LEKTURA OBOWIĄZKOWA DLA KAŻDEGO, KTO BYŁ, JEST LUB BĘDZIE ZAKOCHANY
Dlaczego nie mamy odwagi być szczęśliwi w związku?
Skąd się biorą wszystkie porażki, lęki i sabotowanie relacji?
Jak, będąc z kimś, wciąż pozostać sobą?
Susanna Abse jest cenioną terapeutką z ponad trzydziestoletnim doświadczeniem w terapii par. W tej poruszającej książce pokazuje, że choć jesteśmy stworzeni do tego, aby kochać, to jednak robimy wszystko, żeby chronić się przed bliskością. A kiedy jesteśmy w związku, robimy to, co inni zrobili nam - wnosimy do nowej relacji swoje dawne traumy.
Abse daje niezwykłą lekcję empatii i zaprasza do rozmowy o miłości. Pokazuje przy tym, jak się mierzyć nie tylko z własnymi uczuciami, ale też uczuciami partnera oraz jak się komunikować, żeby lepiej się rozumieć.
Trzynaście historii z terapii par, które pokazują, że w związku jeden plus jeden to nie zawsze to samo co dwa.
Pasjonująca ilustrowana historia Formuły 1 Dwudziestu kierowców jadących ponad 250 kilometrów na godzinę, którzy rywalizują na dwudziestu kilku najtrudniejszych i najbardziej widowiskowych torach na świecie – Formuła 1 jest najbardziej wymagającym sprawdzianem dla człowieka i maszyny. Mistrzowie świata F1 trafiają do grona absolutnie najbardziej elitarnych sportowców. Dzięki udziałowi w serialu Netflixa Formuła 1. Jazda o życie Will Buxton stał się jednym z najbardziej rozpoznawalnych dziennikarzy relacjonujących F1. Jego książka opisuje historię, teraźniejszość i przyszłość F1: od pierwszego mistrza świata Giuseppe Fariny oraz innych najwybitniejszych postaci kolejnych dekad aż po Lewisa Hamiltona i Maxa Verstappena. A ponadto znajdziecie w niej mnóstwo niesamowitych anegdot i relacji z najbardziej pasjonujących wyścigów.
Will Buxton wyjaśnia najważniejsze aspekty współczesnych wyścigów, takie jak funkcjonowanie zespołów F1, praca w fabryce i w garażu w trakcie weekendu wyścigowego, projektowanie samochodów, rozwój F1 z punktu widzenia postępu i wzrostu bezpieczeństwa na drogach publicznych, sztuka wykonania pit stopu, przyszłość motorsportu. Grand Prix to najlepszy przewodnik wprowadzający w realia fascynującego świata Formuły 1. Tę książkę po prostu musisz mieć na półce! *** Komu potrzebny Google, gdy mamy Willa Buxtona? To najbardziej kompleksowa książka o F1, jaką dotąd wydano. Czysta radość! — Brad Pitt Ta książka przeniesie was w czasie. Oddaje bowiem cześć mistrzom, w cieniu których dorastaliśmy i którzy uczynili ten sport tak ekscytującym, jakim jest obecnie. — Gordon Ramsey Will Buxton zawarł w tej książce wszystko, co niezbędne, tworząc cenną pozycję do biblioteczki wieloletnich fanów F1 oraz tych, którzy dopiero zaczynają się tym sportem interesować. — Mario Andretti W tej książce znajdziecie wszystko, co chcecie i powinniście wiedzieć o F1. — Jerry Bruckheimer Od prawie 20 lat regularnie spotykam Willa na wyścigach Formuły 1. Przez cały ten czas jego entuzjazm i pasja do naszego ukochanego sportu nie osłabły ani na jotę, a najlepszym dowodem jest ta książka i spisane w niej fascynujące opowieści o ludziach i maszynach, tworzących wspaniałą historię wyścigów. Nie bójcie się jej, nawet jeśli dopiero niedawno zaraziliście się bakcylem F1 – wręcz przeciwnie, podróż przez dekady z pewnością Was zachwyci. — Mikołaj Sokół Will Buxton zyskał popularność, mówiąc oczywiste rzeczy o Formule 1 w serialu Netflixa, a teraz postanowił opowiedzieć o całej historii tego sportu, co wychodzi mu znacznie lepiej. Grand Prix to książka w skrótowy sposób opowiadająca o całej historii, najlepszych zespołach i kierowcach w F1. Polecam szczególnie nowym kibicom. — Karol z CyrkF1 BIOGRAM Will Buxton Od ponad 20 lat pracuje przy najwyższych kategoriach sportu motorowego. Zaczynał na przełomie tysiącleci jako dziennikarz prasowy, a następnie przez trzy lata szefował działowi komunikacji kategorii GP2. Gdy wrócił do dziennikarstwa, dano mu szansę sprawdzenia się w roli komentatora, a następnie dostał propozycję objęcia stanowiska reportera w alei serwisowej F1 na Stany Zjednoczone. Po dziesięciu latach spędzonych w amerykańskiej telewizji przeszedł do F1TV, wewnętrznego projektu nadawczego, uruchomionego w ramach prób wypromowania F1 w sferze cyfrowej przez jej nowych właścicieli, spółkę Liberty Media. Dzisiaj jest znany na całym świecie właśnie z pracy dla F1TV oraz z popularnego serialu Netflixa, Formuła 1. Jazda o życie. Jest również jednym z najbardziej szanowanych i opiniotwórczych głosów w tym sporcie. W 2023 roku relacjonował swój 600. wyścig w karierze i pojechał na swoje 300. Grand Prix. Davi Augusto Nagradzany ilustrator, który w dorobku ma współpracę z takimi wydawnictwami i markami jak „Financial Times”, „Wired”, „Rolling Stone”, Adidas czy Volkswagen. Jest laureatem Latin American Design Award, obecnie mieszka w Sao Paulo.
