Książka Zabytkowe dworce w Polsce prezentuje 21 najpiękniejszych obiektów z całego kraju. Staranne opisy przybliżają historię każdego z nich, prezentując interesujące informacje architektoniczne, oraz zaskakujące ciekawostki. Wszystkie oprawione zostały wyjątkowymi fotografiami zarówno współczesnymi, jak i tymi sprzed lat, które oddają urok tych szczególnych budowli.

Końcowa faza prac nad przygotowaniem książki przypadła na czas, gdy w Polsce na nowo rozgorzała dyskusja na temat zawartości teczki tajnego współpracownika SB o pseudonimie ?Bolek?. W ten sposób po wielu latach do głównego nurtu debaty publicznej powrócił, i to z nie mniejszą mocą niż dawniej, problem agenturalnej przeszłości wielu znanych postaci polskiego życia politycznego. Choć zasadniczą uwagę znów skupiono na kwestii, kto konkretnie był, a kto nie był agentem, o wiele istotniejszym tłem stało się starcie dwóch najważniejszych wizji społecznych, które od dziesięcioleci wytyczają ścieżki rozwoju w naszym kraju. Elementem tych wizji są m.in. pytania o głęboko filozoficznym charakterze, w tym o stosunek do donosicielstwa jako zjawiska, a także o rolę społeczną historyków, odpowiedzialność ludzi pióra za jakość życia publicznego, o ich odwagę, nonkonformizm i jednocześnie konsekwencję.

Niedzisiejszy duch teatru Kiedy ćwierć wieku temu udało mi się namówić na zwierzenia Bogdana Paprockiego, wspomniał w rozmowie o propozycji z New York City Opera, którą otrzymał w latach pięćdziesiątych, gdy polscy artyści pojechali z Halką do USA. — Postawiono mi warunek — dodał — że jeśli wrócę do kraju, propozycja przestanie być aktualna. Odpowiedziałem bez zastanowienia, że nawet boso i o suchym chlebie, ale wolę zostać w domu. To Opera Śląska nas tak ukształtowała, tam czuliśmy się najszczęśliwsi. Książka Alana Misiewicza pozwala zrozumieć ów fenomen Opery Śląskiej, która dla wielu najwybitniejszych polskich artystów była najważniejszym miejscem na ziemi. Z rozmów zebranych w tej książce wyłania się obraz Opery Śląskiej cenniejszy niż z wielu oko­licznościowych i wartościowych wcześniejszych wydawnictw, doku­mentujących jej ponad 70-letnią historię. Oprócz wykazu premier, śpiewaków, reżyserów czy dyrygentów jest bowiem coś, co nazwać należy duchem teatru. I on został przywołany w tych rozmowach. Jest to duch niedzisiejszy, ale nadal niezmiennie ważny dla efektu artystycznego najwyższej jakości. Zastanawiając się zaś, czy można w naszych czasach znaleźć taki teatr, przypomniałem sobie z ko­lei rozmowę z Mariuszem Kwietniem, odnoszącym dziś sukcesy w mieście, które 60 lat temu nie skusiło Bogdana Paprockiego. — W nowojorskiej Metropolitan nauczyłem się współbrzmienia z innymi śpiewakami i odpowiedzialności za doskonałość całego spektaklu — mówił nasz znakomity baryton. — Tam rzadko zdarzają się wieczory jednej gwiazdy. Spektakl to nie recital. Owa zbiorowa kreacyjność wyróżniała Operę Śląską od początku jej działalności. W Nowym Jorku osiąga się ją, zapraszając gwiazdy z całego świata. Bytom miał swych artystów na stałe, dlatego do każdego spektaklu w bogatym repertuarze mógł zaoferować dwie lub trzy równorzędne, świetne obsady. Oczywiście, działo się to w czasach, kiedy polscy śpiewacy nie mogli swobodnie podróżować po świecie i decydować o swym losie. Opera Śląska dawała im jednak w zamian coś bezcennego: poczucie więzi bez zawiści i rywalizacji. Klimat niezwykłej atmosfery, owej współodpowiedzialności za kształt spektaklu, który tak ceni w Metropolitan Mariusz Kwiecień, nie zaginął w Bytomiu i w naszych czasach, kiedy niewielu artystów chce spędzić całe twórcze życie w jednym miejscu. Ale nawet ci, którzy w Operze Śląskiej znajdują jedynie krótki przystanek, potrafią to docenić. Mówi o tym Alanowi Misiewiczowi na przykład Romuald Tesarowicz. Należy życzyć Operze Śląskiej, by niepowtarzalny urok jej miejsca kusił kolejne pokolenia artystówd Jacek Marczyński Spis treści Wstęp Jacka Marczyńskiego Niedzisiejszy duch teatru Syn chórzystów obserwuje powojnie: Janusz Wenz Sentyment lwowski: Marek Brzeźniak Tenor bohaterski: Bolesław Pawlus Signore Ochman na szczytach świata: Wiesław Ochman Niewiedza stosowana: Magda Hiolski Głos ma się tylko jeden, ale na emeryturze piję już nawet koniak i whisky: Henryk Grychnik Cudne dziecko Drzewieckiego: Henryk Konwiński Taniec uczy elegancji: Elżbieta Rynwid-Mickiewicz Czasami chce mi się krzyczeć: Aleksandra Kozimala-Kliś Udręka z medycyną. Cwani agenci: Romuald Tesarowicz Z batutą pod pachą: Krzysztof Dziewięcki Pieśń o Vittorii: Marianna Mirocha Nie miałem odwagi wejść na Karajana: Tadeusz Serafin Kulturalnie zerkamy przez dziurkę od klucza: Beatrycze Widera Spis ilustracji

