Szeroki wybór książek, multimediów z zakresu szeroko pojętej kultury: architektura, duchowy wymiar twórczości, szlaki kajakowe, współczesne media, przemoc w mediach, polityka. Odnajdziesz tu również książki i podręczniki idealne dla uczniów oraz studentów. Szeroki wybór beslsellerów i nowości.
W krótkim czasie dwóch międzywojennych dekad pisarze, poeci, autorzy tekstów scenicznych, zarówno teatralnych, jak i kabaretowych, stworzyli tak wiele utworów dla dorosłych i niedorosłych czytelników, że można mówić niemal o galaktyce książek. Stały się one inspiracją dla późniejszych twórców, artystów, reżyserów filmowych i teatralnych.O kolorycie tamtego pisarstwa opowiada literaturoznawca prof. Grzegorz Leszczyński, który odkrywa, w czym tkwi niezwykła siła tych książek i ich urzekający czar, dlaczego wywołują emocje zafascynowanych lekturą czytelników równie silne dziś, jak przed stu laty.
Odkryj fascynujący świat słowiańskich mitów, które ożywają na kartach tej książki idealnej dla każdego, kto pragnie poznać tajemnice swoich dziadów.Opowieści słowiańskie to zbiór fascynujących historii nawiązujących do bogatej mitologii i folkloru Słowian. Każde opowiadanie zabiera czytelnika w magiczny świat, gdzie spotyka bohaterów takich jak wiedźmy, duchy, bogowie i mityczne stworzenia. Przeplatają się w nich elementy przygody, tajemnicy, magii i miłości, tworząc niezapomniane narracje. Czytelnicy będą mieli okazję odkrywać różnorodność kultur słowiańskich oraz poznać ich niezwykłe wierzenia i tradycje. Opowieści słowiańskie to zaproszenie do magicznego świata, który porwie czytelników w wir emocji i wyobraźni.Artur Chrostowski to pasjonat mitologii słowiańskiej i twórca programu "My!Słowianie - czyli podcast o mitologii", w którym zgłębia tajemnice dawnych wierzeń i legend. Z zawodu opiekun medyczny, a z serca miłośnik historii i tradycji swoich przodków. Mieszka na malowniczej Kurpiowszczyźnie, gdzie łączy swoje pasje z codziennym życiem.
Spór o to, kim są Łemkowie, mieszkańcy osad położonych na terenie Beskidu Sądeckiego i Beskidu Niskiego, rozpoczął się w drugiej połowie dziewiętnastego wieku i trwa do dziś. Czy są oni tylko grupą etniczną, czy może narodem — już od rewolucji francuskiej, jak pisał Frederico Chabod „nowym bóstwem współczesnego świata"?
A jeśli są narodem, to jakie wynikają z tego dla Łemków prawa?
Nie przerwało tych sporów nawet fizyczne unicestwienie łemkowskiej Arkadii i brutalne wysiedlenia w latach 1944-1947 do Związku Sowieckiego i na tak zwane Ziemie Odzyskane powstałej po II wojnie światowej ludowej Polski. Szczególnie ważnym argumentem w sporach o tożsamość i prawa Łemków stała się ich przeszłość. Sprawy będące dotąd tematem legend i baśni zaczęła zastępować Historia, próbująca wymusić jednomyślność o przeszłości. Łemkowie stali się jej ofiarą, a pamięć o ich dziejach elementem politycznych gier.
Dziś, w zależności od tego kto i w jakim celu mówi o Łemkach, jedne elementy ich historii nagłaśnia, inne przemilcza. Książka Łemkowskie rozdroże ukazuje ten problem skupiając się na wydarzeniach lat 1944–1947 i opisując późniejsze próby ich mitologizacji na użytek określonych ideologii.