To inspirująca autobiografia Katarzyny Cichos, pełna wyzwań – nie tylko w świecie polityki – i osobistych refleksji. Autorka otwarcie dzieli się swoją historią z perspektywy osoby dorastającej w Polsce lat transformacji, zmagającej się z dylematami pokolenia, które próbowało odnaleźć swoje miejsce w kraju pełnym nadziei, ale i narastających podziałów społecznych i politycznych.
Książka to opowieść o osobistych sukcesach i porażkach, ale także wgląd w kulisy polskiej polityki, ukazujący jej dynamiczny, a często też brutalny charakter. Cichos z niezwykłą szczerością opisuje swoje zmagania z systemem, w którym konflikty i brak zaufania hamują rozwój kraju. To również refleksja nad współczesnymi wyzwaniami, przed którymi stoi Polska – potrzebą dialogu, jedności oraz odpowiedzialności społecznej. Autorka snuje historię o młodej kobiecie, która nie wpisuje się w ramy tradycyjnych podziałów politycznych, lecz poszukuje wartości i rozwoju, stając się głosem pokolenia wolności i świadkiem zmian społecznych.
To lektura dla wszystkich, którzy szukają odpowiedzi na pytanie, jak być aktywnym obywatelem pomimo przeszkód i rozczarowań. To książka, która z pewnością zainspiruje do przemyślenia własnej roli w społeczeństwie i pokaże, że osobista historia może stać się źródłem siły dla innych.
Dwie części książki tworzą splątaną ars poetica: Zabić Platona i Pisanie. Pierwsza część to numerowany ciąg dwudziestu ośmiu wierszy zorganizowanych wokół opisu wypadku: pieszy potrącony przez ciężarówkę umiera na środku jezdni. Pojawiają się tam różne postaci jak filozof Michel Serres, Robert Musil, kobieta wygładzająca pończochę, kierowca ciężarówki, dziecko na balkonie, hiszpański poeta Jesús Aguado. Na dole stron, pod kolumnami wierszy, opowiedziana jest inna historia: kobieta spotyka starego przyjaciela, poetę, który napisał książkę pt. Zabić Platona, książkę o kobiecie, która „została zmiażdżona przez uderzenie dźwięku”. Druga część, Pisanie, to liryczna medytacja wokół tematów śmiertelności i twórczości literackiej.
Piotr Jerzy Frassati urodził się 6 kwietnia 1901 roku w Turynie. Kochał Boga, bliźnich i góry, studiował inżynierię górniczą, był sportowcem, oddanym bratem i wiernym przyjacielem. Jego zainteresowania były typowe dla młodych ludzi, głodnych życia i przygód. Ale dla Piotra Jerzego ważniejszy od wszelkich uciech i rozrywek był Bóg i każdego dnia starał się spotykać Go w modlitwie, Eucharystii i drugim człowieku, zwłaszcza tym biednym i potrzebującym. Jako młody człowiek stawiał sobie wysokie wymagania, a przede wszystkim nieustannie pracował nad sobą. Piotr Jerzy po ukończeniu politechniki pragnął pracować wraz z górnikami w kopalniach. To było jego wielkie marzenie, które jednak nie zostało zrealizowane, ponieważ Piotr Jerzy zmarł w wieku 24 lat zarażony wirusem polio podczas odwiedzin u chorego. Ludzie z różnych środowisk przybyli wtedy do jego rodzinnego domu, aby złożyć mu hołd. Ten młody włoski student i tercjarz dominikański promieniował gorącą miłością płynącą z żarliwej wiary. Został beatyfikowany w 1990 roku przez Jana Pawła II, który stawiał go za wzór dla młodych ludzi. Piotr Jerzy Frassati został ogłoszony patronem alpinistów, sportowców, studentów i Światowych Dni Młodzieży.Ten barwny komiks zaprasza wszystkich młodych ludzi do zaprzyjaźnienia się z bł. Piotrem Jerzym Frassatim i wspinania się wraz z nim ku górze, coraz wyżej... aż do nieba!