Książka Pieczęcie przy dokumentach Związku Pruskiego. Akt erekcyjny i dokumenty akcesyjne zawiera pierwszą próbę edycji zespołu pieczęci uwierzytelniających akty powołujące do życia tytułową konfederację. Obejmuje ona opisy typów 122 zachowanych oraz 18 pieczęci dziś nieistniejących, a przywieszonych niegdyś do dwóch kompletów dokumentów (toruńskiego i elbląskiego). Edycję poprzedza wstęp, w którym starano się wprowadzić Czytelnika w złożony świat dokumentów związkowych, prezentując różne aspekty jego ikono- oraz logosfery. Rozpoczyna się on od prezentacji stanu badań nad sfragistyką i dokumentami Związku, oraz prezentacji dziejów tej organizacji. Następnie przedstawione zostały skomplikowane losy obu zbiorów jej dokumentów oraz charakterystyka obecnego stanu ich zachowania. Istotną część pracy stanowią rozważania dotyczące rzadko podejmowanych w polskiej historiografii, ale też dość trudno uchwytnych źródłowo, zagadnień związanych z prawnymi aspektami funkcjonowania pieczęci oraz procedurami sigillacji dyplomów. Osobno omówione zostały strona wizualna oraz inskrypcje znajdujące się na samych sigillach, tak miejskich jak rycerskich i kapituły warmińskiej. W samej edycji opisy pieczęci uzupełnione zostały o obszerny komentarz wydawcy, zawierający m.in. informacje na temat długości funkcjonowania poszczególnych typów czy innych pieczęci używanych przez dysponenta a także materiał ilustracyjny, w którym po raz pierwszy zestawiono obok siebie zdjęcia odcisków przywieszonych do różnych egzemplarzy dokumentów związkowych wraz z odrysami. Oddając niniejszy tom w ręce Czytelników Autor wyraża nadzieję, że ukaże on interesujący świat utrwalony w kruchym wosku dawnych pieczęci, a być może, dla niektórych, stanie się inspiracją do podjęcia pogłębionych badań, pozwalających na lepsze zrozumienie tego universum. Recent years have seen an increased interest in the sigillography of the Teutonic state in Prussia. Nonetheless, the most important postulate in terms of research studies is to promote modern editions of the sigillographic sources of the region. Without them we cannot embark on any comprehensive comparative studies or a thorough analysis of the visual aspects of the seal or last but not least begin any work on typology. This study is the first effort to edit the seals preserved with the foundation documents of the Prussian Confederation as a whole in a separate publication. This approach has made it possible to compare the seals preserved with all the surviving records and create an ideal catalogue of the seal impressions which were used to authenticate the different documents.

