„Są to krótkie urywki historii ludzi, których nie znamy - ale ludzi prawdziwych, istniejących gdzieś tam, za którymś oknem. Wszyscy ci ludzie są jednocześnie od siebie różni, ale można dostrzec między nimi wiele podobieństw - nie tylko między sobą, ale też podobieństwa do naszego zwykłego, codziennego życia. Poruszane tematy są tak niepozornie codzienne, tak prawdziwe; nie trzeba bardzo wysilać wyobraźni podczas podążania za ich historiami; jednocześnie dając wrażenie, że przedstawione historie musiały kogoś spotkać. Bohaterem każdego opowiadania jest zwykły, prosty człowiek - taki sam jak i my. Jest niezwykle łatwo identyfikować się z każdą z tych postaci i zrozumieć to, jak się czują, oraz to, dlaczego postępują w ten i ten sposób".
„Tina" Lucjusza leskiego to zbiór opowieści „z życia wziętych". Autor przenosi nas w świat naszej codzienności. Próbuje utrwalić to, co najbardziej ludzkie, zachować rzeczy ulotne i pozornie mało ważne. Z tego powodu przywołuje różne historie: radosne, smutne, niekiedy wzruszające, czasami nieco trywialne, i łączy je w refleksji nad losem człowieka.
„Dlaczego tak się dzieje, że człowiek, zamiast być z rodziną, opuszcza miasto, dom i udaje się w nieznane? Czyżby wędrówki były wpisane w jego egzystencję? Po co poszukuje nowych wrażeń w obcym mu otoczeniu, kiedy może je znaleźć tu, gdzie się urodził, mieszka, gdzie żyją jego krewni i znajomi? Nie ma sensu zastanawiać się nad tym, ponieważ odpowiedzi jest tyle, ilu ludzi decydujących się na takie rozwiązania. Dziać się to będzie, dopóki gatunek ludzki będzie istniał".
Lucjusz Leski – urodzony w 1942 r., skończył studia techniczne w Krakowie. Dotychczas wydał książki: „Wybrani przez los", „Pamiętnik studenta", „Mazurki w tempie rubato", „Rozmowa na cmentarzu". Amatorsko zajmuje się malarstwem sztalugowym. Ceni twórczość i Isaaca Singera i Alice Munro. Związany z ziemią łódzką.
Mieć otwarte oczy, by patrzeć, uszy, by słuchać, i serce, by współczuć. Tyle wystarczy, by wnikliwy obserwator rozpoznał w danej sytuacji literacki potencjał. Lucjusz Leski w mistrzowski sposób potrafi dojrzeć te aspekty codzienności, które potrafią poruszyć, skłonić do refleksji. Krótkie formy, po które sięga – opowiadanie i jednoaktowy dramat – wypełnia treścią bardzo wyrazistą, by pokazać czytelnikowi niezwykle barwny świat różnorodnych historii i emocji.
W poszukiwaniu tych, do których los uśmiecha się jakby rzadziej, zaglądamy przez okna mieszkań, pracowni malarskich i hotelowych restauracji, wędrujemy przez szpitalne korytarze i cmentarne alejki, dociekając przyczyn ich nieszczęść – w niezgodzie na niezawinioną krzywdę.
Lucjusz Leski, ur. 1942. Dotychczas wydał: „Wybrani przez los”, „Pamiętnik studenta”, „Mazurki w tempie rubato”. Mieszka w ziemi łódzkiej.
To historia życia wychowanka powojennego domu dziecka. Bohater opowieści, Paweł (nazywany przez bliskie mu osoby Pawełkiem), jest owocem miłości partyzanta i wiejskiej dziewczyny. Jego młodzi rodzice zginęli w czasie drugiej wojny światowej. Był wtedy niemowlęciem, którym zaopiekowała się rodzina mieszkająca na wsi. Najbliższą dla niego osobą była babcia, która, gdy był w wieku szkolnym, zdecydowała, że jej wnuczek, sierota, powinien zdobyć wykształcenie. Dlatego znalazł się w Domu Dziecka w Zarębowie, w pałacowym budynku. Święta i wakacje zawsze spędzał na wsi u babci. W „pałacu” miał bliskich kolegów, a jego pierwszą miłością była koleżanka z tej samej klasy, Marysia.
Słowa babci: „Ucz się, Pawełku, bo dla ciebie nie ma tu miejsca” stały się swoistym testamentem dla bohatera tej opowieści, który zdaje maturę i dostaje się na studia.
Jego dalsze losy będzie można śledzić w książce „Pamiętnik studenta”.
Opisując losy bohatera, autor książki przedstawia też warunki funkcjonowania tego domu dziecka w powojennej Polsce, jego organizację, ludzi w nim pracujących, wspaniałych, wyrozumiałych wychowawców, ich podopiecznych czy nauczycieli ówczesnej polskiej szkoły.
Książka zawiera obraz powojennej, biednej polskiej wsi. Ukazuje też niezwykłą solidarność i pracowitość jej mieszkańców.
Wydawać by się mogło, że będzie to opis całego czasu studiów, ale Autor przedstawił tylko ważniejsze epizody z tego okresu i skupia się na jednym roku nauki Andrzeja – ostatnim. Andrzej poznaje Annę, studentkę pierwszego roku studiów, i miotany sprzecznościami natury etycznej i moralnej staje przed dylematem, jak pogodzić miłość do dwóch kobiet.
Po prawie pięćdziesięciu latach Andrzej postanawia odszukać Annę. Co z tego wynikło? Czy można oszukać pamięć?
Autor opisuje też wybory i dylematy wieku podeszłego, umiejętność radzenia sobie ze starością, która nie zawsze musi być
stereotypowa, a wręcz przeciwnie, może być ciekawa i fascynująca... „Zdrowie, ono jest bardzo ważne” – stwierdza Jerzy, psycholog i przyjaciel Andrzeja. Autor próbuje również zmierzyć się z fenomenem przemijania i śmierci.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