Legendarna książka martynikańskiego psychiatry, filozofa i działacza antykolonialnego.
Kiedy w 1961 roku Frantz Fanon pisał „Wyklęty lud ziemi”, miał już za sobą doświadczenie walki z trwającą wciąż francuską okupacją w Algierii. Przyjął algierskie obywatelstwo i był ambasadorem tego kraju w kilku państwach Afryki Subsaharyjskiej, które właśnie uzyskały niepodległość. Wieloletnia obserwacja systemowej opresji, jakiej poddawani byli Algierczycy, oraz praca z konkretnymi ludźmi cierpiącymi na skutek tej opresji na choroby psychiczne doprowadziły go do sformułowania wnikliwej i przejmującej analizy systemu. W książce opisuje mechanizm kolonialnej, rasistowskiej przemocy i wpływu, jaki wywiera ona na skolonizowanych – w wymiarach politycznym, ekonomicznym, kulturowym, egzystencjalnym i psychicznym. Opisuje także warunki konieczne do pełnego wyzwolenia spod kolonialnej okupacji oraz zastanawia się nad zagrożeniami, z którymi zmagają się kraje uzyskujące niepodległość – także w kontekście ówczesnego podziału świata na dwa bloki, socjalistyczny i kapitalistyczny, oraz ekonomicznej dominacji Zachodu.
Myśl Fanona wywarła wpływ na cały ruch antykolonialny oraz na kolejne pokolenia badaczek i działaczy dekolonialnych. Jest stałym punktem odniesienia w badaniach postkolonialnych, ale przede wszystkim stanowi inspirację dla osób i grup walczących z systemową przemocą, rasizmem, nierównościami i neokolonializmem.
Aktualne wydanie opatrzone jest nowymi wstępem i posłowiem. Tekst Jeana-Paula Sartre’a pierwotnie opublikowany jako wstęp do francuskiego wydania zamieszczony został na końcu książki.
Fragment:
„Miasto kolonizatora to miasto z kamienia i stali. Pełne światła i asfaltu oraz – śmietników pękających od resztek produktów nieznanych i nigdy niewidzianych, nawet w marzeniu. Stopy kolonisty zawsze są osłonięte, może z wyjątkiem plaży, ale tam nie można ich dostrzec z powodu odległości. Stopy te są chronione solidnym obuwiem, chociaż ulice są czyste, gładkie, bez dziur czy kamieni. Miasto kolonisty to miasto syte i leniwe, a jego brzuch – zawsze pełen dobrych rzeczy. Miasto kolonisty to miasto białych; obcych.
Miasto skolonizowanych, miasto tubylcze, miasto czarne, medina, rezerwat – to miejsce podejrzane, zamieszkane przez podejrzanych osobników. Na świat przychodzi się tu byle jak, byle gdzie. Umiera się byle gdzie, na byle co. To świat zagęszczony; człowiek na człowieku, lepianka na lepiance. Miasto wygłodniałe, spragnione chleba, mięsa, butów, węgla, światła. Miasto skulone, miasto na kolanach, miasto pełzające”.
Niezwykłe świadectwo odwagi i patriotyzmu. Doskonały portret kobiety silnej i imponującej swą bezkompromisową postawą wobec zła. Karolina Lanckorońska (1898–2002) o swoich dramatycznych i heroicznych losach z okresu II wojny światowej opowiedziała we Wspomnieniach wojennych. Zaczynają się one z chwilą zajęcia Lwowa przez wojska radzieckie w 1939 roku, a kończą zwolnieniem z obozu koncentracyjnego w Ravensbrück w kwietniu 1945. Pokazują niezwykłą osobowość autorki, jej temperament, zaradność, lwią odwagę i umiejętność działania w ekstremalnych sytuacjach. Autorka była ostatnią przedstawicielką znakomitego rodu Lanckorońskich z Brzezia. Jako jedyna dziedziczka gromadzonej w XIX i XX wieku kolekcji w 1994 roku przekazała rodakom niezwykły dar – dzieła sztuki, których wartość artystyczna i historyczna nie ma sobie równej w Polsce.