Każda kobieta, która siada przed lustrem, korzysta z wynalazków Maxa Factora - tusz do rzęs ze szczoteczką, cienie do powiek, wodoodporny makijaż. To on wymyślił słowo "make-up". Jego firma kosmetyczna odniosła globalny sukces. I to on pokazał całemu światu, jak za pomocą makijażu wydobyć prawdziwe piękno.Jako siedmiolatek sprzedawał przekąski w teatrze w Łodzi. Ambitny chłopiec został pomocnikiem aptekarza i perukarza, a potem fryzjerem. Dzięki tym doświadczeniom zaczął eksperymentować z kosmetykami, co pozwoliło mu później zrewolucjonizować świat makijażu. Na dworze Romanowów dbał o wizerunek carskiej rodziny, ale prawdziwa kariera zaczęła się, gdy wyjechał do Hollywood.Dla Fabryki Snów wymyślił podstawy filmowej charakteryzacji. Kreował wizerunek największych gwiazd kina i był ich bliskim przyjacielem. Swoim pudrem uratował karierę Rudolfa Valentino, Rita Hayworth zawdzięcza mu rude loki. I tylko on potrafił (po polsku!) okiełznać kapryszącą Polę Negri. Twarzami jego marki zawsze są największe gwiazdy: Marylin Monroe, Elizabeth Taylor, Priyanka Chopra.Dzięki chłopakowi z Polski sekrety piękna ekranowych gwiazd są dostępne dla wszystkich kobiet.
Słowianie to największa grupa etniczna zamieszkująca Europę. Na temat okresu, od którego Słowianie pojawili się na naszym kontynencie, istnieją długie spory między zwolennikami autochtonizmu i allochtonizmu, czyli teorii zasiedlenia w okresie bardzo dawnym, czy wręcz rozwinięciu się grupy słowiańskiej między innymi na naszym terenie, jak i uznanie, że Słowianie przybyli na nasze ziemie w V wieku naszej ery, zgodnie z przekazami kronikarskimi. Spory te mogą zakończyć ostatnie badania genetyczne, które dowiodły, że Polacy są narodem o największym procencie genu słowiańskiego wśród populacji, a historię jego powstania datuje się na dwanaście tysięcy lat wstecz.
U ludów indoeuropejskich praktyki wróżbiarskie znane są od kilku tysięcy lat, wiemy o nich chociażby z Hymnów Rygwedy. Kultura Antyczna również dostarcza nam ogrom materiału w dziedzinie najbardziej nas interesującej. Natomiast, jeżeli chodzi o Słowian to najstarsze zapiski, które mówią o praktykowaniu wróżenia przez naszych Przodków pochodzą z IV wieku naszej ery. W książce tej staram się pokazać jak najbogatszy materiał źródłowy dotyczący naszego, słowiańskiego kręgu kulturowego. Informacje z innych kultur mają być tylko uzupełnieniem. Całą swą uwagę skupiam na naszych tradycjach wróżenia. Szukając źródła i prawdziwego sensu symboli i praktyk stosowanych przez Słowian muszę stosować również badania porównawcze. Aby ukazać sens, pierwotną mądrość wynikającą z symboliki zawartej w praktykowanych wróżbach muszę zacząć od wyjaśniania pojęć związanych ze światem wierzeń Słowian, które wpisują się w tematykę praktyk. Wyjaśniam więc funkcje w świecie mitologicznym poszczególnych postaci. Opisuję, podając dostępne źródła, sanktuaria słowiańskie, w których odbywały się publiczne wróżby pod przewodnictwem Żerców na zachodzie, a na wschodzie Wołchwów. Podaję ogrom przykładów wróżb, podzieliłem to na osobne tematy by było to przejrzyste i łatwiejsze w odbiorze. Na ile pozwala mi wiedza i zdobyty materiał, staram się wytłumaczyć, dojść do sedna, sens wykonywanych praktyk. Mam nadzieję, że mój wysiłek nie poszedł na marne i przyniesie czytelnikom trochę pozytywnych doznań a przede wszystkim wiedzy o tym co wiązało się z praktykowaniem wróżenia, i jak to robili nasi odlegli przodkowie.
Obchodząca w ostatnich latach wiele jubileuszy Biblioteka Uniwersytecka w Toruniu na mapie kulturalnej Rzeczypospolitej zajmuje niepoślednie miejsce również dzisiaj. Postrzegana w krajowym i międzynarodowym środowisku bibliotekarskim jako przykład instytucji łączącej z powodzeniem walory nowoczesności z tradycją ma dzisiaj status największej książnicy w północnej Polsce i jednej z największych bibliotek akademickich w kraju. Tę rangę zawdzięcza w głównej mierze […] cennym i rzadkim zbiorom zabytkowym […].
