Szeroki wybór książek, multimediów z zakresu szeroko pojętej kultury: architektura, duchowy wymiar twórczości, szlaki kajakowe, współczesne media, przemoc w mediach, polityka. Odnajdziesz tu również książki i podręczniki idealne dla uczniów oraz studentów. Szeroki wybór beslsellerów i nowości.
Stawiane od stuleci na rozstajach dróg, przy mostach, brodach rzecznych, we wsi, na skraju lasu - kapliczki i figury przydrożne jeszcze nie tak dawno były przedmiotem kultu i miejscem uroczystych spotkań naszych pradziadów. Tu zbierali się powstańcy w okresie zaborów, stąd ruszali pielgrzymi Po latach pamięć ludzka, tak skłonna do upiększeń i przeinaczeń, pomieszała ich losy z tworami wyobraźni i ludową fantazją. Z przydrożnymi kapliczkami związane zostały przedziwne legendy i podania o zakopanych skarbach, o czyhających obok rozbójnikach i pokutujących duszach."Opowieści przydrożnych kapliczek ziemi radomskiej" to zbiór barwnych historii z nieco już zapomnianego świata. Pełne regionalnego kolorytu gawędy ukazują kulturę duchową polskiej prowincji, by ocalić ją od zapomnienia. Polecamy tę wyjątkową książkę wszystkim czytelnikom, którym bliskie są tradycje i dziedzictwo kulturowe Polski.
Rodzinny przewodnik po Wielkanocy prowadzi nas od Wielkiego Postu aż do misterium męki i zmartwychwstania Pańskiego. Tłumacząc istotę tych świąt, daje wskazówki, w jaki sposób najlepiej przygotować się do nich duchowo, by dzięki temu czas ten był pięknym rodzinnym i prawdziwie religijnym przeżyciem, a przy tym zachował uświęcony tradycją charakter.Z poradnika dowiesz się:jak przygotować się do świat podczas całego Wielkiego Postu;jak pojmować wydarzenia Wielkiego Tygodnia od Niedzieli Palmowej, przez Triduum Paschalne, aż po Niedzielę Zmartwychwstania Pańskiego;jak wypełniać praktyki, zwyczaje i tradycje wielkanocne;ja rozumieć znaczenie poszczególnych symboli świątecznych;jak po katolicku i rodzinnie spędzić Święta Wielkanocne.Ponadto przewodnik zawiera:tekst domowego błogosławieństwa pokarmów dla osób niemogących uczestniczyć w tym wydarzeniu w kościele;omówienie obrzędów śniadania wielkanocnego;Ewangelię do odczytania podczas śniadania wielkanocnego;teksty pieśni wielkanocnych.
Współwydawca: Instytut Teatralny im. Zbigniewa Raszewskiego
„Druga Reforma Teatru. Ludzie – Zdarzenia – Idee” jest dokonanym przez prof. Kazimierza Brauna scaleniem trzech jego książek o wielkim teatralnym przełomie lat 60. i 70. ubiegłego wieku w kulturze amerykańskiej i zachodnioeuropejskiej. Intencją edycji jest oddanie czytelnikom w jednym tomie jedynego jak do tej pory na polskim rynku opisu tamtych zjawisk, konstytutywnych dla historii teatru współczesnego.
Pierwsza, zwana Wielką, Reforma Teatru wydała tworzone przez wielkich, wspaniałych twórców, jak André Antoine, Otto Brahm, Aurélien Lugné-Poe, Wsiewołod Meyerhold, Stanisław Wyspiański, Anton Czechow, Gordon Craig, wielu, wielu innych, arcydzieła sztuki teatru.
Druga wojna światowa w całej Europie zatrzymała Pierwszą Reformę. Do rangi symbolu urosły: osadzenie w obozie koncentracyjnym Leona Schillera, Stefana Jaracza czy czołowego reformatora – Emila Buriana, zesłanie do sowieckich łagrów ludzi takich jak reżyser Wacław Radulski czy aktorka Jadwiga Domańska.
