Z posłowiem Bena LerneraKultowa powieść Geralda Murnane'a, kandydata do Literackiej Nagrody NoblaJedna z najważniejszych książek współczesnej literatury australijskiej: prowokacyjna, fascynująca, medytacyjna"Równiny, przez które przyszło mi wówczas jechać, nie były jednostajnym bezkresem. Czasem wyglądałem na rozległą, płytką dolinę usianą z rzadka drzewami i ospałym bydłem; środkiem mógł leniwie sączyć się jakiś strumień. Kiedy indziej, po odcinku skrajnie nieobiecującego terenu, droga wspinała się na coś, co ewidentnie było wzniesieniem, ale zaraz widziałem przed sobą tylko dalszą równinę, płaską, nagą, przemożną".Młody filmowiec przybywa do miasta położonego w australijskim interiorze, gdzie spotykają się zamożni właściciele ziemscy gotowi zainwestować w ambitnych twórców i młodych wizjonerów. Szuka wśród nich mecenasa, dzięki któremu będzie mógł zrealizować swój projekt: film o australijskich równinach - ich monotonii, pozornej pustce, hipnotyzującej sile. Jednak im więcej czasu na nich spędza, tym bardziej zaciera się granica pomiędzy tym, co na zewnątrz, a nim samym. Próbuje więc stworzyć dzieło, które najpełniej odda szczególne doświadczenie australijskiego wyobcowania: opowieść o miejscu, które należy zarówno do ziemi, jak i do tych, którzy nie boją się zatracić w nieskończoności.Równiny to powieść o poszukiwaniu piękna i pamięci na rubieżach świata: hipnotyzująca jak pejzaż, którą opisuje."Jeden z najwspanialszych pisarzy, jakich wydał nasz kraj [Australia]. Mistrz frazy [], pracowity i oryginalny prozaik, dysponujący wyjątkowym spojrzeniem i nienagannym stylem." Peter Craven, "The Age""Pisarstwo osadzone w wyobraźni, a tak fenomenalnie konsekwentne, że nadaje się na temat do medytacji, a nie tylko lekturę. [] Murnane stworzył unikatową wizję egzotycznego australijskiego interioru i ludzi tam mieszkających." Barry Oakley, "The Sydney Morning Herald""Fascynująca baśń. Nadzwyczajnemu bogactwu sensów dorównuje hipnotyczne panowanie nad językiem." John Fuller"Powieść figlarna i osobliwa, wzbudzająca echa w wyobraźni []. Równiny stają się krajobrazem umysłu, ich mieszkańcy i artyści - niestrudzonymi odkrywcami []. Odzwierciedlają się w niej nieustające poszukiwania magii i poezji życia." Dinny O'Hearn, "The Age"""Równiny" to przypowieść, baśń, alegoria, mitologia, wizja. Jest to też rzecz subtelnie satyryczna i przemyślnie zabawna." "The Australian"
Nagrodzona Bookerem mistrzowska powieść o wojnie, miłości i okrucieństwieSierpień 1943 roku, japońska kolonia karna w Birmie. Australijski chirurg wojskowy Dorrigo Evans trafia do niewoli. W obozie jeńcy zmuszani są do katorżniczej pracy przy budowie Kolei Śmierci. Rytm dni wyznaczają poranne apele i płonące wieczorami stosy ciał zmarłych więźniów. Jednak w późniejszych latach nie tylko bestialstwo czasów wojny będzie prześladować Dorriga. W nieuporządkowanych wspomnieniach, które bezwiednie przywołuje pamięć, wracają też lata dorastania spędzone na tasmańskiej prowincji i widmo burzliwego romansu z Amy, piękną i charyzmatyczną żoną wuja."Szczęśliwy człowiek nie ma przeszłości, a nieszczęśliwy nie ma nic poza nią". To zdanie staje się mottem opowieści o Evansie: wziętym lekarzu, niewiernym mężu, wewnętrznie skonfliktowanym weteranie, człowieku pełnym goryczy i melancholii.Ścieżki Północy to brutalnie piękna historia o różnych odsłonach miłości i pamięci, o śmierci i wojnie, a przede wszystkim o tęsknocie za tym, co bezpowrotnie utracone.