Książka stanowi opis przewartościowań kulturowych, jakie będą odpowiedzią na systemowy kryzys obecnej cywilizacji. Są to zarówno nieznane ludziom drogi rozwoju osobistego (np. poszerzanie percepcji poprzez integrację świadomości z podświadomością - tworzenie osobowości pełnej, nowe podejścia do kreatywności), jak i sprawdzone w historii recepty edukacyjne. Ważną częścią książki jest też ostrzeżenie poprzez pokazanie jakie niebezpieczeństwa wiążą się z budową społeczeństw nie nastawionych na rozwój świadomości. Tom ten stanowi rozszerzenie tomu 1, w którym przedstawiono ograniczenia percepcji wynikające z dotychczasowej kultury, natomiast w tym tomie przedstawiono sposoby pokonania tych ograniczeń.

Na ziemie polskie, będące wówczas pod zaborem pruskim, austriackim i rosyjskim informacje o Rushu i jego inicjatywach dotarły dzięki Julianowi Ursynowi Niemcewiczowi, który poznał go osobiście podczas swojego pobytu za oceanem. Zwiedził też założony przez Rusha w Filadelfii szpital. Po powrocie do kraju swymi spostrzeżeniami podzielił się z lekarzem i pisarzem Jakubem Szymkiewiczem, autorem Dzieła o pijaństwie (1818) uważanego za pierwszy podręcznik alkohologii w Polsce i wciąż zadziwiającego aktualnością poruszanych problemów. Jedną z pierwszych organizacji o cechach abstynenckich było natomiast powstałe 11 lutego 1817 r. w Wilnie zrzeszenie o charakterze społecznym, literackim, a przede wszystkim moralnym, tzw. Towarzystwo Szubrawców, które obok pijaństwa zwalczało również hazard... Izabela Krasińska – bibliolog, prasoznawca, historyk. Adiunkt w Instytucie Dziennikarstwa i Informacji Uniwersytetu Jana Kochanowskiego w Kielcach. Zainteresowania naukowe: historia książki i prasy XIX i początków XX w., historia uzależnień, historia społeczna, gospodarcza, kulturalna i oświatowa ziem polskich doby niewoli narodowej. Autorka i współautorka książek, z których za najważniejszą uważa: Życie kulturalne w miastach i miasteczkach guberni radomskiej w latach (Radom 2015). Teksty swojego autorstwa publikowała w pracach zbiorowych oraz w czasopismach naukowych, m.in.: „Alkoholizm i Narkomania”, „Medycyna Nowożytna. Studia nad Kulturą Medyczną”, „Forum Bibliotek Medycznych”, „Archiwa, Biblioteki i Muzea Kościelne”, „Studia Historyczne”, „Śląski Kwartalnik Historyczny Sobótka”.

W pracy znajdują się artykuły przedstawicieli różnych dyscyplin z zakresu nauk humanistycznych i społecznych z wielu ośrodków akademickich polskich i krajów sąsiednich. Zawarte w książce teksty dotyczą dnia codziennego różnych grup społecznych w kontekście wszelkiego rodzaju zabaw, rozrywek, spędzania czasu wolnego, wszelkich form odpoczynku czy też aktywności fizycznej i umysłowej w dziejach krajów europejskich. Chcemy podziękować Autorom zamieszczonych w zbiorze artykułów, że zechcieli wypowiedzieć się na temat czasu wolnego oraz codziennych zabaw i rozrywek. Są to uczeni związani zarówno z białoruskimi, czeskimi i słowackimi ośrodkami akademickimi, jak i z polskimi ośrodkami naukowymi w Białymstoku, Bydgoszczy, Częstochowie, Gdańsku, Lublinie, Łodzi, Katowicach, Kielcach, Krakowie, Olsztynie, Opolu, Piotrkowie Trybunalskim, Poznaniu, Rzeszowie, Słupsku, Toruniu, Warszawie, Wrocławiu, Zielonej Górze. Są wśród nich doświadczeni badacze oraz początkujący naukowcy, co stwarza nadzieje na kontynuowanie badań nad prezentowanymi w tym tomie zagadnieniami w przyszłości. (Ze wstępu)

Jest to pierwsza w Polsce publikacja kompleksowo opisująca religię megalityczną, stanowiąc tym samym uzupełnienie tomów 2, 8 i 10 tej serii. Informacje te stawiają kulturę megalitów w zupełnie nowym świetle. Ich uzupełnieniem są opisy najnowszych odkryć związanych z megalitami, w tym nie publikowane dotychczas wyniki pionierskich badań naukowych megalitów polskich. Dowodzą one, że kultura megalityczna najdłużej w Europie przetrwała właśnie na ziemiach polskich, stanowiąc prawie nieznane dotychczas źródło kultury Słowian.