Minęło sporo czasu, zanim po wojnie zabrała głos nowa awangarda. Najpierw przybrała formę dramatu i teatru absurdu – intelektualnego sprzeciwu wobec tego, co się stało. Dopiero potem różnorodne poszukiwania zaczęły owocować pierwszymi nieśmiałymi i nieporadnymi syntezami. Druga Reforma Teatru poczęła się wyłaniać jako wąska awangarda i pozostała ruchem niszowym, choć nie bez wpływu na całokształt życia teatralnego w swoich krajach. Na Zachodzie była wyzwaniem i alternatywą dla teatru komercyjnego, popularnego, tradycyjnego. Na Wschodzie była czymś znacznie więcej – wyzwaniem dla reżimów totalitarnych; podważała totalitarną cenzurę; kruszyła komunistyczną żelazną kurtynę; jej przedstawienia były manifestacjami wolności, wolność przybliżały. Nawiązując do Wielkiej Reformy, która wydźwignęła teatr z poziomu bulwarowej rozrywki i nadała mu status sztuki, Druga Reforma pragnęła traktować teatr jako sztukę wielką i tajemniczą. Stworzyła wiele porywających, wspaniałych widowisk i ujawniła nowe energie w teatrze.
O niej jest ta książka.
Uwielbiamy twierdzi, że w naszym mieście (miasteczku, dzielnicy, województwie - dopasuje do swojej sytuacji) nic szczególnego się nie dzieje. Że tutejsze życie kulturalne to nuda, beznadzieja. Dno - po prostu. Narzekamy na tę lichotę z zapałem, wzdychając do miast większych, atrakcyjniejszych, pełnych ciekawych ofert. Z długą i ciekawą historią i nowoczesnych jednocześnie. Takich, w których żylibyśmy pełną piersią. Ale, niestety... Mieszkamy tu, gdzie mieszkamy, więc siedzimy na kanapie. Bydgoszcz nie jest wyjątkiem. Oj, nie. Można nawet zawyrokować, że taką postawę bydgoszczanie mają często w genach. Bo tacy byli ich dziadkowie i pradziadkowie, którzy mówili o "artystycznej pustyni" i też narzekali. Prawda jest jedna inna. W międzywojennej Bydgoszczy był teatr, były kina oblegane przez bydgoszczan i rozmaite sale, w których wysłuchać można było koncertów, wykładów o sztuce czy spektakli muzycznych. Były biblioteki i czytelnie. Żyli tu muzycy, malarze, rzeźbiarze, pisarze, aktorzy... Działały chóry, nawet szkoła aktorska. Był też plan, by Bydgoszcz stała się Hollywood nad Brdą. Prywatnie lub zawodowo związane były z miastem takie gwiazdy międzywojnia, jak Pola Negri, Ola Obarska, Helena Grossówna, tu tworzyli Wanda Siemaszkowa czy Adam Grzymała-Siedlecki. Tu działała największa fabryka fortepianów i pianin Bruno Sommerfelda... I o tym właśnie jest "Bydgoski firtel, czyli kultura międzywojnia".
"Drogą mi jest jedynie odnosić zwycięstwo jakąkolwiek bronią" to słowa, które mogłyby stanowić motto "Księgi pięciu kręgów", bowiem zawarte w niej rozważania dotyczą jednego: jak pokonać przeciwnika za wszelką cenę i przy pomocy wszelkich dostępnych środków. Gorin-no sho liczy już ponad 350 lat wciąż przyciąga czytelników na całym świecie swą niezwykłą aktualnością.
Czy lubicie potrawy o wyjątkowej prostocie i niezapomnianym smaku? Jeśli tak, to dobrze trafiliście. Trzymacie w ręce książkę autorstwa Barbary Jakimowicz-Klien, która w niezwykle prosty i przystępny sposób przybliża nam jedną z ciekawszych kuchni w Polsce, kuchnię wielkopolską. W książce znalazły się przepisy zarówno na potrawy codzienne, jak i te przygotowane z okazji świąt i ważnych uroczystości. Są to przede wszystkim przepisy na potrawy charakterystyczne dla tradycyjnej kuchni wielkopolskiej. Niektóre, szczególnie interesujące receptury, pochodzą bezpośrednio ze starych ksiąg kucharskich, z zachowaniem oryginalnej pisowni i gwarowych określeń, zachęcając tym Państwa do kontynuowania tradycji kuchni wielkopolskiej. Autorka przedstawia rys historyczny tradycji kulinarnych obszaru Wielkopolski, w tym wielkie zamiłowanie Wielkopolan do sosów, które nazywano gąszczami: żółty zaprawiony szafranem, szary z cebuli, czarny z powideł czy z soku wiśniowego lub z żurawin, i wreszcie ulubiony sos chrzanowy. Poznaniacy nie stronili też od bigosu, kapusty kiszonej ze słoniną, kaszy jaglanej, klusek. Specjalnością kuchni ziemiańskiej były pasztety. Potrawą zjawiającą się często na stole, specjalnie wysoko cenioną przez Wielkopolan, były ryby. Znano też ostrygi, kawior, jadano potrawy z raków i ślimaków. Spożywano także dużo grzybów, a wśród warzyw ceniono wysoko szparagi i sałaty. Na deser podawano różnego rodzaju wypieki, jak na przykład baby muślinowe czy szafranowe, a toasty wznoszono winem, piwem lub miodem. Aż ślinka cieknie! Zatem zapraszamy do lektury, a potem do kuchni.