Wznowienie słynnych esejów o sztuce Michała Rusinka. Książka stanowi próbę odczytania obrazu za pomocą narzędzi wypracowanych przez retorykę rozumianą jako teorię dyskursu, skoncentrowaną na perswazji, topice i figuratywności. Można też rozumieć ją na odwrót: jako próbę potraktowania struktur dyskursywnych tak, jakby to były struktury obrazowe. Mówi więc ona zarazem o obrazie językiem literaturoznawstwa, jak i o słowie językiem teorii sztuk plastycznych: nosi tytuł Retoryka obrazu, ale dotyczy także obrazowości retoryki.
Ta książka nie jest tylko fascynującą biografią jednego z najbardziej kontrowersyjnych reżyserów w historii polskiego teatru. To także opowieść o narcyzmie artysty i kosztach, jakie za tę cechę charakteru ponosi on i jego zespół. Czy narcyzm w sztuce jest do zaakceptowania? Każdy i każda z nas będzie mieć swoją odpowiedź. Polecam tę książkę nie tylko miłośnikom teatru. MARIUSZ SZCZYGIEŁ Józef Szajna to wielki wizjoner teatru. Jego inscenizacja Boskiej Komedii o tytule Dante wstrząsnęła mną i pozostawiła ślad na moich pracach. Tylko Jego szaleńczej odwadze zawdzięczam próbę adaptacji Odysei Homera, w której Itaką był cały Teatr Studio, Hadesem stały się tajemnicze podziemia Pałacu Kultury, Ikarusy wiozły widzów nad Wisłę, a barką z żeglarzami Odysa płynęło się do wysp Syren, Heliosa, Kirke i Kalipso. Nieukończony spektakl w Warszawie kilka lat później znalazł swoje miejsce na londyńskiej Tamizie i otworzył mi, dzięki Szajnie, drzwi na świat. LECH MAJEWSKI Dlaczego kiedy Józef Szajna, reżyser o ogromnym dorobku, odchodził z Teatru Studio w 1982 roku, nie mógł być spełnionym artystą? W swoim reportażu o Józefie Szajnie Berlin´ska przygla?da sie?, jak artysta i reżyser najpierw w miejscu „zwykłego” Teatru Klasycznego powołał do istnienia otwarty na eksperyment artystyczny Teatr Studio, a potem doprowadził do powstania Centrum Sztuki, nowoczesnej, multiartystycznej instytucji, poro´wnywanej z paryskim Centre Pompidou. Autorka nie proponuje jednak rocznicowej monografii czy historycznego kompendium, ale reporterska? opowies´c´ o Szajnie i Studio, tkana? z rozmów przeprowadzonych z artystami, krytykami, widzami i uczestnikami życia kulturalnego Warszawy lat siedemdziesiątych. Wśród ponad kilkudziesięciu rozmówców Berlińskiej są znani aktorzy i aktorki, reżyserzy, postaci kultury i sztuki, krytycy oraz rodzina i współpracownicy Szajny (m.in.: Stanisław Brudny, Irena Jun, Józef Wieczorek, Helena Norowicz, Marian Opania, Łukasz Szajna, Zygmunt Krauze, Waldemar Dąbrowski, Lech Majewski), a także ci, którzy z różnych stron świata przyjechali do Polski, aby z bliska obserwować Szajnę przy pracy. Z ich opowieści wyłania się artysta niejednoznaczny – naznaczony doświadczeniem Zagłady, uwikłany w relacje z władzą, przekonany o słuszności swoich wyborów – który konsekwentnie kreował wizerunek „jednego z najbardziej kontrowersyjnych twórców polskiego teatru”. „Szajna, Szajnisko” pozwala poznać z bliska i odkryć na nowo tego niespokojnego, poszukującego artystę, jego otoczenie i szczególne czasy, gdy tworzył – to opowieść o twórcy, który próbuje wydostać się z dusznej atmosfery PRL-u i zrewolucjonizować sztukę. Agnieszka Berlińska – teatrolożka i reporterka, specjalizująca się w wywiadach z twórcami i uczestnikami kultury; w latach 1999-2003 sekretarz literacki Teatru Narodowego; w latach 2010-2011 redaktorka naczelna serwisów internetowych Europejskiego Kongresu Kultury i Krajowego Programu Kulturalnego Polskiej Prezydencji. Autorka książki „Komuna Otwock. Przewodnik Krytyki Politycznej”.