Na początku był problem - Polacy czytają coraz mniej. Kolejne badania pokazywały apokaliptyczny obraz Polski nieczytającej. Naszą odpowiedzią na ten stan była promująca czytelnictwo akcja „Czytamy w Polsce” oraz „Książki. Magazyn do czytania”, który stał się jej emanacją. Pierwszy numer naszego kwartalnika, z Januszem Korczakiem na okładce, ukazał się 14 czerwca 2011 roku. Chcieliśmy pokazać, że o książkach można pisać i mądrze, i wciągająco. Ale przede wszystkim różnorodność światów, które mieszczą się między okładkami.

Ta książka nie jest biografią, na takie pewnie przyjdzie jeszcze czas. To zapis długich rozmów z wielkim artystą, ale przede wszystkim z człowiekiem, który skromnie twierdzi, że jego życiem rządzi przypadek, i umie z tego życia czerpać garściami ze wstępu Agaty Napiórskiej.Józef Wilkoń mistrz ilustracji i rzeźby, autor scenografii i gobelinów, historyk sztuki. Także mistrz życia. Opowiada o dzieciństwie podczas okupacji (Kiedy dziś opowiadam o wydarzeniach, które decydowały o życiu i śmierci, widzę, że wtedy przyjmowałem je zwyczajnie. Z wojny nie wyniosłem trwałych kompleksów i lęków), nauce, domu i rodzicach (Jeśli jest we mnie trochę dobroci, jest to dobroć odziedziczona po matce. Choć po ojcu też, on był cholerykiem o złotym sercu). Oraz o roli przypadku w jego życiu:Niektórzy wykluczają przypadek i uważają, że organizują sobie życie według planu, bo ich zdaniem przypadkowo oznacza byle jak. Planowanie życia tak jakby się zakładało plantację?To nie dla niego. Józef Wilkoń zbyt wiele razy w życiu doświadczył wpływu przypadku, żeby nie wierzyć w jego moc. Kiedy patrzy na świat, na wszechświat, widzi, że wszystko jest wypadkową zdarzeń i sumą przypadków. Opowiada o przypadku w malarstwie, w rzeźbie, w ilustracji książkowej. Liceum Sztuk Plastycznych w Krakowie zaliczał w tej samej klasie z Franciszkiem Starowieyskim i Romanem Cieślewiczem. Znany przede wszystkim jako ilustrator licznych książek dla dzieci, tak opowiada o swoich obrazach:Kreska zamaszysta, ale ruch musi być precyzyjny jak u chirurga. Od dawna urzekały mnie praceo zdecydowanej formie, wynikającej z dynamicznego ruchu ręką. Zwróciłem uwagę na biegłość mistrzów japońskich, którzy duży pędzel maczany w wodzie zamieniali w precyzyjne narzędzie. Docenia też prace polskich twórców ilustracji:W ilustracji polskiej było coś charakterystycznego, odrębnego to za sprawą malarzy zyskała taką oryginalność w świecie, coś, co różniło ją od ilustracji europejskiej, niemal dosłowne związki z malarstwem, bogactwo struktury i technika stricte wyjęta ze studium malarstwa.Sam siebie zaskoczył, odnajdując się w niezwykle wymagającej formie artystycznej, jaką jest rzeźba: Uwielbiam drewno, jego aksamitność, bogactwo zmian, szlachetność. Cięcie piły i uderzenia siekiery. Tak powstał tur, większy niż żywy. Jak sam tłumaczy: Nie rozumiałem, dlaczego ja, urodzony jako malarz, u schyłku życia zaczynam na poważnie rzeźbić. Sam jestem tym szczerze zaskoczony. W końcu uwierzyłem w to, że mogę być także rzeźbiarzem. Są i tacy, którzy wolą moje rzeźby od ilustracji. Ja lubię i jedno, i drugie.Rzadko w jego pracach pojawiają się ludzie, natomiast portrety psychologiczne zwierząt mówią wiele o człowieku. Przede wszystkim inspiruje go natura wspomnienia z dzieciństwa, przyroda, malownicze pejzaże.Przypadek w życiu osobistym miał znaczenie. Jego matka mówiła, że jest urodzony w czepku. I rzeczywiście tak było, są na to dowody: te jego przypadki były szczęśliwe.Urodził się 12 lutego 1930 roku w Bogucicach koło Wieliczki. Mieszka i pracuje w Zalesiu Dolnym. Miał w swoim życiu kilkaset wystaw zbiorowych i indywidualnych i dostał dziesiątki nagród i wyróżnień. Należy do grona najwybitniejszych polskich artystów zajmujących się ilustracją. Na jego dorobek w tej dziedzinie składa się blisko dwieście książek, zarówno dla dzieci, jak i dla dorosłych. W grudniu 2009 roku powstała fundacja Arka im. Józefa Wilkonia, zajmująca się ochroną i promocją dorobku artystycznego Józefa Wilkonia i ogólnych wartości związanych ze sztuką piękną, a w szczególności z ilustracją i sztuką edytorską.Bycie dobrym człowiekiem powinno być normą, przeciętną. Ale nie chcę robić wrażenia, że na ten temat wiem więcej niż inni. Raz jest lepiej, raz gorzej, nie ma o czym mówić Józef WilkońAgata Napiórska, urodzona w Grudziądzu w 1983 roku, dziennikarka i tłumaczka, autorka książki Jak oni pracują. Na co dzień redaktorka naczelna i wydawczyni magazynu Zwykłe Życie. Mieszka w Warszawie.