43% osób na stanowiskach menadżerskich w Polsce to kobiety - to drugi najlepszy wynik w Europie. Tylko dlaczego jeszcze niedawno mieliśmy w polskim rządzie więcej ministrów o imieniu Mariusz niż kobiet?Czy płeć rzeczywiście nie ma już żadnego znaczenia?A może właśnie grozi nam wojna płci?O co walczą feministki, a czego nie chcą uznać obrońcy patriarchatu? Czemu niektóre kobiety nie lubią feminatywów?I jak równouprawnienie wpływa na seks?Na naszych oczach rozgrywa się spóźniona rewolucja i pierwsza prawdziwa dyskusja o rolach kobiet i mężczyzn. Wojciech Harpula i Maria Mazurek przyglądają się temu, co dzieje się w naszych domach i w przestrzeni publicznej - edukacji, polityce i języku.Autorzy prowadzą nieoczywiste i prowokujące rozmowy, w których pytają o podział obowiązków, przemoc, miłość, pieniądze i władzę. Odpowiadają m.in. Bogdan de Barbaro, Andrzej Depko, Zuzanna Radzik i Ewa Woydyłło-Osiatyńska.W łóżku, szkole, biurze, Sejmie czy kościele - co w Polsce znaczy dziś bycie kobietą i bycie mężczyzną?
Opiniowana monografia jest dziełem o charakterze wyraźnie interdyscyplinarnym, tkwiącym w szczególności w polu badawczym nauk o polityce i administracji oraz nauk o komunikacji społecznej i mediach […] Jej tematyka znakomicie lokuje się w centrum współczesnych problemów badawczych związanych z rosyjską agresją na Ukrainę, dla których to wydarzenia z lat 2013–2015 (a więc objętych badaniami Autora monografii) stanowiły swoiste preludium dla obecnej napaści Rosji na swoich słowiańskich sąsiadów, zapoczątkowanej u schyłku lutego 2022 roku […] Treści, które znajdują się w monografii Bogdana Borowika, uważam za bardzo wartościowe, świetnie i nader celnie wpisujące się w obecny klimat gorących wydarzeń politycznych w naszym regionie.
Z recenzji wydawniczej prof. dr. hab. Janusza W. Adamowskiego
[POLITYKA] „Wydaje się więc, że żądania Putina są trzy: Zachód ma się pogodzić z aneksją Krymu, dalej – nie tylko dać gwarancje, że NATO nie przyjmie Ukrainy, ale przystać na «finlandyzację» kraju (terminem tym określano sytuację Finlandii po II wojnie światowej, rząd Finlandii, choć niepodległy, miał prowadzić politykę przyjazną Moskwie) i dodatkowo wprowadzić na Ukrainie taki «ustrój federalny», który dawałby Kremlowi prawo weta politycznego na wschodzie Ukrainy, w tych okręgach, które dziś są w rękach separatystów” [Marek Ostrowski, Wojna z Putinem, „Polityka”, nr 33, 12 VIII 2014].
„Poprzez ograniczone wojny w Czeczenii, Gruzji, na Ukrainie, poprzez zmasowaną propagandę, której nie są w stanie ograniczać represjonowane media niezależne, system Putina opiera się na konstruowaniu wroga zewnętrznego – USA, UE, organizacje pozarządowe, jak i na ofensywnych celach odzyskiwania «odwiecznych» ziem Krymu, Noworosji, Naddniestrza i ochrony «braci odłączonych», jakoby zagrożonych w obcych państwach. Oto orwellowska nowomowa. Zachodnia demokracja to groźba faszyzmu. A samowola despotycznej władzy w Rosji to «dalsze udoskonalanie rosyjskiej demokracji». Rosja ma odwieczne prawa, a Ukraina «nigdy nie była państwem» i – jak Putin zapowiadał w 2008 r. na szczycie NATO w Bukareszcie – może «się rozpaść», bo nie zda egzaminu w momencie zwrotnym historii” [Adam Krzemiński, Car jest nagi, „Polityka”, nr 50, 10 XII 2014].
