Sporo jest tutaj oryginalnych tekstów, anegdot i ilustracji przypominających atmosferę dawnego Poznania oraz środowisko świadomie nawiązujące do tradycji krakowskiego Zielonego Balonika.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