Tom drugi wydawnictwa pt. Biblioteka Uniwersytecka w Toruniu poświęcamy najcenniejszym zbiorom BU UMK. Uzupełnia on w ten sposób luki w badaniach nad historycznymi zasobami książnicy. Autorzy w swych rozważaniach udostępniają cenny materiał statystyczny i historyczny, oparty na archiwaliach, który – mamy nadzieję – stanie się w przyszłości pomocą dla dalszych badań bibliotekoznawczych. […] Trzeba bez wątpienia wspomnieć przebogate, cenne kolekcje historyczne, a wśród nich: zasób starych druków liczący blisko 60 000 egzemplarzy; […] objęty ochroną prawną Narodowego Zasobu Bibliotecznego […] zespół rękopisów średniowiecznych […]; ogromną kolekcję dzieł plastycznych, obejmującą m.in. ponad 10 000 rycin i rysunków dawnej oraz współczesnej grafiki polskiej i obcej; wielki – liczący również ponad 10 000 sztuk – zbiór plakatów; 140-tysięczną kolekcję pocztówek oraz przekraczający 60 000 zasób ekslibrisów.
Książkę podzielono na dwie części – Zbiory specjalne oraz Kolekcje tematyczne. […] Część pierwszą stanowią dzieje jednostek Oddziału Zbiorów Specjalnych. Są one monograficznym ujęciem poszczególnych gabinetów, ale nie tylko. Część drugą tomu […] poświęcono jednostkom i agendom BU UMK gromadzącym specjalistyczne kolekcje o charakterze bibliotecznym, muzealnym, archiwalnym i patentowym.
(fragment Wprowadzenia)
Dokonuje się właśnie zasadnicza zmiana kulturowa. Dominujący przez dekady model sukcesu, produktywności i dążenia do celu ulega erozji, odsłaniając pokłady tego, co słabe, niedoskonałe, nieudane, zwyczajne. W sferze publicznej pojawia się przyzwolenie na okazywanie własnej niemocy i bezsilności. Porażka przestaje wzbudzać wstyd, coraz częściej bywa postrzegana jako jedno z najbardziej powszechnych i zarazem twórczych doświadczeń. Autorka stawia pytania o jego wymiary - jak przegrywać we własnym stylu, czerpać satysfakcję z porażki, ale i jak używać jej do forsowania zmiany społecznej. Zastanawia się nad wywrotowym potencjałem bezsilności, która czerpie siłę z intuicji i niepokoju.W pasjonującym eseju Agnieszka Dauksza przygląda się strategiom oporu i taktykom przetrwania - przewodniczkami w tych poszukiwaniach są performerki, osoby publiczne, artystki, postacie literackie oraz zwierzęta. Na przykład meduzy, które łącząc swoje komórki, wyznaczają trop w dążeniu do "my" przekraczającego wrogość i osobnicze podziały.Autorka pyta, co to znaczy być osobą nieznaczną, i pisze, dlaczego właśnie odczucie tego stanu może pomóc w przetrwaniu wielogatunkowej wspólnoty.
Miejsca wyobrażone miasta.Prze(d)stawienia wizualne jako projekt społecznej i kulturowej tożsamości.Ideą i celem publikacji jest zaznaczenie wartości poznawczej, artystycznej i animacyjnej idei miejsc znaczących miasta (w tym miejsc z historii rozwoju tożsamości regionalnej Torunia i Bydgoszczy), w znaczeniu geopoetycznym, czyli jako miejsc wytwarzania tożsamości, bo miejsce jak człowiek ma swoje imię, w którym zawiera się cała jego indywidualność. Geopoetyka artystyczna miasta (idiolokalność) w tej publikacji, w trzech językach kultury (teoretyczny/humanistyka miasta, artystyczny i animacyjny/włączająco praktyczny), to aktywność twórcza łącząca przestrzenność wyobraźni, przeżycia, prywatne krajobrazy, wspomnienia, konkretne miejsca mapy Bydgoszczy, zawarte w dwóch rodzajach dyskursu: malarsko-rysunkowym i humanistycznym. Publikacja zawiera trening obrazowy wprowadzania myśli w ruch poprzez zastosowanie idei allotopii, miejsc wyobrażonych Bydgoszczy, jako budowania światów możliwych dla rozwijania tożsamości, zarówno indywidualnej, jak i miasta. Zaplecze teoretyczne dla rozwijania idei miasta/regionu wykorzystuje współczesne badania nad studiami miejskimi. Publikacja odsłania także poznawcze i artystyczne zaplecze fragmentu, jako konstruktu pozwalającego zrozumieć logikę rozwoju historii sztuki i kultury oraz samego siebie w konkretnym środowisku geopoetycznym.