Skandalistka, buntowniczka, ikona. Jedna z najważniejszych irlandzkich pisarek XX wiekuAutobiograficzną Irlandzką dziewczynę napisała jako niemal osiemdziesięciolatka. "Myślałam o wszystkim, co dostałam od losu - o ekstremach radości i smutku, o miłości, tej trudnej i tej nieodwzajemnionej, o sukcesach i porażkach, sławie i rzeziach", notuje O'Brien i prowadzi nas przez swoje nietuzinkowe życie.Wyklęta córka, nieszablonowa matka, niepokorna rozwodniczka. Ale przede wszystkim wybitna pisarka, prekursorka feminizmu, która jako pierwsza oddała głos całemu pokoleniu irlandzkich kobiet.Dzieciństwo spędziła na wsi, wśród książek i przyrody, a potem ruszyła w świat: od klasztornej szkoły w Loughrea, przez Dublin, aż do Londynu. Jej życie towarzyskie i uczuciowe budziło kontrowersje, a organizowane przez nią w Chelsea przyjęcia z udziałem gigantów epoki - hollywoodzkich gwiazd czy największych pisarzy - przeszły do legendy.Irlandzka dziewczyna to błyskotliwa proza i historia przemian społecznych w XX-wiecznej Irlandii opowiedziana głosem wyjątkowej kobiety, której twórczość przetarła szlak i dodała odwagi kolejnym pokoleniom pisarek."Wspomnienia Edny O'Brien to precyzja i głębia. Książka, która we wciągający sposób przeskakuje od jednego klarownie opowiedzianego wydarzenia do drugiego, pozwalając nam ujrzeć autorkę taką, jaką była." Philip Roth"W "Irlandzkiej dziewczynie" splatają się ogromna uczciwość i wielkie zmagania, radość i smutek - samo życie!" Alice Munro"Przebłyski wielkiego piękna i kolosalnej siły." Hilary Mantel"Edna O'Brien od dawna i słusznie uznawana jest za jedną z najwybitniejszych irlandzkich pisarek XX wieku. W parze z długim, bogatym życiem idzie wielki talent." Dwight Garner, "The New York Times""Religią O'Brien jest literatura. To pisaniu zawsze była wierna, a jej zapał jest zaraźliwy []. Nie jest święta. Jest ikoną." Stacy Schiff, "The New York Times Book Review""Edna O'Brien, by odnaleźć siebie, tak jak Joyce i Beckett musiała się udać na wygnanie. Ból zadany rękami obłąkanej Irlandii pchnął ją w prozę, podobnie jak według Audena pchnął Yeatsa w poezję []. Literatura - jej najwierniejsza towarzyszka, obiekt najgłębszej wiary - przynosi tyle ukojenia, ile tylko może. Autorka odwdzięcza się jej, dorzucając do tego skarbca swój nieujarzmiony liryzm." Charles McNulty, "Los Angeles Times""Droga nestorki irlandzkiej literatury współczesnej do międzynarodowej sławy i szacunku krytyków nie była prosta. [] Dziś oczywiście w prozie O'Brien (nie tylko powieściach, ale i genialnych opowiadaniach) dostrzegamy to, co zawsze w nich było: głębokie i szczere opisy kobiecych potrzeb i pragnień, pozbawione sentymentalizmu czy obsceniczności. [] Jej książka to zachwycające urodą języka świadectwo pisarskiej determinacji." Brad Hooper, Booklist"Aby stać się sobą, musisz cierpieć, a w miarę upływu czasu wcale nie robi się łatwiej. "Irlandzka dziewczyna" napełniła mnie otuchą jako autoportret wybitnej stylistki oraz kobiety, która wiele przeszła." Judith Thurman, "The New Yorker""Panie i panowie, wstańcie do oklasków, bo nie ma drugiej takiej jak ona. O'Brien po osiemdziesiątce może uchodzić za ikonę, ale w pisaniu, w swojej prozie, skrupulatnej i lirycznej, pełnej piękna i precyzji, jest wyłącznie sobą." Anne Enright, "The Guardian"
Literacka Nagroda Nobla 2025 Z posłowiem Elżbiety Sobolewskiej Wyobraźnia László Krasznahorkaiego zdaje się nie mieć granic. Węgierski mistrz prozy oprowadza nas po gabinecie krzywych luster, w których pozwala przejrzeć się naszym skrywanym lękom. Dwadzieścia jeden opowieści, które składają się na ten tom, opisuje świat z perspektywy niezwykłych bohaterów: outsiderów, wędrowców, wyobcowanych ekscentryków, ludzi rozpaczliwie poszukujących porządku w otaczającej ich rzeczywistości, a przede wszystkim – sensu własnego istnienia. Za wartkim strumieniem ich myśli, monologów, czasem lamentów zdaje się skrywać ten sam tajemniczy protagonista, przywdziewający jedynie fantazyjne maski. Ktoś jak my strwożony absurdem, któremu się przygląda. A świat trwa to przejmująca próba opisania kondycji człowieka we współczesności. Zagubionego i osamotnionego w gąszczu sprzecznych narracji. A przy tym stale odwracającego wzrok od tego, co ważne, unikającego konfrontacji z prawdą, uparcie starającego się nie dostrzegać, że katastrofa, której intuicyjnie tak bardzo się obawia, już się dokonała, lecz w wymiarze duchowym i nie została przezeń zauważona. W swojej hipnotycznej prozie, która rozciąga czas i rozrywa przestrzeń, Krasznahorkai z obsesją przywiązany pozostaje do katastroficznej wizji świata, oddając wewnętrzny rytm człowieka zagubionego w absurdzie istnienia. Narracja, płynąca niczym rwąca rzeka myśli, wciąga czytelnika w uniwersum, gdzie każdy gest i każde słowo mają egzystencjalny wymiar. Język Krasznahorkaiego jest niczym pęknięty obiektyw: wprawdzie zniekształca, ale i tak pozwala zajrzeć głębiej, pod powierzchnię rzeczywistości. Z posłowiaElżbiety Sobolewskiej „László Krasznahorkai jest wielkim pisarzem epickim, osadzonym w środkowoeuropejskiej tradycji, sięgającej od Kafki do Thomasa Bernharda, charakteryzującej się absurdyzmem i groteskowym nadmiarem” – napisał w laudacji noblowskiej Anders Olsson, przewodniczący Akademii Szwedzkiej, która przyznała pisarzowi Nagrodę Nobla 2025 w dziedzinie literatury.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