„Katalog druków XVI wieku z historycznej kolekcji Ossolineum” Redakcja Dorota Sidorowicz-Mulak Opracowanie: Agnieszka Franczyk-Cegła, Małgorzata Minkowska, Grażyna Rolak, Iryna Kachur Po drugiej wojnie światowej zbiory starych druków lwowskiego Ossolineum zostały rozdzielone między Zakład Narodowy im. Ossolińskich, działający we Wrocławiu, i Lwowską Narodową Naukową Bibliotekę Ukrainy im. Wasyla Stefanyka. Niniejszy katalog jest pierwszym opracowaniem ossolińskiej kolekcji druków XVI wieku w jej historycznym kształcie sprzed 1945 roku. Przygotowany został wspólnie przez obie instytucje. Publikacja zawiera opisy ponad trzech tysięcy książek, w tym niemal pięciuset przechowywanych we Lwowie. Druki te zostały wydane przeważnie poza granicami Rzeczypospolitej w latach 1501–1600, a pochodziły z księgozbiorów historycznych, głównie z terenów Galicji. Katalog powstał dzięki projektowi badawczemu finansowanemu przez Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego w ramach Narodowego Programu Rozwoju Humanistyki.

Niniejsza publikacja zawiera materiały z konferencji „Książka dawna i jej właściciele – stan badań, opracowanie, perspektywy”, zorganizowanej w 2016 roku przez Zakład Narodowy im. Ossolińskich we współpracy z Consortium of European Research Libraries. Sympozjum dotyczyło badań proweniencyjnych prowadzonych w europejskich bibliotekach naukowych, publicznych i kościelnych. Badania te umożliwiają rekonstrukcję księgozbiorów historycznych oraz pozwalają na prześledzenie dziejów niemal każdej książki i jej obiegu społecznego. W tomie pierwszym zebrano artykuły poświęcone zespołom proweniencyjnym w zbiorach starych druków największych polskich bibliotek oraz teksty poruszające problematykę związaną z badaniami i opracowaniem inkunabułów. W tomie drugim zamieszczono teksty poświęcone właścicielom książek żyjącym w różnych epokach (od średniowiecza po wiek XIX), a także wyniki badań kolekcji kościelnych i klasztornych, polskich księgozbiorów historycznych przechowywanych w Rosji i Szwecji, metod opracowania dawnych kolekcji we Francji, ekslibrisów oraz rynku antykwarycznego starych druków.

