Profesor Andrzej Witko (UPJPII): „Książka Znaki obecności obejmuje dziesięć studiów dotyczących szeroko pojętej kultury związanej z działalnością zakonu pijarów na ziemiach polskich, a przede wszystkim w Warszawie. Prace te powstawały na przestrzeni czterdziestu lat i znaczna ich część była publikowana na łamach naukowych periodyków, począwszy od roku 1988. Autor tychże artykułów, zebranych obecnie w jednym tomie, dał się już od dawna poznać jako wytrawny znawca tematyki dotyczącej historii i artystycznej spuścizny ojców ze Szkół Pobożnych. Przygotowana przez Ryszarda Mączyńskiego książka stanowi znakomitą syntezę, swoiste vademecum dotyczące historii tego jakże ważnego w dziejach polskich zakonu, o wybitnych zasługach na polu edukacji. Pozwala spojrzeć nań pod różnym kątem, poprzez analizę zarówno bardzo ważnych, znaczących zagadnień z dziejów tej wspólnoty, jak też mało znanej ikonografii wypracowanej w służbie pijarskiej misji".
Profesor Marek Derwich (UWr): „Dzieje zakonu pijarów, jakże zasłużonego dla kultury i szkolnictwa na ziemiach dawnej Rzeczypospolitej, nadal są poznane w stosunkowo niewielkim stopniu, a odnosząca się do nich historiografia jest nieliczna i nie zawsze stojąca na odpowiednim poziomie naukowym. Na tym tle bardzo dodatnio wyróżnia się twórczość Ryszarda Mączyńskiego, który tematyce pijarskiej poświęcił liczne artykuły i kilka książek. Cechą charakterystyczną recenzowanego tu zbioru dziesięciu prac jest umiejętne i twórcze łączenie warsztatu naukowego historyka sztuki z warsztatami naukowymi innych specjalności humanistycznych. Dzięki temu Autor w każdej z tych prac mógł zaproponować nowatorskie ujęcie metodyczne oraz wnieść nowe, ciekawe ustalenia szczegółowe. Pozwoliło mu też to znacząco poszerzyć spektrum tematyki badań nad dziejami pijarów – wszystkie przedstawione studia proponują nowe w historiografii tematy badawcze".
„Naukowy dorobek Ryszarda Mączyńskiego od lat zwraca uwagę i inspiruje badaczy różnych specjalności. Autor ten bowiem – z wykształcenia historyk sztuki – traktuje pojęcie sztuki w sposób bardzo szeroki, włączając w krąg swoich zainteresowań badawczych nie tylko ściśle ze swoją specjalnością związaną architekturę, lecz także zagadnienia muzykologiczne czy teatrologiczne, a nawet filologiczne i teologiczne, podbudowując je znakomitym warsztatem historycznym. To właśnie doskonała znajomość źródeł (z archiwów krajowych i zagranicznych) oraz krytyczna ich interpretacja, zawsze z odpowiednim naukowym dystansem, pozwala zaliczyć Autora do najwybitniejszych znawców środowisk zakonnych w dawnej Rzeczypospolitej oraz w okresie zaborów w odniesieniu do różnych aspektów ich kulturotwórczej działalności. Powyższą opinię potwierdza tom "Muzyka i teatr. W kręgu kultury zakonnej Warszawy XVII-XIX wieku" – synteza o charakterze interdyscyplinarnym, z szerokim wykorzystaniem bogatych i różnorodnych dokumentów, niezwykle rzetelna, świadcząca o wszechstronności i erudycji Autora, o jego fachowym i dojrzałym warsztacie naukowym, napisana piękną, literacką polszczyzną, w sposób przystępny dla szerokiego grona czytelników, a przy tym absolutnie kompetentny i profesjonalny”.
Profesor Remigiusz Pośpiech
W książce zaprezentowano portrety Stanisława Konarskiego, zakonnika pijara, znaczącego statysty XVIII stulecia. Ze względu na swe zasługi bywał on w ciągu minionych 250 lat niejednokrotnie uwieczniany z wykorzystaniem technik: rysunkowych, malarskich, graficznych czy rzeźbiarskich. Nigdy dotąd nie próbowano jednak zebrać tych podobizn i przebadać jako określonego zbioru. Obfitość konterfektów powinna umożliwiać poznanie wizerunku duchownego, ale wraz z narastającą liczbą przedstawień obraz jego fizjonomii i sylwetki zdaje się zacierać. Zamiast przybliżenia, raczej się oddala, pozostawiając rozmaite wątpliwości.
Cel podejmowanych badań był więc następujący: zgromadzić jak najszerszy zasób zachowanych portretów Konarskiego, następnie poddać je analizie, pozwalającej wskazać dzieła oryginalne, pierwsze, które powstały za jego życia lub krótko po śmierci, a tworzone były przez artystów, mających okazję poznać go osobiście. To właśnie te prace winny stanowić podstawę do refleksji nad rzeczywistym wyglądem pijara, przy niezbędnym w tym przypadku uwzględnieniu rozmaitych konwencji portretowych, wykazujących niekiedy skrajnie odmienne dążenia, w kierunku bądź to weryzmu, bądź to idealizacji modela.
Natomiast wszystkie późniejsze podobizny Konarskiego, których autorzy mogli polegać już wyłącznie na konterfektach pozostawionych przez poprzedników, należało rozważyć właśnie jako problem naśladowania określonych wzorów, dróg ich przejmowania i sposobów powielania. Wzorów odtwarzanych ze zróżnicowaną wnikliwością i z różnym stopniem artystycznych uzdolnień, co niejednokrotnie prowadziło do coraz większych uogólnień, przekształcających portret indywidualny w wyzbyty wierności i dosłowności wizerunek „uniwersalny” – zakonnika doskonałego, pełnego wiary i wiedzy, ucieleśniającego najwyższe wartości.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