[NEWSWEEK] Dmitrij Orieszkin, rosyjski politolog: „Historia Rosji zawsze wahała się od liberalizacji do militaryzacji, teraz mamy czas militaryzacji […] Jak długo to potrwa? Nie wiem, nie osiągnęliśmy jeszcze szczytu szaleństwa” [Michał Kacewicz, Disneyland z czołgami, „Newsweek Polska”, nr 27, 29 VI 2015].
Borys Niemcow: „Ktoś powiedział, że faszyści przyszłości będą gorliwymi antyfaszystami” [Faszyzm po rosyjsku, z Borysem Niemcowem rozm. M. Kacewicz, „Newsweek Polska”, nr 10, 2 III 2015; tekst rozmowy ukazał się kilka dni po zastrzeleniu Borysa Niemcowa w Moskwie – przyp. B. B.].
Michaił Zygar, redaktor naczelny prześladowanej przez rosyjskie władze internetowej telewizji Dożd: „Gdy zamilknie ostatnia niezależna stacja, zniknie ostatni blog i strona internetowa, będzie można z Rosjanami zrobić wszystko, wysłać ich na każdą wojnę i podpalić świat” [Jacek Pawlicki, Michał Kacewicz, Kremlowska melodia, „Newsweek Polska”, nr 9, 23 II 2015].
Książka dr Barańskiej lokuje się na przecięciu teorii kultury oraz metodologii i filozofii nauki. Z jednej strony bowiem rekonstruuje za amerykańskim antropologiem problemy związane z badaniem kultury wyłaniające się na styku jego własnych badań terenowych i refleksji nad podejściami wcześniejszymi, z drugiej zaś Autorka stara się wydobywać na plan pierwszy zasadnicze rozstrzygnięcia filozoficzne, które z tego rodzaju problemami się wiążą. Sama również na najogólniejszym poziomie porządkuje swój wywód za pomocą odniesień filozoficznych. Podoba mi się swego rodzaju zrównoważenie, jakie udało jej się w tym osiągnąć. […] Korzyść jest taka, że skrupulatna lektura Geertza, jaką proponuje Autorka, pozwoli w książce odnaleźć coś interesującego czytelnikom zainteresowanym teorią kultury (zwłaszcza zaś jej losami w antropologii społeczno-kulturowej), jak i tym wszystkim, którzy raczej skupią się na jej przecinaniu się z problematyką filozoficzną. […] Podoba mi się to, jak Autorka prowadzi swoje rozważania blisko tekstu Geertza, a jednocześnie swobodnie go kontekstualizuje przywołując bądź teorie wcześniejsze, bądź ujęcia późniejsze, nierzadko polemiczne z autorem Wiedzy lokalnej. Podoba mi się również coś, co na początku lektury może przeszkadzać: wrażliwość na niejednoznaczność i wieloaspektowość poruszanej problematyki. Autorka jest daleka od próby stworzenia jednoznacznej wykładni teorii Geertza. Powiedziałbym, że bliska jest pod tym względem tekstom Derridy. Niewątpliwą zaletą pracy jest również duża erudycja, z jaką wywody są poprowadzone. Dr Barańska swobodnie sięga zarówno do współczesnej epistemologii, jak i do dyskusji antropologicznych nt. tekstualizmu w teorii kultury i w tych odniesieniach widać bardzo skrupulatną, pogłębioną lekturę. […] [U]ważam, że książka Koty na Zanzibarze potencjalnie będzie interesującą lekturą zarówno dla reprezentantów nauk badających kulturę (etnologia/antropologia, kulturoznawstwo, socjologia kultury itd.), jak i dla filozofek i filozofów. Jako trzecią kategorię czytelników dodałbym metodologów nauki lokujących się po trosze w filozofii, jak i w poszczególnych naukach szczegółowych […].