Autor przedstawia 102 symbole wywodzące się z niemal wszystkich kultur i religii. Nie pomija również kultury współczesnej, która tak intensywnie oddziałuje na człowieka. Podaje genezę, historię, znaczenie symboli i niejednokrotnie poddaje je ocenie przez pryzmat nauki chrześcijańskiej. Całość ujęta jest w formie leksykonu czyli zwięźle i syntetycznie. Znajomość symboliki jest bardzo pomocna często używamy symboli, nie wiedząc, co one oznaczają. Może to powodować nieporozumienia, a nawet przekłamania a tego dojrzały chrześcijanin i człowiek świadomy powinien się strzec.
Szczęśliwie zachowane do naszych czasów dziełko pod tytułem „De re coquinaria", którego autorstwo przypisuje się Apicjuszowi, pod wieloma względami jest utworem niezwykłym i cennym dla współczesnego badacza starożytnej sztuki kulinarnej. Już sam fakt, iż jest ono jedyną książką kucharską spośród wielu, jakie znane były światu antycznemu w kręgu kultury śródziemnomorskiej, czyni je bezcennym zabytkiem piśmiennictwa rzymskiego.
Aleksander Bruckner (1856-1939) - polski kulturoznawca, historyk literatury polskiej i słowiańskiej, autor m. in.. "Encyklopedii staropolskiej", "Dziejów kultury polskiej", "Różnowierców polskich", Słownika etymologicznego języka polskiego czy "Dziejów języka polskiego", doktor honoris causa Uniwersytetu Warszawskiego. W Mitologii polskiej zajmuje się autor panteonem polskich bogów, przy okazji zdecydowanie oceniając przekaz Jana Długosza jako bajkowy, nieprawdziwy, a powołuje się na znacznie bardziej rzetelne źródła arabskie dotyczące polskiego pogaństwa. Pisze także o upiorach, wilkołakach, czarownicach i wszelkich siłach nieczystych (zarówno tych domowych jak i tych działających w przyrodzie), ale także o na w poły legendarnych władcach - Piaście, Popielu i Wandzie. Autor podjął się rekonstrukcji podstawowych archetypów, choć jak sam pisze we wstępie: Z mitologii polskiej nie ocalał najdrobniejszy ślad bezpośredni; demonologię polską natomiast śledzić możemy wprost od piętnastego wieku do dzisiejszego dnia, a jest to o tyle istotne, że mitologia pogańska przekształca się w demonologię chrześcijańską, bogowie pierwotni i duchy w strachy-upiory, ich słudzy w czarowników, ich obrzędy w zabobony.
Wacku drogi, jak dobrze, że jesteś! Byłeś najwspanialszym obserwatorem, kronikarzem i przyjacielem artystów zawsze blisko kulturalnych wydarzeń w naszym Krakowie. Pisałeś prawdziwie, rzetelnie, z życzliwością o spektaklach, recitalach, koncertach Ocaliłeś od zapomnienia wiele osób, zdarzeń, ważnych i pięknych chwil. Czytam "Kulturałki" i wraca młodość, radość Czuję się szczęśliwa, że dane mi było żyć w czasie, gdy Ty pisałeś o moim świecie. Dziękuję Ci za to. ANNA DYMNA Strażnik dobrego gustu i smaku. Mistrz małych i większych form dziennikarskich. W "Kulturałkach", które są swoistym raptularzem pewnego okresu w dziejach krakowskiej kultury, wykazuje się znawstwem poruszanych tematów i lekkością stylu a także dużą swobodą, cechującą wytrawnych publicystów. JÓZEF BARAN "Kulturałki" czyta się "jednym tchem". Ta książka to prawdziwa kronika życia kulturalnego i towarzyskiego Krakowa. Lektura obowiązkowa dla wszystkich miłośników kultury, zwłaszcza obdarzonych poczuciem humoru. Polecam. JÓZEF "ŻUK" OPALSKI Kim w "Kulturałkach" był Wacław Krupiński? Czy nie zuchwałym mnichem z literackim talentem? Tak. Był. I dzięki jego wędrówkom po istotnych miejscach, wydarzeniach, spotkaniach otrzymujemy zapis naszych wzruszeń i rozczarowań. Podziękujmy i pokłońmy się Kronikarzowi kultury. Bardzo zachęcam. JAN KANTY PAWLUŚKIEWICZ Wacław Krupiński - dziennikarz z ponad 40-letnim stażem (obecnie stypendysta ZUS-u), z czego ponad 30 przepracował w "Dzienniku Polskim", kierując kilkanaście lat działem kultury. Pisał o kulturze estradzie, teatrze, kabarecie, literaturze. Efektem są książki: Głowy piwniczne (WL), Moje woperowstąpienie. Rozmowy z Jadwigą Romańską (PWM), Pszczoła, Bach i skrzypce, wywiad-rzeka ze Zbigniewem Wodeckim (Prószyński i S-ka), Jan Kanty Osobny, wywiad-rzeka z Janem Kantym Pawluśkiewiczem (WL), Cytaty z młodości. Rozmowy z ludźmi kultury (Universitas). Współautor wydawnictw z okazji 50. Festiwalu im. Jana Kiepury w Krynicy Zdroju oraz 100-lecia krakowskiego Teatru Bagatela. W 2005 r. uhonorowany Brązowym Medalem Zasłużony Kulturze Gloria Artis, w 2008 Złotym Laurem "za mistrzostwo w sztuce publicystyki kulturalnej", przyznawanym przez Filię Krakowską Fundacji Kultury Polskiej. Otrzymał także dziennikarskie trofea: Złotą Gruszkę, coroczną nagrodę Oddziału Stowarzyszenia Dziennikarzy w Krakowie (2010) i Grand Prix Nagrody Dziennikarzy Małopolski (2014).