Rano 7 maja 1977 roku w kamienicy przy Szewskiej w Krakowie znaleziono zwłoki mężczyzny. Był nim Stanisław Pyjas - student polonistyki, zaangażowany w działalność nieformalnej grupy studenckiej na Uniwersytecie Jagiellońskim, która nawiązała kontakt z Komitetem Obrony Robotników i szybko stała się obiektem rozpracowania przez Służbę Bezpieczeństwa. Uczestnicy grupy byli zastraszani, inwigilowani, a nawet umieszczono pośród nich tajnych informatorów. Dlatego też podejrzenia o spowodowanie śmierci Pyjasa od razu padły na funkcjonariuszy bezpieki. W niedzielę 15 maja z inicjatywy przyjaciół Staszka na ulice miasta tłumnie wyszli studenci i jego mieszkańcy. W żałobnym marszu, nazwanym później czarnym, ruszyli pod Wawel, gdzie powołano Studencki Komitet Solidarności, pierwszą jawną opozycyjną organizację studencką w Krakowie. Protokoły i notatki SB, milicji, prokuratury, a także relacje i wspomnienia uczestników i świadków krakowskich wydarzeń posłużyły Cezaremu Łazarewiczowi do skrupulatnego odtworzenia przebiegu i tła śledztw w sprawie tragicznej śmierci Stanisława Pyjasa - zarówno tego prowadzonego za komuny, jak i wznowionego w 1991 roku. Autor ukazał mechanizmy działania i interesy państwowych służb i organów, cele ich przełożonych oraz motywacje zwerbowanych współpracowników. Sportretował członków wolnościowego ruchu studenckiego, by śledzić także ich późniejsze losy. Na Szewskiej. Sprawa Stanisława Pyjasa to również historia wielkiej przyjaźni, którą spotkała niepojęta zdrada.
Piotr Brzeziński zainspirowany książką "Misja: Encyklopedia" Salptrire - Brama do Bictre [oryg. Hombres Bu enos] Artura Preza-Revertego, postanowił odkryć tajemnice jednego z jej fragmentów poświęconego dwóm francuskim więzieniom, Salptrire i Bictre.W tamtych czasach istniało kilka sławetnych więzień. Przebywali w nich wszyscy, którzy narazili się władzy, królowi i ówczesnemu porządkowi. Jednym z nich było Bictre, a Salptrire stanowiło do niego swego rodzaju bramę.Autor opisuje Paryż, obrazując przepych i ekstrawagancję po jednej stronie, oraz biedę, głód, nędzę po stronie drugiej. To wszystko idealnie kontrastuje zarówno z głupotą arystokracji, jak i ludu, pospólstwa zatrzymanego na okresie średniowiecza. Jedni wypomadowani pięknisie, drudzy kochający króla, lud narzekający i pomstujący na rząd.Czy ktoś jeszcze o tych ludzkich losach biednych i bogatych pamięta?O czym myśleli, co czuli? Czy są już całkowicie zapomniane?
Bogato ilustrowana opowieść o Simonie Kossak (1943-2007), wybitnej biolożce, badaczce, profesor nauk leśnych, która dzięki swej pasji dokonała przełomu w dziedzinie zoo psychologii. Była niekwestionowaną królową Puszczy Białowieskiej. Całe życie poświęciła zwierzętom i działaniom dla ich ochrony oraz lepszego zrozumienia. Jak to się stało, że dziewczynka, która tak bardzo chciała zasłużyć na miłość rodziców i udowodnić, że potrafi trzymać pędzel i ma talent jak jej ojciec, dziadek i pradziadek słynni polscy malarze, dwadzieścia lat później znalazła się w prawdziwym dzikim lesie? Wyrosła na odważną kobietę malującą słowem, autorkę wielu wspaniałych książek i bezkompromisową obrończynię przyrody. Zamieszkała w samym sercu puszczy, w drewnianej leśniczówce bez prądu i bieżącej wody, w otoczeniu zwierząt, które ją bezgranicznie kochały i nie musiała im niczego udowadniać. Ci, którzy nauczą się współodczuwać z rośliną i zwierzęciem, potrafią zrozumieć innych i będą lepsi dla siebie, to znaczy nic nie uczynią wbrew swojej naturze. [Simona Kossak] Maria Strzelecka doktor sztuk plastycznych, malarka, ilustratorka, autorka książek dla dzieci oraz filmów animowanych. Absolwentka, a obecnie wykładowczyni warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych. Wielbicielka dalekiej Północy i całkiem bliskiego Beskidu Niskiego. Mama dwójki dzieci i opiekunka psa malamuta. Zdobywczyni wielu nagród literackich i graficznych, m. in.: Nagrody Literackiej m. st. Warszawy, Nagrody im. Ferdynanda Wspaniałego dla najlepszej książki dziecięcej oraz kilkukrotnie nagrody w konkursie Książka Roku Polskiej Sekcji IBBY. Jej poprzednie książki to: Beskid bez kitu, Beskid bez kitu. Zima, Hajda. Beskid bez kitu i Nikifor.