Z recenzji wydawniczej
Dr hab. Krzysztof Abriszewski
Nie znam drugiej takiej pracy, która by tak wielostronnie przedstawiała jakąkolwiek część Łemkowszczyzny. Opisuje drobiazgowo wybrane elementy kultury materialnej – głównie na podstawie materiałów MBL, z wykorzystaniem ankiet nauczycielskich, pracy Fischera itd. – układ wsi, budownictwo, wnętrza chałup kurnych i pokurnych, obrzędy budowy domu i „zasiedliny”, zajęcia ludności, pożywienie, stan zdrowotny, higienę i medycynę ludową. Przedstawia Łemków, jako lokalne społeczności, z ich aktywnością polityczną, społeczną i gospodarczą, emigracje zarobkowe, miejscowe stosunki wyznaniowe, obrzędy i zwyczaje doroczne oraz rodzinne, obszerny opis wesela (za Fischerem), zwyczajów i obrzędów pogrzebowych (głównie na podstawie własnych badań). Na podstawie ankiet nauczycieli daje informacje o folklorze, historii poszczególnych miejscowości, legendy i podania o treściach historycznych – daje tym samym pewne przyczynki do „historii mówionej”. [prof. dr hab. Zbigniew Libera]
Jest to przede wszystkim pierwsza monografia poświęcona dziejom wschodniej Łemkowszczyzny w okresie międzywojennym. Wykorzystanie w badaniach mało znanych kwestionariuszy sanockiego Inspektoratu Szkolnego z połowy lat 30. XX wieku pozwala nam widzieć wieloaspektowy świat Łemków oczyma ówczesnych nauczycieli wiejskich, wprawdzie przede wszystkim już Polaków, ale przecież znających środowiska wiejskie i – może poza sferą polityczną – oddających wiarygodnie realia tego czasu. [prof. dr hab. Rościsław Żerelik]
***
Rozprawę Huberta Ossadnika oceniam bardzo wysoko. Posiada ona wysokie walory naukowe, napisana jest bardzo dobrym językiem. Jej konstrukcja jest poprawna, a rozdziały dobrane tak, by całość stanowiła wyczerpujące studium historyczno-etnograficzne wschodniej Łemkowszczyzny. Bez wątpienia monografia stanowi podsumowanie dotychczasowych studiów i systematyzuje wiedzę na temat badanego regionu. Z pewnością wzbudzi duże zainteresowanie nie tylko badaczy, lecz także mieszkańców południowych rejonów Polski. [dr hab. Krzysztof Ślusarek]
***
DR HUBERT OSSADNIK (ur. 1957) – historyk, regionalista, kustosz dyplomowany Muzeum Budownictwa Ludowego w Sanoku, autor licznych publikacji. W obszarze jego zainteresowań znajdują się kwestie mniejszości narodowych, grup etnograficznych historycznej Ziemi Sanockiej, pograniczy etnicznych, etnograficznych i kulturowych południowo-wschodniej Polski oraz zagadnienia związane z teorią skansenowską i historią muzeów skansenowskich w Polsce.
Cała społeczność egiptologiczna z wielką radością przygotowuje się do przypadających we wrześniu tego roku obchodów dwusetnej rocznicy odczytania w Akademii Napisów i Literatury słynnego Listu do Pana Daciera..., prawdziwego aktu urodzenia tego, co w późniejszych czasach, mimo niesprzyjających wiatrów i prądów, miało stać się naszą dyscypliną. Jako pierwszy pewny kamień milowy nowożytnego spojrzenia na jedną z największych cywilizacji w historii świata, nasza Rozprawa o metodzie – dzieło zarazem osamotnione i śmiałe – jest ponadczasowa, a regularne wracanie do niej – zawsze ożywiające. Powitajmy więc z uznaniem, na jakie zasługuje, inicjatywę Filipa Taterki wraz z długo oczekiwaną publikacją jego polskiego przekładu słynnego Listu, słusznie poprzedzonego rzetelnym wstępem rozjaśniającym dzieje odczytania pisma hieroglificznego.
Jestem przekonany, że inicjatywa ta napełniłaby radością nieodżałowanego Jeana Leclanta, odległego następcę Pana Daciera na stanowisku sekretarza stałego Akademii Napisów i Literatury. W rzeczy samej profesor Leclant bardziej niż ktokolwiek inny niestrudzenie działał na rzecz pamięci Champolliona. Najpierw w 1990 roku, doprowadzając do wydania przez Akademię tak cennej i uczonej bibliografii Champolliona zebranej przez naszego kolegę Jeannota Kettela, która stała się klasyczną pozycją w studiach egipskich, a której uzupełnienia oczekują wszyscy zainteresowani.