Czy małpy i ludzie mieli wspólnego przodka? Jak wyglądało życie w epoce kamienia? Czym była rewolucja przemysłowa? Jeśli nurtują cię podobne pytania, to świetnie trafiłeś! Książka Jak to działa? Historia człowieka zawiera odpowiedzi na kilkadziesiąt pytań dotyczących dziejów ludzkości. W sposób jasny i prosty wyjaśniamy to, co z pozoru skomplikowane. Pomagają w tym zabawne ilustracje. Jak to działa? Historia człowieka to kopalnia odpowiedzi na arcytrudne pytania!

Zabytkowe miasta z tętniącymi życiem urokliwymi starówkami, piękne świątynie, rezydencje i pałace, tajemnicze twierdze i zamczyska, najciekawsze muzea, najdziwniejsze budowle i dzieła sztuki inżynierskiej, zabytki dawnych kultur, stanowiska archeologiczne... Bogactwo światowej sławy zabytków jest nieprzebrane Ta książka prezentuje 500 takich miejsc – jeśli nawet nie do wszystkich uda się dotrzeć, na pewno warto o nich przeczytać.

Media są istotnym składnikiem kultury, edukacji, funkcjonowania społecznego, rynku pracy i demokracji. Książka, którą oddajemy w ręce czytelników poświęcona jest tematyce związanej z procesami wyrażania, komunikowania i edukowania, w których media pełnią znaczące role. Naukowe dociekania ukazujące związki mediów z kulturą, edukacją i funkcjonowaniem społecznym w polskiej przestrzeni akademickiej mają bogatą tradycję. W obrębie nauk o edukacji dawno dostrzeżono, że media mogą pełnić wielorakie funkcje edukacyjne, wspomagać procesy akwizycji wiedzy, stanowić efektywne i atrakcyjne źródła wiedzy. Nowe media na naszych oczach stają się nie tylko dziedziną narzędzi intelektualnych, wykorzystywanych w tworzeniu struktur wiedzy, ale przede wszystkim nową, ogólnoświatową domeną komunikowania, edukacji, funkcjonowania zawodowego i demokracji. Treść książki zgrupowana jest wokół kilku obszarów. Pierwszy z nich dotyczy ukazania problematyki nowych mediów w globalnym, kulturowym, technologicznym i edukacyjnym charakterze. Drugi, to wieloaspektowe spojrzenie na pedagogikę i edukację medialną w perspektywie dorobku polskiej myśli pedagogicznej. Trzeci, ukazuje różnorodne konteksty kulturowych, edukacyjnych i społecznych zastosowań nowych mediów. Zamieszczone w monografii teksty są pióra znawców problematyki; podsumowują aktualne dociekania naukowe, ukazują nowatorskie rozwiązania, budzą refleksje, z drugiej strony, otwierają obszary nowych, interesujących rozważań o dużym potencjale teoretycznym i praktycznym oraz wskazują kierunki nowatorskich badań.

Mimo, iż wielokulturowość jest zjawiskiem silnie akcentowanym w ponowoczesnym dyskursie naukowym, mnogość zjawisk i procesów, które uobecniają się w wielowymiarowych przestrzeniach życia człowieka oraz wspólnot kulturowych (dywersyfikowanych przez różnice kulturowe), wymaga aktualnych, adekwatnych oraz innowacyjnych interpretacji jej dyskursywnych, teoretycznych oraz empirycznych sensów. Wychodząc temu naprzeciw, tematyka podejmowana na łamach czasopism Mulitcultural Studies osadza proponowany dyskurs, z jednej strony, na fundamencie empirycznym, ujawniając szeroką gamę nowatorskich perspektyw badawczych i metodologicznych w badaniach nad wielokulturowością, z drugiej zaś strony skupia się na specyfice wskaźników kulturowych, będących przedmiotem ciągłej zmiany w kontekście instytucjonalnie i pozainstytucjonalnie manifestowanej wielokulturowości, a więc w ramach transmisji kulturowej, socjalizacji, akulturacji, edukacji (formalnej i nieformalnej), resocjalizacji, komunikacji międzykulturowej, międzykulturowego uczenia się, kontaktów z różnicą kulturową w ramach aktywności zawodowej, itp. W konsekwencji tak sformułowanych zakresów problemowych ujawnia się interdyscyplinarny ogląd współcześnie pojmowanej różnicy kulturowej, facylitujący jej uprawomocnienie jako potencjału, ale i zadania, które wymagają adekwatnego odczytania w przestrzeni społecznej, instytucjonalnej, administracyjnej, ekonomicznej i edukacyjnej. Ergo, przedmiotem zainteresowania twórcy czasopisma czynią elementy budujące kompromis kulturowy, ale też opór aktorów życia społecznego wobec różnicy kulturowej. W konsekwencji eksponowanie roli nauki w tworzeniu płaszczyzny porozumienia na rzecz dialogu międzykulturowego staje się misją czasopisma.