Kulinarny Lublin warto mieć na półce w swoim książkowym "jadłospisie" - koniecznie jako danie główne. To kulinarna podróż do lat młodości wielu Czytelników, zwłaszcza tych, którzy dobrze pamiętają siermiężne lata PRL-u. Młodsi zaś muszą uwierzyć na słowo: ówczesne władze rzeczywiście w pewnym czasie uważały, że skoro kiszona kapusta ma tyle samo witaminy C, ile jest w cytrynach, nie ma potrzeby ich importować. I to nie był jedyny paradoks w PRL-u. Było ich dużo więcej.Kulinarny Lublinto danie wykwintne. Warto go spróbować, skosztować, a nawet podelektować się nim. Ma dużo przypraw - wzbogacają go nie tylko prasowe notatki sprzed lat, dotyczące lubelskiej gastronomii, ale także unikalne zdjęcia i jadłospisy, które przeszły do lamusa. Do tego wspomnienia dawnych kelnerów, muzyków, kucharzy, którzy tworzyli klimat tamtych czasów. To książka o Lublinie sprzed kilkudziesięciu lat - z licznymi barami mlecznymi, okrągłymi budkami z piwem i saturatorami, które można zobaczyć jedynie w muzeum. Większość z tych lokali już dawno nie istnieje. Poza pamięcią i wspomnieniami o nich. I o tym jest książka - o lubelskiej gastronomii od kuchni. Smacznego!
Opowieść inauguruje pożar, który trawi Notre Dame w Paryżu, jej finał przypada na początek pełnoskalowej inwazji Rosji na Ukrainę. W tej dramatycznej klamrze zmieściły się notatki Andy z czasu pandemii, jej relacje na próby upolitycznienia polskiej kultury, spostrzeżenia, nierzadko gorzkie, na temat rodzimego środowiska artystycznego. Jednak to nie publicystyka jest największą siłą tej książki, ale to, co prywatne, skierowane do środka.
Czy można poczuć i zrozumieć smak dawnego Wrocławia? Pisząc przed laty tę książkę, taki miałem zamiar. Zebrać i przywołać dawne kulinaria miasta nad Odrą - specjały stołów codzienne i świąteczne, domowe i restauracyjne, dawno zapomniane i trafiające na talerze ludzi znanych. Szybko zrodził się jednak pomysł, aby nie zamykać smacznego tematu jedynie w albumie receptur. Kuchnia, jakkolwiek rozumiana, nie istnieje bowiem bez szerszego kontekstu historycznego i kulturowego, nie smakuje tak dobrze - gdy piszemy o czasach dawnych - bez tradycji i obyczajów. A przede wszystkim bez ludzi. Bo czy może istnieć sztuka kulinarna bez nas? Rozumie to każdy biorący się do gotowania W czym zatem tkwi istota smaku dawnego Wrocławia?Po napisaniu tej książki przez lata upichciłem niemal wszystko, co możemy nazwać w kuchni breslauerskim. Począwszy od klasyki, a mam tu na myśli choćby śląskie niebo w gębie (Schlesisches Himmelreich) czy śląską drożdżówkę z kruszonką (Schlesischer Streuselkuchen), po specjały tak typowo wrocławskie, jak karp w bulionie luterańskim (Karpfen in Lutherischer Brhe) i bigos wrocławski z czerwonej kapusty (Breslauer Rotkraut). Polecam! Lecz ta książka jest nie tylko o gotowaniu. Wszak był Wrocław nazywany w XIX wieku miastem piwa, likierów, kartofli, klusek, kiełbas, golonek, pączków, pierników i kawy. Aż trudno uwierzyć. Nie mogło więc w niej zabraknąć takich nazwisk, jak Perini, Kissling, Hansen, Dietrich, Stiebler, takich miejsc, jak "Piwnica Świdnicka" czy tak legendarnego specjału, jak Nikolaschka aż w 60 odsłonach. Nie mogło też zabraknąć miejsca do opisania fenomenu karczmy, klimatu bud kiełbasianych, sztuki kupowania mięsa, strajku kelnerów czy smaku zupy rumfordzkiej. Dawny Wrocław da się zjeść nie tylko na kartach tej książki!