Z taką samą życzliwością profesor Leclant patronował i wspierał wszystkie nasze inicjatywy: w szczególności w 1986 roku, podczas urządzania w Figeac Muzeum Champolliona, które od tamtej pory nie przestaje się rozwijać i przyciągać nowych zwiedzających. Z tym samym zaangażowaniem profesor Leclant włączył się dwa lata później w organizację międzynarodowej konferencji L’égyptologie et les Champollion (Egiptologia i Champollionowie) w Grenoble z okazji dwusetnej rocznicy urodzin uczonego, który odczytał pismo egipskie.
W artykule opublikowanym w „Bulletin de la Société Française d’Égyptologie” w 2018 roku zaalarmowałem społeczność naukową o „niedawnym rozproszeniu archiwów Pani Alice de la Brière, z domu Champollion-Figeac”, w którym znajdzie się to, co należy odtąd wiedzieć o rozmieszczeniu słynnych „papierów rodzinnych”, przechowywanych niegdyś w Vif i znanych głównie dzięki dziełom Aimégo Champolliona-Figeaca (1887) i Charles’a-Oliviera Carbonella (1984). Artykuł z „Revue de la Bibliothèque Nationale” (Importance et histoire du fonds Champollion de la Bibliothèque nationale, nr 37, jesień 1990) przypomina również, w jaki sposób cenne papiery założyciela naszej dzisiejszej dyscypliny trafiły w dwóch turach do Bibliothèque Nationale de France.
Witając z uznaniem i wielką sympatią pracę Filipa Taterki, chciałbym podzielić się pewnym przyjacielskim wspomnieniem, trochę już odległym, lecz wciąż żywym, naszej koleżanki Jadwigi Lipińskiej (1932–2009), której badania nad słynnym Monumentem genealogicznym z Neapolu (1609/5059) bardzo zajmowały nas oboje, a także całego tak pełnego zapału zespołu z Deir el-Bahari w początkach lat siedemdziesiątych ubiegłego wieku, kiedy to ja sam pracowałem w Tebach Zachodnich wraz z egipskimi zespołami z Centre de Documentation et d’Études sur l’Ancienne Égypte (CEDAE) / Michel Dewachter, fragment przedmowy
Nasza Polska. Słynne muzea to album dla wszystkich miłośników sztuki zarówno dawnej, jak i współczesnej. W książce zaprezentowano najciekawsze muzea znajdujące się w obrębie polskich granic. W publikacji zamieszczono informację o lokalizacji omawianego obiektu, jego charakterystykę, wiadomości dotyczące zwiedzania oraz ciekawostki. Całość uzupełniają piękne, malownicze fotografie.
Ludwik XIV miał swoistą obsesję na punkcie etykiety. Nierespektowanie lub niewłaściwe przestrzeganie jej zasad groziło utratą dotychczasowej pozycji i przywilejów. Wersalska etykieta była rodzajem gry. Określała stosunki i hierarchiczną zależność między poszczególnymi członkami dworu króla Francji. Była ważnym elementem wersalskiego widowiska. Wystudiowane ruchy, teatralne gesty i powtarzalność codziennych ceremoniałów wprowadzały ład i porządek, a każdy znał przynależne mu miejsce w dworskiej hierarchii. Etykieta stwarzała okazję do intryg, pozwalała na realizację własnych ambicji lub polityki rodu, otwierała lub zamykała drogę do kariery, awansów i pieniędzy. Oto książka, która przybliża zasady dworskiej etykiety w Wersalu, dopracowane i rozbudowane za czasów Ludwika XIV. Jest osobliwą kroniką codziennego życia wersalskiego dworu, spisaną przez pryzmat zasad rządzących zachowaniem i rozkładem dnia mieszkańców pałacu, który w czasach Króla Słońce był zamieszkały przez dwór liczący blisko tysiąc osób i drugie tyle służby. Sama znajomość etykiety i zasad dotyczących porządku pierwszeństwa, rang, godności i przywilejów to nie wszystko. Kluczem do dworskiego sukcesu było opanowanie sztuki umiejętnego korzystania z ustanowionego zbioru reguł. Czy jesteś gotów, Drogi Czytelniku, poznać ten sekret? Pierwsza część książki nakreśla okoliczności i powody wprowadzenia rozbudowanej etykiety, opartej w dużej mierze na zasadach ceremoniału ustanowionych przez Katarzynę Medycejską. Druga część to alfabetyczny zbiór haseł dotyczących wersalskich zwyczajów i obyczajów. Jest to jednak zbiór osobliwy, jego autorka bowiem jest daleka od podawania prostych definicji. Każde z haseł, hojnie urozmaicone błyskotliwymi i zabawnymi anegdotami, zawiera objaśnienie konkretnej zasady lub ceremoniału.