Nowoczesny świat został stworzony przy wykorzystaniu siedmiu tanich rzeczy - natury, pieniądza, pracy, opieki, żywności, energii i życia - a ich potanianie jest jedną ze strategii wykorzystywanych do zarządzania naszą planetą, jej transformacją i dewastacją. W Historii świata w siedmiu tanich rzeczach Raj Patel i Jason W. Moore przyglądają się siedmiu ostatnim wiekom naszej historii ze szczególnym uwzględnieniem historii kolonializmu, walk społeczności rdzennych, buntów niewolników oraz innych zbrojnych powstań uciskanej ludności. Autorzy prowadzą swoją analizę kontekście najnowszej wiedzy naukowej dotyczącej zmian klimatu, by pokazać, że kryzysy zawsze rodziły nowe strategie mające doprowadzić do tego, by świat był tani i bezpieczny dla kapitalizmu. W burzliwym XXI wieku pilnie potrzebujemy zmiany myślenia o złożonych związkach łączących ludzi z naturą, co pomoże nam zrozumieć - i odzyskać - zamieszkiwany przez nas świat.
Słownik zachwyca bogactwem cytatów, odniesień do literatury, filozofii. Stanowi niezwykle wartościowe źródło wiedzy i symbolice, która obejmuje całą historię dziejów, a przy tym jest bardzo łatwa i przystępna dla czytelnika. To najlepiej i najdokładniej opracowany słownik o tej tematyce.
Wobec zła Marii Janion to głęboka i przenikliwa analiza jednego z najważniejszych wątków polskiej kultury i tożsamości - zmagania ze złem, zarówno w wymiarze narodowym, jak i metafizycznym. Autorka, jedna z najwybitniejszych polskich humanistek, prowadzi nas przez fascynujący labirynt idei, tropów literackich oraz historycznych dramatów, które kształtowały polską wyobraźnię i podejście do kwestii moralnych.W centrum uwagi znajduje się figura "szalonego patrioty", archetypowego bohatera narodowych tragedii, symbolu polskiego prometeizmu i ofiarnego buntu wobec niesprawiedliwości. Janion pokazuje, jak postacie takie jak Rejtan czy bohaterowie Dziadów Mickiewicza stawały się nie tylko literackimi ikonami, ale także nośnikami narodowych traum i nadziei.Autorka mistrzowsko łączy analizę literacką z filozofią i historią, stawiając pytania aktualne dla współczesnych czytelników i czytelniczek: Jakie miejsce ma zło w naszej kulturze i świadomości? Czy radykalizm poświęcenia może prowadzić do szaleństwa? Jak polska historia kształtowała nasze rozumienie moralności i wolności?Wznowienie Wobec zła to nie tylko intelektualna uczta, ale także wyzwanie dla naszych przekonań o narodowej tożsamości. To książka, która inspiruje do refleksji i na nowo definiuje pojęcie polskiego patriotyzmu.