Szybka i brutalna jak napad na bank, ryzykowna jak wyprawa do kasyna, trudna do wyobrażenia jak albański raj. Dla dam, dla królów, dla tych, co wciąż nie zrozumieli, że showbiz to gnój, tym cięższy, im dalej w Polskę ruszysz. Szere mere, chociaż toż to, zaraz czytasz!FILIP KALINOWSKIIch klipy rozbiły bank na polskim YouTubie, a muzyka dobiegała z samochodów, osiedlowych okien i rozbujanych klubów. Gang Albanii - muzyczny projekt Rozbójnika Alibaby, Borixona i Popka - szybko stał się ogromnym komercyjnym sukcesem, napędzanym dobrą zabawą oraz licznymi kontrowersjami.Napad na bank to zakulisowe historie, wspomnienia z tras koncertowych i otwarte wyznania po latach od rozpadu jednego z największych projektów polskiej sceny muzyki rozrywkowej. Nie brakuje tu brudnych opowieści. Nie brakuje nieprzyjemnych obrazków. Ale inaczej o Gangu Albanii mówić się nie da.Marcin Misztalski przeprowadził godziny szczerych wywiadów między innymi z Rozbójnikiem Alibabą, Primo Menem, Claysteerem i Forxstem. Rozmawiał także z ludźmi, którzy od lat obserwują polską scenę muzyczną, wyjaśniając skalę fenomenu i komercyjnego sukcesu Gangu, przy okazji obnażając zakulisowe działania tej branży.***To nie jest książka, w której rozwalam teksty Borixona i Popka na części i próbuję je zrozumieć. To książka o kulisach działań zespołu i polskiego show-biznesu. W błędzie jest ten, kto myśli, że Gang to tylko trójka solistów. Za zespołem stał sztab ludzi i każdy z nich miał coś do powiedzenia. Niektórzy z nich mają dziś dobrze prosperujące firmy, są doktorami wykładającymi na uczelniach czy ludźmi działającymi przy klipach dla gwiazd amerykańskiego hip-hopu - mają po prostu fajne życie. Oczywiście nie wszyscy, jednak nie jest to na pewno książka o patologii. To opowieść o ludziach, którym w życiu przydarzył się Gang Albanii. W środku znajdziecie dużo mięsa i historii z ciężkich melanży, bo w tym przypadku nie dało się inaczej. Jednak więcej jest chyba smutku, bezradności i historii o tym, jak można spieprzyć życie swoje i - przede wszystkim - swoich bliskich.To nie jest grzeczna książka, do której wypowiada się tabun nudnych polskich raperów, analizujących każde słowo w wywiadzie. Tutaj nie ma autocenzury i myślenia pod tytułem: "Usuń to jednak, bo ktoś się obrazi". Jest wręcz odwrotnie. Wiem, że stworzyliśmy bardzo ciekawy dokument, który bazuje na opowieściach ludzi z krwi i kości.BIOGRAMMarcin MisztalskiDziennikarz muzyczny związany obecnie z portalem Newonce. Przez kilka lat współpracował też z Red Bullem Muzyka czy "Gazetą Wyborczą". Jego materiały publikowane były w portalu Vice, Interii, "Gazecie Magnetofonowej" czy hiphopowym magazynie "Vaib". Od wielu lat prowadzi autorską stronę Dusty Room. Jest współautorem książki: Zajawka. Śląski hip-hop 1993-2003. Przeprowadził wywiady z czołówką polskiej sceny rapowej oraz z ludźmi z szeroko pojętej kultury i sportu. Rozmawiał m. in. z Igą Świątek, Agnieszką Holland, Joanną Jędrzejczyk, Adamem Małyszem, Jakubem Żulczykiem, Aleksandrem Kwaśniewskim, Michałem Urbaniakiem czy Maciejem Orłosiem.