Pismo recenzowane o profilu interdyscyplinarnym, istniejące od 1957 roku. Adresowane przede wszystkim do środowiska naukowego, nie pomija jednak czytelnika mniej profesjonalnego, zwłaszcza nauczycieli, studentów, inteligencji zainteresowanej problematyką humanistyczną. Publikuje artykuły problemowe (krajowe i zagraniczne) z zakresu różnych dyscyplin humanistycznych: literaturoznawstwa, historii, kulturoznawstwa, socjologii, filozofii, psychologii, językoznawstwa. Zamieszcza również przekłady oraz materiały i przyczynki, dyskusje i polemiki, recenzje i przeglądy. Po każdym artykule streszczenie w języku angielskim. Także spis treści tłumaczony na język angielski.

Estudios Latinoamericanos wydawane przez Polskie Towarzystwo Studiów Latynoamerykanistycznych jest najstarszym polskim czasopismem publikującym materiały naukowe związane z szeroko rozumianą historią i kulturą Ameryki Łacińskiej. Ukazuje się od roku 1972, do roku 1995 wydawane było przez Instytut Historii PAN. Twórcą pisma i jego pierwszym redaktorem był prof. dr hab. Tadeusz Łepkowski, w roku 1988 zastąpił go dr Ryszard Stemplowski. W latach 1995 - 2011 czasopismem kierował prof. dr hab. Aleksander Posern-Zieliński, a w roku 2012 redaktorem został prof. dr hab. Mariusz Ziółkowski. Artykuły publikowane są po hiszpańsku, portugalsku, angielsku lub francusku. Wersja elektroniczna pisma powstała dzięki dotacjom z Ministerstwa Nauki i Szkolnictwa Wyższego oraz zaangażowaniu wielu członków PTSL w tym dr hab. prof. UJ Andrzeja Krzanowskiego który zainicjował digitalizacje pisma przygotowując 10 pierwszych archiwalnych numerów.

Pismo recenzowane o profilu interdyscyplinarnym, istniejące od 1957 roku. Adresowane przede wszystkim do środowiska naukowego, nie pomija jednak czytelnika mniej profesjonalnego, zwłaszcza nauczycieli, studentów, inteligencji zainteresowanej problematyką humanistyczną. Publikuje artykuły problemowe (krajowe i zagraniczne) z zakresu różnych dyscyplin humanistycznych: literaturoznawstwa, historii, kulturoznawstwa, socjologii, filozofii, psychologii, językoznawstwa. Zamieszcza również przekłady oraz materiały i przyczynki, dyskusje i polemiki, recenzje i przeglądy. Po każdym artykule streszczenie w języku angielskim. Także spis treści tłumaczony na język angielski.

Prezentowane w tomie teksty obejmują badania filologiczne, bibliologiczne, historyczne, kulturoznawcze oraz muzykologiczne i odnoszą się zarówno do polskiego dziedzictwa, jak również do dorobku kultury europejskiej od wczesnego średniowiecza po współczesność. Integralną cześć publikacji stanowi płyta: zawiera ona kompozycje muzyczne z archiwów polskich klasztorów. Zebrane analizy dowodzą, że stosunki między szeroko pojęta kulturą a ideą monastycyzmu nie zawsze były oczywiste, choć nawet w dniach kryzysu, pytań, wątpliwości pozostawały zawsze silnie ze sobą splecione. Książka z dołączoną płytą CD: Zapomniane – odzyskane. Muzyka z klasztornych archiwów