Niewiele jest na rynku wydawniczym pozycji książkowych, które dotykają zagadnień historiozoficznych. Książka Filozofia i kultura w czasach przełomu wyrasta z doświadczenia filozofa realisty przekonanego o tym, że prawa myślenia są zależne od obiektywnie istniejącego świata (kultura nie wyprzedza istniejącego człowieka), z doświadczenia historyka filozofii, który swoje analizy opiera na faktach i źródłach (historia jest wierna przeszłości). Autor przypatruje się najróżniejszym przemianom, procesom, przekształceniom, metamorfozom. Naświetla je następnie w taki sposób, że Czytelnik łatwo dostrzega źródła tych przemian, ich ugruntowanie, a także to, do czego doprowadziły bądź mogą doprowadzić. Lektura książki dostarcza żywego przekonania o ciągłej obecności przemian, z których nie zdajemy sobie sprawy, ale o których powinniśmy wiedzieć, jeżeli chcemy zrozumieć współczesną epokę.
Wśród licznych walorów tej książki można wskazać ten, że daje ona interesujący obraz filozofów i uprawianej przez nich dyscypliny. Filozofia nie jest wydumaną dziedziną przeznaczoną dla nielicznych mędrców, lecz rzemiosłem, najlepszym, jakie mogło się zdarzyć człowiekowi, pozwalającym na odnalezienie się we współczesnym świecie. Okazuje się wiedzą bardzo praktyczną, przynoszącą korzyści każdemu, kto poświęci się jej studiowaniu. Książka dobrze pokazuje, że zainteresowania filozoficzne mogą się odnosić nie tylko do zasad rzeczywistości, w różnych jej obszarach, lecz również do takich kwestii, jak historia czasu, znaczenie Ameryki we współczesnej kulturze, loty na Księżyc, rozwój motoryzacji, dostęp do broni czy reforma liturgii w Kościele katolickim. Zwrócenie uwagi na takie zagadnienia powoduje, że obszar problematyki filozoficznej się rozszerza, a tym samym każdy, kto uczestniczy w kulturze, zostaje zachęcony do filozofowania.
z recenzji prof. Michała Zembrzuskiego
Publikacja prezentuje malarstwo utalentowanej artystki Ireny Komorowskiej (1904-1968), żony generała Tadeusza Bora-Komorowskiego.Jest to pierwsze pełne omówienie jej twórczości. Malarstwo Ireny Komorowskiej jest więc dokumentem życia jej i jej rodziny. To malarstwo pełne emocji i nastrojów [] nacechowane lirycznością i intymnością.Książka intymna: rodzinna opowieść warta przeczytania a nade wszystko będąca ważnym uzupełnieniem dziejów polskiej historii i kultury artystycznej tak z czasów Polski przedwojennej jak i polskiej emigracji [].Prof. dr hab. JAN WIKTOR SIENKIEWICZ
Album poświęcony polskiemu designowi, wnętrzom i modzie w przedwojennej Polsce, w okresie od słynnej Wystawy Paryskiej w 1925 roku po rok 1939. Prezentować będzie najciekawsze projekty mebli, ceramiki użytkowej, zastawy stołowej, samochodów, motocykli, a nawet lokomotyw. Pokażemy także wnętrza mieszkań i sklepów oraz ubiory, które powstały w pracowniach ówczesnych polskich artystów i projektantów. Album otwiera obszerny wstęp historyczny. Całość wzbogaci ok. 250 czarno-białych i kolorowych ilustracji.