"Widzisz ten pociąg? On jedzie do Oświęcimia. Twoja mama jest w jednym z wagonów" - usłyszała Felicja Weiss od swojego ojca. Był 26 maja 1942 roku, a ona skończyła właśnie siedem lat. Wojnę przetrwała w ukryciu - w bunkrze, do którego wchodziło się przez kredens; później u zupełnie obcych ludzi. Każdy przeżyty dzień to dla Felicji było uratowane życie.Nie kasłać i nie kichać. W żadnym wypadku nie podchodzić do okna, najlepiej w ogóle się nie ruszać, tylko siedzieć: za szafą, w piwnicy, w drewnianej skrzyni. Nie płakać, choć łzy cisną się do dziecięcych oczu. Nie dawać znaku życia - żeby to życie zachować.Bohaterowie tej książki - siedmioro Ocalałych z Holokaustu - opowiadają autorowi, jak cudem udało im się przetrwać wojnę. Na wiele pytań nie znają jednak odpowiedzi - minęło zbyt wiele czasu. Nie pamiętają."Ukryci" to poruszające świadectwo zapominania i zapis być może jednego z ostatnich spotkań z Ocalałymi.Arkadiusz Lorenc - reporter, absolwent Uniwersytetu Łódzkiego, gdzie studiował języki niemiecki i hiszpański, oraz Polskiej Szkoły Reportażu. Publikował między innymi w "Dużym Formacie - Magazynie Reporterów Gazety Wyborczej", "Polityce", "Tygodniku Powszechnym". W miesięczniku "National Geographic Traveler" pisał o podróżach. Autor pierwszego na polskim rynku multiformatu reporterskiego "Morderca z pikiety" i książki "Lękowi. Osobiste historie zaburzeń". Finalista siódmej edycji Konkursu Stypendialnego im. Ryszarda Kapuścińskiego.
Specjalna jubileuszowa edycja wspomnień reżysera nominowanych do Oscara „Nocy i dni”, przygotowana na 95-lecie urodzin przez samego Autora. Jego życie to historia polskiego filmu, teatru, a także barwna opowieść malowana emocjami. Wrażliwy Czytelnik nie oprze się tej lekturze – to szczera autobiografia oparta na magicznej osnowie kresowej wrażliwości, duchowości, wiary w sny i przeznaczenie, pełna miłości do sztuki, barwnych ludzi i ukochanych zwierząt. Świat wspomnień Jerzego Antczaka urzeka i wciąga, a książkę „czyta się” jednym tchem.
Jerzy Antczak jest legendą kina i Teatru Telewizji. Za „Noce i dnie” dostał nominację do Oscara, został odznaczony Krzyżami Odrodzenia Polski, Kawalerskim, Oficerskim, jest zdobywcą m.in. Diamentowych Lwów za „Noce i dnie” na 40-lecie Festiwalu Filmowego w Gdyni, gdzie film wygrał w plebiscycie publiczności na Najlepszy Film 40-lecia, a wcielająca się w rolę Barbary Jadwiga Barańska zyskała tytuł Najlepszej Aktorki 40-lecia.
Porywająca historia wielkiego talentu, żądzy zwycięstwa, determinacji, miłości do tenisa i kontrowersji.
Najbardziej aktualna i najobszerniejsza biografia Novaka Djokovicia przybliża zarówno jego osobistą historię, jak i najważniejsze momenty z jego dotychczasowej kariery. Ta fascynująca książka, pełna kolorowych zdjęć, śledzi losy Djokovicia od jego burzliwego dzieciństwa w rozdartym wojną Belgradzie, poprzez początki kariery turniejowej, decyzję o przejściu na zawodowstwo, pierwszy tytuł Wielkiego Szlema, życie rodzinne i kontrowersje, które towarzyszyły zawodnikowi.
Iris Barrel Apfel była jedną z najbardziej oryginalnych osobowości świata mody i projektowania wnętrz. Kolekcjonerka i znawczyni dawnych tkanin, współzałożycielka Old World Weavers, międzynarodowej firmy specjalizującej się w rekonstrukcjach starych tkanin dla ekskluzywnych klientów, konsultantka w zakresie wystroju wnętrz Białego Domu dziewięciu prezydentur. W 2005 roku Instytut Kostiumologii Metropolitan Museum of Art zorganizował poświęconą jej wystawę. Od tego czasu Iris Apfel była bohaterką licznych publikacji, współpracowała z wieloma markami na całym świecie, a także sprzedawała własną linię odzieży i dodatków. Była wykładowczynią gościnną na Uniwersytecie Teksasu oraz laureatką wielu nagród. Zmarła w 2024 roku, w wieku 103 lat.Książka Przypadkowa ikona autorstwa Iris Apfel jest wyjątkowym, bogato ilustrowanym zbiorem jej błyskotliwych opowieści i anegdot na własny temat, ale też rozmaitych refleksji związanych ze stylem, modą i życiem. Apfel stworzyła zabawną, prowokującą do myślenia, wizualnie zachwycającą i ekscytującą książkę, zawierającą osobiste fotografie i pamiątki, zdjęcia najlepszych fotografów mody, a także dzieła znanych ilustratorów. Ten odważny, niezwykle kolorowy, projekt, zachwycający lekką formą oraz dowcipną, a przy tym bardzo inspirującą treścią, doskonale oddaje witalność, kreatywność oraz poczucie humoru niezapomnianej ikony mody, która nadal ma rzesze fanów w każdym wieku na całym świecie.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