Wyjątkowa odsłona najlepszych filmów komediowych w historii kina
Śmiech w ciemności. Złota lata komedii filmowych to najciekawsze zjawiska, postaci i twórcy, którzy wpłynęli na losy gatunku – od Charlie Chaplina, przez Music hall, w którym Keaton, niczym iluzjonista, sam wykonuje wszystkie role, aż po polską odsłonę kina. W prezentowanej tu galerii ludzi śmiechu jest miejsce zarówno dla wielkich artystów, osób zasłużonych i tych najpopularniejszych. To samo dotyczy filmów. Autor nie teoretyzuje, nie powtarza tego, co już oczywiste i znane, nie powtarza utartych opinii. W wyjątkowy sposób przypomina tych, którzy najbardziej przyczynili się do rozwoju gatunku.
Tym, co czyni książkę dr Ireneusza Siwińskiego szczególnie atrakcyjną, jest inwencja językowa. Autor zawsze znajduje jakiś nowy punkt widzenia, odmienne ujęcie, coś odkrywa, czymś zaskakuje. Mimo że dla mnie, historyka filmu, są to sprawy znane, czytając książkę dr Siwińskiego cały czas odnosiłam wrażenie kontaktu z czymś nowym.
Alicja Helman
To fotografia uliczna nakierowana wyraznie na portret socjologiczny. I co byc moze najwazniejsze unikam koloru. Po pierwsze, nie do konca odrozniam barwy, po drugie, uwazam fotografie czarno-białe za bardziej autentyczne, mimo ze swiat czarno-biały przeciez nie jest.Ktos kiedys pod moimi fotografiami z zaniedbanych dzielnic sląskich miast napisał, ze znajduje w nich czułosc, jaką obdarzam swoich bohaterow. Ja sam nazywam to hołdem albo ukłonem, lub tez estymą.Przed jedną ze swoich wystaw tak pisałem w katalogu, co praktycznie bez zmian mogę powtorzyc dzisiaj tutaj, w tym albumie:Bez kolorow, bo w starych zapomnianych dzielnicach, wysłuzonych fabrykach i kopalniach jest tylko szarosc i czern... Takie są dzis robotnicze osiedla Gornego Śląska. Wyeksploatowane, zaniedbane, bez perspektyw. Tam, gdzie działają jeszcze kopalnie i zakłady jest inaczej, ale w kazdym miescie są opuszczone ulice, pełne pustostanow i ruin. Bardzo często przesiedlani są tam ludzie z innych miast, ktorych z roznych powodow nie stac na płacenie czynszu. Tworzą się w ten sposob enklawy biedy i patologii. Koegzystują z miejscowymi, ktorzy ze łzą woku wspominają czasy swietnosci takich miejsc jak Lipiny, Chropaczow, Kaufhaus, Kolonia Zgorzelec, Bobrek...Tylko szarosc i czern... Ale ci, ktorzy tam mieszkają i mają pracę, nie uskarzają się na zły los. Zachowują radosc zycia i przywiązanie do tradycji.
Księstwo świdnicko-jaworskie, przez lata najpotężniejsze i najbogatsze na Śląsku, to jeden z najciekawszych historycznie regionów w Europie Środkowej. Kraina, która rozwijała się dzięki swojemu wielowyznaniowemu i wieloetnicznemu charakterowi oraz transgranicznej lokalizacji. Autorzy książki przenoszą nas w czasy, gdy na dworach Piastów, w arystokratycznych rezydencjach, miejskich ratuszach i klasztorach kwitła sztuka, a krajobraz wzbogacały arcydzieła architektury. Protestanckie kościoły Pokoju w Świdnicy i Jaworze największe drewniane barokowe świątynie w Europie, wpisane na listę światowego dziedzictwa UNESCO, to tylko jeden z przykładów. Publikacja odkrywa także mniej znane aspekty życia codziennego dawnych mieszkańców księstwa od piwowarstwa po słynną, choć dziś zapomnianą kiełbaskę jaworską. Wśród podejmowanych tematów jest także okrucieństwo ówczesnego wymiaru sprawiedliwości, przedstawione w artykule o miejscach straceń, oraz inspirujący tekst o świdniczance Marii Kunic, nazywanej śląską Pallas astronomce, która na trwałe wpisała się w dzieje nauki. Dziedzictwo kulturowe księstwa świdnicko-jaworskiego to wnikliwe spojrzenie na historyczne i kulturowe bogactwo regionu, wykraczające poza klasyczne ramy opisywania historii przez pryzmat wielkich postaci i wydarzeń. Autorzy uchwycili fenomen obszaru obejmującego Świdnicę, Jawor i okoliczne tereny w całej jego różnorodności. Opisując ślady dorobku księstwa, które przetrwały do współczesności, sprawiają, że ożywa ono nie tylko na kartach książki.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