W książce, którą trzymasz w ręku zaprezentowano 100 najpiękniejszych miejsc i obiektów przyrodniczych, dóbr kultury, sztuki i nauki w Polsce i na świecie, które zostały wpisane na listę światowego dziedzictwa UNESCO. Opisano tutaj m.in. malowniczy Park Narodowy Yellowstone w Stanach Zjednoczonych, zapierający dech w piersiach Wielki Mur Chiński, egzotyczny Marrakesz, zjawiskowe mauzoleum Tadź Mahal, starożytną Petrę. Nie mogło tu zabraknąć dziewiczej Puszczy Białowieskiej, tętniącego życiem kulturalnym Krakowa, urokliwego Torunia czy też imponującego Malborka. 100 cudów UNESCO to ciekawe teksty wzbogacone pięknymi zdjęciami
Księga pokongresowa Chopin 1810–2010. Ideas – Interpretations – Influence zawiera materiały z III Międzynarodowego Kongresu Chopinologicznego (zorganizowanego w Warszawie przez Narodowy Instytut Fryderyka Chopina i trwającego od 25 lutego do 1 marca 2010 roku – w 200-lecie urodzin Kompozytora).
Tom I obejmuje teksty zgrupowane wokół zagadnień biografii kompozytora, historycznych kontekstów procesu twórczego Chopina, prądów estetycznych epoki i ich wpływu na kompozytora („Chopin’s Personality, Heritage and Milieu”); kwestii źródeł, aspektów metodologicznych, historycznych i współczesnych tradycji i stylów wykonawczych, analiz dzieła („Interpretations of Chopin’s Music”); nadto funkcjonowania Chopinowskiej twórczości we współczesnym świecie („Chopin in Contemporary Culture”).
W tomie II zebrano referaty przedstawiające w wielu ujęciach temat „The Influence of Chopin and his Music” – rezonans twórczości Chopina w muzyce innych kompozytorów oddziaływanie na literaturę i sztukę, postrzeganie kompozytora i recepcja jego muzyki.
Zbiór stanowi jedną z najbardziej znaczących publikacji ostatnich lat dotyczących Fryderyka Chopina.
Książka portretuje życie teatralne Warszawy XIX wieku. Autorka rekonstruuje panoramę kulturalnych rozrywek miasta tamtego czasu – nie tylko szczegółowo nakreśla historię Teatru Narodowego, jednej z najważniejszej wówczas instytucji kulturotwórczych, lecz także innych teatrów, do których uczęszczał Fryderyk Chopin. Dzięki fragmentom korespondencji kompozytora poznajemy świat teatralnej Warszawy XIX wieku jego oczami, obraz ten został jednak pogłębiony dzięki prezentacji klimatu intelektualnego epoki: życia salonów, kawiarni i sal redutowych. Autorka przybliża również dziewiętnastowieczną praktykę teatralną, wprowadzając czytelników w ówczesne dyskusje na temat tłumaczeń librett operowych oraz opisując zachowane projekty scenografi i i kostiumów. Książka nie tylko pozwala dostrzec w Chopinie miłośnika i znawcę teatru, lecz także zrozumieć, jak życie teatralne Warszawy wpłynęło na kompozytora w młodości.
Muzea to miejsca, w których możemy spotkać się z historią, a czasem nawet jej dotknąć. Jednak czy ktokolwiek podjął się kiedyś spisania historii samych muzeów? Okazuje się, że tak - "Muzeum. Historia światowa" jest odpowiedzią na tę potrzebę. Pierwotnie, w antycznej Grecji, muzeum było świątynią poświęconą muzom - boginiom sztuki i nauki. Dziś już ten budynek nie ma może wymiaru sakralnego, jednak z powodzeniem realizuje dawną misję, będąc miejscem służącym nauce i rozmaitym dziedzinom sztuk pięknych, jak malarstwo czy rzeźba. Przez wieki muzea przybierały różny kształt, by wreszcie przybrać ten znany dzisiaj. Wiele narosło również wokół nich kontrowersji, rodzących pytania o etykę postępowania osób, które gromadziły zbiory. Zwłaszcza opowieści o tym, jak imperia kolonialne budowały świątynie muz w swoich krajach, przedstawiają historię grabieży dokonanej na kolonizowanych państwach. Pozbawiono ich wielu pomników dziedzictwa historycznego, często sięgającego znacznie głębiej w historię świata niż sięgali sami kolonizatorzy. O tym, jaką drogę przebyły muzea, by stać się tym, czym są dzisiaj, opowie czytelnikowi autor tej książki.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
